ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

«ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ» στο Θέατρο Παραμυθίας

Κείμενο και σκηνοθεσία του Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου από την Ομάδα ΤΗRƎƎ

**Ακατάλληλο για ανηλίκους**

Το θεατρικό «Κομμάτια Σπασμένου Καθρέφτη» του Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου είναι εμπνευσμένο από την ταινία “Dangerous Game” του Abel Ferrara. Πρωτοπαρουσιάστηκε τον Μαϊο 2015 στο Festival 10 – έργων ΤΡΟΜΟΥ στο Θέατρο Παραμυθίας. Διαπραγματεύεται ψυχογραφικά τη σχέση ενός ομοερωτικού ζευγαριού ανδρών, δυο ψυχών, δυο σωμάτων, που μέσα από την ερωτική σχέση έχουν βιώσει τη ζωή τους «στα άκρα» , χωρίς όρια, χωρίς αναστολές και ταμπού, επιλέγοντας υποστηρικτικά για τη διατήρηση της σχέσης αυτής τις απατηλές διεξόδους των ουσιών, του «ανοίγματος» της σχέσης κατ’ επιλογή κι επανάληψη σε πλείονα περιστασιακά «μέλη». Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή ώσπου ο κρίκος (το αμοιβαίο ερωτικό πάθος ), που τους κρατά δεμένους, διαρρηγνύεται κατ’ επιλογή του ενός, ο οποίος υπό την πίεση όψιμης χριστιανικής μετανοίας, αποφασίζει να διακόψει τη σχέση αυτή. Τότε πλέον, λόγω άρνησης του ετέρου να αποδεχθεί τον ακούσιο για τον ίδιο τερματισμό της σχέσης, έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα. Ο καθένας με τον τρόπο του γίνεται σκληρός, προσβλητικός, βίαιος, απότομος, απαξιωτικός, καταστροφικός ή κι αυτοκαταστροφικός. ΄Εχοντας ν’ αντιμετωπίσουν από κοινού τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεών τους σχηματοποιούν και διαμορφώνουν ανάλογα με τον εγωκεντρισμό τους την κατ’ ιδίαν Κόλαση ή τον κατ’ ιδίαν Παράδεισο ο ένας για τον άλλο αντίστοιχα. ΄Ο,τι είναι Κόλαση για τον ένα είναι Παράδεισος για τον άλλο κι αντιστρόφως. Αμφότεροι αγωνίζονται ν’ αποδείξουν, ότι είναι συνεπείς με τις υποσχέσεις, τα «ιδανικά» και τα "πιστεύω" του κατ’ αντιστοιχίαν έκαστος. Μέχρι την στιγμή, που μοιραία βρίσκεται ο καθένας «ενώπιος ενωπίω» στον καθρέφτη της ενδοσκόπησης κι αυτοκριτικής, οπότε μοιραία φτάνει η στιγμή ν’ αντικρύσουν εν τοις πράγμασι το εγώ τους, γυμνό και χωρίς την μέχρι τότε ψιμυθίωση, και να συνομιλήσουν με ειλικρίνεια μαζί του. Αποτέλεσμα τούτου είναι να ραγίσει το μέχρι τότε «είδωλο» τους στον καθρέφτη. Τα συντρίμμια του ειδώλου τους ανελκύουν στην επιφάνεια τις μέχρι τότε βυθισμένες στη λήθη ενοχές, τις ανασφάλειες, τις σκοπιμότητες ή προσδοκίες, την αίσθηση ασφυξίας, την καταπίεση, τον παροξυσμό και την τρέλα του ερωτικού πάθους, την επιθυμία για εκδίκηση, τη σωματική κι ερωτική βία σαν μέσο εξευτελισμού, απαξίωσης και τιμωρίας, στοιχεία συγκρουσιακά προς τα ισχυρά «θέλω» του μέχρι πρότινος συντρόφου και νυν «εχθρού» αντίστοιχα , που συντρίβουν και τους ίδιους οδηγώντας τους στον φόνο και την αυτοκτονία. Η τελευταία αυτή, καθ’ υπέρβαση της ψυχραιμίας και λογικής, επιλογή αντίδρασης-λύσης λειτουργεί μεν θεατρικά σαν αναμενόμενη σύμφωνα με την προηγηθείσα δραματουργική πλοκή κάθαρση, λόγω της συμβολικής επίσκηνης εκτόνωσης, δημιουργεί όμως συνάμα ποικίλες σκέψεις και προβληματισμούς.-

σενάριο/σκηνοθεσία - Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος

παίζουν - Τιμόθεος Θάνος, Γιάννης Κοκορέτσας

κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 23:15

Θέατρο Παραμυθιας

Παραμυθίας 27 & Μυκάλης