Πολλοί
μεμψιμοιρούν ή αναλύουν τη σημειωτική της συμμετοχής εκπροσώπων της ελληνικής
αστυνομίας στο Pride και την υποβιβάζουν ή την κράζουν. Μπορώ να δικαιολογήσω
αυτή τη στάση αν είναι νέοι, δίχως το βίωμα των επιδρομών στα παλιά στέκια, της
- πολλές φορές - βίαιης συμπεριφοράς των αστυνομικών απέναντι στους
ομοφυλόφιλους. Να είσαι εικοσιενός χρονών, να πίνεις αναψυκτικό στον Αλέκο, να
έρχεται η αστυνομία να ζητάει ταυτότητες και στην ερώτησή σου γιατί το κάνουν
αυτό να σε πετάνε στον τοίχο και να σε χτυπάνε, πριν σε μαζέψουν στο τμήμα. Και
οι υπόλοιποι θαμώνες, ακόμα και φίλοι σου, να κάνουν τουμπεκί. Από φόβο, σα να
μην έχει συμβεί τίποτα.
Παρ’ όλα αυτά το
2003 με την επιδρομή στο Spices, το κυνήγι
μαγισσών στα ΜΜΕ που ακολούθησε και την αυτοκτονία του ενός από τους
συλληφθέντες (οι οποίοι στο τέλος αθωώθηκαν) δεν είναι τόσο μακριά ώστε να
δικαιολογεί τέτοια στάση, ακόμα και σε πιο νέους.
Σε επανάσταση
δίχως αιτία πήξαμε, σε μπουρδολογία πνιγήκαμε.
Η συμμετοχή των
αστυνομικών στο Pride ήταν ένα ουσιαστικό επαναστατικό βήμα. Σύμμαχος όσων
θέλουν να υπάρχουν όντας ο εαυτός τους, δίχως να επαναστατήσουν.
Δεν γεννήθηκαν
όλοι επαναστάτες, ούτε καν με τη διάθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου