ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 143

φωτογραφία: Kevin Tachman

ΗΠΑ. Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ HILTON ΠΟΥ ΕΞΟΡΓΙΣΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΚΟΥΣ

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 142

Alan Charlesworth: Brotherhood of Bears

LE MONDE: ΠΟΛΛΟΙ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ

Le Monde: Πολλοί τζιχαντιστές είναι ομοφυλόφιλοι -Οι περιπτώσεις του Ορλάντο, της Νίκαιας και του Charlie Ηebdo

iefimerida.gr, 28/7/2016

Στα εδάφη που ελέγχει ανάμεσα στη Συρία και το Ιράκ, το Ισλαμικό Κράτος συνηθίζει να πετάει τους ομοφυλόφιλους από τις στέγες των σπιτιών.

Αν και το Κοράνι δεν καταδικάζει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία, οι τζιχαντιστές θεωρούν τον σοδομισμό «διαστροφή» και κατηγορούν τις δυτικές δημοκρατίες, μεταξύ άλλων, ότι «νομιμοποίησαν» την ομοφυλοφιλία.

Παρ’όλα αυτά, η οργάνωση έσπευσε να αναλάβει την ευθύνη για δύο επιθέσεις που πραγματοποίησαν «στρατιώτες» της με έναν σεξουαλικό προσανατολισμό διαφορετικό από αυτόν που κυριαρχεί στη Ράκα. Τη νύχτα της 11ης προς 12η Ιουνίου, ο Ομάρ Ματίν σκότωσε 49 ανθρώπους σε ένα γκέι νυχτερινό κέντρο της Φλόριντα, δηλώνοντας πίστη στο Ισλαμικό Κράτος. Η οργάνωση ανέλαβε αμέσως την ευθύνη γι’αυτή την επίθεση κατά των «σοδομιστών». Λίγες ημέρες αργότερα, όμως, ένας εραστής του δράστη δήλωσε ότι ο Ματίν ήταν 100% ομοφυλόφιλος. Αυτός ο προσανατολισμός του, τον οποίο απωθούσε, τον έκανε να αναπτύξει ένα μίσος κατά των γκέι. Το βεβαίωσε και η πρώην γυναίκα του, «υπήρχαν στιγμές που εξέφραζε τη δυσφορία του για τους ομοφυλόφιλους».

Ένα μήνα αργότερα, το Ισλαμικό Κράτος ανέλαβε την ευθύνη για μια επίθεση που διέπραξε άλλος ένας «βίαιος» σύζυγος, που του άρεσαν κι εκείνου οι άντρες. Πρόκειται για τον Μοχάμεντ Λαχουαϊέι Μπουλέλ, που σκότωσε 84 άτομα με το φορτηγό του στη Νίκαια. Και στην περίπτωση αυτή, οι αποκαλύψεις για την «άσωτη» ζωή του – όπως είπε ο εισαγγελέας του Παρισιού – ήρθαν στο φως μετά την ανάληψη της ευθύνης από το ΙΚ.

Το προφίλ αυτών των δύο δολοφόνων θέτει σε αμφισβήτηση την τζιχαντιστική διάσταση των πράξεών τους. «Οι ακραίες περιπτώσεις μπορεί να μοιάζουν με εξαιρέσεις, στην πραγματικότητα όμως ρίχνουν φως και στις άλλες περιπτώσεις: μεγεθύνουν, όπως ένα μικροσκόπιο, αυτά που δεν φαίνονται εύκολα», σημειώνει ο καθηγητής ψυχοπαθολογίας Φετί Μπενσλαμά. «Στην περίπτωση του Ορλάντο, δεν είναι φυσικά η ομοφυλοφιλία πίσω από την πράξη, αλλά το μίσος που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της ομοφυλοφιλίας. Πρέπει πάντα να εντάσσουμε την ομοφυλοφιλία σε ένα προσωπικό, και στην περίπτωση αυτή παθολογικό, πλαίσιο. Η ομοφυλοφιλία του Ομάρ Ματίν αποτελούσε γι’αυτόν μια διαστροφή που έπρεπε να χειριστεί σβήνοντας τον εαυτό του και όσους την ενσάρκωναν».

Πέρα από τις περιπτώσεις των δολοφόνων της Νίκαιας και του Ορλάντο, το ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας δεν είναι καθόλου περιθωριακό στη σφαίρα των τζιχαντιστών. Σύμφωνα με πληροφορίες της Monde, πολλοί ισλαμιστές είχαν ομοφυλόφιλες τάσεις. Και η πληροφορία αυτή δεν έχει στόχο να μειώσει την πολιτική διάσταση της τρομοκρατίας, αλλά να αποκαλύψει τα «μικρά πράγματα» που μπορεί να κρύβουν οι «μεγάλες ιδεολογίες».

Ο πιο γνωστός τρομοκράτης που η σεξουαλικότητά του ερχόταν σε αντίφαση με την υπόθεση που υπηρετούσε ήταν ο Σερίφ Κουασί, ένας από τους δολοφόνους του Charlie Hebdo. Οι υπηρεσίες που τον παρακολουθούσαν είχαν διαπιστώσει ότι είχε εραστή. Μερικά χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε στη σφαγή στο Charlie Hebdo. Αντιμέτωπος με δύο απαγορεύσεις – τον σοδομισμό και την απεικόνιση του Προφήτη - , ο δολοφόνος καταδίκασε σε θάνατο τους παραβάτες του δεύτερου ταμπού, θεωρώντας έτσι ότι σβήνει τις δικές του αμαρτίες.

Η διαδρομή ενός νεαρού τζιχαντιστή, του οποίου θα διατηρήσουμε την ανωνυμία, δείχνει σε ποιο σημείο ο σαλαφιστικός πουριτανισμός αποτελεί έναν τρόπο διαχείρισης των εσωτερικών συγκρούσεων. Επιστρέφοντας από τη Συρία, ο Μ. ανακρίθηκε από τις υπηρεσίες πληροφοριών. Ενας αστυνομικός τον ρώτησε γιατί ασπάστηκε το ισλάμ.

«Την εποχή εκείνη, δεν ήμουν πιστός, ένιωθα ομοφυλόφιλος. Το ισλάμ μού φάνηκε αληθινό, κατάλαβα ότι ήταν φτιαγμένο για μένα, και εδώ κι ένα χρόνο δεν νιώθω πια ομοφυλόφιλος. Ούτε έχω σεξουαλικές σχέσεις. Συνεχίζω όμως να μιλώ με ομοφυλόφιλους, κυρίως στο Facebook».

Ο προσηλυτισμός του φαίνεται λοιπόν ότι είχε στόχο την καταπολέμηση επιθυμιών που του φαίνονταν αισχρές. Το τέχνασμα όμως δεν πιάνει. Λίγο μετά τον προσηλυτισμό του, ο Μ. σχεδιάζει να πάει στη Γάζα. Ανακριτής: «Τα ταξίδια σας στη Γάζα παρουσιάζονται συχνά με τη μορφή σεξουαλικών φαντασιώσεων. Στις 4/12/2012 είπατε στον Χ ότι θα σας άρεσε να σας βιάσουν στα τούνελ που συνδέουν τη Ράφα με τη Γάζα. Τι έχετε να πείτε;» Μ. : «Είναι αλήθεια ότι θα μου άρεσε να έχω ακραίες επαφές εκεί».

Ο Μ. αποφασίζει τελικά να φύγει για τη Ράκα και προσπαθεί να πείσει δύο 17χρονους να τον ακολουθήσουν. «Ισως το τζιχάντ να ήταν ένα πρόσχημα για να έρθω σε επαφή μαζί τους», αναγνωρίζει. Οι νεαροί γνώριζαν άλλωστε το ομοφυλόφιλο παρελθόν του.

Μόλις έφτασε στη Ράκα, ο Μ. κλείστηκε σε ένα μπουντρούμι για πενήντα ημέρες. Η ισλαμική αστυνομία ανακάλυψε ενοχοποιητικές φωτογραφίες στη φωτογραφική του μηχανή. Ως εκ θαύματος γλύτωσε από τον θάνατο και του επιτράπηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του. «Δεν αναζητούσα τον κίνδυνο», είπε στον ανακριτή, «επιδίωκα να εξιλεωθώ για την ομοφυλόφιλη συμπεριφορά μου που είναι αντίθετη στο ισλάμ».

«Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να ριζοσπαστικοποιηθεί κανείς, έχω δει όμως αρκετές περιπτώσεις όπου το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας κυριαρχεί», σημειώνει ο ψυχίατρος Σερζ Εφέζ, που παρακολουθεί καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις. Ενας από τους ανθρώπους που παρακολουθεί εναλλάσσει τα βίαια τζιχαντιστικά σάιτ – κυρίως με αποκεφαλισμούς – με σάιτ ομοφυλόφιλης πορνογραφίας.

Αλλοι τζιχαντιστές βιώνουν πιο ανοιχτά την ομοφυλοφιλία τους. Ενας καθοδηγητής, αφού πέρασε ένα χρόνο στη Συρία, διέσχισε τα σύνορα με την Τουρκία και αποφάσισε να παραδοθεί. Ηρθε σε επαφή με τις γαλλικές αρχές, οι οποίες ζήτησαν αμέσως από τις τουρκικές αρχές να τον συλλάβουν. «Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν ενώ γύριζε τα γκέι μπαρ της Κωνσταντινούπολης και μας είπαν ότι προφανώς είχαμε κάνει λάθος», λέει ένα μέλος των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών. «Ιδρώσαμε να τους πείσουμε ότι ήταν αυτός».

«Οι κρίσεις ταυτότητας που οδηγούν στη ριζοσπαστικοποίηση είναι πολλών ειδών», καταλήγει ένας γάλλος ειδικός. «Η θρησκεία αποτελεί μια μετουσίωση: παντρεύεσαι τον Θεό».

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ - 14

Tα σύνεργα της ανδρικής ομορφιάς...
Ναόσχημη επιτύμβια στήλη με παράσταση αθλητή
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Συλλογή Γλυπτών, αρ. ευρ. 2578

Προέλευση: Τανάγρα
Διαστάσεις: Ύψος : 1,38 μ., Πλάτος: 0,485 μ.
Χρονολόγηση: 380-370 π.Χ.
Χώρος έκθεσης: Συλλογή Γλυπτών, Aίθουσα 18
 

Στο άνω τμήμα επιτύμβιας στήλης από την Τανάγρα της Βοιωτίας αναγράφεται το όνομα του νεκρού. Είναι οΣτέφανος. Ένας νεαρός αθλητής που απεικονίζεται γυμνός, σύμφωνα με τα πρότυπα του αρχαίου κάλλους και του ήρωα - νεκρού, να κρατά με το αριστερό του χέρι σφαιρικό αρύβαλλο για να μεταφέρει τα έλαια, με τα οποία θα αλείψει το σώμα του και στλεγγίδα για να απομακρύνει στη συνέχεια το μείγμα ελαίου, ιδρώτα και σκόνης. Ο σκύλος του, πιστός σύντροφος, τον ακολουθεί στην καθημερινή του διαδρομή προς την παλαίστρα. Η έκφραση θλίψης στο πρόσωπό του είναι μία υπόμνηση ότι ο νέος δεν ζει πια.

Για τον αρχαίο κόσμο η περιποίηση του σώματος δεν αποτελούσε μόνο γυναικεία υπόθεση. Ο συνδυασμός υγιούς σώματος και πνεύματος ήταν επίσης ένα σταθερό ανδρικό ιδεώδες. Η εμφάνιση και το καλογυμνασμένο σώμα αποτελούσε διαρκές μέλημα, ενώ οι πιο εύποροι είχαν την πολυτέλεια να αφιερώνουν χρόνο σε περίτεχνες κομμώσεις, σε ρούχα και στην ατομική τους περιποίηση. Η φροντίδα του ανδρικού σώματος με έλαια, για την ενυδάτωση του δέρματος ή και την προστασία του από τον ήλιο και τη σκόνη ήταν γνωστή από τον 7ο αι. π.Χ. Τα σύνεργα που χρησιμοποιούνταν διαχρονικά για τον καλλωπισμό είναι ο αρύβαλλος, η στλεγγίδα, ο σπόγγος και η ελαφρόπετρα.

Ο νεαρός αθλητής της παράστασης, όταν ολοκληρώσει την εκγύμνασή του θα κατευθυνθεί στο λουτρό. H στλεγγίδα, μαζί με τον αρύβαλλο  είναι πολύ προσωπικά αντικείμενα, που έφερε μαζί του καθημερινά κάθε αθλούμενος. Για το λόγο αυτό, στην τελευταία εξιδανικευμένη του απεικόνιση ο νεαρός Στέφανος, τα έχει μαζί του, ως σύμβολα του κόσμου της επίγειας ζωής του.

Αριάδνη Κλωνιζάκη (namuseum.gr) 

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΧΕΣΗ - 1

Nearly half of gay men in the UK have had an open relationship, according to a new survey conducted by FS magazine.

Of the 1,006 gay men surveyed 41% are in, or have previously experienced, an open relationship.

Other key findings include:

- 53% of single gay men said they’d rather be single than in an open relationship.

- 29% of single gay men believe relationships end up open because gay men can’t be monogamous.

- 31% of gay men in open relationships believe relationships end up open because gay men can’t be monogamous. However, 47% think that it’s quite possible to have a monogamous relationship but choose not to.

- 73% in an open relationship believe it’s possible to cheat.

- 75% of gay men in open relationships have rules in place. However, 21% of those currently in an open relationship, and 15% of those in an open marriage/civil partnership, admitted to having broken the rules on occasion.

Matthew Hodson, CEO of gay men’s health charity GMFA, said: ‘Most gay people will have grown up encountering attitudes that told them that they were not “normal,” outside of convention.

‘It’s not a surprise that many gay and bisexual people seek sexual satisfaction and relationship set ups that are outside of the norm.’

Few subjects are as contentious in the gay community as open relationships.

However, it’s not just the impact on traditional relationship patterns that causes concern, but also the increased risk of transmitting HIV or other STIs.

More than two thirds of respondents currently in an open relationship said they don’t use condoms with their partner – although 64% say they always use condoms with casual partners. 55% have picked up an STI during their open relationship, with 70% believing they got that STI from a casual partner.

Hodson said, ‘If you’re used to having unprotected sex with your main partner it may be difficult to regain the condom habit when you have sex with others.

‘This isn’t to suggest that such risks can’t be managed – clearly some couples do this very well, but it’s a challenge which requires excellent communication, honesty and trust to meet.’ (gaystarnews.com)

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ - 13

Επιτύμβια στήλη του ναυαγού Δημοκλείδη Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Συλλογή Έργων Γλυπτικής, αρ. ευρ. 752 Προέλευση: Άγνωστη Διαστάσεις: Ύψος 0,70 μ., πλάτος 0,45 μ. Χρονολόγηση: 400-375 π.Χ. Χώρος έκθεσης: Έκθεση Γλυπτών, Aίθουσα 18.

Η επιτύμβια στήλη στεφανώνεται με γείσο και ανθεμωτούς ηγεμόνες καλυπτήρες. Ο νεκρός Δημοκλείδης, ο γιος του Δημητρίου -το όνομά του είναι χαραγμένο στο επιστύλιο, πάνω από την κεφαλή του- παριστάνεται καθιστός καταγής με ανασηκωμένα τα γόνατα, μπροστά από την πρώρα μιας πολεμικής τριήρους, όπως δηλώνει το προεξέχον, καμπύλο έμβολον. Φοράει χιτωνίσκο με κοντά μανίκια και κάθεται πάνω στη χλαμύδα του. Πλάι του έχει αποθέσει τον οπλισμό του, ασπίδα και κορινθιακό κράνος. Ήταν οπλίτης. Στηρίζει το κεφάλι του με το δεξί του χέρι, ακουμπισμένο στα γόνατα, βυθισμένος σε απέραντη θλίψη για τη ζωή του που χάθηκε ή για τη σκληρή του μοίρα που του έγραψε να μείνει άταφος μακριά από την πατρίδα. Η αφαιρετικότητα και ο μινιμαλισμός της στήλης επιτείνονται από την απουσία των χρωμάτων που θα τόνιζαν κάποτε τις λεπτομέρειες του πλοίου. Το κάτω λειασμένο τμήμα της στήλης θα ήταν χρωματισμένο γαλάζιο για να δηλώσει τη θάλασσα. Τόσο ο οπλισμός όσο κυρίως το έμβολο του πλοίου μαρτυρούν ότι ο νέος βρήκε ηρωϊκό θάνατο σε κάποια ναυμαχία. Η στήλη είχε πιθανότατα στηθεί από τους δικούς του πάνω από το κενοτάφιό του, στην πατρίδα, αφού η θάλασσα έγινε ο υγρός του τάφος. Ναυάγια όμως συνέβαιναν και σε καιρό ειρήνης. Εμπορικά πλοία χάνονταν συχνά στη θάλασσα μαζί με το φορτίο και τους επιβαίνοντες. Οι κακές καιρικές συνθήκες, οι βλάβες στο σκαρί, η ελλιπής γνώση των περιοχών, οι κακοί χειρισμοί στην πλοήγηση αλλά και η πειρατεία, ιδιαίτερα στην ελληνιστική περίοδο, ήταν οι κύριες αιτίες των ναυαγίων. Σύμφωνα με στατιστική μελέτη ο κίνδυνος ναυαγίου για τα πλοία ανοικτής θάλασσας, δηλαδή τα φορτηγά, στην κλασική - ελληνιστική περίοδο ήταν της τάξης 1:20 ή 1:30. (namuseum.gr)

"POLYAMORY" - 1

«Poly» και σαρία

Η πιο διαδεδομένη μορφή polyamory είναι ο μουσουλμανικός γάμος, ο οποίος δεν είναι αποδεκτός στον δυτικό κόσμο

Λώρη Κέζα (tovima.gr, 24/7/2016)

Μα καλά, πού ζείτε; Θεωρείτε εαυτόν προχωρημένο επειδή αποδέχεστε το σύμφωνο συμβίωσης για άτομα του ιδίου φύλου; Πολύ προπέρσινο ακούγεται αυτό μπροστά σε άλλο αίτημα που προκύπτει, από τη συμβίωση ομάδας προσώπων. Δύο γυναίκες, δύο άνδρες, σε χιαστί σχέση. Ενας άνδρας, δύο γυναίκες, σε παράλληλες σχέσεις. Μία γυναίκα, δύο άνδρες, όλοι μαζί, εντός κι επί τα αυτά. Αυτοί είναι συνδυασμοί σχέσεων «polyamory». Και μη βιαστείτε να μιλήσετε για ιστορίες απιστίας, καθώς η συνύπαρξη αυτού του είδους προϋποθέτει συναίνεση. Δεν μιλάμε για καταστάσεις της μιας βραδιάς αλλά για σχέσεις ζωής, με ανεκτικότητα, ειλικρίνεια, κατανόηση.

Θα προσπεράσω τα πρακτικά ζητήματα, δηλαδή το πόσο δύσκολο είναι να πάνε τέτοιες ομάδες προσώπων διακοπές. Πώς διαλέγουν το ξενοδοχείο, στο βουνό ή στη θάλασσα; Και σινεμά; Πώς πάνε σινεμά; Ολοι μαζί; Εντάξει, κάνω μια προβολή του μικροαστικού ζευγαριού σε κάτι διαφορετικό. Εχει ξεκινήσει και μια πιο σοβαρή συζήτηση, που αφορά τη δημιουργία νομικού πλαισίου για τα διευρυμένα σχήματα συντρόφων. Οι «poly» έχουν δικαιώματα και ένα από αυτά αφορά την κληρονομιά. Σε κουαρτέτο προσώπων θα μπορούσε να γίνει συμφωνητικό ώστε όλοι να πάρουν ίσο μερτικό. Ταυτόχρονα δίδεται διέξοδος σε περίπλοκες καταστάσεις όπου ένα άτομο έχει παράλληλη ζωή και θέλει να εξασφαλίσει τα παράλληλα σύμπαντα ακριβοδίκαια.

Η συζήτηση που ξεκίνησε έχει πολλές πτυχές. Ας αντιγράψουμε έναν εύγλωττο πλάγιο τίτλο, από άρθρο του BBC. «Η αγάπη δεν βγαίνει μόνο σε ζευγάρια. Μήπως ήρθε ο καιρός να αναγνωρίσει το οικογενειακό δίκαιο αυτό το δεδομένο;». Και δώσ' του Ντε Μποβουάρ με ανάλυση της αμφισεξουαλικότητας και της αποδοχής των ερωμένων του Σαρτρ. Και δώσ' του ψυχανάλυση για την τιθάσευση της ζήλιας και την αποθέωση της ειλικρίνειας. Και κατόπιν προβληματισμοί: καθώς δεν πρόκειται για όργια, πόσα πρέπει να ξέρει κάποιος που ξέρει; Δηλαδή, υπάρχει περιθώριο για ιδιωτικές στιγμές μέσα στο πλαίσιο της πολυπρόσωπης ανοχής;

Με μια πρώτη προσέγγιση όλο αυτό φαίνεται καινούργιο και προοδευτικό και άνετο κι απ' όλα. Ακούγεται λογικό να θέλουν νομική κάλυψη όσοι ζουν επί μακρόν σε καταστάσεις polyamory. Για να σκεφτούμε, όμως, λιγάκι, ποια είναι η πιο διαδεδομένη μορφή αρμονικού συνόλου ερωτικών σχέσεων; Οχι, δεν είναι η ύπαρξη τρίτου προσώπου σε γάμο, καθώς ο γάμος από μόνος του βγάζει απέξω το τρίτο πρόσωπο. Εκτός αυτού, δεν είμαστε βέβαιοι για τη συναίνεση σε τέτοιες καταστάσεις. Λοιπόν, η πιο διαδεδομένη μορφή polyamory είναι ο μουσουλμανικός γάμος, ο οποίος δεν είναι αποδεκτός στον δυτικό κόσμο. Και ποιος είναι ο αντίλογος στο «αφού έτσι θέλουν;». Ετσι θέλουν οι αμφί που έχουν και άνδρα και γυναίκα, έτσι θέλουν τα κουαρτέτα με δύο άνδρες, δύο γυναίκες, έτσι θέλει ο άνδρας που έχει τέσσερις γυναίκες και απαιτεί παρθενία, πίστη και αφοσίωση και από τις τέσσερις. Η θρησκευτική επιταγή μάς ενοχλεί;

Μας πέρασε άραγε ο ενθουσιασμός του προχωρημένου και του προοδευτικού; Οχι, όλο αυτό θα κρατήσει πολύ καιρό και φαίνεται από τις μελέτες που γίνονται, από τα δημοσιεύματα, από την υποτιθέμενη αύξηση των «poly». Είναι το καινούργιο κοινωνικό ζήτημα, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ας είμαστε, όμως, ρεαλιστές. Η συζήτηση για έναν νέο νόμο που θα κάλυπτε τέτοιες σχέσεις θα πρέπει να εξετάσει όλες τις παραμέτρους. Αυτό που φαίνεται απίστευτα προχωρημένο και κουλ μπορεί να δίνει την ευκαιρία να εξαπλωθούν και να νομιμοποιηθούν ο Μεσαίωνας και το σκότος. Αυτό που φαίνεται απελευθερωτικό για την ερωτική έκφραση μπορεί να γίνει η φυλακή για μια μερίδα ανθρώπων. Η νομική κάλυψη δεν μπορεί να αφορά πρόσωπα που ενώνονται από διάθεση ελευθεριότητας αλλά να μην αφορά την ένωση προσώπων που προκύπτει από την πιο άγρια πατριαρχία. Αυτά τα χίπικα μπορούν να ανοίξουν την πόρτα στη σαρία. Καλό είναι να ζυγίζουμε όλες τις λεπτομέρειες όταν μιλάμε για δικαιώματα.

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΚΡΩΝΥΜΙΟΥ - 3

LGBT: a Disection

By David Thorstad   (counterpunch.org, 15/7/2016)

The Politics of LGBT

Gay liberation as a radical sexual freedom movement went out pretty much in tandem with the rise of the “LGBT” “movement.” Of course, gay lib wasn’t the only movement of the countercultural 1960s to fade into a pale version of its original self. That was true of all sixties movements. Some, like the Black Panthers and Malcolm X, were murdered into extinction by the authorities. Others, like the women’s movement and the gay/lesbian movement, were co-opted, their more radical elements vanishing or dying off. AIDS killed off many gay male sex radicals. Gay pride marches became corporatized folkloric displays and capitalist advertising venues. Feminism veered off into antimale campaigns demonizing porn, prostitution, public sex, pederasty—the four evil “P’s.”[13] The Left sank into near irrelevancy following its heyday during the anti-Vietnam War movement and the sixties rebellion. Labor union membership dwindled to 11.3 percent in 2013, compared to 20.1 percent in 1983, and never escaped its stifling ties to the Democrat Party. Of all the movements of the 1960s and 1970s, only an environmental movement continued to show signs of life.

The ascendancy of LGBT represented several things:

* All talk of sex was eliminated. A struggle for sexual freedom was replaced by a quest for mere “equality.” “We are family” became the mantra. “We’re just like you.”

* The LGBT agenda pursued assimilation, patriotism, and conventionality: aping of the failing hetero institution of marriage; enthusiastic participation in the imperialist military; passage of hate-crimes laws that strengthened the police state and punished thoughts and intent.

* A struggle for social justice and against capitalist injustice was replaced by a parochial focus on identity.

* It had the effect of erasing gay males in favor of a diluted hodgepodge of identities.

* It became a new interest group and electoral constituency oriented mostly toward the Democrat Party and assimilation into the capitalist system. Not being beholden to any democratic base, it was easily, and willingly, co-opted by the ruling class.

* It became part of the imperialist project, used by the State Department under Democrat regimes to bludgeon third-world countries into acquiescing to the Western agenda, even where the notion of “LGBT” was alien to their cultures.[14]The government spent millions to advance this “gay imperialism” under the guise of supporting “human rights.”

The morphing of gay liberation into LGBTQetc. reflects at once a growing social acceptance of nonhetero lifestyles and a retreat from a struggle to liberate the repressed sexuality of everyone in favor of accommodation with the heterodominant, capitalist system. It downplays issues of social justice in favor of seeking rights for identities acceptable to the dominant society. It elevates political expediency and opportunism over scientific and historical accuracy. It represents the triumph of conventionality, conformism, and conservatism over ambiguity, creativity, and radical individuality. It is a form of Newspeak in the service of ideological rigidity and the status quo.

An alternative approach might involve a coalition around a specific shared goal of everyone who agrees with it, including straights. But it’s probably too late for that. If LGBTQ is here to stay, we’re not any better off for it.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ - 4

ΜΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ

ΜΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ - 3

φωτογραφία: Di Martini

ΚΡΙΣ ΚΕΦΑΛΑΣ. ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ, ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ

Ο Κρις Κεφαλάς είναι ίσως ένας από τους πιο πολυσυζητημένους Ελληνοαμερικανούς της χρονιάς, καθώς έθεσε υποψηφιότητα για να εκπροσωπήσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις εκλογές της Γερουσίας του Μέριλαντ φέτος τον Νοέμβριο. Μπορεί να βγήκε τρίτος στις προκριματικές της 26ης Απριλίου και ο αγώνας του εκεί να ολοκληρώθηκε, όμως ξεχώρισε για τα αυθεντικά και σύνθετα στοιχεία της προσωπικότητάς του: Ρεπουμπλικανός, ανοιχτά ομοφυλόφιλος και Ελληνορθόδοξος.

Η Huffpost Greece συζήτησε μαζί του για την υποψηφιότητά του, τις αμερικανικές εκλογές και το «φαινόμενο Τραμπ», την απουσία μιας ισχυρής ελληνικής παρουσίας στην αμερικανική πολιτική σκηνή και τις θέσεις του για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και άλλα ζητήματα.

Εγγονός Ελλήνων μεταναστών, μεγάλωσε στην Πολιτεία του Μέριλαντ σερβίροντας καβουρομεζέδες στους πελάτες του εστιατορίου-ορόσημο «Costas Inn» που ανήκει στην οικογένειά του. Σήμερα, υπόσχεται να αναβιώσει, όπως είπε, το αμερικάνικο όνειρο που έφερε τους παππούδες του στις Ηνωμένες Πολιτείες και να προστατέψει τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες της Πολιτείας του. Ακόμα, αν και ανήκει στο στρατόπεδο των συντηρητικών και είναι ενεργό μέλος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, δεν έχει αποκρύψει το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος και τάσσεται υπέρ των δικαιωμάτων της LGBT κοινότητας. Κατά τον ίδιο, η νομιμοποίηση επί παραδείγματι των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων δεν αποτελεί «ειδικό δικαίωμα», αλλά παράδειγμα ισότητας.

Ποια θέση, όμως, έχει ο κ. Κεφαλάς για τον μοναδικό πλέον υποψήφιο για το χρίσμα του κόμματός του στις προεδρικές εκλογές του φθινοπώρου; Ο ίδιος δηλώνει ότι διαφωνεί με τον μεγιστάνα στα περισσότερα ζητήματα, αν και εξέφρασε την κατανόησή του σε πολλές από τις θέσεις που έχει εκφράσει. Πάνω από όλα όμως, κατανοεί την έλξη που δημιουργεί σε μια Αμερική που έχει βαρεθεί το πολιτικό κατεστημένο.

«Παρ' ότι δεν κρύβω ότι διαφωνώ με τον κ. Τραμπ, καταλαβαίνω την έλξη βαρύτητας που δημιουργεί η υποψηφιότητά του. Τον περασμένο χρόνο, ως υποψήφιος για την Αμερικανική Γερουσία, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στην Πολιτεία Μέριλαντ και να ακούσω τις ανησυχίες πολλών συμπολιτών μου. Το μήνυμά τους σχετιζόταν με το γεγονός ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε πάλι "μία από τα ίδια" στην Ουάσινγκτον. Το κατεστημένο έχει ένα απαράδεκτο ιστορικό: στασιμότητα στους μισθούς, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, κρίση στα φοιτητικά δάνεια, γείτονες και φίλοι νιώθουν ότι δεν έχουν κάτι στο οποίο να ελπίζουν, χωρίς ευκαιρίες, χωρίς μέλλον. Δεν προκαλεί εντύπωση ότι οι Ρεπουμπλικανοί -και οι Ανεξάρτητοι και οι Δημοκρατικοί- ψηφοφόροι αναζητούν κάποιον που θα ανατρέψει τα συνηθισμένα».

Όπως προαναφέραμε, ο κ. Κεφαλάς είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος και είναι υπέρ της ισότητας των ομοφυλοφίλων απέναντι στον νόμο. Παρόλα αυτά ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ταχθεί κατά της νομιμοποίησης των γκέι γάμων.

«Kατ' αρχάς δεν πιστεύω στα "ειδικά" δικαιώματα. Η προστασία και η παροχή ευκαιριών όταν αναφερόμαστε στην κοινότητα LGBT αφορά τα ίσα δικαιώματα για όλους», εξηγεί ο κ. Κεφαλάς.

«Ο κ. Τραμπ κινείται έχοντας θέσει ως προτεραιότητα, κατά κύριο λόγο, τα ζητήματα της οικονομικής και εθνικής ασφάλειας, μένοντας μακριά κυρίως από θέσεις που έρχονται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, τα θεμέλια της ισότητας κάτω από τον κόσμο και τις ελευθερίες του ατόμου και την επικρατούσα άποψη για την αξία και την αξιοπρέπεια της κάθε ζωής». […] (Μαριαλένα Περπιράκη, neoskosmos.com, 29/6/2016)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ. ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΩΝ 8 ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ ΟΠΑΔΟ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Λίγο μετά τις 12.00 έφτασαν στο δικαστικό μέγαρο της Αλεξανδρούπολης όπου τα μέτρα ασφαλείας ήταν αυξημένα. οι 8 Τούρκους αξιωματικούς που βαρύνονται με τις κατηγορίες της παράνομης εισόδου στη χώρα, της ηθικής αυτουργίας σε παράνομη πτήση και της εκτέλεσης παράνομης πτήσης στον ελληνικό χώρο, υποστηρίζουν ότι δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία και ζητούν πολιτικό άσυλο για να μην επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Τούρκοι δημοσιογράφοι κάλυπταν τις εξελίξεις, ενώ τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας προχώρησαν σε ζωντανές συνδέσεις, με τους αξιωματικούς να μπαίνουν αμίλητοι, την ώρα που μια Τουρκάλα τρανσέξουαλ έδινε το δικό της σόου...

Στη θέα των 8 αξιωματικών, η Τουρκάλα τρανσέξουαλ άρχισε να φωνάζει συνθήματα εναντίον τους και να κουνάει την τουρκική σημαία που κρατούσε. ''Έχουμε εμπιστοσύνη στον Ερντογάν και στον Τσίπρα. Πρέπει και οι 8 να εκδοθούν στην Τουρκία'' φώναζε μεταξύ άλλων, με αστυνομικούς να τη συγκρατούν και τους 8 κατηγορούμενους να προχωρούν στα ενδότερα.  (newsit.gr)

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΚΡΩΝΥΜΙΟΥ - 2

LGBT: a Disection

By David Thorstad   (counterpunch.org, 15/7/2016)

Community or Fantasy?

The LGBTQ etc. acronym purports to reflect an actually existing community—as was explicitly stated, for example, in the 2008 Duluth–Superior GLBTAQI Pride Guide: “We must always remember the struggle the GLBTAQI community has faced and the hard work that has already been done.” But no such community exists. I would argue that just as there is no such thing as an “LGBT person,” there is no shared community among the hodgepodge identities lumped together in the acronym. That is all the more obvious in view of the absurd lengths to which the acronym has expanded, such as LGBTQQIAA2S (lesbian, gay, bisexual, transgender, queer, questioning, intersex, allied, asexual, two-spirit). Queers for Economic Justice came up with its own version: LGBTGNC (lesbian, gay, bisexual, transgender, and gender nonconforming). A leaflet from a caucus of New York’s Occupy Wall Street took this to a bizarre extreme—“Queer/LGBTIQA2Z”—by tacking on “2Z.” The Z presumably stands for any identity not already included, and the “2Z” apparently echoes the phrase “A to Z.” This unpronounceable mouthful is a reductio ad absurdum.

Here’s another, from an interview with Dan Savage, the founder of “It Gets Better”:

Suzanne Stroh: I saw one abbreviation that contained something like twelve letters. I think it was LGBTQQIP2SAA. Some letters I can’t even guess.
Dan Savage: Lesbian, gay, bi, trans, queer, questioning, intersex, pansexual, two-spirit, asexual—and I don’t know what the other A is. What you left out was LF, which I’ve seen, which stands for Leather Fetish, and on and on and on. I think we should sing the alphabet song twice to get those Qs in there twice, and be done with it.

The ever-expanding acronym—a kind of perverse inversion of “e pluribus unum”—is apparently intended to convey the notion of diversity and inclusivity. The implied conceit is that it encompasses all sexual and gender identities. In that it fails, despite its unwieldiness. Two of the most obvious behaviors excluded inhabit the margins of the former gay movement: pederasty and sadomasochism. Their omission is intentional: including them would signal acceptance of behaviors that lie outside the acceptability parameters of a movement that seeks acceptance and assimilation into the dominant society rather than challenging its prejudices. Both SMers and pederasts played significant roles in gay liberation from the start. Pederast anarchists in Germany, for example, launched the world’s first gay periodical in 1896, Der Eigene, a year before Magnus Hirschfeld launched his Scientific-Humanitarian Committee. Pederasty has been a feature of male homosexuality throughout most of Western (and not only Western) history and represents its high points in art during ancient Greece and the Renaissance. But that hasn’t stopped the pc LGBT “movement” from anathematizing it.

Another group left out is heterosexuals. Yet post-Stonewall gay activists took as their goal the liberation of sexuality, including heterosexuality, which, despite the privileges it enjoys in heterodominant society, could benefit from liberation from its patriarchal and reproductive strictures.

The notion that the multiple identities included in the acronym represent a community is absurd. Even gay men and lesbians—whether taken separately or together—do not constitute a community. The only thing they share is their attraction to people of the same sex. In one sense, gay men have more in common with straight women—both are attracted to the male of the species. The priority for most lesbians is their femaleness, whereas for most gay men it’s their attraction to other males. The terms “gay community” and “lesbian community” are fictional constructs. Each consists of many different, sometimes conflicting, subsets rather than a supposed supra-class unity.

The disconnect is even more striking when it comes to the T. The trans phenomenon is antithetical to the outlook of gay liberation and feminism (aside from a shared opposition to discrimination). Rather than challenging sex-role stereotyping and struggling to liberate repressed sexuality, trans accentuates hetero stereotyping by imitating episodic features of the opposite sex, using hormones to develop physical features of the desired gender or resorting to surgery to remove breasts or penises. Such drastic measures are horrifying to most same-sexers and echo nineteenth-century views that homosexuals were a third sex trapped inside the wrong body. An extreme example of a transperson’s substitution of idealism for material reality is that of Stefonknee Wolschtt, a man who “transitioned” to a female gender after twenty-three years of marriage and fatherhood and who does not “want to be an adult right now”: “I can’t deny I was married. I can’t deny I have children. But I’ve moved forward now and I’ve gone back to being a child.” Wolschtt now claims to be a six-year-old girl. It seems far-fetched to see any connection between this and gay liberation.

“LGBT” rejects fluidity and ambiguity in favor of fixed and frozen identities. This flies in the face of everything known about human (and primate) sexual behavior, as well as the lived experience of most gay men and lesbians. Cross-cultural studies show that same-sex behavior exists in all societies studied, and can range from occasional to exclusive—as Alfred Kinsey’s studies also showed—and becomes more prevalent the higher up the phylogentic scale one goes.

The addition of “queer” to the list is apparently meant to get around that obstacle. But the word itself is problematic and carries unpleasant baggage. It allegedly describes anyone who falls outside the boundaries of heteronormativity. Just about anyone can call himself or herself queer. But “queer” has historically applied mostly to gay males, and has long been considered a deadly insult, one bearing a threat of violent assault. The Village Voice once noted that it was the only word that U.S. commanders during the Vietnam War could rely on to prod reluctant GIs to fight. “Queer” struck terror in any guy who was called one. That’s why it was long anathema to gay liberationists. Its negative power was similar to that of the N-word. Teenage (male) gay-bashers who call their victims “queer” are lashing out against their own repressed sexual desires. For gay liberation, same-sex love is as natural as other-sex love; its goal is to liberate the repressed homoerotic potential of everyone, including so-called straights.

Those homosexuals who embrace the epithet argue that they are “reclaiming” it and thereby stripping it of its terrorist power. That argument is unconvincing. It implies that “queer” was once embraced by the oppressed but that it was hijacked by hostile others. That’s illogical and contrary to historical fact. In February 2016, Huffington Post’s Gay Voices changed its name to Queer Voices. Its editor, Noah Michelson explained the decision as follows:

We, like many others before us, have chosen to reclaim “queer” and to rename the section HuffPost Queer Voices because we believe that word is the most inclusive and empowering one available to us to speak to and about the community — and because we are inspired by all of the profound possibilities it holds for self-discovery, self-realization and self-affirmation. We also revere its emphasis on intersectionality, which aids in creating, building and sustaining community while striving to bring about the liberation of all marginalized people, queer or not.

“Queer” functions as an umbrella term that includes not only the lesbians, gays, bisexuals and transgender people of “LGBT,” but also those whose identities fall in between, outside of or stretch beyond those categories, including genderqueer people, intersex people, asexual people, pansexual people, polyamorous people and those questioning their sexuality or gender, to name just a few. These groups have been and will continue to be featured on The Huffington Post, however now the section dedicated to these identities will be inclusive not only in scope but also in name.

The first gay group to emblazon “queer” on its banner was Queer Nation in 1990. At New York’s gay pride rally in Union Square on June 23, 1990, it distributed a large brochure titled “Queers Read This!” (“published anonymously by queers”) in which it asked, “Why Queer?”:

Well, yes, “gay” is great. It has its place. But when a lot of lesbians and gay men wake up in the morning we feel angry and disgusted, not gay. So we’ve chosen to call ourselves queer. Using “queer” is a way of reminding us how we are perceived by the rest of the world. It’s a way of telling ourselves we don’t have to be witty and charming people who keep our lives discreet and marginalized in the straight world. We use queer as gay men loving lesbians and lesbians loving being queer. Queer, unlike GAY, doesn’t mean MALE . . . Yeah, QUEER can be a rough word but it is also a sly and ironic weapon we can steal from the homophobe’s hands and use against him

This strikes me as delusional and little more than wishful thinking. The group was famous for its slogan “We’re here, we’re queer; get used to it!” But the word seems to have had its broadest currency among academics, including New York University’s kultkrit queen Eve Kosofsky Sedgwick, whose Epistemology of the Closet, which also appeared in 1990, helped spawn “queer studies” and “queer theory.” Queer Nation proposed the existence of a “queer nationality”—a bizarre notion, to say the least, since same-sex behavior has nothing to do with nationhood or nationality. Within five years, the group had virtually disappeared. But “queer” persisted.

As historian and lexicographer Wayne Dynes aptly observes,

The gay and lesbian embrace of the Q word is striking in view of the earlier history of aversion, at least in the United States. In fact the claim that the word has been “detoxified” is contested, especially by older people. They remember a time when its utterance all too often served as a token of hatred, the opening gambit in an ugly game that, played out to its end, meant fag bashing. . . . In any event, to many veterans it seems ageist for the young to set aside the feelings of older gay men and lesbians as of no account. Ageism is a cardinal sin among the politically correct, though one that is scarcely combatted with the same zeal as racism, sexism, and looksism.

Writer John Rechy pointedly dismisses “queer”:

Now comes the odious word “queer”, eagerly seized by dippy academics and converted into yet another undecipherable “theory”. The rationale? Defuse the word “queer” of its ugly meaning, arrogate it and convert it. Oh? How about proposing “dyke theory”, “kike theory”, “nigger theory”, “spik theory”, “dago theory”, “fag theory”, “cunt theory”? Would that defuse those hateful names, strip them of their dangerous power? How, then does “queer”, the language of gay-bashers, purge the devastating meaning?

One can imagine why ivory-tower academics might cling to “queer,” because conceivably it’s a tool for maintaining their particular fief in academia or for getting grants and book contracts. It’s harder to understand the lemming-like embrace of “queer” by any self-respecting gay man, or by people who identify as “LGBT.”

If the disparate groups and identities in the alphabet soup constitute a fictional “LGBTQ community,” is it a useful fiction? And if so, for whom?

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 19/7/2016

Εννέα προτάσεις για τα εγκαταλελειμμένα παιδιά, την αναδοχή και την υιοθεσία παρουσίασαν χθες σε συνέντευξη Τύπου ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Κωστής Χατζηδάκης και η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Νίκη Κεραμέως, εκφράζοντας παράλληλα την αντίθεση της Ν.Δ. στις υιοθεσίες παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. «Τα τελευταία χρόνια έχουμε μείωση των υιοθεσιών στη χώρα μας κατά 50%, ενώ υπάρχει μακροχρόνια αναμονή για τα ζευγάρια που θέλουν να υιοθετήσουν, που φθάνει ακόμα και τα επτά χρόνια. Εχουμε τέσσερις φορές μικρότερο ποσοστό υιοθεσιών σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη και 10 φορές μικρότερο από τις ΗΠΑ» είπε ο κ. Χατζηδάκης.

Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ν.Δ., το 2012 έγιναν στη χώρα μας 543 υιοθεσίες, ενώ το 2015 ο αριθμός μειώθηκε σε 271. «Υπάρχει μια δαιδαλώδης και χρονοβόρα διαδικασία, που πολλές φορές οδηγεί τους υποψήφιους γονείς και αναδόχους σε παραίτηση» ανέφερε η κυρία Κεραμέως, που εστίασε, επίσης, στον κατακερματισμό αρμοδιοτήτων σε δομές και φορείς καθώς και στην έλλειψη συντονισμού μεταξύ τους.

Η δέσμη προτάσεων της Ν.Δ. περιλαμβάνει τη σύσταση πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου και τη λειτουργία τηλεφωνικής γραμμής για την έγκαιρη δήλωση εγκατάλειψης ανηλίκων, τη λειτουργία εθνικών μητρώων ανηλίκων προς αναδοχή και υιοθεσία, εγκεκριμένων υποψήφιων αναδόχων και θετών γονέων, την παρακολούθηση και τον συντονισμό των ιδιωτικών υιοθεσιών και την αύξηση του αριθμού εισαγγελέων Ανηλίκων. Επιπλέον, προτείνεται η ενίσχυση υπαρχουσών δομών φιλοξενίας παιδιών (σε συνεργασία και με ιδιωτικούς φορείς), η ανάπτυξη συνεργασιών με φορείς ιδιωτικού τομέα για τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την ενίσχυση και υποστήριξη των υπαρχουσών δομών, η επιτάχυνση των διαδικασιών υιοθεσίας, η υιοθέτηση αυστηρότερων ρυθμίσεων για τις ιδιωτικές υιοθεσίες και η διοργάνωση εκστρατειών ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού για τον θεσμό της αναδοχής.

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΚΡΩΝΥΜΙΟΥ - 1

LGBT: a Disection

By David Thorstad   (counterpunch.org, 15/7/2016)

“LGBT” is everywhere these days. But is it here to stay, or is it a passing fad? Where did it come from? Why was it promoted? By whom? And to what end? How did it acquire its seemingly endless variants?

The acronym, in its many permutations, designates a movement very different from the gay liberation movement it evolved from. Some might see it as progress, expansion, and greater inclusivity, others as a tombstone for what was once a radical sexual liberation movement.

It did not result from any democratic discussion or consensus among gay and lesbian activists. Not since the early 1980s has the gay movement held national conferences open to all groups and factions where issues could be debated and decided democratically. The acronym appeared as if out of the ether without input from the very people it is supposed to represent. One can only speculate as to the reasons for this. This article will attempt to do that.

Looking Back

I joined New York’s iconic Gay Activists Alliance in 1974. GAA was formed as a single-issue alternative to the Gay Liberation Front a year after the 1969 Stonewall Riots. GLF soon left the stage, but GAA went on to incubate a number of other gay and lesbian groups, among them Lesbian Feminist Liberation, Gay Teachers Association, an SM group, gay academics, and gay religious groups. At its height it included most gay subcategories, including transvestites, drag, leftists, Democrats, academics. It followed Roberts Rules of Order, so meetings were long and cantankerous. Over time, groupings split away to form their own groups. In the mid-1970s, GAA sponsored monthly forums for a year on numerous topics, some of them pathbreaking, such as “Bisexuality and Gay Liberation: How Are They Related?,” “Religion and Gay Liberation: Are They Compatible?,” and, in 1976, the first-ever forum by any gay group anywhere on man/boy love (“Of Men and Boys: Pederasty and the Age of Consent”).

I helped organize the bisexuality forum, whose panelists included Kate Millett. I went to a meeting of National Bisexual Liberation on Manhattan’s Upper West Side to invite them to send a spokesperson to the forum. They did. But the vibes I got from some men at their meeting bordered on hostile. They appeared to resent my blatant homosexual presence and to be calling themselves bisexual as a way of avoiding being branded with the “H” word. That was common in the 1970s. Almost every gay man I knew, and most of the lesbians, were technically bisexual because we had experienced sex with the opposite sex and some of us continued to do so—even occasionally with each other. But most of us identified as gay or lesbian. Saying you were bisexual looked like you were trying to give the impression that you weren’t “really homosexual.” Unlike gay-identifieds, you were not a pervert. Nevertheless, GAA embraced bisexuality by holding the first-ever forum by a gay group on the topic. It was part of our experience as human beings. The title of the forum didn’t ask if homosexuality and bisexuality were related, but how they were related. We saw ourselves as falling somewhere on the Kinsey scale of 1–6, but it didn’t matter precisely where.

We wore “Gay Is Good” and “Better Blatant Than Latent” buttons. But some activists resisted labels. A photo in the early newspaper Come Out!, for example, shows GLF activist Jim Fouratt holding a sign that said “I Am a Humansexual.”

In the immediate post-Stonewall period, the movement for homosexual rights was called gay liberation. No acronym. Four years after Stonewall, in 1973, that was still the case when the National Gay Task Force was formed by some former leaders of GAA who wanted an elitist group not hindered by democratic decision making. (It subsequently changed its acronym from NGTF to NGLTF and now calls itself the National LGBTQ Task Force.)

By the mid-1970s, as the women’s liberation movement grew, with lesbians playing a key role in it, lesbians were chafing at their alleged “invisibility” in organizations run mostly by men. Their assertiveness led to gay liberation becoming gay and lesbian liberation, or lesbian and gay liberation. In those days, feminists and lesbian feminists argued that some oppressions were more oppressive than others, and the longer the list of oppressions was, the greater the badge of distinction. Thus, an example of “the most oppressed” might be a black lesbian single mother on welfare. This kind of mechanical weighting of oppression was simplistic and ahistorical.

Feminism in the 1970s saw a strange phenomenon called “political lesbianism”—women who identified as lesbian even though they had never had sex with another woman. Men were the enemy, and sleeping with them was retro, oppressive, something to escape. Identifying as a lesbian was more radical, even though the “political lesbian” might never have actually engaged in lesbian sex. This outlook was inspired by Ti-Grace Atkinson’s phrase “Feminism is the theory; lesbianism is the practice.” Some who espoused this view apparently considered sex dirty, but saw cachet in identifying with lesbians as supposedly more radical, even chic, sisters. I have never encountered anything similar among males. Most straight men would have considered being labeled a “homo” as a fate worse than death. But this marriage between identity and antisexuality lives on in “LGBT,” where sex and sexual liberation are replaced by a focus on anodyne, de-sexed identity and gender.

As late as the late 1980s, “lesbian” and “gay” were used interchangeably. The 1987 New York Pride Guide, for example, used “gay and lesbian,” not “lesbian and gay.” But over time, “lesbian” came to occupy first place. By the late 1970s, lesbians had conquered the first place in New York’s pride march—a tip of the hat to the belief that lesbian oppression is more harsh and more worthy of acknowledgment than that of gay men, even though that is not borne out by the history of acute gay male oppression in the West by the Judeo-Christian tradition and Anglo-Saxon legal codes. It would be more equitable to alternate between lesbians leading the march one year, gay men the next.

Sometime in the 1980s, the B was added, and by the 1990s, LGBT had become the generally used label.

This evolution was highlighted in the booklet published in 2006 by the Duluth–Superior Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender, Allied, Queer, and Intersex pride committee relating how its name grew over the years. In 1991, the committee became the Twin Ports Gay and Lesbian Pride Committee. In 1992, it added “Bisexual” to its name. In 1995, “Transgender” was added. The next year, it changed its name to Duluth–Superior GLBT Pride. In 2001, “Allied” was added, followed by “Queer” in 2002. Finally, the addition of “Intersex” produced the unwieldy GLBTAQI.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ - 2

ΤΟ... "ΛΟΜΠΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ" ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ (ΞΑΝΑ-ΜΑΝΑ)

Λόμπι ομοφυλοφίλων ελέγχει το Βατικανόν;

orthodoxostypos.gr, 15/7/2015

Συγκλονιστικαί είναι αι αποκαλύψεις του παραιτηθέντος Πάπα κ. Βενεδίκτου περί των εσωτερικών σχηματισμών δυνάμεως εις το Βατικανόν. Ο πρώην Γερμανός Πάπας παρεχώρησε συνέντευξιν εις ομοεθνή του δημοσιογράφον, ο οποίος θα εκδώση ένα ακόμη βιβλίον αποκαλύπτων το σκοτεινόν περιβάλλον του Βατικανού. Ο κ. Ράτσιγκερ παρεδέχθη ότι, όταν ανηγορεύθη Πάπας επληροφορήθη δια την παρουσίαν και δράσιν ενός λόμπι ομοφυλοφίλων εντός του κράτους που ελέγχει όλον τον Παπισμόν, το οποίον ήτο εις θέσιν να υποσκελίση τους έχοντας εξουσίαν και να κινή εκείνο τα νήματα. Φαίνεται πως δεν προσεπάθησεν ιδιαιτέρως να καθαρίση την κόπρον του Αυγεία, αφού και ο ίδιος κατηγορήθη δια συγκάλυψιν σκανδάλων παιδεραστίας όσον ήτο Πάπας, γεγονός που τον ωδήγησε κατά την επικρατούσαν άποψιν εις παραίτησιν. Αλλά ακόμη και αν προσεπάθησε φαίνεται πως δεν εστάθη ικανός να φέρη αποτέλεσμα. Ο ίδιος δηλώνει έκπληκτος δια την ανάρρησιν του διαδόχου του. Υποκρύπτει αυτό μομφήν; Άγνωστον! Πάντως ο νέος εξ Αμερικής Πάπας κ. Φραγκίσκος επεχείρησε να υποβαθμίση το γεγονός στρέφων την συζήτησιν εις την ύπαρξιν πολλών λόμπι! Μεταξύ αυτών ανέφερε και το λόμπι των Μασόνων. Θα συγκαλύψη ο νέος Πάπας τα σκάνδαλα και πάλιν; Είναι τυχαίον ότι έκανε τον γύρον του κόσμου η δήλωσίς του ότι «Πιστεύω πως η Εκκλησία πρέπει να ζητήσει συγχώρεση όχι μόνο από τους γκέϊ, αλλά επίσης από τους φτωχούς, τις γυναίκες που τις έχουν εκμεταλλευτεί, τα παιδιά που εργάζονται. Πρέπει να ζητήσει συγνώμη για τα όπλα που έχει ευλογήσει». Εις προηγούμενα δημοσιεύματα του Ο.Τ. είχαν παρουσιασθή πληροφορίαι εκ των μέσων ενημερώσεως της Ιταλίας περί καταγγελιών δια ομοφυλοφιλίαν εις το Βατικανόν, δια τας οποίας δεν υπήρξε καμμία αντίδρασις εκ μέρους του Πάπα, αλλά και ότι εφημερίδες και ιστολόγια ομιλούν δια μεθόδευσιν εις την διαλεύκανσιν των οικονομικών του Βατικανού από τον ίδιο τον Ποντίφηκα καθώς μέχρι και εις οπλοβιομηχανίας εφέρετο να δίδωνται χρήματα. Παραθέτομεν το άρθρον του δημοσιογράφου της Vatican Insider κ. Andrea Tornielli της 1ης Ιουλίου 2016:

«Το βιβλίο έχει ακόμα για να εκδοθεί, αλλά ήδη συζητείται. Με τίτλο “Πρόσφατες συνομιλίες», πρόκειται για μία συνέντευξη που διευθύνει ο γερμανός δημοσιογράφος Peter Seewald, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του ήδη τρία βιβλία που εκδόθηκαν από τις συν­ομιλίες με τον Joseph Ratzinger, δύο καρδινάλιους και ένα Πάπα. Θα δημοσιευθεί τον Σεπτέμβριο του 2016 στην Ιταλία από τον εκδότη Garzanti…».

Το ομοφυλοφιλικόν λόμπι

«Ανάμεσα στα πολλά περιεχόμενα του νέου βιβλίου υπάρχει ένα χωρίο όπου ο Βενέδικτος XVI «παραδέχεται ότι έμαθε για την παρουσία ενός» γκέϊ λόμπι «στο Βατικανό, που αποτελείται από τέσσερα/ πέντε άτομα, και ισχυρίζεται ότι είναι ικανό να διαλύσει την κυρίαρχη ομάδα. Η πληροφορία αυτή – σχολιάζει ο  δημοσιογράφος Accattoli – ήταν άγνωστη.

Στο βιβλίο ο Ομότιμος Πάπας απορρίπτει την κριτική εκείνων που τον θεωρούσαν υπερβολικά «ακαδημαϊκό» και συγκεντρωμένο στις σπουδές και στη συγγραφή και αρνείται να θεωρηθεί ως “συντηρητής» στη Θεία Λειτουργία. Μιλάει για τις προσπάθειές του για τη μεταρρύθμιση της IOR και τη μάστιγα της παιδεραστίας, τονίζοντας τις δυσκολίες που συναντά ένας Πάπας, όταν προσπαθεί να παρέμβει στην “βρωμιά της Εκκλησίας.» Ο ίδιος λέει πως προετοίμασε την παραίτησή του και παραδέχεται ότι έμαθε “με έκπληξη» το όνομα του διαδόχου του μυστικά:  σκέφτηκε τα ονόματα αλλά όχι αυτόν. Μιλάει για τη “χαρά» να βλέπει πως ο νέος Πάπας προσευχήθηκε και κοινώνησε με το πλήθος και περιγράφει την ανθρώπινη φιγούρα και την παπική του Φραγκίσκου, δείχνοντας τι κοινά στοιχεία έχει με τον ίδιο και τι είναι αυτό που τον ξεχωρίζει.

Για την ύπαρξη ενός γκέϊ δικτύου στο Βατικανό έγινε λόγος κατά τη στιγμή των πρώτων Vatileaks (διαρροών περί του Βατικανού): σύμφωνα με φήμες ένα ολόκληρο κεφάλαιό του αναφέρεται στα συμπεράσματα της εσωτερικής έρευνας που έχουν ανατεθεί στον Καρδινάλιο μέλος της Κουρίας Ιουλιανό Herranz, τον Jozef Tomko και τον Salvatore De Giorgi . Εκείνος έχει αφιερωθεί σε αυτή την υποτιθέμενη ομάδα εξουσίας».

Αι υπεκφυγαί του κ. Φραγκίσκου

«Τον Ιούνιο του 2013 ο Πάπας Φραγκίσκος είχε υπαινιχθεί αυτό σε συζήτηση με τους ηγέτες της Λατινικής Αμερικανικής Ιερατικής Συνομοσπονδίας (Clar). Η συνέντευξη είχε πραγματοποιηθεί κεκλεισμένων των θυρών και δεν δημοσιεύθηκε, παρά μόνο μία περίληψη αποκαλύφθηκε από τη χιλιανή ιστοσελίδα “Reflexion y Liberacion».

Λίγες εβδομάδες αργότερα, στην πτήση από το Ρίο ντε Τζανέιρο στη Ρώμη, τον Ιούλιο του 2013, στην πρώτη συνέντευξη Τύπου στο αεροπλάνο ο Φραγκίσκος απάντησε σε ερώτηση για το θέμα αυτό: «Γράφει πολλά για το γκέϊ λόμπι. Ακόμα δεν έχω βρει κάποιον να μου δώσει μία ταυτότητα στο Βατικανό να λέει “γκέϊ». Λένε ότι δεν υπάρχει κανείς. Πιστεύω ότι όταν κάποιος συνευρίσκεται με ένα άτομο, πρέπει να διακρίνεται από το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος και από το γεγονός υπάρξεως ενός λόμπι. Όλα είναι κακά. Αν ένα άτομο είναι γκέϊ και αναζητά τον Κύριο και έχει καλή θέληση, ποιός είμαι εγώ για να κρίνω; Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας λέει τόσο όμορφα αυτό: «δεν πρέπει να περιθωριοποιήσεις αυτούς τους ανθρώπους γι’ αυτό το λόγο, αλλά πρέπει να ενσωματωθούν στην κοινωνία». Το πρόβλημα είναι να δημιουργείς λόμπι γι’ αυτό: πχ. το άπληστο λόμπι, το λόμπι των πολιτικών, λόμπι των Μασόνων, πολλά λόμπι. Αυτό είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα για μένα».

ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΤΑΡΖΑΝ

Ο Τζόνι Βαϊσμίλερ, ίσως ο καλύτερος «Ταρζάν» της οθόνης, δεν έκρυβε ότι ήταν γκέι. Τώρα ίσως ήρθε η σειρά του «βασιλιά της ζούγκλας» να αποκαλύψει πως του αρέσουν οι γυναίκες -η Τζέιν εν προκειμένω-, αλλά όχι μόνον αυτές.

Μήπως ο Ταρζάν είναι bisexual; Στη νέα ταινία του, με τίτλο «The Legend of Tarzan», που μόλις βγήκε στις αίθουσες, προκαλούνται ερωτήματα για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του καλογυμνασμένου ήρωα, και μάλιστα παρότι ένα παθιασμένο γκέι φιλί έχει κοπεί στο τελικό μοντάζ του φιλμ. Πέτρα του σκανδάλου στη νέα ταινία είναι ο καπετάνιος Λίον Ρομ, που είναι και στρατιώτης, ο οποίος προκαλεί το ερωτικό ενδιαφέρον του Ταρζάν.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Ντέιβιντ Γέιτς παραδέχτηκε πως ο Αλεξάντερ Σκάρζγκαρντ, που υποδύεται τον Ταρζάν, και ο Κριστόφ Βαλτζ, που ερμηνεύει τον ρόλο του καπετάνιου Ρομ, αποπνέουν έναν γκέι ερωτισμό σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. «Προχωρήσαμε σε περιστολή όλου αυτού επειδή ήταν too much» δήλωσε στους «Times» ο σκηνοθέτης, σπεύδοντας να παραδεχτεί πως η στιγμή του φιλιού ανάμεσα στον Ταρζάν και τον καπετάνιο ήταν αρκετά περίεργη. «Σε εκείνη τη φάση τη λατρέψαμε, ωστόσο από τις αντιδράσεις του κοινού στις δοκιμαστικές προβολές διαπιστώσαμε πως προκάλεσε μπέρδεμα, οπότε στο τέλος έμοιαζε πολύ τραβηγμένο» σημείωσε.

Στην επίμαχη σκηνή ο καπετάνιος Ρομ, που είναι απεσταλμένος του βασιλιά Λεοπόλδου του Βελγίου προκειμένου να κατακτήσει την περιοχή της ζούγκλας, φιλά με πάθος τον Ταρζάν, ο οποίος είναι αναίσθητος. Λίγο αργότερα ο καπετάνιος λέει στην Τζέιν: «Η αγριάδα (άγρια ομορφιά) του άντρα σου με αναστατώνει περισσότερο απ' ό,τι μπορώ να περιγράψω».

Πάντως στα γυρίσματα υπερτονίστηκε επίσης η straight πλευρά του Ταρζάν, καθώς υπήρχαν πολλές ερωτικές σκηνές με την Τζέιν. Αποτέλεσμα ήταν να κοπούν επίσης στο μοντάζ αρκετές από αυτές, παρότι ο σκηνοθέτης ομολόγησε αργότερα πως ήθελε το ζευγάρι να κάνει παθιασμένο πρωτόγονο σεξ όσο περισσότερο γινόταν. (espressonews.gr)