ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΘΕΛΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ

Κάθε παιδί θέλει τη δική του αγκαλιά

Έλενα Φυντανίδου (tovima.gr)

Ακούω τις τελευταίες ημέρες τον καυγά που γίνεται, τόσο εντός όσο και εκτός Κοινοβουλίου, για το θέμα της αναδοχής τέκνων από ζευγάρια που έχουν σύμφωνο συμβίωσης - γιατί αυτό αναφέρει το σχετικό νομοσχέδιο - μη εξαιρούμενων και των ομόφυλων, και ειλικρινώς ενοχλούμαι.

Αυτή είναι η σωστή λέξη. Ενοχλούμαι.

Ενοχλούμαι διότι το 2018 σε αυτή την ευρωπαϊκή χώρα που λέγεται Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι κλεισμένοι στο καβούκι τους, δήθεν συντηρητικοί, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τι εστί γονιός, μολονότι είναι - οι περισσότεροι τουλάχιστον - γονείς. Είναι άνθρωποι που εκφράζουν άποψη χωρίς να γνωρίζουν και το σπουδαιότερο χωρίς να θέλουν να μάθουν.

Δεν θα αναφέρω ότι οι περισσότεροι που έχουν γνώμη και τη διατυπώνουν δημοσίως δεν γνωρίζουν τη διαφορά της υιοθεσίας από την αναδοχή. Αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Θα πω ωστόσο με βεβαιότητα ότι οι περισσότεροι απ' όσους εκφράζονται αρνητικά για το θέμα, το κάνουν από την ασφάλεια της «φυσιολογικής» οικογένειάς τους και του σπιτιού τους.

Ποιος απ' όσους διαφωνεί με την αναδοχή παιδιών ή ακόμη και την υιοθεσία θα έλεγα πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, έχει επισκεφθεί το Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα» ή το πρώην ΠΙΚΠΑ Πεντέλης να συνομιλήσει με τους υπέροχους ανθρώπους που ασκούν καθημερινά αυτό το δύσκολο έργο;

Ποιος έχει κάνει τον κόπο να πάει μέχρι το Ιδρυμα και να μιλήσει με παιδάκια που αναγκάζονται να ζήσουν εκεί διότι οι βιολογικοί γονείς τους δεν μπορούν για διάφορους λόγους να τα μεγαλώσουν και οι «παππούδες» τους δεν τα θέλουν επειδή «είναι εξώγαμα και τι θα πουν οι γείτονες;».

Οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτά τα Ιδρύματα κάνουν εξαιρετική δουλειά και αυτό το λέω με τα λόγου γνώσεως. Δεν παύουν όμως να είναι εργαζόμενοι και να βάζουν στην αγκαλιά τους πολλά παιδάκια ταυτόχρονα.

Όσοι είμαστε γονείς γνωρίζουμε καλά ότι κάθε παιδί θέλει τη δική του αγκαλιά και αυτό είναι που ξεχωρίζει τον γονιό από τους υπολοίπους.

Διότι τον γονιό δεν τον κάνει το φύλο του. Τον κάνει η αγάπη, η αφοσίωση, η φροντίδα, η ασφάλεια, το δόσιμο. Με λίγα λόγια γονιός είναι αυτός που είναι «εκεί» πάντα.

Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί σκέφτονται πως θα δεχτεί η κοινωνία μας ένα παιδί με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες. Η απάντηση είναι απλή: όπως δέχθηκε τα παιδιά με έναν πατέρα ή μία μητέρα γιατί ο ένας έχει πεθάνει, τα παιδιά που μεγαλώνουν με έναν γονιό γιατί ο άλλος είναι ναυτικός, τα παιδιά που τα μεγαλώνουν θείοι ή γιαγιάδες…

Δυσκολίες υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Η ομορφιά όμως είναι να τις ξεπερνάμε γιατί αυτό τουλάχιστον αξίζει.

Υ.Γ.: Όσοι δεν έχουν δει την υπέροχη παιδική ταινία «Ο Κολοκυθάκης» να το κάνουν. Η ταινία, αν και παιδική, απευθύνεται κατά τη γνώμη μου κυρίως σε μεγάλους και περιγράφει ακριβώς αυτά που συζητάμε σήμερα.