.
Πολλές φορές έχω ακούσει να λέγεται το εξής:
"Η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή του, τη σεβόμαστε..."
Μάλιστα, οι κάθε λογής συντηρητικοί κατηγορούν τους γκέι για το ότι επιλέγουν σεξουαλική ζωή ενάντια στις αξίες της οικογένειας, της θρησκείας, της ηθικής κλπ...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι δε μου πάει σε αυτή την τόσο συνηθισμένη ατάκα.
Κι αυτό, γιατί η σεξουαλική προτίμηση έχει να κάνει με ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα:
" Τι μου αρέσει;"
Κι εδώ θέτω ένα άλλο ερώτημα:
¨Μπορώ να έχω επιλογή στο τι μου αρέσει;"
ή αλλιώς:
"Επιλέγω τι μου αρέσει; Ή απλά επιλέγω αυτό που μου αρέσει;"
Μπερδευτήκατε;
Κακώς! Το πράγμα είναι απλό! Μου αρέσει το τζατζίκι! Τρώω τζατζίκι επειδή μου αρέσει.
Άλλα δεν επιλέγω να μου αρέσει το τζατζίκι... Απλά μου αρέσει, χωρίς να ξέρω το γιατί και χωρίς καν να το σκέφτομαι. Το βλέπω, το μυρίζω, το γεύομαι και μου αρέσει. Αλλά δεν κάνω απολύτως καμία επιλογή στο αν θα μου αρέσει! Απλά μου αρέσει!
Βλέπω, λοιπόν, και ένα άντρα και με εξιτάρει! Δεν κάθομαι να κάνω λογικούς συνειρμούς και επιχειρηματολογία. Απλά με εξιτάρει. Βλέπω, ομοίως και μια γυναίκα και παρατηρώ ότι μου είναι ερωτικά αδιάφορη. Το μάτι μου πάει αλλού. Δε με αφορά το θέμα. Πάλι δε μπαίνω σε καμιά λογική διαδικασία να σκεφτώ αν θα πρέπει να μου αρέσει ή όχι.
Για να μιλήσουμε, όμως, για επιλογή, υποτίθεται ότι πρέπει να έχουμε τουλάχιστον δύο ισοπίθανα και υλοποιήσιμα σενάρια από τα οποία θα επιλέξουμε το καλύτερο με βάση κάποια κριτήρια.
Είναι, όμως, ισοδύναμη η έλξη που αισθάνεται ο γκέι από το αντρικό και το γυναικείο κορμί; Είναι ισοπίθανο το να κάνει επιτυχή σχέση με άντρα και με γυναίκα ο γκέι;
Κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο αυτό δεν είναι ισοπίθανο, αλλά κρίνοντας εξ ιδίων αλλά και από την πλειοψηφία των γκέι που γνώρισα ως τώρα, η σχέση ενός γκέι με γυναίκα θα γίνει επειδή το επιβάλλουν κοινωνικοί λόγοι και ο γκέι θα καταπιέσει (ως πότε αραγε;) την πραγματική του επιθυμία.
Στις περισσότερες, μάλιστα, των περιπτώσεων, οι γκέι δε λειτουργούν καν με γυναίκες, ή λειτουργούν σπάνια και για να " κάνουν το καθήκον τους¨.
Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω, βλέπετε να υπάρχουν επιλογές; Εγώ, πάντως, βλέπω μονόδρομο. Κι αλίμονο στους υποκριτές. Κάποια στιγμή οι φούσκες σκάνε! Κι όταν σκάνε παίρνουν πολλά κεφάλιααα πολλά κεφάλιααα πολλά κεφάλιααα, που θα έλεγε και ο Χρόνης Εξαρχάκος στη "Γκαρσονιέρα για δέκα" :)
Suncitizen
Πολλές φορές έχω ακούσει να λέγεται το εξής:
"Η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή του, τη σεβόμαστε..."
Μάλιστα, οι κάθε λογής συντηρητικοί κατηγορούν τους γκέι για το ότι επιλέγουν σεξουαλική ζωή ενάντια στις αξίες της οικογένειας, της θρησκείας, της ηθικής κλπ...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι δε μου πάει σε αυτή την τόσο συνηθισμένη ατάκα.
Κι αυτό, γιατί η σεξουαλική προτίμηση έχει να κάνει με ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα:
" Τι μου αρέσει;"
Κι εδώ θέτω ένα άλλο ερώτημα:
¨Μπορώ να έχω επιλογή στο τι μου αρέσει;"
ή αλλιώς:
"Επιλέγω τι μου αρέσει; Ή απλά επιλέγω αυτό που μου αρέσει;"
Μπερδευτήκατε;
Κακώς! Το πράγμα είναι απλό! Μου αρέσει το τζατζίκι! Τρώω τζατζίκι επειδή μου αρέσει.
Άλλα δεν επιλέγω να μου αρέσει το τζατζίκι... Απλά μου αρέσει, χωρίς να ξέρω το γιατί και χωρίς καν να το σκέφτομαι. Το βλέπω, το μυρίζω, το γεύομαι και μου αρέσει. Αλλά δεν κάνω απολύτως καμία επιλογή στο αν θα μου αρέσει! Απλά μου αρέσει!
Βλέπω, λοιπόν, και ένα άντρα και με εξιτάρει! Δεν κάθομαι να κάνω λογικούς συνειρμούς και επιχειρηματολογία. Απλά με εξιτάρει. Βλέπω, ομοίως και μια γυναίκα και παρατηρώ ότι μου είναι ερωτικά αδιάφορη. Το μάτι μου πάει αλλού. Δε με αφορά το θέμα. Πάλι δε μπαίνω σε καμιά λογική διαδικασία να σκεφτώ αν θα πρέπει να μου αρέσει ή όχι.
Για να μιλήσουμε, όμως, για επιλογή, υποτίθεται ότι πρέπει να έχουμε τουλάχιστον δύο ισοπίθανα και υλοποιήσιμα σενάρια από τα οποία θα επιλέξουμε το καλύτερο με βάση κάποια κριτήρια.
Είναι, όμως, ισοδύναμη η έλξη που αισθάνεται ο γκέι από το αντρικό και το γυναικείο κορμί; Είναι ισοπίθανο το να κάνει επιτυχή σχέση με άντρα και με γυναίκα ο γκέι;
Κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο αυτό δεν είναι ισοπίθανο, αλλά κρίνοντας εξ ιδίων αλλά και από την πλειοψηφία των γκέι που γνώρισα ως τώρα, η σχέση ενός γκέι με γυναίκα θα γίνει επειδή το επιβάλλουν κοινωνικοί λόγοι και ο γκέι θα καταπιέσει (ως πότε αραγε;) την πραγματική του επιθυμία.
Στις περισσότερες, μάλιστα, των περιπτώσεων, οι γκέι δε λειτουργούν καν με γυναίκες, ή λειτουργούν σπάνια και για να " κάνουν το καθήκον τους¨.
Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω, βλέπετε να υπάρχουν επιλογές; Εγώ, πάντως, βλέπω μονόδρομο. Κι αλίμονο στους υποκριτές. Κάποια στιγμή οι φούσκες σκάνε! Κι όταν σκάνε παίρνουν πολλά κεφάλιααα πολλά κεφάλιααα πολλά κεφάλιααα, που θα έλεγε και ο Χρόνης Εξαρχάκος στη "Γκαρσονιέρα για δέκα" :)
Suncitizen
6 σχόλια:
Η ομοφυλοφιλικη σεξουαλικη ταυτοτητα (οπως και η ετεροφυλοφιλικη) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ επιλογη.
Η σεξουαλικη ταυτοτητα του ατομου
δομειται μεσα απο τις διαπροσωπικες
/αντικειμενικες σχεσεις του (συνηθως με τους γονεις του).
Στοιχειωδεις ψυχαναλυτικες γνωσεις ειναι αυτα εδω και 100 χρονια!
@ φροϋδος
Δηλαδή γινόμαστε γκέι επειδή είχαμε αυταρχική μητέρα και απόμακρο πατέρα; Γιατί από ό,τι γνωρίζω αυτά έλεγε ο Φρόιντ πριν από 100 χρόνια.
Από τότε όμως τα πράγματα έχουν προχωρήσει λιγάκι. Τουλάχιστον στην επιστημονική κοιν ότητα κανείς πλέον δεν θεωρεί ότι πρέπει να "αποδοθούν ευθύνες" για την σεξουαλικότητα κάποιου είτε στις σχέσεις με τους γονείς του είτε οπουδήποτε αλλού.
Ενδεχομένως στον καθορισμό της σεξουαλικότητας ενός ατόμου να υπάρχει μια γενετική προδιάθεση. Ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποια περιβαλλοντικά ερεθίσματα που ενεργοποιούν αυτή την προδιάθεση. Ενδεχομένως να έχει να κάνει και με τα επίπεδα ορμονών στον γυναικείο οργανισμό κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης όπως πιστεύουν κάποιοι. Όλοι οι παραπάνω παράγοντες πάντως είναι εντελώς τυχαίοι και απρόβλεπτοι και δεν μπορούμε ούτε να τους απομονώσουμε, ούτε να τους ποσοτικοποιήσουμε.
Οι σχέσεις με τους γονείς μπορεί να αποτελούν ένα μικρό κομμάτι αυτού του παζλ αλλά σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εκεί η συνολική εικόνα.
Μα τώρα πάλι θα τα ξαναλέμε;
Αφού τα είπε ο σύντροφος (αλυσανδράκης): μόδα είναι.
το να ζείς σαν ομοφυλόφιλος ναι ειναι επιλογή.
Υπάρχουν βέβαια διάφοροι τρόποι να το εκφράζεις αυτο... αλλά η εκφρασή και μη έκφραση ειναι επιλογη.
ενδιαφέρουσα ταινία που σχετίζεται με τ ζήτημα της επιλογής είναι το "Har Pill" όπου ένας ομοφυλόφιλος παίρνει χάπια για να γίνει στρέητ.
Του Peter Tatchell, από το on line περιοδικό Sp!ked, 24/06/08.
Επειδή είναι μεγάλο, το γάμησα στα κοψίματα, αν έχετε όρεξη διαβάστε το όλο στο www.spiked-online.com/index.php?/site/article/5375/
Να σημειώσω ότι, παρόλο που ήμουν της αντίθετης άποψης (δηλαδή ότι όντως οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες), αυτό το άρθρο με έκανε να αλλάξω κάπως γνώμη.
Τhe theories which claim a genetic causation of homosexuality have been given a boost by research suggesting differences in the brain structures of gay and straight people. According to gay gene theory, genetic factors are responsible for sexual orientation, with our genetic inheritance programming us to desire one sex rather than the other. This is a very simple, deterministic thesis: A causes B.
I don’t disagree that genes (and hormonal exposure in the womb) influence sexual orientation. But an influence is not the same as a cause. Genes and hormones may predispose a person to one sexuality rather than another. But that’s all.
If heterosexuality and homosexuality are, indeed, genetically predetermined (and therefore mutually exclusive and unchangeable), how do we explain bisexuality or people who, suddenly in mid-life, switch from heterosexuality to homosexuality (or vice versa)? We can’t. The reality is that queer and straight desires are far more ambiguous, blurred and overlapping than any theory of genetic causality can allow.
Kinsey researchers famously reported the case of a happily married young woman who, 10 years into her marriage, unexpectedly fell in love with a female friend. Divorcing her husband, she set up house with this woman. Many years later, despite a fulfilling ongoing lesbian relationship, she had an equally satisfying affair with a man. Examples of sexual flexibility, like that of this woman, don’t square with genetic theories of rigid erotic predestination.
Many studies suggest social factors are also important influences in the formation of sexual orientation. These include the relationship between a child and its parents, formative childhood experiences, family expectations, cultural mores and peer pressure. By about the age of 5 or 6, a combination of biological and social influences seem to lay the basis of an individual’s sexual orientation. Because our sexuality is fixed at such an early age, many lesbians and gay men feel they have been homosexual all their lives and therefore mistakenly conclude that it must be genetic and that they were born queer.
They also see the gay gene explanation as a useful defence against the arguments of the religious right, which dismisses same-sex relationships as a lifestyle choice. But no one sits down one day and chooses to be gay (or straight). Sexual orientation is not a choice like choosing which biscuits to buy in a supermarket. We don’t have free will concerning the determination of our sexual orientation. Our only free will is whether we accept or repress our true inner sexual and emotional desires.
Ιf gayness was primarily explainable in genetic terms we would expect it to appear in the same proportions, and in similar forms, in all cultures and all epochs. As the anthropologists Clellan Ford and Frank Beach demonstrated in Patterns Of Sexual Behaviour (1965), far from being cross-culturally uniform and stable, both the incidence and expressions of same-sex desire vary vastly between different societies.
Α glance at history reveals huge disparities between configurations of homosexuality in different eras down the ages. Same-sex behaviour in Ancient Greece was very different, in both its prevalence and particular manifestations, from homosexuality in Confucian China, Renaissance Italy, Meiji Japan, Tudor England and late twentieth-century America. Moral values, social ideologies and cultural expectations - together with family patterns and parent-child interaction - seem the only credible explanation for these massive historical divergences.
Claims that certain genes cause homosexuality have been seized upon and vigorously promoted by many in the lesbian and gay rights movement (especially in the US). The haste with which these theories have been embraced suggests a terrible lack of self-confidence and a rather sad, desperate need to justify queer desire. It’s almost as if those pushing these theories believe we don’t deserve human rights unless we can prove that we are born gay and that our homosexuality is beyond our control: ‘We can’t help being fags and dykes, so please don’t treat us badly.’ This seems to be the pleading, defensive sub-text of much of the pro-gay gene thesis.
Surely we merit human rights because we are human beings? We are entitled to dignity and respect, regardless of whether we are born queer or made queer, and irrespective of whether our homosexuality is something beyond our control or something freely chosen.
The corollary of the ‘born gay’ idea is the suggestion that no one can be ‘made gay’. This defensive argument was used by some gay leaders during the campaigns in England against Section 28, which banned local authorities from ‘promoting’ homosexuality, and again during the lobbying of the UK parliament for the equalisation of the age of consent.
Some gay spokespeople responded by arguing that it’s impossible to ‘make’ someone gay, and that a same-sex experience at an early age cannot ‘persuade’ a heterosexual person to become homosexual.
At one level, they are right. Sexual orientation appears to become fixed in the first few years of life. For most of us, it is impossible to subsequently change our sexual orientation.
However, what definitely can change as people grow older is their ability to accept and express formerly repressed queer desires. Society’s positive affirmation of homosexuality might help such a person discover and explore those latent, hidden, suppressed feelings.
The homophobes are thus, paradoxically, closer to the truth than many gay activists. Removing the social opprobrium and penalties from queer relationships, and celebrating gay love and lust, would allow more people to come to terms with presently inhibited homoerotic desires. In this sense, it is perfectly feasible to ‘promote’ lesbian and gay sexuality and ‘make’ someone queer. Individuals who have a homosexual component in their character, but are inhibited by repression or guilt, definitely can be encouraged to acknowledge their same-sex attraction and act upon it.
Were future generations to grow up in a gay-positive, homo-friendly culture, it’s likely that many more people would have same-sex relationships, if not for all of their lives at least for significant periods. With this boom in queer sex, the social basis of homophobia would be radically undermined.
In this state of greater sexual freedom, where homosexuality becomes commonplace and ceases to be disparaged or victimised, gayness would no longer have to be defended and affirmed. Gay identity (and its straight counterpart) would thus, at last, become redundant. Hurrah!
Peter Tatchell is a human rights campaigner, and a member of the queer rights group OutRage! and the left wing of the UK Green Party. Website στο www.petertatchell.net
Δημοσίευση σχολίου