ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΓΙΟΡΤΗΣ
(ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΛΕΣΒΙΕΣ ραντεβού στο Ζάππειο.
Σάββατο 26 Ιούνη 1982 8.30 μμ
Μέρα Ομοφυλόφιλης Περηφάνειας
Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδας)
Φέτος το ΑΚΟΕ αποφάσισε να γιορτάσει τη Διεθνή Ημέρα Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας (Gay Pride Day), που – όπως σε όλο τον κόσμο – γιορτάζεται στις 26 Ιουνίου. Καθίσαμε, λοιπόν, κάποιο βράδι, βομβαρδισμένοι από τα προγράμματα των ξένων ομοφυλόφιλων οργανώσεων για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς. Βέβεαια, η εποχή ήταν ακατάλληλη, πολλά παιδιά από το ΑΚΟΕ έλειπαν από την Αθήνα, και τα οικονομικά μας ήταν σε άθλια κατάσταση. Λιγουρευόμασταν τα ξένα, πολυήμερα προγράμματα, με τις συζητήσεις, τις προβολές φιλμς, τα κονσέρτα, τα πάρτυ και την καθιερωμένη παρέλαση – διαδήλωση της τελευταίας ημέρας και ειδικά εκείνη του San Fransisco που παίρνει ιδιαίτερο γιορταστικό χρώμα με πυροτεχνήματα, κουστούμια, χορούς στους δρόμους κλπ.
Η Gay Pride Day έχει το ύφος γιορτής. Συμβολίζει την αποδοχή του εαυτού μας και την απόρριψη της ενοχής μας. Η λέξη «υπερηφάνεια» χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή με τη λέξη «καταισχύνη» που κάλυπτε τους ομοφυλόφιλους τόσους αιώνες. Τη μέρα αυτή ο ομοφυλόφιλος «ανοίγεται» στον κόσμο δηλώνοντας τη «διαφορά» του και απαιτεί το δικαίωμα του να υπάρχει ισότιμα με τους άλλους ανθρώπους χωρίς να ντρέπεται πλέον γι’ αυτό που είναι.
Τα χρονικά περιθώρια και η έλλειψη χρημάτων μάς πίεζαν. Αρχίσαμε να συζητάμε για το όνομα που θα δίναμε στην ελληνική γιορτή και για το ποια είναι, τελικά, η σκοπιμότητά της. Η λέξη «υπερηφάνεια» ενοχλούσε πολλούς: γιατί θάπρεπε να είμαστε περήφανοι για κάτι που δεν είναι ελάττωμα ούτε και προσόν; Συμφώνησαν όμως με την παρατήρηση ότι στη σημερινή πραγματικότητα για να δηλώνεις πως είσαι ομοφυλόφιλος χρειάζεται κάποιος ηρωισμός και συνεπώς μπορείς να είσαι περήφανος γι’ αυτό. Για την ονομασία της γιορτής ακούστηκαν διάφορες προτάσεις όπως « ομοφυλόφιλη γιορτή, ομοφυλόφιλη παρουσία» κ.α., αλλά στο τέλος αποφασίστηκε να διατηρηθεί η ξένη ονομασία μεταφρασμένη στα ελληνικά: « Ημέρα Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας». Οι λεσβίες φίλες ήταν μαζί μας.
Με κάποιο φόβο για πιθανά προβλήματα με την αστυνομία, αποφασίσαμε να κάνουμε μια σιωπηλή παρουσία το βράδυ της 26ης Ιουνίου, στο Ζάππειο, ένα χώρο αρκετά οικείο και πολυσύχναστο, μέσα στην αθηναική κάψα. Πενιχρά τα μέσα και οι συμπαθούντες, ορμητική όμως η διάθεση και το κέφι μας. Ελπίζαμε στην κατάλληλη ατμόσφαιρα και στον ικανό αριθμό των συμμετεχόντων για τη δημιουργία χάπενινγκς, που θα είχαν και ανάλογη εξέλιξη.
Επιστρατεύτηκε ο Ουράνιος Λειβάδιος, που κάνει το κόμιξ, παράτησε οικογένεια και κοινωνικές υποχρεώσεις και χάρη στη βοήθεια του Μάρκου και του Κώστα ήταν έτοιμη η αφίσσα της γιορτής μέσα σε δυο μέρες. Τα συνεργεία δούλεψαν έγκαιρα, σκληρά και γρήγορα. Ο Σωτήρης, ο Λευτέρης, ο Γιώργος. Ο Λεωνίδας ανέλαβε τις διαδικασίες με την αστυνομία και ο Γιαννίδης τα οργανωτικά. Ο Γιάννης έψαχνε μέχρι τελευταίο λεπτό για «κιθαρωδούς» και ο Αντώνης, για λαμπερά μπαλόνια με ήλιον που θα γράφανε «ΑΜΦΙ». Κρίμα που δεν κατάφερε να τα βρει στο τέλος.
Το δειλινό του Σαββάτου της 26ης Ιουνίου, μας βρήκε στα σκαλάκια του μεγάρου. Πολλοί οι περιπατητές, πολλοί οι γνωστοί, πολλοί οι άσχετοι και οι περίεργοι. Το φως του ήλιου ήταν ακόμα δυνατό, τα παιδιά χαμογελούσαν και κρατούσαν πανώ και αφίσσες. Ακούγονταν γέλια και χαιρετούρες. Όμως σιγά σιγά πληθαίναμε. Είδαμε δυο τρεις παρουσίες, που νόμιζες πως τόχαν σκάσει από Αμερικάνικα μπαρ, είδαμε κλεφτές ματιές από μακρινούς περαστικούς, είδαμε μαμάδες να τραβάνε έντρομες τα παιδάκια τους από κοντά μας και άλλες να τα αφήνουν να έρθουν να κάτσουν δίπλα μας. Αρκετοί ξένοι, πολλές κοπέλες, είμασταν πια 250 και κάτι έπρεπε να γίνει. Τρία παιδιά με όμορφες φωνές άρχισαν να τραγουδάνε μπαλάντες στην κιθάρα. Το φεγγάρι είχε ανατείλει, ο κόσμος μαζευότανε, έκρινε, κατέκρινε, επιδοκίμαζε. Τραγουδούσαμε όλοι μαζί πια.
Ένα πιτσιρίκι σκύλος τριγύριζε από αγκαλιά σε αγκαλιά. Οι συζητήσεις, οι φοβισμένοι που προσέγγιζαν. Ένας αυστηρός γέρος μάς ζητούσε άδεια συγκέντρωσης και έλεγε πως είναι ο …Αρχηγός της Αστυνομίας. Μια κυρία αναρωτιότανε «Μα καλά! Ποια είναι επιτέλους τα αιτήματά σας;» Από πολλούς αντιμετωπίσαμε ειρωνικά χαμόγελα. Ακούστηκε, μάλιστα, ότι τα παιδιά που είχαν μουστάκι ήταν οι …νταβατζήδες όσων δεν είχαν. Κατά τις 11 πολλοί άρχισαν αν φεύγουν, η νύχτα είχα συνέχεια. Άλλοι έμειναν να παρακολουθούν τις ζωηρές συζητήσεις, που τόσο ευδοκιμούν στους χώρους του Ζαππείου.
Φύγαμε ήρεμοι και κάπως πιο δυνατοί. Μαζέψαμε σχετικά αρκετά άτομα – κάπου 300. κάτι ήταν κι αυτό! Αν και μας «έκλεψε» πολλούς το Ηρώδειο, η Επίδαυρος, κάποιο μπαρ, κάποιο άλλο πάρκο ή κανένα θερινό σινεμά, δηλώσαμε την παρουσία μας, το όνομα μας και την προσωπική μας διαφορά. Του χρόνου, ελπίζουμε να είναι καλύτερα.
Γιάννης Ν.
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΑΜΦΙ, τεύχος 12-13)
Φέτος το ΑΚΟΕ αποφάσισε να γιορτάσει τη Διεθνή Ημέρα Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας (Gay Pride Day), που – όπως σε όλο τον κόσμο – γιορτάζεται στις 26 Ιουνίου. Καθίσαμε, λοιπόν, κάποιο βράδι, βομβαρδισμένοι από τα προγράμματα των ξένων ομοφυλόφιλων οργανώσεων για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς. Βέβεαια, η εποχή ήταν ακατάλληλη, πολλά παιδιά από το ΑΚΟΕ έλειπαν από την Αθήνα, και τα οικονομικά μας ήταν σε άθλια κατάσταση. Λιγουρευόμασταν τα ξένα, πολυήμερα προγράμματα, με τις συζητήσεις, τις προβολές φιλμς, τα κονσέρτα, τα πάρτυ και την καθιερωμένη παρέλαση – διαδήλωση της τελευταίας ημέρας και ειδικά εκείνη του San Fransisco που παίρνει ιδιαίτερο γιορταστικό χρώμα με πυροτεχνήματα, κουστούμια, χορούς στους δρόμους κλπ.
Η Gay Pride Day έχει το ύφος γιορτής. Συμβολίζει την αποδοχή του εαυτού μας και την απόρριψη της ενοχής μας. Η λέξη «υπερηφάνεια» χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή με τη λέξη «καταισχύνη» που κάλυπτε τους ομοφυλόφιλους τόσους αιώνες. Τη μέρα αυτή ο ομοφυλόφιλος «ανοίγεται» στον κόσμο δηλώνοντας τη «διαφορά» του και απαιτεί το δικαίωμα του να υπάρχει ισότιμα με τους άλλους ανθρώπους χωρίς να ντρέπεται πλέον γι’ αυτό που είναι.
Τα χρονικά περιθώρια και η έλλειψη χρημάτων μάς πίεζαν. Αρχίσαμε να συζητάμε για το όνομα που θα δίναμε στην ελληνική γιορτή και για το ποια είναι, τελικά, η σκοπιμότητά της. Η λέξη «υπερηφάνεια» ενοχλούσε πολλούς: γιατί θάπρεπε να είμαστε περήφανοι για κάτι που δεν είναι ελάττωμα ούτε και προσόν; Συμφώνησαν όμως με την παρατήρηση ότι στη σημερινή πραγματικότητα για να δηλώνεις πως είσαι ομοφυλόφιλος χρειάζεται κάποιος ηρωισμός και συνεπώς μπορείς να είσαι περήφανος γι’ αυτό. Για την ονομασία της γιορτής ακούστηκαν διάφορες προτάσεις όπως « ομοφυλόφιλη γιορτή, ομοφυλόφιλη παρουσία» κ.α., αλλά στο τέλος αποφασίστηκε να διατηρηθεί η ξένη ονομασία μεταφρασμένη στα ελληνικά: « Ημέρα Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας». Οι λεσβίες φίλες ήταν μαζί μας.
Με κάποιο φόβο για πιθανά προβλήματα με την αστυνομία, αποφασίσαμε να κάνουμε μια σιωπηλή παρουσία το βράδυ της 26ης Ιουνίου, στο Ζάππειο, ένα χώρο αρκετά οικείο και πολυσύχναστο, μέσα στην αθηναική κάψα. Πενιχρά τα μέσα και οι συμπαθούντες, ορμητική όμως η διάθεση και το κέφι μας. Ελπίζαμε στην κατάλληλη ατμόσφαιρα και στον ικανό αριθμό των συμμετεχόντων για τη δημιουργία χάπενινγκς, που θα είχαν και ανάλογη εξέλιξη.
Επιστρατεύτηκε ο Ουράνιος Λειβάδιος, που κάνει το κόμιξ, παράτησε οικογένεια και κοινωνικές υποχρεώσεις και χάρη στη βοήθεια του Μάρκου και του Κώστα ήταν έτοιμη η αφίσσα της γιορτής μέσα σε δυο μέρες. Τα συνεργεία δούλεψαν έγκαιρα, σκληρά και γρήγορα. Ο Σωτήρης, ο Λευτέρης, ο Γιώργος. Ο Λεωνίδας ανέλαβε τις διαδικασίες με την αστυνομία και ο Γιαννίδης τα οργανωτικά. Ο Γιάννης έψαχνε μέχρι τελευταίο λεπτό για «κιθαρωδούς» και ο Αντώνης, για λαμπερά μπαλόνια με ήλιον που θα γράφανε «ΑΜΦΙ». Κρίμα που δεν κατάφερε να τα βρει στο τέλος.
Το δειλινό του Σαββάτου της 26ης Ιουνίου, μας βρήκε στα σκαλάκια του μεγάρου. Πολλοί οι περιπατητές, πολλοί οι γνωστοί, πολλοί οι άσχετοι και οι περίεργοι. Το φως του ήλιου ήταν ακόμα δυνατό, τα παιδιά χαμογελούσαν και κρατούσαν πανώ και αφίσσες. Ακούγονταν γέλια και χαιρετούρες. Όμως σιγά σιγά πληθαίναμε. Είδαμε δυο τρεις παρουσίες, που νόμιζες πως τόχαν σκάσει από Αμερικάνικα μπαρ, είδαμε κλεφτές ματιές από μακρινούς περαστικούς, είδαμε μαμάδες να τραβάνε έντρομες τα παιδάκια τους από κοντά μας και άλλες να τα αφήνουν να έρθουν να κάτσουν δίπλα μας. Αρκετοί ξένοι, πολλές κοπέλες, είμασταν πια 250 και κάτι έπρεπε να γίνει. Τρία παιδιά με όμορφες φωνές άρχισαν να τραγουδάνε μπαλάντες στην κιθάρα. Το φεγγάρι είχε ανατείλει, ο κόσμος μαζευότανε, έκρινε, κατέκρινε, επιδοκίμαζε. Τραγουδούσαμε όλοι μαζί πια.
Ένα πιτσιρίκι σκύλος τριγύριζε από αγκαλιά σε αγκαλιά. Οι συζητήσεις, οι φοβισμένοι που προσέγγιζαν. Ένας αυστηρός γέρος μάς ζητούσε άδεια συγκέντρωσης και έλεγε πως είναι ο …Αρχηγός της Αστυνομίας. Μια κυρία αναρωτιότανε «Μα καλά! Ποια είναι επιτέλους τα αιτήματά σας;» Από πολλούς αντιμετωπίσαμε ειρωνικά χαμόγελα. Ακούστηκε, μάλιστα, ότι τα παιδιά που είχαν μουστάκι ήταν οι …νταβατζήδες όσων δεν είχαν. Κατά τις 11 πολλοί άρχισαν αν φεύγουν, η νύχτα είχα συνέχεια. Άλλοι έμειναν να παρακολουθούν τις ζωηρές συζητήσεις, που τόσο ευδοκιμούν στους χώρους του Ζαππείου.
Φύγαμε ήρεμοι και κάπως πιο δυνατοί. Μαζέψαμε σχετικά αρκετά άτομα – κάπου 300. κάτι ήταν κι αυτό! Αν και μας «έκλεψε» πολλούς το Ηρώδειο, η Επίδαυρος, κάποιο μπαρ, κάποιο άλλο πάρκο ή κανένα θερινό σινεμά, δηλώσαμε την παρουσία μας, το όνομα μας και την προσωπική μας διαφορά. Του χρόνου, ελπίζουμε να είναι καλύτερα.
Γιάννης Ν.
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΑΜΦΙ, τεύχος 12-13)
2 σχόλια:
Τι χρόνια!
Ο Καραμπελιάς σε απεργία πείνας για τον Άγγελο. Στο υπόγειο, στα Εξαρχεια, στήνονταν οι πιο αρχοντικές φτωχικές γιορτές...
Κι ύστερα η εποχή που η Πάολα διεκδικούσε έδρα στη βουλή...
θυμήθηκα που, γυμνασιοκόριτσο, αγόραζα το εφημεριδάκι, το Λάμδα (λ) - το θυμάσαι;-- το διάβαζα, κι ύστερα το έκαιγα να μη το βρει η μαμά που χε βαρύ ιατρικό ιστορικό (το ίδιο έκανα με το "της φυλακής" κι άλλα έντυπα του χώρου).
Αναρωτιέμαι γιατί η ανάπτυξη των κινημάτων μας οδηγεί στον κατακερματισμό κι όχι στην ενότητα.
Ασφαλώς και θυμάμαι «το Λάμδα». Έχω ήδη καταχωρήσει κάτι από το Νο 3 του στις 9-5-06.
Νομίζω όμως ότι όλη η ύστερη μεταπολίτευση ήταν μια συναρπαστική εποχή. Ωστόσο, ίσως να έχεις δίκιο ότι το 1982 χρειάζεται ένα ειδικό αφιέρωμα. Ευκαιρία να ξεσκονίσω και το αρχείο μου.
Σχετικά με το τι φταίει και τα κοινωνικά κινήματα δεν προκόβουν σ’ αυτόν τον τόπο, τι να σου πω… Ίσως το ότι δεν έχουμε μάθει να έχουμε υπομονή, να δουλεύουμε μεθοδικά και, κυρίως, να είμαστε πραγματικά γενναιόδωροι στον εθελοντισμό μας. Ίσως το ότι είμαστε εγωιστές, ατομιστές και χωρίς πραγματική παιδεία κοινωνικής αλληλεγγύης. Ίσως το ότι κάποιοι είναι έτοιμοι να ξεπουληθούν εύκολα και κάποιοι άλλοι είναι υπερβολικά ζηλόφθονες γι’ αυτό. Ίσως το ότι βρίσκουμε τρόπους και τα βολεύουμε και αυτό μας αρκεί, αφού έχουμε μάθει να έχουμε περιορισμένες φιλοδοξίες. Ίσως επειδή το καλοκαίρι κρατάει πολλούς μήνες και έτσι ξεχνιόμαστε εύκολα.
Μεγάλη κουβέντα.
Δημοσίευση σχολίου