.
Στη μνήμη του Fernando Pessoa
Αν μπορούσα να κάνω κάτι για να ερχόσουν
Κάθε μέρα, όπως παλιά,
Να μου μιλήσεις μ'αυτή την ξεκάθαρη ματια –
Περίεργη, αισθησιακότατη, καυστική
Αν μπορούσα να σου διηγηθώ κι εσύ να με άκουγες
Φτωχέ μου και μεγάλε και λαμπρέ καλλιτέχνη
Τι έχει υπάρξει η ζωή - αυτή η αμέριμνη ζωή
Καλυμένη με κουρέλια και αστέρια,
Λυπημένη, εξηζητημένη και κάλπικη,
Από τότε που τα μάτια μου σε μια ομίχλη
Από δάκρυα σε είδαν σε ένα φέρετρο.
Αν μπορούσα, Fernando, κι εσύ με άκουγες,
Θα γυρνούσαμε έτσι κι αλλιώς: Εσύ εκεί όπου
Τα αστέρια και τα θεϊκά ξημερώματα
Ομιχλούν το αιώνιο φως ενός χαμόγελου.
Κι εγώ, εδώ πέρα, αλήτης της απιστίας
Βγάζοντας το καπέλο μου στους λογικούς ανθρώπους...
Τα πράγματα εδώ είναι όπως παλιά.
Η ίδια γουρλωμένη ηλιθιότητα που ήδη ήξερες
Σε κάποιους κυρίους
- Πραγματικοί καλομιλούντες ηλίθιοι...
Και η ίδια ραδιουργία: οι ώρες, τα λεπτά,
Οι νύχτες πάντα ίδιες, οι ίδιες μέρες,
Όλα ίδια! Κοιμούνται και ξυπνούν
Στο ίδιο χρώμα, στο ίδιο πλευρό, πάντα
Το ίδιο παρουσιαστικό και σε όλα η ίδια στάση
Των καταδικασμένων, άκαμπτοι, να ζουν
Χωρίς διέγερση, χωρίς πίστη, χωρίς πειθώ...
Ποιητές, ακούστε με. Ας μεταμορφώσουμε
Το φυσικό άγχος που έχουμε, να σκεφτόμαστε-
Σε ένα τραγούδι ονείρου! και δίπλα του,
Στο σπάνιο σύντροφο που θυμόμαστε,
Ας μείνουμε λίγες στιγμές να τραγουδήσουμε!
Η μετάφραση του ποιήματος του António Botto είναι μια ευγενική συνεισφορά του Porfiry Petrovich
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου