.
Ο φασισμός, όμως, έχει πολλά πρόσωπα. Κι ένα από αυτά, ο Χατζιδάκις το κατάγγειλε και το υπέστη προσωπικά στο τέλος της δεκαετίας του '80. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Οι εσωτερικοί μετανάστες απόκτησαν χωρίς να ωριμάσουν δύναμη και χρήμα. Και ζούμε το γούστο τους με όλες τις επιπτώσεις, λέει το 1982.
Ένα χρόνο μετά προβλέπει ότι αντιπνευματικότερο σοσιαλισμό από το δικό μας δεν θα βρούμε ποτέ. Είναι το αποτέλεσμα μιας υλικής ευδαιμονίας που είχε πετύχει η Δεξιά στον καιρό της.
Θα μπορούσε να κατηγορηθεί για αστική υπεροψία. Με άλλες πράξεις του, ωστόσο, έδειχνε ότι τα κριτήρια του δεν ήταν ταξικά: το 1983 χαιρετίζει τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Ολυμπιακό Στάδιο με την ευχή να αποτελέσει την απαρχή της απελευθέρωσης των νέων από τα κόμματα για να δούνε μόνοι τους τους ανθρώπους που θα τους παρέχουν αληθινή συγκίνηση και σκέψη.
Τον ίδιο χρόνο δίνει συναυλίες στη Γιορτή της Αυγής και στη Γιορτή της ΟΝΝΕΔ. Ενθουσιάζεται με την πρώτη, όμως διακόπτει τη δεύτερη μόλις στα 20 λεπτά και αποχωρεί ενοχλημένος με τη συμπεριφορά των νεολαίων της.
Όμως, αυτό που πάνω απ' όλα εξοργίζει τον Χατζιδάκι είναι το φαινόμενο της Αυριανής, που καταγγέλλει με τον πιο εντυπωσιακό και θαρραλέο τρόπο στις 7 Σεπτεμβρίου 1987, απευθυνόμενος σε δεκάδες χιλιάδες ανύποπτου κόσμου που ήρθαν να τον ακούσουν με την Νάνα Μούσχουρη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί μιλά για τη φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας (...) που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή. Ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να κατακρημνίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (...) Που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τη δημοκρατία όσο είναι δυνατόν να την προστατεύει ένα τρωκτικό της. Που αποκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα σαν άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Και καταλήγει: Η Αυριανή πρέπει να κλείσει. Κι αυτό είναι το νόημα της αποψινής συμμετοχής μου στο Καλλιμάρμαρο.
Από την επομένη, η Αυριανή και λίγο μετά η Ελεύθερη Ώρα αρχίζουν έναν αμείλικτο πόλεμο, θυμίζοντας τη φωτογραφία με τον Μακαρέζο, αλλά, πάνω απ' όλα, σαρκάζοντας χυδαία την ερωτική ταυτότητα του Χατζιδάκι. «Δεν του αρέσει ο Λαός ίσως γιατί προτιμάει τα... σύκα», αποφαίνεται η πρώτη σ' έναν από τους ηπιότερους τίτλους της, ενώ ζητά απ' όσους «κατά καιρούς είχαν οποιαδήποτε σχέση» μαζί του να γράψουν ή να τηλεφωνήσουν «για τις εμπειρίες τους, προκειμένου να συμπληρώσουμε μια μεγάλη έρευνα που έχουμε ξεκινήσει για την αφεντιά του».
Το 1988, ο συνθέτης απαγορεύει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς των αδελφών Κουρή τα τραγούδια του. Αυτό μάς έλειπε να ισχυρίζονται οι φασίστες ότι επιτελούν ‹πολιτιστικόν έργον› με την εργασία μας.
Ο φασισμός, όμως, έχει πολλά πρόσωπα. Κι ένα από αυτά, ο Χατζιδάκις το κατάγγειλε και το υπέστη προσωπικά στο τέλος της δεκαετίας του '80. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Οι εσωτερικοί μετανάστες απόκτησαν χωρίς να ωριμάσουν δύναμη και χρήμα. Και ζούμε το γούστο τους με όλες τις επιπτώσεις, λέει το 1982.
Ένα χρόνο μετά προβλέπει ότι αντιπνευματικότερο σοσιαλισμό από το δικό μας δεν θα βρούμε ποτέ. Είναι το αποτέλεσμα μιας υλικής ευδαιμονίας που είχε πετύχει η Δεξιά στον καιρό της.
Θα μπορούσε να κατηγορηθεί για αστική υπεροψία. Με άλλες πράξεις του, ωστόσο, έδειχνε ότι τα κριτήρια του δεν ήταν ταξικά: το 1983 χαιρετίζει τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Ολυμπιακό Στάδιο με την ευχή να αποτελέσει την απαρχή της απελευθέρωσης των νέων από τα κόμματα για να δούνε μόνοι τους τους ανθρώπους που θα τους παρέχουν αληθινή συγκίνηση και σκέψη.
Τον ίδιο χρόνο δίνει συναυλίες στη Γιορτή της Αυγής και στη Γιορτή της ΟΝΝΕΔ. Ενθουσιάζεται με την πρώτη, όμως διακόπτει τη δεύτερη μόλις στα 20 λεπτά και αποχωρεί ενοχλημένος με τη συμπεριφορά των νεολαίων της.
Όμως, αυτό που πάνω απ' όλα εξοργίζει τον Χατζιδάκι είναι το φαινόμενο της Αυριανής, που καταγγέλλει με τον πιο εντυπωσιακό και θαρραλέο τρόπο στις 7 Σεπτεμβρίου 1987, απευθυνόμενος σε δεκάδες χιλιάδες ανύποπτου κόσμου που ήρθαν να τον ακούσουν με την Νάνα Μούσχουρη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί μιλά για τη φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας (...) που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή. Ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να κατακρημνίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (...) Που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τη δημοκρατία όσο είναι δυνατόν να την προστατεύει ένα τρωκτικό της. Που αποκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα σαν άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Και καταλήγει: Η Αυριανή πρέπει να κλείσει. Κι αυτό είναι το νόημα της αποψινής συμμετοχής μου στο Καλλιμάρμαρο.
Από την επομένη, η Αυριανή και λίγο μετά η Ελεύθερη Ώρα αρχίζουν έναν αμείλικτο πόλεμο, θυμίζοντας τη φωτογραφία με τον Μακαρέζο, αλλά, πάνω απ' όλα, σαρκάζοντας χυδαία την ερωτική ταυτότητα του Χατζιδάκι. «Δεν του αρέσει ο Λαός ίσως γιατί προτιμάει τα... σύκα», αποφαίνεται η πρώτη σ' έναν από τους ηπιότερους τίτλους της, ενώ ζητά απ' όσους «κατά καιρούς είχαν οποιαδήποτε σχέση» μαζί του να γράψουν ή να τηλεφωνήσουν «για τις εμπειρίες τους, προκειμένου να συμπληρώσουμε μια μεγάλη έρευνα που έχουμε ξεκινήσει για την αφεντιά του».
Το 1988, ο συνθέτης απαγορεύει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς των αδελφών Κουρή τα τραγούδια του. Αυτό μάς έλειπε να ισχυρίζονται οι φασίστες ότι επιτελούν ‹πολιτιστικόν έργον› με την εργασία μας.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου