18.7.06

ΑΝΕΠΙΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ 3

Περί Ομοφυλόφιλου «Κινήματος».
Της Μαρίνας Γαλανού (16 Ιουλίου 2006)
Ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως, σε κάποια πράγματα, που ίσως μας «πονάνε» όλους και όλες που ασχολούμαστε με τον LGBT χώρο στην Ελλάδα.
Πρώτα απ' όλα, πολλές φορές, χρησιμοποιούμε τον όρο «ομοφυλόφιλο κίνημα». Δεν ξέρω πόσο δόκιμος είναι αυτός ο όρος όσον αφορά την χώρα μας. Η λέξη «κίνημα» προϋποθέτει την συμμετοχή κόσμου, αλλιώς είναι άκυρη εξ ορισμού.
Αυτό που υπήρξε στο παρελθόν, τέλη της δεκαετίας του 70-αρχές δεκαετίας του 80, ήταν μια γενναία ομάδα ανθρώπων που σε πολύ δύσκολες εποχές, τόλμησαν να μιλήσουν ανοικτά για τα ζητήματα της ομοφυλοφιλίας.
Ας θυμηθούμε το μανιφέστο της εποχής -1976 : «Εμείς είμαστε οι Έλληνες Ομοφυλόφιλοι. Περάσαμε αιώνες καταπίεσης κρυμμένοι και κυνηγημένοι διότι η εκάστοτε ιδεολογία του κοινωνικού συστήματος μας θεωρούσε διεστραμμένους, έκφυλους, κοινωνική πληγή. Σήμερα βγαίνουμε ενωμένοι στην επιφάνεια της κοινωνικής ζωής για να συζητήσουμε μαζί, να καταλάβετε και να καταλάβουμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να υπάρχει και να μεταχειρίζεται το σώμα του όπως αυτός νομίζει καλύτερα». Ένα μανιφέστο-διακήρυξη που επιτρέψτε μου να πω ότι αν αναλογιστεί κανείς την εποχή που διατυπώθηκε, είναι άκρως συγκινητικό.
Ο λόγος για το ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδος). Αυτή ήταν η εκκίνηση. Το ΑΚΟΕ κατάφερε από το 1976 έως το 1985 περίπου να έχει ουσιαστική παρέμβαση στα πράγματα με ένα αξιολογότατο περιοδικό το ΑΜΦΙ. Το ΑΚΟΕ ήταν ο πρώτος φορέας ομοφυλόφιλης έκφρασης που προσπάθησε να γίνει πυρήνας αυτού που θέλουμε να ονομάσουμε «ομοφυλόφιλο κίνημα». Και μέχρι ενός βαθμού τα κατάφερε. Συσπείρωσε κάποιο κόσμο, ένωσε κάποιες φωνές.
Η μετεξέλιξη, τρόπον τινά, για πρακτικούς λόγους, που αφορούσαν την νομική του υπόσταση, ήταν η Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα (ΕΟΚ), με πρώτο Πρόεδρο τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο και στην συνέχεια τον Βαγγέλη Γιανέλλο. Η πορεία θα λέγαμε ότι ίσως δεν δικαίωσε την εκκίνηση που ήταν δυναμική, με αρκετά και σημαντικά στελέχη. Αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι οφείλεται στις βαθύτερες παραμέτρους της εποχής. Ήταν άλλη η δυναμική της μεταπολίτευσης, και άλλη η δυναμική που υπήρχε στα τέλη της δεκαετίας του 80, καθώς και στην δεκαετία του 90. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εντελώς διαφορετική, αν και δεν πρέπει να παραμερίσουμε τις σημαντικές ευθύνες των προσώπων που διαχειρίστηκαν τα πράγματα. Ουδείς ανεύθυνος.
Η δεκαετία του 90 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον στείρα από άποψης παραγωγής και έργου, αλλά και ιδεών, μακράν αυτού που θα χαρακτήριζε κανείς ως «κίνημα». Είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο, ας είμαστε ειλικρινείς και με τον εαυτό μας και με την ιστορία. Το μόνο που υπήρχε ήταν κάποιες παρεμβάσεις του Βαγγέλη Γιαννέλου και του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, οι οποίοι ωστόσο όμως είχαν το θάρρος και την παρρησία να εκθέσουν τον εαυτό τους στον τύπο (ηλεκτρονικό και έντυπο) και να υπερασπιστούν σταθερά και με αξιοπρέπεια κάποιες αξίες και αιτήματα του χώρου μας, αλλά χωρίς την βοήθεια κανενός. Χωρίς την υποστήριξη από τον κόσμο.
Οι αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, βρήκαν τον χώρο μας πιο ευαισθητοποιημένο. Γι’ αυτό ευθύνονται τα γεγονότα που όλοι ίσως θυμόμαστε, αυτά του Spices, που κατέληξαν δυστυχώς σε μια αυτοκτονία. Έτσι γεννήθηκε το Πολύχρωμο Φόρουμ, που γίνονταν μια φορά το μήνα, τις πιο πολλές φορές σε αίθουσα του Πολυτεχνείου, και εκεί, συμμετείχαν ομάδες και οργανώσεις που η αφετηρία τους ήταν αυτά τα γεγονότα. Συμμετείχαν νεοσυσταθείσες οργανώσεις, όπως, η Πρωτοβουλία Ομοφυλόφιλων Πολιτών που μετεξελίχθηκε κατόπιν στην ΟΛΚΕ, η Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, το ΣΑΤΤΕ (Σωματείο Αλληλεγγύης Τραβεστί Τρανσέξουαλ, του οποίου είχα την τιμή να είμαι Γενική Γραμματέας για ενάμισυ περίπου χρόνο), η ΠΟΕΚ (Πρωτοβουλία Ομοφυλόφιλων ενάντια στην Καταπίεση) και πολλές ακόμη μικρότερες ομάδες αλλά και άνθρωποι ως μονάδες.
Στην συνέχεια το Πολύχρωμο Φόρουμ ατόνησε για λόγους που έχουν να κάνουν με την εγγενή αδυναμία συνεννόησης που υπάρχει στον χώρο μας και σε στείρες αντιπαραθέσεις που δεν έβγαζαν πουθενά.
Τα τελευταία δύο χρόνια ωστόσο, γίνεται προσπάθεια επανασυσπείρωσης μέσω των Φεστιβάλ Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας που γίνονται στην Πλατεία Κλαυθμώνος, με όλες τις αδυναμίες και τα λάθη ίσως. Αλλά γίνεται και αυτό είναι σημαντικό. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται πορεία από ομοφυλόφιλους, λεσβίες, τρανσέξουαλ στο κέντρο της Αθήνας, είναι η πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες που γινόμαστε ΟΡΑΤΟΙ. Αυτό είναι το πιο σημαντικό όλων. Η ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ. Δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτε όταν είσαι αόρατος.
Δεν ωφελεί σε τίποτε να υπάρχει ο Χ εκπρόσωπος των ομοφυλόφιλων, λεσβιών, τρανσέξουαλ, όσο καλός και επαρκής και να είναι, εάν δεν υπάρχει κόσμος που θα δείξει ότι υπάρχει κάποια δυναμική από πίσω. Ότι αυτό το περίφημο 10% που είναι ο ομοφυλόφιλος πληθυσμός, ΥΠΑΡΧΕΙ.
Μπορώ αν θέλετε για τις ανάγκες της όποιας συζήτησης, να δεχτώ ότι αυτοί που εκπροσωπούν τον χώρο μας δεν είναι άξιοι των περιστάσεων, αν και δεν είναι αυτή η εικόνα. Οκ εκεί όμως θα μείνουμε; Στα πρόσωπα;
Είναι σαφές ότι αυτή τη στιγμή ομοφυλόφιλο κίνημα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ή εν πάσει περιπτώσει βρίσκεται ακόμη στα σπάργανά του. Το ξέρουμε και δυστυχώς το ξέρουν και αυτοί που μας κυβερνούν και γι’ αυτό και δεν δίνουν σημασία στα αιτήματά μας, λέγοντας ξερά-κοφτά «δεν είναι ώριμη η κοινωνία» οι μεν, ή εμφανίζοντας ένα εντελώς κουτσό και εν τέλει προσβλητικό σε ορισμένα σημεία του «σύμφωνο συμβίωσης» οι δε.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό που χρειάζεται στην παρούσα στιγμή είναι η κατάρτιση μιας σαφούς ατζέντας αιτημάτων, ιεράρχησή τους με σαφές επίσης χρονοδιάγραμμα, όσον αφορά όσους από εμάς εργαζόμαστε εθελοντικά για την διεκδίκησή τους. Με καθαρότητα και χωρίς καμία παρέκκλιση από αυτά.
Αλλά - και εδώ επανέρχομαι στην αρχή του σημειώματός μου - το σημαντικότερο είναι η συμμετοχή. Εκεί βρίσκεται το κλειδί που θα ανοίξει τις πόρτες. Δεν είναι το ίδιο μια πορεία ομοφυλόφιλων να είναι 1.000 άτομα, με το να είναι 100.000 ή έστω 10.000 άτομα.
Είναι επίσης σημαντικό οι εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές που γίνονται στον χώρο μας να συγκεντρώνουν κόσμο. Έτσι δείχνουμε ότι υπάρχουμε, ας μου επιτρέψετε την επανάληψη, γινόμαστε ορατοί.
Ας σταθώ πριν κλείσω σε ένα παράδειγμα. Στο περιοδικό Aftershave. Το μοναδικό gay περιοδικό που μετά το Αμφί, βγήκε στα περίπτερα. Μπορώ αν θέλετε να συμφωνήσω στην κριτική αρκετών ότι ήταν ένα στείρο περιοδικό μόδας, ότι δεν προσέφερε τίποτε το σημαντικό εν τέλει. Όμως ήταν το μοναδικό gay περιοδικό που τόλμησε να βγει στα περίπτερα. Και έπρεπε να υποστηριχτεί. Έστω και αν κατά την γνώμη κάποιων δεν ήταν καλό. Δεν έγινε αυτό και έτσι όπως φαίνεται έκλεισε, δεν κυκλοφορεί πια. Το θεωρώ απαράδεκτο. Και εκεί είναι η ευθύνη των πολλών και ανωνύμων. Δεν έχουμε την πολυτέλεια στείρας, μεμψίμοιρης και μίζερης κριτικής, όταν κάτι είναι μοναδικό. Πρέπει να το υποστηρίζουμε, γιατί αυτό έχει ξεκάθαρα πολιτική προέκταση.
Πρόσφατα δε, είχα συζήτηση με έναν εκδότη, όχι μεγάλου βεληνεκούς, ο οποίος έβγαλε βιβλίο που περιείχε στον τίτλο του την λέξη Gay. Μέσα στα 3 χρόνια κυκλοφορίας του, το βιβλίο πούλησε μόνο 350 αντίτυπα, από τα 3.000 που είχε τυπώσει. Είναι προφανές ότι ο συγκεκριμένος εκδότης ποτέ δεν πρόκειται να ξαναβγάλει κάποιο βιβλίο με ομοφυλόφιλη θεματολογία και πολύ καλά θα κάνει εν τέλει. Θα μπορούσα να κάνω έναν πολύ μακρύ κατάλογο ανάλογων παραδειγμάτων, μάλλον όμως θα κουράσω.
Εδώ είναι που ξανα-αναρωτιέται κανείς: που είναι αυτό το περίφημο 10% του ομοφυλόφιλου κόσμου; Εδώ είναι οι ευθύνες του ανώνυμου gay, λεσβίας, τρανσέξουαλ. Και επιτρέψτε μου να πω, ότι είναι πολύ πιο μεγάλες απ' αυτόν που τον εκπροσωπεί.
Δεν επιχειρώ με όσα γράφω να κατακρίνω κάποιους, ούτε να συμβάλλω με την σειρά μου σε ένα κλίμα στείρας αντιπαράθεσης. Όμως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι για να υπάρξει ομοφυλόφιλο «κίνημα», πρέπει να υπάρχουν κάποιες απαραίτητες προϋποθέσεις. Και σε αυτό θα πρέπει να συμβάλλουμε όλοι.
(Αναδημοσίευση επιστολής που λάβαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου)

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

kathisterimeno sxolio, alla me apasxolei apo tote pou diavasa to post.

OK, dexomai oti o anonimos gay exei efthines - ipotheto analoges me aytes pou exei o ergazomenos pou den exei taksiki sineidisi kai den kinitopoieitai na veltiosei ti thesi tou klp. Fair enough. Alla sikonei megali sizitisi oti oi efthines tou egeintai (kai) sto oti den ekane to AfterShave viosimo i sto oti den stirizei emporikes drastiriotites tou gay xorou. Na dextw tis eythines, an o logos tis mi stiriksis einai i esoterikeumeni omofovia (den mou aresei o oros, alla ton xrisimopoio gia na sinenoithoume). Apo kei kai pera, exei pragmati ipoxreosi o sineiditopoiimenos gay na aspastei kai na proothisei ena gay culture, pou malista einai apolitiko, anaparagei gay stereotypa, kai ekferetai me antidrastikous orous daneismenous apo tis xeiroteres ekdoxes tou mainstream? Diladi, exo tin *ipoxreosi* na paro to Deon Print apo to periptero (pou tha to paro - let's give it a chance) otan to 2006 kikloforei me kyrio thema tin Aliki Vougiouklaki adelfomana (ase ta alla me tous ithopoious klp) kai otan den tha epairna mi gay periodika tetoiou eidous?

Kai gia na min to periorizoume sta dika mas: exei o Amerikanos tin ipoxreosi na pairnei to Out magazine, na agorazei gay pulp fiction, kai na pairnei svarna ta drag shows? (na to kanei epeidi ta goustarei - ayto pou roto einai: an den to kanei, exei eythini apenanti stin ipothesi tou gay kinimatos?)

erva_cidreira είπε...

Υποθέτω ότι τις απαντήσεις στα ερωτήματα που σας απασχολούν λογικά θα πρέπει να περιμένετε να τις λάβετε από την συντάκτρια του κειμένου, αν βεβαίως διαβάζει το παρόν ιστολόγιο και επιθυμεί να συζητήσει μαζί μας. Επιτρέψτε μου στο εντωμεταξύ να καταθέσω κι εγώ μερικές δικές μου σκέψεις.
Η εμπειρία από ξένα γκέι κινήματα με περισσότερο ευτυχή ως προς τα αποτελέσματα δράση, π.χ. το ισπανικό, έδειξε ότι η ύπαρξη ενός ισχυρού οικονομικού γκέι λόμπυ είναι εντελώς απαραίτητη. Και μολονότι αυτό συνήθως και mainsream είναι και συχνά προτάσσει τα εμπορικά συμφέροντά του των γενικότερων της κοινότητας δεν παύει να αποτελεί έναν αποτελεσματικό μοχλό πίεσης προς τους πολιτικούς και μια πηγή χορηγιών για τις δράσεις των με περιορισμένα οικονομικά γκέι οργανώσεων, όπως π.χ. έγινε στο πρόσφατο ελληνικό gay pride. Επιπλέον επιτρέπει στον γκέι καταναλωτή με τη μεγαλύτερη βαρύτητα που αποκτούν πλέον οι επιλογές του για την επιβίωση αυτών των επιχειρήσεων να συνεισφέρει πολύ πιο ξεκάθαρα στη δημιουργία μιας αγοράς που τελικά μεσο-μακροπρόθεσμα θα του προσφέρει αυτό που θα καλύπτει τις δικές του πραγματικές ανάγκες. Κάτι σαν «το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο».
Και αφού δεν θέλετε να περιοριστούμε μόνο στον γκέι χώρο, σκεφτείτε για παράδειγμα ότι αν ο έλληνας θεατής δεν στηρίξει τον ελληνικό κινηματογράφο, δεν θα μπορέσει ποτέ να δημιουργηθεί εθνική κινηματογραφική βιομηχανία. Ακόμα και μια καλή ιδέα για ταινία, ιδιαίτερα αυτή, θα δυσκολεύεται πάντα να πραγματοποιηθεί, τόσο σε επίπεδο εξεύρεσης πόρων, όσο και μέσων, συντελεστών, διανομής κλπ. Αποτέλεσμα: η εσαεί κυριαρχία των αμερικάνικων ταινιών, και μάλιστα όχι των καλύτερων εξ αυτών. Ψυχαγωγία, λοιπόν, σε ξένη γλώσσα με ξένα ήθη και αισθητική. Θα σας ικανοποιούσε εσάς αυτό;

Ανώνυμος είπε...

Περισσότερο να ανοίξουμε τη συζήτηση ήθελα, υποθέτοντας ότι αυτός είναι ένας από τους στόχους του blog, παρά να πάρω τελεσίδικες απαντήσεις - οι σκέψεις σας ήταν ακριβώς το ζητούμενο.

Πάω τώρα ν'αγοράσω το Deon Print - το κρίμα στο λαιμό σας :)

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω με τον ανώνυμο φίλο ότι το Aftershave (απλά ως παράδειγμα το ανέφερα, ο σκοπός μου δεν ήταν να επικεντρώσω εκεί), δεν είναι μέσα στις προσδοκίες τις δικές μου όπως και αρκετών ακόμη. Πράγματι ήταν απολίτικο και αναπαρήγαγε πολλές φορές κακέκτυπα. Όπως και άλλα ακόμη περιοδικά του χώρου (free press). Συμφωνώ. Όμως στην Ελλάδα δεν έχουμε την πολυτέλεια της Αμερικής, όπου εκτός από το Out magazine, υπάρχει πληθώρα άλλων gay εντύπων, όπου μπορεί να διαλέξει κάποιος να βρει αυτό που του ταιριάζει. Από το mainstream έως και το πιο εξεζητημένο.

Μιας όμως και μιλάμε για το mainstream, δεν μου είναι καθόλου ξεκάθαρο τι σημαίνει mainstream στον gay χώρο της χώρας μας. Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν υπάρχει καν mainstream στον gay χώρο. Με λίγα λόγια, ποια είναι η εικόνα του μέσου ομοφυλόφιλου στην Ελλάδα;

Για παράδειγμα στην Αμερική είναι εντελώς ξεκάθαρο τι σημαίνει gay mainstream. Εκφράζεται πλήρως από τα έντυπα της και τις ιστοσελίδες της PlanetOut (Out, Advocate, Genre, Gay.Com, PlanetOut.com κ.α.). Έχει ισχυρότατους σπόνσορες που φτάνουν μέχρι και την Ford. Στην Ελλάδα δεν είναι υπάρχει τίποτε διαμορφωμένο. Και αυτό ίσως είναι κομμάτι του προβλήματος…

Φιλικά
Μαρίνα Γαλανού.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για την απάντηση.

Ίσως εκεί ήθελαν να καταλήξουν και τα δικά μου ερωτηματικά, ότι τελικά δεν υπάρχει μια αδιαφοροποίητη gay ταυτότητα για όλους, αλλά είναι μέρος της ευρύτερης ταυτότητας που καθορίζεται εξίσου, ή και περισσότερο, από τις πολιτικές, ιδεολογικές, πολιτισμικές επιλογές του. Κι έτσι δεν οδηγεί πουθενά να ζητάμε ευθύνες από κάποιον που δεν είναι clean cut επειδή δεν φορά ακριβό aftershave - απλά δεν θα το κάνει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι δεν μπορούμε όλοι να συνεννοηθούμε και να συστρατευτούμε σε κοινές διεκδικήσεις, όπως έγινε και στο pride με τη συμμετοχή ετερόκλητων οργανώσεων και ανθρώπων. Άλλο όμως μια εμπορική δραστηριότητα: κάθε προϊόν πρέπει να βρει το δικό του target group, και δεν είμαι σίγουρος ότι φταίει το target group όταν το προϊόν δεν πουλάει.

Ίσως όλα αυτά να είναι πολυτέλειες για την Ελλάδα, όταν τώρα αρχίζει να (ξανα)διαμορφώνεται ένας gay χώρος. Αλλά τελικά φοβάμαι ότι χάνουμε και το στόχο: εμένα με ενδιαφέρει να ισχύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, να εφαρμόζονται οι αντιρατσιστικοί νόμοι και να υπάρχει ισονομία για όλους - ένα αίτημα δημοκρατίας δηλαδή που οι gay από την πλευρά μας διεκδικούμε μέσα από οργανώσεις, πίεση κλπ. Ως προς αυτό, η σημασία που δίνουμε στο gay culture / gay lifestyle και τις οικονομικές δραστηριότητες μου φαίνεται συχνά υπερεκτιμημένη (όταν δεν είναι εκ του πονηρού), αν και αναγνωρίζω ότι κάποιες φορές μπορεί κι αυτά να έχουν μεγάλη σημασία.

Με την ευκαιρία, συγχαρητήρια για τον Πολύχρωμο Πλανήτη - είναι από τις περιπτώσεις που έχει μεγάλη σημασία η ύπαρξή του.

Κι επειδή αναφερθήκατε στο free press, αν εννοείτε το 10%, εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται περισσότερο έντιμο, αξιοπρεπές, και όχι και τόσο απολιτικό. Θα με ενδιέφερε η άποψή σας.

erva_cidreira είπε...

anonymous: Στην πραγματικότητα, αν αντιλαμβάνομαι σωστά, θέτεις το κλασικό ερώτημα αν η ομοφυλοφιλία είναι βασικό ταυτοτικό στοιχείο για έναν γκέι. Η δική μου απάντηση είναι πως ναι, χωρίς ωστόσο να απειλεί την ιδιαιτερότητά του ως άτομο. Γιατί, βλέπεις, η ταυτότητα του καθενός μας αποτελείται από πολλές επιμέρους ταυτότητες που τις ιεραρχούμε διαφορετικά ο καθένας, κατά καιρούς μάλιστα τις επανα-ιεραρχούμε κι εμείς οι ίδιοι σε διαφορετική σειρά. Σ’ αυτό οφείλεται άλλωστε η αναμφίβολη μοναδικότητά μας.
Κάθε ταυτοτική ομάδα όμως έχει τη δική της υποκουλτούρα και μέσα από αυτήν μεταδίδει εμπειρία, αξίες, ηθικές αρχές, αισθητική, ιστορία κλπ. Άρα η gay culture είναι μάλλον κάτι βαθύτερο, ουσιαστικότερο και χρησιμότερο από το επιφανειακό gay lifestyle, που θα συμφωνήσω ότι συνήθως είναι, εκτός από κάπως ανούσιο, και υπερβολικά περιοριστικό.
Η απορία βρίσκεται στο γιατί οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι νιώθουν την ανάγκη να επιδεικνύουν ένα πρόσωπο ανεξαρτησίας από την ταυτοτική τους ομάδα σε ποσοστό δυσανάλογα μεγαλύτερο από ό,τι συμβαίνει σε άλλες ομάδες, δεδομένων μάλιστα και των προβλημάτων των αρνητικών διακρίσεων που υφίστανται. Ή ακριβώς σ’ αυτές βρίσκεται ο λόγος. Θέλω να πω, αρνούμενοι να «συστρατευθούν» μήπως προσπαθούν ατομικά, και κατά τη γνώμη μου αναποτελεσματικά, να αυτοπροστατευτούν;
Θα ήθελα τη γνώμη σου σχετικά.
Μαρίνα: Το mainstream σημαίνει δεσπόζουσα τάση. Στην Ελλάδα συνήθως ελλείψει έγκυρων στατιστικών υποθέτουμε εμπειρικά ποια θα μπορούσε να είναι αυτή. Αλλά είναι αλήθεια ότι το κάνουμε ή με όρους του παρελθόντος ή με όρους δανεικούς από το εξωτερικό, εξ ου και οι σχετικές αντιρρήσεις στο τέλος.
Θα μας ενδιέφερε πάντως να μας μεταφέρεις την δική σου προσωπική εμπειρία από το χώρο του βιβλιοπωλείου σου. Ακόμη κι αν δεν είναι αντιπροσωπευτική για όλη τη χώρα θα μπορούσε να μας βοηθήσει να σχηματίσουμε μια πρώτη εικόνα για το τι διαβάζουμε ή θα επιθυμούσαμε να διαβάσουμε.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ φίλε Tadef

Το συγκεκριμένο άρθρο μου, κατ’ αρχήν σκοπό είχε να θίξει το περιβόητο θέμα του «γκέι κινήματος» στην Ελλάδα. Αν υπήρξε, αν υπάρχει, αν μπορεί να υπάρξει και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να υπάρξει.

Αν θέλεις εν συντομία, μπορώ να σου παραθέσω τις διεκδικήσεις-αιτήματα της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας (ΕΟΚ), στην οποία είμαι (προσωρινή μέχρι το συνέδριο του Οκτωβρίου) Γενική Γραμματέας:

1) Κατάρτιση νομοθεσίας που θα κάνει νόμο του κράτους τον Πολιτικό Γάμο μεταξύ Ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε ημίμετρα που ακούν στο όνομα «Σύμφωνο Συμβίωσης» ή όπως αλλιώς θέλουν να τα ονομάζουν που υποτιμούν την νοημοσύνη μας και διαιωνίζουν τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού.

2) Νομική αναγνώριση της ομοφυλόφιλης, λεσβιακής, τρανσέξουαλ γονεϊκότητας. Το δικαίωμα της δημιουργίας οικογένειας και υιοθεσίας πρέπει να ισχύει για όλους τους πολίτες αυτής της χώρας.

3) Απάλειψη της έννοιας των λεγομένων «χρηστών ηθών» σε όποιον νόμο του Ελληνικού Κράτους υπάρχει, και, κυρίως από το Άρθρο 5, παράγραφος 1, όπου αναφέρεται ότι: «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη». Η απαράδεκτη αυτή διάταξη περί χρηστών ηθών έχει γίνει κατά καιρούς ευκαιρία δίωξης πολλών ομοφυλόφιλων, λεσβιών, τρανσέξουαλ.

4) Άμεση κατάργηση του άρθρου 347 του Ποινικού Κώδικα «ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ ΑΣΕΛΓΕΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΡΡΕΝΩΝ», το οποίο είναι πιστό αντίγραφο της φοβερής παραγράφου 175 του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα βάση της οποίας εκατοντάδες χιλιάδες ομοφυλόφιλοι δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί και η οποία καταργήθηκε στην Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ’70.


5) Επέκταση του νόμου N.927/1979 (ΦΕΚ 139 Α'), που αναφέρεται σε "Κυρώσεις κατά φυλετικών, θρησκευτικών διακρίσεων". Να επεκταθεί και στις περιπτώσεις διακρίσεων για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού (Ο νόμος 3304/05 καλύπτει μόνο την προστασία από διακρίσεις στην εργασία και στον χώρο απασχόλησης, εκτός του ότι έχει αρκετές ασάφειες που πρέπει να βελτιωθούν).

Αυτά, εν συντομία επαναλαμβάνω.
Αν θέλεις μπορούμε να τα συζητήσουμε εκτενέστερα.

Επειδή όμως έθιξες συγκεκριμένα το ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης, ή όπως αλλιώς θέλουν να το ονομάζουν, θα σου πω ότι θα πρέπει να είναι απορριπτέο από την κοινότητα για δύο λόγους:
a) Για λόγους στρατηγικής. Ποτέ δεν ζητάς το ελάχιστο. Ζητάς το μέγιστο, αν θες να πετύχεις έστω το ελάχιστο.
b) Για λόγους ουσίας. Ο πολιτικός γάμος και η οικογένεια προστατεύονται από το σύνταγμά μας. Με τον πολιτικό γάμο προκύπτουν αυτομάτως όλα τα υπόλοιπα: ασφαλιστικές καλύψεις, κληρονομικά δικαιώματα και πολλά-πολλά ακόμη, χωρίς να χρειάζονται επιμέρους ρυθμίσεις. Ενώ με το σύμφωνο συμβίωσης, κάθε φορά θα χρειάζεται να γίνονται αλλαγές στους επιμέρους νόμους ώστε να προβλέπεται η Χ διάταξη και για το σύμφωνο συμβίωσης. Ξέχωρα ότι τελικά θα αποτελεί διάκριση. Δεν καταλαβαίνω γιατί για τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια θα πρέπει να ισχύει το Χ και για τα ομοφυλόφιλα το Υ. Γιατί κάποιοι πολίτες αυτοί της χώρας θα πρέπει να είναι «πιο ίσοι από τους ίσους».

Επίσης αν διαβάσεις την πρόταση νόμου για το σύμφωνο συμβίωσης που κατέθεσε δημόσια το ΠΑΣΟΚ εδώ και αρκετούς μήνες, αν και στην Βουλή δεν την κατέθεσε ποτέ, και προσωπικά αμφιβάλλω αν τελικά θα την καταθέσει, θα δεις ότι έχει απαράδεκτες διατάξεις που συνιστούν ευθεία διάκριση. Ειδικά αυτή η συγκεκριμένη πρόταση πρέπει να είναι κάθετα απορριπτέα (νομίζω ότι στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα που φιλοξενεί τις απόψεις μας υπάρχει κάπου δημοσιευμένη αυτή η πρόταση νόμου, μπορείς να την διαβάσεις και να κρίνεις).

Και ας πάψουμε πια να πιπιλάμε την καραμέλα που μας «πουλάει» ο Υπ. Δικ. Παπαληγούρας, ότι η Ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη και γι’ αυτό ας μην ζητάμε πολιτικό γάμο, αλλά σύμφωνο συμβίωσης για να μην «προκαλούμε» δήθεν, το κοινό αίσθημα γιατί είναι συντηρητική η κοινωνία μας (έτσι κοντολογίς, μας συστήνουν το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός και θεωρούν ορισμένοι ότι είναι και προωθημένες απόψεις…ήμαρτον δηλαδή). Η Ισπανική κοινωνία, που προ 15-20 χρόνων ήταν όσο συντηρητική ήταν και η Ελληνική, έκανε μέσα σ’ αυτά τα χρόνια πολύ γρήγορα βήματα, ενώ δεν θα πρέπει να αγνοούμε ότι η Καθολική Εκκλησία της Ισπανίας έφερε (και εξακολουθεί να φέρνει) πολύ σοβαρά εμπόδια και η στάση της ήταν τόσο αρνητική όσο και της δικής μας ορθόδοξης. Παρ’ όλα αυτά αυτή τη στιγμή στην Ισπανία μέσα σε λίγο παραπάνω από ένα χρόνο έχουν γίνει περίπου 1500 πολιτικοί γάμοι ομοφυλόφιλων και αρκετές υιοθεσίες.

Όλα αυτά όμως για να γίνουν, θα πρέπει να υπάρχει συνειδητοποίηση στους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες, ώστε να εμπεδωθεί η αίσθηση του «γκέι κινήματος» που αυτή την στιγμή, σαφώς δεν υφίσταται.

Φιλικά
Μαρίνα Γαλανού.

Υ.Γ. erva_cidreira, για το θέμα που είχες θίξει, για το ποια βιβλία μας αρέσουν, τι επιθυμούμε να διαβάζουμε, δεν το έχω ξεχάσει. Δοθείσης ευκαιρίας στο μέλλον, επιφυλάσσομαι να το συζητήσουμε…