ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 26/4/2017

Ο ένας ύστερα από τον χωρισμό μοιράζεται με άλλον συνάδελφό του το ίδιο πλατό και το ίδιο κρεβάτι

Στα μαχαίρια γνωστοί gay παρουσιαστές

Κάποτε ζούσαν έναν έρωτα τρελό, τώρα κάνουν «πόλεμο»! Gay ζευγάρι γνωστών παρουσιαστών χώρισε ύστερα από πέντε χρόνια θυελλώδους σχέσης και έβγαλε... τα μαχαίρια! Οι δύο άντρες εργάζονται σε εκπομπές μεγάλων καναλιών, αλλά σε διαφορετικό πόστο, ωστόσο είναι και οι δύο ιδιαίτερα αναγνωρίσιμοι στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό.

Ο νησιώτης παρουσιαστής εργάζεται μπροστά από τις κάμερες, έχοντας πάντοτε καλό ρεπορτάζ και ακαταμάχητο χαμόγελο, ενώ ο πρώην σύντροφός του (τέως συμπαρουσιαστής σε εκπομπές) δουλεύει backstage, σε θέση «κλειδί» τηλεοπτικού σταθμού.

Ο δεσμός των δύο γοητευτικών 40άρηδων πήρε τέλος πριν από μερικούς μήνες, ύστερα από πέντε χρόνια εκρηκτικού ειδυλλίου, το οποίο ήταν γνωστό στα δημοσιογραφικά στέκια, αλλά και στον χώρο του θεάματος.

Η «διαρροή» της σχέσης τους είχε γίνει από τον νεότερο σε ηλικία παρουσιαστή, ο οποίος, ζώντας έναν έρωτα όλο τρέλα, ένιωσε την ανάγκη να ανακοινώσει τις σεξουαλικές προτιμήσεις του τόσο στην οικογένειά του όσο και στον τότε επαγγελματικό περίγυρό του. Ο ντόρος που προκλήθηκε από τις ανακοινώσεις του δεν τον πτόησε καθόλου, αφού ο gay παρουσιαστής είχε την αμέριστη στήριξη του συντρόφου του.

Ομως και ο άλλος, ο πιο ζωηρός της σχέσης, ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε τις σεξουαλικές προτιμήσεις του, ζούσε στον έβδομο ουρανό. Ενιωθε κολακευμένος που είχε δεσμό με επώνυμο πρόσωπο και έναν τόσο γοητευτικό και ευγενικό άντρα. Γι’ αυτό και όταν πριν από μερικούς μήνες επήλθε ο χωρισμός τους «φόρεσε» μαύρες πλερέζες και αδυνατούσε να πιστέψει πως τον έχασε για πάντα.

Μετεγγραφή σε μεγάλο κανάλι

Ετσι, αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί για να επιστρέψει στην αγκαλιά του. Με τη δύναμη ισχύος που διατηρεί στα ΜΜΕ, έβαλε λυτούς και δεμένους και κατάφερε να πετύχει τη μετεγγραφή του πρώην του σε μεγαλύτερο κανάλι. Δεν είχε υπολογίσει, όμως, τις συνέπειες αυτής της κίνησης, και εκεί που περίμενε ότι το πρώην αμόρε του θα γύριζε γονατιστό και ευγνώμον, αυτό ερωτεύθηκε κεραυνοβόλα άλλον παρουσιαστή, με τον οποίο μοιράζεται φέτος το ίδιο πλατό, αλλά και το ίδιο κρεβάτι!

Το νέο ζευγάρι δεν κυκλοφορεί μαζί, αν και θα μπορούσε άνετα, λόγω της συνεργασίας του. Και οι δύο, όμως, γνωρίζουν καλά πως ένα... λάθος φωτογραφικό κλικ θα μπορούσε να γίνει αφορμή για να ξεσπάσει τρελό κουτσομπολιό.
Επίσης, δεν επιθυμούν να δίνουν λαβές σχολιασμού στον παρουσιαστή που έμεινε «μπουκάλα» και τρώει τα... σίδερα!

Σήμερα οι δύο πρώην είναι στα «κάγκελα», καθότι τα τηλεοπτικά προγράμματα όπου εργάζονται προβάλλονται την ίδια ώρα, σε διαφορετικούς σταθμούς και ο ανταγωνισμός τους είναι μεγάλος.

Τα νούμερα τηλεθέασης έχουν μετατραπεί σε προσωπική υπόθεση και, παρότι δεν είναι τα πρώτα «βιολιά» στις εκπομπές τους, ο ανταγωνισμός μεταξύ τους έχει χτυπήσει κόκκινο.

ΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΛΗΨΗ

RESURRECTION OF THE FLESH

Luca Signorelli, Resurrection of the Flesh (1502) [detail]

THE FLAGELLATION OF CHRIST

Bacchiacca, The Flagellation of Christ, ca. 1512/1515

National Gallery of Art, Washington D.C.

Sebastiano del Piombo, Flagellation du Christ, ca 1524  

Rome, church San Pietro in Montorio

Caravaggio, Christ at the Column, ca. 1606/1607 [detail]

William-Adolphe Bouguereau, The Flagellation of Our Lord Jesus Christ (1880)

ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Vangelis Kyris (Greece)

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΦΙΛΟΥΣΕ ΥΠΕΡΟΧΑ

Tont Schooneman (Australia): The Judas Kiss Pentaptych

DOCUMENTA 14. ΠΟΣΟ ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΧΝΗ;

Πόσο τέχνη είναι η μοντέρνα τέχνη;

Ενώ η Αθήνα μεταμορφώνεται σε μια τεράστια γκαλερί για τις ανάγκες της documenta 14, οι σκέψεις και οι προβληματισμοί για την ποιότητα της σύγχρονης εικαστικής παραγωγής προβάλλουν ιδιαίτερα επίκαιροι

Κοσμάς Βίδος (protagon.gr)

Σε παλαιότερη επίσκεψη μου στο Leopold Museum της Βιέννης, το οποίο διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές μοντέρνας τέχνης στην Αυστρία, το πρώτο έκθεμα που είδα μπαίνοντας ήταν ένα πλακάκι: ένα απλό κρεμ πλακάκι, ίδιο με αυτά που βάζουμε στις κουζίνες ή στα μπάνια μας, τοποθετημένο στο κέντρο ενός άδειου τοίχου.

Ηταν έργο της Γιόκο Ονο, διάβασα. Μερικά χρόνια μετά βρέθηκα να παρακολουθώ μια performance (ή κάτι τέτοιο) της ίδιας: το φιλμάκι την έδειχνε να μπαίνει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, να στέκεται πίσω από ένα μικρόφωνο και να αρχίζει να ουρλιάζει. Αυτό κράτησε δύο περίπου λεπτά. Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να πάρω ασπιρίνη η δημιουργός αποχώρησε. Είχα πλέον σχηματίσει γνώμη για την εικαστικό Γιόκο.

Θυμήθηκα ξανά, και τη χήρα του Τζον Λένον και την τραυματική σχέση μας, διαβάζοντας το πρόγραμμα της documenta 14, της διεθνούς διοργάνωσης που έφερε τη μοντέρνα τέχνη στην Αθήνα, και προσπαθώντας να καταλάβω ποια από τις εκδηλώσεις που επρόκειτο να γίνουν μπορεί να με ενδιέφερε ώστε να την επισκεφθώ. Να ξεκαθαρίσω κάτι: Θεωρώ θετικό που η Αθήνα της κρίσης μπορεί να φιλοξενήσει μια τέτοια δράση. Ξέρω πόσο δύσκολο ήταν να στηθεί, ξέρω πως πολύς κόσμος θα την επισκεφθεί, ξέρω πως η υποβαθμισμένη καθημερινότητά μας έχει ανάγκη από μικρές και μεγαλύτερες «γιορτές» όπως αυτή. Θα γράψουν, εξάλλου σχετικά, οι ειδικοί επί των εικαστικών, θα την αξιολογήσουν. Εκείνο που εγώ θέλω, ευκαιρίας δοθείσης, ως άνθρωπος φιλοπερίεργος που έχει επισκεφθεί πολλά μουσεία μοντέρνας τέχνης και άπειρες εκθέσεις, είναι να εκθέσω το προσωπικό μου δράμα. Το «δράμα» που ζω όλο και πιο συχνά όταν στέκομαι μπροστά σε έναν πίνακα, σε ένα γλυπτό, σε ένα installation ή σε ένα βίντεο τελευταίας εσοδείας: Τις περισσότερες φορές όχι απλώς δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω, αλλά κυρίως δεν καταλαβαίνω τι βλέπω. Είναι σοβαρή η κατάστασή μου; Μου λείπει κάποια ορμόνη; Είμαι ντιπ για ντιπ χαζός;

Πράγματι, στην αρχή νόμιζα πως επρόκειτο για δική μου αναπηρία: τα εγκεφαλικά μου κύτταρα δεν μπορούσαν να κατανοήσουν αυτό που ήθελε να πει ο εικαστικός. Επειτα διάβασα τι είχε πει σχετικά ο Τομ Στόπαρντ και κατάλαβα πως δεν ήμουν ο μόνος που δεν καταλάβαινε: «Δεν είναι καθόλου δύσκολο να κατανοήσεις τη μοντέρνα τέχνη. Αν κρέμεται στον τοίχο είναι πίνακας, αν μπορείς να περπατήσεις γύρω της είναι γλυπτό». Και αν σε καθίσει απέναντί της και σε κοιτάζει με τις ώρες σιωπηλή είναι η Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Γιατί και αυτή, την διάσημη περφόρμερ που χιλιάδες φιλότεχνοι αγαπούν να μισούν, την υπέστην, σε μία απέλπιδα προσπάθειά μου να καταλάβω που οφείλεται η τεράστια φήμη της. Στην τρέλα της, στο θράσος της αλλά και στα κόμπλεξ του φιλότεχνου κοινού που προκειμένου να μην εκτεθεί, να μην φανεί ακαλλιέργητο, προσποιείται πως κατάλαβε ακόμα και αυτά που δεν έχουν τίποτε για να καταλάβεις;

Εχω κι εγώ πιάσει ξανά και ξανά στα χέρια μου τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις προσπαθώντας να τον διαβάσω. Με τα πολλά κάτι κατάφερα, χρησιμοποιώντας «λυσάρια», αναλύσεις που μου εξηγούσαν στίχο – στίχο τι ήθελε να πει ο ποιητής. Χρειάστηκε δουλειά και τεράστια υπομονή για να αρχίσω να αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο του, και πάλι δεν κατάφερα ποτέ να τον ολοκληρώσω, κουράστηκα από τον… αγώνα. Όμως, ήταν μια διαδικασία που με βοήθησε να προχωρήσω ως αναγνώστης. Γιατί καταπιάστηκα με κάτι που αν και με ξεπερνούσε, ήταν πραγματικά σπουδαίο. Τι θέλω να πω; Πως στην τέχνη, στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στα εικαστικά, υπάρχουν πράγματα που δεν είναι εύληπτα από όλους, που χρειάζονται διάβασμα, μελέτη, προσπάθεια, που πρέπει ακόμα και να ωριμάσεις ως δέκτης για να τα αντιληφθείς. Και που αξίζει να προσπαθείς, αν έχουν ζουμί, αν είναι ένας (μικρός έστω) «Οδυσσέας» που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς. Αν όμως είναι… τίποτα;

Εχοντας παρακολουθήσει πολλές Αμπράμοβιτς, που όσο και αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να με πείσουν για τα ταλέντα τους, έχοντας δει video art με άντρες που αυνανίζονται μέσα σε ψυγεία με σφαχτά, με γυναίκες που ξυρίζουν τις μασχάλες τους (αυτό, τίποτε άλλο), και με σκυλιά που γαβγίζουν βγάζοντας ήχο γάτας, έχοντας περιεργαστεί installation με καφάσια, λεκάνες τουαλέτας, λάστιχα αυτοκινήτων και χρησιμοποιημένες μπατονέτες, και έχοντας περάσει αρκετά λεπτά της ώρας παρατηρώντας ένα καρφί καρφωμένο στραβά στον τοίχο και προσπαθώντας να αντιληφθώ τον βαθύ στοχασμό πίσω από το έργο, αποφάσισα να σταματήσω να ντρέπομαι για τα τίποτα που δεν μίλησαν στην ψυχή μου. Για όλα αυτά που δεν τα κατάλαβα επειδή δεν είχαν τίποτε να μου πουν, για όσα με αηδίασαν, για όσα με θύμωσαν. Γνωρίζω πλέον πως με έχουν δουλέψει αρκετά, τον φιλότεχνο, όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί ναι, είναι εύκολο να σε κοροϊδέψουν, τη στιγμή που η τέχνη είναι μία διαδικασία χωρίς όρια, που μπορεί ακόμα και από το πιο ευτελές να δημιουργήσει το μεγάλο, αλλά και που μπορεί να μεταμφιέσει το ευτελές σε σπουδαίο. Και που στο όνομα του μοντερνισμού, ο οποίος πολύ έχει φορεθεί τις τελευταίες δεκαετίες μπορεί πλέον καθένας να κάνει ό,τι γουστάρει, ακόμα και να εκδηλώσει τις πιο αρρωστημένες πλευρές του χαρακτήρα του πετώντας τις στα μούτρα μας και θησαυρίζοντας. Αν π.χ. οι κλασικοί ζωγράφοι απεικόνιζαν τα ζώα στον καμβά τους, αυτός θα τα ταριχεύσει και θα τα εκθέσει μέσα σε φορμόλη _ αναφέρω έτσι, τυχαία, ένα παράδειγμα από τα πολλά…

Ταξιδεύοντας από Νέα Υόρκη ως Στοκχόλμη και από Ουάσιγκτον ως Σαγκάη και βλέποντας από κοντά τις συλλογές των μεγαλύτερων μουσείων σύγχρονης τέχνης εκείνο που κυρίως έχω καταλάβει είναι πως: η παραδοσιακή διδασκαλία της τέχνης, η υψηλή καλλιέργεια και έμπνευση, η καλαισθησία και η ευαισθησία, το γνήσιο και ειλικρινές ταλέντο, συχνά δεν έχουν θέση στην παλέτα των σύγχρονων εικαστικών που έχουν μετατρέψει τις εικαστικές τέχνες σε μια περίτεχνη (αλλά πολύ συχνά και άτεχνη) απάτη. Το είχε πει με τον τρόπο του και ένας από τους σημαντικότερους αμερικανούς κριτικούς, ο Dave Hickey, υποστηρίζοντας πως σήμερα όποιος έχει… διαβάσει ένα έστω κόμικ με τον Μπάτμαν θεωρεί πως πληροί τις προϋποθέσεις για καριέρα στον κόσμο της τέχνης.

Το εντυπωσιακό είναι πόσο εύκολα μπορεί ένας τέτοιος τύπος να παραμυθιάσει το κοινό και να περάσει την απόλυτη αταλαντοσύνη του ως άποψη. Όμως, ένα τσεκούρι βαμμένο κόκκινο πάνω σε ένα λευκό πανί, είτε ως καταγγελία για τη σφαγή των Ινδιάνων Τσερόκι, είτε ως διαμαρτυρία για τη μπαμπέσικη δολοφονία του κακού λύκου της Κοκκινοσκουφίτσας, είτε ως «φαλλικό σύμβολο που διαρρηγνύει το πάλλευκο της νεανικής αγνότητας με βία που εμπεριέχει ηδονή», δεν παύει να είναι ένα τσεκούρι πάνω σε ένα πανί. Μην τρελαθούμε κιόλας!

ΟΙ ΑΥΣΤΡΑΛΕΖΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ AIRBNB

https://www.youtube.com/watch?v=OL2P2u45SCA&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=0Y4EqF0PR4E&feature=youtu.be

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 7/4/2017

QUEER BRITISH ART 1861-1967 - 1

QUEER BRITISH ART 1861–1967

Tate Gallery, London

5 April – 1 October 2017

Presenting the first exhibition dedicated to queer British art

Featuring works from 1861–1967 relating to lesbian, gay, bisexual, trans and queer (LGBTQ) identities, the show marks the 50th anniversary of the partial decriminalisation of male homosexuality in England. Queer British Art explores how artists expressed themselves in a time when established assumptions about gender and sexuality were being questioned and transformed.

Deeply personal and intimate works are presented alongside pieces aimed at a wider public, which helped to forge a sense of community when modern terminology of ‘lesbian’, ‘gay’, ‘bisexual’ and ‘trans’ were unrecognised. Together, they reveal a remarkable range of identities and stories, from the playful to the political and from the erotic to the domestic.

With paintings, drawings, personal photographs and film from artists such as John Singer Sargent, Dora Carrington, Duncan Grant and David Hockney the diversity of queer British art is celebrated as never before.  (tate.org.uk)

ΠΕΘΑΝΕ Ο GILBERT BAKER

Πέθανε ο δημιουργός της εμβληματικής πολύχρωμης σημαίας της LGBT κοινότητας

Ο Gilbert Baker πέθανε γαλήνια στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη.

popaganda.gr, 3/4/2017

Ο Gilbert Baker, ακτιβιστής των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, καλλιτέχνης και δημιουργός του πλέον αναγνωρίσιμου συμβόλου της LGBT κοινότητας, της πολύχρωμης σημαίας – απεβίωσε. Το έργο του υπήρξε σήμα κατατεθέν της ελευθερίας όταν ψηφίστηκε η ισότητα για το γάμο των ομοφυλοφίλων, σημάδι ενότητας όταν η κοινότητα βαλλόταν από την κοινωνία και αλληλεγγύης κάθε φορά που άτομα της  LGBT κοινότητας έχαναν τη ζωή τους αδίκως. 

Ο Baker, που γεννήθηκε το 1951 στο Κάνσας, μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του ’70· σε μια εποχή που η μάχη για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας άνθιζε. Έφτιαξε ράβοντας πολλά αντιπολεμικά και γκέι πανό για τον φίλο του Harvey Milk, τον πρώτο ανοιχτά ομοφυλόφιλο άντρα, ο οποίος εκλέχτηκε στο γραφείο της Καλιφόρνια. Ο Milk χρησιμοποίησε το πανό του Baker πρώτη φορά στο  Gay Freedom Day Parade του Σαν Φρανσίσκο τον Ιούνιο του 1978, λίγο πριν ο Milk δολοφονηθεί. 

«Ο πιο αγαπημένος μου φίλος στον κόσμο, πέθανε» έγραψε ο ακτιβιστής και συγγραφέας Cleve Jones στο facebook και το twitter «Ο Gilbert έδωσε στον κόσμο τη Σημαία Ουράνιο Τόξο· και σε μένα σαράντα χρόνια αγάπης και φιλίας. Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Θα σ’ αγαπώ για πάντα Gilbert Baker».

Σύμφωνα, με τις πληροφορίες ο Baker πέθανε στον ύπνο του στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη, την Πέμπτη 30 Μαρτίου.

«Μια σημαία μπορεί να μεταφραστεί με πολλούς τρόπους, να χαρακτηρίσει οργανισμούς και ιδέες», είχε πει ο ίδιος το 2008 «Ήξερα από την πρώτη στιγμή που είδα τις αντιδράσεις πως επρόκειτο να είναι κάτι. Δεν ήξερα τι ακριβώς ή με ποιόν τρόπο – αλλά ήξερα».

Η αυθεντική σημαία του Baker φτιάχτηκε με 8 διαφορετικά χρώματα: ροζ (για τη σεξουαλικότητα), κόκκινο (για τη ζωή), πορτοκαλί (για την ίαση),κίτρινο (για το φως του ήλιου), πράσινο (για τη φύση), τιρκουάζ (για την τέχνη), λουλακί (για την αρμονία) και βιολετί (για το ανθρώπινο πνεύμα). Η σημαία που χρησιμοποιείται σήμερα διαθέτει πλέον μόλις έξι χρώματα. το ροζ και το λουλακί αφαιρέθηκαν ενώ το τιρκουάζ αντικαταστάθηκε από το μπλε. 

Το  GLBT Historical Society  ζήτησε οι χρωματιστές σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες παγκοσμίως, σε ένδειξη πένθους για τη μνήμη του Baker.  

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 159

 

Christopher Harrity: Men over 50

Η ΚΑΝΝΑΒΗ ΑΥΞΑΝΕΙ TΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Η μαριχουάνα αυξάνει τον κίνδυνο για εγκεφαλικό και καρδιακή ανεπάρκεια

Συγκρίνοντας τα ποσοστά καρδιαγγειακών περιστατικών μεταξύ των ατόμων που ήταν χρήστες μαριχουάνας και όσων δεν ήταν, διαπιστώθηκε ότι η τακτική χρήση μαριχουάνας συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο κατά 26% για εγκεφαλικό και κατά 10% για καρδιακή ανεπάρκεια

skai.gr,15/3/2017

Η χρήση μαριχουάνας (κάνναβης) αυξάνει τον κίνδυνο για εγκεφαλικό ή καρδιακή ανεπάρκεια, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα. Καθώς εξαπλώνεται διεθνώς η τάση για νομιμοποίηση της κάνναβης, είτε για ιατρική είτε για ψυχαγωγική χρήση, οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι πρέπει να υπάρξει καλύτερη κατανόηση των πιθανών παρενεργειών και κινδύνων.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Αντίτι Κάλα του Ιατρικού Κέντρου Αϊνστάιν της Φιλαδέλφεια, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο του Αμερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας στην Ουάσιγκτον, ανέλυσαν στοιχεία για πάνω από 20 εκατομμύρια άτομα ηλικίας 18 έως 55 ετών που είχαν εισαχθεί σε νοσοκομεία, εκ των οποίων περίπου το 1,5% (316.000) είχαν διαγνωσθεί ότι κάνουν χρήση μαριχουάνας.
Συγκρίνοντας τα ποσοστά καρδιαγγειακών περιστατικών μεταξύ των ατόμων που ήταν χρήστες μαριχουάνας και όσων δεν ήταν, διαπιστώθηκε ότι η τακτική χρήση μαριχουάνας συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο κατά 26% για εγκεφαλικό και κατά 10% για καρδιακή ανεπάρκεια. Αυξημένος είναι επίσης ο κίνδυνος για στεφαναία νόσο και αιφνίδιο καρδιακό θάνατο.
Προηγούμενες μελέτες έχουν συσχετίσει την κάνναβη με αυξημένο κίνδυνο για τους πνεύμονες και για ψυχικές παθήσεις (π.χ. σχιζοφρένεια), αλλά η νέα έρευνα δείχνει ότι πρέπει να ληφθεί υπόψη και ο καρδιαγγειακός κίνδυνος.

ΤO ΒΙΑΓΚΡΑ ΚΑΝEI ΚΑΛΟ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΦΡΑΓΜΑ

Τα βιάγκρα όχι μόνο είναι ασφαλή, αλλά κάνουν και καλό ύστερα από έμφραγμα

«Αν κάποιος έχει ενεργή σεξουαλική ζωή, αυτό πιθανότατα αποτελεί δείκτη για υγιεινό τρόπο ζωής, ιδίως για τα άτομα 70 έως 80 ετών. Έτσι, αν ο ασθενής ζητά φάρμακα για τη στύση μετά έμφραγμα, με βάση τα ευρήματά μας μπορεί ο γιατρός να νιώσει ασφαλής να του τα χορηγήσει» δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας Ντάνιελ Πέτερ 'Αντερσον του Τμήματος Ιατρικής του Ινστιτούτου Καρολίνσκα του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης.

skai.gr, 13/3/2017

Οι άνδρες που παίρνουν Βιάγκρα ή παρεμφερή φάρμακα για τη στυτική δυσλειτουργία, τα χρόνια μετά από ένα έμφραγμα, έχουν σημαντικά μικρότερο κίνδυνο θανάτου ή εισαγωγής σε νοσοκομείο για καρδιακή ανεπάρκεια, σε σχέση με όσους δεν χρησιμοποιούν τέτοια σκευάσματα, σύμφωνα με μια νέα σουηδο-ιταλική επιστημονική έρευνα.
Τα ευρήματα συνιστούν μάλλον έκπληξη, σύμφωνα με τους επιστήμονες, επειδή τα εν λόγω φάρμακα έχουν συσχετισθεί με αυξημένο κίνδυνο για καρδιοπάθεια στους -κατά τα άλλα- υγιείς άνδρες. Υπενθυμίζεται πάντως ότι τα φάρμακα τύπου «βιάγκρα» αρχικά αναπτύχθηκαν για τη θεραπεία της στηθάγχης, του πόνου στο στήθος λόγω στένωσης των αρτηριών.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Μάρτιν Χόλτσμαν και τον Ντάνιελ Πέτερ 'Αντερσον του Τμήματος Ιατρικής του Ινστιτούτου Καρολίνσκα του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, που έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο του Αμερικανικού Κολλεγίου Καρδιολογίας και παράλληλα δημοσίευση στο αμερικανικό καρδιολογικό περιοδικό "Heart", ανέλυσαν στοιχεία για πάνω από 43.100 άνδρες που είχαν εισαχθεί σε νοσοκομείο λόγω εμφράγματος, εκ των οποίων το 7% έπαιρναν στη συνέχεια φάρμακα για τη στύση τους.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι, κατά την επόμενη τριετία μετά το πρώτο έμφραγμά τους, έπαιρναν τους αναστολείς της φωσφοδιεστεράσης τύπου 5 ή PDE-5 (που πουλιούνται με τις εμπορικές ονομασίες Viagra, Levitra, Cialis κ.α.), είχαν 33% μικρότερη πιθανότητα να πεθάνουν από οποιαδήποτε αιτία. Δεν υπήρχε ανάλογο όφελος για όσους έπαιρναν την ουσία alprostadil, ένα άλλο φάρμακο για την ενίσχυση της στύσης, το οποίο δουλεύει μέσω διαφορετικού βιολογικού μηχανισμού.
Εξάλλου, όσοι έπαιρναν φάρμακα για τη στύση (είτε τύπου «βιάγκρα» είτε alprostadil), είχαν 40% μικρότερη πιθανότητα να εμφανίσουν καρδιακή ανεπάρκεια.
«Αν κανείς έχει μια ενεργή σεξουαλική ζωή μετά από ένα έμφραγμα, είναι πιθανότατα ασφαλές να χρησιμοποιεί αναστολείς PDE-5. Αυτή η θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας είναι επωφελής από άποψη πρόγνωσης» δήλωσε ο 'Αντερσον.
«Αν κάποιος έχει ενεργή σεξουαλική ζωή, αυτό πιθανότατα αποτελεί δείκτη για υγιεινό τρόπο ζωής, ιδίως για τα άτομα 70 έως 80 ετών. Έτσι, αν ο ασθενής ζητά φάρμακα για τη στύση μετά έμφραγμα, με βάση τα ευρήματά μας μπορεί ο γιατρός να νιώσει ασφαλής να του τα χορηγήσει» πρόσθεσε.
Οι ερευνητές εξέτασαν, επίσης, κατά πόσο τα φάρμακα τύπου «βιάγκρα» αυξάνουν τον κίνδυνο για δεύτερο έμφραγμα, αλλά δεν διαπίστωσαν κάποιον αυξημένο κίνδυνο. Θα ακολουθήσει μια μεγαλύτερη μελέτη πάνω στο ζήτημα σε σχεδόν 140.000 άνδρες με στεφανιαία νόσο.
Πάνω από το 20% των ανδρών ηλικίας άνω των 60 ετών έχουν αδυναμία ή δυσκολία στύσης. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνδρες με στυτική δυσλειτουργία αντιμετωπίζουν υψηλότερο καρδιαγγειακό κίνδυνο.