Frédéric Bazille (Γαλλία, 1841-1870)
31.1.10
"ΜΑΥΡΗ" ΑΦΡΙΚΗ 3 - ΝΙΓΗΡΙΑ
The trouble with Nigeria
By Craig Young, 25/1/2010
While Uganda has been the subject of international LGBT opprobrium over its proposed Anti-Homosexuality Bill, Nigeria also has an ignominious LGBT rights record... as well as human rights, in general.
Recently, BBC News reported that there were further Christian/Muslim sectarian religious clashes in Central Nigeria's Jos. Given recent incidents of attempted possible al Qaeda radical Islamist terrorism from that nation, what is the context of that unrest?
Again, the BBC offers a useful concise timetable which provides valuable historical context about the overall history of ethnic and religious animosities in that country. LGBT rights aren't its only human rights shortcoming. For over a century, "Nigeria" consisted of several British colonial administrative regions, which were then amalgamated into the diverse and populous nation-state that we know today as "Nigeria." Unsurprisingly, this meant there was ethnic and sectarian religious unrest and instability after Nigeria became independent in 1960. In 1966, its first Prime Minister, Sir Abubukar Tafara Balwa was assassinated, leading to its first military dictatorship, under a succession of generals, which lasted for thirteen years (1966-79). In 1967-71, three Eastern Nigerian states seceded, forming the short-lived independent Republic of Biafra and igniting its first civil war.
In 1979, Alhaji Shehu Shagari became the first democratically elected Nigerian head of state in over thirteen years, but his tenure only lasted four years. After that, sixteen further years of military dictatorship followed (1983-1999). In 1995, renowned author and human rights activist Ken Saro-Wiwa was executed after speaking out on behalf of his Ogoni community, against Nigerian collusion with western petrochemical companies against their human rights and civil liberties. In response, the European Union declared sanctions and the Commonwealth suspended it from membership.
Since 1999, Nigeria has been a theoretically democratic and republican state. However, President Olusegun Obasanjo (1999-2007) was a former military dictator. Furthermore, as noted beforehand, sectarian religious violence has been escalating. Christian/Muslim sectarian clashes have flared after the adoption of Islamic sharia law in several Muslim majority states (2000, 2003, 2004). There are also secessionist and tribalist movements in Benue state (2001), as well as Niger Delta secessionists (2003- Present), and recurrent gang violence problems in Port Harcourt (2004). Despite attempting to install himself for life, Obasanjo was forced to resign in 2007. President Umaru Yar'Adua is Muslim, but has been unable to stop the Boko Haram Islamist insurgency (2009) and ongoing Christian/Muslim sectarian animosities in Jos (2008- Present).
One would think that given the above summary of religious, ethnic and political turmoil, it would be the task of civil society to vigorously defend human rights and civil liberties. Nevertheless, fundamentalist "Anglican" Archbishop of Nigeria Peter Akinola has been breathtakingly reticent when it comes to criticising the current Nigerian federal government. He seems obsessed with opposition to LGBT Anglican ordination and opposition to same-sex marriage. He was also former head of the Christian Association of Nigeria, but was forced to step down as its president in 2007 after growing criticism of his failure to condemn the aforementioned human rights and civil liberties abuses under President Obasanjo. Nor has he been particularly constructive on other matters of concern. In 2006, he inflamed already serious ethnic and religious tensions in response to Northern Nigerian Muslim sectarian violence, encouraging Christian sectarian violence elsewhere in Nigeria.
Speaking of Nigerian LGBT rights, the situation is currently as follows. Sections 214 and 217 of the Nigerian Penal Code criminalise male homosexuality, with potential fourteen year prison sentences. The Same Sex Marriage Prohibition Act 2007 imposes criminal sanctions against those who undertake same-sex marriage, as well as anyone who 'aids, abets, performs or witnesses' same-sex marriages.
In Northern Nigeria, Borno, Bouchi, Gombe, Kaduna, Kano, Katsina, Kebbe, Jigawa, Niger, Sokoto, Yobe and Samfra states have enacted sharia law. Theoretically, this would lead toone hundred lashes for unmarried Muslim men caught having gay sex, with the death penalty for similar married and divorced Muslim men, although the law applies only to Muslims. Sharia law also prohibits transgender freedom of expression. However, it encourages polygamous civil marriage, recognising it as a customary right in several Northern Nigerian states, much to the anger of Archbishop Akinola, who has nevertheless been unable to stop it. Other Nigerian Christians do undertake polygamous marriages, however. In 2002, single mother Amina Lawal was sentenced to death for 'adultery' after shariah law 'conviction,' subsequently overturned in 2004 after an international feminist outcry against it.
Muslims and LGBT Nigerians aren't the Nigerian fundamentalist Christian community's only targets. In the Niger Delta, home fundamentalist Pentecostalministers have accused children of 'witchcraft,' then tortured and killed them. Akinola has also remained silent about this shameful practice amongst Nigeria's fellow fundamentalists.
Even the US State Department has slammed Nigeria's dire human rights and civil liberties record. Despite the formal end of military dictatorship ten years ago, the armed forces and police are still engaged in arbitrary violence, detention without trial, extra-judicial killings and prisoner abuse and rape. Judicial and government corruption, vigilante violence, child labour and prostitution, spousal violence and the absence of basic democratic rights such as freedom of assembly, speech, movement, press and religion. Privacy rights are non-existent and democratic institutions are seriously impaired.
Last year, prominent Nigerian intellectal Ogaga Ifowado expressed deep skepticism about the prospects of his country's ultimate survival when he debated whether or not Nigeria was a failed state. He slammed its corrupt central government, lack of a comprehensive welfare state and lack of protection of its general public from arbitrary violence, as well as noting ongoing secessionist pressures in the Niger Delta. The US Brookings Institute and American Fund for Peace share his scepticism. Ifowado concludes that the current ethnic and religious pressures that face his country may well end up destroying it.
By Craig Young, 25/1/2010
While Uganda has been the subject of international LGBT opprobrium over its proposed Anti-Homosexuality Bill, Nigeria also has an ignominious LGBT rights record... as well as human rights, in general.
Recently, BBC News reported that there were further Christian/Muslim sectarian religious clashes in Central Nigeria's Jos. Given recent incidents of attempted possible al Qaeda radical Islamist terrorism from that nation, what is the context of that unrest?
Again, the BBC offers a useful concise timetable which provides valuable historical context about the overall history of ethnic and religious animosities in that country. LGBT rights aren't its only human rights shortcoming. For over a century, "Nigeria" consisted of several British colonial administrative regions, which were then amalgamated into the diverse and populous nation-state that we know today as "Nigeria." Unsurprisingly, this meant there was ethnic and sectarian religious unrest and instability after Nigeria became independent in 1960. In 1966, its first Prime Minister, Sir Abubukar Tafara Balwa was assassinated, leading to its first military dictatorship, under a succession of generals, which lasted for thirteen years (1966-79). In 1967-71, three Eastern Nigerian states seceded, forming the short-lived independent Republic of Biafra and igniting its first civil war.
In 1979, Alhaji Shehu Shagari became the first democratically elected Nigerian head of state in over thirteen years, but his tenure only lasted four years. After that, sixteen further years of military dictatorship followed (1983-1999). In 1995, renowned author and human rights activist Ken Saro-Wiwa was executed after speaking out on behalf of his Ogoni community, against Nigerian collusion with western petrochemical companies against their human rights and civil liberties. In response, the European Union declared sanctions and the Commonwealth suspended it from membership.
Since 1999, Nigeria has been a theoretically democratic and republican state. However, President Olusegun Obasanjo (1999-2007) was a former military dictator. Furthermore, as noted beforehand, sectarian religious violence has been escalating. Christian/Muslim sectarian clashes have flared after the adoption of Islamic sharia law in several Muslim majority states (2000, 2003, 2004). There are also secessionist and tribalist movements in Benue state (2001), as well as Niger Delta secessionists (2003- Present), and recurrent gang violence problems in Port Harcourt (2004). Despite attempting to install himself for life, Obasanjo was forced to resign in 2007. President Umaru Yar'Adua is Muslim, but has been unable to stop the Boko Haram Islamist insurgency (2009) and ongoing Christian/Muslim sectarian animosities in Jos (2008- Present).
One would think that given the above summary of religious, ethnic and political turmoil, it would be the task of civil society to vigorously defend human rights and civil liberties. Nevertheless, fundamentalist "Anglican" Archbishop of Nigeria Peter Akinola has been breathtakingly reticent when it comes to criticising the current Nigerian federal government. He seems obsessed with opposition to LGBT Anglican ordination and opposition to same-sex marriage. He was also former head of the Christian Association of Nigeria, but was forced to step down as its president in 2007 after growing criticism of his failure to condemn the aforementioned human rights and civil liberties abuses under President Obasanjo. Nor has he been particularly constructive on other matters of concern. In 2006, he inflamed already serious ethnic and religious tensions in response to Northern Nigerian Muslim sectarian violence, encouraging Christian sectarian violence elsewhere in Nigeria.
Speaking of Nigerian LGBT rights, the situation is currently as follows. Sections 214 and 217 of the Nigerian Penal Code criminalise male homosexuality, with potential fourteen year prison sentences. The Same Sex Marriage Prohibition Act 2007 imposes criminal sanctions against those who undertake same-sex marriage, as well as anyone who 'aids, abets, performs or witnesses' same-sex marriages.
In Northern Nigeria, Borno, Bouchi, Gombe, Kaduna, Kano, Katsina, Kebbe, Jigawa, Niger, Sokoto, Yobe and Samfra states have enacted sharia law. Theoretically, this would lead toone hundred lashes for unmarried Muslim men caught having gay sex, with the death penalty for similar married and divorced Muslim men, although the law applies only to Muslims. Sharia law also prohibits transgender freedom of expression. However, it encourages polygamous civil marriage, recognising it as a customary right in several Northern Nigerian states, much to the anger of Archbishop Akinola, who has nevertheless been unable to stop it. Other Nigerian Christians do undertake polygamous marriages, however. In 2002, single mother Amina Lawal was sentenced to death for 'adultery' after shariah law 'conviction,' subsequently overturned in 2004 after an international feminist outcry against it.
Muslims and LGBT Nigerians aren't the Nigerian fundamentalist Christian community's only targets. In the Niger Delta, home fundamentalist Pentecostalministers have accused children of 'witchcraft,' then tortured and killed them. Akinola has also remained silent about this shameful practice amongst Nigeria's fellow fundamentalists.
Even the US State Department has slammed Nigeria's dire human rights and civil liberties record. Despite the formal end of military dictatorship ten years ago, the armed forces and police are still engaged in arbitrary violence, detention without trial, extra-judicial killings and prisoner abuse and rape. Judicial and government corruption, vigilante violence, child labour and prostitution, spousal violence and the absence of basic democratic rights such as freedom of assembly, speech, movement, press and religion. Privacy rights are non-existent and democratic institutions are seriously impaired.
Last year, prominent Nigerian intellectal Ogaga Ifowado expressed deep skepticism about the prospects of his country's ultimate survival when he debated whether or not Nigeria was a failed state. He slammed its corrupt central government, lack of a comprehensive welfare state and lack of protection of its general public from arbitrary violence, as well as noting ongoing secessionist pressures in the Niger Delta. The US Brookings Institute and American Fund for Peace share his scepticism. Ifowado concludes that the current ethnic and religious pressures that face his country may well end up destroying it.
30.1.10
ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΠΙΕΙΚΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ
ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ
Το πλοίο μας σαλπάρισε. Σιγά σιγά
θʼ αφήσουμε τώρα και το λιμάνι. Ο ήλιος
βυθισμένος στον ορίζοντα, χρυσίζει
για στερνή φορά, ποιος ξέρει, τη γη
όπου πρωτόειδαμε το φως του. Σε λίγο
η απόσταση και το σκοτάδι ίσως για πάντα
θα τη σβήσει. Φεύγουμʼ απʼ την ανόητη
κατακραυγή του κόσμου. Σʼ αυτό τον τόπο
οι άνθρωποι δεν ξέρουν να εκτιμήσουν
τους λεπτοτάτους στίχους μας. Τους θίγουν,
ισχυρίζονται, τʼ αθώα μας καμώματα,
δεν βλέπουν, δεν το νιώθουν, πως τα καμώματα
αυτά είναι των στίχων μας η αιτία.
Μακριά από την ενοχλητική μας παρουσία
ίσως τους στίχους μας καλύτερα εκτιμήσουν
ίσως μεγάλους ποιητές μάς πούνε κιόλας.
Μα προ παντός, στα ξένα εκεί – οι ξένοι
είναι πάντοτε επιεικείς στους ξένους –
πιο λεύτεροι, πιο ξένοιαστοι
στις μυστικές συνήθειες θα δοθούμε.
Τι γρήγορα που νύχτωσε. Δεν μπορεί πια κανείς,
μʼ αυτή την ψύχρα, στο κατάστρωμα να μένει.
Γη της πατρίδας, γη αγαπημένη, καληνύχτα.
Κώστας Ταχτσής
ANNE-LOUIS GIRODET DE ROUSSY-TRIOSON
.
Anne-Louis Girodet de Roussy-Trioson (1767 – 1824), was a French painter and pupil of Jacques-Louis David, who was part of the beginning of the Romantic movement by adding elements of eroticism through his paintings. Girodet is remembered for his precise and clear style and for his paintings of members of the Napoleonic family.
In his attempt to forge a new aesthetic sensibility, the homoerotic, the effeminate, and the androgynous played significant roles. These experiments can be seen in his most famous work, The Sleep of Endymion.
In his turbulent and exotic Revolt at Cairo (1810, Versailles), which attests to his interest in Orientalism, a charged homoerotic energy emerges from a physical and emotional contrast between men of different races and psychological dispositions.
Anne-Louis Girodet de Roussy-Trioson (1767 – 1824), was a French painter and pupil of Jacques-Louis David, who was part of the beginning of the Romantic movement by adding elements of eroticism through his paintings. Girodet is remembered for his precise and clear style and for his paintings of members of the Napoleonic family.
In his attempt to forge a new aesthetic sensibility, the homoerotic, the effeminate, and the androgynous played significant roles. These experiments can be seen in his most famous work, The Sleep of Endymion.
In his turbulent and exotic Revolt at Cairo (1810, Versailles), which attests to his interest in Orientalism, a charged homoerotic energy emerges from a physical and emotional contrast between men of different races and psychological dispositions.
.
ΤΑ ΖΩΤΙΚΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΩΝ ΑΝΤΡΩΝ
.
Οι κρυφές ζωές των παντρεμένων αντρών
Τα Νέα, 27/1/2010
Τα Νέα, 27/1/2010
Οι παντρεμένοι άντρες λένε μικρά ή μεγάλα ψέματα στις γυναίκες τους για το σεξ και την οικονομική τους κατάσταση, ενώ, σύμφωνα με έρευνες, έξι στους 10 έχουν τουλάχιστον μία εξωσυζυγική σεξουαλική εμπειρία ή παράνομη σχέση.
Πολλά από τα ψέματα κρίνονται ως «αθώα» και θεωρούνται απαραίτητα από τους άντρες για να αποφύγουν γκρίνια και παντός είδους τιμωρία από τις συζύγους τους.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Times», με απόψεις παντρεμένων αντρών για το γάμο τους, πολλοί θεωρούν σημαντικότερο τον τρόπο που λένε ένα ψέμα στη γυναίκα τους και όχι το γεγονός ότι ψεύδονται.
«Το να λες όλη την αλήθεια στη γυναίκα σου δεν είναι ρεαλιστικό ούτε επιθυμητό», λέει ο Στιβ Γουίτσετ, ψυχολόγος και σύμβουλος γάμων. «Το ψέμα είναι η στρατηγική που έχουν εφεύρει οι άντρες για να αποφύγουν τον πόνο και την τιμωρία».
Η Σούζι Γκόντσον, ειδική σε θέματα σεξ, συμφωνεί μαζί του, και από την πλευρά των γυναικών: «Δε χρειάζεται να μοιράζεσαι τα πάντα σε ένα γάμο γιατί υπάρχουν κάποια θέματα, στα οποία άντρες και γυναίκες δε θα συμφωνήσουν ποτέ».
Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται διάφορα ζητήματα, όπως είναι τα οικονομικά έξοδα, οι σεξουαλικές φαντασιώσεις ή το ιντερνετικό πορνό. «Τα ζευγάρια τα πάνε καλύτερα μεταξύ τους όταν κρατούν τα μυστικά τους».
Το πρώτο πράγμα που δε θα παραδεχτούν ποτέ οι άντρες στις γυναίκες τους είναι ότι ίσως έχουν μετανιώσει που παντρεύτηκαν.
Όχι ότι δε βλέπουν τα οφέλη από το γάμο τους. «Οι άντρες χρειάζονται το γάμο γιατί τους παρέχει ένα σύντροφο με τη συναισθηματική ευφυία που ξέρουν ότι λείπει από τους ίδιους», λέει ο Γουίτσετ.
«Όμως, θεωρούν την υπακοή και τη συνεχή μονογαμία ελαφρώς αφύσικη κατάσταση για έναν άντρα».
Ο 38χρονος Πίτερ συμφωνεί: «Οι περισσότεροι άντρες βλέπουν τις γυναίκες τους ως φιγούρα εξουσίας στην ζωή τους και πρέπει να επαναστατήσουν εναντίον της. Μερικές φορές, βγαίνω κρυφά έξω για να καπνίσω ένα τσιγάρο, μόνο και μόνο επειδή ξέρω πόσο πολύ το μισεί η γυναίκα μου».
Ψέματα για τα οικονομικά
Τα ψώνια και τα προσωπικά έξοδα είναι μία ακόμα κατηγορία όπου τα ψέματα ανθούν. Η οικονομική κατάσταση είναι εξαιρετικής σημασίας ζήτημα για τους περισσότερους άντρες, που δε θέλουν να φαίνονται «άχρηστοι» στα μάτια της γυναίκας τους.
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αντρών που δε λένε ότι έχουν απολυθεί και συνεχίζουν να υποκρίνονται ότι πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά τους. Άλλοι πάλι, κρατούν χρήματα για προσωπικές τους απολαύσεις, όπως είναι ο τζόγος ή η αγορές καταναλωτικών αγαθών. «Δε λέω στη γυναίκα μου την αλήθεια για το πόσο κόστισε η νέα μας τηλεόραση, όπως αυτή δε μου λέει την αλήθεια για το πόσο πλήρωσε το καινούργιο της παλτό», λέει ο συγγραφέας Σαμ Χόλντεν.
Ψέματα για τη δουλειά
Πολλοί λένε ψέματα για να αποφύγουν τη φροντίδα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού.
«Δεν μπορεί να μην έχει καταλάβει η γυναίκα μου ότι επίτηδες γυρίζω σπίτι από τη δουλειά πάντα την ώρα που έχει τελειώσει το μπάνιο των παιδιών και το μαγείρεμα. Αλλά δε λέει τίποτα. Το μόνο που μου απομένει εμένα να κάνω είναι να τους διαβάσω ένα παραμύθι πριν κοιμηθούν», εξομολογείται ο Χόλντεν.
«Τα παιδιά μου τα λατρεύω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Αλλά βαριέμαι φριχτά τη φροντίδα τους. Αν το συζητούσα με τη γυναίκα μου είναι σίγουρο ότι θα καυγαδίζαμε. Έτσι, δε λέει κανείς τίποτα και η σχέση μας δεν υποφέρει».
Ψέματα για το σεξ
Το σεξ είναι το θέμα που προκαλεί τα περισσότερα ψέματα από τους άντρες. Είτε πρόκειται για εξωσυζυγικές σχέσεις, σεξ της μιας βραδιάς, σεξουαλικές φαντασιώσεις ή ιντερνετικό πορνό, οι γυναίκες σπάνια μαθαίνουν την αλήθεια.
Σύμφωνα με έρευνες, τουλάχιστον έξι στους 10 παντρεμένους άντρες είχαν μία παράνομη σχέση, έστω και για μία νύχτα. Οι άντρες θεωρούν ότι το σεξ είναι για αυτούς πολύ πιο σημαντικό από όσο για τις γυναίκες τους. Κι έτσι, δικαιολογούν στον εαυτό τους πιο εύκολα την απιστία.
Τις περιπέτειές τους, οι άντρες δεν τις εξομολογούνται ούτε στους φίλους τους, ειδικά όταν βρίσκονται σε εξέλιξη. «Αν ακούσω από φίλο μου ότι έχει παράνομη σχέση, ακόμα κι αν έχω κι εγώ την ίδια περίοδο, αυτόματα χάνω κάθε σεβασμό απέναντί του», παραδέχεται ένας από τους συνεντευξιαζόμενους. «Για αυτό δεν το συζητώ ποτέ με τους φίλους μου».
«Οι άντρες είναι μονογαμικοί μόνο όταν φοβούνται ή όταν δεν έχουν την ευκαιρία να απιστήσουν», λέει ο σύμβουλος γάμου Στιβ Γουίτσετ.
Και οι περισσότεροι άντρες πιστεύουν στην ιδέα «ότι γίνεται μακριά από την πόλη σου ή στο εξωτερικό, είναι σα να μην έχει γίνει ποτέ».
Ψέματα λένε και για το πορνό στο Ίντερνετ, το οποίο είναι εξαιρετικά δημοφιλές ανάμεσα στους παντρεμένους. «Φαντάζομαι ότι η γυναίκα μου το ξέρει, αλλά δεν θα το της το’΄λεγα ποτέ ο ίδιος. Αυτό άλλωστε με κρατά μακριά από πραγματική απιστία», λέει ο Μπεν.
Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις σαν τον Μπάρι, που είναι ομοφυλόφιλος παντρεμένος με παιδιά. «Τα ποσοστά είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι φαντάζεστε. Πολλοί άντρες παραμένουν παντρεμένοι αποκλειστικά για κοινωνικούς λόγους και διατηρούν σχέση με άλλο άντρα».
Πολλά από τα ψέματα κρίνονται ως «αθώα» και θεωρούνται απαραίτητα από τους άντρες για να αποφύγουν γκρίνια και παντός είδους τιμωρία από τις συζύγους τους.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Times», με απόψεις παντρεμένων αντρών για το γάμο τους, πολλοί θεωρούν σημαντικότερο τον τρόπο που λένε ένα ψέμα στη γυναίκα τους και όχι το γεγονός ότι ψεύδονται.
«Το να λες όλη την αλήθεια στη γυναίκα σου δεν είναι ρεαλιστικό ούτε επιθυμητό», λέει ο Στιβ Γουίτσετ, ψυχολόγος και σύμβουλος γάμων. «Το ψέμα είναι η στρατηγική που έχουν εφεύρει οι άντρες για να αποφύγουν τον πόνο και την τιμωρία».
Η Σούζι Γκόντσον, ειδική σε θέματα σεξ, συμφωνεί μαζί του, και από την πλευρά των γυναικών: «Δε χρειάζεται να μοιράζεσαι τα πάντα σε ένα γάμο γιατί υπάρχουν κάποια θέματα, στα οποία άντρες και γυναίκες δε θα συμφωνήσουν ποτέ».
Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται διάφορα ζητήματα, όπως είναι τα οικονομικά έξοδα, οι σεξουαλικές φαντασιώσεις ή το ιντερνετικό πορνό. «Τα ζευγάρια τα πάνε καλύτερα μεταξύ τους όταν κρατούν τα μυστικά τους».
Το πρώτο πράγμα που δε θα παραδεχτούν ποτέ οι άντρες στις γυναίκες τους είναι ότι ίσως έχουν μετανιώσει που παντρεύτηκαν.
Όχι ότι δε βλέπουν τα οφέλη από το γάμο τους. «Οι άντρες χρειάζονται το γάμο γιατί τους παρέχει ένα σύντροφο με τη συναισθηματική ευφυία που ξέρουν ότι λείπει από τους ίδιους», λέει ο Γουίτσετ.
«Όμως, θεωρούν την υπακοή και τη συνεχή μονογαμία ελαφρώς αφύσικη κατάσταση για έναν άντρα».
Ο 38χρονος Πίτερ συμφωνεί: «Οι περισσότεροι άντρες βλέπουν τις γυναίκες τους ως φιγούρα εξουσίας στην ζωή τους και πρέπει να επαναστατήσουν εναντίον της. Μερικές φορές, βγαίνω κρυφά έξω για να καπνίσω ένα τσιγάρο, μόνο και μόνο επειδή ξέρω πόσο πολύ το μισεί η γυναίκα μου».
Ψέματα για τα οικονομικά
Τα ψώνια και τα προσωπικά έξοδα είναι μία ακόμα κατηγορία όπου τα ψέματα ανθούν. Η οικονομική κατάσταση είναι εξαιρετικής σημασίας ζήτημα για τους περισσότερους άντρες, που δε θέλουν να φαίνονται «άχρηστοι» στα μάτια της γυναίκας τους.
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αντρών που δε λένε ότι έχουν απολυθεί και συνεχίζουν να υποκρίνονται ότι πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά τους. Άλλοι πάλι, κρατούν χρήματα για προσωπικές τους απολαύσεις, όπως είναι ο τζόγος ή η αγορές καταναλωτικών αγαθών. «Δε λέω στη γυναίκα μου την αλήθεια για το πόσο κόστισε η νέα μας τηλεόραση, όπως αυτή δε μου λέει την αλήθεια για το πόσο πλήρωσε το καινούργιο της παλτό», λέει ο συγγραφέας Σαμ Χόλντεν.
Ψέματα για τη δουλειά
Πολλοί λένε ψέματα για να αποφύγουν τη φροντίδα των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού.
«Δεν μπορεί να μην έχει καταλάβει η γυναίκα μου ότι επίτηδες γυρίζω σπίτι από τη δουλειά πάντα την ώρα που έχει τελειώσει το μπάνιο των παιδιών και το μαγείρεμα. Αλλά δε λέει τίποτα. Το μόνο που μου απομένει εμένα να κάνω είναι να τους διαβάσω ένα παραμύθι πριν κοιμηθούν», εξομολογείται ο Χόλντεν.
«Τα παιδιά μου τα λατρεύω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Αλλά βαριέμαι φριχτά τη φροντίδα τους. Αν το συζητούσα με τη γυναίκα μου είναι σίγουρο ότι θα καυγαδίζαμε. Έτσι, δε λέει κανείς τίποτα και η σχέση μας δεν υποφέρει».
Ψέματα για το σεξ
Το σεξ είναι το θέμα που προκαλεί τα περισσότερα ψέματα από τους άντρες. Είτε πρόκειται για εξωσυζυγικές σχέσεις, σεξ της μιας βραδιάς, σεξουαλικές φαντασιώσεις ή ιντερνετικό πορνό, οι γυναίκες σπάνια μαθαίνουν την αλήθεια.
Σύμφωνα με έρευνες, τουλάχιστον έξι στους 10 παντρεμένους άντρες είχαν μία παράνομη σχέση, έστω και για μία νύχτα. Οι άντρες θεωρούν ότι το σεξ είναι για αυτούς πολύ πιο σημαντικό από όσο για τις γυναίκες τους. Κι έτσι, δικαιολογούν στον εαυτό τους πιο εύκολα την απιστία.
Τις περιπέτειές τους, οι άντρες δεν τις εξομολογούνται ούτε στους φίλους τους, ειδικά όταν βρίσκονται σε εξέλιξη. «Αν ακούσω από φίλο μου ότι έχει παράνομη σχέση, ακόμα κι αν έχω κι εγώ την ίδια περίοδο, αυτόματα χάνω κάθε σεβασμό απέναντί του», παραδέχεται ένας από τους συνεντευξιαζόμενους. «Για αυτό δεν το συζητώ ποτέ με τους φίλους μου».
«Οι άντρες είναι μονογαμικοί μόνο όταν φοβούνται ή όταν δεν έχουν την ευκαιρία να απιστήσουν», λέει ο σύμβουλος γάμου Στιβ Γουίτσετ.
Και οι περισσότεροι άντρες πιστεύουν στην ιδέα «ότι γίνεται μακριά από την πόλη σου ή στο εξωτερικό, είναι σα να μην έχει γίνει ποτέ».
Ψέματα λένε και για το πορνό στο Ίντερνετ, το οποίο είναι εξαιρετικά δημοφιλές ανάμεσα στους παντρεμένους. «Φαντάζομαι ότι η γυναίκα μου το ξέρει, αλλά δεν θα το της το’΄λεγα ποτέ ο ίδιος. Αυτό άλλωστε με κρατά μακριά από πραγματική απιστία», λέει ο Μπεν.
Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις σαν τον Μπάρι, που είναι ομοφυλόφιλος παντρεμένος με παιδιά. «Τα ποσοστά είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι φαντάζεστε. Πολλοί άντρες παραμένουν παντρεμένοι αποκλειστικά για κοινωνικούς λόγους και διατηρούν σχέση με άλλο άντρα».
29.1.10
LAWRENCE SCHIMEL. ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
εφημερίδα ABC, 1/2010
.
στα ελληνικά:
Lawrence Schimel: Δύο αγόρια ερωτευμένα (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2006)
Lawrence Schimel: Σε χρόνο αόριστο (Πολύχρωμος Πλανήτης, 2006)
ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΥΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ ΤΟΥ "ΒΗΜΑΤΟΣ"
.
Ο 30χρονος Σκοτ Μουρ γεννήθηκε ως Τζέσικα, ενώ ο προοριζόμενος για «χαζομπαμπάς» σύντροφός του Τόμας Μουρ είχε αρχικώς βαπτισθεί Λόρα
Ο μπαμπάς πρόκειται να γίνει... μητέρα
Ακόμη ένας (τρανσέξουαλ) άνδρας βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και θα γεννήσει αγοράκι
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ (Το Βήμα, 29/1/2010)
«Συγχαρητήρια, η μαμά είναι... ο μπαμπάς»! Σάλο έχει προκαλέσει στους συντηρητικούς κύκλους των Ηνωμένων Πολιτειών η είδηση ότι άλλος ένας τρανσέξουαλ άνδρας, ο δεύτερος του είδους, βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και πρόκειται τον ερχόμενο μήνα να φέρει στον κόσμο ένα αγοράκι.
Βέβαια δεν πρόκειται ακριβώς για άνδρα, αφού ο 30χρονος Σκοτ Μουρ γεννήθηκε ως Τζέσικα, ενώ και ο προοριζόμενος για «χαζομπαμπάς» σύντροφός του Τόμας Μουρ στην πραγματικότητα γεννήθηκε ως Λόρα. Απλώς αμφότεροι υποβλήθηκαν μεγαλώνοντας σε σειρά χειρουργικών επεμβάσεων και ορμονοθεραπειών για να... ανδρωθούν' μια διαδικασία αλλαγής φύλου που στην περίπτωση του Τόμας ήταν πλήρης, με άλλα λόγια απέκτησε «ανδρικό» όργανο, ενώ στην περίπτωση του εγκυμονούντος Σκοτ έχει μείνει ημιτελής, αφού διατηρεί το θηλυκό του αναπαραγωγικό σύστημα. Οσο για το δύσκολο έργο της γονιμοποίησης (τεχνητής, εννοείται) του ωαρίου του Σκοτ, το ανέλαβε προσφέροντας το σπέρμα του ένας... γνήσιος αρσενικός, οικογενειακός φίλος του ζεύγους.
Ετσι κι αλλιώς πρόκειται για μια μοναδική οικογένεια: οι δύο 30χρονοι τρανσέξουαλ είναι νόμιμα παντρεμένοι στην Καλιφόρνια, δεδομένου ότι ο Σκοτ παρουσιάστηκε στο δημαρχείο ως Τζέσικα, με το γυναικείο του πιστοποιητικό γέννησης. Εχει ενδιαφέρον δε ότι το ζεύγος μεγαλώνει ήδη άλλα δύο (υιοθετημένα) παιδιά: τον 12χρονο Γκρεγκ και τον 10χρονο Λόγκαν, παιδιά μιας πρώην συντρόφου του Τόμας από τον καιρό που και εκείνος ήταν γυναίκα, η οποία απεβίωσε αφήνοντάς τα ορφανά. Τα θετά παιδιά αποκαλούν «μπαμπά νούμερο ένα» τον Τόμας και «μπαμπά νούμερο δύο» (σε λίγο και «μαμά») τον Σκοτ.
Οι δύο μπαμπάδες ανυπομονούν να καλωσορίσουν το νέο μέλος της οικογενείας, που θα ονομαστεί Μάιλς. Δηλώνουν δε έτοιμοι ψυχολογικά για κάθε κριτική: «Ξέρουμε ότι κάποιοι θα μας επικρίνουν,αλλά είμαστε πολύ ευτυχισμένοι και δεν ντρεπόμαστε. Θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο ότι οι διαφυλικές (τρανσέξουαλ) οικογένειες μπορούν να είναι υγιείς και να παρέχουν αγάπη και θαλπωρή», δήλωσε αποκλειστικά στη βρετανική «Daily Μail» ο Σκοτ. Σε τελική ανάλυση ο Σκοτ παραμένει κατά βάθος... Τζέσικα. Απλώς, έχοντας προφανώς πλήρη επίγνωση της διεθνούς προσοχής που απήλαυσε ο Τόμας Μπίτι, η εγκυμοσύνη του οποίου (σ.σ.: της οποίας, το οποίον...) έκανε τον γύρο του κόσμου το 2008, το ζεύγος έσπευσε να κλέψει λίγη εφήμερη δόξα- και πολλές στερλίνες για την αποκλειστικότητα - από το διψασμένο για τέτοιες ιστορίες βρετανικό ταμπλόιντ. Στερλίνες που όπως όλα δείχνουν θα αξιοποιηθούν για καλό σκοπό: για την αλλαγή φύλου της... μαμάς, η οποία ως τώρα δεν διέθετε τα απαραίτητα χρήματα για την προσθήκη ανδρικού μέλους. Για να το πούμε πιο απλά, ο Σκοτ φιλοδοξεί μετά τη γέννα να γίνει πλήρως (;) άνδρας.
Είναι ένα όνειρο που τον συνοδεύει από την παιδική του ηλικία. «Κατάλαβα ότι ήθελα να είμαι άνδρας όταν έγινα 11 ετών. Πάντα ήμουν αγοροκόριτσο, όταν όμως άρχισε να μεγαλώνει το στήθος μου κατάλαβα ότι είχα γεννηθεί μέσα σε λάθος σώμα »... Και τι στήθος: μιλάμε για μέγεθος στηθόδεσμου «36DDD»- από τα μεγαλύτερα που υπάρχουν. Ετσι, οι γονείς του Σκοτ αναγκάστηκαν πριν από μερικά χρόνια να πληρώσουν 6.000 δολάρια για την επέμβαση «εξαφάνισης» των τεράστιων μαστών του. «Οταν μίλησα γι΄ αυτό στην οικογένειά μου με πέρασαν για τρελό. Σταδιακά όμως κατάλαβαν ότι μιλούσα σοβαρά και μου επέτρεψαν να αρχίσω να παίρνω ανδρικές ορμόνες όταν ήμουν 16 ετών. Είχα κατάθλιψη και ήταν το μόνο που μπορούσε να με βοηθήσει» εξηγεί ο Σκοτ.
Παρόμοια είναι και η ιστορία του συζύγου του Τόμας. Και εκείνος ξεκίνησε, ως Λόρα, να παίρνει ανδρικές ορμόνες στα 19 του χρόνια, αν και όπως λέει είχε αποφασίσει πως θα γίνει άνδρας ήδη από τα τέσσερά του χρόνια! Το 2004 υποβλήθηκε σε εγχείρηση πλήρους αλλαγής φύλου: υπεβλήθη σε υστερεκτομή και στη συνέχεια τού τοποθετήθηκε «πέος» από μόσχευμα που ελήφθη από τον μηρό του. Γνωρίστηκε με τον Σκοτ το 2005 σε μια ομάδα αλληλοϋποστήριξης τρανσέξουαλ ανδρών. Στη συνέχεια οι δυο τους χάθηκαν επί δύο χρόνια, αλλά συναντήθηκαν ξανά το 2007, όποτε και έσμιξαν, για πάντα, όπως λένε.
Ο πρώτος διδάξας τρανσέξουαλ που έμεινε έγκυος, ο Τόμας Μπίτι, που ως γυναίκα ήταν φιναλίστ στα καλλιστεία για την ανάδειξη της «Μις Χαβάη», είχε τόση επιτυχία με την πρώτη του εγκυμοσύνη ώστε την επανέλαβε τον περασμένο Ιούνιο, φέρνοντας στον κόσμο και δεύτερο παιδί, το οποίο θηλάζει η- «φυσιολογική» πάντως- γυναίκα του, Νάνσι. Οσο για το ποιος θα θηλάσει τον μικρό Μάιλς, ότι και να σας πούμε ψέματα θα ΄ναι...
Αφησε τη δουλειά για να γίνει νοικοκυρά
ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ. Το ανορθόδοξο ζευγάρι δυσκολεύτηκε πολύ να βρει γυναικολόγο και μαία που να αναλάβουν τον τοκετό, δείχνουν όμως να πιστεύουν ότι ο γιος τους θα αντιμετωπίσει με ευκολία τα κακοπροαίρετα σχόλια τα οποία θεωρούν βέβαιο ότι θα δεχτεί στο μέλλον για την ασυνήθιστη οικογένειά του. «Το έχουμε σκεφτεί αυτό. Ο γιoς μας ο Λόγκαν έπεφτε συχνά θύμα παρενόχλησης, αλλά τώρα απλώς λέει σε όποιον τον πειράζει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους δύο μπαμπάδες του. Και δεν τον πληγώνει ό,τι κι αν ακούσει» λέει ο Σκοτ Μουρ, ο οποίος άφησε τη δουλειά του για να αναλάβει τον αγαπημένο του ρόλο: της νοικοκυράς.
Ο 30χρονος Σκοτ Μουρ γεννήθηκε ως Τζέσικα, ενώ ο προοριζόμενος για «χαζομπαμπάς» σύντροφός του Τόμας Μουρ είχε αρχικώς βαπτισθεί Λόρα
Ο μπαμπάς πρόκειται να γίνει... μητέρα
Ακόμη ένας (τρανσέξουαλ) άνδρας βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και θα γεννήσει αγοράκι
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ (Το Βήμα, 29/1/2010)
«Συγχαρητήρια, η μαμά είναι... ο μπαμπάς»! Σάλο έχει προκαλέσει στους συντηρητικούς κύκλους των Ηνωμένων Πολιτειών η είδηση ότι άλλος ένας τρανσέξουαλ άνδρας, ο δεύτερος του είδους, βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και πρόκειται τον ερχόμενο μήνα να φέρει στον κόσμο ένα αγοράκι.
Βέβαια δεν πρόκειται ακριβώς για άνδρα, αφού ο 30χρονος Σκοτ Μουρ γεννήθηκε ως Τζέσικα, ενώ και ο προοριζόμενος για «χαζομπαμπάς» σύντροφός του Τόμας Μουρ στην πραγματικότητα γεννήθηκε ως Λόρα. Απλώς αμφότεροι υποβλήθηκαν μεγαλώνοντας σε σειρά χειρουργικών επεμβάσεων και ορμονοθεραπειών για να... ανδρωθούν' μια διαδικασία αλλαγής φύλου που στην περίπτωση του Τόμας ήταν πλήρης, με άλλα λόγια απέκτησε «ανδρικό» όργανο, ενώ στην περίπτωση του εγκυμονούντος Σκοτ έχει μείνει ημιτελής, αφού διατηρεί το θηλυκό του αναπαραγωγικό σύστημα. Οσο για το δύσκολο έργο της γονιμοποίησης (τεχνητής, εννοείται) του ωαρίου του Σκοτ, το ανέλαβε προσφέροντας το σπέρμα του ένας... γνήσιος αρσενικός, οικογενειακός φίλος του ζεύγους.
Ετσι κι αλλιώς πρόκειται για μια μοναδική οικογένεια: οι δύο 30χρονοι τρανσέξουαλ είναι νόμιμα παντρεμένοι στην Καλιφόρνια, δεδομένου ότι ο Σκοτ παρουσιάστηκε στο δημαρχείο ως Τζέσικα, με το γυναικείο του πιστοποιητικό γέννησης. Εχει ενδιαφέρον δε ότι το ζεύγος μεγαλώνει ήδη άλλα δύο (υιοθετημένα) παιδιά: τον 12χρονο Γκρεγκ και τον 10χρονο Λόγκαν, παιδιά μιας πρώην συντρόφου του Τόμας από τον καιρό που και εκείνος ήταν γυναίκα, η οποία απεβίωσε αφήνοντάς τα ορφανά. Τα θετά παιδιά αποκαλούν «μπαμπά νούμερο ένα» τον Τόμας και «μπαμπά νούμερο δύο» (σε λίγο και «μαμά») τον Σκοτ.
Οι δύο μπαμπάδες ανυπομονούν να καλωσορίσουν το νέο μέλος της οικογενείας, που θα ονομαστεί Μάιλς. Δηλώνουν δε έτοιμοι ψυχολογικά για κάθε κριτική: «Ξέρουμε ότι κάποιοι θα μας επικρίνουν,αλλά είμαστε πολύ ευτυχισμένοι και δεν ντρεπόμαστε. Θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο ότι οι διαφυλικές (τρανσέξουαλ) οικογένειες μπορούν να είναι υγιείς και να παρέχουν αγάπη και θαλπωρή», δήλωσε αποκλειστικά στη βρετανική «Daily Μail» ο Σκοτ. Σε τελική ανάλυση ο Σκοτ παραμένει κατά βάθος... Τζέσικα. Απλώς, έχοντας προφανώς πλήρη επίγνωση της διεθνούς προσοχής που απήλαυσε ο Τόμας Μπίτι, η εγκυμοσύνη του οποίου (σ.σ.: της οποίας, το οποίον...) έκανε τον γύρο του κόσμου το 2008, το ζεύγος έσπευσε να κλέψει λίγη εφήμερη δόξα- και πολλές στερλίνες για την αποκλειστικότητα - από το διψασμένο για τέτοιες ιστορίες βρετανικό ταμπλόιντ. Στερλίνες που όπως όλα δείχνουν θα αξιοποιηθούν για καλό σκοπό: για την αλλαγή φύλου της... μαμάς, η οποία ως τώρα δεν διέθετε τα απαραίτητα χρήματα για την προσθήκη ανδρικού μέλους. Για να το πούμε πιο απλά, ο Σκοτ φιλοδοξεί μετά τη γέννα να γίνει πλήρως (;) άνδρας.
Είναι ένα όνειρο που τον συνοδεύει από την παιδική του ηλικία. «Κατάλαβα ότι ήθελα να είμαι άνδρας όταν έγινα 11 ετών. Πάντα ήμουν αγοροκόριτσο, όταν όμως άρχισε να μεγαλώνει το στήθος μου κατάλαβα ότι είχα γεννηθεί μέσα σε λάθος σώμα »... Και τι στήθος: μιλάμε για μέγεθος στηθόδεσμου «36DDD»- από τα μεγαλύτερα που υπάρχουν. Ετσι, οι γονείς του Σκοτ αναγκάστηκαν πριν από μερικά χρόνια να πληρώσουν 6.000 δολάρια για την επέμβαση «εξαφάνισης» των τεράστιων μαστών του. «Οταν μίλησα γι΄ αυτό στην οικογένειά μου με πέρασαν για τρελό. Σταδιακά όμως κατάλαβαν ότι μιλούσα σοβαρά και μου επέτρεψαν να αρχίσω να παίρνω ανδρικές ορμόνες όταν ήμουν 16 ετών. Είχα κατάθλιψη και ήταν το μόνο που μπορούσε να με βοηθήσει» εξηγεί ο Σκοτ.
Παρόμοια είναι και η ιστορία του συζύγου του Τόμας. Και εκείνος ξεκίνησε, ως Λόρα, να παίρνει ανδρικές ορμόνες στα 19 του χρόνια, αν και όπως λέει είχε αποφασίσει πως θα γίνει άνδρας ήδη από τα τέσσερά του χρόνια! Το 2004 υποβλήθηκε σε εγχείρηση πλήρους αλλαγής φύλου: υπεβλήθη σε υστερεκτομή και στη συνέχεια τού τοποθετήθηκε «πέος» από μόσχευμα που ελήφθη από τον μηρό του. Γνωρίστηκε με τον Σκοτ το 2005 σε μια ομάδα αλληλοϋποστήριξης τρανσέξουαλ ανδρών. Στη συνέχεια οι δυο τους χάθηκαν επί δύο χρόνια, αλλά συναντήθηκαν ξανά το 2007, όποτε και έσμιξαν, για πάντα, όπως λένε.
Ο πρώτος διδάξας τρανσέξουαλ που έμεινε έγκυος, ο Τόμας Μπίτι, που ως γυναίκα ήταν φιναλίστ στα καλλιστεία για την ανάδειξη της «Μις Χαβάη», είχε τόση επιτυχία με την πρώτη του εγκυμοσύνη ώστε την επανέλαβε τον περασμένο Ιούνιο, φέρνοντας στον κόσμο και δεύτερο παιδί, το οποίο θηλάζει η- «φυσιολογική» πάντως- γυναίκα του, Νάνσι. Οσο για το ποιος θα θηλάσει τον μικρό Μάιλς, ότι και να σας πούμε ψέματα θα ΄ναι...
Αφησε τη δουλειά για να γίνει νοικοκυρά
ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ. Το ανορθόδοξο ζευγάρι δυσκολεύτηκε πολύ να βρει γυναικολόγο και μαία που να αναλάβουν τον τοκετό, δείχνουν όμως να πιστεύουν ότι ο γιος τους θα αντιμετωπίσει με ευκολία τα κακοπροαίρετα σχόλια τα οποία θεωρούν βέβαιο ότι θα δεχτεί στο μέλλον για την ασυνήθιστη οικογένειά του. «Το έχουμε σκεφτεί αυτό. Ο γιoς μας ο Λόγκαν έπεφτε συχνά θύμα παρενόχλησης, αλλά τώρα απλώς λέει σε όποιον τον πειράζει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους δύο μπαμπάδες του. Και δεν τον πληγώνει ό,τι κι αν ακούσει» λέει ο Σκοτ Μουρ, ο οποίος άφησε τη δουλειά του για να αναλάβει τον αγαπημένο του ρόλο: της νοικοκυράς.
Με τα αποσιωπητικά δηλώνεται θαυμασμός, ειρωνεία, συγκίνηση, φόβος, δισταγμός, ντροπή, περιφρόνηση, απειλή κτλ., για όσα θα σημειωθούν αμέσως κατόπιν, π.χ.: «Μην ξανάρθεις αδιάβαστος, γιατί...» «Κι έπειτα... έπειτα όλα τέλειωσαν.»
Aποσιωπητικά σημειώνομε, σ' ορισμένες περιπτώσεις, και μετά από θαυμαστικό ή ερωτηματικό, στις περιπτώσεις αυτές δείχνουν ένα σταμάτημα στην ομιλία, π.χ.: «Και τι δε θα 'κανα! ... Φτάνει να μ' άφηνες.» «Πώς μας θωρείς ακίνητος; ...»
Αποσιωπητικά χρησιμοποιούμε και στην περίπτωση δισταχτικής ομιλίας, χωρίς ν' αποσιωπούμε τίποτα, προκειμένου να τονιστούν εκείνα που θ' ακολουθήσουν. (teicrete.gr)
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΓΡΕΓΚ ΛΟΥΓΚΑΝΙΣ
Greg Louganis photographed by Herb Ritts (1987)
.
Γκρεγκ Λουγκάνις. Γεννημένος στις 29.1.1960 στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας, από γονείς Πολυνήσιους (από τη Σαμόα), που τον έδωσαν σε βρεφική ηλικία για υιοθεσία στους Πίτερ και Φράνσις Λουγκάνις, ζεύγος με ελληνικές ρίζες, ο Γκρεγκ είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, παρά τις φροντίδες των νέων του γονέων. Επιθετικός και απροσάρμοστος στο δημοτικό, δεν κατόρθωσε να «ηρεμήσει» στη σχολή κλασικού μπαλέτου που παρακολούθησε. Δοκίμασε, όπως όλοι σχεδόν οι έφηβοι στη «γη της επαγγελίας», μαριχουάνα και πήρε την... κάτω βόλτα. Τελικά, σώθηκε χάρη σε καταδύσεις με τις οποίες ασχολήθηκε από τα 15 του χρόνια. Η ολυμπιακή του καριέρα άρχισε το 1976 στο Μόντρεαλ, όταν στα 16 του χρόνια αντιμετώπισε τον πολύ σπουδαίο Ιταλό Κλάους Ντιμπιάζι. Στην πλατφόρμα μάλιστα κατετάγη 2ος με 576,99 βαθμούς, αρκετά πίσω από τον δεξιοτέχνη Ιταλό (600,51), ενώ ατύχησε στο τραμπολίνο μένοντας στην 6η θέση (528,96 - 1ος ο συμπατριώτης του Φίλιπ Μπογκς).
Την επόμενη τετραετία η πορεία του Λουγκάνις ήταν θριαμβευτική. Με υποτροφία στο Πανεπιστημίο του Μαϊάμι και με χρυσούς τίτλους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1978, ήταν πια από τα μεγάλα ονόματα. Ομως, το πολιτικό μποϊκοτάζ των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 τού στέρησε, όπως και σε πολλούς δυτικούς πρωταθλητές, τη συμμετοχή.
Ακολούθησε νέα αλματώδης τετραετία. Με πτυχίο στις τέχνες και στο θέατρο, με εγκατάσταση στο Ιρβάιν της Νότιας Καλιφόρνιας, με νέο προπονητή τον Ρον Ο' Μπράιαν και με «κόψιμο» των κακών συνηθειών, μαριχουάνας και αλκοόλ, ο Γκρεγκ «ξεδίπλωσε» τα χαρίσματά του και κυριάρχησε το 1982 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, παίρνοντας για πρώτη φορά από τους κριτές 10!
Το 1984 στο Λος Αντζελες, 24άρης πια και ώριμος και ολοκληρωμένος, κυριάρχησε με τις γεμάτες πλαστικότητα και πρωτοτυπία καταδύσεις του. Στο τραμπολίνο με 754,41 βαθμούς, αφήνοντας πολύ πίσω του τον Κινέζο Ταν Λιαντζέ (662,31) και στην πλατφόρμα με 710,91, με 2ο τον συμπατριώτη του Μπρους Κίμπαλ (643,50). Οι μεγαλύτερες διαφορές και το πρώτο ξεπέρασμα του «φράγματος» των 700 βαθμών στην ιστορία των καταδύσεων, γεγονός που του χάρισε το βραβείο Σάλιβαν (ο πρώτος πρόεδρος των ερασιτεχνικών συλλόγων των ΗΠΑ) για τον καλύτερο ερασιτέχνη αθλητή στη χώρα του.
Η «εποχή Λουγκάνις» ήταν πια γεγονός. Οι καταδύσεις, χάρη στον «καλλιτέχνη» Γκρεγκ, είχαν εξελιχτεί σε ένα από τα δημοφιλέστερα ολυμπιακά αθλήματα. Είδωλο πια, με τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του και τις αφίσες με εντυπωσιακά στιγμιότυπα από τις περίτεχνες βουτιές του να κοσμούν χιλιάδες παιδικά δωμάτια.
Κυρίαρχος στα εθνικά, παναμερικανικά και παγκόσμια πρωταθλήματα, με νέες πρωτοποριακές καταδύσεις, με χορευτική πλαστικότητα και αυτοπεποίθηση, πήγε στη Σεούλ το 1988 να υπερασπίσει τα τρόπαιά του. Εκεί, στη νοτιοκορεάτικη πρωτεύουσα, βρήκε ισχυρούς αντιπάλους, τους βραχύσωμους Κινέζους που είχαν σημειώσει εκρηκτική πρόοδο.
Στον προκριματικό τού τραμπολίνο, επιχειρώντας μια πρωτότυπη κατάδυση -αντίστροφη δυόμισι στροφών- χτύπησε στο κεφάλι. Ο κόσμος στο κολυμβητήριο και στους τηλεοπτικούς δέκτες έμεινε άφωνος. Το νερό στην πισίνα έγινε κόκκινο. Ομως, συνέχισε απτόητος, μετά τις πρώτες βοήθειες που του παρασχέθηκαν.
Στον τελικό θριάμβευσε τόσο στο τραμπολίνο με 730,80 βαθμούς, αφήνοντας 2ο τον Ταμ Λιαν Τζε (704,66), όσο και στην πλατφόρμα -πολύ δύσκολα αυτή τη φορά και μόλις στην τελευταία κατάδυση- με 638,61 βαθμούς έναντι 637,47 του 14χρονου Ξιονγκ Νι.
Η Σεούλ ήταν το κύκνειο ολυμπιακό άσμα του Λουγκάνις στα 28 του μόλις χρόνια. Η είδηση πως υπήρξε φορέας της σύγχρονης μάστιγας, του AIDS, και ότι ήταν ομοφυλόφιλος έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στον κόσμο και ιδιαίτερα όταν ο ίδιος με περίσσια τόλμη τα δημοσιοποίησε. Από τότε ασχολήθηκε με το θέατρο χωρίς επιτυχία, έγραψε βιβλίο όπου περιγράφει χωρίς ταμπού τα δύο προσωπικά του προβλήματα και έδωσε σειρά διαλέξεων και εκδηλώσεων με ανάλογο αντικείμενο.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Β. ΦΙΛΙΠΠΟΥ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/08/2004)
Γκρεγκ Λουγκάνις. Γεννημένος στις 29.1.1960 στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας, από γονείς Πολυνήσιους (από τη Σαμόα), που τον έδωσαν σε βρεφική ηλικία για υιοθεσία στους Πίτερ και Φράνσις Λουγκάνις, ζεύγος με ελληνικές ρίζες, ο Γκρεγκ είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, παρά τις φροντίδες των νέων του γονέων. Επιθετικός και απροσάρμοστος στο δημοτικό, δεν κατόρθωσε να «ηρεμήσει» στη σχολή κλασικού μπαλέτου που παρακολούθησε. Δοκίμασε, όπως όλοι σχεδόν οι έφηβοι στη «γη της επαγγελίας», μαριχουάνα και πήρε την... κάτω βόλτα. Τελικά, σώθηκε χάρη σε καταδύσεις με τις οποίες ασχολήθηκε από τα 15 του χρόνια. Η ολυμπιακή του καριέρα άρχισε το 1976 στο Μόντρεαλ, όταν στα 16 του χρόνια αντιμετώπισε τον πολύ σπουδαίο Ιταλό Κλάους Ντιμπιάζι. Στην πλατφόρμα μάλιστα κατετάγη 2ος με 576,99 βαθμούς, αρκετά πίσω από τον δεξιοτέχνη Ιταλό (600,51), ενώ ατύχησε στο τραμπολίνο μένοντας στην 6η θέση (528,96 - 1ος ο συμπατριώτης του Φίλιπ Μπογκς).
Την επόμενη τετραετία η πορεία του Λουγκάνις ήταν θριαμβευτική. Με υποτροφία στο Πανεπιστημίο του Μαϊάμι και με χρυσούς τίτλους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1978, ήταν πια από τα μεγάλα ονόματα. Ομως, το πολιτικό μποϊκοτάζ των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 τού στέρησε, όπως και σε πολλούς δυτικούς πρωταθλητές, τη συμμετοχή.
Ακολούθησε νέα αλματώδης τετραετία. Με πτυχίο στις τέχνες και στο θέατρο, με εγκατάσταση στο Ιρβάιν της Νότιας Καλιφόρνιας, με νέο προπονητή τον Ρον Ο' Μπράιαν και με «κόψιμο» των κακών συνηθειών, μαριχουάνας και αλκοόλ, ο Γκρεγκ «ξεδίπλωσε» τα χαρίσματά του και κυριάρχησε το 1982 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, παίρνοντας για πρώτη φορά από τους κριτές 10!
Το 1984 στο Λος Αντζελες, 24άρης πια και ώριμος και ολοκληρωμένος, κυριάρχησε με τις γεμάτες πλαστικότητα και πρωτοτυπία καταδύσεις του. Στο τραμπολίνο με 754,41 βαθμούς, αφήνοντας πολύ πίσω του τον Κινέζο Ταν Λιαντζέ (662,31) και στην πλατφόρμα με 710,91, με 2ο τον συμπατριώτη του Μπρους Κίμπαλ (643,50). Οι μεγαλύτερες διαφορές και το πρώτο ξεπέρασμα του «φράγματος» των 700 βαθμών στην ιστορία των καταδύσεων, γεγονός που του χάρισε το βραβείο Σάλιβαν (ο πρώτος πρόεδρος των ερασιτεχνικών συλλόγων των ΗΠΑ) για τον καλύτερο ερασιτέχνη αθλητή στη χώρα του.
Η «εποχή Λουγκάνις» ήταν πια γεγονός. Οι καταδύσεις, χάρη στον «καλλιτέχνη» Γκρεγκ, είχαν εξελιχτεί σε ένα από τα δημοφιλέστερα ολυμπιακά αθλήματα. Είδωλο πια, με τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του και τις αφίσες με εντυπωσιακά στιγμιότυπα από τις περίτεχνες βουτιές του να κοσμούν χιλιάδες παιδικά δωμάτια.
Κυρίαρχος στα εθνικά, παναμερικανικά και παγκόσμια πρωταθλήματα, με νέες πρωτοποριακές καταδύσεις, με χορευτική πλαστικότητα και αυτοπεποίθηση, πήγε στη Σεούλ το 1988 να υπερασπίσει τα τρόπαιά του. Εκεί, στη νοτιοκορεάτικη πρωτεύουσα, βρήκε ισχυρούς αντιπάλους, τους βραχύσωμους Κινέζους που είχαν σημειώσει εκρηκτική πρόοδο.
Στον προκριματικό τού τραμπολίνο, επιχειρώντας μια πρωτότυπη κατάδυση -αντίστροφη δυόμισι στροφών- χτύπησε στο κεφάλι. Ο κόσμος στο κολυμβητήριο και στους τηλεοπτικούς δέκτες έμεινε άφωνος. Το νερό στην πισίνα έγινε κόκκινο. Ομως, συνέχισε απτόητος, μετά τις πρώτες βοήθειες που του παρασχέθηκαν.
Στον τελικό θριάμβευσε τόσο στο τραμπολίνο με 730,80 βαθμούς, αφήνοντας 2ο τον Ταμ Λιαν Τζε (704,66), όσο και στην πλατφόρμα -πολύ δύσκολα αυτή τη φορά και μόλις στην τελευταία κατάδυση- με 638,61 βαθμούς έναντι 637,47 του 14χρονου Ξιονγκ Νι.
Η Σεούλ ήταν το κύκνειο ολυμπιακό άσμα του Λουγκάνις στα 28 του μόλις χρόνια. Η είδηση πως υπήρξε φορέας της σύγχρονης μάστιγας, του AIDS, και ότι ήταν ομοφυλόφιλος έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στον κόσμο και ιδιαίτερα όταν ο ίδιος με περίσσια τόλμη τα δημοσιοποίησε. Από τότε ασχολήθηκε με το θέατρο χωρίς επιτυχία, έγραψε βιβλίο όπου περιγράφει χωρίς ταμπού τα δύο προσωπικά του προβλήματα και έδωσε σειρά διαλέξεων και εκδηλώσεων με ανάλογο αντικείμενο.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Β. ΦΙΛΙΠΠΟΥ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/08/2004)
28.1.10
ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΑΜΕΝΑΜΠΑΡ
.
Alejandro Fernando Amenábar Cantos (born March 31, 1972 in Santiago, Chile) is a Spanish film director. Amenábar was born in Santiago, Chile in 1972, to a Spanish mother and Chilean father, but the family moved to Spain just one year after his birth. He studied cinema at Madrid's Universidad Complutense but eventually dropped out.
In addition to writing and directing his own films, Amenábar has maintained a notable career as a composer of film scores, including the Goya-nominated score for José Luis Cuerda's La lengua de las mariposas.
Amenábar was awarded the Grand Prix of the Jury at the International Venice Film Festival in 2004 for Mar adentro ("The Sea Inside"), and in February 2005 the same film won the Academy Award for Best Foreign Language Film.
In February 2004, Amenábar came out to the Spanish gay magazines Shangay Express and Zero (en.wikipedia.org)
Alejandro Fernando Amenábar Cantos (born March 31, 1972 in Santiago, Chile) is a Spanish film director. Amenábar was born in Santiago, Chile in 1972, to a Spanish mother and Chilean father, but the family moved to Spain just one year after his birth. He studied cinema at Madrid's Universidad Complutense but eventually dropped out.
In addition to writing and directing his own films, Amenábar has maintained a notable career as a composer of film scores, including the Goya-nominated score for José Luis Cuerda's La lengua de las mariposas.
Amenábar was awarded the Grand Prix of the Jury at the International Venice Film Festival in 2004 for Mar adentro ("The Sea Inside"), and in February 2005 the same film won the Academy Award for Best Foreign Language Film.
In February 2004, Amenábar came out to the Spanish gay magazines Shangay Express and Zero (en.wikipedia.org)
.
Φιλμογραφία:
Tesis (1996),
Άνοιξε τα μάτια (1997),
Οι Άλλοι (2001),
Η Θάλασσα μέσα μου (2004),
Agora (2009)
Φιλμογραφία:
Tesis (1996),
Άνοιξε τα μάτια (1997),
Οι Άλλοι (2001),
Η Θάλασσα μέσα μου (2004),
Agora (2009)
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΣΟΥΖΑΝ ΣΟΝΤΑΓΚ
Susan Sontag, 16/1/1933 –28/12/2004
.
Susan Sontag: Περί εαυτού
31 Δεκεμβρίου 1958
Περί ημερολογίων. Είναι πολύ ρηχό να εκλάβεις το ημερολόγιο σαν ένα δοχείο των κρυφών, ιδιωτικών σκέψεων κάποιου – όπως ενός έμπιστου που είναι κουφός, μουγκός και αγράμμα- τος. Στο ημερολόγιο που κρατάω όχι μόνο εκφράζω τον εαυτό μου πιο ελεύθερα από όσο θα εκφραζόμουν στον οιονδήποτε, αλλά δημιουργώ τον εαυτό μου. Το ημερολόγιο είναι ένα όχημα για την αίσθηση της ατομικότητας. Με αντιπροσωπεύει ως συγκινησιακά και πνευματικά ανεξάρτητη. Οπότε (αλίμονο) όχι μόνο καταγράφει την πραγματική, καθημερινή μου ζωή αλλά μάλλον –σε πολλές περιπτώσεις– προσφέρει εναλλακτικές λύσεις.
Συχνά υπάρχουν συγκρούσεις ανάμεσα στο νόημα των πράξεών μας προς ένα πρόσωπο και του τι λέμε ότι νιώθουμε γι’ αυτό το πρόσωπο στο ημερολόγιο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως ό,τι κάνουμε είναι ρηχό και ότι μόνο το τι ομολογούμε στον εαυτό μας έχει βάθος. Οι εξομολογήσεις, εννοώ οι σοβαρές βεβαίως, θα μπορούσαν να είναι πιο ρηχές από τις πράξεις. Αναλογίζομαι τώρα τι διάβασα σήμερα (όταν πήγα πάνω στο 122 Μπουλεβάρ, να τσεκάρω το ταχυδρομείο της) στο ημερολόγιο της Η. για μένα – αυτός ο κοφτός, άδικος, άχαρος υπολογισμός μου που καταλήγει με το να μου λέει ότι στ’ αλήθεια δεν της αρέσω αλλά ότι το πάθος μου γι’ αυτήν είναι δεκτό και ευκαιριακό. Ένας θεός μονάχα ξέρει πόσο πονάει αυτό και νιώθω αγανακτισμένη και ταπεινωμένη. Σπάνια ξέρουμε τι νομίζουν οι άλλοι για μας (ή, μάλλον, τι νομίζουν ό,τι νομίζουν για μας)... Νιώθω ένοχη για το ότι διάβασα κάτι που δεν προοριζόταν για τα δικά μου μάτια; Όχι. Μία από τις κύριες (κοινωνικές) λειτουργίες ενός ημερολογίου ή ενός ζουρνάλ είναι αυτό ακριβώς, να διαβαστεί κρυφά από άλλους, από κόσμο (γονείς + εραστές) για τους οποίους κάποιος είναι σκληρά έντιμος μόνο στο ημερολόγιο. Θα το διαβάσει ποτέ αυτό η Η.;
19 Νοεμβρίου 1959
Ο ερχομός του οργασμού έχει αλλάξει τη ζωή μου. Είμαι απελευθερωμένη, αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος να το πει κανείς. Ακόμα πιο σημαντικό: με έχει περιορίσει, έχει κλείσει πολλές πιθανότητες, έχει κάνει τις εναλλακτικές λύσεις ολοκάθαρες και αιχμηρές. Δεν είμαι πια απεριόριστη, π.χ. τίποτα. Η σεξουαλικότητα είναι το παράδειγμα. Πριν, η σεξουαλικότητά μου ήταν οριζόντια, μια απέραντη γραμμή ικανή να είναι απεριόριστα υποδιαιρεμένη. Τώρα είναι κάθετη.
24 Δεκεμβρίου 1959
Η επιθυμία μου να γράφω συνδέεται με την ομοφυλοφιλία μου. Χρειάζομαι την ταυτότητα ενός όπλου ισάξιου με το όπλο που έχει η κοινωνία εναντίον μου. [Η ταυτότητα] δε δικαιολογεί την ομοφυλοφιλία μου. Αλλά μου δίνει –νομίζω– την άδεια. Τώρα μόλις αντιλαμβάνομαι το πόσο ένοχη νιώθω που είμαι αδελφή. Με την Η νόμιζα ότι δε με πείραζε, αλλά έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Το αφήνω σε άλλους (π.χ. στην Ανέτ [Μίκελσον, θεωρητική του κινηματογράφου]) να πιστεύουν πως η Η. είναι το πάθος μου και πως χωρίς την Η. δε θα ήμουν αδελφή ή τουλάχιστον όχι κυρίως αδελφή.
Με το να είμαι αδελφή είμαι πιο τρωτή.
1 Ιουνίου 1960
Ένα από τα πιο δυνατά και εντελώς στη διάθεσή μου συναισθήματα: η περιφρόνηση. Περιφρόνηση για τους άλλους, περιφρόνηση για τον εαυτό μου. Είμαι ανυπόμονη με όσους δεν ξέρουν πώς να προστατεύονται, πώς να διεκδικούν το δίκιο τους.
31 Δεκεμβρίου 1958
Περί ημερολογίων. Είναι πολύ ρηχό να εκλάβεις το ημερολόγιο σαν ένα δοχείο των κρυφών, ιδιωτικών σκέψεων κάποιου – όπως ενός έμπιστου που είναι κουφός, μουγκός και αγράμμα- τος. Στο ημερολόγιο που κρατάω όχι μόνο εκφράζω τον εαυτό μου πιο ελεύθερα από όσο θα εκφραζόμουν στον οιονδήποτε, αλλά δημιουργώ τον εαυτό μου. Το ημερολόγιο είναι ένα όχημα για την αίσθηση της ατομικότητας. Με αντιπροσωπεύει ως συγκινησιακά και πνευματικά ανεξάρτητη. Οπότε (αλίμονο) όχι μόνο καταγράφει την πραγματική, καθημερινή μου ζωή αλλά μάλλον –σε πολλές περιπτώσεις– προσφέρει εναλλακτικές λύσεις.
Συχνά υπάρχουν συγκρούσεις ανάμεσα στο νόημα των πράξεών μας προς ένα πρόσωπο και του τι λέμε ότι νιώθουμε γι’ αυτό το πρόσωπο στο ημερολόγιο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως ό,τι κάνουμε είναι ρηχό και ότι μόνο το τι ομολογούμε στον εαυτό μας έχει βάθος. Οι εξομολογήσεις, εννοώ οι σοβαρές βεβαίως, θα μπορούσαν να είναι πιο ρηχές από τις πράξεις. Αναλογίζομαι τώρα τι διάβασα σήμερα (όταν πήγα πάνω στο 122 Μπουλεβάρ, να τσεκάρω το ταχυδρομείο της) στο ημερολόγιο της Η. για μένα – αυτός ο κοφτός, άδικος, άχαρος υπολογισμός μου που καταλήγει με το να μου λέει ότι στ’ αλήθεια δεν της αρέσω αλλά ότι το πάθος μου γι’ αυτήν είναι δεκτό και ευκαιριακό. Ένας θεός μονάχα ξέρει πόσο πονάει αυτό και νιώθω αγανακτισμένη και ταπεινωμένη. Σπάνια ξέρουμε τι νομίζουν οι άλλοι για μας (ή, μάλλον, τι νομίζουν ό,τι νομίζουν για μας)... Νιώθω ένοχη για το ότι διάβασα κάτι που δεν προοριζόταν για τα δικά μου μάτια; Όχι. Μία από τις κύριες (κοινωνικές) λειτουργίες ενός ημερολογίου ή ενός ζουρνάλ είναι αυτό ακριβώς, να διαβαστεί κρυφά από άλλους, από κόσμο (γονείς + εραστές) για τους οποίους κάποιος είναι σκληρά έντιμος μόνο στο ημερολόγιο. Θα το διαβάσει ποτέ αυτό η Η.;
19 Νοεμβρίου 1959
Ο ερχομός του οργασμού έχει αλλάξει τη ζωή μου. Είμαι απελευθερωμένη, αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος να το πει κανείς. Ακόμα πιο σημαντικό: με έχει περιορίσει, έχει κλείσει πολλές πιθανότητες, έχει κάνει τις εναλλακτικές λύσεις ολοκάθαρες και αιχμηρές. Δεν είμαι πια απεριόριστη, π.χ. τίποτα. Η σεξουαλικότητα είναι το παράδειγμα. Πριν, η σεξουαλικότητά μου ήταν οριζόντια, μια απέραντη γραμμή ικανή να είναι απεριόριστα υποδιαιρεμένη. Τώρα είναι κάθετη.
24 Δεκεμβρίου 1959
Η επιθυμία μου να γράφω συνδέεται με την ομοφυλοφιλία μου. Χρειάζομαι την ταυτότητα ενός όπλου ισάξιου με το όπλο που έχει η κοινωνία εναντίον μου. [Η ταυτότητα] δε δικαιολογεί την ομοφυλοφιλία μου. Αλλά μου δίνει –νομίζω– την άδεια. Τώρα μόλις αντιλαμβάνομαι το πόσο ένοχη νιώθω που είμαι αδελφή. Με την Η νόμιζα ότι δε με πείραζε, αλλά έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Το αφήνω σε άλλους (π.χ. στην Ανέτ [Μίκελσον, θεωρητική του κινηματογράφου]) να πιστεύουν πως η Η. είναι το πάθος μου και πως χωρίς την Η. δε θα ήμουν αδελφή ή τουλάχιστον όχι κυρίως αδελφή.
Με το να είμαι αδελφή είμαι πιο τρωτή.
1 Ιουνίου 1960
Ένα από τα πιο δυνατά και εντελώς στη διάθεσή μου συναισθήματα: η περιφρόνηση. Περιφρόνηση για τους άλλους, περιφρόνηση για τον εαυτό μου. Είμαι ανυπόμονη με όσους δεν ξέρουν πώς να προστατεύονται, πώς να διεκδικούν το δίκιο τους.
[περιοδικό (δε)κατα, χειμώνας 2007]
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. JAMES RICHMOND BARTHÉ
.
James Richmond Barthé (January 28, 1901 – March 5, 1989) was an African American sculptor known for his many public works and associated with the Harlem Renaissance.
Barthe once said that “all my life I have be interested in trying to capture the spiritual quality I see and feel in people, and I feel that the human figure as God made it, is the best means of expressing this spirit in man.”
James Richmond Barthé (January 28, 1901 – March 5, 1989) was an African American sculptor known for his many public works and associated with the Harlem Renaissance.
Barthe once said that “all my life I have be interested in trying to capture the spiritual quality I see and feel in people, and I feel that the human figure as God made it, is the best means of expressing this spirit in man.”
.
27.1.10
"ΧΑΒΑΗ" 3
.
Ο Θανάσης Σκρούμπελος ανάμεσα στις θρυλικές τραβεστί του μπαρ "Χαβάη"
Ο Θανάσης Σκρουμπέλος είναι ένας σημαντικός Έλληνας συγγραφέας που δεν τον ξέρουν πολλοί. Με τα "Φίδια στον Κολωνό" έδωσε πρώτος τη νεορεαλιστική εικόνα των Δυτικών Συνοικιών, στις οποίες μεγάλωσε - τη λαχτάρα για ζωή που ασφυκτιά στις όχθες του ποταμιού και στις αλάνες. Με το νέο, αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Μπλε Καστόρινα Παπούτσια", μια ροκ ιστορία από τις ταραγμένες μέρες του ’64, καταδύεται στο πιο αμαρτωλό μπαρ της εποχής, τη Χαβάη, και μιλά για τις θρυλικές τραβεστί που έκαναν εκεί πρόγραμμα, τα ταμπού μιας Ελλάδας παραζαλισμένης, το δικό του ρόλο και το πέρασμα από κει του Τένεσι Ουίλιαμς. Όλα αυτά, πάντα από τη σκοπιά ενός αριστερού ουμανισμού.
ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT (Lifo, 3-2008)
- Τα βιβλία σας πόσο βιωματικά είναι;
Είναι αρκετά βιωματικά. Εκεί που διαδραματίζονται έχω γεννηθεί, στον Κολωνό, ο παππούς μου είχε μία μάντρα με κάρβουνα λίγο παρακάτω απ' τη Χαβάη. Και η Χαβάη υπήρξε πραγματικά βεβαίως, κάτω απ' το Θέατρο Περοκέ. Την είχαν επισκεφτεί μάλιστα και ο Τένεσι Ουίλιαμς με τον Τρούμαν Καπότε, ήταν το πρώτο μεταπολεμικό μαγαζί του είδους στα Βαλκάνια. Απ' το 1960 μέχρι το 1968. Όταν έγινε το βασιλικό πραξικόπημα δεν είχαν τα ερείσματα, κι έκλεισε. Δούλευε μόνο με τραβεστί - τραβεστί είναι η έννοια η νεότερη, εκείνη την εποχή δεν λέγονταν έτσι, ήταν υπάρξεις τραγικές, που ντύνονταν με γυναικεία ρούχα. Πούστης. Ο τραβεστί τώρα είναι λίγο πιο εξευγενισμένη έννοια. Τότε εξάλλου ήταν σκληρά τα πράγματα, πολύ σκληρά γι' αυτούς τους ανθρώπους.
- Στο βιβλίο δεν φαίνονται τόσο σκληρά, υπάρχει μεγάλη ανεκτικότητα...
Δεν έχω βάλει όλα τα γεγονότα, τους παρουσιάζω με μια συμπάθεια γιατί ήταν τραγικά πρόσωπα, μυθικά. Με τα φουρό τους, νέα παιδιά...
- Ποια ήταν η προσωπική σας σχέση με αυτό τον κόσμο;
Όταν γεννιέσαι σε αυτήν τη γειτονιά, είσαι αναγκαστικά παιδί της, όπως είσαι και παιδί της εποχής σου. Την κοπανάγαμε απ' το γυμνάσιο -στο 9ο πήγαινα- και πηγαίναμε στη Χαβάη για χαβαλέ - ήταν βιώματα όλα αυτά, μέσα μας. Ένα από τα παιδιά της Χαβάης ήταν συμμαθητής μου και κάναμε κολλητή παρέα, πάρα πολύ. Κι αυτός κρυφά απ' τους γονείς του πήγαινε στη Χαβάη, ντυνόταν και χόρευε. Θυμάμαι τη Βασίλω που αναφέρω στο βιβλίο να ανακοινώνει την έλευση όλων των γνωστών της ζευγαριών που έμπαιναν στο μαγαζί: η Κοντσίτα με το πουρό της, ή η Φέζω με το τεκνό της, δεν τα ξεχνάς αυτά. Μέσα στο εξτρέμ και μέσα στην πίεση την κοινωνική αυτό ήταν ένα ξέδομα. Δεν ήταν ότι ήθελαν απαραίτητα οι πελάτες να είναι ντυμένοι έτσι, γυναίκες, τα γυναικεία ρούχα όμως είχαν έναν εξωτισμό πάνω τους και το επεδίωκε και το αφεντικό της Χαβάης. Έφερναν πελατεία. Πολλοί πήγαιναν για χαβαλέ στην αρχή, για να δουν τις «πούστρες» να χορεύουν και σιγά σιγά τους τσίμπαγαν... Πέρα από αυτό, και τα ίδια τα παιδιά -μου τα έλεγε το φιλαράκι μου- μέσα εκεί ξέδιναν, αισθάνονταν ελευθερία σε ένα χώρο κλεισμένο και αυστηρά ελεγχόμενο. Δεν μπορούσε να μπει κάποιος να κάνει το μάγκα και τσαμπουκά μέσα στο μαγαζί, γιατί τον έφαγαν. Μέχρι το 1968 που έκλεισαν τη Χαβάη είχαν σκοτωθεί 5 άνθρωποι, τους είχαν σφάξει με μαχαίρι. Τα είχαμε ζήσει δίπλα μας. Δεν ερχόντουσαν μόνο για το σεξ, η Ραχήλ, π.χ., που πέθανε απ' την πρέζα, ερχόταν για να βγάλει λεφτά. Για τους πιο πολλούς δεν το ήξερε η οικογένειά τους, ζούσαν και κοιμόντουσαν εκεί μέσα τα βράδια. Πολλοί έμπαιναν στη Χαβάη γιατί δεν είχαν πού αλλού να πάνε. Θυμάμαι μια περίπτωση που ένας πατέρας ΕΑΤατζής ανέβηκε στην ταράτσα κι απειλούσε να πέσει να αυτοκτονήσει, αν δεν έφευγε το παιδί του από εκεί. Ήταν πολύ σκληρά τα πράγματα. Ήταν ένα ταμπού που σου τρέλαινε το μυαλό, ειδικά στους οικογενειάρχες νοικοκυραίους.
- Το ταμπού παραμένει...
Εντάξει, τώρα δεν είναι έτσι ακριβώς. Εμένα δεν θα με πείραζε, θα του στεκόμουν του παιδιού. Απ' τη στιγμή που θα διάλεγε αυτόν το δρόμο, θα του στεκόμουν. Τις έχω ζήσει αυτές τις κόντρες, το στέλνεις απέναντι, στην παρανομία και στη βρόμα.
- Τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι όταν έκλεισε η Χαβάη;
Φτιάχτηκαν κι άλλα μαγαζιά όταν έκλεισε η Χαβάη. Πιο κάτω ήταν τα 7 αδέλφια του Δράκου. Γίνανε διάφορες ταβέρνες, πάλι στις δυτικές συνοικίες, υπήρχε και κάποιο μαγαζί στον Άγιο Νικόλαο στην Αχαρνών. Υπάρχουν και τώρα, αλλά είναι εξευγενισμένα, έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Αλλά είναι κανονικές τραβέστες, με drag show, τέτοια. Τότε ήταν το φτηνό κρέας, πήγαινε ο λαϊκός κόσμος, ο εργάτης, ο φαντάρος, και οι διαχωρισμοί ήταν σαφείς: κωλομπαράς, μπώκος, μπινές, πούστης, δεν υπήρχε η λέξη ομοφυλοφιλία τότε, ήταν άγνωστη.
Ο Θανάσης Σκρούμπελος ανάμεσα στις θρυλικές τραβεστί του μπαρ "Χαβάη"
Ο Θανάσης Σκρουμπέλος είναι ένας σημαντικός Έλληνας συγγραφέας που δεν τον ξέρουν πολλοί. Με τα "Φίδια στον Κολωνό" έδωσε πρώτος τη νεορεαλιστική εικόνα των Δυτικών Συνοικιών, στις οποίες μεγάλωσε - τη λαχτάρα για ζωή που ασφυκτιά στις όχθες του ποταμιού και στις αλάνες. Με το νέο, αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Μπλε Καστόρινα Παπούτσια", μια ροκ ιστορία από τις ταραγμένες μέρες του ’64, καταδύεται στο πιο αμαρτωλό μπαρ της εποχής, τη Χαβάη, και μιλά για τις θρυλικές τραβεστί που έκαναν εκεί πρόγραμμα, τα ταμπού μιας Ελλάδας παραζαλισμένης, το δικό του ρόλο και το πέρασμα από κει του Τένεσι Ουίλιαμς. Όλα αυτά, πάντα από τη σκοπιά ενός αριστερού ουμανισμού.
ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT (Lifo, 3-2008)
- Τα βιβλία σας πόσο βιωματικά είναι;
Είναι αρκετά βιωματικά. Εκεί που διαδραματίζονται έχω γεννηθεί, στον Κολωνό, ο παππούς μου είχε μία μάντρα με κάρβουνα λίγο παρακάτω απ' τη Χαβάη. Και η Χαβάη υπήρξε πραγματικά βεβαίως, κάτω απ' το Θέατρο Περοκέ. Την είχαν επισκεφτεί μάλιστα και ο Τένεσι Ουίλιαμς με τον Τρούμαν Καπότε, ήταν το πρώτο μεταπολεμικό μαγαζί του είδους στα Βαλκάνια. Απ' το 1960 μέχρι το 1968. Όταν έγινε το βασιλικό πραξικόπημα δεν είχαν τα ερείσματα, κι έκλεισε. Δούλευε μόνο με τραβεστί - τραβεστί είναι η έννοια η νεότερη, εκείνη την εποχή δεν λέγονταν έτσι, ήταν υπάρξεις τραγικές, που ντύνονταν με γυναικεία ρούχα. Πούστης. Ο τραβεστί τώρα είναι λίγο πιο εξευγενισμένη έννοια. Τότε εξάλλου ήταν σκληρά τα πράγματα, πολύ σκληρά γι' αυτούς τους ανθρώπους.
- Στο βιβλίο δεν φαίνονται τόσο σκληρά, υπάρχει μεγάλη ανεκτικότητα...
Δεν έχω βάλει όλα τα γεγονότα, τους παρουσιάζω με μια συμπάθεια γιατί ήταν τραγικά πρόσωπα, μυθικά. Με τα φουρό τους, νέα παιδιά...
- Ποια ήταν η προσωπική σας σχέση με αυτό τον κόσμο;
Όταν γεννιέσαι σε αυτήν τη γειτονιά, είσαι αναγκαστικά παιδί της, όπως είσαι και παιδί της εποχής σου. Την κοπανάγαμε απ' το γυμνάσιο -στο 9ο πήγαινα- και πηγαίναμε στη Χαβάη για χαβαλέ - ήταν βιώματα όλα αυτά, μέσα μας. Ένα από τα παιδιά της Χαβάης ήταν συμμαθητής μου και κάναμε κολλητή παρέα, πάρα πολύ. Κι αυτός κρυφά απ' τους γονείς του πήγαινε στη Χαβάη, ντυνόταν και χόρευε. Θυμάμαι τη Βασίλω που αναφέρω στο βιβλίο να ανακοινώνει την έλευση όλων των γνωστών της ζευγαριών που έμπαιναν στο μαγαζί: η Κοντσίτα με το πουρό της, ή η Φέζω με το τεκνό της, δεν τα ξεχνάς αυτά. Μέσα στο εξτρέμ και μέσα στην πίεση την κοινωνική αυτό ήταν ένα ξέδομα. Δεν ήταν ότι ήθελαν απαραίτητα οι πελάτες να είναι ντυμένοι έτσι, γυναίκες, τα γυναικεία ρούχα όμως είχαν έναν εξωτισμό πάνω τους και το επεδίωκε και το αφεντικό της Χαβάης. Έφερναν πελατεία. Πολλοί πήγαιναν για χαβαλέ στην αρχή, για να δουν τις «πούστρες» να χορεύουν και σιγά σιγά τους τσίμπαγαν... Πέρα από αυτό, και τα ίδια τα παιδιά -μου τα έλεγε το φιλαράκι μου- μέσα εκεί ξέδιναν, αισθάνονταν ελευθερία σε ένα χώρο κλεισμένο και αυστηρά ελεγχόμενο. Δεν μπορούσε να μπει κάποιος να κάνει το μάγκα και τσαμπουκά μέσα στο μαγαζί, γιατί τον έφαγαν. Μέχρι το 1968 που έκλεισαν τη Χαβάη είχαν σκοτωθεί 5 άνθρωποι, τους είχαν σφάξει με μαχαίρι. Τα είχαμε ζήσει δίπλα μας. Δεν ερχόντουσαν μόνο για το σεξ, η Ραχήλ, π.χ., που πέθανε απ' την πρέζα, ερχόταν για να βγάλει λεφτά. Για τους πιο πολλούς δεν το ήξερε η οικογένειά τους, ζούσαν και κοιμόντουσαν εκεί μέσα τα βράδια. Πολλοί έμπαιναν στη Χαβάη γιατί δεν είχαν πού αλλού να πάνε. Θυμάμαι μια περίπτωση που ένας πατέρας ΕΑΤατζής ανέβηκε στην ταράτσα κι απειλούσε να πέσει να αυτοκτονήσει, αν δεν έφευγε το παιδί του από εκεί. Ήταν πολύ σκληρά τα πράγματα. Ήταν ένα ταμπού που σου τρέλαινε το μυαλό, ειδικά στους οικογενειάρχες νοικοκυραίους.
- Το ταμπού παραμένει...
Εντάξει, τώρα δεν είναι έτσι ακριβώς. Εμένα δεν θα με πείραζε, θα του στεκόμουν του παιδιού. Απ' τη στιγμή που θα διάλεγε αυτόν το δρόμο, θα του στεκόμουν. Τις έχω ζήσει αυτές τις κόντρες, το στέλνεις απέναντι, στην παρανομία και στη βρόμα.
- Τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι όταν έκλεισε η Χαβάη;
Φτιάχτηκαν κι άλλα μαγαζιά όταν έκλεισε η Χαβάη. Πιο κάτω ήταν τα 7 αδέλφια του Δράκου. Γίνανε διάφορες ταβέρνες, πάλι στις δυτικές συνοικίες, υπήρχε και κάποιο μαγαζί στον Άγιο Νικόλαο στην Αχαρνών. Υπάρχουν και τώρα, αλλά είναι εξευγενισμένα, έχω δει στη Θεσσαλονίκη. Αλλά είναι κανονικές τραβέστες, με drag show, τέτοια. Τότε ήταν το φτηνό κρέας, πήγαινε ο λαϊκός κόσμος, ο εργάτης, ο φαντάρος, και οι διαχωρισμοί ήταν σαφείς: κωλομπαράς, μπώκος, μπινές, πούστης, δεν υπήρχε η λέξη ομοφυλοφιλία τότε, ήταν άγνωστη.
"ΧΑΒΑΗ" 2
.
Θανάσης Σκρούμπελος: Μπλε καστόρινα παπούτσια (Τόπος, 2007)
Με αφορμή την αιματηρή προβοκάτσια του παρακράτους τον Νοέμβριο του 1964, κατά τον εορτασμό για την επέτειο ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου, ο Θ. Σκρουμπέλος στήνει μια τολμηρή τοιχογραφία των σίξτις, με φόντο το μαγαζί "Χαβάη" στο Μεταξουργείο: κέντρο τραβεστί, τόπο συνάντησης πρώην χιτών, αρχηγείο παρακρατικών συνωμοσιών, σήμα κατατεθέν μιας γειτονιάς, μικρογραφία της Ελλάδας, χωρισμένης αυστηρά στα όρια μιας εξουσίας που καθόριζαν οι διεκδικήσεις των άτεγκτων αντιπάλων, Λαμπράκηδες και παρακράτος. [...] Ένα παθιασμένο μυθιστόρημα για τα πάθη της Αριστεράς, για τα πάθη της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Μια συγκλονιστική ιστορία, που πραγματεύεται την Ιστορία με τα υλικά ερωτικής τραγωδίας.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σπουδή στο περιθώριο
Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (Ελευθεροτυπία, 16/3/2008)
Το καινούριο βιβλίο του Θανάση Σκρουμπέλου «Μπλε καστόρινα παπούτσια» (εκδόσεις «Τόπος») μπορεί να μην ανήκει στο ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά έχει έναν σαφώς ιστορικό πυρήνα, που δεν είναι άλλος από τα έκτροπα τα οποία συνέβησαν τον Νοέμβριο του 1964, κατά την επέτειο του εορτασμού της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, όταν το παρακράτος βρήκε την ευκαιρία να αναλάβει περίοπτη δράση. Ο Σκρουμπέλος πλέκει την ιστορία του -ή μάλλον τις ιστορίες του- γύρω από αυτό το βασικό γεγονός, κρατώντας, ωστόσο, την πολιτική στο φόντο της δράσης του, ως έναν έντονο απόηχο της ζωής των πρωταγωνιστών του, έναν απόηχο, πάντως, που μοιάζει να χάνει όλο και πιο πολύ το νόημά του όσο προχωρεί η αφήγηση και αποκαλύπτονται οι πραγματικές της εξελίξεις.
Κέντρο της πλοκής στα «Μπλε καστόρινα παπούτσια» είναι το νυχτερινό μαγαζί «Χαβάη», στο Μεταξουργείο, όπου βρίσκει τη χαρά του ο κάθε πικραμένος, καταφεύγοντας στην τρυφερή αγκαλιά των νεαρών τραβεστί του. Λαϊκά παιδιά, ξένοι και ντόπιοι πράκτορες, πρώην χίτες και νυν ακροδεξιοί, στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί μπλέκονται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στην παρέα του μαγαζιού, δοκιμάζοντας να καλμάρουν τα σεξουαλικά αλλά και τα πολιτικά πάθη τους. Το τελικό αποτέλεσμα για τους περισσότερους είναι να χάσουν τα πάντα: τους έρωτες και τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες, την οικογενειακή τους άνεση αλλά και την ασφάλεια ή την επιτυχία της καριέρας τους. Και τούτο όχι εξαιτίας των τιτάνιων συλλογικών συγκρούσεων της περιόδου, αλλά λόγω μιας βαθύτερης καχεξίας της κοινωνίας και της ατομικής τους ύπαρξης, η οποία τους βυθίζει στο τέλμα και στην απόγνωση ή στον θάνατο.
Γραμμένο με χιούμορ και σε χαμηλούς τόνους, με καλά επεξεργασμένους χαρακτήρες (ξεχωρίζουν ο κυρ-Χρήστος, ο Μπόης, ο Γαζούρης και η Αριστέα), καθώς και με σοβαρή μέριμνα για την εικονογράφηση των σκληρών αδιεξόδων των ηρώων του, που συντρίβονται λιγότερο από τις διαφορές των πολιτικών τους παρατάξεων και περισσότερο από την ασφυξία της καθημερινότητάς τους, το βιβλίο του Σκρουμπέλου αποτελεί μια πολύ προσεκτική σπουδή του κοινωνικού περιθωρίου της δεκαετίας του 1960 (στο ίδιο θέμα, αλλά με εμφανώς λιγότερες δυνάμεις προσήλθε το 2006 ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης με το μυθιστόρημά του «Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου»), η οποία βγαίνει στο προσκήνιο χωρίς δογματισμούς και ιδεολογικοποιήσεις, σαν ένας ολοζώντανος και απολύτως χειροπιαστός μέσα στις ακραίες αντιφάσεις και αντιθέσεις του κόσμος.
Θανάσης Σκρούμπελος: Μπλε καστόρινα παπούτσια (Τόπος, 2007)
Με αφορμή την αιματηρή προβοκάτσια του παρακράτους τον Νοέμβριο του 1964, κατά τον εορτασμό για την επέτειο ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου, ο Θ. Σκρουμπέλος στήνει μια τολμηρή τοιχογραφία των σίξτις, με φόντο το μαγαζί "Χαβάη" στο Μεταξουργείο: κέντρο τραβεστί, τόπο συνάντησης πρώην χιτών, αρχηγείο παρακρατικών συνωμοσιών, σήμα κατατεθέν μιας γειτονιάς, μικρογραφία της Ελλάδας, χωρισμένης αυστηρά στα όρια μιας εξουσίας που καθόριζαν οι διεκδικήσεις των άτεγκτων αντιπάλων, Λαμπράκηδες και παρακράτος. [...] Ένα παθιασμένο μυθιστόρημα για τα πάθη της Αριστεράς, για τα πάθη της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Μια συγκλονιστική ιστορία, που πραγματεύεται την Ιστορία με τα υλικά ερωτικής τραγωδίας.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σπουδή στο περιθώριο
Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (Ελευθεροτυπία, 16/3/2008)
Το καινούριο βιβλίο του Θανάση Σκρουμπέλου «Μπλε καστόρινα παπούτσια» (εκδόσεις «Τόπος») μπορεί να μην ανήκει στο ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά έχει έναν σαφώς ιστορικό πυρήνα, που δεν είναι άλλος από τα έκτροπα τα οποία συνέβησαν τον Νοέμβριο του 1964, κατά την επέτειο του εορτασμού της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, όταν το παρακράτος βρήκε την ευκαιρία να αναλάβει περίοπτη δράση. Ο Σκρουμπέλος πλέκει την ιστορία του -ή μάλλον τις ιστορίες του- γύρω από αυτό το βασικό γεγονός, κρατώντας, ωστόσο, την πολιτική στο φόντο της δράσης του, ως έναν έντονο απόηχο της ζωής των πρωταγωνιστών του, έναν απόηχο, πάντως, που μοιάζει να χάνει όλο και πιο πολύ το νόημά του όσο προχωρεί η αφήγηση και αποκαλύπτονται οι πραγματικές της εξελίξεις.
Κέντρο της πλοκής στα «Μπλε καστόρινα παπούτσια» είναι το νυχτερινό μαγαζί «Χαβάη», στο Μεταξουργείο, όπου βρίσκει τη χαρά του ο κάθε πικραμένος, καταφεύγοντας στην τρυφερή αγκαλιά των νεαρών τραβεστί του. Λαϊκά παιδιά, ξένοι και ντόπιοι πράκτορες, πρώην χίτες και νυν ακροδεξιοί, στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί μπλέκονται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στην παρέα του μαγαζιού, δοκιμάζοντας να καλμάρουν τα σεξουαλικά αλλά και τα πολιτικά πάθη τους. Το τελικό αποτέλεσμα για τους περισσότερους είναι να χάσουν τα πάντα: τους έρωτες και τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες, την οικογενειακή τους άνεση αλλά και την ασφάλεια ή την επιτυχία της καριέρας τους. Και τούτο όχι εξαιτίας των τιτάνιων συλλογικών συγκρούσεων της περιόδου, αλλά λόγω μιας βαθύτερης καχεξίας της κοινωνίας και της ατομικής τους ύπαρξης, η οποία τους βυθίζει στο τέλμα και στην απόγνωση ή στον θάνατο.
Γραμμένο με χιούμορ και σε χαμηλούς τόνους, με καλά επεξεργασμένους χαρακτήρες (ξεχωρίζουν ο κυρ-Χρήστος, ο Μπόης, ο Γαζούρης και η Αριστέα), καθώς και με σοβαρή μέριμνα για την εικονογράφηση των σκληρών αδιεξόδων των ηρώων του, που συντρίβονται λιγότερο από τις διαφορές των πολιτικών τους παρατάξεων και περισσότερο από την ασφυξία της καθημερινότητάς τους, το βιβλίο του Σκρουμπέλου αποτελεί μια πολύ προσεκτική σπουδή του κοινωνικού περιθωρίου της δεκαετίας του 1960 (στο ίδιο θέμα, αλλά με εμφανώς λιγότερες δυνάμεις προσήλθε το 2006 ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης με το μυθιστόρημά του «Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου»), η οποία βγαίνει στο προσκήνιο χωρίς δογματισμούς και ιδεολογικοποιήσεις, σαν ένας ολοζώντανος και απολύτως χειροπιαστός μέσα στις ακραίες αντιφάσεις και αντιθέσεις του κόσμος.
"ΧΑΒΑΗ" 1
.
ΚΟΝΤΣΙΤΑ : …Κι ήταν ο Δομένικος που λες, ήταν μ’ άλλους δυο τρεις μαζί τους κι ο Τυφλός, πείραζαν τα κορίτσια, ήταν κι η αδερφή μου που πείραζαν, μπήκα να τους σταματήσω κι ο Δομένικος τότε έβγαλε ένα μικρό κοφτερό σουγιά, τον ίδιο που ‘χει ακόμη, μου τον έβαλε εδώ στο λαιμό, με κοίταξε και μ’ άρπαξε δυνατά απ’ τα μαλλιά και με φίλησε στο στόμα, Θεέ μου, αγόρι μ’ αγόρι στο στόμα, οι άλλοι με πιάσαν, πέσαν πάνω μου, μ’ έσπρωξαν πιο ‘κει, πίσω απ’ τη μάντρα, έτρεμα, με γύμνωσαν. Ακόμα έχω ουλές απ’ τα δαγκώματα του, ξέσπασε πάνω μου, καιρό το ‘θελε αυτό, έτσι μου ‘ λεγε… Θεέ μου… Δεν τον μίσησα, δεν του κράτησα κακία…
Τρόμαξα με τον εαυτό μου, καταλαβαίνεις, δεν είν’ αφύσικο αυτό;… ξύπνησε μέσα μου κάτι που ποτέ δεν είχα νιώσει… τον αγάπησα μ’ όλη τη δύναμη που ‘χει τούτος ο έρωτας… τούτη η τρέλα (υποφέρει) του πόθου, που κάνει τη σάρκα να τρεμουλιάζει, που ξεπερνά το λογικό… είχαμε χαθεί και μετά που απολύθηκα από το ναυτικό, βρεθήκαμε τυχαία, μ’ έφερε εδώ… Τ’ ακούς; Εμένα μ’ έφερε εδώ, μου το ‘ταξε, δικό μου μου ‘πε θα ‘ναι, η Χαβάη δικιά μου, η προίκα μου.
Θανάσης Σκρούμπελος : «Χαβάη» (Αιγόκερως, 1996)
Τρόμαξα με τον εαυτό μου, καταλαβαίνεις, δεν είν’ αφύσικο αυτό;… ξύπνησε μέσα μου κάτι που ποτέ δεν είχα νιώσει… τον αγάπησα μ’ όλη τη δύναμη που ‘χει τούτος ο έρωτας… τούτη η τρέλα (υποφέρει) του πόθου, που κάνει τη σάρκα να τρεμουλιάζει, που ξεπερνά το λογικό… είχαμε χαθεί και μετά που απολύθηκα από το ναυτικό, βρεθήκαμε τυχαία, μ’ έφερε εδώ… Τ’ ακούς; Εμένα μ’ έφερε εδώ, μου το ‘ταξε, δικό μου μου ‘πε θα ‘ναι, η Χαβάη δικιά μου, η προίκα μου.
Θανάσης Σκρούμπελος : «Χαβάη» (Αιγόκερως, 1996)
ΧΑΒΑΗ (1995)
Σκηνοθεσία: ΣΚΡΟΥΜΠΕΛΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ
Ηθοποιοί: ΠΟΛΙΤΟΥ ΟΛΓΑ, ΜΑΝΟΥΡΑ ΑΓΑΠΗ, ΓΑΡΔΕΛΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ, ΧΑΛΑΡΗ ΡΑΧΗΛ
Ένα ανδρικό πορνείο με τον τίτλο «Χαβάη» γίνεται το επίκεντρο ενός δράματος. Δύο τραβεστί, εργαζόμενοι στη «Χαβάη», διαπληκτίζονται ενόψει της αποφυλάκισης του προαγωγού τους. Ο νεότερος θεωρεί ότι το «αφεντικό» θα τον παντρευτεί και η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο. Ο πιο ηλικιωμένος επιμένει στη σκληρή πραγματικότητα που θέλει και τους δύο να παραμένουν αντικείμενο εκμετάλλευσης του προαγωγού. Όταν ο τελευταίος θα ανακοινώσει το γάμο του με την κόρη ενός άλλου περιθωριακού «αφεντικού», ο νεαρός τραβεστί οδηγείται στην αυτοκτονία, ενώ το σώμα του θα σερβιριστεί ως γεύμα στο γαμήλιο οικογενειακό δείπνο.
Σκρουμπέλος Θανάσης
Σεναριογράφος / Σκηνοθέτης
Γεννήθηκε το 1944 στον Κολωνό. Σπούδασε καλές τέχνες (χαρακτική και αγιογραφία) στην Αθήνα και κινηματογράφο στο Λονδίνο, με υποτροφία της Διεθνούς Αμνηστίας ως διωκόμενος από τη δικτατορία. Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, εξέδωσε διηγήματα και μυθιστορήματα (Τα φίδια, Στον Κολωνό, Εργατικό παραμύθι, Ο Αι Γιώργης των Γραικών, Οι Κόκκινοι φίλοι μου κ.ά.). Έγραψε σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ασχολήθηκε με τη συγγραφή και τη μετάφραση θεατρικών έργων (Χαβάη, Μυστικές φωνές, Γέρμα, Γέλιο στο σκοτάδι κ.ά.) και σκηνοθέτησε ταινίες μεγάλου μήκους. Επίσης έγραψε σενάρια και σκηνοθέτησε ντοκυμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού. Έχει εκλεγεί αρκετές φορές μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος. (athinaecinema.gr)
26.1.10
ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΕΣ
Η αιμορροϊδοπάθεια, γνωστή στο ευρύ κοινό ως «αιμορροΐδες», είναι μία από τις πιο συχνές παθήσεις που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την ποιότητα της καθημερινής ζωής. Οι αιμορροΐδες είναι ένα σύνηθες πρόβλημα που ταλαιπωρεί περίπου το 50% του πληθυσμού της γης.O ένας στους τρεις θα ταλαιπωρηθεί σε κάποια περίοδο της ζωής του από αυτό το βασανιστικό πρόβλημα. Αιμορροΐδες υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο, σχηματίζονται από ένα σύμπλεγμα αγγείων που μεταφέρει αίμα στην περιοχή του πρωκτού και ονομάζεται «αιμορροΐδικό πλέγμα». Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι αιμορροΐδες διογκωθούν και οι ιστοί που τις συγκρατούν στη θέση τους χαλαρώσουν με αποτέλεσμα να προπίπτουν από τον πρωκτικό δακτύλιο.
Οι αιμορροΐδες προκαλούνται συχνά από έναν συνδυασμό πολλών πραγμάτων όπως, το σφίξιμο κατά τη διάρκεια μιας κένωσης, τη συχνή δυσκοιλιότητα (σκληρές ή δύσκολες κενώσεις), τη διάρροια (συχνή χαλαρή, υδατώδης κένωση), εγκυμοσύνη, παχυσαρκία και κίρρωση του ήπατος.
Τα συμπτώματα μπορούν να είναι: πόνος και πίεση στο πρωκτικό κανάλι, ένα εξόγκωμα, φαγούρα και πόνος στον πρωκτό ή και γύρω από αυτόν ή/και αίμα στο εσώρουχο, στο χαρτί τουαλέτας.
Οι περισσότεροι ασθενείς αποφεύγουν την επίλυση του προβλήματος αυτού λόγω του φόβου της παραδοσιακής χειρουργικής και του έντονου μετεγχειρητικού πόνου. Επίσης επειδή η νόσος αυτή αφορά μία περιοχή του ώματος για την οποία το ευρύ κοινό πολλές φορές νιώθει άβολα να συζητήσει ή να ενδιαφερθεί σοβαρά.
Διάγνωση και θεραπεία της πάθησης
«Ο ασθενής με αιμορροΐδες», λέει ο δρ Δ. Θωμάς, «φθάνει στον ιατρό αργά, σε προχωρημένη κατάσταση, χωρίς σωστή κατανόηση του προβλήματος και κάποιες φορές, με θεραπεία που παρείχε ο... γείτονας!».
Επίσης, κάθε ενόχληση στην περιοχή του πρωκτού δεν πρέπει να αποδίδεται στις αιμορροΐδες. «Αλλες παθήσεις, που εμφανίζονται συχνότατα στον γενικό πληθυσμό, όπως ραγάδες, περιπρωκτικά συρίγγια, αποστήματα και πλήθος άλλων μπορεί να παρουσιάζονται με ανάλογο τρόπο ή ακόμη και να συνυπάρχουν με αιμορροΐδες.
Η λαθεμένη εκτίμηση από τον ασθενή αλλά και, δυστυχώς, η ανεπιτυχής διάγνωση, κάποιες φορές, από τον μη ειδικό ιατρό, οδηγεί στην ύπαρξη άλλων συμπτωμάτων ακόμη και μετά την εγχείρηση για αιμορροΐδες.
Οι αιμορροΐδες, ανάλογα με το στάδιο εξέλιξής τους, διακρίνονται σε τέσσερις βαθμούς: 1ου βαθμού είναι αιμορροΐδες που δεν είναι εμφανείς απέξω και φαίνονται μόνο με το πρωκτοσκόπιο κατά την εξέταση, 2ου βαθμού είναι αυτές που προπίπτουν μέσα στον πρωκτό, 3ου βαθμού αυτές που εξέρχονται έξω από τον πρωκτό και ανατάσσονται από τον ίδιο τον ασθενή με τη βοήθεια του δακτύλου του και 4ου βαθμού αυτές που εξέρχονται και δεν ανατάσσονται εύκολα.
Η θεραπεία των αιμορροΐδων των δύο αρχικών σταδίων είναι συντηρητική. Οταν οι αιμορροΐδες επιμένουν, παρά τα συντηρητικά μέτρα, που θα εφαρμοστούν και παραμένουν πολύ διογκωμένες και δεν ξαναμπαίνουν μέσα, κυρίως όμως όταν αιμορραγούν συνεχώς τότε απαιτείται κάποια επεμβατική μέθοδος.
Σήμερα πλέον, με την εξέλιξη της ιατρικής σε συνδυασμό με την τεχνολογία του 21ου αιώνα, υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των αιμορροΐδων ανώδυνα, αναίμακτα, μη επεμβατικά με γρήγορη επιστροφή στη καθημερινότητα», καταλήγει ο δρ Θωμάς. (ethnos.gr, 24/1/2010)
ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ Η ΑΦΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ
Πεδίο μάχης η Αφρική για τα δικαιώματα των γκέιΠόλεμος Δυτικών ευαγγελιστών και ομοφυλόφιλων ακτιβιστών
Κίττυ Ξενάκη (Τα Νέα, 22/1/2010)
Από τη μία, οι ακραίοι ευαγγελικοί με την πεποίθηση πως η ομοφυλοφιλία είναι διαστροφή, αν όχι υπεύθυνη για όλα τα δεινά του κόσμου. Από την άλλη, οι οργανώσεις που μάχονται για τα δικαιώματα των γκέι. Και στη μέση, πεδίο μάχης ανάμεσα σε αυτά τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα της Δύσης, η Μαύρη Ήπειρος.
O 20χρονος Τιβόνγκε Τσιμπαλάνγκα και ο 26χρονος Στίβεν Μοντζέζα είναι ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων που κατοικεί στο Μαλάουι. Κάποια στιγμή, στα τέλη της περασμένης χρονιάς, έκαναν το λάθος να δημοσιοποιήσουν τη σχέση τους. Πριν να περάσουν πολλές ημέρες, βρέθηκαν στο Τσιτσίρι, διαβόητη φυλακή για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των υπεράριθμων κρατούμενων, τους συχνούς ξυλοδαρμούς και τους βιασμούς μεταξύ των κρατουμένων. Την περασμένη εβδομάδα, το ζευγάρι σύρθηκε στο δικαστήριο. Αντιμετωπίζει 14ετή ποινή κάθειρξης. Η δίκη αναβλήθηκε όταν ο Τιβόνγκε δεν άντεξε τα γιουχαΐσματα του ακροατηρίου και κατέρρευσε. Τον υποχρέωσαν να επιστρέψει με μια σφουγγαρίστρα και να καθαρίσει ο ίδιος τον εμετό του, παρ΄ ότι πάσχει από ελονοσία.
Οι πιέσεις
Σκηνές όπως αυτή, επισημαίνουν οι «Sunday Τimes», απλώς θα αυξήσουν τις πιέσεις που ασκούν Δυτικοί ακτιβιστές και δωρήτριες χώρες προς την κυβέρνηση του Μαλάουι να χαλαρώσει τους δρακόντειους νόμους της εναντίον της ομοφυλοφιλίας. Ανάλογες πιέσεις έκαναν τον πρόεδρο της Ουγκάντας, τον Γιόβερι Μουσεβένι, να πάρει αποστάσεις από προτεινόμενο νόμο ο οποίος προβλέπει ποινή θανάτου για ορισμένες περιπτώσεις «διακεκριμένης ομοφυλοφιλίας». Ο Μουσεβένι κάλεσε τους βουλευτές να «μη βιαστούν». Ο ίδιος πάντως έχει προειδοποιήσει τη νεολαία της Ουγκάντας πως η ομοφυλοφι λία αντιβαίνει τη θέληση του Θεού και πως «οι Ευρωπαίοι ομοφυλόφιλοι στρατολογούν στην Αφρική».
Οι δύο αυτές περιπτώσεις, του Μαλάουι και της Ουγκάντας, αναδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο η Αφρική γίνεται πεδίο μάχης ανάμεσα στις διαφορετικές στάσεις έναντι της ομοφυλοφιλίας που παρατηρούνται στη Δύση. Και οι δύο πλευρές κατηγορούν τον αντίπαλο πως καθοδηγείται έξωθεν: οι ακτιβιστές υπέρ των δικαιωμάτων των γκέι υποστηρίζουν πως οι συντηρητικοί Αμερικανοί ευαγγελικοί ενθαρρύνουν την ομοφοβία, ενώ οι «αντιγκέι» επιμένουν πως η ομοφυλοφιλία αναδύεται στην επιφάνεια στην Αφρική εξαιτίας, αποκλειστικά, της δυτικής ενθάρρυνσης- φτάνοντας στο σημείο να πουν πως η ομοφυλοφιλία δεν υπήρχε στην Αφρική μέχρι που την εισήγαγαν οι λευκοί. Το νομοσχέδιο
Λίγο πριν κατατεθεί προς ψήφιση στην Ουγκάντα το νομοσχέδιο που προβλέπει ακόμα και ποινή φυλάκισης για τους γκέι, επισκέφθηκαν τη χώρα τρεις γνωστοί Αμερικανοί ευαγγελικοί, ο Σκοτ Λάιβλι, πρόεδρος της Διεθνούς Οργάνωσης Υπεράσπισης της Οικογένειας, ο Καλέμπ Λι Μπρούντιτζε, που υποστηρίζει πως ήταν κάποτε και ο ίδιος γκέι αλλά μετά «είδε το φως», και ο Ντον Σμίρερ, ο οποίος εργάζεται με «ομάδες ανάρρωσης από την ομοφυλοφιλία». Ακτιβιστές δημοσιοποίησαν στο Ίντερνετ βίντεο που απεικονίζει τον Λάιβλι να δηλώνει πως η γενοκτονία στην Ουγκάντα έγινε από ομοφυλόφιλους, το ΑΙDS είναι μια δίκαιη τιμωρία για τους ομοφυλόφιλους και οι ξένοι προσπαθούν να προωθήσουν την ομοφυλοφιλία στην Ουγκάντα. Και οι τρεις ευαγγελικοί, πάντως, «νίπτουν τας χείρας τους» όσον αφορά το νομοσχέδιο.
Η ομοφυλοφιλία στη Μαύρη Ήπειρο
● ΑΠΟ ΤΙΣ 54 ΧΩΡΕΣ και εδάφη της Αφρικής, η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη στις 34 και νόμιμη μόλις σε 14- στις υπόλοιπες 6 δεν είναι επισήμως παράνομη, αλλά ούτε ανεκτή ● ΣΤΟ ΣΟΥΔΑΝ, τη Μαυριτανία και τη Βόρεια Νιγηρία, η ομοφυλοφιλία τιμωρείται με θάνατο. Στην Ουγκάντα και την Τανζανία, επισείει ακόμα και ισόβια κάθειρξη ● Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της Ζιμπάμπουε, Ρόμπερτ Μουγκάμπε, χαρακτηρίζει τους γκέι «κατώτερους από τα σκυλιά και τα γουρούνια» και υποστηρίζει πως η ομοφυλοφιλία είναι «αντιαφρικανική»: «Αφήστε τους λευκούς να τα κάνουν αυτά», δήλωσε κάποτε ● ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ είναι πως σε κάποιες χώρες, όπως η Ζιμπάμπουε, η Ζάμπια, οι Σεϋχέλλες και η Κένυα, η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη για τους άνδρες αλλά νόμιμη για τις γυναίκες ● Η ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ είναι η μοναδική των χωρών της Αφρικής που επιτρέπει τους γάμους μεταξύ ομοφυλόφιλων, καθώς και την υιοθέτηση παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια
ΗΡΘΕ Η ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ;
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης του Μεγάλου Δουκάτου μέ-
χρι το καλοκαίρι θα έχει εγκριθεί η αναθεώρηση του αστικού κώδικα έτσι που να
νομιμοποιηθούν οι γάμοι ομοφύλων. Το Λουξεμβούργο θα είναι σ' αυτή την περίπτω-
ση η 7η χώρα της Ευρώπης που θα τους επιτρέπει, εκτός κι αν το προλάβουν η Σλο-
βενία ή η Αλβανία (θυμάστε, φαντάζομαι, την προ καιρού σχετική προπαγανδιστικού
χαρακτήρα υπόσχεση του Μπερίσα για την οποία έκτοτε τίποτα δεν ξανακούσαμε)
.
Grand-Duché du Luxembourg: Les couples homosexuels pourront se marier avant l’été
Grand-Duché du Luxembourg: Les couples homosexuels pourront se marier avant l’été
Yagg, 22/1/2010
Le Luxembourg ouvrira bientôt le mariage civil aux personnes du même sexe. La législation de l’adoption sera elle aussi modifiée, sans pour autant accorder le droit à l’adoption plénière aux couples homosexuels, elle restera limitée aux couples hétérosexuels. Il semble que l’adoption d’enfants étrangers resterait interdite aux gays et aux lesbiennes, ce qui, vu la taille du pays, restreint considérablement les possibilités d’adoption.
Le gouvernement luxembourgeois devrait finaliser les textes de loi qui concernent tant le mariage civil que l’adoption partielle avant les vacances parlementaires estivales. C’est ce qu’a déclaré le ministre de la Justice François Biltgen hier, jeudi 21 janvier, à l’issue d’un débat qui concernait des grands thèmes de l’actualité.
Ce sont les Verts (die Grüne) et le Parti démocrate (Demokratesh Partei/DP) qui avaient organisé le débat, auquel participaient les autres partis luxembourgeois. Les Sociaux-chrétiens du CSV (Chrëschtlech Sozial Vollekspartei) ne s’opposent pas à l’ouverture du mariage civil, mais insistent pour que l’intérêt de l’enfant soit au centre de la loi sur l’adoption, ce qui n’exclut pas pour autant des formes d’adoption par les couples du même sexe.
Pendant le débat, tant les représentants du CSV que ceux du LSAP (le parti socialiste), du DP, des Verts et de la gauche (”dé Lénk”) se sont montrés d’accord pour l’ouverture du mariage aux couples du même sexe, mais aussi pour une amélioration des contrats d’union civile (Pacs) qui existent déjà et devraient être améliorés. Les deux formes d’union continueront d’exister parallèlement. Les participants au débat soulignaient qu’avec le Pacs, ce sont plutôt des aspects matériels qui entrent en jeu, alors que le mariage a des connotations plus sentimentale et sociétale.
Les gays et les lesbiennes luxembourgeois-e-s devraient pouvoir se marier dès cette année. Le Luxembourg deviendrait ainsi le septième pays européen à autoriser le mariage des personnes du même sexe, à moins qu’il ne soit devancé par la Slovénie et l’Albanie
Le Luxembourg ouvrira bientôt le mariage civil aux personnes du même sexe. La législation de l’adoption sera elle aussi modifiée, sans pour autant accorder le droit à l’adoption plénière aux couples homosexuels, elle restera limitée aux couples hétérosexuels. Il semble que l’adoption d’enfants étrangers resterait interdite aux gays et aux lesbiennes, ce qui, vu la taille du pays, restreint considérablement les possibilités d’adoption.
Le gouvernement luxembourgeois devrait finaliser les textes de loi qui concernent tant le mariage civil que l’adoption partielle avant les vacances parlementaires estivales. C’est ce qu’a déclaré le ministre de la Justice François Biltgen hier, jeudi 21 janvier, à l’issue d’un débat qui concernait des grands thèmes de l’actualité.
Ce sont les Verts (die Grüne) et le Parti démocrate (Demokratesh Partei/DP) qui avaient organisé le débat, auquel participaient les autres partis luxembourgeois. Les Sociaux-chrétiens du CSV (Chrëschtlech Sozial Vollekspartei) ne s’opposent pas à l’ouverture du mariage civil, mais insistent pour que l’intérêt de l’enfant soit au centre de la loi sur l’adoption, ce qui n’exclut pas pour autant des formes d’adoption par les couples du même sexe.
Pendant le débat, tant les représentants du CSV que ceux du LSAP (le parti socialiste), du DP, des Verts et de la gauche (”dé Lénk”) se sont montrés d’accord pour l’ouverture du mariage aux couples du même sexe, mais aussi pour une amélioration des contrats d’union civile (Pacs) qui existent déjà et devraient être améliorés. Les deux formes d’union continueront d’exister parallèlement. Les participants au débat soulignaient qu’avec le Pacs, ce sont plutôt des aspects matériels qui entrent en jeu, alors que le mariage a des connotations plus sentimentale et sociétale.
Les gays et les lesbiennes luxembourgeois-e-s devraient pouvoir se marier dès cette année. Le Luxembourg deviendrait ainsi le septième pays européen à autoriser le mariage des personnes du même sexe, à moins qu’il ne soit devancé par la Slovénie et l’Albanie
25.1.10
ΔΙΧΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΟΜΟΦΥΛΩΝ;
Διχάζουν οι γάμοι ομοφυλοφίλωνsigmalive.com, 25/1/2010
Εδώ και χρόνια υπάρχουν, αλλά δεν φαίνονται, προφανώς επειδή θεωρούν πως η συντηρητική κυπριακή κοινωνία δεν τους «επιτρέπει» να εμφανιστούν. Από τα αρχαία χρόνια ξέρουμε ομοφυλόφιλους αυτοκράτορες, πλούσιους και φτωχούς, και, όμως, ακόμα και σήμερα στο άκουσμα της λέξης ζευγάρι, αυτομάτως μας έρχεται στο μυαλό μια γυναίκα και ένας άντρας, και όχι δύο του ίδιου φύλου.
Οι καιροί αλλάζουν και τα δεδομένα διαφοροποιούνται. Η ομοφυλοφιλία είναι γεγονός και η Κύπρος καλείται να «ξεμπλοκάρει» και να ξεπεράσει τα ταμπού της, επιτρέποντας την τέλεση ακόμα και γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων.
Σύμφωνα με την Επίτροπο Διοικήσεως Ηλιάνα Νικολάου, πρόσφατα έχουν διερευνηθεί τρία - τέσσερα παράπονα από άτομα, που το μόνο το οποίο ζητάνε είναι το δικαίωμά τους να μπορούν να ζουν και να διακινούνται ελεύθερα με το σύντροφό τους. Η κ. Νικολάου συγκεκριμένα ανέφερε πως «το θέμα νομιμοποίησης τέλεσης γάμων είναι στην τελική ευθεία και μέχρι τον επόμενο μήνα θα υπάρχει έτοιμη έκθεση με συγκεκριμένες εισηγήσεις προς τις αρμόδιες υπηρεσίες». Σύντομα, απ’ ό,τι φαίνεται, θα λέμε ζευγάρι και θα εννοούμε δύο άτομα ερωτευμένα μεταξύ τους, χωρίς διακρίσεις και ταμπού.
Είμαστε στο 2010 και οι απόψεις έχουν αλλάξει… «Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αγαπήσει όποιον θέλει, γιατί να μην μπορεί να τον παντρευτεί κιόλας; Συμφωνώ να γίνει ο νόμος. Και οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι είναι και θέλουν να ζουν ελεύθερα με αυτόν που επιθυμούν. Γιατί να με πειράξει αν τους δω αγκαλιά; Αυτούς τους πειράζει αν με δουν εμένα με την κοπέλα μου;». διερωτήθηκε, ερωτηθείς επί του θέματος από τη «Σ» ο Χ.Α., 36χρονος λογιστής. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν και κάποιοι που δεν αντέχουν ούτε στην ιδέα αυτού του είδους της νομιμοποίησης. «Δεν το αντέχω, είπαμε να αναπτυσσόμαστε, αλλά εμείς πάμε πίσω-πίσω. Αν γίνει αυτό πραγματικότητα, σημαίνει αποθρασυνθήκαμε τελείως. Δεν το δέχομαι, δηλαδή η επόμενη κίνηση τι θα είναι μετά από 100 χρόνια, να νομιμοποιήσουμε και τα όργια; Εντάξει, αν θέλουν να είναι άντρας με άντρα και γυναίκα με γυναίκα ας είναι σε σχέση, αλλά μην επιβάλλουν να τους νομιμοποιήσουμε κιόλας με γάμο».
Όπως το βλέπει ο καθένας…
Μιχάλης Μιχαηλίδης: Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που εκείνος θέλει, άσχετα με το τι πιστεύουν, θέλουν ή αποδέχονται οι άλλοι, με μια προϋπόθεση όμως: Αυτό που θα κάνει να μην έχει αντίκτυπο, αρνητική δηλαδή επίδραση σε τρίτους. Ως εκ τούτου, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων. Δεν θα με ενοχλήσει καθόλου αν τελικά νομιμοποιηθούν και πιστεύω πως την ίδια άποψη μ’ εμένα έχουν και οι περισσότεροι νέοι στην Κύπρο. Αντιδράσεις ίσως υπάρξουν από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που βλέπουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και όχι ανοιχτόμυαλα όπως εμείς.
Πέγκυ Σπινέλη: Φυσικά θα το δω θετικά. Υπάρχει άλλος τρόπος να το δω; Το ζήτημα δεν είναι να ψηφιστεί νόμος και να πραγματοποιηθούν τελικά γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων, αλλά να ανοίξει ο δρόμος και να γίνει νοοτροπία πως μπορούν άτομα του ίδιου φύλου να παντρεύονται. Αν αλλάξει η νοοτροπία, τότε και μόνο θα γίνουν και γάμοι. Σε αντίθετη περίπτωση, που η νοοτροπία παραμείνει η ίδια, και αυτοί που θέλουν να παντρευτούν ξέρουν πως θα τους δακτυλοδείχνουν και ίσως να μην το τολμήσουν. Πρέπει σώνει και καλά οι ομοφυλόφιλοι να παντρεύονται; Το θέμα είναι να έχουν την επιλογή. Όλοι οι στρέιτ παντρεύονται; Έχουν, όμως, την επιλογή αν το θελήσουν. Αυτή είναι η ουσία για εμένα.
Σταύρος Σταύρου: Το θεωρώ μεγάλη βλακεία το να νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο και να μπορούν να παντρεύονται άντρας με άντρα και γυναίκα με γυναίκα. Δεν υφίσταται ζευγάρι, που να μην μπορεί να κάνει κατ' αρχήν δικά του παιδιά. Εκτός απ’ αυτό είναι και αηδιαστικό θέαμα. Ο Θεός δεν έφτιαξε Αδάμ και Αδάμ, έκανε Αδάμ και Εύα, προφανώς για κάποιο λόγο. Είμαι 100% αρνητικός. Δηλαδή, αν νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο τι θα λένε τα παιδάκια στο σχολείο; Ποιος είναι ο μπαμπάς; Ποια είναι η μαμά; Γιατί δεν είναι όπως τα άλλα παιδιά;
Δήμητρα Ολυμπίου: Στην εποχή που ζούμε έχουμε όλοι αποδεχτεί σε μεγάλο βαθμό τις σχέσεις μεταξύ ομοφυλόφιλων. Το ζήτημα τώρα του γάμου είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και αν το δούμε από την πλευρά της Εκκλησίας ή της κοινωνίας μας, δεν νομίζω να γίνει εύκολα αποδεκτό. Γενικά δεν ξέρω κατά πόσο θα νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο, και αν τελικά γίνει κατά πόσον η κυπριακή κοινωνία θα αντιδράσει και με ποιον τρόπο. Εμένα δεν με επηρεάζει άμεσα, είτε νομιμοποιηθεί είτε όχι. Το σίγουρο είναι ότι η πλειοψηφία θα ενοχληθεί.
Ευδοκία Χαρίτου: Είμαι υπέρ τού να νομιμοποιηθούν οι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων γιατί όπως θέλουμε εμείς να έχουμε ένα σύντροφο δίπλα μας, θέλουν και αυτοί. Δεν έχω κανένα πρόβλημα, άνθρωποι είναι και αυτοί, απλώς με άλλες επιλογές. Έχουν δικαιώματα και πρέπει ο Κύπριος να σταματήσει να σκέφτεται ότι πρέπει να απορρίπτουμε βάζοντας «χ» σε καθετί διαφορετικό. Έχω αρκετούς φίλους και γνωστούς που είναι γκέι και είναι άνθρωποι κανονικοί σαν εμάς, τίποτα διαφορετικό. Αν θέλουν παιδί μπορούν να υιοθετήσουν. Πλέον, η μόδα αλλάζει και ο κόσμος εξελίσσεται.
Γιώργος Πετρής: Από τη στιγμή που υπάρχει ελευθερία λόγου και έκφρασης και από τη στιγμή που είναι επιλογή του καθενός ο τρόπος που θέλει να ζήσει μαζί με το σύντροφό του, γιατί να μην επιτρέπονται και οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων; Εγώ συμφωνώ με τη νομιμοποίηση των γάμων, αλλά με κάποιες προϋποθέσεις, όπως π.χ. να μη δικαιούνται να υιοθετήσουν παιδί. Θεωρώ πως αν μεγαλώσει ένα παιδί μέσα σε τέτοιο περιβάλλον θα υπάρχουν συνέπειες στο μεγάλωμά του και θα πιστεύει ότι είναι και φυσιολογικό δύο άτομα του ίδιου φύλου να είναι μαζί. Το φυσιολογικό, όμως, είναι οι άντρες να συνάπτουν σχέσεις με γυναίκες και όχι μεταξύ τους. Όπως και να έχει, αν εξαιρέσεις αυτή την παράμετρο, εγώ είμαι υπέρ και δεν έχω καμία αντίρρηση στο να παντρεύονται. Πιστεύω ο κόσμος της Κύπρου δεν θα μπορέσει εύκολα να το δεχτεί και προσωπικά δεν θα μου αρέσει ούτε εμένα να βλέπω μπροστά μου «άνετα» ζευγαράκια ομοφυλόφιλα. Αλλά έτσι όπως οδηγείται ο κόσμος και η κοινωνία μας, θέλοντας και μη θα το δεχτούμε.
Η έννοια «γάμος»
Η ΕΝΝΟΙΑ «γάμος» είναι ένας παμπάλαιος, μαζικός θεσμός, με πολλές πλευρές. Οι σημαντικότερες:
1. Η θρησκευτική: Η Χριστιανική Εκκλησία ευλογεί μόνο τον ετερόφυλο γάμο. Νομίζω είναι θέμα καθαρά δόγματος· ας το αφήσουμε λοιπόν για θεολογικές συζητήσεις. Στο κείμενο αυτό «γάμος» εννοείται ο πολιτικός γάμος. Τονίζω, πάντως, ότι η θρησκευτική είναι μία πλευρά του θέματος, ούτε η μόνη ούτε η καθοριστική.
2. Η κοινωνική: Ο γάμος έχει και το νόημα της επίσημης νομιμοποίησης του ζευγαριού στον κοινωνικό του περίγυρο. Η πλευρά αυτή είναι θεωρητική: Αν θα πραγματοποιηθεί εξαρτάται από την κάθε περίπτωση. Εξάλλου, δεν είναι δεδομένο ότι όποιο ζευγάρι παντρεύεται έχει αυτόν το στόχο, ούτε ότι αν είναι αυτός ο στόχος του θα τον πετύχει. Λόγου χάριν, ο γάμος μιας 20χρονης με έναν 70χρονο δεν έχει κοινωνική αναγνώριση.
3. Η νομική: Σε κάθε παντρεμένο ζευγάρι ο νόμος δίνει συγκεκριμένες υποχρεώσεις και δικαιώματα. Αφορούν στην κληρονομιά, τη φορολογία, τις περιπτώσεις βαριάς ασθένειας ενός συζύγου και άλλα θέματα, οικονομικά και μη.
4. Συμβολική ή πολιτική: Δίνοντας σε δύο ανθρώπους τη δυνατότητα να παντρευτούν, η πολιτεία αναγνωρίζει την ένωσή τους.
ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '80 - 2
.
Το 1965 ο Αλέξανδρος Ιόλας αγοράζει ένα οικόπεδο 25 στρεμμάτων (καλυμμένο με αμπέλια τότε) από κάποιον Βρεττό και ξεκινάει να φτιάχνει το σπίτι του στην Αγία Παρασκευή με αρχιτέκτονα τον Πικιώνη, που πήρε για βοηθό του τον Γ. Τσαρούχη. Ο ίδιος λέει: «πάντα ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, να βοηθήσω τον τόπο που ξεστράβωσε τον κόσμο, ήταν η υπόσχεση μου που είχα δώσει στο Σικελιανό και στο Μητρόπουλο». Θέλει να κάνει το σπίτι του ένα είδος ινστιτούτου για τη σύγχρονη τέχνη. Δεν συμφωνεί απόλυτα με τα σχέδια του Πικιώνη και το εσωτερικό του σπιτιού αναλαμβάνει να το διαμορφώσει ο ίδιος. Φέρνει κολόνες για τον κήπο από τη Ραβέννα, καθώς επίσης το λιοντάρι και το κριάρι που διακοσμούν την είσοδο, η οποία είναι από χρυσάφι και μπρούντζο χτυπημένη από τον Καρδαμάτη και κουρτίνες από Λυωνέζικο μετάξι. Έρχονται και οι γονείς του από την Αίγυπτο και ο πατέρας του αναλαμβάνει να είναι αρχικά ο επιστάτης του σπιτιού. Στη συνέχεια ο Μεντζελόπουλος αντικαθιστά τον Πικιώνη. Ονειρεύεται τη Βίλλα ως ένα από τα λίγα μνημεία σύγχρονης τέχνης. Μέρος του κτήματος το παραχωρεί για να γίνει δρόμος. Αρχίζει και κλείνει τις γκαλερί του. Αυτή της Ν. Υόρκης την χαρίζει στον πρώην εραστή του Μπρους Τζάκσον. ΄Ολη η κοσμική Αθήνα περνάει από το σπίτι του. Καλλιτέχνες και άλλοι καταφτάνουν συνέχεια στη βίλλα, που την αναπροσαρμόζει συνεχώς ανάλογα με τους επισκέπτες του. Έχει το σχέδιο να χαρίσει το υπόλοιπο των στρεμμάτων του στους καλλιτέχνες του για να είναι κοντά του. Πρώτος ο Παύλος αποκτάει το μέρισμα. Το 1981 παθαίνει το πρώτο έμφραγμα, χειρουργείται και στη συνέχεια μένει οριστικά στην Ελλάδα. Για την οριστική εκτέλεση του ονείρου του, την δημιουργία ενός Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, έρχεται σε επαφή με τον αρχιτέκτονα Ναμ Γιού Πέι. Αρχίζει να δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα για να φύγει από την Ελλάδα. Το 1983 δίνει μια συνέντευξη στη δημοσιογράφο Όλγα Μπακομάρου για λογαριασμό του περιοδικού Γυναίκα, γεγονός που στέκεται μοιραίο για τον ίδιο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ξεκινάει ο πόλεμος των μέσων εναντίον του και η σπίλωσή του, πράγμα που τον εξουθενώνει (τον κατηγορούν μεταξύ άλλων για αρχαιοκαπηλία, πορνεία, ναρκωτικά). Ένας τραβεστί, ο Α.Ν., επονομαζόμενος και «Μαρία Κάλλας», σκορπίζει στον ελληνικό τύπο κακές φήμες για τον Ιόλα. Παραχωρεί τρία στρέμματα από το οικόπεδό του στο δήμο της Αγίας Παρασκευής προκειμένου να γίνει «Πλατεία της Τέχνης», ώστε να παίζουν τα μικρά παιδιά ανάμεσα στα σύγχρονα γλυπτά. Οι Έλληνες καλλιτέχνες από το φόβο του τύπου τον αποφεύγουν. Ο Κώστας Γαβράς από τη Γαλλία αναλαμβάνει πρωτοβουλία να συντάξει μια έκκληση που θα απευθύνεται στη συνείδηση των ελλήνων. Το κείμενο υπογράφεται από 150 προσωπικότητες (καλλιτέχνες, υπουργούς πολιτισμού, διευθυντές μουσείων, ακόμη και από τον ίδιο τον Μιτεράν) και αποστέλλεται στις ελληνικές εφημερίδες. Καμία -με εξαίρεση την Καθημερινή- δεν το δημοσιεύει. Ο Ιόλας ανακαλύπτει ότι πάσχει από Αids. Αυτή την περίοδο (1985), ο Άντι Γουόρχολ ετοιμάζει το Μυστικό Δείπνο μετά από προτροπή του Ιόλα. Θα τον εκθέσει στον καινούριο «αντιγκαλερί» χώρο στο Μιλάνο, στο παλλάτσο Στελλίνε. Την επομένη των εγκαινίων ανακαλύπτει την ύπαρξη μιας μαφιόζικης εταιρείας με το όνομα «General Trade Alexander Iolas» που είχε συσταθεί προκειμένου να κερδίσει χρήματα εκμεταλλευόμενη το όνομά του και κινείται νομικά απέναντί της. Το Φεβρουάριο του 1987, μετά την περαιτέρω επιδείνωση της υγείας του Ιόλα, η Νίκη απαγορεύει τις επισκέψεις στο σπίτι του. Ο Ιόλας φεύγει για την Ιταλία προκειμένου να κάνει εξετάσεις και στη συνέχεια εισάγεται σε νοσοκομείο στη Ν. Υόρκη. Στις 10 Μαρτίου η αδελφή του Νίκη προσφεύγει με αίτησή της στο Ειρηνοδικείο Χαλανδρίου ζητώντας να διαταχθεί η σφράγιση των πραγμάτων στο σπίτι του Ιόλα, ενώ στις 8 Απριλίου κάνει αίτηση να διοριστούν επίτροποι η ίδια και η κόρη της, όπως και γίνεται. Ο Ιόλας επιστρέφει στην Αθήνα αλλά διαμένει στο σπίτι της αδερφής του. Από την ημέρα που η Νίκη γίνεται επίτροπος, η Βίλα Ιόλα αρχίζει να αδειάζει, τα έργα μεταφέρονται σπίτι της και άλλα συσκευάζονται προκειμένου να φυγαδευτούν στο εξωτερικό. Στις 21 Απριλίου εισάγεται ξανά σε νοσοκομείο της Ν. Υόρκης και στις 8 Ιουνίου πεθαίνει. Η σωρός του κάηκε και η στάχτη του έφτασε λίγες μέρες αργότερα και ετάφη στο νεκροταφείο της Αγίας Παρασκευής, σε ειδικό τάφο που είχε παραχωρήσει ο Δήμος για τους ευεργέτες.
Jigi Art
Jigi Art
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΕΙΤΑΙ 3
Εκ βαθέων εξομολόγηση του Γιάννη Τσαρούχη (Το Βήμα, 14-2-1988)
24.1.10
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΟΛΑΣ 1
.
Αλέξανδρος Ιόλας: Ο ιδιοφυής μαικήνας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΛΑΚΗΣ (ethnos.gr)
Γνώρισε τη λατρεία και την κατακραυγή, τη δόξα και την απέχθεια, την αποθέωση και τη μικροπρέπεια. Ενας μαικήνας με παγκόσμια αναγνώριση και επιβολή, ένας πολίτης του κόσμου με αλάνθαστο καλλιτεχνικό αισθητήριο και -πάνω απ’ όλα- ένας διορατικός συλλέκτης, ο οποίος ήταν -ταυτόχρονα- ασυνήθιστα ευφυής ως έμπορος.
Πολλά από τα μεγάλα ονόματα της τέχνης οφείλουν -λίγο ή πολύ- την καθιέρωσή τους σε εκείνον: Ο Μαξ Ερνστ, ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο Ρενέ Μαγκρίτ, ο Αντι Γουόρχολ, ο Ιβ Κλάιν, ο Τάκις, ο Ακριθάκης, ο Τσαρούχης, ο Φασιανός, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Μία ιδιαίτερα έντονη και αντιφατική προσωπικότητα που συνδύαζε μοναδικά όλες εκείνες τις ιδιότητες που θα του επέτρεπαν να πετύχει: Οξυδερκής και τολμηρός, αδίστακτος και εκρηκτικός, είρων και στοργικός, ραδιούργος και τυχοδιωκτικός, αλλά και γοητευτικός, απρόβλεπτος, υπερβολικός, εκκεντρικός, σίγουρα πολυτάλαντος και -εν τέλει- αξεπέραστος
Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν αρχικά το όνομα του Αλέξανδρου Ιόλα, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1908 και ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας εμπόρων βαμβακιού. Εκείνη την εποχή η ανατροφή μέσα σε ένα «αυστηρών αρχών» οικογενειακό περιβάλλον σήμαινε ξύλο, τιμωρία, επιβολή της τάξης από τον πατέρα, μία δυσβάσταχτη και συχνά αποτρόπαιη πειθαρχία. Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες το νεαρό αγόρι διαβάζει συνεχώς, μαθαίνει πιάνο και δείχνει έγκαιρα μία μεγάλη ευχέρεια στην εκμάθηση ξένων γλωσσών- μιλούσε άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και αραβικά.
Ηταν ήδη εμφανές ότι επρόκειτο για μία -δίχως άλλο- ξεχωριστή περίπτωση: Ενα παράξενο μείγμα ρεαλισμού και ονειροπολήσεων, που ενώ οι συμμαθητές του μπροστά στην πυραμίδα του Χέοπα θαύμαζαν την κορυφή της, αυτός φανταζόταν τους αμύθητους θησαυρούς τέχνης και χλιδής οι οποίοι κρύβονταν στους ανήλιαγους βασιλικούς τάφους.
Ο πατέρας του, ωστόσο, επιθυμούσε ο γιος του να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις, αλλά εκείνος από πολύ νωρίς ανακάλυψε ότι ο προορισμός του ήταν διαφορετικός: Είχε έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Βέβαια, αργότερα θα διαπίστωνε ότι ήταν γεννημένος και για τα δύο -με τα γνωστά εντυπωσιακά αποτελέσματα. «Θυμάμαι σαν τώρα», είχε πει κάποτε, «όταν σκαστός από το σπίτι μου είδα τη Μαρίκα Κοτοπούλη που ήρθε στην Αλεξάνδρεια και έπαιζε την Κλυταιμνήστρα. Οχι μόνο μαγεύτηκα, άλλαξε η ζωή μου. Κατάλαβα ότι ήμουν γεννημένος για την τέχνη».
Κάπως έτσι, ακολουθώντας μία βαθύτερη εσωτερική παρόρμηση και με βαρύτιμο εφόδιο τρεις συστατικές επιστολές του Καβάφη προς τους Σικελιανό, Παλαμά και Μητρόπουλο, ο μικρός τυχοδιώκτης εγκαταλείπει το σπίτι του και με τις λιγοστές οικονομίες του μεταβαίνει, τον Νοέμβριο του 1927, στην Αθήνα. Μένει σε ένα δωμάτιο στην οδό Αριστοτέλους, επισκέπτεται συχνά την Ακρόπολη όπου του αρέσει να χορεύει, ενώ κάποια στιγμή τον φωτογραφίζει εκεί η Nelly’s.
Είναι από εκείνη την εποχή που -ανάμεσα στις άλλες του ικανότητες- ξεχωρίζει μία: Η κοσμοπολίτικη, περισσή -θα έλεγε κανείς- άνεση με την οποία θα κινείται σε όλη του τη ζωή στους καλλιτεχνικούς κύκλους ανά τον κόσμο.
Πάντως, αν και ο Ιόλας είχε καλλιτεχνικές τάσεις, δεν διέθετε κάποιο εμφανές ταλέντο και όλο αυτό το απόθεμα ευαισθησίας που είχε μέσα του δεν είχε βρει ακόμα μία διέξοδο. Επειτα από παρότρυνση του Αγγελου Σικελιανού, φεύγει τελικά για την Ευρώπη και επειδή τον βοηθούσε το καλοσχηματισμένο, ανάλαφρο σώμα του, στρέφεται πιο σοβαρά στον χορό.
Σύντομα, η ευκολία με την οποία γνώριζε τους «κατάλληλους» ανθρώπους αποδίδει καρπούς και -ακολούθως- συνεργάζεται με το Θέατρο Σάλτσμπουργκ, με την Οπερα του Βερολίνου και την Κίρα Νιζίνσκι- την κόρη του διάσημου χορευτή. Ολα έδειχναν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους χορευτές του κόσμου. Αλλά δύο χρόνια αργότερα, το 1933, υποχρεώνεται λόγω της ανόδου του ναζισμού να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Μετακομίζει, λοιπόν, στο Παρίσι, όπου συνεχίζει τη χορευτική του καριέρα, ενώ -παράλληλα- έρχεται σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες και ποζάρει ως μοντέλο για τον ντε Κίρικο και τον Χέρμπερτ Λιστ.
Ενα απρόσμενο γεγονός, όμως, θα σταθεί η αφορμή να εγκαταλείψει για πάντα τον χορό και να ασχοληθεί με τη συλλογή έργων τέχνης. «Μια μέρα εκεί που περπατούσα στον δρόμο, είδα σε μια βιτρίνα έναν πίνακα και χωρίς να ξέρω γιατί σταμάτησα μπροστά του σα μαγεμένος», θα εξηγήσει χρόνια αργότερα, με την αλήθεια -ωστόσο- να είναι λίγο διαφορετική.
Στην πραγματικότητα, εγκαταλείπει τον χορό εξαιτίας ενός τραυματισμού στο πόδι. Απ’ την άλλη, η συναναστροφή του με τους Παριζιάνους σουρεαλιστές τον ενθουσιάζει και του δίνει την ιδέα: να ασχοληθεί με το εμπόριο έργων τέχνης. Και εδώ ακριβώς είναι που διαφαίνεται η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου Ιόλα: Σε καιρούς πραγματικά ανυποψίαστους, αντιλαμβάνεται έγκαιρα ότι οι μεταπολεμικές Η.Π.Α. ήταν έτοιμες να υποδεχθούν την ανήσυχη Ευρώπη.
Η τέχνη πλέον όχι μόνο αποκτούσε την αγορά της, αλλά και τη δική της χρηματιστηριακή αξία, με τον Ιόλα να πρωτοστατεί σε αυτό. Βασίζεται αποκλειστικά στο ένστικτό και στις γνώσεις του και το έμπειρο μάτι του διακρίνει τα πάντα- αναξιοποίητα ταλέντα, παραγνωρισμένους καλλιτέχνες, νέες τάσεις: πατρονάρει, επιλέγει, αναθέτει, αγοράζει, προωθεί.
Ωσπου, το 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στην 55η λεωφόρο της Νέας Υόρκης, την περίφημη Hugo Gallery. Αν και δεν είχε ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα για ένα τέτοιο εγχείρημα κατάφερε χάρη στις φιλίες του με καλλιτέχνες και συλλέκτες, αλλά και στη γνωριμία του με τη δούκισσα Maria Hugo, να βρει το απαραίτητο κεφάλαιο. Από εδώ και πέρα, η ζωή του γίνεται ένα συνεχές ταξίδι μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Μία περίοδος στην οποία τα έχει όλα: Νιάτα, ταλέντο, πάθος για δουλειά, επιτυχία, αναγνώριση.
Δουλεύει πυρετωδώς, οργανώνει εκθέσεις σε όλο τον κόσμο, ανοίγει τη μία γκαλερί πίσω απ’ την άλλη και -πρωτίστως- συμβάλλει καίρια στην καθιέρωση στην Αμερική των εξόριστων -εξαιτίας του πολέμου- σουρεαλιστών, οι οποίοι βρίσκουν, επιτέλους, ένα ευρύ κοινό. Ο Ιόλας, διαβλέποντας την προοπτική αυτής της νέας -και με εξαιρετικές προοπτικές- αγοράς, δραστηριοποιείται δυναμικά και γίνεται από τους πρωτοπόρους στην ανάπτυξη ενός «δικτύου» από αίθουσες τέχνης-δορυφόρους μιας κεντρικής γκαλερί: Το 1963 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Γενεύη, το ’64 στο Παρίσι, το ’65 στο Μιλάνο και λίγο αργότερα στη Μαδρίτη.
Είναι, πια, πολλοί οι καλλιτέχνες που πηγαίνουν στην Αμερική, αναζητώντας την επιτυχία και ο «δαιμόνιος» Ιόλας -σχεδόν πάντα- τους την εξασφαλίζει: Τους δίνει χρήματα με τον μήνα ώστε να τους κάνει να δουλεύουν μόνο γι’ αυτόν, ενώ τους κλείνει αποκλειστικά συμβόλαια. Μάλιστα, θα παραμείνει ο αντιπρόσωπος του Μαξ Ερνστ και του Ρενέ Μαγκρίτ -στις Η.Π.Α.- μέχρι τον θάνατο τους, ενώ το 1953 διοργανώνει την πρώτη ατομική έκθεση του Αντι Γουόρχολ και συνδέεται στενά με το κίνημα της Ποπ Αρτ.
Μερικοί ακόμη από τους καλλιτέχνες με τους οποίους θα συνεργαστεί -όλα αυτά τα χρόνια- είναι οι Μαν Ρέι, Ζαν Κοκτό, Ντε Κίρικο, Μπράουνερ, Ρενό, Φινότι, Κουνέλλης, Μόραλης, ενώ -σταδιακά- εστιάζει και στη νεότερη γενιά Ελλήνων όπως οι Τσόκλης, Παύλος, Τάκις, Καρέτσου, Ακριθάκης, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει καριέρα στο εξωτερικό.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 περνάει περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα, συνεργάζεται με διάφορες γκαλερί και χτίζει, στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ένα σπίτι -ακριβέστερα, ένα ανάκτορο- όπου μεταφέρει τη σπουδαία προσωπική του συλλογή: έργα αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης Τέχνης, τεράστιας καλλιτεχνικής και χρηματικής αξίας. Ομως, αυτή η επάνοδος στην ιδιαίτερη πατρίδα του σε συνδυασμό με τον εκκεντρικό και επιδεικτικό τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του, θα συνοδευτεί -τελικά- με την πτώση του.
Ο Ιόλας δεν δίστασε ποτέ να δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, αλλά αυτή του η ειλικρίνεια θα αντιμετωπιστεί με κακεντρέχεια από μερίδα του ελληνικού τύπου που -το 1983- θα διασύρει ανεπανόρθωτα το όνομά του. Τα πρωτοσέλιδα της εποχής έγραφαν για «ρωμαϊκά όργια στο σπίτι του ανώμαλου συλλέκτη» και το θέμα δεν θα αργήσει να πάρει διαστάσεις σκανδάλου και να φτάσει μέχρι τα δικαστήρια, με τον Ιόλα να κατηγορείται για παραβίαση του νόμου περί ναρκωτικών, ακολασία με νεαρούς άντρες και παράνομη εμπορία αρχαιοτήτων.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας έφυγε από τη ζωή στις 8 Ιουνίου 1987, πτοημένος, εξαντλημένος και εξευτελισμένος από έναν λαό που ο ίδιος -σε όλη του τη ζωή- τον είχε στο μυαλό του εξιδανικεύσει. Λίγο πριν από τον θάνατό του, η επιθυμία του να δωρίσει την αμύθητη συλλογή του από έργα τέχνης στο ελληνικό κράτος δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την προσφορά του και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε!
Οσο για το όνειρό του να δημιουργήσει ένα «Μουσείο Ιόλα» στη Θεσσαλονίκη, έμεινε μόνο στα προσχέδια- τον πρόλαβε το ανάξιο τέλος του. Εάν, πάντως, κάτι μένει από την ιστορία του Ιόλα δεν είναι τόσο το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ήξερε -στο μέτρο του δυνατού- να καταφέρνει ό,τι ήθελε. Αλλά, κυρίως, ότι αυτή η -άνευ όρων και ορίων- επιτυχία συνήθως δεν συγχωρείται από κανέναν. Κάτι που στην περίπτωσή του είναι όχι μόνο προφανές, αλλά και ανησυχητικά θλιβερό...
Αλέξανδρος Ιόλας: Ο ιδιοφυής μαικήνας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΪΛΑΚΗΣ (ethnos.gr)
Γνώρισε τη λατρεία και την κατακραυγή, τη δόξα και την απέχθεια, την αποθέωση και τη μικροπρέπεια. Ενας μαικήνας με παγκόσμια αναγνώριση και επιβολή, ένας πολίτης του κόσμου με αλάνθαστο καλλιτεχνικό αισθητήριο και -πάνω απ’ όλα- ένας διορατικός συλλέκτης, ο οποίος ήταν -ταυτόχρονα- ασυνήθιστα ευφυής ως έμπορος.
Πολλά από τα μεγάλα ονόματα της τέχνης οφείλουν -λίγο ή πολύ- την καθιέρωσή τους σε εκείνον: Ο Μαξ Ερνστ, ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο Ρενέ Μαγκρίτ, ο Αντι Γουόρχολ, ο Ιβ Κλάιν, ο Τάκις, ο Ακριθάκης, ο Τσαρούχης, ο Φασιανός, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Μία ιδιαίτερα έντονη και αντιφατική προσωπικότητα που συνδύαζε μοναδικά όλες εκείνες τις ιδιότητες που θα του επέτρεπαν να πετύχει: Οξυδερκής και τολμηρός, αδίστακτος και εκρηκτικός, είρων και στοργικός, ραδιούργος και τυχοδιωκτικός, αλλά και γοητευτικός, απρόβλεπτος, υπερβολικός, εκκεντρικός, σίγουρα πολυτάλαντος και -εν τέλει- αξεπέραστος
Ο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν αρχικά το όνομα του Αλέξανδρου Ιόλα, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1908 και ήταν γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας εμπόρων βαμβακιού. Εκείνη την εποχή η ανατροφή μέσα σε ένα «αυστηρών αρχών» οικογενειακό περιβάλλον σήμαινε ξύλο, τιμωρία, επιβολή της τάξης από τον πατέρα, μία δυσβάσταχτη και συχνά αποτρόπαιη πειθαρχία. Κάτω από αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες το νεαρό αγόρι διαβάζει συνεχώς, μαθαίνει πιάνο και δείχνει έγκαιρα μία μεγάλη ευχέρεια στην εκμάθηση ξένων γλωσσών- μιλούσε άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και αραβικά.
Ηταν ήδη εμφανές ότι επρόκειτο για μία -δίχως άλλο- ξεχωριστή περίπτωση: Ενα παράξενο μείγμα ρεαλισμού και ονειροπολήσεων, που ενώ οι συμμαθητές του μπροστά στην πυραμίδα του Χέοπα θαύμαζαν την κορυφή της, αυτός φανταζόταν τους αμύθητους θησαυρούς τέχνης και χλιδής οι οποίοι κρύβονταν στους ανήλιαγους βασιλικούς τάφους.
Ο πατέρας του, ωστόσο, επιθυμούσε ο γιος του να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις, αλλά εκείνος από πολύ νωρίς ανακάλυψε ότι ο προορισμός του ήταν διαφορετικός: Είχε έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Βέβαια, αργότερα θα διαπίστωνε ότι ήταν γεννημένος και για τα δύο -με τα γνωστά εντυπωσιακά αποτελέσματα. «Θυμάμαι σαν τώρα», είχε πει κάποτε, «όταν σκαστός από το σπίτι μου είδα τη Μαρίκα Κοτοπούλη που ήρθε στην Αλεξάνδρεια και έπαιζε την Κλυταιμνήστρα. Οχι μόνο μαγεύτηκα, άλλαξε η ζωή μου. Κατάλαβα ότι ήμουν γεννημένος για την τέχνη».
Κάπως έτσι, ακολουθώντας μία βαθύτερη εσωτερική παρόρμηση και με βαρύτιμο εφόδιο τρεις συστατικές επιστολές του Καβάφη προς τους Σικελιανό, Παλαμά και Μητρόπουλο, ο μικρός τυχοδιώκτης εγκαταλείπει το σπίτι του και με τις λιγοστές οικονομίες του μεταβαίνει, τον Νοέμβριο του 1927, στην Αθήνα. Μένει σε ένα δωμάτιο στην οδό Αριστοτέλους, επισκέπτεται συχνά την Ακρόπολη όπου του αρέσει να χορεύει, ενώ κάποια στιγμή τον φωτογραφίζει εκεί η Nelly’s.
Είναι από εκείνη την εποχή που -ανάμεσα στις άλλες του ικανότητες- ξεχωρίζει μία: Η κοσμοπολίτικη, περισσή -θα έλεγε κανείς- άνεση με την οποία θα κινείται σε όλη του τη ζωή στους καλλιτεχνικούς κύκλους ανά τον κόσμο.
Πάντως, αν και ο Ιόλας είχε καλλιτεχνικές τάσεις, δεν διέθετε κάποιο εμφανές ταλέντο και όλο αυτό το απόθεμα ευαισθησίας που είχε μέσα του δεν είχε βρει ακόμα μία διέξοδο. Επειτα από παρότρυνση του Αγγελου Σικελιανού, φεύγει τελικά για την Ευρώπη και επειδή τον βοηθούσε το καλοσχηματισμένο, ανάλαφρο σώμα του, στρέφεται πιο σοβαρά στον χορό.
Σύντομα, η ευκολία με την οποία γνώριζε τους «κατάλληλους» ανθρώπους αποδίδει καρπούς και -ακολούθως- συνεργάζεται με το Θέατρο Σάλτσμπουργκ, με την Οπερα του Βερολίνου και την Κίρα Νιζίνσκι- την κόρη του διάσημου χορευτή. Ολα έδειχναν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους χορευτές του κόσμου. Αλλά δύο χρόνια αργότερα, το 1933, υποχρεώνεται λόγω της ανόδου του ναζισμού να εγκαταλείψει τη Γερμανία. Μετακομίζει, λοιπόν, στο Παρίσι, όπου συνεχίζει τη χορευτική του καριέρα, ενώ -παράλληλα- έρχεται σε επαφή με εικαστικούς καλλιτέχνες και ποζάρει ως μοντέλο για τον ντε Κίρικο και τον Χέρμπερτ Λιστ.
Ενα απρόσμενο γεγονός, όμως, θα σταθεί η αφορμή να εγκαταλείψει για πάντα τον χορό και να ασχοληθεί με τη συλλογή έργων τέχνης. «Μια μέρα εκεί που περπατούσα στον δρόμο, είδα σε μια βιτρίνα έναν πίνακα και χωρίς να ξέρω γιατί σταμάτησα μπροστά του σα μαγεμένος», θα εξηγήσει χρόνια αργότερα, με την αλήθεια -ωστόσο- να είναι λίγο διαφορετική.
Στην πραγματικότητα, εγκαταλείπει τον χορό εξαιτίας ενός τραυματισμού στο πόδι. Απ’ την άλλη, η συναναστροφή του με τους Παριζιάνους σουρεαλιστές τον ενθουσιάζει και του δίνει την ιδέα: να ασχοληθεί με το εμπόριο έργων τέχνης. Και εδώ ακριβώς είναι που διαφαίνεται η ιδιοφυΐα του Αλέξανδρου Ιόλα: Σε καιρούς πραγματικά ανυποψίαστους, αντιλαμβάνεται έγκαιρα ότι οι μεταπολεμικές Η.Π.Α. ήταν έτοιμες να υποδεχθούν την ανήσυχη Ευρώπη.
Η τέχνη πλέον όχι μόνο αποκτούσε την αγορά της, αλλά και τη δική της χρηματιστηριακή αξία, με τον Ιόλα να πρωτοστατεί σε αυτό. Βασίζεται αποκλειστικά στο ένστικτό και στις γνώσεις του και το έμπειρο μάτι του διακρίνει τα πάντα- αναξιοποίητα ταλέντα, παραγνωρισμένους καλλιτέχνες, νέες τάσεις: πατρονάρει, επιλέγει, αναθέτει, αγοράζει, προωθεί.
Ωσπου, το 1944 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στην 55η λεωφόρο της Νέας Υόρκης, την περίφημη Hugo Gallery. Αν και δεν είχε ο ίδιος την οικονομική δυνατότητα για ένα τέτοιο εγχείρημα κατάφερε χάρη στις φιλίες του με καλλιτέχνες και συλλέκτες, αλλά και στη γνωριμία του με τη δούκισσα Maria Hugo, να βρει το απαραίτητο κεφάλαιο. Από εδώ και πέρα, η ζωή του γίνεται ένα συνεχές ταξίδι μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Μία περίοδος στην οποία τα έχει όλα: Νιάτα, ταλέντο, πάθος για δουλειά, επιτυχία, αναγνώριση.
Δουλεύει πυρετωδώς, οργανώνει εκθέσεις σε όλο τον κόσμο, ανοίγει τη μία γκαλερί πίσω απ’ την άλλη και -πρωτίστως- συμβάλλει καίρια στην καθιέρωση στην Αμερική των εξόριστων -εξαιτίας του πολέμου- σουρεαλιστών, οι οποίοι βρίσκουν, επιτέλους, ένα ευρύ κοινό. Ο Ιόλας, διαβλέποντας την προοπτική αυτής της νέας -και με εξαιρετικές προοπτικές- αγοράς, δραστηριοποιείται δυναμικά και γίνεται από τους πρωτοπόρους στην ανάπτυξη ενός «δικτύου» από αίθουσες τέχνης-δορυφόρους μιας κεντρικής γκαλερί: Το 1963 ανοίγει την πρώτη του γκαλερί στη Γενεύη, το ’64 στο Παρίσι, το ’65 στο Μιλάνο και λίγο αργότερα στη Μαδρίτη.
Είναι, πια, πολλοί οι καλλιτέχνες που πηγαίνουν στην Αμερική, αναζητώντας την επιτυχία και ο «δαιμόνιος» Ιόλας -σχεδόν πάντα- τους την εξασφαλίζει: Τους δίνει χρήματα με τον μήνα ώστε να τους κάνει να δουλεύουν μόνο γι’ αυτόν, ενώ τους κλείνει αποκλειστικά συμβόλαια. Μάλιστα, θα παραμείνει ο αντιπρόσωπος του Μαξ Ερνστ και του Ρενέ Μαγκρίτ -στις Η.Π.Α.- μέχρι τον θάνατο τους, ενώ το 1953 διοργανώνει την πρώτη ατομική έκθεση του Αντι Γουόρχολ και συνδέεται στενά με το κίνημα της Ποπ Αρτ.
Μερικοί ακόμη από τους καλλιτέχνες με τους οποίους θα συνεργαστεί -όλα αυτά τα χρόνια- είναι οι Μαν Ρέι, Ζαν Κοκτό, Ντε Κίρικο, Μπράουνερ, Ρενό, Φινότι, Κουνέλλης, Μόραλης, ενώ -σταδιακά- εστιάζει και στη νεότερη γενιά Ελλήνων όπως οι Τσόκλης, Παύλος, Τάκις, Καρέτσου, Ακριθάκης, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει καριέρα στο εξωτερικό.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 περνάει περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα, συνεργάζεται με διάφορες γκαλερί και χτίζει, στην Αγία Παρασκευή Αττικής, ένα σπίτι -ακριβέστερα, ένα ανάκτορο- όπου μεταφέρει τη σπουδαία προσωπική του συλλογή: έργα αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης Τέχνης, τεράστιας καλλιτεχνικής και χρηματικής αξίας. Ομως, αυτή η επάνοδος στην ιδιαίτερη πατρίδα του σε συνδυασμό με τον εκκεντρικό και επιδεικτικό τρόπο ζωής και συμπεριφοράς του, θα συνοδευτεί -τελικά- με την πτώση του.
Ο Ιόλας δεν δίστασε ποτέ να δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, αλλά αυτή του η ειλικρίνεια θα αντιμετωπιστεί με κακεντρέχεια από μερίδα του ελληνικού τύπου που -το 1983- θα διασύρει ανεπανόρθωτα το όνομά του. Τα πρωτοσέλιδα της εποχής έγραφαν για «ρωμαϊκά όργια στο σπίτι του ανώμαλου συλλέκτη» και το θέμα δεν θα αργήσει να πάρει διαστάσεις σκανδάλου και να φτάσει μέχρι τα δικαστήρια, με τον Ιόλα να κατηγορείται για παραβίαση του νόμου περί ναρκωτικών, ακολασία με νεαρούς άντρες και παράνομη εμπορία αρχαιοτήτων.
Ο Αλέξανδρος Ιόλας έφυγε από τη ζωή στις 8 Ιουνίου 1987, πτοημένος, εξαντλημένος και εξευτελισμένος από έναν λαό που ο ίδιος -σε όλη του τη ζωή- τον είχε στο μυαλό του εξιδανικεύσει. Λίγο πριν από τον θάνατό του, η επιθυμία του να δωρίσει την αμύθητη συλλογή του από έργα τέχνης στο ελληνικό κράτος δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την προσφορά του και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε!
Οσο για το όνειρό του να δημιουργήσει ένα «Μουσείο Ιόλα» στη Θεσσαλονίκη, έμεινε μόνο στα προσχέδια- τον πρόλαβε το ανάξιο τέλος του. Εάν, πάντως, κάτι μένει από την ιστορία του Ιόλα δεν είναι τόσο το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ήξερε -στο μέτρο του δυνατού- να καταφέρνει ό,τι ήθελε. Αλλά, κυρίως, ότι αυτή η -άνευ όρων και ορίων- επιτυχία συνήθως δεν συγχωρείται από κανέναν. Κάτι που στην περίπτωσή του είναι όχι μόνο προφανές, αλλά και ανησυχητικά θλιβερό...
ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '80 - 1
.
Ο φασισμός, όμως, έχει πολλά πρόσωπα. Κι ένα από αυτά, ο Χατζιδάκις το κατάγγειλε και το υπέστη προσωπικά στο τέλος της δεκαετίας του '80. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Οι εσωτερικοί μετανάστες απόκτησαν χωρίς να ωριμάσουν δύναμη και χρήμα. Και ζούμε το γούστο τους με όλες τις επιπτώσεις, λέει το 1982.
Ένα χρόνο μετά προβλέπει ότι αντιπνευματικότερο σοσιαλισμό από το δικό μας δεν θα βρούμε ποτέ. Είναι το αποτέλεσμα μιας υλικής ευδαιμονίας που είχε πετύχει η Δεξιά στον καιρό της.
Θα μπορούσε να κατηγορηθεί για αστική υπεροψία. Με άλλες πράξεις του, ωστόσο, έδειχνε ότι τα κριτήρια του δεν ήταν ταξικά: το 1983 χαιρετίζει τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Ολυμπιακό Στάδιο με την ευχή να αποτελέσει την απαρχή της απελευθέρωσης των νέων από τα κόμματα για να δούνε μόνοι τους τους ανθρώπους που θα τους παρέχουν αληθινή συγκίνηση και σκέψη.
Τον ίδιο χρόνο δίνει συναυλίες στη Γιορτή της Αυγής και στη Γιορτή της ΟΝΝΕΔ. Ενθουσιάζεται με την πρώτη, όμως διακόπτει τη δεύτερη μόλις στα 20 λεπτά και αποχωρεί ενοχλημένος με τη συμπεριφορά των νεολαίων της.
Όμως, αυτό που πάνω απ' όλα εξοργίζει τον Χατζιδάκι είναι το φαινόμενο της Αυριανής, που καταγγέλλει με τον πιο εντυπωσιακό και θαρραλέο τρόπο στις 7 Σεπτεμβρίου 1987, απευθυνόμενος σε δεκάδες χιλιάδες ανύποπτου κόσμου που ήρθαν να τον ακούσουν με την Νάνα Μούσχουρη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί μιλά για τη φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας (...) που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή. Ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να κατακρημνίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (...) Που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τη δημοκρατία όσο είναι δυνατόν να την προστατεύει ένα τρωκτικό της. Που αποκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα σαν άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Και καταλήγει: Η Αυριανή πρέπει να κλείσει. Κι αυτό είναι το νόημα της αποψινής συμμετοχής μου στο Καλλιμάρμαρο.
Από την επομένη, η Αυριανή και λίγο μετά η Ελεύθερη Ώρα αρχίζουν έναν αμείλικτο πόλεμο, θυμίζοντας τη φωτογραφία με τον Μακαρέζο, αλλά, πάνω απ' όλα, σαρκάζοντας χυδαία την ερωτική ταυτότητα του Χατζιδάκι. «Δεν του αρέσει ο Λαός ίσως γιατί προτιμάει τα... σύκα», αποφαίνεται η πρώτη σ' έναν από τους ηπιότερους τίτλους της, ενώ ζητά απ' όσους «κατά καιρούς είχαν οποιαδήποτε σχέση» μαζί του να γράψουν ή να τηλεφωνήσουν «για τις εμπειρίες τους, προκειμένου να συμπληρώσουμε μια μεγάλη έρευνα που έχουμε ξεκινήσει για την αφεντιά του».
Το 1988, ο συνθέτης απαγορεύει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς των αδελφών Κουρή τα τραγούδια του. Αυτό μάς έλειπε να ισχυρίζονται οι φασίστες ότι επιτελούν ‹πολιτιστικόν έργον› με την εργασία μας.
Ο φασισμός, όμως, έχει πολλά πρόσωπα. Κι ένα από αυτά, ο Χατζιδάκις το κατάγγειλε και το υπέστη προσωπικά στο τέλος της δεκαετίας του '80. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Οι εσωτερικοί μετανάστες απόκτησαν χωρίς να ωριμάσουν δύναμη και χρήμα. Και ζούμε το γούστο τους με όλες τις επιπτώσεις, λέει το 1982.
Ένα χρόνο μετά προβλέπει ότι αντιπνευματικότερο σοσιαλισμό από το δικό μας δεν θα βρούμε ποτέ. Είναι το αποτέλεσμα μιας υλικής ευδαιμονίας που είχε πετύχει η Δεξιά στον καιρό της.
Θα μπορούσε να κατηγορηθεί για αστική υπεροψία. Με άλλες πράξεις του, ωστόσο, έδειχνε ότι τα κριτήρια του δεν ήταν ταξικά: το 1983 χαιρετίζει τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Ολυμπιακό Στάδιο με την ευχή να αποτελέσει την απαρχή της απελευθέρωσης των νέων από τα κόμματα για να δούνε μόνοι τους τους ανθρώπους που θα τους παρέχουν αληθινή συγκίνηση και σκέψη.
Τον ίδιο χρόνο δίνει συναυλίες στη Γιορτή της Αυγής και στη Γιορτή της ΟΝΝΕΔ. Ενθουσιάζεται με την πρώτη, όμως διακόπτει τη δεύτερη μόλις στα 20 λεπτά και αποχωρεί ενοχλημένος με τη συμπεριφορά των νεολαίων της.
Όμως, αυτό που πάνω απ' όλα εξοργίζει τον Χατζιδάκι είναι το φαινόμενο της Αυριανής, που καταγγέλλει με τον πιο εντυπωσιακό και θαρραλέο τρόπο στις 7 Σεπτεμβρίου 1987, απευθυνόμενος σε δεκάδες χιλιάδες ανύποπτου κόσμου που ήρθαν να τον ακούσουν με την Νάνα Μούσχουρη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί μιλά για τη φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας (...) που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή. Ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να κατακρημνίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (...) Που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τη δημοκρατία όσο είναι δυνατόν να την προστατεύει ένα τρωκτικό της. Που αποκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα σαν άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Και καταλήγει: Η Αυριανή πρέπει να κλείσει. Κι αυτό είναι το νόημα της αποψινής συμμετοχής μου στο Καλλιμάρμαρο.
Από την επομένη, η Αυριανή και λίγο μετά η Ελεύθερη Ώρα αρχίζουν έναν αμείλικτο πόλεμο, θυμίζοντας τη φωτογραφία με τον Μακαρέζο, αλλά, πάνω απ' όλα, σαρκάζοντας χυδαία την ερωτική ταυτότητα του Χατζιδάκι. «Δεν του αρέσει ο Λαός ίσως γιατί προτιμάει τα... σύκα», αποφαίνεται η πρώτη σ' έναν από τους ηπιότερους τίτλους της, ενώ ζητά απ' όσους «κατά καιρούς είχαν οποιαδήποτε σχέση» μαζί του να γράψουν ή να τηλεφωνήσουν «για τις εμπειρίες τους, προκειμένου να συμπληρώσουμε μια μεγάλη έρευνα που έχουμε ξεκινήσει για την αφεντιά του».
Το 1988, ο συνθέτης απαγορεύει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς των αδελφών Κουρή τα τραγούδια του. Αυτό μάς έλειπε να ισχυρίζονται οι φασίστες ότι επιτελούν ‹πολιτιστικόν έργον› με την εργασία μας.
.
ΕΝΑΣ ΑΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Φωτογραφία
Τώρα μπορείς να με κοιτάξεις.
Δες με καλά για να τυπώσεις
τη μορφή μου σταθερά.
Δεν έχω τίποτα να κρύψω, δε φοβάμαι
να προβάλω στο φως,
Ό,τι βλέπεις στα μάτια μου
μπορείς να το διαβάσεις
και να ‘σαι σίγουρος·
ό,τι διακρίνεις στα χείλη μου
μπορείς να το μαντέψεις·
κι ό,τι έχω στην καρδιά μου
να το!
Ζωγράφισέ με αυθεντικά
με την αλάνθαστή σου Μέθοδο
του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού.
Κι αν τύχει αύριο να σε ρωτήσει κάποιος,
μη διστάσεις: ήταν κι αυτός
ένας αδύνατος άνθρωπος, πες του
σαν τους άλλους.
Όταν βλέπεις τα μάτια μου
Ὅταν βλέπεις τὰ μάτια μου νὰ σκοτεινιάζουν
κι ἀκοῦς τὸ αἷμα στὶς φλέβες μου
νὰ κατεβαίνει βουίζοντας.
Ὅταν ἀντὶ νὰ μιλήσω
βλέπεις σφαγμένα πουλιὰ
νὰ φράζουν τὸ στόμα μου
κι ἀκοῦς τὶς μαῦρες νυχτερίδες
νὰ ρημάζουν τὸ κέντρο μου.
Ὅταν στὴν ἄκρη τοῦ πνιγμοῦ
στὸ ἔλεος τοῦ πανικοῦ
ἰκετεύω—
ὢ μὴ θυμώνεις ἄγγελε μὴ σπρώχνεις.
Κᾶμε φωλιὰ τὸ χέρι σου
καὶ σκέπασε μέ...
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
Τώρα μπορείς να με κοιτάξεις.
Δες με καλά για να τυπώσεις
τη μορφή μου σταθερά.
Δεν έχω τίποτα να κρύψω, δε φοβάμαι
να προβάλω στο φως,
Ό,τι βλέπεις στα μάτια μου
μπορείς να το διαβάσεις
και να ‘σαι σίγουρος·
ό,τι διακρίνεις στα χείλη μου
μπορείς να το μαντέψεις·
κι ό,τι έχω στην καρδιά μου
να το!
Ζωγράφισέ με αυθεντικά
με την αλάνθαστή σου Μέθοδο
του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού.
Κι αν τύχει αύριο να σε ρωτήσει κάποιος,
μη διστάσεις: ήταν κι αυτός
ένας αδύνατος άνθρωπος, πες του
σαν τους άλλους.
Όταν βλέπεις τα μάτια μου
Ὅταν βλέπεις τὰ μάτια μου νὰ σκοτεινιάζουν
κι ἀκοῦς τὸ αἷμα στὶς φλέβες μου
νὰ κατεβαίνει βουίζοντας.
Ὅταν ἀντὶ νὰ μιλήσω
βλέπεις σφαγμένα πουλιὰ
νὰ φράζουν τὸ στόμα μου
κι ἀκοῦς τὶς μαῦρες νυχτερίδες
νὰ ρημάζουν τὸ κέντρο μου.
Ὅταν στὴν ἄκρη τοῦ πνιγμοῦ
στὸ ἔλεος τοῦ πανικοῦ
ἰκετεύω—
ὢ μὴ θυμώνεις ἄγγελε μὴ σπρώχνεις.
Κᾶμε φωλιὰ τὸ χέρι σου
καὶ σκέπασε μέ...
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
23.1.10
ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΝΟΧΟ
Σελήνη ανήσυχη
Φεγγάρι στοργικό των σαρκοβόρων,
αρσενικό φεγγάρι ένοχο,
με χέρια τραχιά που τα έκαψε η απόγνωση,
με στόμα μισάνοιχτο για φιλί,
καλό φεγγάρι για τους μοναχικούς φορτηγατζήδες,
για όσους ξέρασε η ζωή
και ψάχνουν στη σκοτεινιά ακρωτηριασμένοι,
- ύλη πηχτή, μουγκή, γεμάτη ιδρώτα.
Φεγγάρι που δεν θυμίζεις τίποτα,
όμως τα γλείφεις όλα με τον μαγικό πηλό σου,
πάρε σφουγγάρι κι έλα σβήσε όλα τα πρόσωπα
που κράτησα για λίγο μέσ’ στην αγκαλιά μου,
φέρε το καρβουνάκι σου από τα παλιά
κι έλα καθώς σ’ ονειρευόμουνα παιδί.
Άπλωσε τα δυνατά σου μπούτια κι άσε με,
άσε με ν’ ακουμπήσω το κεφάλι μου
χωρίς κανένας να με κυνηγά στον ύπνο μου,
με τη φαρδιά παλάμη σου αποσκέπασέ με
και σκύψε, φίλα μου τα χείλη
όπως θα το ‘κανε ο πατέρας μου
πριν, ο τρελός, κινήσω για την έρημο ξυπόλυτος.
Ανδρέας Αγγελάκης:Τα ποιήματα του δολοφόνου μου (Νεφέλη, 1986)
Ο "ΡΟΖ ΝΑΥΤΗΣ" ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ
.
Ο "ροζ ναύτης" αυτοπροσώπως!
Η γνωριµία µε τον άνθρωπο που, εν έτει 1954, στήθηκε µπροστά στον καµβά του Γιάννη Τσαρούχη ξεκίνησε από µία παρεξήγηση.
Είναι πραγµατικά δύσκολο να µην πέσει το βλέµµα στο αντίγραφο του «Ροζ Ναύτη» του Γιάννη Τσαρούχη, που είναι κρεµασµένο στον τοίχο πίσω από τον πάγκο.
«Μπαίνει πολύς κόσµος στο µαγαζί και µε ρωτάει “Τι δουλειά έχει αυτός ο πίνακας εδώ;”, κι εγώ τους απαντάω “Ξέρεις ποιος είναι αυτός στον πίνακα; Εγώ είµαι”».
Ο κ. Αθανάσιος Τσίρος είναι ιδιοκτήτης καταστήµατος οπτικών στα Εξάρχεια. Από το 1992 «δηλώνει» Εξαρχειώτης, µιας και το κατάστηµά του βρίσκεται στη συµβολή των οδών Χ. Τρικούπη και Διδότου. Πίσω από τον πάγκο του δικού του µαγαζιού είναι ο «Ροζ Ναύτης».
Κανείς σχεδόν δεν ήξερε ποιο ήταν το µοντέλο τού πίνακα, αφού ο ίδιος δεν το έχει «διαφηµίσει», όπως θα έκαναν, ίσως, κάποιοι άλλοι. Μάλιστα επί χρόνια σέρνεται η φήµη πως ο νεαρός άνδρας της φωτογραφίας ήταν ο Γιώργος Φούντας. Δεν είναι.
Ο κ. Τσίρος δηλώνει το καµάρι του «βουβά», µέσω του πίνακα που του έχει δωρίσει ο φίλος του, ο σκηνοθέτης Γιάννης Ιορδανίδης.
Η γνωριµία µας προέκυψε από µία… παρεξήγηση. «Να και ο Φούντας!» ήταν το σχόλιο συνεργάτη της ΓΑΛΕΡΑΣ που αντίκρισε τον πίνακα, όταν πριν από λίγο καιρό βρέθηκε στο µαγαζί για να φτιάξει (τι άλλο;) τα γυαλιά του. «Ποιος Φούντας; ρε; Εγώ είµαι!» ήταν η απάντηση του κ. Τσίρου.
Μοιραία ακολούθησε το ραντεβού για µία συνέντευξη.
- Πώς γνωριστήκατε µε τον Τσαρούχη;
Η γνωριµία έγινε στο θέατρο το 1955. Ήµουν στο µπαλέτο τής Ηρώς Σισµάνη, ο Τσαρούχης έκανε τα σκηνικά, και εκεί γνωριστήκαµε. Ήµασταν πολλά παιδιά κοµπάρσοι και ο Τσαρούχης επέλεξε να µου κάνει έναν πίνακα. Δεν ήξερα ακριβώς τι θα έκανε. Με πήρε και πήγαµε στο ατελιέ του –Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας– και µε έντυσε ναύτη. Ναύτης εγώ; Δεν τον ήξερα τότε τον Τσαρούχη. Πιτσιρίκος κι εγώ τότε, 19 χρονών. Πόσα µπορούσα να ήξερα από τη ζωή; Άλλες οι εποχές τότε, άλλες σήµερα. Μου έκανε τον πίνακα, τον γνωστό «Ροζ Ναύτη», και µου έκανε κι άλλο ένα πορτρέτο µικρό, µόνο µε τα χέρια µου. Η συνεργασία κράτησε περίπου ένα µήνα. Πέρασε ο καιρός, τον Τσαρούχη πότε τον έβλεπα, πότε δεν τον έβλεπα. Συναντιόµασταν, τα λέγαµε, και µου είχε πει πως αυτόν τον πίνακα τον πήρανε µαζί µε τον Ιόλα και τον πήγαν στη Νέα Υόρκη σε µια γκαλερί, και όπως µου είπε πήρε το πρώτο βραβείο, ήταν ο καλύτερος πίνακας.
-Κάποιος στη θέση σας µπορεί να κυνηγούσε τη δηµοσιότητα…
Να σου πω την αλήθεια, µε τις δουλειές και µε τα σχετικά, παντρεύτηκα κιόλας νωρίς, είχα ξεχάσει πως υπήρχε ο πίνακας, τόσο πολύ. Τον Τσαρούχη τον έβλεπα, αλλά το είχα ξεχάσει. Ειδάλλως θα του έλεγα κι εγώ «Δεν µου δίνεις κανέναν πίνακα να έχω;»… Για φαντάσου να είχα σήµερα έναν πίνακα του Τσαρούχη, µεγάλη υπόθεση. Το ’88 αυτός ο πίνακας άξιζε περισσότερα από 20 εκατοµµύρια δραχµές…
-Πώς ζήσατε τον Τσαρούχη;
Πρώτα πρώτα ήταν εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν ήταν απλώς ένας Έλληνας. Ήταν το κάτι άλλο, κάτι περισσότερο από Έλληνας. Τροµερός άνθρωπος. Θυµάµαι, είχα να τον δω πολύ καιρό, ήµουν στη Βοστόνη και ερχόµουν µια φορά τον χρόνο στην Ελλάδα. Υπήρχε τηλεφωνική επικοινωνία, τον είχα δει κιόλας στο ατελιέ του στο Κολωνάκι, και όταν γύρισα στην Ελλάδα το ’83 και άνοιξα ένα µαγαζί, πάλι µε οπτικά, τηλεφωνιόµασταν, ερχόταν στο µαγαζί. Εκείνη την περίοδο είχε περάσει και µια περιπέτεια που τον ταλαιπώρησε και τον στενοχώρησε πολύ και όταν, θυµάµαι, έληξε, ήρθε κατευθείαν να µε δει στο κατάστηµά µου. Με είχε καλέσει επανειληµµένως να πάω στο σπίτι του στο Μαρούσι, αλλά δεν πήγα ούτε µια φορά. Δεν ξέρω γιατί δεν πήγα. Γενικά πηγαινοερχόµουν στην Αµερική για πολλά χρόνια, και όταν ξαναέφυγα το ’88 δεν πρόλαβα να τον δω πριν πεθάνει.
-Πολλοί νοµίζουν πως το µοντέλο του πίνακα είναι ο Γιώργος Φούντας.
Το έργο έχει γίνει το 1955. Ο Φούντας το ’55 ήταν ένας φτασµένος ηθοποιός, δεν είχε ανάγκη να κάνει το µοντέλο στον Τσαρούχη. Είναι σαν ένα δηµοσιογράφο που µου είπε πως το µοντέλο τού πίνακα είναι στη φυλακή. Και ψαχνόµουν να δω πού βρίσκοµαι. Τον αυθεντικό πάντως τον έχει ένας φίλος µου συλλέκτης. Του είχαν προτείνει από τηλεοπτική εκποµπή να πάει τον πίνακα στο πλατό για ένα αφιέρωµα στον Τσαρούχη. Αλλά είπε πως ο πίνακας δεν πρόκειται να µετακινηθεί.
-Πώς αντιµετώπισε η οικογένειά σας το γεγονός;
Η µάνα µου το ευχαριστήθηκε πάρα πολύ, αλλά ο πατέρας µου… Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός, ήθελα να προχωρήσω, να πάω σε µια σχολή. Του πατέρα µου δεν του άρεσε. «Το σόι µας έχει βγάλει κανέναν ηθοποιό;» έλεγε... Έτσι, ύστερα από την παράσταση όπου γνώρισα τον Τσαρούχη, δεν έπαιξα σε κάποια άλλη. Είχα πάντως το µικρόβιο. Για να φανταστείς, πήγαινα και δούλευα τα καλοκαίρια για να αγοράζω ρούχα. Ήµουν µπροστά στη µόδα για την εποχή. Όλα παραγγελία. Το ντύσιµο που είχα έπρεπε να είναι εφάµιλλο της παρέας µου. Έκανα παρέα µε ηθοποιούς, όπως τον Μπάρκουλη, και τραγουδιστές. Όταν λοιπόν ο πατέρας µου κατάλαβε πως ήθελα να γίνω ηθοποιός, είπε σ’ έναν φίλο του οπτικό να µε πάρει να δουλέψω δίπλα του, να µάθω. «Πάρ’ τον και κάν’ τον ό,τι θες» του είπε. Ήµουν 20 χρονών, Αύγουστος του ’56. Δεν µπορούσα να πω στον πατέρα µου ότι δεν θα πάω. Άλλη ζωή τότε. Τώρα τα παιδιά είναι διαφορετικά.
galera.gr
Η γνωριµία µε τον άνθρωπο που, εν έτει 1954, στήθηκε µπροστά στον καµβά του Γιάννη Τσαρούχη ξεκίνησε από µία παρεξήγηση.
Είναι πραγµατικά δύσκολο να µην πέσει το βλέµµα στο αντίγραφο του «Ροζ Ναύτη» του Γιάννη Τσαρούχη, που είναι κρεµασµένο στον τοίχο πίσω από τον πάγκο.
«Μπαίνει πολύς κόσµος στο µαγαζί και µε ρωτάει “Τι δουλειά έχει αυτός ο πίνακας εδώ;”, κι εγώ τους απαντάω “Ξέρεις ποιος είναι αυτός στον πίνακα; Εγώ είµαι”».
Ο κ. Αθανάσιος Τσίρος είναι ιδιοκτήτης καταστήµατος οπτικών στα Εξάρχεια. Από το 1992 «δηλώνει» Εξαρχειώτης, µιας και το κατάστηµά του βρίσκεται στη συµβολή των οδών Χ. Τρικούπη και Διδότου. Πίσω από τον πάγκο του δικού του µαγαζιού είναι ο «Ροζ Ναύτης».
Κανείς σχεδόν δεν ήξερε ποιο ήταν το µοντέλο τού πίνακα, αφού ο ίδιος δεν το έχει «διαφηµίσει», όπως θα έκαναν, ίσως, κάποιοι άλλοι. Μάλιστα επί χρόνια σέρνεται η φήµη πως ο νεαρός άνδρας της φωτογραφίας ήταν ο Γιώργος Φούντας. Δεν είναι.
Ο κ. Τσίρος δηλώνει το καµάρι του «βουβά», µέσω του πίνακα που του έχει δωρίσει ο φίλος του, ο σκηνοθέτης Γιάννης Ιορδανίδης.
Η γνωριµία µας προέκυψε από µία… παρεξήγηση. «Να και ο Φούντας!» ήταν το σχόλιο συνεργάτη της ΓΑΛΕΡΑΣ που αντίκρισε τον πίνακα, όταν πριν από λίγο καιρό βρέθηκε στο µαγαζί για να φτιάξει (τι άλλο;) τα γυαλιά του. «Ποιος Φούντας; ρε; Εγώ είµαι!» ήταν η απάντηση του κ. Τσίρου.
Μοιραία ακολούθησε το ραντεβού για µία συνέντευξη.
- Πώς γνωριστήκατε µε τον Τσαρούχη;
Η γνωριµία έγινε στο θέατρο το 1955. Ήµουν στο µπαλέτο τής Ηρώς Σισµάνη, ο Τσαρούχης έκανε τα σκηνικά, και εκεί γνωριστήκαµε. Ήµασταν πολλά παιδιά κοµπάρσοι και ο Τσαρούχης επέλεξε να µου κάνει έναν πίνακα. Δεν ήξερα ακριβώς τι θα έκανε. Με πήρε και πήγαµε στο ατελιέ του –Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας– και µε έντυσε ναύτη. Ναύτης εγώ; Δεν τον ήξερα τότε τον Τσαρούχη. Πιτσιρίκος κι εγώ τότε, 19 χρονών. Πόσα µπορούσα να ήξερα από τη ζωή; Άλλες οι εποχές τότε, άλλες σήµερα. Μου έκανε τον πίνακα, τον γνωστό «Ροζ Ναύτη», και µου έκανε κι άλλο ένα πορτρέτο µικρό, µόνο µε τα χέρια µου. Η συνεργασία κράτησε περίπου ένα µήνα. Πέρασε ο καιρός, τον Τσαρούχη πότε τον έβλεπα, πότε δεν τον έβλεπα. Συναντιόµασταν, τα λέγαµε, και µου είχε πει πως αυτόν τον πίνακα τον πήρανε µαζί µε τον Ιόλα και τον πήγαν στη Νέα Υόρκη σε µια γκαλερί, και όπως µου είπε πήρε το πρώτο βραβείο, ήταν ο καλύτερος πίνακας.
-Κάποιος στη θέση σας µπορεί να κυνηγούσε τη δηµοσιότητα…
Να σου πω την αλήθεια, µε τις δουλειές και µε τα σχετικά, παντρεύτηκα κιόλας νωρίς, είχα ξεχάσει πως υπήρχε ο πίνακας, τόσο πολύ. Τον Τσαρούχη τον έβλεπα, αλλά το είχα ξεχάσει. Ειδάλλως θα του έλεγα κι εγώ «Δεν µου δίνεις κανέναν πίνακα να έχω;»… Για φαντάσου να είχα σήµερα έναν πίνακα του Τσαρούχη, µεγάλη υπόθεση. Το ’88 αυτός ο πίνακας άξιζε περισσότερα από 20 εκατοµµύρια δραχµές…
-Πώς ζήσατε τον Τσαρούχη;
Πρώτα πρώτα ήταν εξαιρετικός άνθρωπος. Δεν ήταν απλώς ένας Έλληνας. Ήταν το κάτι άλλο, κάτι περισσότερο από Έλληνας. Τροµερός άνθρωπος. Θυµάµαι, είχα να τον δω πολύ καιρό, ήµουν στη Βοστόνη και ερχόµουν µια φορά τον χρόνο στην Ελλάδα. Υπήρχε τηλεφωνική επικοινωνία, τον είχα δει κιόλας στο ατελιέ του στο Κολωνάκι, και όταν γύρισα στην Ελλάδα το ’83 και άνοιξα ένα µαγαζί, πάλι µε οπτικά, τηλεφωνιόµασταν, ερχόταν στο µαγαζί. Εκείνη την περίοδο είχε περάσει και µια περιπέτεια που τον ταλαιπώρησε και τον στενοχώρησε πολύ και όταν, θυµάµαι, έληξε, ήρθε κατευθείαν να µε δει στο κατάστηµά µου. Με είχε καλέσει επανειληµµένως να πάω στο σπίτι του στο Μαρούσι, αλλά δεν πήγα ούτε µια φορά. Δεν ξέρω γιατί δεν πήγα. Γενικά πηγαινοερχόµουν στην Αµερική για πολλά χρόνια, και όταν ξαναέφυγα το ’88 δεν πρόλαβα να τον δω πριν πεθάνει.
-Πολλοί νοµίζουν πως το µοντέλο του πίνακα είναι ο Γιώργος Φούντας.
Το έργο έχει γίνει το 1955. Ο Φούντας το ’55 ήταν ένας φτασµένος ηθοποιός, δεν είχε ανάγκη να κάνει το µοντέλο στον Τσαρούχη. Είναι σαν ένα δηµοσιογράφο που µου είπε πως το µοντέλο τού πίνακα είναι στη φυλακή. Και ψαχνόµουν να δω πού βρίσκοµαι. Τον αυθεντικό πάντως τον έχει ένας φίλος µου συλλέκτης. Του είχαν προτείνει από τηλεοπτική εκποµπή να πάει τον πίνακα στο πλατό για ένα αφιέρωµα στον Τσαρούχη. Αλλά είπε πως ο πίνακας δεν πρόκειται να µετακινηθεί.
-Πώς αντιµετώπισε η οικογένειά σας το γεγονός;
Η µάνα µου το ευχαριστήθηκε πάρα πολύ, αλλά ο πατέρας µου… Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός, ήθελα να προχωρήσω, να πάω σε µια σχολή. Του πατέρα µου δεν του άρεσε. «Το σόι µας έχει βγάλει κανέναν ηθοποιό;» έλεγε... Έτσι, ύστερα από την παράσταση όπου γνώρισα τον Τσαρούχη, δεν έπαιξα σε κάποια άλλη. Είχα πάντως το µικρόβιο. Για να φανταστείς, πήγαινα και δούλευα τα καλοκαίρια για να αγοράζω ρούχα. Ήµουν µπροστά στη µόδα για την εποχή. Όλα παραγγελία. Το ντύσιµο που είχα έπρεπε να είναι εφάµιλλο της παρέας µου. Έκανα παρέα µε ηθοποιούς, όπως τον Μπάρκουλη, και τραγουδιστές. Όταν λοιπόν ο πατέρας µου κατάλαβε πως ήθελα να γίνω ηθοποιός, είπε σ’ έναν φίλο του οπτικό να µε πάρει να δουλέψω δίπλα του, να µάθω. «Πάρ’ τον και κάν’ τον ό,τι θες» του είπε. Ήµουν 20 χρονών, Αύγουστος του ’56. Δεν µπορούσα να πω στον πατέρα µου ότι δεν θα πάω. Άλλη ζωή τότε. Τώρα τα παιδιά είναι διαφορετικά.
galera.gr
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΠΑΛ Η ΠΡΩΤΗ ΑΣΙΑΤΙΚΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥΛΩΝ;
.
Nepal charter to grant gay rights
Utpal Parashar, Hindustan Times
Kathmandu, 19/1/ 2010
Like most people in love Tripti Shah and Darshana Thapa (names changed) want to get married and start a family. But unlike most they will have to wait some more time to get legal recognition for their union.
In less than five months Nepal will have a new constitution that will be the first in Asia to guarantee equal rights to sexual minorities. And once that happens, Tripti and Darshana, a lesbian couple, can formally wed.
The couple in their 20s was thrown out of Nepal Army nearly three years ago due to their sexual orientation—albeit ‘disciplinary ground’ was cited as the reason for their removal.
It is such kind of discrimination against lesbians, gays, bisexuals, transgendered and inter-sexed (LGBTI) that the Himalayan nation’s new constitution seeks to prevent.
“Rights for LGBTIs have been well drafted in the new constitution. They will ensure non-discrimination and separate citizenship IDs for third-gendered people,” says Sunil Babu Pant, Nepal’s first openly gay lawmaker.
Nepal charter to grant gay rights
Utpal Parashar, Hindustan Times
Kathmandu, 19/1/ 2010
Like most people in love Tripti Shah and Darshana Thapa (names changed) want to get married and start a family. But unlike most they will have to wait some more time to get legal recognition for their union.
In less than five months Nepal will have a new constitution that will be the first in Asia to guarantee equal rights to sexual minorities. And once that happens, Tripti and Darshana, a lesbian couple, can formally wed.
The couple in their 20s was thrown out of Nepal Army nearly three years ago due to their sexual orientation—albeit ‘disciplinary ground’ was cited as the reason for their removal.
It is such kind of discrimination against lesbians, gays, bisexuals, transgendered and inter-sexed (LGBTI) that the Himalayan nation’s new constitution seeks to prevent.
“Rights for LGBTIs have been well drafted in the new constitution. They will ensure non-discrimination and separate citizenship IDs for third-gendered people,” says Sunil Babu Pant, Nepal’s first openly gay lawmaker.
22.1.10
HPV ΚΑΙ ΛΕΣΒΙΕΣ
.
Cervical cancer virus can be transmitted in same sex relationships
lgf.org.uk, 20 Jan 2010
A new report has busted the myth that cervical screening is only necessary for heterosexual women, and recommends that health professionals need to do more to raise awareness among the lesbian community that women in same sex relationships are at risk, and need to get regular screenings for cervical cancer.
The Human Papilloma Virus (HPV) that is present in almost 100% of cervical cancer cases can be transmitted in same sex relationships, according to a new report.
The report was published by Dr Julie Fish from De Montfort University (DMU) in Leicester and has been used as part of the NHS Cervical Screening Programme 2009 Annual Review
Cervical cancer virus can be transmitted in same sex relationships
lgf.org.uk, 20 Jan 2010
A new report has busted the myth that cervical screening is only necessary for heterosexual women, and recommends that health professionals need to do more to raise awareness among the lesbian community that women in same sex relationships are at risk, and need to get regular screenings for cervical cancer.
The Human Papilloma Virus (HPV) that is present in almost 100% of cervical cancer cases can be transmitted in same sex relationships, according to a new report.
The report was published by Dr Julie Fish from De Montfort University (DMU) in Leicester and has been used as part of the NHS Cervical Screening Programme 2009 Annual Review
Historically it was believed that the HPV virus could only be transmitted through heterosexual relationships, leading to the incorrect assumption that lesbian women are not at risk from cervical cancer and do not need to be screened.
Although some lesbians may never have had a relationship with a man, there is a strong chance a partner may have.
Research shows that 80 per cent of lesbians have had a sexual relationship with a man at some stage in their life.
Any exchange of bodily fluids can pass the HPV between two people, so a woman could contract the infection from her partner.
Dr Fish’s research also unveiled evidence of lesbians feeling discouraged from cervical screening by GPs and practice nurses.
She said: “Some lesbian women have said they feel discouraged from being screened because they are asked questions such as how regularly they have sex with their husband or boyfriend or whether they use contraception with them.
“Such discourse conveys the assumption that cervical screening is only necessary for heterosexual women.”
Samantha Days, Services Manager for the Lesbian & Gay Foundation, said: “We take quite a few inquiries about cervical cancer, particularly since Jade Goody’s battle with the disease.
“We always encourage callers to go and be screened, and also suggest they challenge doctors or nurses who imply that it isn’t necessary.”
The NHS Constitution states ‘You have the right to access NHS services. You will not be refused access on unreasonable grounds’ and ‘You have the right not to be unlawfully discriminated against in the provision of NHS services including on grounds of gender, race, religion or belief, sexual orientation, disability (including learning disability or mental illness) or age’.
Also, under the Provision of Goods and Services Act, it is illegal for lesbian and bisexual women to be denied access to screening services on the grounds of their sexuality.
As a result of her findings Dr Fish is now calling for much clearer information to be made available to lesbians and healthcare staff.
Currently, on the NHS cervical screening website, the advice to women still reads: "But if a woman has never been sexually active with a man, then the research evidence shows that her chance of developing cervical cancer is very low indeed. We do not say no risk, only very low risk. In these circumstances, a woman might choose to decline the invitation for cervical screening on this occasion."
However, the new report - which is the most up-to-date research - highlights that even if a woman has not been sexually active with a man, if her female partner has, then she could be at risk from contracting HPV from her partner.
Professor Julietta Patnick CBE, Director of the NHS Cancer Screening Programme, said: “This report represents an important and very useful step in our efforts to tackle inequalities in screening uptake.
“A clearer understanding of the transmission routes of HPV is crucial in helping to encourage all eligible women to accept screening invitations, enabling the programme to continue and improve its valuable work in detecting cancer early.
“As a result of Dr Fish’s work the NHS Cancer Screening Programme has now produced the first national screening leaflet for lesbians.”
Dr Fish added: “I am very pleased to have worked with the NHS Cancer Screening Programme on such an important issue. Results from last year’s National Cancer Equalities Initiatives survey made it apparent that lesbians have been a poorly represented group.
“It is a very important issue because lesbian women have died from cervical cancer in the past but I now hope that now this group of women will receive the information and care they need.”
GPs recommend that women between the ages of 25 and 64 have a cervical smear test every 3-5 years. If you are registered with a GP, then you should get an automatic reminder of when your next test is due. If you are over 25 and have never had a smear test, then it's recommended that you get in touch with your GP.
It's estimated that screening for cervical cancer saves upto 6000 lives every year, so be sure, be safe and get tested!
Although some lesbians may never have had a relationship with a man, there is a strong chance a partner may have.
Research shows that 80 per cent of lesbians have had a sexual relationship with a man at some stage in their life.
Any exchange of bodily fluids can pass the HPV between two people, so a woman could contract the infection from her partner.
Dr Fish’s research also unveiled evidence of lesbians feeling discouraged from cervical screening by GPs and practice nurses.
She said: “Some lesbian women have said they feel discouraged from being screened because they are asked questions such as how regularly they have sex with their husband or boyfriend or whether they use contraception with them.
“Such discourse conveys the assumption that cervical screening is only necessary for heterosexual women.”
Samantha Days, Services Manager for the Lesbian & Gay Foundation, said: “We take quite a few inquiries about cervical cancer, particularly since Jade Goody’s battle with the disease.
“We always encourage callers to go and be screened, and also suggest they challenge doctors or nurses who imply that it isn’t necessary.”
The NHS Constitution states ‘You have the right to access NHS services. You will not be refused access on unreasonable grounds’ and ‘You have the right not to be unlawfully discriminated against in the provision of NHS services including on grounds of gender, race, religion or belief, sexual orientation, disability (including learning disability or mental illness) or age’.
Also, under the Provision of Goods and Services Act, it is illegal for lesbian and bisexual women to be denied access to screening services on the grounds of their sexuality.
As a result of her findings Dr Fish is now calling for much clearer information to be made available to lesbians and healthcare staff.
Currently, on the NHS cervical screening website, the advice to women still reads: "But if a woman has never been sexually active with a man, then the research evidence shows that her chance of developing cervical cancer is very low indeed. We do not say no risk, only very low risk. In these circumstances, a woman might choose to decline the invitation for cervical screening on this occasion."
However, the new report - which is the most up-to-date research - highlights that even if a woman has not been sexually active with a man, if her female partner has, then she could be at risk from contracting HPV from her partner.
Professor Julietta Patnick CBE, Director of the NHS Cancer Screening Programme, said: “This report represents an important and very useful step in our efforts to tackle inequalities in screening uptake.
“A clearer understanding of the transmission routes of HPV is crucial in helping to encourage all eligible women to accept screening invitations, enabling the programme to continue and improve its valuable work in detecting cancer early.
“As a result of Dr Fish’s work the NHS Cancer Screening Programme has now produced the first national screening leaflet for lesbians.”
Dr Fish added: “I am very pleased to have worked with the NHS Cancer Screening Programme on such an important issue. Results from last year’s National Cancer Equalities Initiatives survey made it apparent that lesbians have been a poorly represented group.
“It is a very important issue because lesbian women have died from cervical cancer in the past but I now hope that now this group of women will receive the information and care they need.”
GPs recommend that women between the ages of 25 and 64 have a cervical smear test every 3-5 years. If you are registered with a GP, then you should get an automatic reminder of when your next test is due. If you are over 25 and have never had a smear test, then it's recommended that you get in touch with your GP.
It's estimated that screening for cervical cancer saves upto 6000 lives every year, so be sure, be safe and get tested!