Την άλλη μέρα το πρωί, ο Ταχτσής έψησε καφέ κι άρχισε να συγυρίζει.
-Διάβαζε εσύ, μου έλεγε και γω θα κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού…
Δεν ψάχνω για δικαιολογίες. Διάβασα 30 σελίδες απ’ «Το Τρίτο Στεφάνι» και το παράτησα.
-Μου φαίνεται πολύ «γυναικουλίστικο» βρε Κώστα. Δεν μπορώ ν’ αντέξω όλες αυτές τις άρρωστες φλυαρίες. Μου θυμίζουν τις γυναίκες οι οποίες δεν έχουν τι να κάνουν και λένε, λένε…
Ούτε λόγος πως είχα πέσει έξω. Μου είχε διαφύγει η αριστουργηματική του σύνθεση κι ακόμη η εκφραστική του γλώσσα…
Ο Ταχτσής πειράχτηκε φοβερά. Έβαλε άγριες φωνές.
-Είσαι ξενομανής! Το καταλαβαίνεις;
Τότε μετέφραζα τον Κορυντόν του Αντρέ Ζιντ.
Δεν πέρασε πολύς καιρός για να καταλάβω πως τα ελληνικά του ήταν πολύ καλύτερα από τα δικά μου. Μεταχειρίστηκα κάποτε τη λέξη «υποβολιμιαίος».
-Υποβολιμαίος, μου παρατήρησε με ύφος επιτιμητικό ο Κώστας.
Οι μέρες κυλούσαν με πολύ καλαμπούρι, με «Ψώνια» από την απέναντι αγορά σαρκός, του Time Square, με τυχαίες γνωριμίες που συχνά κατέληγαν στο κρεβάτι. Όμως η απογοήτευση του Ταχτσή επειδή δεν διάβασα το «Τρίτο Στεφάνι» του ήταν σταθερή και συχνά εκδικητική…
Μια μέρα αποφάσισα να σκουπίσω κάτω απ’ τα κρεβάτια. Από μια βαλίτσα του Ταχτσή ξετυλιγόταν σαν σερπαντίνα μια μαύρη γυναικεία κάλτσα. Άνοιξα τη βαλίτσα και βρήκα μέσα σουτιέν, κυλότες μεταξωτές, γυναικεία μεσοφόρια και μια ερυθροβαφή γυναικεία περούκα σαν αυτή που φορούσε η Ρία Χέηγουορθ στην «Κάρμεν».
Όταν γύρισε ο Κώστας σπίτι και του είπα ότι άθελά μου έμαθα το μυστικό του, μου λέει:
-Κι ύστερα; Το γούστο μου κάνω. Ντύσου και συ. Γιατί δεν ντύνεσαι και συ;
Είμαι άτσαλος. Θα με αναγνωρίσουν στο πι και φι κι εξάλλου –εδώ έκανα μια θεατρική παύση καθώς το συνηθίζω προκειμένου να τονίσω κάτι το σημαντικό- μ’ αυτό που κάνεις αφαιρείς την «αξιοπρέπεια» από την ομοφυλοφιλία. Αν οι άνδρες στην τύφλα τους θαρρούν πως πάνε με γυναίκα, τότε εμείς οι ομοφυλόφιλοι χάνουμε το παιχνίδι…
Ο Κώστας σήκωσε τους ώμους του κι ήταν σα να μου έλεγε, χρυσό μου τη βολή μου θέλω, εγώ θέλω να χαρώ κι όχι να πολεμήσω…
Δεν είχε τη γνωστή παρρησία κι αποφασιστικότητα των Αμερικανών ομοφυλοφίλων οι οποίοι ζητούν πάση θυσία να επικρατήσουν ή, τουλάχιστον να κάνουν αποδεκτό το λεγόμενο βίτσιο τους σ’ αυτόν τον κλονισμένο κόσμο…
Νίκος Σπάνιας: Ο Ταχτσής κι εγώ (περ. Οδός Πανός, τχ. 39, 10/1988)
-Διάβαζε εσύ, μου έλεγε και γω θα κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού…
Δεν ψάχνω για δικαιολογίες. Διάβασα 30 σελίδες απ’ «Το Τρίτο Στεφάνι» και το παράτησα.
-Μου φαίνεται πολύ «γυναικουλίστικο» βρε Κώστα. Δεν μπορώ ν’ αντέξω όλες αυτές τις άρρωστες φλυαρίες. Μου θυμίζουν τις γυναίκες οι οποίες δεν έχουν τι να κάνουν και λένε, λένε…
Ούτε λόγος πως είχα πέσει έξω. Μου είχε διαφύγει η αριστουργηματική του σύνθεση κι ακόμη η εκφραστική του γλώσσα…
Ο Ταχτσής πειράχτηκε φοβερά. Έβαλε άγριες φωνές.
-Είσαι ξενομανής! Το καταλαβαίνεις;
Τότε μετέφραζα τον Κορυντόν του Αντρέ Ζιντ.
Δεν πέρασε πολύς καιρός για να καταλάβω πως τα ελληνικά του ήταν πολύ καλύτερα από τα δικά μου. Μεταχειρίστηκα κάποτε τη λέξη «υποβολιμιαίος».
-Υποβολιμαίος, μου παρατήρησε με ύφος επιτιμητικό ο Κώστας.
Οι μέρες κυλούσαν με πολύ καλαμπούρι, με «Ψώνια» από την απέναντι αγορά σαρκός, του Time Square, με τυχαίες γνωριμίες που συχνά κατέληγαν στο κρεβάτι. Όμως η απογοήτευση του Ταχτσή επειδή δεν διάβασα το «Τρίτο Στεφάνι» του ήταν σταθερή και συχνά εκδικητική…
Μια μέρα αποφάσισα να σκουπίσω κάτω απ’ τα κρεβάτια. Από μια βαλίτσα του Ταχτσή ξετυλιγόταν σαν σερπαντίνα μια μαύρη γυναικεία κάλτσα. Άνοιξα τη βαλίτσα και βρήκα μέσα σουτιέν, κυλότες μεταξωτές, γυναικεία μεσοφόρια και μια ερυθροβαφή γυναικεία περούκα σαν αυτή που φορούσε η Ρία Χέηγουορθ στην «Κάρμεν».
Όταν γύρισε ο Κώστας σπίτι και του είπα ότι άθελά μου έμαθα το μυστικό του, μου λέει:
-Κι ύστερα; Το γούστο μου κάνω. Ντύσου και συ. Γιατί δεν ντύνεσαι και συ;
Είμαι άτσαλος. Θα με αναγνωρίσουν στο πι και φι κι εξάλλου –εδώ έκανα μια θεατρική παύση καθώς το συνηθίζω προκειμένου να τονίσω κάτι το σημαντικό- μ’ αυτό που κάνεις αφαιρείς την «αξιοπρέπεια» από την ομοφυλοφιλία. Αν οι άνδρες στην τύφλα τους θαρρούν πως πάνε με γυναίκα, τότε εμείς οι ομοφυλόφιλοι χάνουμε το παιχνίδι…
Ο Κώστας σήκωσε τους ώμους του κι ήταν σα να μου έλεγε, χρυσό μου τη βολή μου θέλω, εγώ θέλω να χαρώ κι όχι να πολεμήσω…
Δεν είχε τη γνωστή παρρησία κι αποφασιστικότητα των Αμερικανών ομοφυλοφίλων οι οποίοι ζητούν πάση θυσία να επικρατήσουν ή, τουλάχιστον να κάνουν αποδεκτό το λεγόμενο βίτσιο τους σ’ αυτόν τον κλονισμένο κόσμο…
Νίκος Σπάνιας: Ο Ταχτσής κι εγώ (περ. Οδός Πανός, τχ. 39, 10/1988)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου