14o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΑΛΛΟΦΩΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ. ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ που εξερευνά μια διαφορετική πτυχή του ερωτισμού, και σίγουρα θα συζητηθεί στο 14^ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, είναι «Οι αόρατοι» (Les Invisibles), του Γάλλου Σεμπαστιάν Λιφσίτζ. Ηρωες εδώ είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι που ζουν ανοιχτά ως ομοφυλόφιλοι.

enet.gr

Στο ντοκιμαντέρ μιλούν χωρίς λογοκρισία άνδρες και γυναίκες, γεννημένοι κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Από καλλιτέχνες μέχρι αγρότες. Το μόνο που τους ενώνει είναι η ομοφυλοφιλία τους και η απόφασή τους να δηλώσουν ανοιχτά την ταυτότητά τους ακόμα κι όταν η κοινωνία τούς απέρριπτε. Εχουν αγαπήσει, έχουν παλέψει, και σήμερα εξηγούν πώς κατάφεραν να εξισορροπήσουν την επιθυμία τους να παραμείνουν καθημερινοί άνθρωποι με την ανάγκη να απελευθερωθούν ώστε να ζήσουν μια γεμάτη ζωή.

Ανάμεσά τους ένας μονόφθαλμος βοσκός, που δεν διστάζει να αποκαλύψει πως στα 12 του μυήθηκε στον ομοφυλοφιλικό έρωτα από έναν εξηντάχρονο άνδρα τον οποίο «έπιασε» να αυτοϊκανοποιείται. «Με ρώτησε αν θέλω να τον αγγίξω, κι εγώ είπα ναι», λέει εντελώς απενοχοποιημένα ο ηλικιωμένος σήμερα άντρας, που επέλεξε να ζει μόνος - το τίμημα του να αλλάζει ερωτικούς συντρόφους όλα αυτά τα χρόνια.

Πολύ διαφορετικές οι περιπτώσεις μακροχρόνια ερωτευμένων ανδρών και γυναικών, γέρων σήμερα, των οποίων η καθημερινότητα δεν παραλλάσσει ούτε στο ελάχιστο από αυτήν ενός παντρεμένου ετερόφυλου ζευγαριού: γκρίνιες για καθημερινά μικροπράγματα, κουτσομπολιά και αυτή η αίσθηση οικειότητας που μόνο από μια πολύχρονη συμβίωση μπορεί να πηγάζει. Ενας από αυτούς ήταν χωρισμένος με 5 παιδιά και δεν είχε δελεαστεί ποτέ από άντρα, όταν ανακάλυψε τον έρωτα στο πρόσωπο του σημερινού συντρόφου του. Σήμερα προχωρούν σκυφτά, κούτσα κούτσα, αλλά πάντα μαζί στη ζωή. «Θυμάμαι πως το κομμουνιστικό κόμμα με απέρριψε μικρό, λόγω της κλίσης μου αυτής», λέει πικραμένος ο ένας.

Πολύ ενδιαφέρουσα και η περίπτωση μιας καλοβαλμένης διανοούμενης γυναίκας με γλυκό πρόσωπο, γεννημένης το 1927. «Η ζωή μου», εξηγεί, «ήταν προδιαγεγραμμένη: γάμος, παιδιά, καταπιεσμένες επιθυμίες. Εκανα ένα παιδί κάθε τρία χρόνια». Και ξαφνικά, κάπου στη δεκαετία του '70, ανακάλυψε το γυναικείο κίνημα. Οι αλλαγές τη συμπαρέσυραν κι όταν γνώρισε μια Γερμανίδα μυήθηκε για πρώτη φορά στον έρωτα. Τα παιδιά της σήμερα την έχουν αποδεχθεί.

Το 1975, δύο νεαρές, τότε, λεσβίες απολύονται λόγω των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. «Δεν το βάλαμε κάτω. Αγοράσαμε μια φάρμα κι έκτοτε ζούμε μια φυσιολογική ζωή, με την υποστήριξη των γειτόνων μας. Είμαστε 35 χρόνια μαζί».

Τα παλιά χρόνια, εξηγούν, «το σκάνδαλο δεν ήταν τόσο να είσαι όσο να παραδέχεσαι δημόσια πως είσαι ομοφυλόφιλος».

«Ομως η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή. Είναι εγγεγραμμένη στο DNA σου. Κι αν μοιάζαμε λίγο με αγόρια ήταν συνειδητό, για να προσελκύσουμε τα άλλα κορίτσια», λέει μια δυναμική ασπρομάλλα γιαγιά που έζησε μια εντελώς απενοχοποιημένη, πλούσια ερωτική ζωή.

Σας σοκάρουν όλα αυτά; Οπως και να 'χει, είναι όψεις της ίδιας της ζωής.

6/6, ΟΠΕΡΑ 1, 20.00