Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ. Ο ΥΠΟΚΟΣΜΟΣ

Ο Τίμαρχος, ένας πολιτικός που κατηγόρησε ο Αισχίνης το 346 π.Χ. σε ένα λόγο που έμεινε ονομαστός, μπαίνει το ίδιο πρόωρα με τον Αλκιβιάδη το νεότερο στη σκηνή. Περίεργη προσωπικότητα, που έγινε συνώνυμη του εκδιδόμενου της χειρότερης υποστάθμης, καλού τόσο όσο να περάσει τη ζωή του σε έναν οίκο ανοχής. Από αξιότιμη οικογένεια με σημαντική περιουσία, ο Τίμαρχος ζει στην κόψη του ξυραφιού, στη διαρκή αναζήτηση της ηδονής, μανιώδης παίχτης και κατά συνέπεια έτοιμος για κάθε συμβιβασμό προκειμένου να βρει τα απαραίτητα για τα καπρίτσια του χρήματα. Συχνάζει στους πιο ύποπτους κύκλους της Αθήνας και, σπρωγμένος ταυτόχρονα από τον πανηδονικό του αισθησιασμό και από τη δίψα για το παιχνίδι, αφήνεται από αδυναμία κι από λαγνεία σε ό,τι επιφυλάσσει η ελληνική κοινωνία για τους πιο καταφρονεμένους.

Οι περιπέτειες του Τίμαρχου μας επιτρέπουν να έχουμε μια εικόνα των πιο σκοτεινών αθηναϊκών κύκλων. Μαντεύουμε τις ύποπτες υποθέσεις που μπλέκονται στα καπηλειά, τις βρώμικες συναλλαγές που μπερδεύουν τους νεαρούς ευγενείς με ανυπόληπτα άτομα που εκμεταλλεύονται την επιρροή τους για να τους αποσπάσουν χρήματα. Περισσότερο κι απ' τον Αλκιβιάδη, που η σταδιοδρομία του περιλαμβάνει μια σειρά διαδοχικών σκανδάλων που διαπράττονται γενικά από μια αδικαιολόγητη τάση για πρόκληση, ο Τίμαρχος αντιπροσωπεύει τη διαφθορά μιας ολόκληρης νεολαίας.

Ο Τίμαρχος αρχίζει να συχνάζει στους ύποπτους αθηναϊκούς κύκλους στα δεκατρία ή στα δεκατέσσερά του, εκμεταλλευόμενος την ομορφιά του για να μπορεί να επιδίδεται, χωρίς να ξοδεύει δραχμή, σε όλες τις απολαύσεις που του είναι ακόμα απαγορευμένες. Όπως ο Αλκιβιάδης ο νεότερος, δεν έχει πατέρα, γεγονός που πιθανώς του αφήνει μεγαλύτερη αυτονομία απ' ό,τι σε ένα παιδί που εξαρτάται ακόμα από τους γονείς του: «Ο Τίμαρχος, παιδί ακόμα, εγκαταστάθηκε στον Πειραιά στο ιατρείο τον Ευθύδικου και παρίστανε το φοιτητή της Ιατρικής. Στην πραγματικότητα προτιμούσε να εκδίδεται, όπως θα δείξει η ιστορία. Πολλοί έμποροι, ξένοι ή Αθηναίοι, πλάγιασαν μαζί τον εκείνη την εποχή. Τι να πει κανείς για ένα νεαρό αγόρι πον εγκαταλείπει το σπίτι τον για να ξενυχτάει σε ξένα σπίτια, κυρίως τη στιγμή πον όλοι προσέχουν την εξαιρετική ομορφιά τον; Συμμετείχε σε πολυτελή γλέντια χωρίς να πληρώνει τίποτε- είχε στη διάθεσή τον αυλήτριες και πόρνες από τις πιο ακριβές- έπαιζε ζάρια, μα δεν πλήρωνε όταν έχανε κι έβαζε άλλους να πληρώνουν αντί γι' αυτόν».
Η σταδιοδρομία του Τίμαρχου ξεκινά στο σπίτι ενός γιατρού, μέρος που στην Ελλάδα ευνοεί την ανδρική πορνεία, όπως η παλαίστρα ή τα λουτρά. Τα ιατρεία έχουν, δίκαια ή άδικα, αποκτήσει για τα καλά τη φήμη της ακολασίας. Τα πήγαιν'-έλα με διάφορες προφάσεις, για παράδειγμα τις ιατρικές σπουδές, η παρουσία «ασθενών» λίγο πολύ ξεγυμνωμένων, τι πιο ευνοϊκό για συναντήσεις, «εμπορικές» συναλλαγές, διακανονισμούς συνευρέσεων ή πρελούδια σχέσεων μεγαλύτερης διάρκειας; Επιπλέον το σπίτι του Ευθύδικου που βρίσκεται στον Πειραιά αποτελεί ένα επιλεγμένο μέρος για να συναντήσει κανείς τους ξένους εμπόρους που αποβιβάζονται στο λιμάνι και αναζητούν περίεργες περιπέτειες. Ό,τι καταδικάζουν ο Αισχίνης και οι συμπατριώτες του στη συμπεριφορά του Τίμαρχου, Αθηναίου πολίτη, είναι ότι ανταλλάσσει με χρήμα την ομορφιά του όπως οι πόρνες που τριγυρνούν στους δρόμους του Κεραμεικού ή του Πειραιά, αντί να παραμένει στις σχέσεις ανάμεσα σε εραστές και ερωμένους που είναι πλήρως αποδεκτές απ' όλους. Όμως ο Τίμαρχος που έχει ήδη καταληφθεί απ' τη μανία των απολαύσεων θέλει να αποσπάσει από την ομορφιά του κάθε πιθανή ωφέλεια και μετά από κάποιες εφήμερες περιπέτειες αφήνεται στον πειρασμό μιας πιο στέρεης σχέσης με έναν Αθηναίο, το Μισγόλα, περίπου είκοσι χρονών: «Κάποιος Μισγόλας, γιος τον Ναύκρατη, άντρας με καλή καταγωγή στον οποίο σε πολλά σημεία δεν υπήρχε τίποτα να προσάψεις, είχε μια μεγάλη έλξη για ιδιαίτερες σχέσεις και ζούσε περιτριγυρισμένος από τραγουδιστές και μουσικούς, Κατάλαβε αμέσως γιατί ο Τίμαρχος περνούσε τον καιρό του στο σπίτι του γιατρού και του πρότεινε ένα χρηματικό ποσό για να του κάνει παρέα. Οδήγησε στο σπίτι του αυτό το πολύ νέο αγόρι, το αρκετά ευτραφές, το ήδη διεφθαρμένο, που του άρεσε να δέχεται ό,τι ήθελε ο Μισγόλας, Ο Τίμαρχος δε δίστασε να τον ακολουθήσει και να υποκύψει παρότι δεν του έλειπε τίποτε- πράγματι ο πατέρας του του είχε αφήσει μια γερή περιουσία που την κατασπάραξε στη συνέχεια. Αν φερόταν έτσι, είναι γιατί ήταν σκλάβος των πιο ευκαταφρόνητων παθών, της έλξης του για τις λεπτές γεύσεις, τα πολυτελή συμπόσια, τις αυλήτριες, τις πόρνες, το παιχνίδι, με δυο λόγια για όλα όσα δεν έπρεπε να γοητεύουν έναν ελεύθερο και ευγενή άντρα. Αυτό το απεχθές υποκείμενο δεν ντράπηκε να εγκαταλείψει το πατρικό του για να πάει να ζήσει στο σπίτι του Μισγόλα που ούτε οικογενειακός τους φίλος ήταν ούτε συμμαθητής του ούτε κηδεμόνας του, μα ένας ξένος, μεγαλύτερος απ' αυτόν και χωρίς καμιά συστολή μπροστά στην ομορφιά του αγοριού». Σ' αυτούς τους κύκλους, οι συκοφάντες ή επαγγελματίες καταδότες δρουν με ευχέρεια. Ξέρουμε κυρίως την ένοχη δράση τους στον πολιτικό κόσμο. Στόχος τους είναι και οι γιοι καλών οικογενειών, εκβιάζοντας τους με χρήματα, όταν τους πιάνουν σε καταστάσεις που τους εκθέτουν. Εκβιάζουν και τις οικογένειες των νεαρών, απειλώντας να φέρουν στο φως τα καμώματα των βλασταριών τους. Η Αθήνα είναι ένα χωριό και είναι πολύ δύσκολο να κρυφτούν ενασχολήσεις ασύμβατες με την αξιοπρέπεια του πολίτη!