ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 201

φωτογραφία: Ronaldo Gutierrez

NEW YORK FASHION WEEK. "TRANS BODIES". TRANS & NON BINARY PEOPLE vs GAY MEN IN DRAG

Collection Seven, the latest line from Marco Marco, made history for presenting an entirely transgender roster of models at the designer underwear brand’s New York Fashion Week runway show — the most trans men ever assembled on a NYFW runway.

“Although I have always had trans and non binary people in my shows, it became apparent to me that their presence was often overshadowed by cis gay men or cis gay men in drag,” designer Marco Morante said in an interview when asked about the casting. “I wanted to create a space to celebrate trans bodies. This was an opportunity for their presence to be undeniable and reinforce that trans is beautiful.”

[...]
“This was such a historic moment, and a statement for the fashion industry,” Laith Ashley said in an interview. “Many of the guys had never done something like this before and they displayed so much self-confidence, unity, and courage. Marco has always had a diverse runway, and to have an all trans show, with individuals of all different ages, sizes, backgrounds, colors and identities within the trans umbrella was spectacular.”

Morante is among a small crop of designers, most notably Gogo Graham, who have chosen to prioritize the casting of trans models both on the runway and in fashion presentations. (mic.com, 9/2018)

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 30/9/2018

F*CKING MEN

Δέκα αστέρια, δέκα F*cking Men, παρουσιάζουν στο Vault το πανόραμα της σύγχρονης ερωτικής σκηνής

 catisart.gr, 22/9/2018

Ένας ηθοποιός, ένας φοιτητής, ένας μπάρμαν, ένας έσκορτ, ένας στρατιώτης, ένας μεταπτυχιακός, ένας επιχειρηματίας, ένας συγγραφέας, ένας δημοσιογράφος και ένας παντρεμένος μας μιλάνε για τον έρωτα και το συναίσθημα.

Μετά το Σικάγο, την Αυστραλία και τέσσερα χρόνια sold-out παραστάσεων στο Λονδίνο έρχεται και στην Αθήνα το καυστικό, προκλητικό και γεμάτο χιούμορ Fucking Men.

O γνωστός Αμερικανός συγγραφέας Joe Di Pietro (I LoveYou, You’re Perfect, Now Change) έχει διασκευάσει ελεύθερα το «Ερωτικό Γαϊτανάκι» του Άρθουρ Σνίτσλερ μεταφέροντάς το στο σήμερα και στο τώρα της κάθε χώρας όπου παίζεται η παράσταση.

Λίγα λόγια για το έργο

«Ένας καινούριος άνθρωπος μπαίνει στη ζωή σου»… Δέκα άντρες όλων των ηλικιών και των κοινωνικών τάξεων: Ο έσκορτ, ο στρατιώτης, ο φοιτητής, ο μεταπτυχιακός, ο παντρεμένος, ο επιχειρηματίας, ο μπάρμαν, ο συγγραφέας, ο ηθοποιός και ο δημοσιογράφος μάς μεταφέρουν σ’ ένα αποκαλυπτικό πανόραμα της σύγχρονης ερωτικής σκηνής.

Μέσα από το βλέμμα της ομοφυλοφιλίας, ένα έργο που μιλάει για τον έρωτα και το συναίσθημα ως δυνάμεις οι οποίες υπερβαίνουν τα φύλα και κάνουν τα φύλα να υπερβαίνουν τον εαυτό τους. Γιατί όπως το καλό σεξ, κάθε στιγμή της ζωής που περνάει σε αφήνει να ζητάς κάτι ακόμα.

***

Ο σκηνοθέτης του έργου Αντώνης Γαλαίος σημειώνει:

 «Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι με ποιον τρόπο τα ζητήματα του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας (δύο ολότελα διαφορετικές επικράτειες) θα μπλεχτούν, θα ξεσπάσουν, θα δυναμιτίσουν τις τρέχουσες μορφές κοινωνικότητας. Εκεί που η εξουσία, η ψυχολογία και η οικονομία θέλουν να οριοθετήσουν τις ζωές (μας) η λογοτεχνία παίρνει την εκδίκηση της ορίζοντας ανεξίτηλα με τις εικόνες της την αντίληψή μας, τον τρόπο που ταξινομούμε τον κόσμο, φέρνοντας στο φως τους αόρατους δεσμούς που ενώνουν τους ανθρώπους σε ένα ατίθασο εμείς. Γιατί άραγε έχει επικρατήσει η άποψη πως καταλαβαίνουμε το παρελθόν, την ταυτότητά μας και τους άλλους στοιχειοθετώντας τις διαφορές μας από αυτούς; Από πού πηγάζει η ανάγκη να τονίζουμε τη διαφορετικότητα ως δικαίωμα σε έναν προσωπικό χώρο, τον ωκεανό της φαντασίας μας.

To θέατρο ως τέχνη, από κατασκευής, έχει δημιουργηθεί ως μέσο δημιουργικής παρέμβασης στα κοινωνικά δρώμενα. Δεν αποτελεί απλό σχολιασμό της τάξης των πραγμάτων, αλλά δυναμικό τρόπο εκτόνωσης και ανατροπής των δεδομένων, με αποδεδειγμένα όπλα τον εμπλουτισμό των δυνατοτήτων της γλώσσας, την εκπαίδευση της λογικής και τη διοχέτευση της φαντασίας προς ομαδικές μορφές συνεργασίας.

Το κίνημα του ρεαλισμού στα τέλη του 19ου αιώνα ζητάει να ανανεώσει τον κοινωνικό ρόλο του θεάτρου. Προτείνει να συνδυαστούν ο δημοκρατικός διάλογος και η επιχειρηματολογία με τη λογική μιας πλοκής (αρχή-κορύφωση-τέλος). Και μας μαθαίνει να βλέπουμε έτσι τα πράγματα να ταυτίζουμε την αλήθεια με την πραγματικότητα και την κυριολεξία, στερώντας τη θεατρικότητα από το θέατρο, την ποίηση από την καθημερινότητα, την ειλικρίνεια από την προδοσία και τη σάρκα από το γυμνό.

Ύστερα από έναν και πλέον αιώνα αισθητικών και φιλοσοφικών επαναστάσεων στην τέχνη, επανερχόμαστε στις παιδαγωγικές δυνατότητες της τέχνης του θεάτρου, ως φυτωρίου ενεργών πολιτών μυημένων στην τέχνη του διαλόγου, αναζητώντας το νόημα της διδακτικότητας στη βάση του: το ανθρώπινο σώμα.

Όλα αυτά μέσα από μία αλυσίδα γνωριμιών που συμπλέκουν τον πορνογραφικό συναισθηματισμό και τη συναισθηματική πορνογραφία, διερευνώντας τη σύνδεση του ανθρώπινου και του μυθολογικού… Μια παράσταση φτιαγμένη για να φτιάχνεται καθημερινά τόσο από τους δημιουργούς της αλλά και από το βλέμμα και την παρέμβαση των μεταμφιεσμένων της θεατών. Ένα ανθρωπολογικό πείραμα για τα απώτερα όρια των ταμπού και της ανεκτικότητας και ένα θεατρικό ρομάντζο για τον πιο απλό, συγκινητικό έρωτα. Η ανιδιοτελής αγάπη, γαρ, είναι το μεγαλύτερο όπλο της απιστίας.

*

Η παράσταση είναι αυστηρά ακατάλληλη κάτω των 18 ετών.

*

Το καυστικό, προκλητικό και γεμάτο χιούμορ F*cking Men του Joe Di Pietro σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Αντώνη Γαλέου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στον Πολυχώρο Vault. Η πρεμιέρα το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018, στις 9:00 μ.μ.

***

Συντελεστές

Μετάφραση / Διασκευή: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Αντώνης Γαλέος

*

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά)

Περικλής Ασημακόπουλος, Άρης Βέβης, Ορφέας Γεωργίου, Άλεξ Γκόντοβος, Γιώργος Κυριακόπουλος, Βασίλης Λιάκος, Νίκος Μέλλος, Γιώργης Παρταλίδης, Νίκος Σαμουρίδης, Βλάσσης Χρυσικόπουλος.

*

Παραστάσεις
Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 18:15

*

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική Είσοδος: 18 ευρώ – Φοιτητικό, ανέργων: 10 ευρώ – Ατέλειες ηθοποιών: 5 ευρώ
Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr
Διάρκεια παράστασης: 120’ (με διάλειμμα)

***

VAULT Theatre Plus
Μελενίκου 26, Βοτανικός, ΤΚ 10447
Σταθμός Μετρό: Κεραμεικός, Μεταξουργείο
Τηλέφωνο: 213-0356472

Η QUEER ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ. ΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ

ΧΟΡΟΣ - ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Body Politics 

Έξι καλλιτέχνες από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη αναδεικνύουν με το έργο τους το σώμα ως το σημείο όπου συναντιούνται η πολιτική διεκδίκηση και η αλληλεγγύη. Το σώμα είναι πάντα το κατώφλι της συνάντησης με τον Άλλον, το όριο της διεκδίκησης, το μέσο της αντίστασης, το σημείο όπου συναντιούνται η πολιτική διεκδίκηση και η αλληλεγγύη. Μια μοναδική συνάντηση δημιουργών στα όρια τέχνης, πολιτικής και ακτιβισμού.

26 έως 30 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή & Εκθεσιακός Χώρος -1, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Κάτια Αρφαρά. Οργάνωση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου

Περιλαμβάνει τις παραστάσεις:

Be Careful

Πώς είναι να είσαι γυναίκα και να ζεις σε μια χώρα όπου, όση βία κι αν δέχεσαι από άνδρες, θεωρείσαι η μόνη ένοχη; Πώς είναι να νιώθεις ένοχη και μόνο για το γεγονός ότι είσαι γυναίκα; Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η αντίσταση είναι απαραίτητη και έντονη. Η Mallika Taneja μάχεται με πείσμα ενάντια σε αυτή την πραγματικότητα με την τέχνη της. Μπορεί ένα έργο τέχνης να προκαλέσει μια κοινωνική αλλαγή; Η Μαλίκα Τανίζα βρίσκει το θάρρος να μιλήσει για όλα αυτά χρησιμοποιώντας το ύστατο καταφύγιό της, το ίδιο της το σώμα, σε μια λιτή και δυνατή περφόρμανς. Υιοθετεί την πρακτική των παραδοσιακών θιάσων της Ινδίας, όπου ο ηθοποιός, ταξιδεύοντας από χωριό σε χωριό, σπιθαμή προς σπιθαμή όλη τη χώρα, γινόταν ένα με τον ρόλο του. Έτσι και η Μαλίκα Τανίζα, «ζει» με την περφόρμανς της εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, βρίσκοντας το θάρρος να αποκαλύπτει το σώμα της και, με το πείσμα αυτού που τον πνίγει το δίκιο, να το διεκδικεί με κάθε τίμημα.

26 & 27 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 19:30. Σύλληψη και ερμηνεία: Mallika Taneja. Η παράσταση δημιουργήθηκε αρχικά στο Tadpole Repertory, ως τμήμα της παράστασής τους, NDLS. 

Macho Dancer​

Το macho dancing είναι ένα τοπικό φαινόμενο στις Φιλιππίνες: ένας χορός που στη βιομηχανία του θεάματος της ηδονής χορεύεται αποκλειστικά από άνδρες σε κλαμπ για γυναίκες ή ομοφυλόφιλους. Ένας χορός επίδειξης «ανδρισμού», που έχει τη δική του σωματική γλώσσα ερεθισμού των αισθήσεων, μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής συναλλαγής. Η Άιζα Χόκσον αναλαμβάνει τον ανδρικό ρόλο του «μάτσο χορευτή» και εκτελεί με χειρουργική ψυχρότητα και αξιοθαύμαστη ακρίβεια το κινησιολογικό του λεξιλόγιο.

Το παιχνίδι που παίζει με την ανδρόγυνη εικόνα της μετατοπίζει ελαφρώς όλους τους ρόλους, για να αναδιαμορφώσει τις σχέσεις που συνήθως διαμορφώνονται: ο μάτσο χορευτής μοιάζει να έχει εξουσία, αλλά μήπως τελικά το ηδονοβλεπτικό βλέμμα τον κάνει ευάλωτο και αδύναμο; Βάζοντας τον εαυτό της σε αυτή τη θέση, η Άιζα Χόκσον δημιουργεί ένα ρήγμα στο δικό μας βλέμμα, ένα άνοιγμα για να τρυπώσουν ερωτήματα για την κατασκευή των ρόλων των φύλων, για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα κλισέ του τι είναι «σέξυ», για την ηδονοβλεψία και για το σώμα-αντικείμενο.

26 & 27 Οκτωβρίου 2018 | Εκθεσιακός χώρος -1 | 20:30. Σύλληψη, Χορογραφία & Ερμηνεία: Eisa Jocson 

Farci.e

Πώς θα ήταν να προερχόσουν από έναν ουδέτερο κόσμο και, τελείως ξαφνικά, τα πάντα να είχαν ένα φύλο; Τι καθορίζει το φύλο; Τι ρόλο παίζουν η γλώσσα και οι προκαθορισμένες αντιλήψεις στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το φύλο μια κοινωνία; Μπορεί ένας ξένος να ενσωματωθεί; Μπορούμε άραγε να μιλήσουμε για όλα αυτά ή θα αναγκαστούμε να καταπιούμε τη γλώσσα μας; Στο Farci.e θα βρούμε μόνο ερωτήματα – καθόλου απαντήσεις... Ο/Η Σορούρ Νταραμπί θα επιχειρήσει να δώσει μια διάλεξη για το φύλο, όμως προτού καταφέρει να αρθρώσει τις λέξεις, θα αναγκαστεί να «καταπιεί» κυριολεκτικά τα λόγια του/της, ανατρέποντας τις εικόνες, παίζοντας με την αντίληψή μας και ερμηνεύοντας ανεπανάληπτα τον πολυδιάστατο εαυτό του/της. Το Farci.e βραβεύτηκε με το Jury Prize στο φεστιβάλ Zürcher Theater Spektakel το 2016.

Sorour Darabi. 26 & 27 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 22:00. Σύλληψη, Χορογραφία & Ερμηνεία: Sorour Darabi

And So You See...

Η Ρόμπιν Όρλιν βρίσκει πάντα έναν τρόπο να μιλήσει για όλα όσα αποσιωπώνται στη χώρα της. Κι αν κάποτε η χώρα της σιωπούσε για το απαρτχάιντ, τώρα, που γιορτάζει 25 χρόνια δημοκρατίας, τι λέει για τον ρατσισμό και την ομοφοβία; Πώς διεκδικείται η ταυτότητα του φύλου εκεί; Και υπάρχει πραγματική ελευθερία; Στα κείμενά της, η ίδια υποστηρίζει πως όχι. Πρεσβεύει τη διεκδίκηση μιας πραγματικά αφρικανικής ταυτότητας, που να είναι ταυτόχρονα αρσενική και θηλυκή, χριστιανική και παγανιστική, τοπική και παγκόσμια, χωρίς το ένα να προδίδει το άλλο.

Ο Albert Silindokuhle Ibokwe Khoza, ο νεαρός περφόρμερ της, είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Ένας απίστευτος περφόρμερ, που μεταμορφώνεται διαρκώς πέρα από κάθε όριο, γιατί είναι ήδη ταυτόχρονα τα πάντα: και άντρας και γυναίκα, και ομοφυλόφιλος, και χορευτής και ηθοποιός και τραγουδιστής, και χριστιανός και sangoma (παραδοσιακός θεραπευτής) και πολίτης του κόσμου. Αυτό το πλάσμα με το σώμα έξω από κάθε νόρμα, που ενσαρκώνει μια ασύλληπτη, διαφορετική Αφρική, ερμηνεύει το σόλο του για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό, κοιτώντας προς το τεράστιο είδωλό του που προβάλλεται στην οθόνη εμπρός του.

Κι αν κάθε παράσταση στήνει απέναντί μας έναν καθρέφτη για να κοιταχτούμε, αυτή εδώ το κάνει κυριολεκτικά, αφού η κάμερα που κινηματογραφεί ασταμάτητα τον Άλμπερτ Κόζα, προβάλλοντάς τον σε ένα διαρκές γκρο-πλαν, τραβάει και το κοινό, που συχνά βλέπει και το δικό του είδωλο στη μεγάλη οθόνη. Κι εκεί συναντά αυτό το τεράστιο σώμα, αυτό το τρομακτικό, υπέροχο, λυπημένο, χαρούμενο, βασανισμένο, καφκικό πλάσμα –μια βασίλισσα της Νουβίας, ένα παγόνι του Νείλου, έναν Αφρικανό πολεμιστή– για να αναμετρηθεί μαζί του. Άραγε, αυτό το σώμα θα βρει τον τρόπο να υπάρξει σε έναν κόσμο που αρνείται να το αποδεχτεί; Και μη σας ξεγελάσει η μουσική: το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ δεν ήταν ποτέ τόσο χαρούμενο, τόσο χορευτικό, τόσο «αφρικανικό», όσο σε αυτή την παράσταση.

29 & 30 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 19:30. Μια πρόταση της Robyn Orlin | Χορευτής: Albert Silindokuhle Ibokwe Khoza

Quartiers Libres

Quartiers libres: ιδιωματισμός της γαλλικής γλώσσας που σημαίνει τον χώρο της ελευθερίας. Στόχος της περφόρμανς Quartiers Libres είναι η δημιουργία ενός χώρου ελευθερίας προκειμένου να ακουστεί μέσα σε αυτόν η κραυγή μιας Αφρικανής που νιώθει να την πνίγει το δίκιο. Καθώς η Αφρική πνίγεται από βουνά πλαστικών αποβλήτων, και γενικότερα από τα απόβλητα του Δυτικού κόσμου, ο τελευταίος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε μια καθηλωτική απάθεια.

Αυτή την απάθεια προσπαθεί να ανατρέψει η συγκλονιστική Νάντια Μπεγκρέ, βάζοντας τον εαυτό της ανάμεσα στους θεατές, με το σώμα της να προσπαθεί να εκφράσει όλα αυτά τα ανείπωτα και σύνθετα συναισθήματα. Αναζητώντας την ελευθερία του λόγου της, παγιδεύεται διαρκώς, τη μια στο ατέλειωτο καλώδιο του μικροφώνου της, την άλλη σε ένα βουνό από πλαστικά μπουκάλια, μα πιο πολύ στον ίδιο της τον εαυτό: φιμωμένη και ζωσμένη με έναν όγκο μπουκαλιών, επιχειρεί να προσεγγίσει την ανθρωπότητα γύρω της.

29 & 30 Οκτωβρίου 2018 | Εκθεσιακός Χώρος -1 | 20:30. Χορογραφία, Ερμηνεία & Εικαστική Δημιουργία: Nadia Beugré

To Rest on a Slope

Η Λιβανέζα χορογράφος Ντάνια Χαμούντ διερευνά στα έργα της το σώμα ως πεδίο εγγραφής της συλλογικής μνήμης, της αιώνιας αναζήτησης, της τραγικότητας και της ποίησης. Έχει καταφέρει να κάνει κάτι που λίγοι χορογράφοι πετυχαίνουν: να δίνει χώρο στον θεατή να σκεφτεί το σώμα, που τον συντροφεύει αδιάκοπα, αλλά συχνά το αγνοεί παντελώς. Τα έργα της αποτελούν το ένα συνέχεια του άλλου, τόσο στην έρευνα της κίνησης όσο και στις θεματικές της εμμονές. Μέσα από την υλική υπόσταση του σώματος, επιχειρεί να αφήσει να διαφανούν τα υπόλοιπα στοιχεία που συγκροτούν τον άνθρωπο.

Σε αυτή την περφόρμανς κάνει ορατές τις στάσεις στις οποίες το ανθρώπινο σώμα προσπαθεί να αναπαυθεί. Όμως, εκείνο βρίσκεται διαρκώς σε μια κατάσταση έντασης, που το αναγκάζει να σηκωθεί, να κινηθεί, να αντιπαρατεθεί. Αυτή η κατάσταση έντασης είναι που δίνει διάσταση στην κάθε λεπτομέρεια της κίνησης, δημιουργώντας ένα τοπίο μέσα στο οποίο ο χρόνος σταματά για να χωρέσει ο θεατής και η σκέψη του.

29 & 30 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 22:00. Χορογραφία: Danya Hammoud | Μουσική: Sharif Sehnaoui | Ερμηνεία: Danya Hammoud

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 27-28/9/2018

ΜΙΣΟΣ!

Ένταση και βανδαλισμοί καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας 

στην πορεία για τον Ζακ Κωστόπουλο

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Μεγαλωμένος στις ΗΠΑ ο Ζακ (Ζαχαρίας) Κωστόπουλος

Εθνικός Κήρυξ, 25/9/2018

Γεννημένος στην Αμερική από Ελληνες γονείς ήταν ο 33χρονος που έχασε τη ζωή την περασμένη Παρασκευή σε κοσμηματοπωλείο της οδού Γλάδστωνος, στην Ομόνοια. Ο Ζακ (Ζαχαρίας) Κωστόπουλος γεννήθηκε στις ΗΠΑ, όπου και έζησε μέχρι τα 8 του χρόνια και επέστρεψε στην Ιτέα Φωκίδας με τους γονείς του.

Πληροφορίες φέρουν τους γονείς του άτυχου νεαρού να έχουν επιστρέψει στις ΗΠΑ και πλέον να μένουν μόνιμα εκεί. Σε παλιότερη συνέντευξή του στο Διαδίκτυο ο Ζακ Κωστόπουλος δήλωσε πως η επιλογή αυτή των γονιών του να επιστρέψουν στην Ελλάδα τού είχε στοιχίσει ως παιδί.

«Το να είσαι οκτώ χρόνων και να σε πηγαίνουνε από την Αμερική, όχι απλά στην Ελλάδα, αλλά σε χωριό στην Ελλάδα, είναι μία τεράστια αλλαγή, ένα πολιτισμικό σοκ», είχε πει μεταξύ άλλων ο Κωστόπουλος.

Tην Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου σε ανακοίνωσή της η Αστυνομία έκανε λόγο για ένοπλη ληστεία τοξικομανούς σε κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας, ο οποίος στη συνέχεια τραυματίστηκε θανάσιμα στην προσπάθειά του να ξεφύγει, πέφτοντας πάνω στην τζαμαρία του καταστήματος.

Η ανακοίνωση αυτή, ωστόσο, άρχισε να αμφισβητείται μετά τη δημοσίευση βίντεο που δείχνει τον 33χρονο να πέφτει θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος και έναν ακόμη περαστικό, ενώ προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί μέσα από την σπασμένη τζαμαρία του καταστήματος.

Τα ερωτήματα γύρω από την υπόθεση είναι πολλά, μιας και από το βίντεο που υπάρχει διαθέσιμο δεν προκύπτουν ούτε η απόπειρα ληστείας, αλλά ούτε και ο αυτοτραυματισμός του δράστη στην προσπάθειά του να ξεφύγει. Περισσότερο ακόμα έρχεται να περιπλέξει την υπόθεση και το χτεσινό πόρισμα των ιατροδικαστών, το οποίο δεν προσδιορίζει την ακριβή αιτία του θανάτου του.

Στο σημείο που συμφωνούν οι ιατροδικαστές και ο σύμβουλος που ορίστηκε από την οικογένεια του 33χρονου είναι ότι δεν έφερε κακώσεις που να προκαλέσουν τον θάνατό του. Ετσι, αναμένονται πλέον τα αποτελέσματα των ιστολογικών και τοξικολογικών εξετάσεων, προκειμένου να πέσει φως στην αιτία θανάτου του.

Για «καθαρή δολοφονία» έκανε λόγο η δικηγόρος που εκπροσωπεί την οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου μιλώντας στον «ΑΝΤ1» για την υπόθεση.

«Εχουμε ένα τόσο καθαρό οπτικό υλικό που είμαστε όλοι σε θέση να καταλάβουμε τι έχει συμβεί. Ενας άνθρωπος παγιδευμένος στο κατάστημα που εμποδίστηκε να βγει με την υπερβολική χρήση βίας που οδήγησε στο θάνατό του… Κατά τη γνώμη μου έχουμε να κάνουμε με μια καθαρή δολοφονία. Οι κατηγορίες που αποδόθηκαν δεν ήταν ορθές. Εχουμε να κάνουμε με τετελεσμένη ανθρωποκτονία», είπε.

Ο δικηγόρος του καταστηματάρχη δήλωσε στον «ΑΝΤ1» πως «το συμβάν μας θλίβει όλους».

Πρόσθεσε δε, ότι «η πρώτη αντίδραση του εντολέα μου ήταν να καλέσει την Αστυνομία. Οταν το θύμα εγκλωβίστηκε στο κατάστημα άρχισε να σπάει την εσωτερική βιτρίνα και την εξωτερική. Υπάρχουν ίχνη αίματος και στο εσωτερικό του καταστήματος κάτι που δείχνει πως είχε ήδη τραυματιστεί. Αν θέλετε επέλεξε έναν πιο δυναμικό τρόπο αντίδρασης, δεν έκατσε να περιμένει την Αστυνομία».

Παράλληλα, η Αστυνομία βρήκε στο κοσμηματοπωλείο ένα μαχαίρι το οποίο εξετάζεται προκειμένου να διαπιστωθεί εάν όντως έχει πάνω τα αποτυπώματα του Ζακ Κωστόπουλου.

Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΑ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ

Η Ομόνοια στα πληκτρολόγιά μας

Ευτυχώς που το πληκτρολόγιο δεν είναι όπλο. Αυτή η διαδικτυακή απόσταση μας σώζει από καθημερινές θηριωδίες, από μακελειά όπως αυτό με τον Ζακ Κωστόπουλο. Το κοινωνικό και το ιδεολογικό μίσος που χύθηκε στον σχολιασμό του περιστατικού της Ομόνοιας είναι πιο τρομακτικό από το ίδιο το συμβάν

Κοσμάς Βίδος (protagon.gr, 25/9/2018)

 Σοβαρά τώρα, έχουμε σοκαριστεί με αυτό που συνέβη στην Ομόνοια; Δεν το βλέπαμε να έρχεται; Είναι αυτό που θα συνέβαινε κάθε λεπτό της ώρας και που θα μπορούσε να έχει ως θύματα αλλά και ως θύτες και εμάς τους ίδιους, αν η κοινωνία στην οποία οι περισσότεροι συμμετέχουμε, κυρίως διά του Facebook και του Twitter, δεν ήταν Διαδικτυακή. Ευτυχώς που το πληκτρολόγιο του κομπιούτερ ή το tablet μας δεν είναι μαδέρι, δεν είναι μαχαίρι, δεν είναι σπασμένο γυαλί, δεν είναι όπλο. Ευτυχώς, που οι σχέσεις μας είναι κυρίως… εξ αποστάσεως. Αυτή η απόσταση μας σώζει από καθημερινές θηριωδίες, από μακελειά όπως αυτό που στοίχισε τη ζωή στον 33χρονο στο κέντρο της Αθήνας. Ομως η οργή, η έλλειψη μέτρου, η επιθετικότητα, η διάθεση να σφάξεις στο γόνατο αυτόν που δεν συμφωνεί με εσένα, είναι προφανείς. Το κοινωνικό και το ιδεολογικό μίσος είναι το ίδιο προφανή. Οποιος δεν τα βλέπει, φοβάμαι πως εθελοτυφλεί. Ή έχει πέσει θύμα τους.

Επειδή, λοιπόν, στον κόσμο του διαδικτυακού φαγώματος δεν μπορούμε να χειροδικήσουμε, αφρίζουμε από το κακό μας. Και βρίζουμε. Αυτό κάναμε και τώρα. Βρήκαμε μια καλή αφορμή για καβγά, χωριστήκαμε σε στρατόπεδα και αρχίσαμε να επιτίθεται ο ένας στον άλλο. Αλλοι χρησιμοποιώντας τις πιο αγοραίες εκφράσεις της ελληνικής γλώσσας. Αλλοι επιμένοντας να κάνουν τους ευγενικούς και τους πολιτισμένους, χωρίς να καταλαβαίνουν πως τα σεις και τα σας που με υποκρισία χρησιμοποιούν («το κουβαδάκι σας και σε άλλη παραλία», «αρκετά σας ανέχτηκα στον τοίχο μου», «Σας παρακαλώ να σκάσετε!» κ.λπ.) δεν ήταν αρκετά για να κρύψουν το τέρας που είχε ξυπνήσει μέσα τους. Μπροστάρηδες στον πόλεμο διάφοροι διανοούμενοι, ακτιβιστές, star του Facebook, έτοιμοι πάντα να παρουσιάσουν τα λόγια τους ως θέσφατο και να αντιμετωπίσουν με τη γνωστή ειρωνεία τους όποιον τολμήσει να μην έχει την ίδια γνώμη με εκείνους. Οι οπαδοί τους και αυτή τη φορά τους αποθέωσαν: «πείτε τα», «γι’ αυτό σας αγαπώ και σας διαβάζω πάντα», «ένα λέω, respect».

Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που κάθισαν να σκεφτούν με ψυχραιμία και που δεν άφησαν το συναίσθημα και τις ιδεοληψίες, τα ιδεολογικά κολλήματά τους να τους παρασύρουν. Που περίμεναν, πριν εκφραστούν με τόσο απόλυτο τρόπο, να καταλάβουν τι είχε γίνει.

Ελάχιστοι είχαν την ψυχραιμία να ακούσουν έστω και την άλλη πλευρά (εκείνους που είχαν άλλη άποψη) πριν να αρχίσουν να την «πετροβολούν».

Οι περισσότεροι είχαν διαμορφώσει τη δική τους, ακλόνητη άποψη πριν καν να αποφανθούν οι αρμόδιοι, δηλαδή οι ιατροδικαστές, η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη. Οσο μπορούσε πιο διχαστικός εμφανίστηκε και ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης στα ΜΜΕ δηλώνοντας ευθαρσώς: «Ηταν δολοφονία». Που και να ήταν, όταν κατέχεις αυτό το αξίωμα περισσότερο προσπαθείς να χαμηλώσεις τη φωτιά που έχει αρχίσει να μαίνεται παρά να τη φουντώσεις.

Στον διαδικτυακό μας «πόλεμο», ξαφνικά η λέξη νοικοκυραίοι έγινε συνώνυμη του απεχθέστερου είδους ανθρώπου, έτσι όπως με σιχασιά την πληκτρολογούσαν όλοι αυτοί που καλομεγάλωσαν από τους νοικοκυραίους γονείς τους και κληρονόμησαν και απολαμβάνουν την περιουσία που εκείνοι έφτιαξαν με τη νοικοκυροσύνη τους. Και οι λέξεις πρεζόνι, πούστης, αδελφή, άρχισαν να εκτοξεύονται σαν δηλητηριώδη βέλη, συνώνυμα των υπανθρώπων που με ευχαρίστηση θα βλέπαμε παλουκωμένους στη διπλανή πλατεία.

Βρήκαμε άλλοθι για να δικαιολογήσουμε τη χειροδικία! Βρήκαμε άλλοθι για να δικαιολογήσουμε τη ληστεία, έστω την εισβολή ενός ξένου στον χώρο μας! Παρουσιάσαμε τον πολίτη που κλοτσάει με μανία τον συμπολίτη του ως νομίμως αμυνόμενο! Παρουσιάσαμε τον χαμένο στις παραισθήσεις του ναρκομανή ως ένα ακίνδυνο πλασματάκι που μπορεί να παραπαίει ελεύθερα δίπλα μας! Παρουσιάσαμε το περιθώριο ως Παράδεισο ελευθερίας! Παρουσιάσαμε τον άνθρωπο με αδυναμίες και πάθη ως παρία σε μια κοινωνία υποδειγματικών πολιτών!

Παρουσιάσαμε τα πράγματα όχι όπως τα είδαμε να διαδραματίζονται, όχι όπως τα βλέπουμε εδώ και καιρό να διαδραματίζονται έξω από τις πόρτες μας, αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Επιβεβαιώνοντας έτσι τη σύγχυσή μας, τον αποπροσανατολισμό μας από τα κοινωνικά προβλήματα και την αδυναμία μας να σκεφτούμε με καθαρό μυαλό και να συζητήσουμε ήρεμα. Συμπεριφερθήκαμε, κοντολογίς, όπως ακριβώς συμπεριφέρθηκαν οι τραγικοί πρωταγωνιστές του περιστατικού της Ομονοίας: Εν βρασμώ ψυχής. Για εκείνους ήταν μια πολύ κακή στιγμή. Για πολλούς από εμάς φοβάμαι πως είναι πλέον ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε καθημερινά.

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 200

φωτογραφία: Ronaldo Gutierrez

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 25/9/2018