Η ΚΑΡΔΙΑΙΣ ΠΕΤΟΥΝ 'Σ ΤΑ ΧΕΙΛΗ

[…]

Καί νά, ἔρχετ’ ἕνας νέος

μέ μαλλιά ξανθά

καί ΄σάν ἄγγελος ὡραῖος

 ταῖς ψυχαῖς μεθᾷ.

«Παλληκάρι, μή λυπᾶσαι,

 κ’ εἶμαι ὁ Στρατής,

 ἀδελφός, ἄν μέ θυμᾶσαι,

 τῆς αγαπητῆς»

 ‘Σάν πιστοί φιλιοῦνται φίλοι

 κ’ ἀγαπητικοί·

 ἡ καρδιαίς πετοῦν ‘ς τά χείλη,

 καί φιλιοῦντ’ ἐκεῖ.

 Παλληκάρι, στάσου, στάσου·

 βλέπε ποιόν κρατεῖς.

 ∆ιέ ποιός κείτετ’ ἐμπροστά σου·

 δέν εἶν’ ὁ Στρατής.

 Εἶν’ ἐκείνη π’ ἀγαποῦσες,

 εἶναι ἡ Χρυσῆ.

 «Ἄχ, Χρυσῆ μου, μέ γελοῦσες!

 Ἤσουν λοιπόν σύ!»

 Α. Ρ. Ραγκαβής (1809-1892): Ο θάνατος του παλληκαριού