Μετά την ειρηνική σεξουαλική
επανάσταση, με τα «παιδιά των λουλουδιών» και τις φοιτητικές εξεγέρσεις του Μάη
του 1968, ήρθε στον Δυτικό Πολιτισμό ένας άλλος αέρας ανεκτικότητας απέναντι
στις ερωτικές προτιμήσεις και στις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά,
η ελληνική κοινωνία, χαμένη ίσως ανεπιστρεπτί στο ανατολίτικο παρελθόν της
καθυστέρησε (και καθυστερεί ακόμα) να αποδεχτεί το διαφορετικό, την ετερότητα
και είναι – σε γενικές γραμμές – ιδιαίτερα επιφυλακτική απέναντι σε κάθε τι που
ταράζει τις καθεστηκυίες νόρμες. Ειδικά στην ελληνική επαρχία ακόμα κι η
αυτονόητη επιλογή να μείνει κάποιος ανύπαντρος τον καθιστά αυτομάτως ύποπτο για
όλα τα δεινά. Κάτι σαν τον «αποδιοπομπαίο ταύρο», σαν τον αρχαίο «φαρμακό»,
γίνεται μίασμα για τη μικρο-κοινωνία, που του αφήνει μόνο δύο επιλογές: να
αυτοεξοριστεί ή να αυτοκτονήσει.
Συνήθως, οι νέοι της επαρχίας
που συλλαμβάνονται σε ομο-ερωτικές περιπτύξεις ή ακόμα και διαθέσεις, έρχονται
σε ρήξη με το στενό οικογενειακό τους περιβάλλον και καταφεύγουν στην Αθήνα,
όπου, στα στενά γύρω από την Ομόνοια ανακαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά τον έρωτα,
τη μοναξιά, την αγωνία, το φόβο και τον τρόμο. Μόνο αν είναι τυχεροί και βρουν
ένα στήριγμα μέσα τους ή έξω τους θα αποφύγουν τα ναρκωτικά, την πορνεία ή –
στην καλύτερη περίπτωση – την αυτοεξορία σε ένα λευκό κελί εργασιομανίας,
υποκρισίας, μισαλλοδοξίας, απομόνωσης στα «τείχη» που περιγράφει τόσο λακωνικά
ο Καβάφης. Και παρόλο που «είχαν τόσα πολλά να κάμουν εκεί έξω» κλείνονται στην
ιδιωτική τους φυλακή και περνούν όπως-όπως το υπόλοιπο της ζωής τους μέχρι την
πολυπόθητη ώρα της αναχώρησής τους από τον μάταιο τούτο κόσμο. Οι συνεχείς
απορρίψεις, η βία, η κατακραυγή, το κράξιμο, η εργασιακή και επαγγελματική
υποτίμηση ή περιθωριοποίηση μετατρέπουν το άτομο σε «αχινό»: είναι τόσες πολλές
οι ασπίδες αυτοπροστασίας που είναι σχεδόν αδύνατο στον άλλον να τις
διαπεράσει. Η τεχνική της επιβίωσης είναι μία: γίνεται κακός για να μη νιώσεις
την κακία στο πετσί σου, γίνε λύκος για να μη σε φάνε οι λύκοι, γίνεται
επιθετικός για να μπορείς να αμύνεσαι αποτελεσματικά. Το αποτέλεσμα είναι
θλιβερό. Τόσα ναυαγισμένα καράβια κουβαλάνε την απελπισία τους από θέατρο σε
θέατρο. Είδα πολλούς από αυτούς να κλαίνε βουβά, στο μισοσκόταδο της πλατείας
του θεάτρου, όπου απόλαυσα κι εγώ τις πολύ καλές ερμηνείες δυο νέων ηθοποιών σε
ένα πρωτότυπο κείμενο που εικονογραφεί επιτέλους αποτελεσματικά την ελληνική
τοπιογραφία της ομο-ερωτικής επιθυμίας. […]
Κωνσταντίνος Μπούρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου