ΑΡΤΕΜΙΣ. "ΚΑΙ ΑΓΑΜΗ...ΚΑΙ ΛΕΣΒΙΑ...ΚΑΙ ΜΑΜΑ...ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!"

Αρτεμις
«Και άγαμη... και λεσβία... και μαμά ...και τόσο ευτυχισμένη!..»
Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
.
«Είμαι η πρώτη και η μόνη λεσβία μητέρα στην Ελλάδα», μου λέει από το τηλέφωνο. Διακρίνω στη φωνή της τις ίδιες αρετές που βρήκα στο διήγημά της «Η κορφή», ένα από τα τρία ισότιμα βραβεία του 1ου Διαγωνισμού Ομοφυλόφιλου Διηγήματος. Δυναμισμό, αυτοπεποίθηση, αλλά και πολύ συναίσθημα.
Η Αρτεμις, όπως είναι το ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε στο διαγωνισμό, δεν ανέβηκε προχθές το βράδυ στην Αθήνα από την Κρήτη, όπου ζει, για να πάρει το βραβείο της. Η απουσία της δεν ήταν από ντροπή ή φόβο για την ενδεχόμενη μεγάλη δημοσιότητα. Δεν της το επέτρεψε, απλώς, η δουλειά της. Καθόλου δεν κρύβει ότι είναι λεσβία. Συζεί με την επί δέκα χρόνια ερωτική της σύντροφο σε ένα χωριό της Κρήτης και έχει ήδη στα 40 της χρόνια αποκτήσει δύο αγοράκια με εξωσωματική γονιμοποίηση - το πρώτο στα 33 της, το δεύτερο πριν από λίγους μήνες. Εχει μια κανονικότατη οικογενειακή ζωή, που πολλοί θα τη ζήλευαν, και η μικρή κοινωνία του χωριού της την έχει αποδεχτεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι τα αγοράκια της έχουν δύο μαμάδες.

«Για τα παιδιά μου»

Το βραβευμένο διήγημά της «Η κορφή» αυτή τη συγκλονιστική και μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα προσωπική της ιστορία διηγείται. «Ηθελα να τη γράψω για να τη δώσω κάποτε στα παιδιά μου», λέει. Για την ώρα ο 6χρονος Ευγένιος ξέρει ότι ο μπαμπάς του έχει πεθάνει. Δεν είναι ο ρόλος μου να κάνω κρίσεις ή να αναρωτηθώ για την εξέλιξη των δύο παιδιών. Οι οικογένειες που δημιουργούνται από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ανδρών ή γυναικών, είναι πολύ καινούργια εξέλιξη, μπορεί και κατάκτηση της κοινωνίας μας, για να έχει κανείς, ακόμα και ψυχίατρος, μια καθαρή εικόνα. Αλλωστε, πιστεύω το κοινότοπο: στην ανατροφή των παιδιών μετράει πάνω από όλα η αγάπη.

Και τέτοια διαθέτει άφθονη η Αρτεμις. Ηθελε κατ' αρχάς να γίνει μητέρα με πολύ μεγαλύτερο πάθος από τις περισσότερες στρέιτ γυναίκες που γνωρίζω.

Στην «Κορφή» περιγράφει τη μέρα που ανακοίνωσε την απόφασή της να κάνει παιδί με εξωσωματική στις «δύο γυναίκες που ήταν η οικογένειά μου, τη μάνα και τη γιαγιά μου, την Αφροδίτη». «Κάνε το και μη σε σκιάζει πράμα», της είπε η γιαγιά της. «Εγώ είμαι εδώ για σένα, να μη σκέφτεσαι κανέναν και τίποτα», της είπε η μάνα της.

Εκανε εξωσωματική στο Ηράκλειο. «Δεν έκρυψα ότι είμαι λεσβία», μου λέει. «Ηθελα όλη η διαδικασία να γίνει στο φως. Να μην περιμένει κανείς από μένα έναν άνδρα στο πλευρό μου. Γι' αυτό και έψαξα και βρήκα ένα γιατρό που με κατάλαβε απόλυτα και με στήριξε». Μεγάλη στήριξη είχε από τη συντροφό της, παρ' όλο που, όπως λέει, ποτέ δεν συνδύασε τη μητρότητα με τη σιγουριά και ασφάλεια ενός μόνιμου δεσμού. Υπάρχει χωρισμένη μητέρα που δεν τη νιώθει;

«Εννέα μήνες τού μιλούσα, το χάιδευα, το νανούριζα, το κανάκευα αυτό το μωρό», γράφει στην «Κορφή». «Εννέα μήνες τού έδειχνα τα χρώματα και το αγαπούσα όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθιά. Περπατούσα στο χωριό μου και η ευτυχία μου δεν χωρούσε πουθενά. Κανείς δεν μπορούσε να την αντέξει. Με κοίταζαν και δεν ήξεραν πώς να με αντιμετωπίσουν. Σε κάθε πρόσωπο χίλιες λέξεις και εκφράσεις μέσα από το βλέμμα τους που με γυρόφερνε εξεταστικά. Να κάνουν ότι δεν βλέπουν την κοιλιά μου; Να με ρωτήσουν για την εγκυμοσύνη μου; Κι ύστερα την ευτυχία, που όλο το κορμί μου εξέπεμπε, πώς να την προσπερνούσαν; Και άγαμη!.. Και λεσβία!.. Και μαμά!.. Και τόσο ευτυχισμένη».

Κάποιο μυστικό πρέπει να υπάρχει πίσω από την ισορροπία και τη σιγουριά της. Θα μείνω σ' αυτά που διακρίνονται εύκολα, ακόμα και μέσα από ένα τηλεφώνημα.

«Εχω τρία πτυχία», μου λέει. «Πίστευα πάντα ότι έχει μεγάλη σημασία για μένα να αποκτήσω οικονομική ανεξαρτησία». Είναι εδώ και χρόνια εκπαιδευτικός «σε ειδικό σχολείο» μεγάλης πόλης της Κρήτης, που απέχει ελάχιστα από το χωριό της. Ο επαγγελματικός και κοινωνικός της περίγυρος την αντιμετωπίζει σαν μια οποιαδήποτε άλλη άγαμη μητέρα, με συμπάθεια. Ηταν, άλλωστε, από νωρίς συνειδητοποιημένη λεσβία - η οικογένειά της το ήξερε από τα 15 της χρόνια. Μου αναφέρει ότι το νησί της, η Κρήτη, που για τους περισσότερους από εμάς φαντάζει ακόμα ως μια ιδιαίτερα συντηρητική και πατριαρχική κοινωνία, διαθέτει μια ένωση λεσβιών με 600 μέλη.

«Πολύ βαρύ το φορτίο»

Δεν αρνείται, πάντως, ότι η ευρύτερη οικογένειά της ποτέ δεν αποδέχτηκε την ομοφυλοφιλία της. Γράφει στην «Κορφή»: «Πολύ βαρύ το φορτίο και για το σόι μου, όντας μεγάλο και κρητικό, με την "τιμή" της οικογένειας σε πρώτο πλάνο, δεν ήξεραν πώς να χειριστούν τούτο το μεγάλο προσβλητικό γεγονός της εγκυμοσύνης μου. Βλέπεις ακόμα, όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το ότι ήμουν λεσβία και αντί να μετράνε μέρες για την αυτοκαταστροφή μου, με έβλεπαν να γίνομαι όλο και πιο δυνατή, άφοβη και τόσο τολμηρή που τρόμαζαν. Είχαν μαζί με εκείνους και όλοι οι "καλοπροαίρετοι" τη δικαιολογία έτοιμη, "την ανωμαλία μου", που για όλα θα ήταν η αιτία».

Τα δικά της παιδιά, αυτά για τα οποία έγραψε την «Κορφή» λέγοντάς τους «καλώς ήρθες, μωρό μου στη ζωή μου», μεγαλώνουν ακούγοντας άλλου είδους παραμύθια. «Υπάρχουν οικογένειες πολλών ειδών. Αυτές με μαμά και μπαμπά, αυτές με δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες...».
.
(Αναδημοσίευση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 01/04/2006)