7.2.09

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ: ΟΙ ΓΚΕΪ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΤΗ ΜΟΔΑ

Image Hosted by ImageShack.us
.
«Οι γκέι; Σιγά το γκέτο!»
Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ (Ελευθεροτυπία, 25/1/2009)
Φτερά και πούπουλα από τις 6 Μαρτίου στο «Παλλάς». Η σκηνή του θεάτρου μετατρέπεται σε καμπαρέ με τραβεστί σόου που διευθύνει ένα ζευγάρι ώριμων γκέι. Το βραβευμένο με οκτώ Tony μιούζικαλ του Ζαν Πουαρέ «Το κλουβί με τις τρελές» σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής, σε μια υπερπαραγωγή με σκηνικά (Γιώργος Γαβαλάς), αμέτρητα περίτεχνα κοστούμια (Ντ. Βαχλιώτη), χορογραφίες (Δημήτρης Παπάζογλου), τραγούδια της Αφροδίτης Μάνου πάνω στις μελωδίες του Τζ. Χέρμαν και ζωντανή ορχήστρα που διευθύνει ο Αλέξης Πρίφτης.
(…)
- Φοβηθήκατε το ρόλο του ομοφυλόφιλου;
- «Στόχος μου είναι να βγει σφαιρικά, να θυμίζει αγαπησιάρικα τον γκέι φίλο ή γνωστό μας κι όχι τον ξεφωνημένο που πλασάρει η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος. Δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί ο γκέι αλλάζει συμπεριφορά με ταχύτητα φωτός. Η πολυσύνθετη διάσταση "φαίνεσθαι" και "είναι" τον σκοτώνει. Εκεί που κλαίει γελάει, εκεί που είναι τρυφερός βρίζει, εκεί που αποπνέει σιγουριά γίνεται το θύμα του αιώνα. Οταν ησύχασα με τη συγκατάθεση του Μπέζου, το αμέσως επόμενο πρόβλημα ήταν τι θα κάνω μ' ένα ρόλο σφραγισμένο από καλές ερμηνείες αλλά συγχρόνως κακοπαθημένο από το ζήτημα της γκέι συμπεριφοράς. Εγώ ήθελα τον γκέι που βλέπουμε στη ζωή, κι αυτός είναι όλα μαζί: ευαίσθητος, σκληρός, επιθετικός, θηλυπρεπής, με αντρική πυγμή, ψεύτης, φιλαλήθης, ευέλικτος, γοητευτικός. Η συνήθης συμπεριφορά του δεν αφορά τη λατρεία του θηλυπρεπούς, αλλά μια ροπή στην παιδικότητα που, όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, παρέμεινε και σταθεροποιήθηκε στη ζωή του. Αυτή η διάσταση που δεν έχω δει στις παραστάσεις του έργου, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, είναι το στοίχημά μου».
- Κι αυτό το μείγμα συμπεριφορών πιστεύετε ότι συνθέτει τον γκέι της διπλανής πόρτας;
- «Ολα αυτά συν το ότι ανήκει στο "τώρα". Οι γκέι δημιουργούν και προχωρούν τη μόδα. Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην περνά τον γκόμενό της από την εξεταστική κρησάρα του γκέι φίλου της. Αν δεν τον εγκρίνει, κακή του μέρα και ψυχρή... Αλλά και το ντύσιμό της: "Θεά σε κάνει το φόρεμα αγάπη μου"... Το άλλο που θέλω να δείξω είναι το πάθος τους στο δράμα ή την κωμωδία, δηλαδή στο θέατρο εν ζωή. Τα παίζουν όλα, κι αυτό είναι το ξόρκι για ν' αποφύγουν την πραγματικότητα. Είναι θλιμμένοι; Παίζουν οδυρόμενοι την Ηλέκτρα με την τέφρα του Ορέστη στα χέρια. Είναι χαρούμενοι; Τραγουδούν ένα μιούζικαλ».
- Κι όμως, στη συνείδηση του κόσμου ο ομοφυλόφιλος ταυτίζεται πια με την περσόνα των μεσημεριάτικων τηλεοπτικών εκπομπών.
- «Αυτά όλα κινούνται στο όριο του γελοίου, ευθέως ανάλογο του κοινού που παρακολουθεί. Η θεματολογία αυτών των εκπομπών δεν χρειάζεται άντρα αλλά γκέι, και μάλιστα επιτηδευμένο. Αν ήταν ανεπιτήδευτος γκέι δεν θα είχε θέση εκεί».
- Και δεν υπάρχει σπέρμα αλήθειας στην άποψη που θέλει τους γκέι να κυριαρχούν ως λόμπι εξουσίας, κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο;
- «Σπέρμα υπάρχει στο μυαλό όσων το ισχυρίζονται... Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι οι δουλειές γίνονται με πνεύμα, όχι με σπέρμα! Σιγά το γκέτο... Λες και ζούμε στην παλιά εποχή που οι θεατρώνες είχαν πρωταγωνίστριες και ερωμένες μαζί. Κι ότι, δήθεν, τις γυναίκες αντικατέστησαν τα τεκνά. Θα χαραμίσω εγώ το ταλέντο στρέιτ ηθοποιού για να πάρω έναν γκέι; Κούνια που τους κούναγε... Τα λεφτά είναι στο ταμείο, το οποίο δεν αστειεύεται, δεν εξαργυρώνει τίποτα μη αντάξιό του».
- Από την άλλη λέτε ότι οι γκέι είναι τα θηλυκά μυαλά, αυτοί που γεννούν τις ιδέες;
- «Δεν έχουν την εξουσία που τους προσάπτουν, αλλά αυτή που δικαιούνται, τη δημιουργική. Αν αφήναμε τους άντρες ν' αποφασίσουν για τη μόδα, τους χώρους, τη συμπεριφορά, θα δημιουργούσαν στρατώνες. Ολα γκρι, τσιμέντο, γύρω γύρω πετρούλες ασπρισμένες κι όλοι ντυμένοι ομοιόμορφα. Ποιος αντέχει αυτή την αντρίλα; Κι ένας γελοίος γκέι προσπαθεί για κάτι το καλό, όπως η γυναίκα. Ακόμα και στη συμπεριφορά ενός τσόκαρου, βλέπεις τη λαχτάρα της για ομορφιά. Οι άντρες, αν εξαιρέσουμε τους ποιητές, τους επιστήμονες-ερευνητές, τους πλάνητες και τους ερωτευμένους, έχουν περίεργους σκοπούς. Μάλλον για το κακό προσπαθούν, την εξουσία, είτε τους βλέπεις με γραβάτα είτε με μπότες. Κι εγώ δεν την μπορώ την εξουσία, τουλάχιστον τη δεδηλωμένη».

12 σχόλια:

gay super hero είπε...

"Σιγά το [γκέι] γκέτο...Θα χαραμίσω εγώ το ταλέντο στρέιτ ηθοποιού για να πάρω έναν γκέι; "

"Κι ένας γελοίος γκέι προσπαθεί για κάτι το καλό, όπως η γυναίκα. Oι άντρες... μάλλον για το κακό προσπαθούν, την εξουσία, είτε τους βλέπεις με γραβάτα είτε με μπότες."

Χαίρομαι για το νέο ύφος που υιοθέτησε ο κ. Φασουλής γιατί αλλιώς μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν (έστω κι αν στο δεύτερο απόσπασμα γενικεύει άδικα)

Ελπίζω μόνο αυτές οι δηλώσεις να μην υπαγορεύτηκαν από τις αναάγκες της καινούριας του παράστασης και μόνο...

erva_cidreira είπε...

Νέο ύφος(;) για την έκφραση μιας παλιάς αντίληψης:
Οι άνδρες, οι γυναίκες και ...οι γκέι.

gay super hero είπε...

'Εχεις δίκιο όπως πάντα βέβαια, πρέπει όμως να παραδεχτείς ότι δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες εκδηλώσεις γκέι "πατριωτισμού" στο παρελθόν (έστω και τελείως άτσαλα εκφρασμένες).

ruth_less είπε...

Έχω βαρεθεί πραγματικά όλους, μα όλους, που έχουν καταντήσει τους γκέι - το τρίτο φύλο (άντρες, γυναίκες, γκέι) και το οποίο είναι τόσο μα τόοοοσο ξένο προς αυτούς. Δεν λέω να βγαίνουμε όλοι, άντρες-γυναίκες να δηλώνουμε τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις, αλλά αυτή η στάση - ειδικά από άτομα που ΔΕΝ μπορούν να κρυφτούν είναι θλιβερή και ταυτόχρονα γελοία.

Να ζήσει ο αθάνατος Μαρίνος. Ποτέ δεν κρύφτηκε και τι έχασε; Ο κόσμος τον λατρεύει γι΄αυτό που είναι (Άνθρωπος) κάθε μέρα και πιο πολύ.

Οι υπόλοιποι καταντούν καρικατούρες του εαυτού τους.

gay super hero είπε...

@ ruth-less

Όταν λέει τη φράση "Σιγά το [γκέι] γκέτο...Θα χαραμίσω εγώ το ταλέντο στρέιτ ηθοποιού για να πάρω έναν γκέι;" δεν νομίζω ότι ψάχνει να "κρυφτεί" όπως λες.

erva_cidreira είπε...

Πάντως ο Γιώργος Μαρίνος, στο μεσουράνημά του, όταν έκανε το "Μόνο για άντρες", πρόγραμμα και δίσκος πήγαν άπατα.
Το ετεροφυλόφιλο κοινό μπορεί να είναι απίστευτα μισαλλόδοξο, μνησίκακο και κακό.
Όλοι, ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι gay frienfly καλλιτέχνες, είναι αναγκασμένοι να το εξευμενίζουν κολακεύοντας διακριτικά ή αδιάκριτα τις προκαταλήψεις του, αν θέλουν να δουλέψουν.
Φοβάμαι ότι ακόμη και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου αυτό κάνει από συνέντευξη σε συνέντευξη μετά από εκείνη στο 10% το 2004.

gay super hero είπε...

Νομίζω ότι ο Παπαϊωάννου σοκαρίστηκε από τις άγρια ομοφοβικές κριτικές που είχε δεχτεί για το "2" (δεν είναι παρά ένας πούστης που κάνει έργα για πούστηδες, μην πάτε τα παιδιά σας στο έργο γιατί είναι ακατάλληλο κτλ). Το θλιβερό βέβαια ήταν ότι τότε και πολλοί ομοφυλόφιλοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να προσυπογράψουν οι ίδιοι όλα τα παραπάνω στα μπλογκ τους για να μην βρεθούν "εκτός κλίματος". Περιττό να επισημάνω βέβαια ότι ούτε ο Δήμου ούτε κανείς άλλος θα είχε τολμήσει νά κάνει τέτοια κριτική στο έργο ενός καλλιτέχνη αν δεν είχε προηγηθεί το εκούσιο coming-out του στο 10%.

Ο ίδιος τα είχε δηλώσει όλα αυτά τότε σε μια συνέντευξή του στον Ταχυδρόμο λέγοντας ότι για πρώτη φορά κατάλαβε για ποιο λόγο οι λεσβίες τραγουδίστριες ποτέ δεν αναφέρονται στη σεξουαλικότητά τους ("αν το κάνουν, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να ασχοληθεί ξανά με τους δίσκους τους").

Εμένα το μόνο που μου έκανε εντύπωση είναι πώς ένας τόσο έξυπνος άνθρωπος είναι δυνατόν να δηλώνει ότι δεν περίμενε τέτοιες αντιδράσεις, ότι η ελληνική κοινωνία τον εξέπληξε με το συντηρητισμό της κτλ (από την ίδια συνέντευξη στον Ταχυδρόμο). Φαίνεται όμως ότι δεν έχει πάρει το μάθημά του αν κρίνω από τη χτεσινή συνέντευξή του στην Αthens Voice όταν αναφέρει "Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχει ανεκτικότητα, τα ήθη έχουν εξελιχθεί..."

Αν δεν παινέψεις το κοινό θα πέσει να σε πλακώσει...

ruth_less είπε...

@ gay hero
Η φράση αυτή του Φασουλή, στην ουσία δεν δηλώνει... τίποτα.

@erva cedreira
Συμφωνώ ότι πρέπει να προσέχουν το κοινό τους, γιατί όντως οι κακίες δεν λείπουν. Αλλά την ανάλογη προσοχή να δίνουν και στους ομόφυλους, γιατί γνωρίζει ο ένας τον άλλο, όσο κι αν μεγαλώνει ο κύκλος...

:)

erva_cidreira είπε...

Το κακό με το ομοφυλόφιλο κοινό είναι ότι ή δεν έχει πληροφόρηση, μνήμη, ταυτοτική συνείδηση ή είναι φοβισμένο, διχασμένο, αναποφάσιστο.
Δυστυχώς στις περισσότερες δουλειές δεν επαρκεί αριθμητικά για να στηρίξει τους γκέι επαγγελματίες.
Κι εκεί μπαίνει ο ετεροκανονιστικός εκβιασμός.

Και πώς να κατηγορήσεις μετά τον άλλο που κάνει υποχωρήσεις γιατί πρέπει να βγάλει το ψωμί του.
Μήπως όλοι αυτό δεν κάνουμε, ο καθένας στον δικό του βαθμό;

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Πριν τεκμηριώσω για ποιο λόγο πιστεύω ότι η γενικόλογη τοποθέτησή σας, το ετεροφυλόφιλο κοινό μπορεί να είναι απίστευτα μισαλλόδοξο, μνησίκακο και κακό, πάσχει και ως προς την πολιτική και ως προς την ...""μουσικολογική"" της διάσταση, επιτρέψτε μου μια διόρθωση για ιστορικούς λόγους: o σωστός τίτλος είναι ΜΟΝΟΝ ΑΝΤΡΕΣ και όχι "Μόνο για άντρες". Είναι η πρόθεση που δίνει άλλη σημασία και που κάνει τη διαφορά. (ΕΔΩ κατεβαίνει το τραγούδι του τίτλου)

Erva_cidreira: "Το ετεροφυλόφιλο κοινό μπορεί να είναι απίστευτα μισαλλόδοξο, μνησίκακο και κακό"

Αλλά, η μισαλλοδοξία, η μνησικακία όπως και η κακία δεν είναι συναισθήματα που συνδέονται με το φύλο, την εθνικότητα, το χρώμα ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό των ανθρώπων. Και πολύ περισσότερο δεν διαπιστώνονται με την υποδοχή από το κοινό ενός μουσικού έργου.

Αντίθετα, θέσεις σαν αυτές με ετικέτες εμπάθειας -, όταν μάλιστα εκφράζονται με τόση βεβαιότητα - θα έλεγα πως είναι οι πραγματικά μισαλλόδοξες, μνησίκακες και κακές, και τελικώς ρατσιστικές, φοβάμαι. Εύκολοι χαρακτηρισμοί, γενικότητες, ετικέτες, ισοπέδωση και "βεβαιότητες" τέτοιου είδους, δεν είναι παρά δημαγωνικές κορώνες σαν αυτές που ακούμε συχνά και καταδικάζουμε: όλοι οι μετανάστες κλέφτες, όλες οι γυναίκες πουτάνες, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες φοροδιαφεύγουν, όλοι οι δικηγόροι λαμόγια, όλοι οι γιατροί φακελλάκηδες και πάει λέγοντας. Όπως ακριβώς και οι γενικότητες που εκφράζουν οι ομοφυλοφοβικοί για τους γκέι. Οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος, όπου το νόμισμα είναι η φοβία. Κορώνα-ομοφυλοφοβία, γράμματα-ετεροφυλοφοβία.

Αυτά ως προς την πολιτική διάσταση της τοποθέτησης.

Κατά τις λοιπές διαστάσεις, (μουσικές, καταναλωτικές, και ό,τι άλλο έχει σχέση με την τύχη ενός δίσκου) το ΜΟΝΟΝ ΑΝΤΡΕΣ δεν είναι της αυτής μουσικής αξίας με άλλα έργα του Κραουνάκη που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία. Σε ό,τι δε αφορά στον Γιώργο Μαρίνο, αν και πάντα είχε ένα φανατικό κοινό που τον ακολουθούσε σταθερά, οι προσωπικοί δίσκοι του ποτέ δεν σημείωσαν αγοραστική επιτυχία - μόνον κάποια τραγούδια του ακούστηκαν περισσότερο. Και σε ό,τι αφορά στην αγορά των δίσκων, οι πελάτες των δισκοπωλείων δεν είναι σαν τα μέλη κόμματος που αγοράζουν κουπόνια για κομματικούς, και πολιτικούς -κατ' επέκτασιν-, λόγους. Αυτοί που αγοράζουν δίσκους, αγοράζουν τις συλλογές που έχουν να τους πουν κάτι. Κάτι που τους συγκινεί επειδή αφορά στις προσωπικές εμπειρίες ή αναζητήσεις τους, ή, απλώς, κάτι που τους διασκεδάζει. Ο δίσκος του Κραουνάκη δεν είχε διασκεδαστικό χαρακτήρα, ώστε να συμπεράνουμε ότι παρά τον διασκεδαστικό χαρακτήρα του περιφρονήθηκε από το κοινό μόνον και μόνον λόγω των ομοφυλοφιλικών αναφορών του. Τρανό παράδειγμα το "Σεξ" (από τον δίσκο του 1991 "Αυτός ο Γιώργος") που ως διασκεδαστικό τραγούδι έκανε επιτυχία και τραγουδιέται ακόμα σε αρκετές σκηνές. Αφού λοιπόν το ΜΟΝΟΝ ΑΝΤΡΕΣ αφορούσε πιο περιορισμένο κοινό, μιας και το ετεροφυλόφιλο αγοραστικό κοινό είναι κατά πολύ μεγαλύτερο του αντίστοιχου ομοφυλοφιλικού, είναι λογικό να σημείωσε πολύ λίγες πωλήσεις και καθόλου δεν σημαίνει ότι ο δίσκος δεν αγοράστηκε λόγω "μισαλλόδοξίας, μνησικακίας ή κακίας" σκέτης.

Mε αυτή την εξαπλουστευμένη λογική το ίδιο μπορούμε να πούμε και για άλλους δίσκους που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά και δεν είχαν επιτυχία. Για παράδειγμα την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το "Γράμματα στην αγαπημένη" του Μάνου Λοΐζου σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ. Ούτε κι αυτός σημείωσε επιτυχία, αν και εμφανώς ετεροφυλοφιλικού περιεχομένου που σηματοδοτείται και με μόνον τον τίτλο του. Για όσους δε, δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίζουν τι συζητιόταν στα πρώτα μεγάλα μουσικά φόρουμς, ας μάθουν ότι μετά την δεύτερη κυκλοφορία του ίδιου δίσκου, σε cd αυτή τη φορά, το ΜΟΝΟΝ ΑΝΤΡΕΣ δεν "αποσιωπήθηκε" αλλά έτυχε ίσης προβολής. Και όχι στα gay sites, - εξάλλου τα περισσότερα είχαν άλλου είδους …ενδιαφέροντα - αλλά στα αμιγώς μουσικά.

Επίσης, πόσο κάτω από εμπαθείς γενικότητες δεν γίνεται να καλύπτεται μια αποτυχία ενός δίσκου ή μιας παράστασης, αποδεικνύεται και από το ότι η φετεινή παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη – "gay" στο μεγαλύτερο μέρος της – (όπως και η παράσταση "Για έναν έρωτα") δεν απομακρύνει τους ετεροφυλόφιλους θαυμαστές του Κραουνάκη, που κατά ετερόφυλα ζεύγη γεμίζουν την Αθηναΐδα.

Μια επίσκεψη θα σας πείσει,
Καλή διασκέδαση :-)

gay super hero είπε...

@ κ.σ.μ.

Επίσης ένας άλλος τρόπος που χρησιμοποιούν οι πλειοψηφίες για να βάζουν στη θέση τους τις μειοψηφίες είναι να τους λένε ότι οι προκαταλήψεις και η περιφρόνηση που καταγγέλουν βρίσκονται μόνο στη φαντασία τους και να βγαίνουν και από πάνω κιόλας κατηγορώντας τες για αντίστροφο ρατσισμό!

Δηλαδή ακριβώς αυτό που έκανες απευθυνόμενη στον erva με το παραπάνω ανοικονόμητο σχόλιό σου.

Ανώνυμος είπε...

Kι εσύ πώς ξέρεις αν εγώ είμαι πλειοψηφία ή μειοψηφία;;;;;;;;

Kατά τα άλλα αιτιολόγησα πλήρως γιατί το συμπέρασμα-θέση ότι ο δίσκος του Μαρίνου δεν πέτυχε, δεν οφείλεται στο "μισαλλόδοξο, μνησίκακο και κακό ετεροφυλόφιλο κοινό". Αλλά επειδή επ' αυτού δεν βρίσκεις να πεις το ελάχιστο, πετάς πυροτεχνήματα.

Τα κλισεδιάρικα κολλήματα, είναι αλήθεια, περνούν κάποιες φορές, αλλά εγώ συμβαίνει να ξέρω γράμματα... και ξέρουν κι άλλοι πολλοί.


υ.γ.
Nαι, το ξέρω ότι τα μετ' επιχειρημάτων και πραγματικών στοιχείων σχόλια είναι εκνευριστικά, αλλά αν κουράζεσαι, θα σε συμβούλευα να μην ξαναδιαβάσεις άλλο δικό μου... για το καλό σου στο λέω :-)
Καμμιά φορά γράφω "ανοικονόμητα", επειδή δεν στοχεύω σε εντυπωσιασμούς με προτασούλες υποδήλωσης παρουσίας, ούτε σε P.R. με σχόλια για "μπράβο". Αν κάτι συμβαίνει να παλεύω - ή κάποιον συμβαίνει να εκτιμώ -, το δείχνω με πράξεις.