12.12.09

ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us

ΧΑΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ

Αν άλλοτε μ’ αγάπησες κι αν πια δε μ’ αγαπάς
Μες στην καρδιά μου η αγάπη σου πάντοτε η ίδια μένει.
Μ’ αρκεί στη θλίψη ν’ αγαπάς της βαρυχειμωνιάς
Μι’ άνοιξη περασμένη

Και τώρα μάταια αν ποθώ τα θεία σου φιλιά
Την αγκαλιά σου αν έχασα και αν νοσταλγός σου μένω,
Σ’ αυτό τον κόσμο πάντοτε –πικρή παρηγοριά-
Μας μένει το χαμένο.

Image Hosted by ImageShack.us

ΓΡΑΜΜΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟ ΣΕ ΚΑΛΟ ΦΙΛΟ

Γιάννη μου, πίστεψες πότε πώς σ’ είχα λησμονήσει;
Έτσι από κάτι αλλόκοτο Δε σου ‘γραφα ως τα τώρα,
Μ’ απόψε, καθώς μου ’φερε τη νοσταλγία η δύση
( θυμάσαι κάποτε άλλοτε, την ίδια ετούτην ώρα
κοιτάζαμε απ’ την εξοχή τα χρώματα, τα φωτά
που σκόρπιζε το δειλινό στη θάλασσα, στη χώρα;
Θυμάσαι που μιλάγαμε για τα παλιά, τα πρώτα
Και τις καρδιές μας σμίγαμε στο ρεμβασμό, θυμάσαι;)
- κι όλο για σέναν η ψυχή, για σένα απόψε ερώτα
και να σαι μπρος μου ολάκερος κι αγαπημένος να σαι
κι η πένα μου αθέλητα αρχίνησε να γράφει
στο άσπρο χαρτί που η κάθε του γραμμή σου λεει: άσε
πια τα πικρά παράπονα και νιώσε πως οι τάφοι
Δε σβήνουνε τα αισθήματα της νιότης μας των χρόνων,
Που τις καρδιές μας κάνανε να γίνουνε ζωγράφοι
Ή μια της άλλης των παλμών, των πόθων και των πόνων,
- και σ’ αγαπώ, σε νοσταλγώ, σε θέλω, σε θυμάμαι,
και στις καρδίες μας πάντοτε ας φτερουγίζει μόνο
πάντοτε η πρώτη αγάπη μας –κι ας πάμε όπου κι αν πάμε…

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ο Μήτσος Παπανικολάου (1900-1943) ήταν ποιητής του μεσοπολέμου. Γεννήθηκε στην Ύδρα από μικρός όμως εγκαταστάθηκε στον Πειραιά μαζί με την οικογένεια του.
Τελειώνοντας το γυμνάσιο άρχισε να γράφει ποιήματα που δημοσίευε στο περιοδικό του Γρηγ. Ξενόπουλου Η διάπλασις των Παίδων. Έγινε δημοσιογράφος και σύντομα αρχισυντάκτης και διευθυντής στο περιοδικό Μπουκέττο.
Το μεγάλο του πάθος ήταν οι μεταφράσεις. Διαβάζοντας ώρες ολόκληρες ξένη λογοτεχνία, μετέφρασε και κυριολεκτικά ζωντάνεψε στην ελληνική γλώσσα ποιήματα του Πωλ Βαλερύ, του Μπωντλαίρ, του Μιλόζ, του Βερλαίν και Απολλιναίρ και άλλων. Ασχολήθηκε επίσης με την κριτική και το δοκίμιο.
Το ποιητικό του έργο είναι μικρό σε ποσότητα αλλά εξαιρετικό σε ποιότητα. Πρόκριται για 50 περίπου ποιήματα γεμάτα νοσταλγία για τη χαμένη πρώτη νιότη και γραμμένα με τη τεχνοτροπία του συμβολισμού. Τα ποιήματα αυτά εκδόθηκαν για πρώτη φορά σε τόμο το 1966 (με πιο πρόσφατη την έκδοση του 1979 από τις εκδόσεις Πρόσπερος - 3η ανατύπωση τον Σεπτέμβριο του 1999). Η εισαγωγή και η επιμέλεια του τόμου αυτού που έχει τον τίτλο Ποιήματα είναι του ποιητή Τάσου Κόρφη.
Ο Μ. Παπανικολάου είχε όπως ο φίλος του Ναπολέων Λαπαθιώτης το πάθος των ναρκωτικών. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος και η Κατοχή και η φτώχεια, δε μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος του αυτό. Έτσι ξεπούλησε σιγά σιγά όλα τα πολύτιμα βιβλία του και άλλα πράγματα, που τα φύλαγε για χρόνια και εγκαταστάθηκε σε ένα φτωχό δωμάτιο στην Κοκκινιά. Στο δωμάτιο αυτό ζούσε πολύ άθλια γι' αυτό οι φίλοι του φρόντισαν να τον βάλουν στο δημόσιο Ψυχιατρείο. Εκεί πέθανε μετά από μια δυνατή δόση ναρκωτικών.
Δημοσιευμένα ποιήματά του υπάρχουν στα περιοδικά 'Διάπλαση των παίδων', 'Βωμός', 'Νεοελληνική Λογοτεχνία', 'Νέα Εστία', 'Μπουκέττο' κ.ά.
Μάλιστα τα ποιήματά του 'Μέσα στη βουή του δρόμου', 'Καραβάκι (Βραδινοί Θάνατοι)[2002], 'Χειμώνας'[2004] και 'Ώρες'[2007] έχουν μελοποιηθεί με ιδιαίτερη επιτυχία από το συγκρότημα Ντομενικα (Domenica). (el.wikipedia.org)
.

Δεν υπάρχουν σχόλια: