Η ΑΝΔΡΙΚΗ ΦΙΛΙΑ 2

Γιάννης Τσαρούχης

.
Ναπολέων Λαπαθιώτης: Κάπου περνούσε μια φωνή... (1915)*
(…) Και στον ορίζοντα είχε φανεί, ακόμα, ένα νέο πρόσωπο, που δεν υπήρχε πριν: ένας καινούργιος σύντροφος του Λάκη, κομμάτι μεγαλύτερος στα χρόνια, αλλά που, ντροπαλούτσικος, κοντούλης και μικροκαμωμένος, καθώς ήταν, έκρυβε καμπόσα, και φαινόταν μόλις μεγα­λύτερος του Λάκη, ο Σωτήρης, ο γείτονας τσαγκάρης... (...)
Παρά την ηλικία του και τ’ άλλα φυσικά του, που ήταν καλοσύνη, τρυφεράδα και κάτι το θερμό, το στοργικό, στην αισθηματικήν υπόστασή του, δεν είχε πολλή κλίση στις γυναίκες, και του ’λειπεν, απέναντι σε κείνες, η λεπτή κι αυτόματη διαίσθηση, κι η ειδική, κρυφή εκείνη όσφρηση, που κάνει τους ανθρώπους και διαβάζουν, στην αστραπή και μόνο μιας ματιάς, το φλογερό κι απόρρητο περιεχόμενό της! Όχι, όχι, του ’λειπε μια τέτοιαν ικανότητα, κι ας είχε τόσες άλλες εξυπνάδες! Κι όταν το πράμα γίνηκε πασίγνωστο, ακόμα - έτσι καθώς θα δούμε παρακάτω - αυτός μήτε που το ’θιγε καθόλου, ή αν βρισκότανε, τυχόν, αναγκασμένος να δώσει μιαν απάντηση, σε κάποιον που ρωτούσε, επέμενε να μην το παραδέχεται, με πείσμα, που δεν ήτανε και τόσο φυσικό, και στρέφοντας το πρόσωπο αλλού, με δυσφορία, σα να ’ταν μια συζήτηση που τον δυσαρεστούσε, και που βιαζόταν γρήγορα να κλείσει…
Ο Σωτήρης ήταν τίμιο παιδί, κι όσο γινόταν φίλος της καρδιάς, και συνδεόταν με το Λάκη πιο πολύ, τόσο και περισσότερο τον πείραζαν αυτές οι καμπανιές, κι αυτά τ’ αστεία, και τόσο και σκοτείνιαζε το μάτι του, όταν κάποιοι φίλοι αδιόρθωτοι εννοούσαν, βλέποντας το πόσο πειραζόταν, σώνει και καλά να τον κουρντίζουν. Και σιγά σιγά, τα χάλασε μαζί τους, χωρίς να δείξει πως αυτός ήταν ο λόγος, μα ρίχνοντας το σ’ άλλες αφορμές.
Την παλιά του συντροφιά, την άφησε, γι’ αυτό. Σχετίστηκε με νέα γειτονοπούλα, που ήταν ήδη φίλοι και του Λάκη, κι απ’ τους παλιούς, δεν κράτησε, σχεδόν, παρά το ναύτη του «Κιλκίς», που λέγαμε πιο πάνω, το Βαγγέλη, απ’ τη Γαργαρέτα, παιδί πολύ προσεχτικό και διακριτικό, που ποτέ δεν πείραζε, για τίποτα, κανένα, κι ούτε και σαχλαμάριζε στη συντροφιά, ποτέ του. Μα, κι εκείνος, σπάνια ερχόταν ως εκεί, απ’ τον καιρό που φόρεσε στολή, γιατί κι οι άδειες δεν ήταν ταχτικές, κι ο Ναύσταθμος, που, πέντε μήνες, τώρα, ήταν αραγμένο το καράβι του, δεν ήταν Γαργαρέτα, να πετάγεται, σαν πρώτα, κάθε λίγο και λιγάκι, να βρίσκει το Σωτήρη, στο Παγκράτι! Κι άσε, ακόμα, και τις τιμωρίες, και τις, για ψύλλου πήδημα, στερήσεις εξόδου… Κι έτσι, τις περισσότερες φορές, ο Λάκης κι ο Σωτήρης ήταν μόνοι. Έπαιζαν τ’ απαραίτητο «σκαμπίλι», κι έπειτα χωρίζοντας, με τρόπο, απ’ τ’ άλλα τα παιδιά του καφενείου, που ταχτικά κολλούσαν στην παρέα, τραβούσαν πέρα, σ’ άλλες γειτονιές, και πότε κατηφόριζαν στο Ζάππειο, για ν’ ακούσουν λίγο μου­σική, φτάνοντας, κάποτε, και μέχρι την Ακρόπολη, πότε ανηφόριζαν προς τη Δεξαμενή, κι έσπαζαν κέφι με τον καραγκιόζη. Ήταν καρδιά καλοκαιριού, ζέστα πολλή τη μέρα, και μια δροσούλα φειδωλή φυσούσε, προς το βράδυ, κι οι γειτονιές ήταν γιομάτες κόσμο, μ’ όλο το σχετικό γυναικολόι, συναγμένο γύρω στις αυλόπορτες, και θρονιασμένο, μέχρι τα μεσάνυχτα, στα πεζοδρόμια, μπροστά σε κάθε σπίτι. Και το κουτσομπολιό έδινε κι έπαιρνε, ακούραστο, χωρίς διακοπή, ως τη στιγμή που οι παρέες σκόρπιζαν, μπαίνοντας μέσα, για να κοιμηθούν, και τραβώντας, με καληνυχτίσματα, τις καρέκλες απ’ τα πεζοδρόμια…
Το θέαμα των δυο παιδιών, πάντα μαζί, στο δρόμο, προκαλούσε σχόλια πολλά, κάθε βραδιά, και σ’ αυτά τα σχόλια τα καθεβραδινά, όχι μονάχα το πολύ γειτονικό, άλλα και κάπως μακρινότερο γυναικομανιό πρωτοστατούσε. Η καινούργια και θερμή αυτή φιλία, έτσι ξαφνικά σχηματισμένη, ήταν πολύ επόμενο να παρατηρηθεί, και να δώσει άμεση λαβή στη γειτονιά, σε χίλια ερωτήματα, και χίλιες υποθέσεις. Κι η πιο συχνή, κι επίμονη, και βάσιμη, από τις φήμες που κυκλοφορούσαν, ήταν πως ο Σωτήρης, πολύ σύντομα, θα γινότανε γαμπρός της κυρα-Λένης, κι ότι ο Λάκης, με τη νέα του φιλία, έκανε, για την ώρα, το μεσάζοντα, ανάμεσα στους δυο ερωτευμένους! Κι αμέσως η κουβέντα πήρε δρόμο, κι έφτασε και στ’ αυτιά της κυρα-Λένης... Μόνον ο Λάκης, ο Σωτήρης κι η Ρηνούλα, - δηλαδή, τα κύρια πρόσωπα, κι οι ήρωες αυτής της ιστορίας - αγνοούσαν, όπως γίνεται συνήθως, όλες αυτές τις άδικες, των καλοθελητάδων, κι ίσως και λίγο φθονερές, στο βάθος, διαδόσεις!..
Κι ένα βράδυ που καθόταν ολομόναχη, - έλειπε κι η μητέρα της, κι ο Λάκης - κι έραβε, με τη λάμπα, τα κουμπιά κάποιου παλιού πανταλονιού του Λάκη, η Ρηνούλα, περιμένοντάς τους για να φάνε, βρήκε, μες στην τσέπη του, δυο γράμματα κατατσαλακωμένα του Σωτήρη, γραμμένα με μολύβι, και τα δυο. Στο ένα έγραφε του Λάκη τούτα:

«Αγαπιτέμου αδελφέμου Λάκι, έρχομε πρότο νάσου εκσιγίσο τογιατή δεσούγραψα τρίς μέρες στησηρά. Δε φτέο, αδελφέμου, που δεσούγραψα, και δενίρθα γιανασανταμόσο, μαγιά καλό καιτόν διονόνμας τόκανα. Δεν πορό νάσου ταπό σετούτο το χαρτή, τοπόσο ίμε στεναχορεμένος, παλιογαπιμένε αδελφέμου, ναμή σεδό τρίς μέρες στησηρά. Απόπσε έλα νάμε περιμένις, ίνε πολί ανάγκι νασεδό, και θαταμάθις όλα, αδελφέμου, όλα μετονί και μετοσίγμα. Ναήσε στης ενιά εκή πουκσέρις. Θάσε περιμένο δίχως άλο. Κίτα μίσου φίγι λόγος πρός τούς άλλους, γιατή πρέπι νάμαστε ηδιόμας ναταπούμε. Σε γλικοφιλό, ο αδελφόσου…»

Τ’ άλλο γράμμα ήταν συντομότερο, και με τις ίδιες ανορθογραφίες:

«Αδελφέμου, ώχι, δεβαστό, θέλο ναμάθο αποσένα τιν αλίθια. Πεσεμούτο καθαρά, νακσέρο τι σινβένι, η ζοήμου κρέμετε στα χέργιασου. Σεκσορκίζω σότι αγαπάς, πέσεμου γιατή τόκανες αφτό, γιατή, γιατή;…»

Η Ρηνούλα στάθηκε, βαθιά συλλογισμένη, κρατώντας τα δυο γράμματα στο χέρι της σφιχτά! Τα μάτια της, θεόρατα, κοιτούσαν στο κενό... Και ξαφνικά, χωρίς να ξέρει το γιατί, κάτι, θαρρείς, έσπασε, στα βάθη της ψυχής της, και ξέσπασε σε κλάματα πικρά, πικρά, πικρά...
Το ’νιωθε πως, εκείνη τη στιγμή, κάτι με­γάλο πέθαινε, για πάντα, στην ψυχή της, κάτι μοναδικό κι ανεπανόρθωτο, κι έπειτ’ από μήνες αγωνίας.
Ήταν η γαλήνη της, που πέθαινε για πάντα, κι η ξενοιασιά της πρώτης της ζωής! Από κείνη τη στιγμή και πέρα, δε θα ζούσε, - κι όσο να ζούσε - παρά με μια λαχτάρα στην ψυχή, με μια λαχτάρα δίχως λυτρωμό, που δε θα ’ταν, Θε μου, τίποτ’ άλλο παρά λαχτάρα, και καημός, και πόθος του Σωτήρη ...

sarantakos.com

.

*Το πεζογράφημα αυτό του Λαπαθιώτη δημοσιεύτηκε πολύ αργότερα, το 1940, στη Νέα Εστία.

Η ΑΝΔΡΙΚΗ ΦΙΛΙΑ 1

Hope Langloff (ΗΠΑ)
Η ομοφυλοφιλία, σύμφωνα με τον Φουκό, είναι η επανεύρεση της κόλλας

(που συγκολλά τα σώματα των ανδρών), με νέους όρους, που δεν είναι υποχρεωτικό

ότι θα παραμείνουν «σεξουαλικοί», αν θέλουμε η νέα παιδεία για τη συναισθηματικότητα

ανάμεσα στους άντρες να έχει το δικό της χώρο και στο μέλλον.

.
Η αντρική φιλία σύμφωνα με τον Φουκό.
Ο Φουκό θα διατρανώσει αυτό το σημείο λέγοντας ότι η δύναμη της ομοφυλοφιλίας είναι ανατρεπτική, ένα αντικλείδι για να ανακαλύψουμε την υποτιθέμενη συζήτηση της αλήθειας που θέλει να συστηματοποιήσει τη σεξουαλικότητα σαν «μια αντικειμενική ταυτότητα του γένους που στηρίζεται σε σεξουαλικές πρακτικές», επιδεικνύοντας τον κίνδυνο της απομόνωσης της ομοφυλοφιλίας, ενώ θα επικαλείται την αξία της αρρενωπότητας. Όταν, όπως μας θυμίζει ο Ντιντιέ Εριμπόν (2000), ξεκινάει να διδάσκει στο Μπέρκλει και βρίσκει απέναντί του την γκέι παιδεία του Σαν Φρανσίσκο, ξεκινάει μια νέα περίοδος της σκέψης του. Αρχίζει να εκτιμάει την προσπάθεια των γκέι του Σαν Φρανσίσκο να δημιουργήσουν μια νέα παιδεία, δική τους. Θα δει μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια να βγουν από το γκέτο της ομοφυλοφιλίας, εννοούμενης μόνο ως σεξουαλικής πρακτικής, και θα βρει αφορμές να σκεφτεί μια από-σεξουαλικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, θεωρώντας την ως μια διεύρυνση της έννοιας για τις σχέσεις ανάμεσα σε πρόσωπα, που θα αποτελείται από νέες υποχρεώσεις, γενναιοδωρία, αλληλεγγύη και συμμετοχή. Τότε θα αρχίσει να ασχολείται και με την ιστορία της αντρικής φιλίας, ξεκινώντας από την αρχαιότητα, τον ελληνικό και τον ρωμαϊκό κόσμο, και τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Εκεί θα διακρίνει κάτι που έχει τεράστιο ενδιαφέρον για την έρευνα σχετικά με μια νέα αντρική παιδεία:

Στην πορεία των αιώνων, ξεκινώντας από την αρχαιότητα, η φιλία αποτέλεσε μια πολύ σημαντική κοινωνική σχέση, στο εσωτερικό της οποίας οι φίλοι διέθεταν μια ορισμένη ελευθερία, έναν συγκεκριμένο τύπο επιλογών (περιορισμένων, εννοείται), που τους επέτρεπε να έχουν πολύ έντονες συναισθηματικές σχέσεις. Η φιλία είχε και κοινωνικές συνέπειες και το άτομο έπρεπε να βοηθά τους φίλους του […] Αυτό το είδος φιλίας εξαφανίστηκε γύρω στον 16ο και 17ο αιώνα, τουλάχιστον από τις αντρικές κοινωνίες.

Επίσης, στη διάρκεια μιας από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε σ’ ένα σαδομαζοχιστικό περιοδικό:

Η ομοφυλοφιλία (όπως την εννοώ εγώ, η ύπαρξη σεξουαλικών σχέσεων ανάμεσα σε άντρες) έγινε πρόβλημα αρχίζοντας από τον δέκατο όγδοο αιώνα. Εμείς τη βλέπουμε να γίνεται πρόβλημα με την αστυνομία και το νομικό σύστημα. Και σκέφτομαι ότι αν γίνει και κοινωνικό πρόβλημα, αυτό θα συμβεί επειδή θα έχει εξαφανιστεί η φιλία. Η φιλία ήταν τόσο σημαντική, τόσο κοινωνικά αποδεκτή, ώστε κανείς δεν αντιλαμβανόταν ότι οι άντρες είχαν μεταξύ τους σεξουαλικές σχέσεις. Δεν μπορούσαν να πουν ούτε ότι δεν είχαν, απλώς δεν είχε σημασία. Δεν υπήρχε κανένα κοινωνικό επακόλουθο, το θέμα γινόταν αποδεκτό πολιτιστικά. […] Από τη στιγμή που εξαφανίστηκε η φιλία ως σχέση πολιτιστικά αποδεκτή, τέθηκε το ερώτημα: «Τι κάνουν, τέλος πάντων, οι άντρες που μένουν μαζί;» και σ’ αυτό το σημείο εμφανίστηκε το πρόβλημα […] Η εξαφάνιση της φιλίας ως κοινωνικής σχέσης και το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία δηλώθηκε σαν κοινωνικό, πολιτικό και ιατρικό πρόβλημα ανήκουν στην ίδια διαδικασία.

Φράνκο Λα Τσέκλα: Απότομοι τρόποι. Η ανθρωπολογία του αρσενικού (Κέδρος, 2004)

STONEWALL. 40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

[το γραφικό φιλοτέχνησε ο gay super hero]
.

**********************************************************

.

Stonewall (film)
Stonewall is a 1995 historical comedy-drama film. Inspired by the memoir of the same title by openly gay historian Martin Duberman, Stonewall is a fictionalized account of the weeks leading up to the Stonewall riots, a seminal event in the modern American gay rights movement. Stonewall was the final film of British film director Nigel Finch, who died of an AIDS-related illness shortly after completing filming.
Stonewall stars Guillermo Díaz, Frederick Weller, Duane Boutte and Brendan Corbalis. Dwight Ewell and Luis Guzmán also make cameos.
While the film is a work of fiction, Finch makes the unusual directorial choice of including documentary-style interview footage with several people who were at the Stonewall Inn during the uprising. Finch also intersperses lip synch numbers performed by the actors throughout the film to function as something of a Greek chorus.
The film has now been made into a stage play by Rikki Beadle-Blair and premiered in London and The Edinburgh Festival in 2007.

.

Plot summary
Mattie Dean (Weller), a young gay man, arrives in New York City by bus and immediately heads for Greenwich Village. There he falls in with drag queen La Miranda (Díaz) and friends, who take him to the Stonewall Inn. There is a police raid and Mattie and La Miranda are arrested.
They are bailed out by Bostonia (Boutte), who is the African-American "mother" of the family of queens who hang out at the Stonewall. Bostonia is the secret lover of Vinnie (Bruce MacVittie), the deeply closeted mafioso who runs the Stonewall. Mattie and La Miranda go back to La Miranda's place where she receives her draft notice. They talk all night until Mattie leaves to attend a meeting of the Mattachine Society, where he meets Burt (Peter Ratray) and Ethan (Corbalis), who he'd bumped into the night before while Ethan was distributing leaflets. The group is planning a picket at Independence Hall in Philadelphia. Ethan and Mattie spend some time together after the meeting until Mattie goes to meet La Miranda. They witness an initiation of sorts as a young man named José becomes the drag queen Camelia. After the ceremony they return to La Miranda's place and make love.
Mattie Dean spends more time with Ethan, who is a writer under a pseudonym for a homophile magazine. They flirt and become infatuated.
La Miranda reports to the induction center in full drag and is ordered to go for psychological evaluation. La Miranda is terrified because of former bad experiences with psychiatrists, so Mattie dons her clothes and meets with the doctor in her place, securing a rejection from military service for her as a "sexual deviant." On the subway ride home Mattie tells La Miranda he loves her.
At a Mattachine meeting, Mattie is disgusted by the guest speaker, a psychiatrist who discourses on the then-current disease model of homosexuality, and leaves. After the meeting Burt, Ethan and Mattie argue about it on their way to meet with a reporter and photographer from the Village Voice newspaper. The group stages a "sip-in," trying to illustrate discriminatory alcohol service laws by being refused service but no one refuses to serve them until they go to the Stonewall. At the bar La Miranda and Ethan meet and Ethan treats her mockingly. La Miranda realizes that Mattie hasn't told his Mattachine friends about her and storms out. Mattie follows and they argue about La Miranda's refusal to conform and Mattie's feeling the need to be with more masculine men. Mattie seeks out Ethan and they begin an affair.
Vinnie takes Bostonia to an isolated rooftop. He points out a clinic he calls the "Palace of Dreams" and tells her that he wants her to have sex reassignment surgery so that they can marry. Bostonia is vehemently opposed to this, declaring herself to be "a chick with a dick who ain't done with her dick yet." Vinnie is miserable and Bostonia reaches to comfort him, but Vinnie is terrified that someone will spot them through one of the distant windows.
Following the Philadelphia picket, Ethan takes Mattie to Fire Island, which Ethan describes as "heaven." "Heaven" includes such repressive features as men not being allowed to dance face-to-face, not being allowed to dance at all unless there's a woman on the dance floor and police performing random beach checks for "suggestive" bathing costumes. Given the choice between Ethan's acceptance of that sort of discrimination and La Miranda's defiance, Mattie chooses La Miranda and they reconcile.
It is the day of Judy Garland's death. Bostonia watches the television coverage, very depressed. To cheer her up, Vinnie takes her out in full drag in public for the first time. They have ice cream at a fancy restaurant, their open affection drawing disapproving stares from the other patrons, until asked to leave by the manager.
As they wake up together the next morning, Vinnie asks Bostonia if he's ever told her that he loves her. She says no. Vinnie suddenly commits suicide with a bullet through the head and Bostonia becomes hysterical. Vinnie has left her a large amount of cash and scrawled "I LOVE YOU" on a mirror in lipstick.
That night at the Stonewall there's another raid. Several of the queens are arrested, including Bostonia. As she's led out, the arresting officer says "Poor little faggot don't know whether to kill me or kiss me." Bostonia smashes him in the face, saying "I guess I made up my mind." She is attacked by other cops and other queens fight back, touching off the riots that would mark the beginning of the gay community's advocacy movement for its rights. (en.wikipedia.org)

ΕΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ

.
Με... εξορκισμό ήθελαν να «διώξουν» την ομοφυλοφιλία
Το Βήμα, 27/6/2009
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Εξορκισμός χρησιμοποιήθηκε σε εκκλησία του Κονέκτικατ για να «σωθεί» ένας 16χρονος από την ομοφυλοφιλία. Δημόσια κατακραυγή και διαμαρτυρίες έχει προκαλέσει στις ΗΠΑ βίντεο που δείχνει τον έφηβο να πέφτει κάτω και να συγκλονίζεται από σπασμούς, ενώ πλήθος κληρικών τον περιβάλλει φωνάζοντας «ομοφυλόφιλε δαίμονα, σε προστάζουμε να εξέλθεις τώρα αμέσως! Αφησέ τον, Σατανά!». Ο νεαρός ντυνόταν γυναικεία και είχε ζητήσει ο ίδιος άλλες τρεις φορές εξορκισμό για να αλλάξει σεξουαλικές προτιμήσεις. Αν και ο ανήλικος έδειχνε φανερά καταπονημένος στο βίντεο, η υπεύθυνη της τελετής Πατρίσια Μακίνι διέψευσε ότι το παιδί έπεσε θύμα κακοποίησης. Η κυρία Μακίνι έχει στο παρελθόν κατηγορηθεί ότι απειλούσε με εξορκισμό τουλάχιστον πέντε μέλη οργάνωσης ομοφυλοφίλων.

ΦΑΡΑ ΦΟΣΕΤ

Myra Breckinridge is a campy American comedy film released in 1970. Based on the 1968 novel of the same name by Gore Vidal, the film was directed by Michael Sarne, with Raquel Welch in the title role. It also starred John Huston as Buck Loner, Mae West as Letitia Van Allen (spelled Leticia in the film), Farrah Fawcett, Roger Herren, and Roger C. Carmel. Tom Selleck made his film debut in a small role as one of Leticia's "studs".



Φάρα Φόσετ
2/2/1947 – 25/6/2009

Β. ΚΑΡΟΛΙΝΑ. Η 8η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΕΙ ΝΟΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΚΗΣ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

.
North Carolina passes anti-gay bullying bill
By Nell Frizzell • pinknews.co.uk, 23-6-2006
Following 90 minutes of heated debate, the North Carolina House passed legislation yesterday to include specific protections for students who are bullied because of their sexuality in an anti-bullying law.
The anti-bullying laws will state that a child should not be discriminated against or harassed on the grounds of their real or perceived sexual orientation. The bill also makes reference to bullying on several other grounds, including race, religious views and disabilities.
The bill to discuss the inclusion of a category referring to sexuality was carried by 59 to 57 votes in a preliminary vote, with three Democrats voting against the motion and one Republican voting in favour of it.
The debate included testimonials, descriptions of discrimination and warnings about the dangers of bullying, including suicide.
Opposition to the bill claimed that the largely Democratic group who proposed the motion were wrong to focus on the protection of a minority instead of legislating to protect all children in the state. Dale Folwell, a Winston-Salem Republican representative, was quoted in the News and Observer as saying: "The people of North Carolina are being bullied on this floor tonight."
However, Grier Martin, a Raleigh Democrat representative argued back: "To oppose this bill because you object to one of those categories is to fight the culture wars on the back of a child."
According to the Gay, Lesbian, Straight Education Network, only seven other US states with bullying laws in place include specific protection for gay students: California, Iowa, Maryland, New Jersey, Oregon, Vermont and Washington state.
The bill requires all districts to establish an anti-bullying policy and for any instances of bullying to be reported and acted upon.

Ο ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΑΝΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο "ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ"

.

Οι σκηνές που έκανα με τον Αλμοδόμπαρ στη δεκαετία του ’80 ήταν ερμηνευτικά πολύ δύσκολες, εκείνη την εποχή δεν ήταν συνηθισμένο οι ηθοποιοί να υποδύονται ομοφυλόφιλους. Πολλοί ηθοποιοί σκέφτονταν ότι αν γύριζες αυτό το είδος των σκηνών όλος ο κόσμος θα σε ταύτιζε με το πρόσωπο του ρόλου. Σύντομα αντιλήφθηκα ότι σ’ αυτό το επάγγελμα υπάρχουν όρια, ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε.

Θυμάμαι ότι στον «Νόμο του Πόθου», όπου υποδύθηκα έναν ομοφυλόφιλο, τον κόσμο τον απασχολούσε περισσότερο ότι φιλούσα έναν άνδρα στο στόμα απ’ όσο το ότι είχα σκοτώσει έναν άνθρωπο. Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς ο κόσμος μπορεί να συγχωρήσει σε κάποιον τη δολοφονία, όχι όμως ένα ομόφυλο φιλί. Σου δίνει μια ενδιαφέρουσα εικόνα της ηθικής του καιρού μας και αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχουν ένα σωρό υποκριτικά επικριτικά σχόλια για αυτά τα πράγματα.

Αντόνιο Μπαντέρας (New York Post, 23/6/2009)

EIMAI GAY! ΛΟΙΠΟΝ; ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΣΤΟ ALTER

.
ΕΙΜΑΙ GAY! ΛΟΙΠΟΝ; (PROM QUEEN)
Κομεντί καναδικής παραγωγής 2004
Παίζουν: Άαρον Άσμορ, Μακ Φάιφ, Ταμάρα Χόουπ, Τρέβορ Μπλούμας, Ντέιβ Φόλει
Σκηνοθεσία: Τζον Λ’ Εκιγιέρ
Υπόθεση: Παρά το γεγονός ότι ο Μαρκ έχει παραδεχτεί ανοιχτά το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος, δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ πρόβλημα ούτε στη συντηρητική πόλη που ζει, ούτε στο καθολικό σχολείο του. Αντιθέτως, είναι ένας από τους πιο αγαπητούς και δημοφιλείς μαθητές. Όμως, όλα αυτά θα αλλάξουν όταν αποφασίζει να πάει στο σχολικό χορό συνοδευόμενος από το αγόρι του. Και τότε, θα δει τη ζωή του να μπαίνει στο επίκεντρο της δημοσιότητας, και η ιστορία του να γίνεται σημαία του gay κινήματος.

.
στο ALTER, την Παρασκευή 25/6, στις 04:15

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ. ΤΟ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ΑΙΜΑ 4

.
Γραπτή Ερώτηση, από τους Ευρωβουλευτές Marco Cappato (ALDE) και Marco Pannella (ALDE) προς την Επιτροπή και θέμα «Ομοφυλόφιλοι αιμοδότες» και αριθμό πρωτοκόλλου 3671/09 . Την αντιγράφουμε από την σελίδα της Ευρωβουλής:

.
Στις 27 Μαρτίου, στο Μιλάνο, ο κ. Lorenzo Masili προσήλθε στο Γενικό Νοσοκομείο του Μιλάνου για να προσφέρει για πρώτη φορά αίμα.
Οι γλυκαιμικές εξετάσεις ήταν καλές και ο κ. Masili ενημέρωσε τον ιατρό ότι δεν έπασχε ποτέ από λοιμώδεις ασθένειες, οι αιματολογικές του παράμετροι ήταν πάντοτε φυσιολογικές, αθλείται τακτικά, χαίρει άκρας υγείας και έχει επί 8 έτη μονογαμική σχέση με τον σύντροφό του.
Ο ιατρός ενημέρωσε τον αιμοδότη ότι αποτελεί «άτομο υψηλού κινδύνου», ότι οι σεξουαλικές του σχέσεις έχουν «επικίνδυνο χαρακτήρα» και ότι θα έπρεπε ο ίδιος να αντιληφθεί πως δεν θα κρινόταν κατάλληλος διαβάζοντας τους κανόνες για τους δυνητικούς αιμοδότες.
Σύμφωνα με όσα δήλωσε το κέντρο αιμοληψίας, «…ο αποκλεισμός από την αιμοδοσία των ανδρών που διατηρούν ομοφυλοφιλικές σχέσεις –ανεξαρτήτως του αριθμού των συντρόφων– βασίζεται στις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (οδηγία 2004/33/ΕΚ(1)) και στην ιταλική νομοθεσία (υπουργική απόφαση της 13.4.2005, παράρτημα 4), οι οποίες απαγορεύουν τη δωρεά από άτομα με επικίνδυνες συμπεριφορές…».
Δεν θεωρεί η Επιτροπή,
- ότι στην περίπτωση αυτή είναι εμφανής μια διακριτική μεταχείριση, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις ιατρικές και επιστημονικές παραμέτρους που καθορίζουν ποιος είναι και ποιος δεν είναι άτομο υψηλού κινδύνου όσον αφορά τη δωρεά αίματος, και ότι τα επιχειρήματα για την υποστήριξη των θέσεων αυτών είναι επιστημονικώς αβάσιμα;
- ότι δεν είναι η ομοφυλοφιλία ή η ετεροφυλοφιλία που καθιστούν περισσότερο ή λιγότερο «υψηλού κινδύνου» ένα άτομο σε σχέση με τη δωρεά αίματος, αλλά ο τρόπος ζωής σε ορισμένους ειδικούς τομείς;
- ότι είναι αβάσιμη η αναφορά του κέντρου αιμοληψίας στην ευρωπαϊκή οδηγία 2004/33/ΕΚ και στο παράρτημα 4 της ιταλικής υπουργικής απόφασης της 13.4.2005, καθώς σε καμία περίπτωση αυτές δεν προβλέπουν τον αποκλεισμό από τη δωρεά αίματος των ατόμων που δεν έχουν επικίνδυνη σεξουαλική συμπεριφορά και, πολύ περισσότερο, των ομοφυλοφίλων;

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΛΝΤ ΝΟΡΣ

Χάρολντ Νορς (6/7/1916 – 8/6/2009)

Ελλάς χρονοκάψουλα

.

γκρίζα παντζούρια βλέπουν σε κοτετσόσυρμα
ελαιόμαυρα νησιά επιπλέουν
σε άγρια σοβάτινη θάλασσα
ο παρθενώνας σου τοίχος φτωχογειτονιάς ω ελλάδα!
θραύσματα και κομμάτια
του στεναγμού του τρελού σου ηρακλείου
επανεμφάνιση αιώνια
σε αρχαίο κολάζ
αρρωστημένος από λέξεις που τσακίστηκαν σε αρένες
αιμάτινης αυτοκρατορίας
σχέδια άγριας παρακμής
αδιέξοδης ομορφιάς
της κνωσσού-καρφιτσωμένη-πεταλούδα
ο Χρόνος επαναλαμβάνει μια μορφή ραγισμένη
άγρυπνη βία που στέρεψε
από νόημα
ω κάψουλα των κύκλων που μαρτυράς
αιώνιο κίνδυνο και ψευδαίσθηση που φτερουγίζει
γύρω απ’ την φλόγα της ματαιότητας
δεν υπάρχει διαφυγή
οι πλανήτες συγκρούονται
σεισμός και ξέσπασμα πολέμου κομήτες
καταβυθίζονται στα προκλητά καμπαναριά της λογικής
διατρέχουν κυκλικά τον ήλιο
κι επιστρέφουν στην κοσμική ισχύ των εκτοξευμένων άστρων!
μυαλά συμπιεσμένα από την ιστορία και νεύρα
που επιταχύνουν τον Θάνατο περνούν
μέσα από πένθιμες ελπίδες
παρόλο που τίποτα δεν μπορεί ολικά να καθηλώσει
τους διαλυμένους εγκεφαλικούς χάρτες της παράνοιας!
κανένα προσχέδιο για τα
ατόφια κενά της χιλιετίας!
τέρμα οι νύχτες! τέρμα η
σοφία! τέρμα
τα παραδείσια προϊόντα χαμένων μυστικών δρόμων!
η στιγμή ακυρώθηκε
η ζωή πέταξε μακριά το κλειδί
μέσα σ’ αυτόν τον πόλεμο όλων
εναντίων όλων
ο Θάνατος γράφει κατάσαρκα
το σιωπηλό του ποίημα
ο ίκαρος χάνει τα φτερά του έρχεται ορμώντας μες απ’ την κοσμική σκόνη
ο πολυμήχανος δαίδαλος κλαίει
πολύ αργά ανάμεσα στα συντρίμμια
τρέμουν τα επιστημονικά του χέρια
βουνά
καταρρέουν καθώς οι θάλασσες αποκόπηκαν
απ’ τις κλίνες τους και οι ήπειροι σχίστηκαν
σαν το χαρτί αφήνοντας σεληνιακούς κρατήρες
η λεμουρία βυθίστηκε η μου βυθίστηκε η ρωσία και η αμερική θα βουλιάξουν
ο πάπας περπατά θρηνώντας
μέσα στον καταποντισμένο καθεδρικό
πάνω από πνιγμένα και καβουρνιασμένα
πτώματα
η γη αιμοστάζει πάνω στον ήλιο
με γδαρμένο το κεφάλι
κάτω απ’ την θάλασσα
τα πάντα
στη θέση τους
πως αλλιώς θα
μπορούσε να γίνει;
ακόμη
κι αν το βουητό του καλοκαιριού
απλώνεται
κάτω απ’ αυτόν τον λόφο της πόλης
ο χρυσός
διεισδύει μέσα στον μαύρο αέρα
μια φωνή καταριέται και γκρινιάζει
τα μικρά αγόρια ξεφωνίζουν στις πλαγιές
και τα σπουργίτια ριγούν πάνω
στα τηλεφωνικά σύρματα
αναμένω
με υπερένταση
τη μοναχική ώθηση
.

από την Ανθολογία αμερικανικής ποίησης του εικοστού αιώνα (Ηριδανός)

μετ: Γιάννης Λειβαδάς


Αντίο

Κάθησα στης Ευρώπης τον πιο αρχαίο θρόνο
κι άκουσα το παγώνι να φωνάζει μες στα ερείπια
μέθυσα πίνοντας από την Κασταλία πηγή
εκείνη που οι λατίνοι ποιητές
πηγή έμπνευσης την ονόμαζαν
και χάιδεψα στους Δελφούς τον ομφαλό του κόσμου

...κι είδα το βασιλιά των κρίνων
να ξεπροβάλλει
από της Κρήτης
τον φλεγόμενο τοίχο
μυημένο, με φτερά στολισμένο
να κοιτάζει ψηλός και νέος
μέσα από τους σεισμούς του χρόνου

...και στου Απόλλωνα το μαντείο
άκουσα την Πυθία
μέσ' απ' το βράχο: ΔΙΑΛΕΞΕ

από την Ανθολογία Μπιτ Ποίησης (Ροές)

μετ: Γιάννης Λειβαδάς

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΛΝΤ ΝΟΡΣ

Χάρολντ Νορς (6/7/1916 – 8/6/2009)

Μπήκαμε στο λιμάνι
οι καμπάνες όλων των ναών χτύπησαν
ο κεντρικός δρόμος της ημικυκλικής ακτής
ιριδίζοντα μετάξια κρεμασμένα από τα παράθυρα
οι προσόψεις των σπιτιών γυάλιζαν
τριαντάφυλλο, φυστίκι, ροδάκινο
και μία πομπή τραγουδούσε
πίσω από έναν ιερέα με λευκά άμφια
που μετέφερε έναν στιλβωμένο Χριστό
όταν πάτησα το πόδι μου στη στεριά
ένας νεαρός βγήκε από το πλήθος
ξυπόλητος και ηλιοκαμμένος
και σκαρφαλώσαμε σε βραχώδεις πλαγιές
μέχρι που ήρθε το σούρουπο και κοντά στο φεγγάρι
στο στόμιο μιας σπηλιάς κάναμε έρωτα
καθώς τα άγρια κύματα έσπαγαν κάτω από τον γκρεμό.

μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου

.

Ο Ηarold Norse γεννήθηκε στο Mπρονξ και μεγάλωσε στο Μπρούκλιν. Σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία και για 15 χρόνια έζησε σαν περιπλανώμενος στην Ευρώπη, στην Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Από πολύ νεαρή ηλικία μπήκε στον κύκλο του Όντεν, όταν με τον δεκαοκτάχρονο εραστή του Chester Kallman πήγαν να ακούσουν τον Όντεν και τον Ίσεργουντ που είχαν έρθει στην Νέα Υόρκη. Η γνωριμία του Αuden με τον Kallman (ποιητής, μεταφραστής και λιμπρετίστας), στάθηκε μοιραία, αφού οι δύο άνδρες έζησαν μαζί για 35 χρόνια, μέχρι τον θάνατο του Όντεν. (Ο Kallman πέθανε στην Αθήνα το 1975)

Ο Η.Ν. συγκατοίκησε για τρία χρόνια με τον Γκρέγκορι Κόρσο, τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ και τον Γουίλιαμ Μπάροουζ, στο ξενοδοχείο «Beat Hotel» του Παρισιού, εμπειρία που περιέγραψε στο ομώνυμο βιβλίο του. Το 1972 εξέδωσε το περιοδικό Bastard Angel μέσα από το οποίο παρουσίαζε καθιερωμένους αλλά και νέους συγγραφείς και υποστήριζε την πειραματική και αντικομφορμιστική ποίηση. Ζει στο Σαν Φρανσίσκο, έχει κερδίσει βραβεία και υποτροφίες και ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ανθολογίες ομοερωτικής ποίησης. Είναι καταγεγραμμένος ως Μπιτ, gay και απόδημος συγγραφέας και θεωρείται από τους σπουδαιότερους ποιητές της γενιάς του αν και δεν έχει ακόμα κερδίσει την αναγνώριση που του αξίζει.

( Gay Βιβλιογραφία στα Ελληνικά)

ΧΑΡΟΛΝΤ ΝΟΡΣ

Χάρολντ Νορς (6/7/1916 – 8/6/2009)


A portrait of Harold Norse by Stathis Orphanos.

.
ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΓΙΟΥ

Χέρια απλώνονται σιωπηλά να μ’ αγγίξουν
στόματα ανάλαφρα ακουμπούν σαν πεταλούδες τους ώμους μου
ακροδάχτυλα ψηλαφούν τα γεννητικά μου όργανα
η μυρωδιά και το άγγιγμα των εραστών μου
σαν βουϊτό διαστημικών δορυφόρων
εκτοξευμένων σε αστρικά βάθη
νόβα λευκοί νάνοι ερυθρά αστέρια
γαλαξίες ρέουν στο στήθος μου
λευκοί σαν τα ραδιενεργά μαλλιά του Einstein
το κορμί μου ξυπνά ανασταίνομαι ανατέλλω
αντικρίζοντας σώματα σε αστρικά συμπλέγματα
απέναντι στους τοίχους σε περιστροφικούς ρυθμούς πλανητών
«κάθε μέλος κι ένας απομονωμένος κόσμος»
ξαναβρίσκω την ανάγλυφη υπόστασή μου
μέσα στο σκοτάδι του δωματίου
σώματα εκπέμπουν φως και ζέστη
που μπορεί να διαρκέσει ένα λεπτό ή έτη φωτός.

HAROLD NORSE / ΗΠΑ
Από την Ανθολογία ομο-ερωτικών ποιημάτων Η έλξη των ομωνύμων (Οδυσσέας, 2005)

.

.

.
OBITUARY
Harold Norse dies at 92; Beat poet was a literary beacon in the gay community
A pioneer of poetry written in plain American English, Norse was mentor or peer to great talents in 20th century American literature, including Tennessee Williams, James Baldwin and Allen Ginsberg.
By Elaine Woo (latimes.com, 13/6/2008)
Harold Norse, a San Francisco poet often associated with the Beats, who was mentor or peer to many of the greatest talents in 20th century American literature, including Tennessee Williams, James Baldwin, Allen Ginsberg and Charles Bukowski, has died. He was 92.
Norse died of natural causes Monday at an assisted-living facility in San Francisco, according to his conservator, attorney Mark Vermeulen.
A pioneer of poetry written in plain American English who was called "the best poet of your generation" by William Carlos Williams, Norse never attained the recognition that he and others felt was his due. A literary beacon in the gay community who risked ostracism by writing openly of his sexual adventures in the 1940s and '50s, Norse exiled himself to Europe for 15 years before returning to the United States and publishing such volumes as "Hotel Nirvana" (1974), which was nominated for a National Book Award, "Carnivorous Saint" (1977) and "In the Hub of the Fiery Force: Collected Poems" (2003).
"He was essentially an expatriate voice in American poetry," said Lawrence Ferlinghetti, the poet and bookseller who published a volume of Norse's poems in the mid-1970s. "He had an original voice because he ventriloquized what a lot of other poets were saying. . . . He could sound in one poem like T.S. Eliot . . . or in another poem like William Burroughs."
Norse's life reads like a history of modern American literature. At a reading in 1939, he flirted with W.H. Auden and became his personal secretary, a job he held until Auden took up with Norse's lover. He met Ginsberg riding a New York subway in 1944, more than a decade before Ginsberg attained international notoriety with the Beat classic "Howl." Later, Norse caroused with Burroughs, Gregory Corso and Brion Gysin at the Parisian flophouse that became famous as the Beat Hotel.
Norse was born out of wedlock on July 6, 1916, in New York City and raised by his mother after his father disappeared. He earned a bachelor's degree at Brooklyn College in 1938 and a master's from New York University in 1951. The following year, his mentor, William Carlos Williams, arranged a reading for Norse at the Museum of Modern Art. His work appeared in prestigious publications, including Poetry magazine, the Paris Review and Saturday Review.
He was halfway to a doctorate in 1953 when he moved to Italy, where he discovered the 19th century Roman poet G.G. Belli and translated a volume of Belli's bawdy sonnets.
By then, Norse, heeding Williams' advice, had abandoned traditional verse for "my own free style" that drew on the rhythms of everyday speech.
"He was an absolute pioneer in the use of American language," said Gerald Nicosia, a poet and biographer of Jack Kerouac, who knew Norse for more than 30 years. "He was writing good, strong poetry before the Beats were."
At the Beat Hotel, where Norse lived from 1959 to 1963, he found himself experimenting with Gysin and Burroughs in what they called "cut-up writing," in which they cut up pages of writing and randomly pasted the pieces together to form a new text. He wrote "Beat Hotel," a novella, in the cut-up style. Burroughs wrote "Naked Lunch," the nonlinear, obscenity-laced postwar classic.
Norse returned to the United States in 1968, settling for a few years in Venice, not far from Bukowski's Hollywood bungalow. Bukowski, whom Time magazine would later dub the "laureate of American lowlife," revered Norse, who returned the admiration when he included the younger poet in a volume of Penguin Modern Poets he edited that also featured his own work and that of Philip Lamantia, another Beat poet. The 1969 Penguin anthology was Bukowski's first major introduction to the literary establishment.
After its publication, Bukowski wrote to Norse: "Whenever I read you my own writing gets better -- you teach me how to run through glaciers and dump siffed-up whores. This is not saying it well, but you know what I mean. God damn you, Norse, I've just burnt a tray full of french fries while WRITING about you!"
Bukowski, like Ginsberg and other Norse associates, eclipsed him in fame. "I had a big ego," Norse told the San Francisco Weekly in 2000, "but I always said -- and it was a stupid thing that I lived by -- 'I won't lift a finger to publicize my work. It has to come from the outside.' So in a way I buried myself."
He moved to San Francisco in the early 1970s and became a mentor to younger writers, including poet and Beat historian Neeli Cherkovski. In 1977, he helped put on a seminal reading at Glide Memorial Church featuring gay writers such as Ginsberg, Cherkovski and John Rechy that Cherkovski said "helped open up the idea of the identity of the gay poet in San Francisco."
Norse was unabashed about being homosexual and poured his experiences -- what Ferlinghetti once teasingly described as his "horizontal history" -- into poems that reflected anger, sadness and pride.

I'm not a man. I write poetry.
I'm not a man. I meditate on peace and love.
I'm not a man. I don't want to destroy you.

In 1990, he published his correspondence with William Carlos Williams. But he died before he could claim a larger place in the literary firmament, alongside Ginsberg and Burroughs, both of whom died in 1997. In his later years, he believed he could put himself back on the map if he could publish his 20-year correspondence with Bukowski, who died in 1994. Those letters remain unpublished.
"He used to talk about Norse's luck," recalled Cherkovski. "I said, 'Look, you outlived everybody.' "

Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ ΤΗΣ NELLY´S

Nelly’s (Έλλη Σεραϊδάρη)(1899-1998)

Ο ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ ΚΑΙ "ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ"

Ο λόρδος Βύρων σε πορτρέτο του 19ου αιώνα, με ελληνική ενδυμασία

ως υπασπιστής των Ελλήνων στον αγώνα για Ανεξαρτησία, στηρίζεται

σε αρχαία κολόνα, με τον Παρθενώνα στο βάθος.


Λόρδος Βύρων: «Τσάιλδ Χάρολδ»
Τώρα το κρένει Βρεττανός, ποιος τώλπιζε, στοχάσου,
Πως η Αλβιόνα έχει χαρές στων Αθηνών το κλάμα.
Μα οι σκλάβοι κι αν τους σπάραξαν, ωιμέ! με τ' όνομά σου,
Μη στην Ευρώπη, είνε ντροπή, μην πης το ανόσιο δράμα.
Η ρήγισσα του πέλαγου, η ελεύθερη η Αγγλία
Από τη ματωμένη τους πατρίδα να ξεσπά
Τ' απομεινάρια τα στερνά που ανθίζαν στα μνημεία.
Ναι διαφεντέφτρα ευγενική που ο κόσμος αγαπά,
Με χέρι στρίγγλας ρήμαξες συντρίμμια που και χρόνια
Και οι τύραννοι σεβάστηκαν, μ' αγάπη ή ζηλοφθόνια.
(μετάφραση Στέφανου Μύρτα)

Λόρδος Βύρων: «Η Κατάρα της Αθηνάς»
Μα στερνός, στο σαστισμένο πλήθος, κάπου σε μιαν άκρη,
Ενας που ήσυχα κοιτάζει βουρκωμένος απ' το δάκρυ,
Μ' άλαλο θυμό και πόνο μια αυτά πούκλεψαν θαμάζει,
Μια σιχένεται τον κλέφτη σύψυχα κι ανατριχιάζει
Ω! που ζώντας και που σκόνη, δίχως σχώριο να γροικήση,
Ν' ακλουθιέται η αχορτασιά του η ιερόσυλη με μίση,
Και η εκδίκηση ως τον τάφο και πιο πέρα, το όνομά του
Να το κυνηγά, στο πλάγι του μωρόδοξου Ηροστράτου,
Και σε φύλλα λεκιασμένα και γραμμές που καίνε ας γίνη
Ατελείωτα να στράφτουν εμπρηστές ναών κι Ελγίνοι,
Καταδικασμένοι αιώνια στο ίδιο ανάθεμα κι οι δυο τους,
Που ίσως στο στερνό θε νάβρης και τον πιο χειρότερό τους,
Ετσι ας στέκουν, να τους βλέπουν τα μελλούμενα τα χρόνια,
Αγαλμα άσειστο, με βάση μοναχή, την καταφρόνια.
(μετάφραση Στέφανου Μύρτα)


"Τυφλά είναι τα μάτια που δε χύνουν δάκρυα βλέποντας, Ω, Ελλάς αγαπημένη,

τα ιερά σου μάρμαρα να αρπάζονται από βλάσφημα Εγγλέζικα χέρια που έχουν

ξαναπληγώσει την πονεμένη σου καρδιά και αρπάξει τους θεούς σου, τους θεούς

που μισούν το απαίσιο κλίμα της Αγγλίας." Λόρδος Βύρωνας, "Childe Harold"

Ο ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ "ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ"

.
«ΤΑ ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ»
«Σπουδαίον περιοδικόν της Αγγλίας , «Ο 19ος Αιών», δημοσίευσε την 1ην Μαρτίου άρθρον γραφόμενον «Ο Αστεϊσμός περί των Ελγινείων μαρμάρων».
Οι φιλόμουσοι και φιλάρχαιοι αναγνώσται θα ενθυμώνται το κίνημα όπερ εγένετο τελευταίως εν Αγγλία ίνα αποδοθώσιν εις την Ελλάδα αι αρχαιότητες ας προ 80 ετών ο λόρδος Έλγιν , πρέσβυς της Αγγλίας παρά την Υ.Πύλη , ήπαρσεν - ίνα τας προφυλάξη δήθεν - εκ της Ακροπόλεως.
Ο λόγιος κ. Φρειδερίκος Χάρισσον θερμώς υποστήριξε το κίνημα , έγραψε δε εν τω «19ω Αιώνι» το περίφημόν του άρθρον «Απόδοτε τα Ελγίνεια Μάρμαρα».
Την απάντησιν εις το άρθρον αυτό γράφει ο Διευθυντής του περιοδικού , ισχυριζόμενος ότι ο κ. Χάρισσον πραγματευθείς περί της επιστροφής των Ελγινείων μαρμάρων ηστεϊζετο απλώς , και κατέγινε περί το δοκιμάσαι την διορατικότητα του πνεύματος των συμπολιτών του - εάν τάχα θα ήναι αρκετά έξυπνοι να εννοήσουν την ειρωνείαν του. Άλλως ηθέλησεν επίσης να περιπαίξη την συνήθειαν διαφόρων συγχρόνων ρητόρων οίτινες επινοούσι θέματα της ευφράδειας των , ζητούσι να αποδείξωσι παραδοξολογίας και χιμαίρας.
Ούτω κρίνει ο κ. Τζαίμης Νώουλς , διευθυντής του περιοδικού «Ο 19ος Αιών». Μοι φαίνεται όμως ότι ο παραδοξολογών είναι μάλλον αυτός ή ο κ. Χάρισσον.
Το άρθρον του ουδέ λογικόν είναι, ουδέ γενναίον. Είναι τόσον ξηρόν κατά το ύφος, έχει τοιαύτην πληθώραν πτωχής ή μάλλον, ανόστου ειρωνείας ,ώστε πιστεύω ότι μόνον οι Έλληνες, τους οποίους αφορά αμέσως το ζήτημα, θα έχωσι την υπομονήν να το αναγνώσωσιν ίνα σωθώσιν αι αμαρτίαι των.
Εν τη εξάψει του ο κ. Νώουλς τι δεν λέγει!
Εκθειάζει του Έλγιν την αρπαγήν. Μυκτηρίζει τον Βύρωνα. Σχετίζει την ευτελή υπεξαίρεσιν των μαρμάρων, προς τα ένδοξα τρόπαια του Νέλσωνος. Φρονεί ότι εάν επιστραφώσιν αι αρχαιότητες αύται, πρέπει ν'αποδοθώσιν επίσης η Γιβραλτάρη, η Μελίτη, η Κύπρος, η Ινδική - λησμονών ότι η κατοχή των χωρών εκείνων λογίζεται αναγκαία εις το Αγγλικόν κράτους, ενώ τα Ελγίνεια μάρμαρα εις ουδέν χρησιμεύουσιν άλλο ή εις τον ωραϊσμόν και πλουτισμόν του και άνευ αυτών ωραιοτάτου και πλουσιωτάτου Βρεττανικού Μουσείου. Ψέγει του κ. Χάρισσον την ορθοτάτην παρατήρησιν, ότι το κλίμα του Λονδίνου φθείρει τας γλυφάς των μαρμάρων και εκφράζει τον φόβον μη εάν μετακομισθώσιν εις Αθήνας καταστραφώσιν εν ενδεχόμενη αναφλέξει του Ανατολικού ζητήματος - λησμονών ότι ο φρόνιμος άνθρωπος οφείλει να διορθώνη το ενέστος κακόν πριν φροντίσει περί του μέλλοντος.
Δεν φαίνεται να δίδη πολλήν σπουδαιότητα εις τα δικαιώματα άτινα έχει των μαρμάρων «ο αναμεμιγμένος μικρός πληθυσμός όστις σήμερον κατοικεί επί των ερειπίων της Αρχαίας Ελλάδος» και υποθέτω ευρίσκει τα δικαιώματα του λόρδου Έλγιν και εαυτού μεγαλείτερα. Παρατηρεί ότι, αν ηκολουθείτο η συμβουλή του κ. Χάρισσον και απεδίδοντο αι περί ου ο λόγος αρχαιότητες εις την Ελλάδα, τις οίδεν εάν καμμία εκ των ολιγοβιών κυβερνήσεών της δεν θα τας επώλει αντί εκατομμυρίου λ.στ. εις την Γερμανίαν, ή αντί δύο εις την Αμερικήν ή χειρότερα, εάν δεν θα τας επώλει λιανικώς, εις ένα έκαστον ολίγας.
Ταύτα είναι ύβρις αδικαιολόγητος και εμφαίνουσα πολλήν ελαφρότητα εις την οποίαν η αρμόζουσα απάντησις θα ήτο - Είμεθα Κύριοι να διαθέσωμεν ως θέλομεν τα ημέτερα.
Αλλ' ας διαφωτισθή η άγνοια του ανδρός και ας μάθη ότι μέχρι τούδε αι ελληνικαί κυβερνήσεις, ολιγόβιοι ή μακρόβιοι, επεδείξαντο πολλήν ευλάβειαν και φροντίδα προς τα αρχαία μνημεία, ότι διάφορα μουσεία συνεστάθηκαν εν Ελλάδι, ων η διοίκησις είναι αξιόλογος και ότι εν Αθήναις τα Ελγίνεια μάρμαρα θα τυχώσει της αυτής πίστης διαφυλάξεως και περιποιήσεως οίας και εν Αγγλία. Είναι δε νόστιμος ο κ. Νώουλς όταν μας αφίνει να ίδωμεν και την χρημαιτικήν άποψιν της υποθέσεως. Εις εν μέρος του άρθρου του λέγει, ότι η σημερινή αξία των μαρμάρων υπολογίζεται εις εκατομμύρια, και εις άλλο πάλιν μέρος ομολογεί, ότι δια να τα αποκτήση ο λόρδος Έλγιν εξώδευσε 14.000 λ. Τι καλή δουλειά!
Δεν αναγράφω περισσότερας εκ των παρατηρήσεως του κ. Νώουλς. Είναι της αυτής ποιότητος και αι επίλοποι. Εξ άλλου δεν νομίζω πρέπον να τον θεωρήση τις υπεύθυνον δι' όλα όσα γράφει. Ο ανήρ εις άλλας περιστάσεις απέδεξεν ότι δεν αμοιρεί παιδείας, ορθής κρίσεως, και άλλων φιλολογικών προσόντων. Όθεν τείνω να πιστεύσω ότι πρέπει να αποδοθή το άτακτον της συνθέσεως και των κρίσεών του περί των Ελγινειών μαρμάρων εις την πνευματικήν σύγχυσιν ην τω επήνεγκεν η σκέψις ότι αι πολύτιμοι αύται αρχαιότητες - οι περικαλλείς αδάμαντες της Αττικής - ηδύναντο να ξεφύγουν από το Βλούμσβουρύ του. Το' μισολέγει ο ίδιος μετά βουκολικής απλότητος εν μια περίοδω του άρθρου του - Τι ιδέα (δεν ενθυμούμαι αν ήναι ακριβώς αυταί αι λέξεις του) ενώ έχωμεν τας ωραίας αυτάς αρχαιότητας εδώ και ειμπορεί ο λαός μας να πηγαίνη να τας θαυμάζη όποτε θέλει, τι ιδέα να τας στείλωμεν εις την άλλην άκρην της Ευρώπης!
Εν Αλεξανδρεία της Αιγύπτου, τη 27 Μαρτίου 1891
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

«Νεώτερα περί των Ελγινείων μαρμάρων»
Ο θάνατος των πολιτικών ή διεθνών ζητημάτων είναι η λήθη. Ευτυχώς το ζήτημα περί αποδόσεως των Ελγινείων μαρμάρων εις την Ελλάδα δεν πέπρωται ακόμη να λησμονηθή. Πολύ δε συντείνει εις την αναζωπύρωσιν του ζητήματος η διάστασις εις την οποίαν ήλθαν επ' αυτού δύο διακεκριμένοι λόγιοι Αγγλοι ο κ. Φρειδερίκος Χάρισον και ο Τζαίημς Νώουλς διευθυντής του περιοδικού ο «19ος αιών».
Εν τω Λονδινείω περιοδικώ «η Δεκαπενθήμερος Επιθεώρησιν» ο Χάρισον απήντησεν εις τας κατακρίσεις τας εκτοξευθείσας κατ' αυτού υπό του «19ου αιώνος».
Δεν θα αναγράψω όλα τα επιχειρήματα δι' ων ο κ. Χάρισον υποστηρίζει την θεωρίαν του περί αποδόσεως των μαρμάρων. Εν άρθρω καταχωρησθέντι εν τη «Εθνική» της 30ης Μαρτίου κατέδειξα ήδη την ελαφρότητα των ισχυρισμών του κ. Νώουλς. Θέλω μόνον μεταφράση επεξηγήσεις τινάς ας δίδει ο κ. Χάρισον εν τω νέω του άρθρω.
Λέγει ρητώς ότι δεν καταδικάζει απολύτως τον λόρδον Ελγιν τον υπεξαιρέσαντα τας περί ου ο λόγος αρχαιότητας, εκθέτει όμως 4 λόγους δι ων αποδεικνύεται ότι η κατοχή των μαρμάρων υπό τε του λόρδου Έλγιν πρώτον, και του αγγλικού έθνους δεύτερον, αντίκειται εις τας αρχάς του δικαίου.
«α' Ο λόρδος Έλγιν απέκτησε τα μάρμαρα του Παρθενώνος ουχί από τους Έλληνας, αλλά από τους δυνάστας αυτών Τούρκους.
β' οι Έλληνες εναντιώθησαν καθ' όσον τοις ήτο δυνατόν εις την μετακόμισιν αυτών, και ουδέποτε έπραξάν τι προς βλάβην των.
γ' Οι άνθρωποι του λόρδου Έλγιν αφήρεσαν ό,τι ήθελαν άνευ της ελαχίστης μερίμνης δια το μνημείον όπερ απεγύμνωσαν.
δ' Το βρεταννικόν έθνος απέκτησε τα Ελληνικά μάρμαρα αντί ποσού μηδαμινού». Αλλως παραδέχεται ότι ο λόρδος Έλγιν «πιθανόν εντίμως να εθεώρη ότι έσωζε δια την ανθρωπότητα τα πολύτιμα ταύτα κειμήλια».
Εις εκ των κυρίων ισχυρισμών των εναντιουμένων εις την απόδοσιν των Ελγινείων μαρμάρων είναι ότι δι’ αυτής η Αγγλία θα αναγνωρίση την αρχήν της αποδόσεως των κατά το μάλλον ή ήττον άνευ οριστικής ή ακριβούς νομιμότητος αποκτηθέντων και τότε πρέπει να γυμνωθώσιν αι αρχαιολογικοί συλλογαί της. Αλλά αυτή είναι η συνήθης υπεκφυγή εκείνων οίτινες θέλουσιν ευσχήμως να αποφύγωσιν την εκτέλεσιν γενναίας πράξεως. Φοβούνται τας συνεπείας. Αλλά τέλος πάντων ποίαι είναι αι συνέπειαι αύται; μη είναι υποχρεωμένος τις να φέρη όλα μέχρι υπερβολής; Είναι υποχρεωμένος τις να εξακολουθή εφαρμόζων μιαν αγαθήν αρχήν μέχρις ότου δια της καταχρήσεως καταστή μωρά; Κατά την λογική ταύτην λοιπόν δεν πρέπει ποτέ να ελεή τις πτωχόν διότι αν ήτο να ελεήση όλους τους πτωχούς του κόσμου ήθελε καταντήση χιλιάκις πτωχότερος του πτωχοτέρου; Εξ άλλου η συνέπεια αυτή της γενικής αποδόσεως δεν απορρέει εκ της αποδόσεως των Ελγινείων μαρμάρων. Ο κ. Χάρισον, προς απόδειξην τούτου, επαναλαμβάνει όσα έγραψε πέρυσι επί του αντικειμένου.
Ο κ. Νώουλς, λέγει, δαπανά πολλήν εύκολον ρητορικήν αριθμών διάφορα έργα ελληνικής τέχνης κατεχόμενα υπό της Αγγλίας, και ερωτά εάν πρέπει και αυτά να επιστραφούν. «Βεβαίως όχι! Εποίησα διάκρισιν φανερωτάτην. Έγραψα τα Ελγίνεια μάρμαρα διαφέρουσιν ολοτελώς από όλα τα άλλα αγάλματα. Δεν είναι αγάλματα. Είναι τεμάχια μοναδικού μνημείου, του περιφημοτάτου εν τω κόσμω μνημείου, όπερ είναι το εθνικόν σύμβολον και το παλλάδιον γενναίου λαού και χώρος προσκυνήσεως δια την πολιτισμένην ανθρωπότητα... Εις το ελληνικόν έθνος την σήμερον τα ερείπια της Ακροπόλεως είναι πολύ σπουδαιότερα και ιερώτερα αφ' ό,τι είναι οιονδήποτε άλλο εθνικόν μνημείον εις οιονδήποτε άλλον ναόν. Είναι το εξωτερικόν και ορατόν μνημείον της εθνικής υπάρξεως και αναγεννήσεως... Δεν υπάρχει παράδειγμα εν τω κόσμ όλω ενός έθνους διατηρούντος, ουχί δια κατακτήσεως αλλά δια προσφάτου αγοράς από δυνάστην, τα εθνικά σύμβολα άλλου έθνους. Εάν ο πρέσβυς μας είχεν αγοράση από τον Βίσμαρκ, ότε οι Γερμανοί ήσαν εν Παρισίοις, τους εν Αγίω Διονυσίω τάφους των βασιλέων, τον τάφον του Ναπολέοντος... Πιστεύω ότι κάπως θα ωμιλείτο παραπάνω το πράγμα και ίσως ο κ. Νώουλς δεν θα είχεν όρεξιν να τραγουδή το «Βασίλευε Βρεττανία» επί τόνου τόσον προκλητικού.
Ιδού τι φρονεί περί της ασφαλείας ης απολαύσουσι τα Ελγίνεια μάρμαρα εν Αθήναις:
Η Ακρόπολις είναι άριστα προφυλαγμένη. Δεν είναι ολιγώτερον ασφαλής του Βρετανικού Μουσείου. «Αι Αθήναι την σήμερον είναι καλλιτεχνική σχολή όλων των εθνών, και αφ' ότου ηνεώχθη ο σιδηροδρομος Θεσσαλονίκης - Κωνσταντινουπόλεως έχουσιν όσους επισκέπτας και η Βενετία ή η Φλωρεντία. Είναι επίσης πλησίον της Ευρώπης της κειμένης προς νότον ή προς ανατολάς του Μονάχου όσον και το Λονδίνον. Η ιδέα την οποίαν φαίνεται ότι έχη ο κ. Νώουλς περί των Αθηνών ως μέρος τι απώτατον και άγριον, ομοιάζον το Βαγδάτιον όπου Αλβανοί και μεθυσμένοι ναύται κτυπώνται, όπου οι δρόμοι είναι είδος Πέττικοτ Λαίων και Ουαϊτσάπελ, και όπου κάποτε φθάνει εις μιλόρδος μετά του δραγομάνου του και των σκηνών του, πηγάζει από τα ταξείδια της ενότητός του. Ας ερωτήση κανένα όστις ήτο εκεί τελευταίως και θα απορήση να μάθη ότι αι Αθήναι είναι τώρα μια πόλις επίσης πολιτισμένη, τακτική, ανεπτυγμένη και πλήρης ευφυών επισκεπτών, όσον οιαδήποτε πόλις της Γερμανίας, Ιταλίας ή Γαλλίας. Ως κέντρον αρχαιολογικών σπουδών... αι Αθήναι είναι σχολή πολύ σπουδαιότερα του Λονδίνου».
Εις τας αυθαδείας του κ. Νώουλς περί του Ελληνικού έθνους απαντά ο κ. Χάρισον δια των εξής:
«Αναμφιβόλως οι φανατικοί φιλέλληνες εξέφρασαν ποτέ πολλάς ανοησίας, αλλ' η Ελλάς είναι τώρα ανεγνωρισμένον και ανεξάρτητον έθνος της Ευρώπης. Εάν δε την συγκρίνωμεν προς την Πορτογαλίαν, την Βραζιλίαν, ακόμη και την Τουρκίαν και την Ρωσσίαν, η ευφυία, το βάσιμον και η πρόοδός της ουδόλως είναι άξια περιφρονήσεως... Το Ελληνικό έθνος είναι νέον. Αι δυσκολίαι του είναι μεγάλαι, και η πολιτική του είναι άστατος, ως είναι η πολιτική μεγαλυτέρων εθνών άτινα έτυχον μικροτέρας πείρας. Με όλα ταύτα όμως το να προσφερθώμεθα προς το ελληνικόν έθνος ως προς άτακτα παιδιά τα οποία πρέπει να προσέχωμεν να μην κάμουν ανοησίας ή να μη χαλνούν τα πράγματα, να λέγωμεν ότι δεν δυνάμεθα να τους εμπιστευθώμεν τα ίδια των εθνικά μνημεία, να λέγωμεν ότι ήθελαν τα πωλήση εις την Αμερικήν είναι παράδειγμα βλακώδες και πρόστυχον της αυθαδείας των Τζων Μπουλ».
Εν άλλω μέρει του άρθρου του ο κ. Χάρισσον παρατηρεί μετ' ευχαριστήσεως ότι πολλοί σπουδαίοι άνδρες και σπουδαία φύλλα ενέκριναν την πρότασίν του.
«Η Σημαία» ήτο η πρώτη σπεύσασα εν κυρίω άρθρω να εγκρίνη την πρότασιν και τον άρθρον έκαμεν εντύπωσιν εν Ελλάδι... Υπήρξαν... οι υποστηρίξαντες εκάστην λέξιν μου. Αριστον άρθρον εμφορούμενον υπό του αυτού πνεύματος εφάνη εν τω Daily Graphic, και διάφορα άλλα φύλλα, εν τε Αγγλία και εν τη αλλοδαπή, ενέκριναν την έκκλησίν μου. κ. Ξάου - Λεφέβρ, εν πολυτιμω άρθρω επί της σημερινής Ελλάδος, προσετέθη εις την αυτήν πολιτικήν, και πιστεύω ότι υποστηρίζεται εν αυτή και υπό άλλων μελών της Βουλής... Δύο εντιμότατοι και σπουδαίοι πολιτικοί σύλλογοι, άνευ κομματικής αποχρώσεως απευθύνθησαν προς εμέ με τον σκοπόν να ενεργήσωμεν διάβημα τι εν τη Βουλή ή αλλαχού.
Παρά τας διαβεβαιώσεις ταύτας, δεν πιστεύω η Ελλάς να έχη πολλήν τύχην να επανίδη τας ωραίας γλυφάς του Παρθενώνος. Το κόμμα το οποίον εναντιούται εις την απόδοσιν των Ελγινείων μαρμάρων είναι πολυάριθμον. Οσοι θέτουσι τον εγωισμόν υπεράνω της γενναιότητος ανήκουσι εις το κόμμα εκείνο - οι δε τοιούτοι άνθρωποι είναι πολλοί και εν Αγγλία, ως δυστυχώς είναι πολλοί πανταχού».
Οπως και αν έχη - είτε επιτύχη ο αγών περί αποδόσεως των Ελγινείων μαρμάρων είτε αποτύχη - εις τον Φρειδερίκον Χάρισσον οφείλεται ευγνωμοσύνη και τιμή, ου μόνον εκ μέρους των Ελλήνων, αλλά και εκ μέρους πάντων των ανεπτυγμένων ανθρώπων ως ο προσήκων μισθός των θαρραλέως τα ορθά λεγόντων.
Εφ. «Εθνική»
έτος Β' αριθμ. 117
Εν Αθήναις Δευτέρα
29 Απριλίου 1891
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

.
(cavafis.compupress.gr)

.

NANNA. Η ΝΙΚΗΤΡΙΑ ΤΟΥ FINLAND'S TOP MODEL CYCLE 2

The original 11 contestants on Searching for Finland's Top Model Cycle 2

.
25-year-old openly gay model Nanna Grundfeldt has taken home the title of Finland's next top model on the second season of The Search for Finland's Top Model (Suomen huippumalli), the Finnish version of America's Next Top Model.
Nanna is the first out lesbian model to win one of the over 30 versions of America's Next Top Model around the world (including the original U.S. version, which has never been won by an out lesbian).

.

.
Nanna's sexual orientation was never a secret to viewers, but it became more prominent when she chose the word "homo" (the Finnish word for gay) and "pride" during a photo shoot mid-way through the competition in which the contestants were challenged to embody a word and emotion that best described them. (afterellen.com)

ΜΕΣΑ Σ' ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ

.
Γυναικείες υποθέσεις
Στο νέο της μυθιστόρημα η Αντζελα Δημητρακάκη δίνει φωνή σε μια ομοφυλόφιλη και παρακολουθεί τη διαδρομή της προς την αυτογνωσία
Της Σταυρούλας Παπασπύρου , Ελευθεροτυπία, 14/6/2009
Η γυναικεία ομοφυλοφιλία ελάχιστες φορές απασχόλησε την ελληνική λογοτεχνία ώς τώρα.
Αν εξαιρέσουμε το ρομάντζο «Η ερωμένη της» της μυστηριώδους Ντόρας Ρωζέττη που γράφτηκε το 1929 και αναδείχτηκε από τη φιλόλογο Χριστίνα Ντουνιά τα τελευταία χρόνια (εκδ. Μεταίχμιο), καθώς και το μυθιστόρημα «Μόνο γυναίκες» που υπογράφεται από την επίσης μυστηριώδη Μάρα Σέη (εκδ. Κέδρος, 2001), άλλα δείγματα δεν διαθέταμε.
Να, όμως, που η 41χρονη Αντζελα Δημητρακάκη, συγγραφέας που έκανε αίσθηση στα τέλη της δεκαετίας του '90, αποτυπώνοντας τα ήθη των «παγκοσμιοποιημένων» συνομηλίκων της στην «Ανταρκτική» (εκδ. Οξύ), σπάει την παράδοση. Στο καινούριο της βιβλίο «Μέσα σ' ένα κορίτσι σαν κι εσένα» (εκδ. Εστία), δανείζεται το προσωπείο μιας τριαντάχρονης λεσβίας και, μέσα από μια φιλόδοξη, μεταμοντέρνα σύνθεση, επιχειρεί να ξεδιπλώσει τη διαδρομή της ηρωίδας της προς την αυτογνωσία, φωτίζοντας από πολλές πλευρές τον εσώτερο εαυτό της.
Η αποκάλυψη
Η πρωταγωνίστρια του «Μέσα σ' ένα κορίτσι σαν κι εσένα», η Κατίνα Μελά, είναι μια γεννημένη στο Σικάγο Ελληνοαμερικανίδα, και η γνωριμία μαζί της, σε πρώτη φάση, γίνεται μέσα από ένα πλήθος επιστολών. Από τα γράμματα που συντάσσει η ίδια με αποδέκτες συγγενείς και φίλους -κάποια από τα οποία δεν αντέχει να στείλει καν- γίνεται αντιληπτό πως έχει μόλις εγκαταλείψει το διδακτορικό της στο Πρίνστον, πως φλερτάρει με την ιδέα να γράψει ένα μυθιστόρημα, πως έχει πίσω της μια πολύχρονη αλλά οριστικά τελειωμένη ερωτική σχέση με ομόφυλή της, και πως το οικογενειακό της παρελθόν την έχει σημαδέψει βαθιά.
Καρπός δύο ανθρώπων «που μόνο σ' ένα πράγμα συμφωνούσαν, στο ότι δεν ήταν Αμερικανοί», και των οποίων το διαζύγιο μόνο βελούδινο δεν ήταν, η ηρωίδα της Δημητρακάκη πάλλεται από αισθήματα μίσους για τον πατέρα της, ενώ αντίθετα η πρόσφατα χαμένη μητέρα της στοιχειώνει ολόκληρη την ύπαρξή της. Η τελευταία, όπως μαθαίνουμε, ήταν μια ομοφυλόφιλη διανοούμενη με κρυφή ζωή, που μολονότι άργησε να μυήσει την κόρη της στα μυστικά της, ανέπτυξε μια σχέση μαζί της εξαιρετικά δυνατή. Ο βασικός άλλωστε λόγος που η Μελά επιστρέφει στη χώρα καταγωγής της είναι για να σκαλίσει τις ρίζες της μητέρας της.
Η Αθήνα που συνάντησε
Σε πείσμα των συμβουλών του καθηγητή της να καταπιαστεί μ' ένα ακόμη «ελυτοσεφεροκαβαφικό» διδακτορικό, η Μελά έχει ξοδέψει ήδη τέσσερα χρόνια εξερευνώντας την ποίηση ως χώρο έκφρασης της γυναικείας ομοφυλοφιλίας στην Ελλάδα, μέσα από το έργο μιας αινιγματικής ποιητικής φωνής, που φέρει το ψευδώνυμο Θαλασσία Υλη. Μιας εκπροσώπου της φεμινιστικής γενιάς του '60 με κομβικό στοιχείο στο έργο της τη σχέση μητέρας-κόρης, μιας καταξιωμένης ποιήτριας που ως τον ξαφνικό θάνατό της, το 2005, είχε αρνηθεί πεισματικά ν' αποκαλύψει την αληθινή της ταυτότητα.
Χάρη στους συνεχείς υπαινιγμούς της Δημητρακάκη, η υποψία ότι ένας πραγματικός, κι όχι μεταφορικός, ομφάλιος λώρος συνδέει τις παραπάνω γυναίκες, αρχίζει να γιγαντώνεται από νωρίς. Μέχρις ότου, όμως, συμπληρωθεί αυτό το παζλ, που αποτελείται από επιστολές, ημερολογιακές καταγραφές και επιστημονικές ανακοινώσεις, η συγγραφέας της «Αντιθάλασσας» και του «Μανιφέστου της ήττας» έχει όλη την άνεση να μας ξεναγήσει λεπτομερώς στο ταραγμένο παρελθόν και το αθηναϊκό παρόν της ηρωίδας της, σχολιάζοντας εμμέσως την πραγματικότητα που αντίκρισε και η ίδια τη διετία 2006-2007, σ' ένα διάλειμμα από τις ακαδημαϊκές της υποχρεώσεις στη Βρετανία.
Περί διακριτικότητος
Η τεχνολογική καθυστέρηση της Ελλάδας, ο υφέρπων ρατσισμός, η άβυσσος που χωρίζει μια κολωνακιώτικη μπουτίκ από το φωταγωγό μιας μικροαστικής πολυκατοικίας, η αποξένωση των ανθρώπων, το λάιφ στάιλ των τριάντα και κάτι «ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσδιορισμού», που «καπνίζουν, πίνουν, πηδιούνται και νοικιάζουν διαμερίσματα για να μην έχουν σκοτούρες», οι εντάσεις στα πεδία της οικονομίας και της παιδείας, όλα λίγο πολύ βρίσκουν τη θέση τους.
Η σεξουαλική ταυτότητα της Μελά δεν την οδηγεί στη μοναξιά, κάθε άλλο, αλλά γράφοντας στην παλιά της ερωμένη «ήθελα στ' αλήθεια να σε παντρευτώ», έχει συνείδηση πόσο γελοίο ακούγεται αυτό στη γλώσσα μας. «Εδώ όλα βασίζονται στη "διακριτικότητα"», αναγνωρίζει. «Οι λεσβίες σαν κι εμάς, με ξεκάθαρα και ανοιχτά σχέδια για κοινή ζωή σε κοινή θέα δεν υφίστανται. Κρύβονται, ποιος ξέρει...».
Αν το alter ego της Δημητρακάκη καταπιανόταν τελικά μ' ένα μυθιστόρημα «για όλες τις λεσβίες της Αθήνας που είναι γύρω στα τριάντα, που τους αρέσουν οι εκδρομές, που πιστεύουν στον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις, που είναι οικονομικά ανεξάρτητες, που ακούνε Blonde Redhead και Feist», θα προέκυπτε κάτι με συνοχή - «ο κύκλος δεν είναι μεγάλος», όπως λέει.
Η ίδια η Δημητρακάκη, πάντως, με το τέταρτο μυθιστόρημά της δεν αποσκοπεί σε μιαν αντίστοιχη κοινωνική καταγραφή. Απ' ό,τι φαίνεται το στοίχημά της ήταν να περιπλανηθεί σε υπαρξιακά βάθη, να στοχαστεί πάνω στο λεσβιακό ψυχισμό και να μπολιάσει το μυθιστορηματικό της κόσμο με το θεωρητικό της υπόβαθρο στη σύγχρονη τέχνη, απευθυνόμενη σ' ένα μάλλον απαιτητικό κοινό

ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΕ ΡΙΑΝΤ ΚΑΙ ΑΒΑΝΑ

.
Μετά τις συλλήψεις 70 Φιλιππινέζων και ενός Υεμενίτη στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας την περασμένη εβδομάδα με την κατηγορία ότι βρέθηκαν σε στάσεις σκανδαλώδεις και ύποπτες σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης, μαθαίνουμε τώρα ότι το περασμένο Σαββατοκύριακο και 20 Κουβανοί ομοφυλόφιλοι συνελήφθησαν στην περιοχή του Καπιτωλίου στην Αβάνα σε επιχείρηση-σκούπα με μοναδικό κριτήριο ότι έμοιαζαν για ομοφυλόφιλοι.
Μεταξύ αυτών βρισκόταν και ο Amauri Dovodelavilla Torriente, μπλόγκερ γνωστός για την εμπλοκή του στον αγώνα κατά του hiv, ο οποίος γράφει:
Με συνέλαβαν στις 10 το πρωί του Σαββάτου και με άφησαν ελεύθερο το πρωί της Κυριακής. Όταν ρώτησα για τον λόγο της σύλληψης δεν μου απάντησαν. Είναι ταπεινωτικό κι απάνθρωπο να συλλαμβάνεσαι χωρίς λόγο, μόνο και μόνο επειδή είσαι ομοφυλόφιλος και θέλεις να κουβεντιάσεις με φίλους σου σε έναν δημόσιο χώρο.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ

Almost a third of Laysan albatross couples are female-female pairs that build nests

and rear young together. They are more reproductively successful

than unpaired females. Photograph: Eric VanderWerf/Trends in Ecology & Evolution

.
Same-sex relationships may play an important role in evolution
guardian.co.uk, 17/6/2008
Biologists claim that same-sex relationships help drive the evolution of animals' physiology, life history and social behaviour
Birds do it. Bees probably do it. No one's sure whether educated fleas do it. What they do is have same-sex relationships and, in a new review of published research on the subject, biologists have started to consider what it might mean for the evolution of the animals in question.
Nathan Bailey and Marlene Zuk, biologists at the University of California, Riverside, found that same-sex relationships were a universal phenomenon in the animal kingdom, seen in everything from worms to frogs to birds. "It's clear that same-sex sexual behavior extends far beyond the well-known examples that dominate both the scientific and popular literature: for example bonobos, dolphins, penguins and fruit flies," said Bailey.
Penguins have been known to form long-term same-sex bonds where males will engage in sexual activity. Toads generally don't discriminate between sexes while marine snails all start out male and, when they mate with another male, one of them helpfully changes sex. Dolphins will often touch their genitals together or one male might even mount another and penetrate its blowhole. Bonobos go the furthest in same-sex bonding with regular copulation among males.
But not all relationships should be considered the same. A male fruit fly, for example, may court other males because it lacks a gene that allows it to tell the difference between the sexes. "But that is very different from male bottlenose dolphins, who engage in same-sex interactions to facilitate group bonding, or female Laysan albatross that can remain pair-bonded for life and cooperatively rear young," said Bailey.
Writing in the journal Trends in Ecology & Evolution, the authors said that lots of previous studies had considered how same-sex relationships might have come about but very few studies had considered whether the relationships shape the course of evolution.
"Same-sex behaviors – courtship, mounting or parenting – are traits that may have been shaped by natural selection, a basic mechanism of evolution that occurs over successive generations," Bailey said. "But our review of studies also suggests that these same-sex behaviors might act as selective forces in and of themselves."
In other words same-sex relationships might shape evolution in subtle and important ways for many animals. When bilogists think about selective pressure in evolution, they tend to focus on environmental concerns such as weather, temperature, or geographic features in a particular locality. Social circumstances can also have an impact and Bailey argues that same-sex relationships could "radically change those social circumstances, for example by removing some individuals from the pool of animals available for mating."
In addition, the behaviour can lead to the evolution of defence mechanisms. "For example, male-male copulations in locusts can be costly for the mounted male, and this cost may in turn increase selection pressure for males' tendency to release a chemical called panacetylnitrile, which dissuades other males from mounting them," said Bailey.
Bailey and Zuk are also researching the Laysan albatross, a species in which females form same-sex pairs and rear young together. "Same-sex behavior in this species may not be aberrant, but instead can arise as an alternative reproductive strategy," they said.
Almost a third of Laysan albatross couples are female-female pairs and they are more successful than unpaired females when it comes to rearing chicks.
"Same-sex sexual behaviors are flexibly deployed in a variety of circumstances, for example as alternative reproductive tactics, as cooperative breeding strategies, as facilitators of social bonding or as mediators of intrasexual conflict. Once this flexibility is established, it becomes in and of itself a selective force that can drive selection on other aspects of physiology, life history, social behaviour and even morphology," said Bailey.

ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ, Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΣ. ΑΥΣΤΡΙΑΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΣ ΣΕΞ

Η ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

.

Στην φωτογραφία που συνοδεύει τη σημερινή ανάρτηση βλέπετε ένα από τα φέιγ βολάν που «άγνωστοι» έριξαν στην Πλατεία Κλαυθμώνος κατά τη διάρκεια του Athens Pride 2007. Επώνυμοι συμπολίτες μας διασύρθηκαν, εξευτελίστηκαν και ταπεινώθηκαν δημοσίως υπό την συνένοχη σιωπή της Επιτροπής της διοργάνωσης.
Εν συνεχεία ακολούθησαν «ιδιωτικές» δηλώσεις και αρθρογραφία μελών του Athens Pride που ενθάρρυναν την ανήθικη αυτή πρακτική μέχρι να φθάσουμε στα όσα συνέβησαν φέτος.*
Κι όλα αυτά με μόνιμη τη στοχοποίηση του Δημάρχου Αθηναίων, επειδή, λένε, δεν δίνει την αιγίδα του Δήμου, στην εκδήλωση που οργανώνει η συγκεκριμένη ομάδα, που κατά δήλωσή της εκπροσωπεί τους Έλληνες ομοφυλόφιλους.
Κι αναρωτιέμαι: Ποιος σοβαρός και υπεύθυνος Δήμαρχος θα έδινε τη στήριξή του σε άτομα που ανέχονται, αν όχι υποθάλπουν, τέτοιες ενέργειες σε βάρος συμπολιτών μας;

Εγώ πάντως, αν ήμουν Δήμαρχος, ομολογώ ότι δεν θα την έδινα.
Κι ενώ ο συγκεκριμένος Δήμαρχος, όπως άλλωστε κι όλοι οι άλλοι ανά την επικράτεια, θα μπορούσε να κατηγορηθεί με αδιάσειστα στοιχεία για την αδιαφορία και τις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλόφιλων δημοτών του, το θέμα εστιάζεται αποκλειστικά στην «αναγνώριση» της συγκεκριμένης εκδήλωσης.
Το πιο περίεργο(;) όμως είναι ότι όταν ο κ. Κακλαμάνης ήταν Υπουργός Υγείας και χρηματοδοτούσε λοαδ οργανώσεις η μη δημόσια παραδοχή του όποιου σεξουαλικού προσανατολισμού του δεν αποτελούσε πρόβλημα. Όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον τωρινό Υπουργό Υγείας, όπου παρά τα προβλήματα, τις παραλείψεις και τις ανεπίτρεπτες διακρίσεις και αποκλεισμούς σε βάρος των λοαδ πολιτών στον τομέα της αρμοδιότητάς του, όσο «πέφτουν» τα χρήματα όλα εμφανίζονται «καλά και άγια».

*Παρεμπιπτόντως, προσέξατε πόσο υποκριτικά στην ιστοσελίδα του Pride το βίντεο του κ. Πανούση, καταδικασμένου στο παρελθόν από τα ελληνικά δικαστήρια για εξύβριση και προσβολή συμπολίτη μας, εμφανίζεται χωρίς το επίμαχο πρώτο μέρος;

"ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ" ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Το outing δεν γίνεται μόνο στην Ουγκάντα...

.
Εδώ και κάποια χρόνια συγκεκριμένοι λοαδ ακτιβιστές δεν παύουν να ψέγουν για "υποκρισία" παράγοντες της δημόσιας ζωής που αρνούνται να αποκαλύψουν τις ερωτικές τους προτιμήσεις (διαβάστε εδώ χαρακτηριστικά αποσπάσματα απόψεων ορισμένων από αυτούς στο περιοδικό "Βαβυλωνία") και ταυτόχρονα οι ίδιοι γυρνούν το βλέμμα από την άλλη υποκριτικά και νίπτουν τας χείρας τους ποντιοπιλατικά όταν στα πλαίσια διοργανώσεων όπως το Athens Pride διάφοροι «ανώνυμοι» αλλά και επώνυμοι φιλοξενούμενοι προχωρούν σε εξευτελιστικό δημόσιο outing συγκεκριμένων συμπολιτών μας.
Για κάποιον περίεργο λόγο, όμως, η οργή τους φαίνεται να καταλαγιάζει και οι αποκαλύψεις να μπαίνουν στο συρτάρι μόλις το συγκεκριμένο δημόσιο πρόσωπο το οποίο στοχοποιούν λάβει αποφάσεις τις οποίες κρίνουν ευνοϊκές για τους ίδιους και τους φορείς που εκπροσωπούν.
Καθώς αυτή η υποκρισία θεωρείται «αγωνιστική», βολικά μένει πάντα στο απυρόβλητο...

Εγώ ωστόσο μένω να αναρωτιέμαι: πόσο αξίζει μια «υπερηφάνεια» που στηρίζεται στην ταπείνωση του άλλου, μια «υπερηφάνεια» με κοστολογημένη την τιμή της στην ούγια;
Και δεν περιμένω απάντηση.

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ 7

.

Shanghai gay pride: the show goes on
by Julie Desne (AFP, 13-6-2009)
A colourful show of drag queens dressed in Chinese opera costumes was one of the festivities that marked Shanghai's gay pride Saturday, the first in China where homosexuality remains largely hidden.
A "Big Bash" barbecue Saturday -- billed as the highlight of the week-long festival -- went ahead as planned in a bar despite previous last-minute event cancellations by local authorities that marred the "Shanghai Pride."
Drag and fashion shows and a 'hot body' competition took place at Cotton's bar attended by at least 500 people, in a garden that was hidden from view by a rainbow banner covering the surrounding fence.
Later Saturday night, two fake gay marriages were to take place before people were ferried onto buses to go to an afterparty at a bar on Shanghai's famous Bund promenade.
"We would have liked the whole week to go without cancellations, but today everything has happened as we wanted it to, so we're happy," said Kenneth Tan, spokesman for organisers Shanghai LGBT (Lesbian, Gay, Bisexual or Transgender).
Events for "Shanghai Pride" have been organised at private venues without a public parade -- in stark contrast to similar events elsewhere in the world -- to avoid attracting unwanted official attention.
But still, city authorities forced the cancellation of a film screening and a play during the festival, and the two venues hosting the "Big Bash" events Saturday had received calls from officials, according to Tan.
He said police had come to Cotton's Saturday where expatriates and Chinese people mingled but soon left.
Liu Yang, a 27-year-old Chinese homosexual who was enjoying the shows Saturday, said he was amazed by the festival.
"I've never been abroad, and I have really wondered how such an event could take place so smoothly -- I'm really nicely surprised," he said.
"When I heard about the cancellations, I was saddened but not surprised as the government wants to avoid problems at all costs and doesn't like gatherings."
This week, Kathleen's Five restaurant was forced to cancel a planned screening of a lesbian-themed film after local officials said it was not authorised to screen movies, according to Tan.
Authorities also forced the cancellation of a play that was to be performed at a local photo gallery on Friday night.
The state-run China Daily newspaper said Friday: "The cancellation of film screenings might have been to do with the film's content and China's rules on public advertisements."
Tan said uniformed police officers had also entered a venue hosting a gay literary event on Tuesday evening.
"Nothing happened but if you're in the audience and you see policemen arrive, it's really intimidating," he said.
A 'Queer Olympiad' that will include swimming and badminton competitions is planned for Sunday, the final day of the festival.
Homosexuality has long been a sensitive subject in China with gay sex decriminalised only in 1997, while homosexual behaviour was officially viewed as a mental disorder until 2001.
Nevertheless, Shanghai -- a vibrant metropolis of around 20 million -- is more tolerant of its gay community than most Chinese cities, with bars that attract an exclusively gay clientele.
The China Daily estimates there are 30 million homosexuals in China, less than three percent of the population.

.

People go about their business in the Chinese city Shanghai's old town. A colourful show of drag queens

dressed in Chinese opera costumes was one of the festivities that marked Shanghai's gay pride,

the first in China where homosexuality remains largely hidden.

A bartender and a patron on a quiet night at a Beijing gay bar. A colourful show of drag queens

dressed in Chinese opera costumes was one of the festivities that marked Shanghai's gay

pride, the first in China where homosexuality remains largely hidden.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

23/10/1925 – 15/6/1994

.
Η επικινδυνότητα του έρωτα –το πιο σπουδαίο ίσως συστατικό του- είναι στο δόσιμο, στο χαμό. Επικινδυνότητα δεν είναι να βρεθείς σφαγμένος ένα πρωί αλλά το να διαλύσεις τα όρια του εγωισμού σου χωρίς να ξέρεις το σημείο που θα φτάσεις. Δεν έχει αυτό σχέση με το αν κινδυνεύεις σε ύποπτες συνοικίες.

.

.
Κατά κανέναν τρόπο δεν θα δεχτώ τη μουσική κρίση ενός ζωώδους νέου κι ας με ελκύει σεξουαλικά. Οι νέοι που μ’ ενδιαφέρουν είναι αυτοί που μ’ ανακαλύπτουν. Όπως κι εγώ, νεαρός, μες στην αγέλη της ηλικίας μου ανακάλυπτα τους δασκάλους μου, έτσι θάθελα να με βρουν οι νέοι σήμερα. Μόνο μέσα από μια τέτοια παιδευτική σχέση ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους επιλέκτους, προχωράει η ποίηση μέσα σ’ αυτή την πόλη.

Μάνος Χατζιδάκις

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος: αντίο παλιέ κόσμε (Δρομέας, 1999)

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ 6

Athens Pride 2009




Rome Pride 2009





Tel Aviv Pride 2009