31.5.18

ΙΣΠΑΝΙΑ. ΓΑΜΟΣ ΑΝΔΡΩΝ ΜΕ... ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΚΟΥΜΠΑΡΟ


Για πρώτη φορά γάμος ομοφυλοφίλων στην Ισπανία με…παπά και με κουμπάρο!
pentapostagma.gr, 26/5/2018
Σουηδός πάστορας αναμένεται να γράψει “προοδευτική” ιστορία με τον πρώτο γάμο ομοφυλοφίλων στην Ισπανία
Ο “πατήρ” Gunnar Sjöberg θα πραγματοποιήσει τον πρώτο εκκλησιστικό γάμο (όχι πολιτικό) για δύο άνδρες στην Ισπανία.
Σήμερα Σάββατο ο Gunnar Sjöberg, θα παντρεψει δύο άνδρες σε μια γαμήλια τελετή στην παραλία της Torrevieja.
Παρόλο που οι γάμοι μελών του ίδιου φύλου έχουν γίνει αποδεκτοί από το νόμο στην Ισπανία από το 2005 όσοι έχουν διεξαχθεί από τότε (δεκάδες χιλιάδες) σε δημοτικές αίθουσες , ενώ η σημερινή θα είναι η πρώτη φορά που ένας γάμος θα έχει διεξαχθεί από έναν άνθρωπο του…κλήρου.
Η Καθολική Εκκλησία αρνείται να επιτρέψει τέτοιου είδους ενώσεις, αλλά η Λουθηρανική Εκκλησία της Σουηδίας έχει επιτρέψει γάμους του ιδίου φύλου μετά την ψήφιση της Συνόδου το 2009.
«Είναι ζήτημα αγάπης, όχι ζήτημα φύλου», εξήγησε ο Sjöberg σε συνέντευξή του.
«Είναι μια ευτυχισμένη μέρα που μπορώ να διαδώσω περισσότερη αγάπη στον κόσμο» συμπληρώνει.
Ο γάμος θα πραγματοποιηθεί μεταξύ του Soliman Herrera Johansson, 38 ετών, ενός Σουηδού υπηκόου, και του Luis Ricaute Madriz, 28 ετών, σχεδιαστή μόδας από τη Βενεζουέλα.
«Για μένα ως ιερέα είναι σημαντικό να μην βλέπουμε τη διαφορά στους ανθρώπους, οπότε δεν ενοχλούμαι από το φύλο ενός ζευγαριού», δήλωσε ο 60χρονος ιερέας.
«Αν ένα ζευγάρι θέλει να γιορτάσει την αγάπη του σε έναν κόσμο που πραγματικά χρειάζεται περισσότερη αγάπη τότε αυτό είναι μεγάλο. Για μένα κάθε γάμος είναι μια επίδειξη αγάπης και η αγάπη κάνει τον κόσμο καλύτερο. Ελπίζω ότι αυτή θα είναι η αρχή πολλών ομοφυλοφιλικών γάμων εδώ”, είπε ακόμη.

ΕΛΛΑΔΑ. ΠΟΙΟΥ ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΟΜΟΦΥΛΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ;


Ποιου το επώνυμο πρέπει να λάβει το παιδί ομόφυλου ζευγαριού; Το ΣτΕ δήλωσε αναρμόδιο!
kulturosupa.gr, 30/5/2018
Διαβάστε τις λεπτομέρειες υπόθεσης που θυμίζει «γόρδιο δεσμό» - Διαβάστε την ιστορία δύο Ελληνίδων που τεκνοποίησαν στην Ισπανία,  δήλωσαν το παιδί σε ληξαρχείο στο Μπάκιγχαμ και υπέγραψαν σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης στην Ελλάδα το 2016
Το Συμβούλιο της Επικρατείας δήλωσε αναρμόδιο να λύσει το γόρδιο δεσμό για το ποιο επώνυμο θα λάβει και αν μπορεί να καταχωρηθεί σε Ληξιαρχείο της χώρας μας το πρώτο παιδί το οποίο γεννήθηκε από Ελληνίδα μητέρα ομόφυλου ζευγαριού που τεκνοποίησε με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή στην Ισπανία.
Ειδικότερα, όπως είχε αποκαλύψει στις 22 Απριλίου 2018 του Πρώτο ΘΕΜΑ, στην Αγγλία τον Οκτώβριο του 2013, δύο Ελληνίδες, μόνιμοι κάτοικοι παραθαλάσσιου προαστίου της Αττικής, η Δ. και η Α., παντρεύτηκα σύμφωνα με τους κανόνες του Βρετανικού δίκαιου.
Στη συνέχεια, τον Ιούνιο του 2015, η Α. με τη συγκατάθεση της Δ. υποβλήθηκε στη Βαρκελώνη σε υποβοηθούμενη αναπαραγωγή με τη συμμετοχή τράπεζας σπέρματος.
Όπως είναι γνωστό, σύμφωνε με την Ισπανική νομοθεσία, επιτρέπεται στα ομόφυλα ζευγάρια να τεκνοθετήσουν είτε αυτά έχουν τελέσει γάμο είτε έχουν συνάψει σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης.
Στην Βαρκελώνη, ως γονέας του παιδιού που θα γεννιόνταν από την Α. δηλώθηκε η Δ. και μετά από 9 μήνες, το Μάρτιο του 2016, η Α. γέννησε ένα αγοράκι, σήμερα 2 ετών.
Μετά την γέννηση, το παιδί δηλώθηκε σε Ληξιαρχείο της περιοχής των Ανακτόρων του Μπάκιγχαμ, με το επώνυμο της Δ. και με μητέρα την Α. Ως γονέας του παιδιού καταγράφηκε η Δ. Κάτι που βεβαιώνει και η αναπληρώτρια ληξίαρχος του Λονδίνου, η οποία μάλιστα στη βεβαίωση επικαλείται και τη σύμβαση της Χάγης.
Κατόπιν αυτών, το ίδιο έτος, το 2016, οι ίδιες σύναψαν στην Ελλάδα σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, το οποίο καταχωρήθηκε σε Ληξιαρχείο της Αττικής.
Το ζευγάρι των γυναικών επιχείρησε να δηλώσει το παιδί στο Ληξιαρχείο της περιοχής που διέμενε μόνιμα στην Αττική. Όμως, έλαβαν την απάντηση ότι δεν μπορεί να καταχωρηθεί η ληξιαρχική πράξη γέννησης του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ελληνικά Ληξιαρχεία.
Το Ληξιαρχείο επικαλέστηκε ότι σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία και συγκεκριμένα το άρθρο 9 του νόμου 4356/2016 που αφορά το σύμφωνο συμβίωσης, προβλέπεται ότι «το τέκνο που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του συμφώνου συμβίωσης τεκμαίρεται ότι έχει πατέρα τον άνδρα με τον οποίο η μητέρα κατάρτισε το σύμφωνο». Με άλλα λόγια η διάταξη αυτή αφορά το τεκμήριο της πατρότητας για τα ετερόφυλα ζευγάρια, το τέκνο των οποίων εγγράφεται κανονικά στη Ληξιαρχική μερίδα του πατέρα ή της μητέρας.
Αντίθετα, σε περίπτωση ομόφυλων ζευγαριών δεν υφίσταται τεκμήριο πατρότητας, σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία.
Στην προκειμένη περίπτωση, που το σύμφωνο συμβίωσης αφορά ομόφυλο ζευγάρι, το παιδί που γέννησε η Α., σύμφωνα με την Ελληνική έννομη τάξη, είναι τέκνο αυτής γεννημένο εκτός γάμου και συνεπώς πρέπει να φέρει το επώνυμό της και όχι το επώνυμο της Δ.
Η άρνηση του Έλληνα ληξιάρχου να μην εγγράψει το παιδί, έχει ως αποτέλεσμα -πλέον των άλλων νομικών και πραγματικών ζητημάτων που ανακύπτουν- να μη μπορεί να λάβει διαβατήριο.
Το ίδιο όμως πρόβλημα αντιμετωπίζει το παιδί και στην Αγγλία, καθώς σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του ζεύγους, το Αγγλοσαξονικό Βρετανικό δίκαιο, δεν επιτρέπει στα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών να λαμβάνουν ταξιδιωτικά έγγραφα, πριν την συμπλήρωση του 5ου έτους της ηλικίας τους.
Και τα δύο αυτά γεγονότα, έχουν ως συνέπεια το ζευγάρι μαζί με το παιδί να παραμένουν προσωρινά στο Λονδίνο, παρά το γεγονός ότι είναι μόνοι κάτοικοι Ελλάδος, καθώς το ανήλικο δεν μπορεί να ταξιδεύσει λόγω μη δυνατότητα έκδοσης διαβατηρίου.
Η πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα υπόθεση συζητήθηκε στο Δ΄ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (πρόεδρος ο αντιπρόεδρος Χρήστος Ράμμος και εισηγήτρια η σύμβουλος Επικρατείας Όλγα Παπαδοπούλου), μετά από αίτηση του ανήλικου παιδιού που κατατέθηκε από την Α. και την Δ.
Οι δικηγόροι του ζεύγους, Βασίλης Χειρδάρης και Νικόλαος Πινάτσης, υποστήριξαν ότι η άρνηση εγγραφής του παιδιού από τον ληξίαρχο στην Ελλάδα καθιστά ανύπαρκτη την υπόσταση του παιδιού, το οποίο δεν μπορεί να αναγνωριστεί. Την ίδια στιγμή παραβιάζεται η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η διεθνής σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, το Σύνταγμα, ενώ παρεμποδίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε., κάτι που έχει κατοχυρωθεί νομοθετικά.
Τώρα, το ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 1084/2018 απόφασή του έκρινε ότι είναι αναρμόδιο να επιληφθεί της υπόθεσης και ότι για το επίμαχο θέμα αρμόδια είναι τα Πολιτικά Δικαστήρια.
Αναλυτικότερα, οι σύμβουλοι Επικρατείας, αποφάνθηκαν ότι σύμφωνα με το νόμο 344/1976 περί ληξιαρχικών πράξεων και τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας οι αμφισβητήσεις περί νομιμότητας ή ορθότητας ληξιαρχικών πράξεων και οι αμφισβητήσεις που αφορούν την άρνηση του ληξιάρχου και την άρνησή του να καταχωρήσει ληξιαρχική πράξη Ελλήνων πολιτών που έχουν συνταχθεί στην αλλοδαπή, επιλύονται από τα Πολιτικά Δικαστήρια.

30.5.18

ΤΟ QUEER ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ - 8


Μπείτε στον καλιαρντό κόσμο των Glam Slam!
Μία παράσταση-happening που δεν αντέχει τα ταγιέρ
Γιάννης Νένες (athensvoice.gr, 30/5/2018)0
Αναποδογυρισμένο, τρελό, άναρχο θέατρο σαν ένα παραλήρημα με φίλους. Μέσα στην παρέα ήρωες και φιγούρες που μοιάζουν να βγήκαν από φελινικό τσίρκο, από παλιά μπουλούκια, από το καλύτερο gay club της Νέας Υόρκης, από avant-garde καλλιτεχνική ομάδα. Αγόρια και θηρία, κορίτσια και drag queens, αρκούδες και μπαλαρίνες, νεοέλληνες της πιάτσας και παλαιστές. Και πάλι δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι είναι το Glam Slam! Θα μπορούσα να πω ότι θυμίζει την παρέα του John Waters στη Βαλτιμόρη, στις αρχές των 70s, την εποχή του Pink Flamingos και της υπερ-περσόνα Divine. Από την άλλη θα μπορούσα να ρωτήσω τους ίδιους τους Glam Slam!, «τι είναι αυτό το πράγμα;».
Η επιμελητική ομάδα-πυρήνας του Glam Slam! είναι o Φιλ Ιερόπουλος, o Νίκος Γεωργίου, η Νατάσα Διαβαστή και o Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος. Μπείτε στο κόλπο και ακολουθήστε τους:
Βοηθήστε με. Δεν μπορώ. Τι είναι το Glam Slam!;
Το Glam Slam! είναι μια ανοιχτή performance art πλατφόρμα για την παρουσίαση έργων που δεν χωράνε στα στενά πλαίσια μιας «θεατρικής παράστασης», αλλά συμβαίνουν ζωντανά μπροστά σε κοινό. Μας ενδιαφέρουν τα όρια και ο διάλογος μεταξύ διαφόρων ειδών περφόρμανς, τα οποία συχνά ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους: το devised θέατρο, ο πειραματικός χορός & το body art, το μουσικοθεατρικό δρώμενο, το drag show, η εννοιολογική τέχνη και περφόρμανς, το καμπαρέ/μπουρλέσκ, το stand-up, η ποίηση & το spoken word, το διαδραστικό happening κλπ κλπ. Στηρίζουμε έργα που έχουν διερευνητική και πειραματική διάθεση, και γενικά προτιμάμε τα καλιαρντά/κουήρ από τα υπερσόβαρα/υπαρξιακά.
Δύσκολη υπόθεση, ειδικά για να βρει τη θέση του σε ένα θεατρικό τοπίο όπως αυτό της Αθήνας. Ποια είναι η σχέση σας με το θέατρο σε αυτή την πόλη;
Το ελληνικό θέατρο είναι πολύ «θεατρένιο». Εκτός από το ότι ανεβάζουν ακόμα Οιδίποδες και τέτοια (που πραγματικά δε μας αφορούν), επίσης κάπως όλοι νιώθουν πως πρέπει η παράσταση τους να είναι ένα αριστούργημα που να μιλάει για το ανθρώπινο δράμα και ποτέ δεν υπάρχει χώρος για κάτι πιο μικρό, λιγότερο βαρύγδουπο, αλλά και για πιο μικρές παραγωγές ή μονόπρακτα, κάτι μικρότερης διάρκειας. Στην Αθήνα δεν υπάρχει σκηνή περφόρμανς που να μην είναι αυστηρά θεατρική, αλλά ούτε και γκαλεριστική/μουσειακή, να είναι πιο καμπαρένια, πιο βαριετένια, όπως κάποτε πχ ήταν τα μπουλούκια. Αυτή η παράδοση έχει εκλείψει. Στη Γερμανία αυτό το λένε “Bühne”, που σημαίνει σκηνή, δηλαδή τέχνες της σκηνής. Τέχνη της σκηνής δεν είναι μόνο το θέατρο, είναι και η μουσική, το τσίρκο, η κωμωδία και πολλά άλλα.
Μήπως είσαστε performance artists και δεν το ομολογάτε; Μήπως ανήκετε περισσότερο στο χώρο των καλών τεχνών και των projects;
Μέχρι στιγμής έχουμε σίγουρα πιο πολλές συμμετοχές από άτομα με τέτοιο background παρά θεατρικό, οπότε ίσως με έναν τρόπο σχετίζεται το πρότζεκτ πιο πολύ με το λεγόμενο performance art, αλλά ούτε κι αυτό μας ταιριάζει ακριβώς, γιατί οι γκαλερί και τα μουσεία είναι για τα ταγιέρ και δε μας αφορούν. Στηρίζουμε την ιδέα του να κάνουμε διασκεδαστικά events, entertainment που λέμε και pop με απεύθυνση σε ευρύτερο κοινό. Θα μας χαρακτηρίζαμε art-pop θέαμα.
Πώς φτιάχνετε λοιπόν, το πρόγραμμά σας;
Τα acts τα αποφασίζει κάθε φορά η επιμελητική ομάδα. Υπάρχει ένας σταθερός πυρήνας ατόμων που συμμετέχουν είτε ως περφόρμερς είτε ως παραγωγοί σε κάθε event, λίγο σαν δημιουργική οικογένεια γύρω από το Glam Slam!. Μετά υπάρχει ο ευρύτερος κύκλος αυτών των ατόμων, ο καθένας μας ανήκει σε έναν ελαφρώς διαφορετικό χώρο και δημιουργικό πλαίσιο. Και φυσικά, υπάρχει το ανοιχτό κάλεσμα, το οποίο ελπίζουμε να έχει όλο και μεγαλύτερη απήχηση, γιατί από την αρχή θέλαμε το Glam Slam! να είναι μια ανοιχτή πλατφόρμα.
Όπως είπατε πριν, αλλά και στο ανοιχτό κάλεσμα, προτιμάτε «τα καλιαρντά/κουήρ από τα υπερσόβαρα/υπαρξιακά». Εξηγήστέ το μου αυτό.
Στις ελληνικές τέχνες υπάρχει μια παρανόηση πως για να μιλήσεις για κάτι βαθύ ή να δημιουργήσεις ένα περίπλοκο διαλεκτικό έργο, πρέπει να το κάνεις και με την ανάλογη σοβαροφάνεια. Εξ’ ού και η ελληνική κωμωδία είναι είδος που πραγματικά πάσχει. Εμείς δε συμφωνούμε καθόλου μ’ αυτό και πιστεύουμε ότι για να μιλήσουμε για τις ζωές μας και τη φάση μας σε βάθος πρέπει αναγκαστικά να μπούμε όχι μόνο στο αστείο, αλλά και στο trash, στο camp, στο kitsch, στο υπερβολικό. Ο υπαρξιακός μοντερνιστικός μινιμαλισμός που βλέπουμε να επικρατεί γενικά στους χώρους και θεσμούς τέχνης στην Ελλάδα δε μιλάει για το πού βρισκόμαστε σήμερα, δεν έχει κανένα πολιτικό βάρος.
Τα events σας λειτουργούν με ελεύθερη συνεισφορά, πώς και πήρατε αυτή την απόφαση; Λειτουργεί αυτό;
Θέλουμε το event μας να είναι προσιτό οικονομικά σε όλο τον κόσμο. Παράλληλα είμαστε τελείως κατά της απλήρωτης καλλιτεχνικής εργασίας και πριν το πρώτο Glam Slam! είχαμε ήδη συμφωνήσει ότι θα δώσουμε στα περφόρμανς της σκηνής μια μικρή αμοιβή (honorarium) ό,τι και να γινόταν με το κουτί συνεισφοράς. Είναι μια δύσκολη ισορροπία, αλλά ευτυχώς μέχρι στιγμής, το κουτί έχει καλύψει αυτό το κόστος και κάποια ακόμα έξοδα παραγωγής. Ελπίζουμε να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο!
Θα μπορούσατε να φανταστείτε το Glam Slam! σε ένα πιο θεσμικό πλαίσιο;
Σίγουρα κομμάτι της γοητείας αυτού που κάνουμε είναι πως συμβαίνει στο Cabaret Voltaire, έναν χώρο που όχι μόνο θεσμικός δεν είναι, αλλά ούτε οι χίπστερς έχουν καλα-καλά ανακαλύψει. Αλλά είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις και σ’ αυτή τη φάση συζητάμε να κάνουμε το τέταρτο Glam Slam! στα πλαίσια του ετήσιου φεστιβάλ περφόρμανς της ΑΣΚΤ.
Πότε είναι το επόμενο Glam Slam! και τι να περιμένουμε;
Το επόμενο Glam Slam! είναι την Παρασκευή 22 Ιουνίου, όπως συνήθως στο Cabaret Voltaire στο Μεταξουργείο. Να περιμένετε μία glam βραδιά με εκρηκτικές performances, μία φαντασμαγορική hostess, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα. Αλλά όπως και από το πρώτο event μας ήδη, δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε το line-up, πρέπει να ’ρθείτε!

29.5.18

ΟΙ ΓΚΕΪ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ


Ήταν οι φετινές οι «πιο gay Κάννες όλων των εποχών»;
Η Popaganda στις Κάννες: Η Μάρα Θεοδωροπούλου γράφει για τις ταινίες που ξεχώρισαν στη φετινή διοργάνωση που αγκάλιασε τις γκέι αφηγήσεις από το λεσβιακό love story που λογοκρίθηκε στην πατρίδα του ως την trans μπαλαρίνα που δίχασε.
29.05.2018
Μπορεί στο πρόγραμμα των φετινών Καννών να είδαμε να φιγουράρουν ονόματα όπως Γκοντάρ, Γκίλιαμ, Κιούμπρικ και Τρίερ (μπλιαξ), όμως το μεγαλύτερο προ-φεστιβαλικό buzz είχε ένα ντεμπούτο από την Κένυα με τίτλο που παραπέμπει τους μη πολύγλωσσους θεατές στο σοφό πίθηκο που φροντίζει να συνεχίσει ο Σίμπα τον κύκλο της ζωής στο Βασιλιά των Λιονταριών.
Το Rafiki (που, όπως τελικά μάθαμε, σημαίνει φίλος) είναι η πρώτη ταινία της Γουανούρι Καχίου και η προβολή της απαγορεύτηκε στη χώρα της με την αιτιολογία ότι προωθεί την ομοφυλοφιλία. Ένα τέτοιο σκάνδαλο αποτελεί, όμως, παράσημο στο σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του πλανήτη και το Rafiki, που έκανε πρεμιέρα στην ενότητα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», ήταν από τα πρώτα must-sees της διοργάνωσης. Κάτι σαν λεσβιακό Ρωμαίος και Ιουλιέτα, παρακολουθεί τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα μεταξύ δύο κοριτσιών που τυχαίνει να είναι κόρες πολιτικών αντίπαλων στο Ναϊρόμπι. Μεγαλωμένες με τη φιλοσοφία ότι «τα καλά κορίτσια της Κένυας γίνονται καλές κενυάτισσες σύζυγοι», οι δύο ηρωίδες κυνηγούν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία, μέχρι την στιγμή που αποκαλύπτονται κι αναγκάζονται να υποστούν τις αυστηρές συνέπειες. Με σκληρότητα αντιμετωπίστηκε και η ταινία από το Συμβούλιο Καταλληλότητας Ταινιών στην Κένυα, που, σύμφωνα με την Καχίου, είχε εγκρίνει προηγουμένως εγκρίνει το τελικό σενάριό της, αλλά τώρα ισχυρίζεται ότι έγιναν αλλαγές και ότι δεν κόπηκαν οι αμφιλεγόμενες ερωτικές σκηνές, κάτι που η σκηνοθέτης διαψεύδει. Το ίδιο Συμβούλιο είχε λογοκρίνει στο παρελθόν για παρόμοιους λόγους το βίντεο κλιπ των Macklemore και Ryan Lewis, “Same Love” (αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως να έκανε χάρη στους Κενυάτες που τους προστάτευσε από τη μουσική του Macklemore), αλλά και το Λύκο της Γουόλ Στριτ και το 50 Αποχρώσεις του Γκρι για τις σκηνές σεξ.
Στο «Ένα Κάποιο Βλέμμα» έκανε ντεμπούτο και το βέλγικο Girl του Λούκας Ντοντ, που από την πρώτη στιγμή ενθουσίασε τους κριτικούς με την κεντρική ερμηνεία του Βίκτορ Πόλστερ, που υποδύεται μια trans έφηβη που θέλει να γίνει μπαλαρίνα και βρίσκεται σε συνεχή μάχη με το σώμα της. Η ταινία θριάμβευσε στις απονομές των βραβείων, κερδίζοντας το Queer Palme, την Χρυσή Κάμερα αλλά και βραβείο ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή, ωστόσο εκτός από φανατικούς θαυμαστές έχει κι αγανακτισμένους επικριτές από την queer κοινότητα που διαμαρτύρονται για το κάστινγκ ενός cis αρσενικού ηθοποιού σε έναν κρίσιμο trans ρόλο, όσο τρυφερή και ανθρώπινη κι αν είναι η ιστορία που παρουσιάζεται επί της οθόνης. Το Girl ήταν μια από τις ελάχιστες ταινίες που αγόρασε το Netflix στο φεστιβάλ (μόνο για τις αγορές της Βόρειας και Λατινικής Αμερικής).
Σε μια άλλη παράλληλη ενότητα, την Εβδομάδα Κριτικής, παίχτηκε το Sauvage του Καμίλ Βιντάλ-Νακέ, μια λυπητερή, ενίοτε σκληρή ματιά στην καθημερινότητα ενός άστεγου γκέι που πουλάει το σώμα του σε άντρες και υπόκειται διάφορους εξευτελισμούς αναζητώντας την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας. Με τολμηρές σκηνές βίας και σεξ, σίγουρα δεν είναι μια ταινία για πρώτο ραντεβού. Πάντως ο πρωταγωνιστής Φελίξ Μαριτό (120 Χτύποι το Λεπτό – κάνει και ομοιοκαταληξία) πρέπει να πέρασε πολύ ωραία στο φετινό φεστιβάλ, αφού και βραβείο κέρδισε για την ερμηνεία του και γοήτευσε τους πάντες με την ομορφιά του και είχε ταινία στο Διαγωνιστικό, το επίσης γκέι θεματολογίας Knife + Heart. Η νέα ταινία του Γιαν Γκονζάλεζ έχει μια υπόθεση που σε κάνει να ελπίζεις ότι φλερτάρει με το so bad it’s good (η Βανέσα Παραντί υποδύεται μια λεσβία σκηνοθέτη γκέι αντρικών πορνό που ψάχνει να βρει ποιος δολοφονεί τους ηθοποιούς), αλλά βλέποντάς την παραδέχεσαι ότι απλώς είναι so bad it’s bad. Στο Διαγωνιστικό προβλήθηκε επίσης και το Sorry Angel του Κριστόφ Ονορέ, που συνεχίζει να δίνει περίοπτη θέση σε ομοφυλόφιλους χαρακτήρες στις ταινίες του και εδώ αφηγείται την, καταραμένη από το AIDS. ερωτική ιστορία δύο αντρών. Πάντως ο σκηνοθέτης χαρακτήρισε αφόρητες τις συγκρίσεις της ταινίας του με το περσινό 120 Χτύποι το Λεπτό, θεωρώντας ότι η τοποθέτηση των ταινιών στην ίδια κατηγορία είναι μια εύκολη διάκριση που βασίζεται μόνο στο γεγονός ότι έχουν γκέι ήρωες.
Συνολικά 14 ταινίες με queer περιεχόμενο προβλήθηκαν φέτος στις Κάννες (από το El Angel του Λουίς Ορτέγκα μέχρι το Euforia της Βαλέρια Γκολίνο), διπλάσιες από πέρσι, με το φεστιβάλ που έχει καλωσορίσει θριάμβους όπως το Κάρολ και το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα Η Ζωή της Αντέλ να βαδίζει όλο και περισσότερο προς μια ισότιμη υποδοχή ιστοριών που δεν στέκονται μόνο στη σεξουαλικότητα, αλλά στην περιπλοκότητα των μέχρι πρότινος παραγκωνισμένων γκέι χαρακτήρων.

28.5.18

ΕΛΕΓΧΟΣ ΙΙΚΟΥ ΦΟΡΤΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΟΘΕΤΙΚΟΥΣ ΜΕ HIV

Έλεγχος ιικού φορτίου και στον ιδιωτικό τομέα για τους οροθετικούς με HIV
skai.gr, 25/5/2018

Το υπουργείο Υγείας -«έστω και με καθυστέρηση», όπως το ίδιο παραδέχεται- ανταποκρίνεται στην εύλογη απαίτηση των συλλόγων των οροθετικών με HIV να διενεργείται με αξιοπιστία ο έλεγχος του ιικού τους φορτίου και μέσω πιστοποιημένων ιδιωτικών εργαστηρίων, με την προβλεπόμενη συχνότητα, διασφαλίζοντας έτσι και την αποτελεσματική θεραπευτική φροντίδα των οροθετικών.
Το μέτρο που θα εφαρμοστεί εντός Ιουλίου, όπως δεσμεύεται το υπουργείο Υγείας, βασίζεται στη λειτουργία ψηφιακής πλατφόρμας για την ηλεκτρονική γνωμάτευση και συνταγογράφηση παραπεμπτικών ασθενών με AIDS, από τον ΕΟΠΥΥ.
Η νέα πλατφόρμα διασφαλίζει την προστασία των ευαίσθητων δεδομένων υγείας των ασθενών, κατά τη διαδικασία που απαιτείται για τη συνταγογράφηση και εκτέλεση της εξέτασης στον ιδιωτικό τομέα.
Ουσιαστικά, καταργείται η σύνδεση ονόματος ασθενή, ΑΜΚΑ και ασθένειας κατά τη γνωμάτευση και παραπομπή των ασθενών για εξετάσεις. Με τον τρόπο αυτό, δίνεται η δυνατότητα στους ασθενείς (ασφαλισμένους και ανασφάλιστους) να εξυπηρετηθούν και στον ιδιωτικό τομέα υγείας για την εκτέλεση των συγκεκριμένων εξειδικευμένων διαγνωστικών εξετάσεων, διασφαλίζοντας την ανωνυμία και το απόρρητο.

26.5.18

Η ΒΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ - 1


Το Πεδίο του Αρεως είναι ένα πολυσυλλεκτικό πάρκο στο κέντρο της πόλης. Συγκεντρώνει τους/τις πολυεθνικούς-ες προλετάριους-ες από τις γειτονικές περιοχές και τις συνήθειές τους στο δημόσιο χώρο, είναι σημείο συνάντησης για τακτικούς θιασώτες όπως οι διάφοροι άντρες που παίζουν τάβλι ή χαρτοπαιξίες με στοιχήματα, καθώς και για υποκείμενα όπως οι τρανς, των οποίων η άνευ όρων παρουσία και κυκλοφορία στο δημόσιο χώρο δεν είναι κατά βάση δεδομένη. Ολα αυτά, και άλλα τόσα, συνθέτουν μια δημόσια σκηνή φύσει ασύμβατη με όσα η επιτροπή κατοίκων θα ήθελε για την πάρτη της. Μιλώντας στην απ’ έξω και με κριτήρια αισθητικά και όχι ως κομμάτι της πραγματικής ζωής του πάρκου. Δηλαδή ένα δημόσιο χώρο που να ταιριάζει στους λευκούς έλληνες μεσοαστούς των γύρω γειτονιών και τα γούστα τους, που να σηκώνει την κουράδα του σκύλου τους και τη σέλφι μετά το απογευματινό τρέξιμο [...]μία χούφτα οργισμένων ηλιθίων που αξιοποιεί τις σχέσεις της, τις μούρες της και μικροπολιτικές πρακτικές επιπέδου facebook για να διαφημίσει τις διαθέσεις της για ένα κομμάτι της μητρόπολης. Και ειδικά για το συγκεκριμένο κομμάτι της μητρόπολης που δικαιωματικά, κι αυτό το λέμε με κάθε σιγουριά, αυτή τη χούφτα οργισμένων ηλιθίων δεν την χωράει [...] ο “πρόβλημα” με το Πεδίο του Αρεως δεν είναι κάτι άλλο πέρα από το συγκαλυμμένο ρατσισμό των ντόπιων μικροαστών και μεσοαστών απέναντι στους πραγματικούς χρήστες του πάρκου και όχι μόνο τους χρήστες ουσιών 

Αλήθεια τώρα, οι κατά τα άλλα λαλίστατοι εκπρόσωποι των διαφυλικών πώς τοποθετούνται επί του θέματος; 


22.5.18

Ο ΣΩΣΤΟΣ ΓΟΝΙΟΣ...


Γονεϊκότητα-σάντουιτς
Κοσμάς Βίδος (tovima.gr)
Ο µπαµπάς οδηγεί το δίτροχο. Χωρίς να φοράει κάσκα. Η μαμά κάθεται πίσω, χωρίς κάσκα. Ανάμεσά τους, συμπιεσμένο, ένα παιδί, επίσης ακάλυπτο. Δεν θα έπρεπε το κράτος να τους το πάρει και να το δώσει σε έναν άνθρωπο - για να το μεγαλώσει - ο οποίος τηρεί τουλάχιστον τα βασικά στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας; Για να διασφαλιστεί η σωματική ακεραιότητά του, που τόσο ασυλλόγιστα βάζουν σε κίνδυνο, αλλά και για να ενηλικιωθεί σε ένα περιβάλλον ικανό να του δώσει τις βάσεις της σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς; Κανένας όμως δεν ασχολείται με τους εν δυνάμει παιδοκτόνους που κυκλοφορούν γκαζωμένοι ανάμεσά μας.
Μπαίνω στο τρένο. Μαζί και ο γνωστός κύριος με το ακορντεόν, μετά της συμβίας του και του πανβρώμικου πεντάχρονου γιου τους. Πολλά τα ζευγάρια που ζητιανεύουν χρησιμοποιώντας ως δόλωμα τα ανήλικα αγοράκια και κοριτσάκια τους. Πώς να μη λυπηθείς τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο για να τα τυραννάνε ή για να τα κάνουν χειρότερα από εκείνους; «Δεν πρέπει να παίρνεις το παιδί από τον γονιό» λένε. Αν το αφήσεις σε ετούτους τους γονείς, έχεις κάνει το σωστό;
Είναι, θα πείτε (και θα έχετε δίκιο), ακραίες περιπτώσεις αυτοί. Πάμε πίσω στις άλλες, στις «θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς» περιπτώσεις, με ένα ακόμα τυχαίο (ανάμεσα στα δεκάδες) παράδειγμα: Η μαμά και ο μπαμπάς μπαίνουν στο λεωφορείο φωνάζοντας: «Γιώργο, να μια άδεια θέση, τρέξε να την πιάσεις!». Τρέχει ο Γιώργος και κάθεται. Ορθιες μένουν οι γιαγιάδες που δεν πρόλαβαν να την καπαρώσουν. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό εκείνων που περισσότερο ενδιαφέρονται να καθίσει το καλομαθημένο παιδάκι τους, μη και του πέσει ο πισινός, παρά να του δώσουν το σωστό παράδειγμα παραχωρώντας τη θέση σε εκείνον που την έχει ανάγκη. Θεωρούνται καλοί γονείς; Δεν μεγαλώνουν έναν ακόμα αγενή και αφασικό πολίτη;  
Μπορεί να είναι τα δικά μας παιδιά αυτά που μεγαλώνουν βλέποντας τον μπαμπά και τη μαμά να αδιαφορούν, να παρανομούν, να βρίζουν και να βρίζονται, να τσακώνονται, να μη σέβονται, να ρυπαίνουν, να σπρώχνουν τους μπροστινούς τους, να κλωτσούν τους διπλανούς τους, να μουντζώνουν στο τιμόνι, να μην ακυρώνουν εισιτήριο στο λεωφορείο... Πάντα υπήρχαν γονείς ακατάλληλοι να μεγαλώσουν σωστά ένα παιδί γιατί και οι ίδιοι δεν κατάφεραν να ενταχθούν αρμονικά σε μια κοινωνία. Ομως, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι η πρώτη φορά που, με αφορμή τις αλλαγές στη νομοθεσία για τις υιοθεσίες, αλλά και τις νέες μορφές οικογενειών - όλο και περισσότερες εμφανίζονται και στην Ελλάδα (ένας μόνο γονιός, δύο μαμάδες, δύο μπαμπάδες κ.λπ.) -, γίνεται τόσο έντονη συζήτηση για το τι σημαίνει σωστός γονιός και το ποιος έχει δικαίωμα να μεγαλώσει ένα παιδί.
Παρατηρώντας γύρω μου πόσα γαϊδούρια μεγάλωσαν και μεγαλώνουν μέσα σε αυτό που λέμε «παραδοσιακή οικογένεια», δηλαδή στο... ιδανικό κοινωνικό μοντέλο που υπερασπίζονται τώρα με πάθος όλοι αυτοί που αντιδρούν στις αλλαγές, απορώ για τη στενομυαλιά μας. Φταίει ο φόβος (υποθέτω) που μας πιάνει μπροστά σε αυτό που μπορεί και να ανατρέπει όσα είχαμε μάθει. Ομως, ας σκεφθούμε ψύχραιμα. Δεν χρειάζεται ούτε να σνομπάρουμε ή να απορρίψουμε κάποιο μοντέλο (οι περισσότεροι από εμάς μέσα σε παραδοσιακές οικογένειες μεγαλώσαμε), ούτε να επιβάλουμε κάποιο άλλο. Μόνο να αποδεχθούμε πως τα καλά παιδιά τα μεγαλώνουν οι καλοί, σωστοί, υπεύθυνοι άνθρωποι που τα μαθαίνουν να γίνουν επίσης σωστοί, υπεύθυνοι και καλοί άνθρωποι. Υπάρχει κανείς που διαφωνεί;
Οταν υπάρχουν αγάπη, αίσθηση ευθύνης και διάθεση για δουλειά (σκληρό το επάγγελμα του γονιού), θα γίνει αυτό που πρέπει. Αλλιώς, ακόμα και τα πολυσυζητημένα πρότυπα που θεωρούμε πως τόσο ανάγκη τα έχει το παιδί στο μεγάλωμά του - αναφέρομαι στο ντουέτο μπαμπάς (αρσενικό) και μαμά (θηλυκό) μέσα σε μια οικογένεια, γιατί αυτό είναι το θέμα του καβγά - μόνο κακό κάνουν. Να το εικονογραφήσω για να γίνω πιο κατανοητός; Από το παραδοσιακό μοντέλο «σάντουιτς» - μπαμπάς και μαμά καβάλα στη μηχανή και ανάμεσά τους το συμπιεσμένο τέκνο - προτιμώ τη μονογονεϊκή οικογένεια με τον ενήλικο να οδηγεί το αυτοκίνητό του μέσα στο όριο ταχύτητας, φορώντας ζώνη ασφαλείας, με το παιδί πίσω, δεμένο στο δικό του καθισματάκι. Αυτό το παιδί έχει, αν μη τι άλλο, μεγαλύτερες πιθανότητες να επιζήσει. 


20.5.18

ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΣΤΟΝ ΛΙΒΑΝΟ


Rayyan at his apartment in Beirut. He is out to people around him 
but is still discreet about his sexual identity.

Throughout the Arab world, gay, lesbian and transgender people face formidable obstacles to living a life of openness and acceptance in conservative societies.
Although Jordan decriminalized same-sex behavior in 1951, the gay community remains marginalized. Qatar, Sudan, the United Arab Emirates and Yemen all outlaw same-sex relations. In Saudi Arabia, homosexuality can be punished by flogging or death.
In Egypt, at least 76 people have been arrested in a crackdown since September, when a fan waved a rainbow flag during a concert by Mashrou’ Leila, a Lebanese band with an openly gay singer.
If there is one exception, it has been Lebanon. While the law can still penalize homosexual acts, Lebanese society has slowly grown more tolerant as activists have worked for more rights and visibility.
In 2013, the Lebanese Psychiatric Society said homosexuality did not need to be treated as a mental disorder. Judges have rejected cases being prosecuted under a law that makes sex “contrary to nature” illegal. And this year, Lebanon held its first ever Beirut Pride Week, full of events, if not an actual parade.
What has helped make the difference is a culturally diverse society, a mostly independent media and the relative ease of registering nongovernmental organizations, says Georges Azzi, who runs the Arab Foundation for Freedoms and Equality, an advocacy group.
But members of the community have themselves served as pioneers in a region where coming out is always risky. They have all crossed difficult personal thresholds. Their views differ on how far Lebanon has actually come and how to further push change.
Some live discreetly. Some openly. And some have become activists so that others can come out. Here are some of their stories.
Alexander Paulikevitch first came out to his classmates and friends when he was 16. Now 35, he is a choreographer and dancer specializing in contemporary baladi, a type of belly dancing.
An old dance form, it was traditionally performed by women for women. More recently, it has been viewed as a dance by women to seduce men. When Mr. Paulikevitch first performed it, members of the audience jeered, laughed or left the show.
Today, he has performed in a number of places, including Lebanon, but scheduled performances as part of a cultural festival in Cairo and Amman were canceled. “They wouldn’t let me perform, saying ‘He’s too much.’”
Mr. Paulikevitch doesn’t see himself an activist. But he is proudly outspoken. “I have a strong personality. I don’t hide.”
An event that was to be part of Lebanon’s first gay pride week was canceled after it was condemned by an association of Muslim scholars. Mr. Paulikevitch believes the community should have faced down the threat, instead.
“I know what I want, and I know what needs to be done for gay rights,” he said. “Less fear. More confrontation.”
Joyce Kammoun, 33, didn’t have access to the relative openness of Beirut. She grew up in Tripoli, in Lebanon’s traditionally conservative north.
Defining her sexual and gender identity was a struggle and a slow process. “Internal homophobia, I think, is worse than anything because it’s the virus within,” she said.
She found gender norms around clothing both oppressive and confusing. Retail shopping was like going into battle. “Figuring that piece out would have really helped me, I think, embrace my sexual orientation faster.”
Now she wears suits to work, where she is a legal manager at Pepsi-Cola International. She lived for 10 years in the United States and went back to Lebanon in 2012.
Even in Beirut, life is not always easy, however. “The way to survive is to be flexible — highly capable of adaptation, figuring out which fights you can win, which fights you can’t.”
She believes that laws needs to change to allow gays and lesbians to build a supportive community in a tolerant country. “And if it doesn’t exist, I’m going to help build it up.”
Rayyan, 30, is a manager for economic development projects for youth and female empowerment for the United Nations in Lebanon.
He is out to his family, friends and colleagues. He even has a profile on a popular dating app, but he is still discreet about his sexual identity and did not want his full name published or his face shown.
“In Lebanon, in general, you have to be careful,” he said.
He was primarily concerned about the fallout for his family, but he was also thinking about his future. While working at the United Nations, he is protected by anti-discrimination policies. But it is unclear how much Lebanon’s laws would protect him with future employers.
“There are a lot of contradictions in this country,” he said.
“You live in your own bubble, which is a safe one. I’m surrounded by gay and gay-friendly people and I live in Beirut, the capital. As soon as you get out of Beirut, the situation changes. In my daily life I’m very comfortable. I’m not scared, but I’m cautious.”
Georges Azzi, 38, studied and lived in France for five years. At one time, he felt his choices were either to stay there and live as an openly gay man, or move back to Lebanon and hide his sexuality. Instead, he decided to be openly gay in Lebanon.
“What’s the worst that could happen?” he remembers thinking.
In 2004, he became the legal representative of Helem, Lebanon’s first nonprofit advocacy group for gay, bisexual and transgender rights. He was the first such activist to speak openly on television.
For years, he faced harassment. He was interrogated by the police several times. His mother received phone calls from people she did not know, shaming her and her son.
Today, he lives with his partner, Carl Bou Abdallah, and most of their neighbors know they are gay. It would not be the same, however, in a more conservative neighborhood.
If he is asked about his sexuality, he doesn’t hide it, and his attitude is, “I’m not telling you to accept me.”
Mr. Azzi believes that activism has been a kind of shock therapy for Lebanon, but that it was necessary to give the community a voice so that it would be taken seriously.
While much more work needs to be done to encourage tolerance in other cities, “being gay in Beirut is no longer a scary thing.”
When Steph was younger, she struggled with gender identity without really knowing what that meant.
“Girls grow up to marry boys, and boys grow up to marry girls,” she explained. “I didn’t feel I liked boys. When I imagined myself in the future, I would think of myself with a woman and I didn’t know what it would be called. It was just a feeling.”
At 17, she was introduced to Helem and became an activist. Today, at 30, she is a community program coordinator at the Arab Foundation for Freedoms and Equality. She helps others who have the same questions she once did, and shows them they are not alone.
Still, she does not believe Lebanon is entirely safe for gays and lesbians, and she did not want her full name used.
She is often asked if she is a boy or a girl. “I get weird looks,” she said. “I try not to go to places where I might be harassed.”
Steph sees herself as a queer person, born female, but one who has no rights in the country. “I have this stain that I can’t get rid of, being here in Lebanon.”
Sasha, 21, is a fashion model and an activist who studied information technology. She is also transgender.
She took a big risk and appeared in a fashion show that aired on television; in a way, that was her coming out.
Sasha, who uses one name, suffered at first, but today many see her as an inspiration, not just for transgender people, but for others in the community who don’t have a voice.
It was not always that way. At school she was bullied for being different. In the streets, she is often still harassed.
“If I want to stand and face the world for my own rights, I’m ready to do that. It is my freedom, my self-expression. If I don’t fight for that, then why am I living here?”
But she sees societal perceptions changing for the better. At this stage, she feels she is learning about patience and compassion.
“If you have compassion toward something, you must have patience for it to happen,” she said.
She hopes that one day people won’t think about gay and transgender issues, and will just let humans be humans.
“Step by step, I started to understand myself more,” she said. “I’m self-taught through this journey, and I do look up at trans people and how they went through their journey.”
“Everyone has a story to tell.”
(nytimes.com, 12/2017)

ΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΣ


by ArtMinds


19.5.18

ΔΑΝΙΑ. ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΥΠΟΥΡΓΟΥ


Προφυλακίστηκε ο δράστης
Δανία: Ομοφοβική επίθεση στον σύντροφο υπουργού
tanea.gr, 18-5-2018
Ο σύντροφος του υπουργού Δικαιοσύνης της Δανίας έπεσε θύμα βίαιης επίθεσης από άνδρα σλοβενικής καταγωγής, λόγω της ομοφυλοφιλίας του, ανακοίνωσε την Πέμπτη η αστυνομία της Κοπεγχάγης.
Ο Χόσουε Μεντίνα Βάσκες, ο οποίος κατάγεται από τη Δομινικανή Δημοκρατία και πέρσι το καλοκαίρι αρραβωνιάστηκε τον ηγέτη του Συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος της Δανίας, Σόρεν Πάπε Πούλσεν, δέχτηκε γροθιά στο πρόσωπο από τον δράστη.
Το επεισόδιο σημειώθηκε μέσα σε μπαρ της πρωτεύουσας, γύρω στις 03.30 της Πέμπτης, σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης.
Ο 34χρονος Σλοβένος φώναξε «Δεν μ' αρέσουν οι γκέι» και επιτέθηκε στο θύμα. Του ασκήθηκε δίωξη για «αδίκημα μίσους και βιαιοπραγία» και προφυλακίστηκε, ανακοίνωσε η αστυνομία μέσω Twitter.
«Τώρα θα προσπαθήσουμε να χωνέψουμε αυτό το επεισόδιο όσο καλύτερα μπορούμε» έγραψε ο υπουργός στο Facebook.

ΤΟΥΡΚΙΑ. "ΟΧΙ" ΣΤΗΝ EUROVISION

Τα τελευταία πέντε χρόνια οι Τούρκοι δεν βλέπουν στις τηλεοράσεις τους τη Eurovision, όχι μόνο γιατί δεν συμμετέχει η χώρα τους, αλλά και γιατί ο διαγωνισμός έχει «κοπεί» από όλα τα κανάλια της γείτονος. Η μετατροπή της Τουρκίας σε θεοκρατικό κράτος, από τον Ερντογάν είναι και σ αυτό το ζήτημα εμφανής. Ο λόγος ή η αφορμή είναι η προβολή των …γκέι (ομοφυλόφιλων). 
Η σχέση Τουρκία – Eurovision άρχισε να χαλάει το 2011. Το τραγούδι που είχε στείλει η Τουρκία δεν πέρασε από τα ημιτελικά, ενώ η τελευταία συμμετοχή το 2012 βρέθηκε στην 7η θέση. Η Τουρκία αποσύρθηκε -μέχρι νεοτέρας- από τον διαγωνισμό, αφού απαιτούσε να έχει την ίδια μεταχείριση με τις «Big 5» και να συμμετέχει απευθείας στον τελικό. Ήρθε και η προβολή των gay και έτσι φτάσαμε και στο να κοπεί και η τηλεοπτική μετάδοση. (kontranews.gr)

ΛΙΒΑΝΟΣ. ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ BEIRUT PRIDE


Ο διοργανωτής του Beirut Pride συνελήφθη και κρατήθηκε στη διάρκεια της νύκτας από τις αρχές του Λιβάνου, ενώ αφέθηκε ελεύθερος μόνον αφού υπέγραψε έγγραφο με το οποίο δεσμευόταν ότι θα ακυρωθούν οι υπόλοιπες εκδηλώσεις του μοναδικού gay pride που διοργανώνεται σε αραβική χώρα.
Ο Λίβανος έγινε η πρώτη αραβική χώρα η οποία φιλοξένησε το 2017 gay pride, αν και η εναρκτήρια εκδήλωση είχε ακυρωθεί έπειτα από απειλές, ενώ οι υπόλοιπες διοργανώθηκαν με κάποια διακριτικότητα και χωρίς να πραγματοποιηθεί πορεία από τις LGBT οργανώσεις.
Φέτος οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν στις 12 Μαΐου και θα ολοκληρώνονταν στις 20 Μαΐου.
Ο Λίβανος θεωρείται πιο φιλελεύθερος κοινωνικά από τις άλλες χώρες της περιοχής, αν και οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι αμφιφυλόφιλοι και οι διεμφυλικοί καταγγέλλουν ότι πέφτουν θύματα διακρίσεων από το κράτος και την κοινωνία.
Σε ανακοίνωση που αναρτήθηκε στον ιστότοπο του Beirut Pride ο διοργανωτής του Χάντι Ντέμιεν ανέφερε ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας επενέβησαν το βράδυ της Τετάρτης σε μια δημόσια ανάγνωση θεατρικού έργου, η οποία πραγματοποιούνται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του gay pride. Ο Ντέμιεν πρόσθεσε ότι τον οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου ανακρίθηκε και κρατήθηκε όλη τη νύκτα. Στη συνέχεια του ζητήθηκε, προκειμένου να αφεθεί ελεύθερος, να υπογράψει έγγραφο ότι θα ακυρωθούν οι υπόλοιπες προγραμματισμένες εκδηλώσεις.
Το υπουργείο Εσωτερικών του Λιβάνου δεν έχει σχολιάσει την είδηση.
Ο Ντέμιεν επεσήμανε ότι τον προειδοποίησαν ότι, εάν δεν υπέγραφε το έγγραφο αυτό, θα ξεκινούσε έρευνα εναντίον του για «υποκίνηση σε ανήθικες πράξεις και προσβολή της δημοσίας αιδούς».
Η νομοθεσία του Λιβάνου απαγορεύει τις «παρά φύσει» σεξουαλικές πράξεις, χωρίς όμως να δίνει περαιτέρω διευκρινίσεις, κάτι που χρησιμοποιείται για την ποινικοποίηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων. Πέρυσι ωστόσο Λιβανέζος δικαστής έκρινε ότι οι σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου δεν είναι «παρά φύσει», μια απόφαση που έγινε δεκτή με ικανοποίηση από τους ακτιβιστές.  (politis.com,  16/5/2018)



ΝΕΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΣΤΙΒΟΥ ΠΕΡΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ ΤΕΣΤΟΣΤΕΡΟΝΗΣ ΣΤΙΣ ΑΘΛΗΤΡΙΕΣ


Αναβρασμός στον στίβο
kathimerini.gr, 19/5/2018
Οι νέοι κανονισμοί της διεθνούς ομοσπονδίας στίβου (IAAF) περί επιτρεπτών επιπέδων τεστοστερόνης στις αθλήτριες, απειλούν πρωταγωνίστριες όπως η Κάστερ Σεμένια και δίνουν επιστημονικό-αθλητικό ορισμό για τη λεγόμενη Διαφορά Σεξουαλικής Ανάπτυξης (DSD) προκαλώντας αντιδράσεις διεθνώς.
Το ζήτημα είναι λεπτό, αλλά η IAAF αποφάσισε να ελέγξει τις συνέπειες του υπερανδρογυνισμού, θεωρώντας ότι αλλοιώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ αθλητριών. Ως «υπερανδρογυνισμός» περιγράφεται επιστημονικά η υπερβολική παρουσία ανδρικών σεξουαλικών ορμονών –όπως η τεστοστερόνη– σε γυναικείους οργανισμούς.
Η IAAF θέτει πλέον ποσοτικά όρια στα επίπεδα ανδρικών ορμονών σε γυναίκες με DSD, κάτι που πρακτικά τις υποχρεώνει ή να αποκλείονται από αγώνες ή να υφίστανται διαρκώς φαρμακευτική αγωγή που θα μειώνει τα επίπεδα των ορμονών αυτών, αλλά και θα επιδρά σημαντικά στον οργανισμό τους περιορίζοντας την ταχύτητά τους, σύμφωνα με Βρετανούς επιστήμονες.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τα όρια τίθενται μόνο για τις αθλήτριες των αποστάσεων από τα 400 μέτρα (και με εμπόδια) έως και το ένα μίλι (την κούρσα των 1.609 μέτρων), με την ομοσπονδία να επικαλείται έρευνα του ιατρικού της τμήματος που βρήκε ότι η επίδραση του υπερανδρογυνισμού κορυφώνεται στους δρόμους ημιαντοχής.
Η θέση τέτοιων ορίων ενδέχεται να οδηγήσει σε αποκλεισμό αθλητριών όπως η Σεμένια, κάτοχος του ολυμπιακού τίτλου στα 800 μέτρα. Επανειλημμένα η Νοτιοαφρικανή δρομέας έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα, με αθλήτριες, προπονητές και μέσα ενημέρωσης να απαιτούν τον αποκλεισμό της.
Η απάντηση της Σεμένια στην IAAF ήρθε από μέσο κοινωνικής δικτύωσης, όπου έγραψε: «Ο Θεός με έπλασε όπως είμαι και αποδέχομαι τον εαυτό μου. Είμαι αυτή που είμαι κι είμαι περήφανη για τον εαυτό μου».
Θέση υπέρ της Σεμένια πήρε και η χρυσή ολυμπιονίκης του επί κοντώ, Κατερίνα Στεφανίδη, δηλώνοντας ότι είναι σαν να βάζουν τους αθλητές στο κρεβάτι του Προκρούστη ώστε να γίνουν όλοι ίσοι.
Ο Νοτιοαφρικανός καθηγητής Νομικής Στιβ Κορνέλιους υπέβαλε την παραίτησή του από μέλος της Πειθαρχικής Επιτροπής της IAAF, γράφοντας σε επιστολή του στον πρόεδρο της ομοσπονδίας ότι «δεν μπορώ να συνδέομαι με έναν οργανισμό που επιμένει να εξοστρακίζει συγκεκριμένα άτομα, όλα γυναίκες, για κανέναν άλλον λόγο από το ότι είναι αυτό που γεννήθηκαν» και παραλληλίζοντας τα κριτήρια επιλεξιμότητας της IAAF με τη ναζιστική ιδεολογία. Αντιστοίχως το κυβερνών κόμμα στη Νότια Αφρική συνέκρινε την απόφαση με τακτικές του καθεστώτος του απαρτχάιντ.
Η IAAF ανταπάντησε δηλώνοντας ότι ο νέος κανονισμός δεν είναι ούτε ρατσιστικός ούτε σεξιστικός, με τον πρόεδρό της Σεμπάστιαν Κόου να λέει ότι «θέλουμε απλώς να έχουμε ίσες προϋποθέσεις για όσες λαμβάνουν μέρος στα γυναικεία αγωνίσματα».
Ο κανονισμός θα αρχίσει να εφαρμόζεται από τον προσεχή Νοέμβριο, εφόσον δεν καταπέσει στο Ανώτατο Αθλητικό Δικαστήριο (ΚΑΣ), στο οποίο ανακοίνωσε ότι προσφεύγει η Νοτιοαφρικανική Ομοσπονδία Στίβου, με τη στήριξη και της ολυμπιακής επιτροπής της χώρας.


18.5.18

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ - 195


μοντέλο: Dani Fierro

PORNIFIED HOMES

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

17.5.18

ΤΖΟΡΤΖ ΓΟΥΑΪΝΜΠΕΡΓΚ



Η 17η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως διεθνής ημέρα κατά της ομοφυλοφοβίας και εμείς ανατρέχουμε στον άνθρωπο που την περιέγραψε πρώτος
Ο Τζορτζ Γουάινμπεργκ ήταν αμερικανός ψυχολόγος, που στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 επινόησε τον όρο «homophobia» («ομοφοβία» ή «ομοφυλοφοβία») για να περιγράψει τη φοβία πολλών ανθρώπων απέναντι στους ομοφυλόφιλους.
Γεννήθηκε στις 17 Μαΐου 1929 στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, από πατέρα δικηγόρο και μητέρα γραμματέα. Αρχικά σπούδασε αγγλική φιλολογία κι έμεινε για πάντα «εραστής» των έργων του Σέξπιρ, χρησιμοποιώντας τα για τις ενοράσεις του στην ψυχολογία. Στη συνέχεια σπούδασε μαθηματικά και στατιστική στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, αλλά τελικά έκανε νέα στροφή και πήρε το διδακτορικό του στην κλινική ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Άσκησε για χρόνια το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή κι έγραψε πολλά βιβλία ψυχολογίας για το ευρύ κοινό, μόνος του ή με τη σύζυγό του, ενώ υπήρξε σταθερά ένθερμος υποστηρικτής των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.
Ο Γουάινμπεργκ είχε προσέξει ότι αρκετοί συνάδελφοί του δεν ένιωθαν καθόλου άνετα με ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες και αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για έναν ειδικό τύπο φόβου, που είχε τα τυπικά χαρακτηριστικά μιας φοβίας. «Επινόησα τη λέξη ομοφυλοφοβία, εννοώντας ότι αφορούσε μία φοβία για τους ομοφυλόφιλους. Ένα φόβο που φαινόταν να σχετίζεται με το φόβο της μόλυνσης, ένα φόβο για την υποτίμηση της οικογένειας. Ήταν ένας θρησκευτικός φόβος και είχε οδηγήσει σε μεγάλη βαρβαρότητα, όπως πάντα ο φόβος οδηγεί», είχε κάποτε πει στους «New Tork Times».
Ο Τζορτζ Γουάινμπεργκ είχε συζητήσει τις ιδέες του αυτές με τους υπέρμαχους για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων Τζακ Νίκολς και Λιζ Κλαρκ, που χρησιμοποίησαν το νέο όρο «ομοφυλοφοβία» σ’ ένα άρθρο που έγραψαν στο περιοδικό «Screw» το Μάιο του 1969. Ήταν η πρώτη φορά που ο όρος αυτός εμφανίστηκε σε γραπτή μορφή. Λίγους μήνες μετά, το περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας «Time» χρησιμοποίησε τον όρο στο κύριο άρθρο του εξωφύλλου του με τίτλο «Ο ομοφυλόφιλος στην Αμερική». Ο ίδιος ο Γουάινμπεργκ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σε δικό του κείμενο τον όρο «ομοφυλοφοβία» αργότερα, το 1971, ενώ περιέγραψε εκτενώς το φαινόμενο της ομοφυλοφοβίας στο βιβλίο του «Κοινωνία και Υγιής Ομοφυλόφιλος» (1972).
Στην πορεία, πάντως, ο όρος «ομοφυλοφοβία» υπέστη κριτικές από ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους, επιστήμονες και μη, με το σκεπτικό ότι ναι μεν είναι ένας χρήσιμος όρος ως εργαλείο πολιτικού ακτιβισμού και συνειδητοποίησης της κοινής γνώμης, αλλά δεν στέκει επιστημονικά, καθώς δεν μπορεί να συγκριθεί με τις παράλογες φοβίες των ανθρώπων π.χ. απέναντι στα φίδια ή στα ύψη. Βασικά, είπαν ορισμένοι, τα αισθήματα που μπορεί να γεννάει η ομοφυλοφιλία είναι κυρίως η αηδία και ο θυμός, παρά ο φόβος. Όμως, ο Γουάινμπεργκ ποτέ δεν πείσθηκε από αυτά τα αντεπιχειρήματα και πάντα υποστήριξε ότι η ομοφυλοφοβία είναι αυτό ακριβώς που λέει η λέξη: μια παράλογη φοβία. Επέμεινε μάλιστα ότι πρέπει ως όρος να συμπεριληφθεί στον επίσημο κατάλογο με τις ψυχικές διαταραχές - κάτι που δεν έχει συμβεί.
Ο Τζορτζ Γουάινμπεργκ πέθανε στις 20 Μαρτίου 2017, σε ηλικία 87 ετών, καταβεβλημένος από τον καρκίνο.
Πηγή: sansimera.gr