EURO - GREXIT 3

Έτσι όπως πήγαμε, ήρθαμε

Γιούλη Επτακοίλη (kathimerini.gr, 12/5/2016)

Περίπου σαν τον υπουργό Μεταφορών, Χρήστο Σπίρτζη, που υπογράφει «με πόνο καρδιάς» τις ιδιωτικοποιήσεις. Κάπως έτσι πήγαμε φέτος στη Γιουροβίζιον, με τους δικούς μας όρους και κυβερνητική αισθητική, διότι επί της ουσίας δεν συμφωνούμε με το ποπ πανηγυράκι. Ιδεολογικά βρισκόμαστε σε άλλες μουσικές σφαίρες.

Και καλά να πηγαίναμε με αισθητική ΑΝΕΛ, γιατί, κακά τα ψέματα, είναι πιο large. Ποιος έχει ξεχάσει τους χορούς της 25ης Μαρτίου πέρυσι στην πλατεία Συντάγματος ή τα δόρατα και το κόκκινο χαλί που είχε στρωθεί πάνω σε παλέτες για την επέτειο της ηρωικής ναυμαχίας της Σαλαμίνας; Αντιθέτως, η σφραγίδα της ελληνικής εκπροσώπησης στον 61ο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον στην πρωτεύουσα της Σουηδίας ήταν συριζαϊκή. Απλή, λιτή, μετρημένη, σχεδόν αφαιρετική, αλλά με ένα ηχηρό statement. Εμείς θα πάμε αλλιώς, γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Θα πάμε με άρωμα παράδοσης από την ποντιακή λύρα και πολιτικό στίχο με έμμεσες αναφορές στο καυτό θέμα του προσφυγικού. «Δεν θα έχουμε προκλητικές εμφανίσεις και εφέ. Αυτά μπορούν να τα προσφέρουν άλλες χώρες καλύτερα», είχε δηλώσει ο πρόεδρος της ΕΡΤ, Διονύσης Τσακνής, που έκανε την απευθείας ανάθεση στο συγκρότημα Argo, το οποίο βγήκε στη σκηνή σαν το ψάρι έξω από το νερό, και από προχθές το βράδυ έχουν πάρει φωτιά τα social media με βιτριολικά σχόλια, για να μην πούμε τι έγινε στα πρωινάδικα, όπου όλοι ήταν έξαλλοι με το ναυάγιο. Οταν έχεις συνηθίσει στον Ρουβά και στην Παπαρίζου, δυσκολεύεσαι με τα ποντιακά.

Ηταν όμως ένα προαναγγελθέν ναυάγιο. Και όποιος δεν το είχε καταλάβει πριν από περίπου δύο μήνες που πρωτοπαρουσιάστηκε το τραγούδι «Utopian Land», το κατάλαβε προχθές όταν το κοινό στο Globe Arena της Στοκχόλμης πάγωσε, ακούγοντας «Σκούμε το πρωί – τσατεύω τα παιδία / Πέραμ’ άψιμον και αχπάσταμε σην Ουτοπίαν / Σα ούτον κόσμον κ’ εύραμε στερέα /πάμε χαλάνουμε εκές σ’ έναν μερέαν». Και μετά: «Xοπ χοπ τεμέτερον χιπ χοπ / πέραμε εισιτήρια και πάμε στο αεροπόρτ / δυο ώρας αναμένουμε το airbahal / βγάλω τα στύπα και ο Κότσον πα έβγαλεν το μπουκάλ / χοπ σαλούτ παρακάθα και ποτία / πίνουμε βότκας κι η γιάγια μ’ γαβουρεύει χαψία / στ’ αεροπλάνο εσέβαμε με τ’ αχπαστόν / αδά νυχτών κι ακεί που πάμε ξημερών». Ευτυχώς που το ρεφρέν ήταν σε αγγλικό στίχο και ακούσαμε και λίγα χειροκροτήματα να σπάνε την αμηχανία των θεατών.

Ετσι όπως πήγαμε λοιπόν, ήρθαμε – όχι ότι πάθαμε και κανένα μεγάλο κακό, βέβαια, που αποκλειστήκαμε από τον τελικό της 61ης διοργάνωσης για πρώτη φορά από τότε που θεσπίστηκαν οι ημιτελικοί. Επίσης, θα ήταν άδικο να ρίξουμε όλες τις ευθύνες στο γκρουπ.

Οι συμπαθέστατοι Argo έδωσαν αυτό που μπορούσαν, αξιέπαινη η προσπάθειά τους, το τραγούδι τους σίγουρα δεν ήταν το χειρότερο που έχουμε στείλει, θα είχε ίσως τύχη σε ένα βαλκανικό έθνικ φεστιβάλ, όχι όμως σε μια διοργάνωση που αγαπάει το κιτς, την υπερβολή, τη λάμψη, τα εντυπωσιακά εφέ και δύσκολα αφήνει χώρο για την παράδοση, πόσω μάλλον για την πολιτική. Εχει τους δικούς της όρους και είτε τους αποδέχεσαι, είτε απέχεις. Οπως περίπου συμβαίνει με τον Διονύση Τσακνή. Συνεργάζεται εδώ και χρόνια με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και όχι με τον Σάκη Ρουβά.

Μέχρι και το στυλ Ρόμποκοπ του Μιχάλη Ρακιντζή, για όποιον θυμάται εκείνη την ανεκτίμητης αξίας βραδιά, και πώς να ξεχαστούν άλλωστε αυτές οι βάτες, πιο ταιριαστό ήταν. Κάποιος χρήστης του Twitter έγραψε ένα από τα κορυφαία σχόλια προχθές στο Twitter: «Στο σπίτι του Ρακιντζή έχουν βάλει σούβλες».

Ατυχήσαμε στη φετινή Γιουροβίζιον, αλλά δεν πειράζει. Αν κρίνουμε από άλλες μεταλλάξεις της κυβέρνησης, του χρόνου ίσως προσλάβουμε τον χορογράφο της Μπιγιονσέ, έστω και με... πόνο καρδιάς.