29.6.09

Η ΑΝΔΡΙΚΗ ΦΙΛΙΑ 1

Image Hosted by ImageShack.us
Hope Langloff (ΗΠΑ)
Η ομοφυλοφιλία, σύμφωνα με τον Φουκό, είναι η επανεύρεση της κόλλας
(που συγκολλά τα σώματα των ανδρών), με νέους όρους, που δεν είναι υποχρεωτικό
ότι θα παραμείνουν «σεξουαλικοί», αν θέλουμε η νέα παιδεία για τη συναισθηματικότητα
ανάμεσα στους άντρες να έχει το δικό της χώρο και στο μέλλον.
.
Η αντρική φιλία σύμφωνα με τον Φουκό.
Ο Φουκό θα διατρανώσει αυτό το σημείο λέγοντας ότι η δύναμη της ομοφυλοφιλίας είναι ανατρεπτική, ένα αντικλείδι για να ανακαλύψουμε την υποτιθέμενη συζήτηση της αλήθειας που θέλει να συστηματοποιήσει τη σεξουαλικότητα σαν «μια αντικειμενική ταυτότητα του γένους που στηρίζεται σε σεξουαλικές πρακτικές», επιδεικνύοντας τον κίνδυνο της απομόνωσης της ομοφυλοφιλίας, ενώ θα επικαλείται την αξία της αρρενωπότητας. Όταν, όπως μας θυμίζει ο Ντιντιέ Εριμπόν (2000), ξεκινάει να διδάσκει στο Μπέρκλει και βρίσκει απέναντί του την γκέι παιδεία του Σαν Φρανσίσκο, ξεκινάει μια νέα περίοδος της σκέψης του. Αρχίζει να εκτιμάει την προσπάθεια των γκέι του Σαν Φρανσίσκο να δημιουργήσουν μια νέα παιδεία, δική τους. Θα δει μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια να βγουν από το γκέτο της ομοφυλοφιλίας, εννοούμενης μόνο ως σεξουαλικής πρακτικής, και θα βρει αφορμές να σκεφτεί μια από-σεξουαλικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, θεωρώντας την ως μια διεύρυνση της έννοιας για τις σχέσεις ανάμεσα σε πρόσωπα, που θα αποτελείται από νέες υποχρεώσεις, γενναιοδωρία, αλληλεγγύη και συμμετοχή. Τότε θα αρχίσει να ασχολείται και με την ιστορία της αντρικής φιλίας, ξεκινώντας από την αρχαιότητα, τον ελληνικό και τον ρωμαϊκό κόσμο, και τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Εκεί θα διακρίνει κάτι που έχει τεράστιο ενδιαφέρον για την έρευνα σχετικά με μια νέα αντρική παιδεία:

Στην πορεία των αιώνων, ξεκινώντας από την αρχαιότητα, η φιλία αποτέλεσε μια πολύ σημαντική κοινωνική σχέση, στο εσωτερικό της οποίας οι φίλοι διέθεταν μια ορισμένη ελευθερία, έναν συγκεκριμένο τύπο επιλογών (περιορισμένων, εννοείται), που τους επέτρεπε να έχουν πολύ έντονες συναισθηματικές σχέσεις. Η φιλία είχε και κοινωνικές συνέπειες και το άτομο έπρεπε να βοηθά τους φίλους του […] Αυτό το είδος φιλίας εξαφανίστηκε γύρω στον 16ο και 17ο αιώνα, τουλάχιστον από τις αντρικές κοινωνίες.

Επίσης, στη διάρκεια μιας από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε σ’ ένα σαδομαζοχιστικό περιοδικό:

Η ομοφυλοφιλία (όπως την εννοώ εγώ, η ύπαρξη σεξουαλικών σχέσεων ανάμεσα σε άντρες) έγινε πρόβλημα αρχίζοντας από τον δέκατο όγδοο αιώνα. Εμείς τη βλέπουμε να γίνεται πρόβλημα με την αστυνομία και το νομικό σύστημα. Και σκέφτομαι ότι αν γίνει και κοινωνικό πρόβλημα, αυτό θα συμβεί επειδή θα έχει εξαφανιστεί η φιλία. Η φιλία ήταν τόσο σημαντική, τόσο κοινωνικά αποδεκτή, ώστε κανείς δεν αντιλαμβανόταν ότι οι άντρες είχαν μεταξύ τους σεξουαλικές σχέσεις. Δεν μπορούσαν να πουν ούτε ότι δεν είχαν, απλώς δεν είχε σημασία. Δεν υπήρχε κανένα κοινωνικό επακόλουθο, το θέμα γινόταν αποδεκτό πολιτιστικά. […] Από τη στιγμή που εξαφανίστηκε η φιλία ως σχέση πολιτιστικά αποδεκτή, τέθηκε το ερώτημα: «Τι κάνουν, τέλος πάντων, οι άντρες που μένουν μαζί;» και σ’ αυτό το σημείο εμφανίστηκε το πρόβλημα […] Η εξαφάνιση της φιλίας ως κοινωνικής σχέσης και το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία δηλώθηκε σαν κοινωνικό, πολιτικό και ιατρικό πρόβλημα ανήκουν στην ίδια διαδικασία.

Φράνκο Λα Τσέκλα: Απότομοι τρόποι. Η ανθρωπολογία του αρσενικού (Κέδρος, 2004)

Δεν υπάρχουν σχόλια: