Το μεγάλο ζεϊμπέκικο
Ι.
Οι πύρινες γλώσσες
Στην Καλογραίζα, στα Πατσαβουρέικα γνώρισα ένα μάγκα
στην Κασταμονής αρχάγγελος και στη Βοσπόρου
μαύρη δεν έβαζε στο στόμα του
δεν τρυπούσε τις φλέβες του με βελόνι
μονάχα στο πιοτό ήταν ατράνταχτος
κι όταν μεθούσε με αγκάλιαζε πιο τρυφερά κι από τη μάνα μου
κι απ' τον πατέρα μου ακόμη πιο λεβέντικα
πιο αγαπησιάρικα κι από τον αδελφό μου και την αδελφή μου.
Μου έλεγε τι γυρεύεις από μένα
τι μου βρίσκεις εσύ ένας γραμματιζούμενος
τι να του πω, χόρευε το ζεϊμπέκικο σαν θεός
ανάσταινε στ' Αναπηρικά όλη τη φτωχολογιά
τίναζε πάνω τις ταφόπλακες σαν να 'ταν ο Χριστός.
Ξεμέθυστος την άλλη μέρα πήγαινε στη σκαλωσιά
σκαρφάλωνε στα ύψη το 'κανε ανάληψη
πύρινες γλώσσες καίγανε την Καλογραίζα
λες και ήταν Πεντηκοστή.
Τότε δεν λογάριαζε πως ήτανε αγράμματος
μ' ένα σάλτο πηδούσε από τη σκαλωσιά
και μου μιλούσε με τις γλώσσες όλου του κόσμου
ενώ εγώ ψιθύριζα έντρομος
όπως μου λέγανε στο κατηχητικό
"Ελέησόν με Κύριος ο Θεός, ελέησόν με"
ώσπου κατάλαβα επί τέλους και του φώναξα σε άλλη γλώσσα
τη δική του γλώσσα, την ακατανόητη σ' εμέ
"Γειά σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά"
Τάσος Γαλάτης
(Πλανόδιον, τ.43, Δεκέμβριος 2007)
1 σχόλιο:
Αυτό που πέτυχε με το βραβείο του ο Τάσος Γαλάτης - όντας μάλιστα εκτός κυκλωμάτων - φαίνεται πως
"το ζήλεψαν, το φθόνησαν πολλοί", μεταξύ των οποίων και κάποιοι συνάδελφοί του, που δεν τα κατάφεραν το ίδιο καλά.
Να ξέρατε πόσο το φθόνησαν!
(όσο και κάποιος μπλόγκερ...)
[Ετοιμαστείτε για νέο όρο: "homophobic poetry"]
Δημοσίευση σχολίου