9.3.10

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΣΑΜΠΑ

Ουμπέρτο Σάμπα (9/3/1883 – 26/8/1957)
The bisexual poet Umberto Poli, who published under the name Umberto Saba,
wrote poems that expressed his love both of his wife and daughter
and of adolescent boys.
Α few weeks after his seventieth birthday in 1953, when he had virtually given up
writing poetry, Saba began the short novel Ernesto in which he revisited not only
the scenes but also the moods of his puberty. Autobiographical at least in part--but to
what extent is not clear--the novel chronicles a boy's sexual awakening. (glbtq.com)
.
Ernesto is an autobiographical 'secret' novel by Umberto Saba, written in 1953 but not published until 1975, long after the author’s death.
Ernesto, a 16-year-old boy living in Trieste in 1898, has an affair with a 28-year-old Pederast worker simply called "the man". Ernesto subsequently has sex with the man frequently, but after an enjoyable experience with a female prostitute, he stops seeing him. He concentrates on studying the violin, and during a concert, Ernesto (now seventeen) meets a beautiful 15-year-old boy, also a violin player. He is called Emilio, nicknamed "Ilio".
Ernesto was made into a film in 1979. In the movie, the two boys start an intense intimate relationship. Emilio introduces Ernesto to his twin sister and Ernesto becomes confused, loving both the brother and the sister. This storyline is not in the main text of the novel, but reflects the reality of the complex sexuality in Saba’s life. The parts of Ilio and his twin sister are played by the same actress.

Στα ελληνικά: Saba Umberto: Ερνέστο (Παρατηρητής, 1992)
.

3 σχόλια:

erva_cidreira είπε...

ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΣΑΜΠΑ (1883-1957)


ΒΡΑΔΥ ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ

Βγαίνει το φεγγάρι.
Στη λεωφόρο είναι ακόμα
μέρα, ένα βράδυ που πέφτει γοργά.
Αδιάφορη νεολαία αγκαλιάζεται σφιχτά•
εκτρέπεται σε ευτελείς στόχους.
Κι είναι η σκέψη
του θανάτου που, στο τέλος, σε βοηθάει να ζήσεις.

μετάφραση: Κάρολος Τσίζεκ

**************

Αυτοβιογραφία 4

Τη φτωχική ζωή μου είχαν ευλογήσει
οι παιδικοί μου φίλοι και τα ταπεινά
ζωάκια και μια θεια που μ' είχε αγαπήσει
σαν μάνα κι ο Θεός ψηλά που δεν ξεχνά.

Τα βράδια, το μισό προσκέφαλο είχα αφήσει -
να γείρει ο άγγελος... Τον γύρεψα συχνά
όταν τη γλύκα της σαρκός είχα γνωρίσει'
την όψη του δεν ονειρεύτηκα ξανά.

Στην τάξη πάντα προκαλούσα όλων τη χλεύη
και μια παράξενη χαρά στον εαυτό μου
όταν με σήκωναν για ν' απαγγείλω στίχους

κι ακόμη πρόγκα και καζούρα ακούω, σαν ήχους
ζώων στο βάλτο εδώ που βρίσκομαι του κόσμου -
και τη φωνή που μυστικά μ' επιβραβεύει.

Mετάφραση: Γιώργος Κοροπούλης

Ανώνυμος είπε...

O Γιώργος Κοροπούλης, στο βιβλίο του "Περί των γάμων υδραργύρου και θείου" - εκδ. Ύψιλον (2001), έχει συμπεριλάβει τρία από τα δεκαπέντε σονέτα που συνθέτουν το έργο του Ουμπέρτο Σάμπα "Αυτοβιογραφία", γραμμένο το 1922.

Στην "Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα" της Μαρίας Λαϊνά, περιλαμβάνονται πέντε ποιήματά του, σε μετάφραση Κάρολου Τσίζεκ. Ένα ακόμα:

Φρούτα, λαχανικά

Χόρτα, φρούτα, χρώματα της ωραίας
εποχής. Λίγα καλάθια όπου στη δίψα
αποκαλύπτονται γλυκές ωμές σάρκες καρπών.

Μπαίνει ένα παιδί με γυμνές τις γάμπες,
υπεροπτικό, φεύγει τρέxοντας.
Σκοτεινιάζει
το ταπεινό μαγαζάκι, γερνάει σαν μια μητέρα.
Έξω, εκείνο, στον ήλιο απομακρύνεται, με τη σκιά του, ανάλαφρο.
~ ~

Στην ανθολογία "Οκτώ Ιταλοί Ποιητές" - εκδ. Οδός Πανός (2000), σε μετάφραση Θανάση Κουτλή, περιλαμβάνεται το ποίημά του "Οδυσσέας":

Στα νειάτα μου ταξίδεψα
κατά μήκος των δαλματικών ακτών. Νησίδες
στον ανθό του κύματος αναδύονταν, όπου σπανίως
σταματούσε κάποιο πουλί, προσεκτικό, ν' αρπάξει
βύθια φύκια γλιστερά, όμορφα
κάτω από τον ήλιο, σα σμαράγδια. Κι όταν η ανοιxτή
θάλασσα και η νύxτα τα σκέπαζαν, πανιά
απάνεμα σκορπίζονταν και πάλι μακρυά
για να διαφύγω την παγίδα. Σήμερα το βασίλειο μου
είναι αυτή η γη του κανενός. Γι' άλλους
τα φώτα του ανάβει το λιμάνι, εμένα στα βαθειά
με σπρώxνει ακόμα, κάποιο πνεύμα ανυπότακτο
και της ζωής η αλγεινή αγάπη.

Ανώνυμος είπε...

Φύλλο

Δες, είμαι όπως εκείνο το φύλλο
που κρατιέται ακόμα
στο γυμνό κλαρί.
Διώξε με...
Μη λυπάσαι.
Πάνω σου ακτινοβολεί
της ωριμότητας
το πάθος
που σε κρατά
για μένα
με πείσμα παιδικό.
Πες μου Αντίο.
Δεν πειράζει.
Ο θάνατος δεν είναι τίποτα.
Το δύσκολο είναι να σε χάσω.

Umberto Saba

Aπό την ανθολογία "Terra Amatissima"
εκδ. Έψιλον,1999
σε μετάφραση Ευριπίδη Κλεόπα