.jpg)
“The Pride” του Alexi Kaye Campbell
Στο έργο παρακολουθούμε δύο ιστορίες να εξελίσσονται σε δύο διαφορετικούς χρόνους. Η μία το 1958 και η δεύτερη πενήντα χρόνια αργότερα, το 2008. Και στις δύο αυτές ιστορίες, τους ρόλους κρατούν οι ίδιοι ηθοποιοί, οι χαρακτήρες τους μοιράζονται τα ίδια ονόματα, αλλά μένουν φανερά πολύ διαφορετικοί, κυρίως γιατί προσπαθούν να προσεγγίσουν τα πάθη τους με άλλον τρόπο.
1958: κοντά στην ηλικία των τριάντα, ο Φίλιπ και η Σύλβια είναι παντρεμένοι. Εκείνος δουλεύει στο μεσιτικό γραφείο του πατέρα του. Εκείνη ασχολείται με την εικονογράφηση του βιβλίου του Όλιβερ. Στην πρώτη σκηνή του έργου, ο Φίλιπ και ο Όλιβερ συναντιούνται για πρώτη φορά. «Κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα», θα πει η Σύλβια αργότερα, γι’ αυτήν την πρώτη τους συνάντηση. Αυτό που υπάρχει είναι αυτό που δε λέγεται εύκολα από κανέναν. Στην πραγματικότητα, ανάμεσα στους δύο άντρες αρχίζει να αναπτύσσεται μία ερωτική έλξη.
2008 : ο Φίλιπ, ένας πολιτικοποιημένος φωτογράφος και ο Όλιβερ, ένας δημοσιογράφος σε κουτσομπολίστικο περιοδικό –τριαντάρηδες κι οι δυο- ζουν μαζί. Παρόλ’ αυτά, η σχέση τους είναι έτοιμη να διαλυθεί, κυρίως λόγω του εθισμού του Όλιβερ στον εφήμερο έρωτα, κάτι που όπως φαίνεται απασχολεί την κοινή τους φίλη Σύλβια, περισσότερο απ’ αυτόν τον ίδιο τον Όλιβερ.
Το έργο παρακολουθεί εναλλάξ, από την μια την τραυματική αναζήτηση της σεξουαλικότητας των ηρώων και τις προσπάθειες τους να την αποδεχτούν ή να την αγνοήσουν το 1958 και από την άλλη την αγωνιώδη απόπειρα των ηρώων 50 χρόνια αργότερα να σκάψουν κάτω από τη επιφάνεια των ανθρωπίνων παθών και αναγκών για έρωτα και αγάπη. Το έργο εξετάζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας μέσα από μια διαδρομή 50 χρόνων, μια διαδρομή που ξεκινά από μια κοινωνία που οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν κρυφές μέχρι το σήμερα, που όλα επιτρέπονται, αλλά στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου. Δε στέκεται όμως μόνο σε αυτό… Μιλάει εν γένει για την αλήθεια στις σχέσεις, για το θάρρος που χρειάζεται να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου και διερευνά την ανθρώπινη σεξουαλικότητα σε σχέση με τα ουσιαστικό συναίσθημα της συντροφικότητας. (elculture.gr)
Μετάφραση: Εμμανουέλα Αλεξίου
Σκηνοθεσία: Σταύρος Στάγκος
Φωτισμοί: Τάσος Ζαφειρόπουλος
Μουσική: Μάριος Στρόφαλης
Κοστούμια: Άγις Παναγιώτου
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Παίζουν : Πέτρος Λαγούτης, Στάθης Μαντζώρος, Λίλη Τσεσματζόγλου, Δημοσθένης Φίλιππας
Πολυχώρος Αθηναΐς
Καστοριάς 34-36, 10447 Αθήνα (Βοτανικός) , Τηλ: +302103480000
Στο έργο παρακολουθούμε δύο ιστορίες να εξελίσσονται σε δύο διαφορετικούς χρόνους. Η μία το 1958 και η δεύτερη πενήντα χρόνια αργότερα, το 2008. Και στις δύο αυτές ιστορίες, τους ρόλους κρατούν οι ίδιοι ηθοποιοί, οι χαρακτήρες τους μοιράζονται τα ίδια ονόματα, αλλά μένουν φανερά πολύ διαφορετικοί, κυρίως γιατί προσπαθούν να προσεγγίσουν τα πάθη τους με άλλον τρόπο.
1958: κοντά στην ηλικία των τριάντα, ο Φίλιπ και η Σύλβια είναι παντρεμένοι. Εκείνος δουλεύει στο μεσιτικό γραφείο του πατέρα του. Εκείνη ασχολείται με την εικονογράφηση του βιβλίου του Όλιβερ. Στην πρώτη σκηνή του έργου, ο Φίλιπ και ο Όλιβερ συναντιούνται για πρώτη φορά. «Κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα», θα πει η Σύλβια αργότερα, γι’ αυτήν την πρώτη τους συνάντηση. Αυτό που υπάρχει είναι αυτό που δε λέγεται εύκολα από κανέναν. Στην πραγματικότητα, ανάμεσα στους δύο άντρες αρχίζει να αναπτύσσεται μία ερωτική έλξη.
2008 : ο Φίλιπ, ένας πολιτικοποιημένος φωτογράφος και ο Όλιβερ, ένας δημοσιογράφος σε κουτσομπολίστικο περιοδικό –τριαντάρηδες κι οι δυο- ζουν μαζί. Παρόλ’ αυτά, η σχέση τους είναι έτοιμη να διαλυθεί, κυρίως λόγω του εθισμού του Όλιβερ στον εφήμερο έρωτα, κάτι που όπως φαίνεται απασχολεί την κοινή τους φίλη Σύλβια, περισσότερο απ’ αυτόν τον ίδιο τον Όλιβερ.
Το έργο παρακολουθεί εναλλάξ, από την μια την τραυματική αναζήτηση της σεξουαλικότητας των ηρώων και τις προσπάθειες τους να την αποδεχτούν ή να την αγνοήσουν το 1958 και από την άλλη την αγωνιώδη απόπειρα των ηρώων 50 χρόνια αργότερα να σκάψουν κάτω από τη επιφάνεια των ανθρωπίνων παθών και αναγκών για έρωτα και αγάπη. Το έργο εξετάζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας μέσα από μια διαδρομή 50 χρόνων, μια διαδρομή που ξεκινά από μια κοινωνία που οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν κρυφές μέχρι το σήμερα, που όλα επιτρέπονται, αλλά στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου. Δε στέκεται όμως μόνο σε αυτό… Μιλάει εν γένει για την αλήθεια στις σχέσεις, για το θάρρος που χρειάζεται να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου και διερευνά την ανθρώπινη σεξουαλικότητα σε σχέση με τα ουσιαστικό συναίσθημα της συντροφικότητας. (elculture.gr)
Μετάφραση: Εμμανουέλα Αλεξίου
Σκηνοθεσία: Σταύρος Στάγκος
Φωτισμοί: Τάσος Ζαφειρόπουλος
Μουσική: Μάριος Στρόφαλης
Κοστούμια: Άγις Παναγιώτου
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Παίζουν : Πέτρος Λαγούτης, Στάθης Μαντζώρος, Λίλη Τσεσματζόγλου, Δημοσθένης Φίλιππας
Πολυχώρος Αθηναΐς
Καστοριάς 34-36, 10447 Αθήνα (Βοτανικός) , Τηλ: +302103480000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου