.
Anthony Gayton (Ην. Βασίλειο)
28.2.09
FOR THS BIBLE TELLS ME SO
FOR THE BIBLE TELLS ME SO (2007)
Director - Daniel Karslake
Director - Daniel Karslake
Does God really condemn loving homosexual relationships? Is the chasm separating Christianity from gays and lesbians too wide to cross? Is the Bible an excuse to hate? These questions and more are answered in this award-winning documentary, which brilliantly reconciles homosexuality and Biblical scripture – and reveals that religious anti-gay bias is based almost solely upon a misinterpretation of the Bible.
Through the experiences of five very normal, Christian, American families – including those of former House Majority Leader Richard Gephardt and Episcopal Bishop Gene Robinson – we discover how people of faith handle the realization of having a gay child or family member.
Offering healing, clarity and understanding to anyone caught in the crosshairs of scripture and sexual identity, this landmark film “boldly takes on a loaded topic and examines it both intellectually and emotionally; the result may well leave you blinking away a few tears.” (Seattle Times)
Through the experiences of five very normal, Christian, American families – including those of former House Majority Leader Richard Gephardt and Episcopal Bishop Gene Robinson – we discover how people of faith handle the realization of having a gay child or family member.
Offering healing, clarity and understanding to anyone caught in the crosshairs of scripture and sexual identity, this landmark film “boldly takes on a loaded topic and examines it both intellectually and emotionally; the result may well leave you blinking away a few tears.” (Seattle Times)
.
.
.
.
27.2.09
ΟΛΛΑΝΔΙΑ. ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΓΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ
.
Άσυλο στους κακοποιημένους
Καταφύγιο ανδρών!
ΠΟΛΙΤΗΣ - 10/02/2009
Οι άντρες θύματα ενδοοικογενειακής βίας στην Ολλανδία μπορούν να αναζητούν καταφύγιο σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους που πρόκειται να λειτουργήσουν από σήμερα στη Χάγη, δήλωσε ο υφυπουργός Υγείας Τζετ Μπουσεμάκερ. Οι τέσσερις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας -το Άμστερνταμ, το Ρότερνταμ, η Χάγη και η Ουτρέχτη- επιδοτήθηκαν με 200.000 ευρώ για να δημιουργήσουν ασφαλείς χώρους για τους κακοποιημένους άνδρες. Κάθε πόλη θα πρέπει να διαθέτει 10 ξενώνες, μισοί εκ των οποίων θα βρίσκονται σε μυστικές τοποθεσίες. Η πρωτοβουλία αποτελεί απάντηση στο συνεχώς αυξανόμενο αίτημα για τη δημιουργία τέτοιων ξενώνων, από κακοποιημένους άνδρες που έχουν προσεγγίσει ποικίλα υγειονομικά και κοινωνικά ιδρύματα. Ομοφυλόφιλοι που δέχονται απειλές από συγγενείς ή άνδρες που αρνούνται να υποκύψουν σε ενδοοικογενειακές πιέσεις για τη διάπραξη εγκλήματος στο όνομα της τιμής της οικογένειας μπορούν επίσης να αναζητήσουν καταφύγιο στους ξενώνες αυτούς.
Άσυλο στους κακοποιημένους
Καταφύγιο ανδρών!
ΠΟΛΙΤΗΣ - 10/02/2009
Οι άντρες θύματα ενδοοικογενειακής βίας στην Ολλανδία μπορούν να αναζητούν καταφύγιο σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους που πρόκειται να λειτουργήσουν από σήμερα στη Χάγη, δήλωσε ο υφυπουργός Υγείας Τζετ Μπουσεμάκερ. Οι τέσσερις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας -το Άμστερνταμ, το Ρότερνταμ, η Χάγη και η Ουτρέχτη- επιδοτήθηκαν με 200.000 ευρώ για να δημιουργήσουν ασφαλείς χώρους για τους κακοποιημένους άνδρες. Κάθε πόλη θα πρέπει να διαθέτει 10 ξενώνες, μισοί εκ των οποίων θα βρίσκονται σε μυστικές τοποθεσίες. Η πρωτοβουλία αποτελεί απάντηση στο συνεχώς αυξανόμενο αίτημα για τη δημιουργία τέτοιων ξενώνων, από κακοποιημένους άνδρες που έχουν προσεγγίσει ποικίλα υγειονομικά και κοινωνικά ιδρύματα. Ομοφυλόφιλοι που δέχονται απειλές από συγγενείς ή άνδρες που αρνούνται να υποκύψουν σε ενδοοικογενειακές πιέσεις για τη διάπραξη εγκλήματος στο όνομα της τιμής της οικογένειας μπορούν επίσης να αναζητήσουν καταφύγιο στους ξενώνες αυτούς.
ΕΞΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΟΡΟΥ ΣΕ... ΕΞΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ
.
ΕΞΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΟΡΟΥ ΣΕ... ΕΞΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ
του Richard Alfieri
ΕΞΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΧΟΡΟΥ ΣΕ... ΕΞΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ
του Richard Alfieri
Σκηνοθοθεσία.: Π. Ζούλιας.
Με τους: Ρ. Πιττακή, Κ. Κάππα.
Η παράσταση παρακολουθεί την απρόβλεπτη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε μια αστή μοναχική κυρία και τον νεαρό χορευτή που προσλαμβάνει για να της παραδώσει κατ' οίκον μαθήματα χορού.
Η Λίλυ και ο Μάικλ δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, μέσα απ' τα μαθήματα χορού (βάλς, σουίνγκ, τσάρλεστον, φλαμένγκο, ροκ εντ ρολ, τάνγκο) περνούν όλη την γκάμα της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Τα μαθήματα χορού γίνονται μαθήματα ζωής και για τους δύο.
Μέσα από κόντρες και συγκρούσεις, ο εξίσου μοναχικός, ομοφυλόφιλος και απογοητευμένος, «δάσκαλος χορού» καταφέρνει να λύσει έναν κόμπο στην ψυχή της γυναίκας που την κρατά μακριά από τη χαρά της ζωής, για να λυθεί όμως κι αυτός βρίσκοντας μια ζεστή ανθρώπινη παρουσία. (Καθημερινή)
Ιλίσια Μιμή Ντενίση Β' σκηνή (Βολανάκη)
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια, 2107210045
Με τους: Ρ. Πιττακή, Κ. Κάππα.
Η παράσταση παρακολουθεί την απρόβλεπτη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε μια αστή μοναχική κυρία και τον νεαρό χορευτή που προσλαμβάνει για να της παραδώσει κατ' οίκον μαθήματα χορού.
Η Λίλυ και ο Μάικλ δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, μέσα απ' τα μαθήματα χορού (βάλς, σουίνγκ, τσάρλεστον, φλαμένγκο, ροκ εντ ρολ, τάνγκο) περνούν όλη την γκάμα της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Τα μαθήματα χορού γίνονται μαθήματα ζωής και για τους δύο.
Μέσα από κόντρες και συγκρούσεις, ο εξίσου μοναχικός, ομοφυλόφιλος και απογοητευμένος, «δάσκαλος χορού» καταφέρνει να λύσει έναν κόμπο στην ψυχή της γυναίκας που την κρατά μακριά από τη χαρά της ζωής, για να λυθεί όμως κι αυτός βρίσκοντας μια ζεστή ανθρώπινη παρουσία. (Καθημερινή)
Ιλίσια Μιμή Ντενίση Β' σκηνή (Βολανάκη)
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια, 2107210045
Διάρκεια: 120'. Μέχρι 12/4
26.2.09
ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ
.
Τα Απαντα του Κωνσταντίνου Καβάφη στα ρώσικα
Του Αχιλλεα Πατσουκα (Καθημερινή)
Την ευκαιρία να γνωρίσει και να ταξιδέψει σε έναν άλλον κόσμο, σε αυτόν του Κωνσταντίνου Καβάφη, έχει εδώ και δύο περίπου εβδομάδες το ρωσικό αναγνωστικό κοινό. Το «εισιτήριο» για τη μεταφορά στο έργο του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή προσφέρει η εξαιρετικής αισθητικής έκδοση του βιβλίου «Κωνσταντίνος Καβάφης. Απαντα τα ποιητικά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «OGI».
Στις 500 σελίδες του βιβλίου οι αναγνώστες θα έχουν τη χαρά να διαβάσουν το σύνολο των ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη. Η πραγματοποίηση της έκδοσης αυτής δεν θα λάμβανε σάρκα και οστά, αν ένας άνθρωπος δεν αφιέρωνε σχεδόν όλη τη ζωή του για την υλοποίηση αυτού του έργου.
Ο λόγος για την κ. Σόνια Ιλίνσκαγια, η οποία πέραν του ότι επιμελήθηκε την έκδοση και μετέφρασε μεγάλο μέρος των ποιημάτων, είναι αυτή που «γνώρισε» πριν από πολλά χρόνια τον Καβάφη στο ρωσικό κοινό. Η αρχή έγινε από την ίδια το 1967 μέσα από το λογοτεχνικό περιοδικό «Ξένη Λογοτεχνία», ενώ ακολούθησαν το 1984 η κυκλοφορία της ανθολογίας «Κ. Π. Καβάφης. Ποιήματα» και το 2000 ο τόμος «Ρωσική Καβαφειάδα». Το έργο μάλιστα της Σόνια Ιλίνσκαγια γύρω από το έργο του Καβάφη μαγνήτισε την προσοχή του Ρώσου νομπελίστα ποιητή Ιωσήφ Μπρόντσκι, με αποτέλεσμα να της ζητήσει στο τέλος να μεταφράσει ο ίδιος 19 ποιήματα του μεγάλου Ελληνα ποιητή.
Ελληνική Βιβλιοθήκη
Ο τόμος με τα άπαντα του Καβάφη εκδόθηκε με την υποστήριξη του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού στη σειρά «Ελληνική Βιβλιοθήκη», που εκδίδεται στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του Τμήματος Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ, υπό την επιστημονική επιμέλεια του προέδρου του τμήματος και καθηγητή κ. Δ. Α. Γιαλαμά. Στο εισαγωγικό του σημείωμα ο πρόεδρος της έδρας αναφέρει πως επί πολλά χρόνια, όλοι, ερευνητές, διδάσκοντες, μεταφραστές, που αφιέρωσαν τη δραστηριότητά τους στη διάδοση της ελληνικής λογοτεχνίας στη Ρωσία, συνάντησαν ερωτήσεις όπως: «Διδάσκετε Καβάφη;» «Μεταφράζετε Καβάφη;», «Εκδίδετε Καβάφη;». Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις είναι «Ναι! Εκδίδουμε τον Καβάφη! Επωμισθήκαμε το δύσκολο αυτό έργο και φέρουμε την αντίστοιχη ευθύνη ενώπιον του αναγνώστη».
Στους προσεχείς στόχους της σειράς «Ελληνική Βιβλιοθήκη», είναι η έκδοση ανθολογίας με ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη, το σύνολο του έργου του Ε.Χ. Γονατά, το «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή και μια ανθολογία Ελλήνων ποιητών-υπερρεαλιστών.
Του Αχιλλεα Πατσουκα (Καθημερινή)
Την ευκαιρία να γνωρίσει και να ταξιδέψει σε έναν άλλον κόσμο, σε αυτόν του Κωνσταντίνου Καβάφη, έχει εδώ και δύο περίπου εβδομάδες το ρωσικό αναγνωστικό κοινό. Το «εισιτήριο» για τη μεταφορά στο έργο του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή προσφέρει η εξαιρετικής αισθητικής έκδοση του βιβλίου «Κωνσταντίνος Καβάφης. Απαντα τα ποιητικά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «OGI».
Στις 500 σελίδες του βιβλίου οι αναγνώστες θα έχουν τη χαρά να διαβάσουν το σύνολο των ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη. Η πραγματοποίηση της έκδοσης αυτής δεν θα λάμβανε σάρκα και οστά, αν ένας άνθρωπος δεν αφιέρωνε σχεδόν όλη τη ζωή του για την υλοποίηση αυτού του έργου.
Ο λόγος για την κ. Σόνια Ιλίνσκαγια, η οποία πέραν του ότι επιμελήθηκε την έκδοση και μετέφρασε μεγάλο μέρος των ποιημάτων, είναι αυτή που «γνώρισε» πριν από πολλά χρόνια τον Καβάφη στο ρωσικό κοινό. Η αρχή έγινε από την ίδια το 1967 μέσα από το λογοτεχνικό περιοδικό «Ξένη Λογοτεχνία», ενώ ακολούθησαν το 1984 η κυκλοφορία της ανθολογίας «Κ. Π. Καβάφης. Ποιήματα» και το 2000 ο τόμος «Ρωσική Καβαφειάδα». Το έργο μάλιστα της Σόνια Ιλίνσκαγια γύρω από το έργο του Καβάφη μαγνήτισε την προσοχή του Ρώσου νομπελίστα ποιητή Ιωσήφ Μπρόντσκι, με αποτέλεσμα να της ζητήσει στο τέλος να μεταφράσει ο ίδιος 19 ποιήματα του μεγάλου Ελληνα ποιητή.
Ελληνική Βιβλιοθήκη
Ο τόμος με τα άπαντα του Καβάφη εκδόθηκε με την υποστήριξη του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού στη σειρά «Ελληνική Βιβλιοθήκη», που εκδίδεται στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του Τμήματος Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ, υπό την επιστημονική επιμέλεια του προέδρου του τμήματος και καθηγητή κ. Δ. Α. Γιαλαμά. Στο εισαγωγικό του σημείωμα ο πρόεδρος της έδρας αναφέρει πως επί πολλά χρόνια, όλοι, ερευνητές, διδάσκοντες, μεταφραστές, που αφιέρωσαν τη δραστηριότητά τους στη διάδοση της ελληνικής λογοτεχνίας στη Ρωσία, συνάντησαν ερωτήσεις όπως: «Διδάσκετε Καβάφη;» «Μεταφράζετε Καβάφη;», «Εκδίδετε Καβάφη;». Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις είναι «Ναι! Εκδίδουμε τον Καβάφη! Επωμισθήκαμε το δύσκολο αυτό έργο και φέρουμε την αντίστοιχη ευθύνη ενώπιον του αναγνώστη».
Στους προσεχείς στόχους της σειράς «Ελληνική Βιβλιοθήκη», είναι η έκδοση ανθολογίας με ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη, το σύνολο του έργου του Ε.Χ. Γονατά, το «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή και μια ανθολογία Ελλήνων ποιητών-υπερρεαλιστών.
ΦΥΛΟΜΕΤΑΒΑΣΗ Α ΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ 2
.
Όταν άρχισα τη μετάβασή μου, από το αρσενικό στο θηλυκό, πίστευα οτι η Εγχείρηση (ξέρεις) θα με έκανε γυναίκα- γιατί βέβαια καλή η προσωπικότητα, την ανατομία όμως, τί την κάνουμε; Στην πορεία διαπίστωσα οτι δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα, τα κόβουμε και γινόμαστε γυναίκες- δεν είναι το σχήμα των γεννητικών σου οργάνων αυτό που ορίζει την καθημερινόητητά σου. Δεν έρχεται κανένας να μυρίσει τον καβάλο μου για να αποφασίσει αν είμαι γυναίκα ή άντρας, κατάλαβες;
Όταν άρχισα τη μετάβασή μου, από το αρσενικό στο θηλυκό, πίστευα οτι η Εγχείρηση (ξέρεις) θα με έκανε γυναίκα- γιατί βέβαια καλή η προσωπικότητα, την ανατομία όμως, τί την κάνουμε; Στην πορεία διαπίστωσα οτι δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα, τα κόβουμε και γινόμαστε γυναίκες- δεν είναι το σχήμα των γεννητικών σου οργάνων αυτό που ορίζει την καθημερινόητητά σου. Δεν έρχεται κανένας να μυρίσει τον καβάλο μου για να αποφασίσει αν είμαι γυναίκα ή άντρας, κατάλαβες;
Κι όσο για το θαύμα της επιστήμης... μή φας, έχουμε γλάρο. Η Επέμβαση είναι ένας βάρβαρος ακρωτηριασμός, που ξεκινάει από την ιδέα οτι η γυναίκα είναι ένας ευνουχισμένος άντρας, κι ο άντρας αυτό που θα μπορούσε να γίνει μια γυναίκα αν είχε πέος. Και τί σόι επιλογή είναι αυτή, ανάμεσα στην αναγραφή του αληθινού σου φύλου στα χαρτιά σου, και την γονιμότητά σου (και γενικά την υγεία σου); Κι αν η κοινωνία σου απαιτεί να κάνεις τέτοιες θυσίες, πριν δεχτεί να κάνει την ελάχιστη παραχώρηση, που δεν θα την ζημειώσει πια και σε τίποτα (να δεχτεί οτι ορίζεις την ταυτότητά σου όπως μόνο μια γυναίκα και ποτέ ένας άντρας), δεν οφείλεις να της αντισταθείς, με κάθε κόστος, για το δικό της καλό; Γιατί ποιά υγιής κοινωνία ζητάει από τους πολίτες της να ακρωτηριαστούν για να αναγνωρίσει το δικαίωμά τους να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους ελεύθερα; Ποιός, με τα σωστά του, θεωρεί οτι "τα θες όλα δικά σου" αν θές να έχεις και το μυαλό σου εντάξει, και το σώμα σου ολόκληρο;
Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι οτι δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Διαλέγω λοιπόν το προφανές και το πρακτικό: είμαι γυναίκα, έτσι ζώ, έτσι αισθάνομαι κι έτσι φαίνομαι, κι άς το διάλο με τις μαλακίες, πια.
ΦΥΛΟΜΕΤΑΒΑΣΗ Α ΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ 1
.
Πριν λιγες βδομαδες εψαχνα ενα γιατρο του ασφαλιστικου μου ταμειου να μου γραψει τις εξετασεις καρυωτυπου που ειχα κανει (κοστιζουν 50 ευρω). Αρχικα πηγα σε ενα παθολογο. Αυτος μου δηλωσε πως ιδεα δεν εχει τι ειναι αυτες οι εξετασεις και οταν του εξηγησα πως ειναι μερος της διαδικασιας transition και πως ειμαι transgender, αρχισε να με ρωταει. "Δηλαδη τι εισαι; Αγορι που θελει να γινει κοριτσι; Τι εισαι;" Εν τελει δεν μου τις εγραψε και πηγα σε μια γυναικολογο. Το θεμα εδω ειναι πως οι περισσοτεροι γιατροι οχι μονο ειναι ανιδεοι αλλα ειναι και αγενεις! Σκεφτητε τι ωραια που θα περναγαμε, με τον ιδιο γιατρο, αν ειχα παει για εξεταση μετα απο τρεις μηνες στη τεστοστερονη. Περισσοτερο θα ασχολουταν με την φυσιολογια μου παρα με τη διαγνωση.
Πριν λιγες βδομαδες εψαχνα ενα γιατρο του ασφαλιστικου μου ταμειου να μου γραψει τις εξετασεις καρυωτυπου που ειχα κανει (κοστιζουν 50 ευρω). Αρχικα πηγα σε ενα παθολογο. Αυτος μου δηλωσε πως ιδεα δεν εχει τι ειναι αυτες οι εξετασεις και οταν του εξηγησα πως ειναι μερος της διαδικασιας transition και πως ειμαι transgender, αρχισε να με ρωταει. "Δηλαδη τι εισαι; Αγορι που θελει να γινει κοριτσι; Τι εισαι;" Εν τελει δεν μου τις εγραψε και πηγα σε μια γυναικολογο. Το θεμα εδω ειναι πως οι περισσοτεροι γιατροι οχι μονο ειναι ανιδεοι αλλα ειναι και αγενεις! Σκεφτητε τι ωραια που θα περναγαμε, με τον ιδιο γιατρο, αν ειχα παει για εξεταση μετα απο τρεις μηνες στη τεστοστερονη. Περισσοτερο θα ασχολουταν με την φυσιολογια μου παρα με τη διαγνωση.
Μετα ειναι η ασφαλιστικη καλυψη των εξοδων του transition. Στα ασφαλιστικα ταμεια δεν υπαρχει πουθενα γραμμενη αυτη η λεξη. Το να εισαι τρανς ομως διαγιγνωσκεται ως ασθενεια που χρειαζεται θεραπεια. Υπαρχει καποια αντιφαση εδω ή εμενα μου φαινεται;
Τελος τι γινεται με τις δουλειες; Ακομα δεν βγηκα στην αγορα εργασιας ως τρανς αγορι αλλα θα το κανω το καλοκαιρι. Εχω μεγαλη απορεια για το τι θα συμβει αν παρω σβαρνα τα μαγαζια του γκαζιου ζητωντας δουλεια ως αγορι με γυναικεια χαρτια...
My Urban Sky
My Urban Sky
25.2.09
ΙΣΠΑΝΙΑ. ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΞΙΑΡΧΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΦΥΛΟΥ
3000 άτομα ζήτησαν ληξιαρχική αλλαγή φύλου μέσα στα 2 χρόνια της ισχύος
του ισπανικού νόμου για την ταυτότητα φύλου
.
Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από την ψήφιση του ισπανικού νόμου για τη ληξιαρχική διόρθωση φύλου, χωρίς υποχρεωτική χειρουργική επέμβαση στα γεννητικά όργανα, και η εφημερίδα Público φιλοξενεί σε εκτενές άρθρο της εκπροσώπους της διαφυλικής κοινότητας που καταθέτουν απόψεις, σκέψεις και προτάσεις για την περαιτέρω βελτίωσή του.
Ο προβληματισμός φαίνεται να εστιάζεται στο απαιτούμενο από τον νόμο διάστημα των 2 ετών μέχρι την αλλαγή δελτίου ταυτότητας, κατά το οποίο οι αλλαγές όψης λόγω της ορμονικής θεραπείας δημιουργούν ασυμβατότητα με το επίσημα δηλούμενο φύλο και προκαλούν έτσι προβλήματα κυρίως στην ανεύρεση εργασίας. Σύμφωνα με σχετική πρόταση του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος προτείνεται η μείωση του διαστήματος αυτού στον ένα χρόνο.
Η αγορά εργασίας εξακολουθεί να αποτελεί έναν τομέα όπου η πρόοδος είναι μικρή. Σύμφωνα με σχετική έρευνα το 20% των διαφυλικών ανδρών και το 90% των διαφυλικών γυναικών δεν καταφέρνουν να απασχοληθούν επαγγελματικά, με τις γυναίκες να καταλήγουν συνήθως στην πορνεία. Προφανώς χρειάζονται ειδικά προγράμματα ευαισθητοποίησης και ενθάρρυνσης των επιχειρήσεων προκειμένου να πεισθούν να προσλαμβάνουν τρανσεξουαλικούς/ες.
Τέλος τίθεται πλέον και το ζήτημα των διαφυλικών μεταναστών και του διπλού αποκλεισμού τους.
Ολόκληρο το άρθρο στο σχόλιο 1.
Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από την ψήφιση του ισπανικού νόμου για τη ληξιαρχική διόρθωση φύλου, χωρίς υποχρεωτική χειρουργική επέμβαση στα γεννητικά όργανα, και η εφημερίδα Público φιλοξενεί σε εκτενές άρθρο της εκπροσώπους της διαφυλικής κοινότητας που καταθέτουν απόψεις, σκέψεις και προτάσεις για την περαιτέρω βελτίωσή του.
Ο προβληματισμός φαίνεται να εστιάζεται στο απαιτούμενο από τον νόμο διάστημα των 2 ετών μέχρι την αλλαγή δελτίου ταυτότητας, κατά το οποίο οι αλλαγές όψης λόγω της ορμονικής θεραπείας δημιουργούν ασυμβατότητα με το επίσημα δηλούμενο φύλο και προκαλούν έτσι προβλήματα κυρίως στην ανεύρεση εργασίας. Σύμφωνα με σχετική πρόταση του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος προτείνεται η μείωση του διαστήματος αυτού στον ένα χρόνο.
Η αγορά εργασίας εξακολουθεί να αποτελεί έναν τομέα όπου η πρόοδος είναι μικρή. Σύμφωνα με σχετική έρευνα το 20% των διαφυλικών ανδρών και το 90% των διαφυλικών γυναικών δεν καταφέρνουν να απασχοληθούν επαγγελματικά, με τις γυναίκες να καταλήγουν συνήθως στην πορνεία. Προφανώς χρειάζονται ειδικά προγράμματα ευαισθητοποίησης και ενθάρρυνσης των επιχειρήσεων προκειμένου να πεισθούν να προσλαμβάνουν τρανσεξουαλικούς/ες.
Τέλος τίθεται πλέον και το ζήτημα των διαφυλικών μεταναστών και του διπλού αποκλεισμού τους.
Ολόκληρο το άρθρο στο σχόλιο 1.
ΤΟ GAYROMEO ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΤΟ GAYROMEO ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΧΩΡΕΣ ΟΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Άμστερνταμ, Ολλανδία - 24 Φεβρουαρίου 2009 - Το GayRomeo παρουσιάζει την Ελληνική και την Ρουμανική έκδοση της ιστοσελίδας του, η οποία θα προσφέρει πλήρη υποστήριξη στην ελληνική και στην ρουμανική γλώσσα.
Οι νέες εκδόσεις της ιστοσελίδας θα ενισχύσουν την τοπική γκέι κοινότητα στις χώρες αυτές, καθώς οι χρήστες μπορούν να ιδρύουν διαδικτυακές ομάδες (προφίλ Club) για γκέι άνδρες που έχουν παντός είδους κοινά ενδιαφέροντα. Παράλληλα, οργανώσεις ή επιχειρήσεις που στοχεύουν στο γκέι κοινό, μπορούν να ανοίγουν προφίλ Guide και να προωθούν τους σκοπούς τους μέσα από αυτά.
"Η υποστήριξη που προσφέρουμε στη δική τους γλώσσα, είναι μια σημαντική εξέλιξη για τους χρήστες που δεν μιλούν άπταιστα ξένες γλώσσες και θέλουν να γνωρίσουν άλλους χρήστες με την ίδια σεξουαλική ταυτότητα" σημειώνει ο Maurice A.C.M. Berendsen, ο Managing Director του PlanetRomeo B.V., της εταιρείας που λειτουργεί το GayRomeo.
Η ενίσχυση της παρουσίας του GayRomeo στην Ελληνική και Ρουμανική αγορά σηματοδοτεί το πρώτο στάδιο της διεύρυνσης του GayRomeo στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.
Το GayRomeo είναι μια κοινότητα γνωριμιών για γκέι, αμφί και τρανς άνδρες, που διαθέτει ένα μοναδικό επικαιροποιημένο αρχείο με προφίλ (προφίλ που δεν μπαίνουν στη σελίδα για πάνω από 6 μήνες, απενεργοποιούνται), υποστήριξη σε 10 διαφορετικές γλώσσες και παραπάνω από 914.000 εγγεγραμμένα προφίλ.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΤΟ GAYROMEO ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΧΩΡΕΣ ΟΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Άμστερνταμ, Ολλανδία - 24 Φεβρουαρίου 2009 - Το GayRomeo παρουσιάζει την Ελληνική και την Ρουμανική έκδοση της ιστοσελίδας του, η οποία θα προσφέρει πλήρη υποστήριξη στην ελληνική και στην ρουμανική γλώσσα.
Οι νέες εκδόσεις της ιστοσελίδας θα ενισχύσουν την τοπική γκέι κοινότητα στις χώρες αυτές, καθώς οι χρήστες μπορούν να ιδρύουν διαδικτυακές ομάδες (προφίλ Club) για γκέι άνδρες που έχουν παντός είδους κοινά ενδιαφέροντα. Παράλληλα, οργανώσεις ή επιχειρήσεις που στοχεύουν στο γκέι κοινό, μπορούν να ανοίγουν προφίλ Guide και να προωθούν τους σκοπούς τους μέσα από αυτά.
"Η υποστήριξη που προσφέρουμε στη δική τους γλώσσα, είναι μια σημαντική εξέλιξη για τους χρήστες που δεν μιλούν άπταιστα ξένες γλώσσες και θέλουν να γνωρίσουν άλλους χρήστες με την ίδια σεξουαλική ταυτότητα" σημειώνει ο Maurice A.C.M. Berendsen, ο Managing Director του PlanetRomeo B.V., της εταιρείας που λειτουργεί το GayRomeo.
Η ενίσχυση της παρουσίας του GayRomeo στην Ελληνική και Ρουμανική αγορά σηματοδοτεί το πρώτο στάδιο της διεύρυνσης του GayRomeo στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.
Το GayRomeo είναι μια κοινότητα γνωριμιών για γκέι, αμφί και τρανς άνδρες, που διαθέτει ένα μοναδικό επικαιροποιημένο αρχείο με προφίλ (προφίλ που δεν μπαίνουν στη σελίδα για πάνω από 6 μήνες, απενεργοποιούνται), υποστήριξη σε 10 διαφορετικές γλώσσες και παραπάνω από 914.000 εγγεγραμμένα προφίλ.
.
(Δελτίο τύπου που έφθασε στο Α.Π. μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου)
(Δελτίο τύπου που έφθασε στο Α.Π. μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου)
Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΟΝ ΛΙΒΑΝΟ
Την Κυριακή 23/2 η λιβανέζικη λοαδ οργάνωση Helem (όνειρο)
πραγματοποίησε την πρώτη δημόσια συγκέντρωση ομοφυλοφίλων στη Βηρυτό, καταγγέλλοντας τις διακρίσεις σε βάρος τους και ζητώντας την κατάργηση
του διαβόητου άρθρου 534 που ποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία.
.
NEW YORK, January 23, 2009 – Helem, the first organisation in the Arab world to set up a gay and lesbian community centre, has won this year’s Felipa de Souza Award, the International Gay and Lesbian Human Rights Commission (IGLHRC) announced today.
Based in Beirut, Lebanon, Helem was founded in 2004.
“Helem works in very challenging circumstances to make a very real difference to the lives of countless LGBTI people in the Middle East and beyond,” IGLHRC executive director Paula Ettlebrick said this afternoon.
“We applaud their courage and commitment to human rights for all.”
The organisation’s work is multifaceted, ranging from advocacy to public education.
A major focus of its human rights advocacy work revolves around eradicating Article 534 of the Lebanese Penal Code, which is used to criminalise homosexuality; another advocacy focus addresses HIV/AIDS.
Its community centre has consistently offered the local LGBTI community a wide range of services ranging from HIV testing and counselling to workshops and publications about how to respond to harassment and arbitrary arrest.
“We are very proud to accept the Felipa Award from IGLHRC,” said Shadi Ghrawi, Helem board member and fundraiser.
“It is a great honour to be selected. We hope it will help advance the struggle for human rights for LGBTI people in Lebanon, and throughout the Middle East.”
The Felipa Award embodies the spirit of Felipa de Souza, who endured persecution and brutality after proudly declaring her intimacy with a woman during a 16th Century inquisition trial in Brazil.
Nominations for the award are solicited each year from activists around the world. Nominees go through a rigorous review by the staff, board and the International Advisory Committee of IGLHRC. This year IGLHRC received 23 nominations, and Helem was ultimately selected from a group of five, highly competitive finalists.
Previous Felipa Award winners include: Andrés Ignacio Rivera Duarte; the Iranian Queer Organization (IRQO); the Blue Diamond Society (BDS) of Nepal; Rauda Morcos, founder of ASWAT (Voices) the first group for Palestinian lesbians; Gays and Lesbians of Zimbabwe (GALZ), the first organization to push for the human rights of LGBT people in Zimbabwean society and to provide counseling services and HIV/AIDS prevention campaigns; Simon Tseko Nikoli, the famed LGBT/HIV activist from South Africa; Jamaica Forum for Lesbians, All-Sexuals and Gays, whose leader Brian Williamson was murdered in 2004; Lohana Berkins, a globally recognized transgender activist from Argentina; and Maher Sabry, the Egyptian activist who notified IGLHRC of the arrests of the Cairo 52, a group of 52 men who were arrested by the Egyptian police at a Cairo gay nightclub in 2001
Based in Beirut, Lebanon, Helem was founded in 2004.
“Helem works in very challenging circumstances to make a very real difference to the lives of countless LGBTI people in the Middle East and beyond,” IGLHRC executive director Paula Ettlebrick said this afternoon.
“We applaud their courage and commitment to human rights for all.”
The organisation’s work is multifaceted, ranging from advocacy to public education.
A major focus of its human rights advocacy work revolves around eradicating Article 534 of the Lebanese Penal Code, which is used to criminalise homosexuality; another advocacy focus addresses HIV/AIDS.
Its community centre has consistently offered the local LGBTI community a wide range of services ranging from HIV testing and counselling to workshops and publications about how to respond to harassment and arbitrary arrest.
“We are very proud to accept the Felipa Award from IGLHRC,” said Shadi Ghrawi, Helem board member and fundraiser.
“It is a great honour to be selected. We hope it will help advance the struggle for human rights for LGBTI people in Lebanon, and throughout the Middle East.”
The Felipa Award embodies the spirit of Felipa de Souza, who endured persecution and brutality after proudly declaring her intimacy with a woman during a 16th Century inquisition trial in Brazil.
Nominations for the award are solicited each year from activists around the world. Nominees go through a rigorous review by the staff, board and the International Advisory Committee of IGLHRC. This year IGLHRC received 23 nominations, and Helem was ultimately selected from a group of five, highly competitive finalists.
Previous Felipa Award winners include: Andrés Ignacio Rivera Duarte; the Iranian Queer Organization (IRQO); the Blue Diamond Society (BDS) of Nepal; Rauda Morcos, founder of ASWAT (Voices) the first group for Palestinian lesbians; Gays and Lesbians of Zimbabwe (GALZ), the first organization to push for the human rights of LGBT people in Zimbabwean society and to provide counseling services and HIV/AIDS prevention campaigns; Simon Tseko Nikoli, the famed LGBT/HIV activist from South Africa; Jamaica Forum for Lesbians, All-Sexuals and Gays, whose leader Brian Williamson was murdered in 2004; Lohana Berkins, a globally recognized transgender activist from Argentina; and Maher Sabry, the Egyptian activist who notified IGLHRC of the arrests of the Cairo 52, a group of 52 men who were arrested by the Egyptian police at a Cairo gay nightclub in 2001
.
24.2.09
ΛΕΥΚΟΣ ΦΙΟΓΚΟΣ. ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ
Λευκός φιόγκος. Το σύμβολο της ισότητας στο δικαίωμα στον γάμο.
.
The White Knot is the symbol for marriage equality.
Wear it every day to show your support and to create conversation.
Use it to tell someone today that equal rights are important to everyone.
Share the White Knot and spread the word that all loving couples
deserve the same legal rights, benefits, and respect that civil marriage bestows.
.
Ο Dustin Lance Black στην απονομή των Oscar 2009 με τον λευκό φιόγκο στο πέτο του.
Ο Dustin Lance Black στην απονομή των Oscar 2009 με τον λευκό φιόγκο στο πέτο του.
A HORSE IS NOT A METAPHOR - THE CASUARINA COVE - CONTRE-JOUR
.
The TEDDY for Best Short Film goes to A HORSE IS NOT A METAPHOR by Barbara Hammer
The TEDDY for Best Short Film goes to A HORSE IS NOT A METAPHOR by Barbara Hammer
Jury statement:
The Teddy Award fort he best short film goes to Barbara Hammer`s A Horse Is Not A Metaphor. An intimate visual essay about her journey to survive ovarian cancer - the film continues her ongoing investigation of the body and sexuality as well as the transformational possibilities of hope and healing within us all.
.
.
TANJONG RHU is a fictional account of a true story. Night falls in Singapore. Men walk cautiously through the forest, they are horny and out prowling for sex. Two young men meet at the beach and converse, and just a few frames later one of them confesses his lifestyle under police interrogation. He had fallen into a police schemed trap in the cruising area along the beautiful bay.In September 1993 twelve men were in fact convicted in similar undercover operations where policemen pretended to be gay men. Some of the accused were incarcerated for several months, and their names, age, and profession were published in the leading national newspapers as a police scare tactic.
TANJONG RHU is a fictional account of a true story. Night falls in Singapore. Men walk cautiously through the forest, they are horny and out prowling for sex. Two young men meet at the beach and converse, and just a few frames later one of them confesses his lifestyle under police interrogation. He had fallen into a police schemed trap in the cruising area along the beautiful bay.In September 1993 twelve men were in fact convicted in similar undercover operations where policemen pretended to be gay men. Some of the accused were incarcerated for several months, and their names, age, and profession were published in the leading national newspapers as a police scare tactic.
.
.
CONTRE-JOUR: “The look with which we view and comprehend the world and how it is cast back at us in response, breaks up into ‘contre-jour’ (back light), into disquieting fragments. Blurs, flashes, and stroboscopemontages disintegrate reality into shadowy images that inflict pain upon the retina. A spotlight precisely cuts the individual out of darkness. ”I wish you could see what I see“ remains a futile hope. Blind spots form a vast gap between self-perception and the perception of others”. (Kristina Tieke) CONTRE-JOUR is, after PLAY and KRISTALL, a further collaboration between artists Christoph Girardet and Matthias Mόller utilising the medium of experimental short film. Both live and work in Germany.
CONTRE-JOUR: “The look with which we view and comprehend the world and how it is cast back at us in response, breaks up into ‘contre-jour’ (back light), into disquieting fragments. Blurs, flashes, and stroboscopemontages disintegrate reality into shadowy images that inflict pain upon the retina. A spotlight precisely cuts the individual out of darkness. ”I wish you could see what I see“ remains a futile hope. Blind spots form a vast gap between self-perception and the perception of others”. (Kristina Tieke) CONTRE-JOUR is, after PLAY and KRISTALL, a further collaboration between artists Christoph Girardet and Matthias Mόller utilising the medium of experimental short film. Both live and work in Germany.
DUSTIN LANCE BLACK
.
How he got Milk
Castro couch-surfing with 'Milk' screenwriter Dustin Lance
by David Lamble (Bay Area Reporter, 21/2/2008 )
It's late on a sunny Thursday morning in the Castro when a slim and radiantly beautiful young man, someone who would not seem out of place on the set of a Harry Potter movie, climbs the stairs of my Market Street flat, plops himself down on the worn, black couch, and explains why he's spent nearly half his life pursuing a dream to turn the life of a martyred gay politician into a film. Dustin Lance Black is a polite and focused young man, a multi-talented writer/filmmaker who's spent the decade since college finding a creative platform to exorcise the demons of a complicated childhood spent boomeranging between military installations in the Central Valley and a Texas city that's home to the Alamo and his Mormon parents.
For the last couple of years, Black has been leading a kind of double life: by day, a staff writer for the wickedly funny HBO series Big Love, a witty satire on the cultural baggage shared by Utah's surviving polygamist families and the Church of Jesus Christ of the Latter Day Saints. Weekends have found Black shooting up I-5, listening to a stack of opera CDs favored by his hero Harvey Milk, on a mission to track down every surviving member of Milk's political clan.
For nearly a quarter century, the desire to fashion a fictional template for the slain gay politician's achingly brief career has tempted and ultimately frustrated talents from fabled director Oliver Stone to Milk biographer Randy Shilts. To Black, the core of the problem has always been to locate the emotional heartbeat of the story, the elusive but vital role Milk has played in the imaginations of generations of queer kids looking for a father figure in the miasma of myth that has grown up around him.
"It was tough. It was clearly, in my mind, a gay movie. I wasn't so interested in the politics, I wasn't so interested in Dan White; I was interested in this man who, to me at least, was a father figure to his people — to people who lost their fathers, their parents and their families because of their sexuality. Here was this father figure, and it was something I craved!"
Boy crush
Childhood for Lance Black meant growing up in San Antonio, Texas, surrounded by military bases. "I had my first crushes on a boy neighbor when I was like six, seven. I knew what was going on, I knew I liked him, but what Texas did and what the culture of growing up Mormon, growing up military [reinforced], was, the very second thought I had, 'I really like that boy, and it's not just as a friend,' the very second thought was, 'I'm sick, I'm wrong, I'm going to hell. And if I ever admit it, I'll be hurt, and I'll be brought down.'"
It wasn't until college and he was well on his way to fulfilling his dreams that Black discovered an alternative to the mantras of guilt and silence, of duty and obedience promoted by the army and the church. He discovered his father figure; fittingly, for a boy yearning to be a filmmaker, he found him at the movies. It was in the mid-90s that Black first saw Rob Epstein's Oscar-winning documentary, The Times of Harvey Milk.
"When I was in high school, we moved from Texas to Salinas, California. My stepdad had been transferred to Fort Ord. I started getting into theatre and acting, working at The Western Stage down in the Salinas-Monterey area, coming up here for TV auditions, and getting to know, for the first time in my life, out gay men.
"It was the late 80s, early 90s, it wasn't a hopeful time in San Francisco. The one story of hope you did hear was about Harvey Milk, this one man who accomplished so much in a short period of time, and was really the charismatic leader that people were looking for when I was here.
"In college, when I first saw a copy of the documentary, I remember just breaking down into tears. I thought, 'I just want to do something with this, why hasn't someone done something with this?'"
The key to the puzzle, to separating fact from fiction about Milk, lay in a chance introduction to the late supervisor's former aide and disciple Cleve Jones. Jones brought Black into the circle of Milk's political family: photographer Danny Nicoletta, Milk's one-time City Hall assistant and leather-jacketed friend Anne Kronenberg, and members of the Democratic Party machine whose grip on election success frustrated Milk's ambitions.
Black admits to suffering from the professional screenwriter's greatest curse: the sprawling script that attempts to cover every possible facet of a hopelessly complex story. "You learn to kill your babies, whole scenes and chapters" must fall out of the script. In effect, "you're killing real people," excising colorful moments in Milk's life involving his eventual successor, Harry Britt; his 1976 race for an a state assembly seat in the Castro (lost to Art Agnos); and much of the vital battle to defeat the anti-gay-schoolteacher ballot initiative sponsored by right-wing state senator John Briggs.
For Black, one of the hardest tasks was not to oversimplify Milk's often tortured emotional journey. He pruned more than a dozen boyfriends down to two indispensable lovers: Scott Smith, perhaps the one true love (played in the film by Indiewood heartthrob James Franco); and one of Harvey's last flames, the mercurial Jack Lira (Mexican filmmaking sensation Diego Luna), the boyfriend who stood arm-in-arm with Milk as the newly elected "Mayor of Castro Street" joined his friends and neighbors in a joyful stroll down Market Street to an outdoor swearing-in ceremony. As Milk once quipped, "Sex entered into it, on the front page of The Examiner, there's Supervisor Harvey Milk with his lover."
Through the travail of draft after draft, as the Milk script was winnowed down to the core beats about the man, Black never forgot the little boy from San Antonio whose Texas childhood shadowed his dreams. "Texas kept me very quiet. I became intensely shy, I had thoughts of suicide. I was a pretty dark kid, because I had an acute awareness of my sexuality, and was absolutely convinced that I was wrong. In his Hope Speech, Harvey Milk says, 'There's that kid in San Antonio, and he heard tonight that a gay man was elected to public office, and that will give him hope.' And when I first heard that speech, it really did that. It really, really gave me hope, for the first time."
How he got Milk
Castro couch-surfing with 'Milk' screenwriter Dustin Lance
by David Lamble (Bay Area Reporter, 21/2/2008 )
It's late on a sunny Thursday morning in the Castro when a slim and radiantly beautiful young man, someone who would not seem out of place on the set of a Harry Potter movie, climbs the stairs of my Market Street flat, plops himself down on the worn, black couch, and explains why he's spent nearly half his life pursuing a dream to turn the life of a martyred gay politician into a film. Dustin Lance Black is a polite and focused young man, a multi-talented writer/filmmaker who's spent the decade since college finding a creative platform to exorcise the demons of a complicated childhood spent boomeranging between military installations in the Central Valley and a Texas city that's home to the Alamo and his Mormon parents.
For the last couple of years, Black has been leading a kind of double life: by day, a staff writer for the wickedly funny HBO series Big Love, a witty satire on the cultural baggage shared by Utah's surviving polygamist families and the Church of Jesus Christ of the Latter Day Saints. Weekends have found Black shooting up I-5, listening to a stack of opera CDs favored by his hero Harvey Milk, on a mission to track down every surviving member of Milk's political clan.
For nearly a quarter century, the desire to fashion a fictional template for the slain gay politician's achingly brief career has tempted and ultimately frustrated talents from fabled director Oliver Stone to Milk biographer Randy Shilts. To Black, the core of the problem has always been to locate the emotional heartbeat of the story, the elusive but vital role Milk has played in the imaginations of generations of queer kids looking for a father figure in the miasma of myth that has grown up around him.
"It was tough. It was clearly, in my mind, a gay movie. I wasn't so interested in the politics, I wasn't so interested in Dan White; I was interested in this man who, to me at least, was a father figure to his people — to people who lost their fathers, their parents and their families because of their sexuality. Here was this father figure, and it was something I craved!"
Boy crush
Childhood for Lance Black meant growing up in San Antonio, Texas, surrounded by military bases. "I had my first crushes on a boy neighbor when I was like six, seven. I knew what was going on, I knew I liked him, but what Texas did and what the culture of growing up Mormon, growing up military [reinforced], was, the very second thought I had, 'I really like that boy, and it's not just as a friend,' the very second thought was, 'I'm sick, I'm wrong, I'm going to hell. And if I ever admit it, I'll be hurt, and I'll be brought down.'"
It wasn't until college and he was well on his way to fulfilling his dreams that Black discovered an alternative to the mantras of guilt and silence, of duty and obedience promoted by the army and the church. He discovered his father figure; fittingly, for a boy yearning to be a filmmaker, he found him at the movies. It was in the mid-90s that Black first saw Rob Epstein's Oscar-winning documentary, The Times of Harvey Milk.
"When I was in high school, we moved from Texas to Salinas, California. My stepdad had been transferred to Fort Ord. I started getting into theatre and acting, working at The Western Stage down in the Salinas-Monterey area, coming up here for TV auditions, and getting to know, for the first time in my life, out gay men.
"It was the late 80s, early 90s, it wasn't a hopeful time in San Francisco. The one story of hope you did hear was about Harvey Milk, this one man who accomplished so much in a short period of time, and was really the charismatic leader that people were looking for when I was here.
"In college, when I first saw a copy of the documentary, I remember just breaking down into tears. I thought, 'I just want to do something with this, why hasn't someone done something with this?'"
The key to the puzzle, to separating fact from fiction about Milk, lay in a chance introduction to the late supervisor's former aide and disciple Cleve Jones. Jones brought Black into the circle of Milk's political family: photographer Danny Nicoletta, Milk's one-time City Hall assistant and leather-jacketed friend Anne Kronenberg, and members of the Democratic Party machine whose grip on election success frustrated Milk's ambitions.
Black admits to suffering from the professional screenwriter's greatest curse: the sprawling script that attempts to cover every possible facet of a hopelessly complex story. "You learn to kill your babies, whole scenes and chapters" must fall out of the script. In effect, "you're killing real people," excising colorful moments in Milk's life involving his eventual successor, Harry Britt; his 1976 race for an a state assembly seat in the Castro (lost to Art Agnos); and much of the vital battle to defeat the anti-gay-schoolteacher ballot initiative sponsored by right-wing state senator John Briggs.
For Black, one of the hardest tasks was not to oversimplify Milk's often tortured emotional journey. He pruned more than a dozen boyfriends down to two indispensable lovers: Scott Smith, perhaps the one true love (played in the film by Indiewood heartthrob James Franco); and one of Harvey's last flames, the mercurial Jack Lira (Mexican filmmaking sensation Diego Luna), the boyfriend who stood arm-in-arm with Milk as the newly elected "Mayor of Castro Street" joined his friends and neighbors in a joyful stroll down Market Street to an outdoor swearing-in ceremony. As Milk once quipped, "Sex entered into it, on the front page of The Examiner, there's Supervisor Harvey Milk with his lover."
Through the travail of draft after draft, as the Milk script was winnowed down to the core beats about the man, Black never forgot the little boy from San Antonio whose Texas childhood shadowed his dreams. "Texas kept me very quiet. I became intensely shy, I had thoughts of suicide. I was a pretty dark kid, because I had an acute awareness of my sexuality, and was absolutely convinced that I was wrong. In his Hope Speech, Harvey Milk says, 'There's that kid in San Antonio, and he heard tonight that a gay man was elected to public office, and that will give him hope.' And when I first heard that speech, it really did that. It really, really gave me hope, for the first time."
23.2.09
AGORA. Η ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΑΜΕΝΑΜΠΑΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΥΠΑΤΙΑ
.
AGORA
Dir. Alejandro Amenábar
The story is set in Roman Egypt in the fourth century AD. Rachel Weisz plays astrologer-philosopher Hypatia of Alexandria, who fights to save the collected wisdom of the ancient world. Her slave, Davo (Mr Minghella), is torn between his love for his mistress and the possibility of gaining his freedom by joining the rising tide of Christianity.
The idea is to bring ancient Alexandria back to life, allowing the audience to see, feel and smell a remote civilisation as if it were as real as today, the director has been quoted as saying.
AGORA
Dir. Alejandro Amenábar
The story is set in Roman Egypt in the fourth century AD. Rachel Weisz plays astrologer-philosopher Hypatia of Alexandria, who fights to save the collected wisdom of the ancient world. Her slave, Davo (Mr Minghella), is torn between his love for his mistress and the possibility of gaining his freedom by joining the rising tide of Christianity.
The idea is to bring ancient Alexandria back to life, allowing the audience to see, feel and smell a remote civilisation as if it were as real as today, the director has been quoted as saying.
.
.
Alejandro Fernando Amenábar Cantos (born March 31, 1972 in Santiago, Chile) is a Spanish-Chilean film director. Amenábar was born in Santiago, Chile in 1972, to a Spanish mother and Chilean father, but the family moved to Spain just one year after his birth. He studied cinema at Madrid's Universidad Complutense but eventually dropped out.
In addition to writing and directing his own films, Amenábar has maintained a notable career as a composer of film scores, including the Goya-nominated score for José Luis Cuerda's La lengua de las mariposas.
Amenábar was awarded the Grand Prix of the Jury at the International Venice Film Festival in 2004 for Mar adentro ("The Sea Inside"), and in February 2005 the same film won the Academy Award for Best Foreign Language Film.
In February 2004, Amenábar came out to the Spanish gay magazine Shangay Express (en.wikipedia.org)
Alejandro Fernando Amenábar Cantos (born March 31, 1972 in Santiago, Chile) is a Spanish-Chilean film director. Amenábar was born in Santiago, Chile in 1972, to a Spanish mother and Chilean father, but the family moved to Spain just one year after his birth. He studied cinema at Madrid's Universidad Complutense but eventually dropped out.
In addition to writing and directing his own films, Amenábar has maintained a notable career as a composer of film scores, including the Goya-nominated score for José Luis Cuerda's La lengua de las mariposas.
Amenábar was awarded the Grand Prix of the Jury at the International Venice Film Festival in 2004 for Mar adentro ("The Sea Inside"), and in February 2005 the same film won the Academy Award for Best Foreign Language Film.
In February 2004, Amenábar came out to the Spanish gay magazine Shangay Express (en.wikipedia.org)
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ. "...ΠΟΥ ΓΙ' ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ ΓΡΑΦΕΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ"
.
Επιλογή 3 ποιημάτων του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη από το cd
Δημήτρη Παπαδημητρίου: K.Π. Καβάφης «…που γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός» (εκδ. Αλεξάνδρεια)
Ηχογραφήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής
Παίζει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με την διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη
Επιλογή 3 ποιημάτων του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη από το cd
Δημήτρη Παπαδημητρίου: K.Π. Καβάφης «…που γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός» (εκδ. Αλεξάνδρεια)
Ηχογραφήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής
Παίζει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με την διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη
.
Ο Γενάρης του 1904
(με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη)
Α η νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείναις ταις στιγμαίς και σ' ανταμόνω,
κι' ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι' ακούω τα πρώτα.
Απελπισμέναις νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
σαν φεύγ' η οπτασία και μ' αφίνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική -
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, παν τα σπίτια, παν τα φώτα·
σβύνει και χάνετ' η μορφή σου η ερωτική.
* *
Ο Δεκέμβρης του 1903
(με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη)
Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω -
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
η μέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.
* *
Δυνάμωσις
Ο Γενάρης του 1904
(με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη)
Α η νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείναις ταις στιγμαίς και σ' ανταμόνω,
κι' ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι' ακούω τα πρώτα.
Απελπισμέναις νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
σαν φεύγ' η οπτασία και μ' αφίνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική -
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, παν τα σπίτια, παν τα φώτα·
σβύνει και χάνετ' η μορφή σου η ερωτική.
* *
Ο Δεκέμβρης του 1903
(με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη)
Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω -
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
η μέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.
* *
Δυνάμωσις
(με την Φωτεινή Δάρρα)
Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγη.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Έτσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.
Όποιος το πνεύμα του ποθεί να δυναμώση
να βγη απ' το σέβας κι' από την υποταγή.
Από τους νόμους μερικούς θα τους φυλάξει,
αλλά το περισσότερο θα παραβαίνει
και νόμους κ' έθιμα κι' απ' την παραδεγμένη
και την ανεπαρκούσα ευθύτητα θα βγη.
Από ταις ηδοναίς πολλά θα διδαχθή.
Την καταστρεπτική δεν θα φοβάται πράξι·
το σπίτι το μισό πρέπει να γκρεμισθή.
Έτσι θ' αναπτυχθή ενάρετα στην γνώσι.
Η ΕΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ ΝΕΩΝ
Μέρες του 1909, '10, και '11
.
Ενός τυραννισμένου, πτωχοτάτου ναυτικού
(από νησί του Aιγαίου Πελάγους) ήταν υιός.
Εργάζονταν σε σιδερά. Παληόρουχα φορούσε.
Σχισμένα τα ποδήματά του της δουλειάς κ’ ελεεινά.
Τα χέρια του ήσαν λερωμένα από σκουριές και λάδια.
Το βραδυνό, σαν έκλειε το μαγαζί,
αν ήταν τίποτε να επιθυμεί πολύ,
καμιά κραβάτα κάπως ακριβή,
καμιά κραβάτα για την Κυριακή,
ή σε βιτρίνα αν είχε δει και λαχταρούσε
κανένα ωραίο πουκάμισο μαβί,
το σώμα του για ένα τάλληρο ή δυο πουλούσε.
Διερωτώμαι αν στους αρχαίους καιρούς
είχεν η ένδοξη Aλεξάνδρεια νέον πιο περικαλλή,
πιο τέλειο αγόρι από αυτόν — που πήε χαμένος:
δεν έγινε, εννοείται, άγαλμά του ή ζωγραφιά·
στο παληομάγαζο ενός σιδερά ριχμένος,
γρήγορ’ απ’ την επίπονη δουλειά,
Ενός τυραννισμένου, πτωχοτάτου ναυτικού
(από νησί του Aιγαίου Πελάγους) ήταν υιός.
Εργάζονταν σε σιδερά. Παληόρουχα φορούσε.
Σχισμένα τα ποδήματά του της δουλειάς κ’ ελεεινά.
Τα χέρια του ήσαν λερωμένα από σκουριές και λάδια.
Το βραδυνό, σαν έκλειε το μαγαζί,
αν ήταν τίποτε να επιθυμεί πολύ,
καμιά κραβάτα κάπως ακριβή,
καμιά κραβάτα για την Κυριακή,
ή σε βιτρίνα αν είχε δει και λαχταρούσε
κανένα ωραίο πουκάμισο μαβί,
το σώμα του για ένα τάλληρο ή δυο πουλούσε.
Διερωτώμαι αν στους αρχαίους καιρούς
είχεν η ένδοξη Aλεξάνδρεια νέον πιο περικαλλή,
πιο τέλειο αγόρι από αυτόν — που πήε χαμένος:
δεν έγινε, εννοείται, άγαλμά του ή ζωγραφιά·
στο παληομάγαζο ενός σιδερά ριχμένος,
γρήγορ’ απ’ την επίπονη δουλειά,
κι από λαϊκή κραιπάλη, ταλαιπωρημένη, είχε φθαρεί.
(Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
(Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
.
.
[ Με αρέσει και με συγκινεί η εμορφιά του λαού ]
Mε αρέσει και με συγκινεί η εμορφιά του λαού, των πτωχών νέων. Δούλοι, εργάται, μικροϋπάλληλοι του εμπορίου, υπάλληλοι των μαγαζιών. Eίναι η αμοιβή, θαρρείς, για τες υστερήσεις των. H πολλή δουλειά και η πολλή κίνησις τους κάμνουν λεπτά και συμμμετρικά τα σώματα. Eίναι σχεδόν πάντα λιγνοί. Tα πρόσωπά τους ή άσπρα όταν η εργασία τους είναι μες σε μαγαζιά, ή ηλιοκαμένα όταν είναι έξω, έχουν ένα συμπαθητικό, ποιητικό, χρώμα. Eίναι μια αντίθεσις στους πλουσίους νέους που είναι ή αρρωστιάρηδες και φυσιολογικώς βρώμικοι, ή με πάχητα και με λίγδες απ’ τα πολλά φαγιά, και τα πιοτά, και τα παπλώματα· θαρρείς που στα πρησμένα ή στα ζουρωμένα μούτρα τους φανερώνεται η ασχημία της κλεψιάς και της ληστείας των κληρονομιών και των τόκων των.
29.6.’08
(Γ.Π. Σαββίδης, «Ανέκδοτα σημειώματα ποιητικής και ηθικής», Μικρά Καβαφικά, Β´, Ερμής, 1987)
[ Με αρέσει και με συγκινεί η εμορφιά του λαού ]
Mε αρέσει και με συγκινεί η εμορφιά του λαού, των πτωχών νέων. Δούλοι, εργάται, μικροϋπάλληλοι του εμπορίου, υπάλληλοι των μαγαζιών. Eίναι η αμοιβή, θαρρείς, για τες υστερήσεις των. H πολλή δουλειά και η πολλή κίνησις τους κάμνουν λεπτά και συμμμετρικά τα σώματα. Eίναι σχεδόν πάντα λιγνοί. Tα πρόσωπά τους ή άσπρα όταν η εργασία τους είναι μες σε μαγαζιά, ή ηλιοκαμένα όταν είναι έξω, έχουν ένα συμπαθητικό, ποιητικό, χρώμα. Eίναι μια αντίθεσις στους πλουσίους νέους που είναι ή αρρωστιάρηδες και φυσιολογικώς βρώμικοι, ή με πάχητα και με λίγδες απ’ τα πολλά φαγιά, και τα πιοτά, και τα παπλώματα· θαρρείς που στα πρησμένα ή στα ζουρωμένα μούτρα τους φανερώνεται η ασχημία της κλεψιάς και της ληστείας των κληρονομιών και των τόκων των.
29.6.’08
(Γ.Π. Σαββίδης, «Ανέκδοτα σημειώματα ποιητικής και ηθικής», Μικρά Καβαφικά, Β´, Ερμής, 1987)
[kavafis.gr]
ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΟΠΑΛΙΚΑΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
A. O μικρός Kωνσταντίνος Kαβάφης, σε ηλικία 2 ετών, ανάμεσα
στους αδελφούς του Tζων (αριστερά) και Παύλο (δεξιά).
H χρονολογία στη φωτογραφία γραμμένη με το χέρι του ποιητή.
B. O Kωνσταντίνος Kαβάφης, σε φωτογραφία βγαλμένη στην Aλεξάνδρεια,
B. O Kωνσταντίνος Kαβάφης, σε φωτογραφία βγαλμένη στην Aλεξάνδρεια,
πιθανώς το 1890. (kavafis.gr)
.
«Ήμουν έξη ετών όταν έχασα τον πατέρα μου και εγκαταλείψαμε το Κάιρο για την Αλεξάνδρεια. Μέχρι τότε δεν είχα γνωρίσει την οικογένεια του πατέρα μου. Μόνο μια εικόνα αφηρημένη διατηρούσα που παρίστανε Χριστούγεννα με δώρα, που μου έρχονταν από την Αλεξάνδρεια. Μεγάλες κούκλες και ζώα από βελούδο.
Όταν ήρθα να ζήσω στην Αλεξάνδρεια με την οικογένεια της μητέρας μου, την οικογένεια Βούρου, σχετίστηκα με την οικογένεια Καβάφη, που έμενε σε μια πολυκατοικία απέναντι από την πολυκατοικία του Βούρου κοντά στην ελληνική Λέσχη. Οι τέσσερεις αδελφοί του πατέρα μου ζούσαν εκεί. Στις αρχές αντάμωνα τον θείο μου τον Παύλο, τον πιο κοσμικό από τους Καβάφη, που μ' έβγαζε περίπατο με το αμάξι του και που μου παράγγελνε ακριβά φορέματα στον οίκο Chalons. Υστερα ένας-ένας έρχονταν και οι άλλοι μου θείοι και εντελώς τελευταίος, ο Κωνσταντίνος, με μαλλιά ορθωμένα και ανακατεμένα μ' ένα φύλλο χαρτί στο χέρι, πάρα πολύ ανήσυχος, σπεύδοντας προς το θείο μου τον John, για να του ζητήσει κάποια πληροφορία ή καμμιά λέξη που του διέφευγε. Μετά από ένα πολύ σύντομο κουβεντολόι γύριζε στο δωμάτιό του, όπου κανένας δεν είχε πια το δικαίωμα να τον ενοχλήσει. Αργότερα η οικογένεια διασκορπίστηκε και ξαναβρήκα το θείο Κωνσταντίνο σ' ένα διαμέρισμα της οδού Lepsius. Ο θείος μου Αλέξανδρος είχε παντρευτεί. Ο θείος μου ο John είχε εγκατασταθεί αλλού. Ο θείος μου ο Παύλος έφυγε για τη Γαλλία όπου και πέθανε. Η μητέρα μου κι εγώ είχαμε τη συνήθεια να πηγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα στην οδό Lepsius. Είχα μεγαλώσει και πήγαινα στο Κολλέγιο Καλογραιών της Σιών. Ο θείος Κωνσταντίνος συνδέθηκε μαζί μου τόσο, όσο ο χαρακτήρας του του το επέτρεπε. Γεροντοπαλλίκαρο ήταν· κατά βάθος εγωιστής, αλλά του άρεσε να μακρηγορεί, να μου κάνει σχεδόν διαλέξεις για τους Πέρσες, για τους Σελευκίδες, για τον Κύρο, για τον Μ. Αλέξανδρο και για το Βυζάντιο. Γιατί οι Καβάφηδες έλεγαν πως ήσαν Βυζαντινοί και πάνω στο θυρεό τους, που παρίστανε μια περικεφαλαία μ' ένα σταυρό στην κορφή της διάβαζε κανείς αυτό το έμβλημα: «Για το Χριστό και για τον Καίσαρα». Με μας, δηλαδή για την οικογένειά του, ο θείος Κωνσταντίνος ήταν ένας αριστοκράτης λιγάκι σνομπ. Είχε φίλους μεταξύ των καλύτερων οικογενειών της Αλεξάνδρειας του κύκλου της οικογένειας Βούρου, Ροδοκανάκη, Ράλλη, Σκυλίτση, αλλά του άρεσε πολύ να μιλά και για τους δικούς του συγγενείς, για τη θεία του Σεβαστή Verhage De Neuilleres, για τη θεία του, κυρία Galinus, για την ξαδέρφη του κυρία Suard, όλες παντρεμένες με Βέλγους και Γάλλους διπλωμάτες. Αγαπούσε τον κόσμο αλλά όχι και πολύ. Δε μιλούσε ποτέ για το έργο του, ούτε για λογοτεχνία μπροστά μας. Μια μόνο φορά μου είπε: «Θα γράψεις για μένα» αλλά δεν είχα καταλάβει τότε πάνω σε ποιο θέμα, θα έγραφα για το άτομό του.
Οπως όλοι οι Καβάφη είχε μεγάλη εκτίμηση στην οικογένεια της μητέρας μου. Αλλ' ο θείος Κωνσταντίνος μπορούσε ξαφνικά ν' αλλάζει έκφραση στον ερχομό κάποιου νεαρού διανοούμενου, που δεν ανήκε στην κοινωνία της Αλεξάνδρειας. Η αλλαγή ήταν πλήρης και καταπληκτική - τόσο που γινότανε αγνώριστος. Στα ξαφνικά είχες μπροστά σου έναν άνθρωπο απλό, ολότελα ξένο προς το Βυζάντιο και τα περασμένα μεγαλεία της οικογένειάς του. Τα ποτά εναλλάσσονταν ανάλογα με τον επισκέπτη, ούζο, ουϊσκυ, ορεκτικά, ανάλογα με το βαθμό της φιλίας...και τις μελλοντικές δυνατότητες...Διότι ο Κωνσταντίνος Καβάφης ήξερε να προμαντεύει το μέλλον και τις πιθανότητες των εξυπηρετήσεων που μπορούσε να ελπίζει. Ηταν ένας άνθρωπος τεράστιας καλλιέργειας, μεγάλης οξύνοιας αλλά φιλόδοξος. Αγαπούσε το χρήμα και τη δόξα. Κι αυτή είναι η αιτία της διχόνοιας που επήλθε μεταξύ μας κατά το άνοιγμα της διαθήκης του John, όταν είδε πώς αυτός θα έμενε έξω από την περιουσία των αδελφών του. Ηλθε στο σπίτι μου, για να μου πει ότι ο John τον είχε αποκληρώσει. Του απάντησα ότι δεν ήμουν υπεύθυνη γι' αυτό εγώ. Και πρόσθεσε: «Φύλαξε καλά αυτή την περιουσία γιατί άλλην δεν πρόκειται πια να πάρεις». Του απάντησα πώς «ούτε και περιμένω». Οταν αρραβωνιάστηκα, ήρθε να με δει και η ματαιοδοξία του μου φάνηκε πολύ ικανοποιημένη, αλλά οι σχέσεις μας παρέμειναν ψυχρές.
Υστερα, εγκατέλειψα την Αίγυπτο και δεν τον ξαναείδα πια. Από τότε το άστρο του όλο και μεγάλωνε. Αλλά όταν στο Λονδίνο ανάφερα στην ξαδέλφη μου Kitty Jonidis, το γένος Καβάφη για τη δόξα του Κωνσταντίνου. -Δεν είχε ποτέ ακούσει να γίνεται λόγος γι' αυτήν - και πιασμένη στο πλέγμα της ζωής εντελώς αγγλικής δεν είχε ενδιαφερθεί γι' αυτήν. Παρ' όλους τους στενούς δεσμούς που μας είχαν ενώσει, ο θείος Κωνσταντίνος δεν είχε ποτέ υποδείξει στη μητέρα μου πώς θά 'πρεπε να μάθω ελληνικά. Μιλούσαμε συνήθως αγγλικά ή γαλλικά.
Επειδή ο παππούς μου προτίμησε την αγγλική υπηκοότητα και ο πατέρας μου είχε γεννηθεί στο Liverpool είμαστε γι' αυτό το λόγο και Βρεταννοί υπήκοοι. Η Αίγυπτος τότε ήταν ένα φορτηγό βαγόνι με Ελληνες, Ισραηλίτες, Αγγλους, Γάλλους, Ιταλούς, Λιβανέζους και όλες αυτές οι εθνικότητες αναμιγνύονταν και είχανε στενές σχέσεις. Η μόνη οδυνηρή ανάμνηση που μού 'μεινε από το θείο Κωνσταντίνο ήταν οι εκνευρισμοί του. Με την παραμικρότερη αφορμή στην πιο ασήμαντη αντίθεση. Τα κατσαρά του μαλλιά ορθώνονταν πάνω στο κεφάλι του ενώ εξοργισμένος με μεγάλα βήματα διέσχιζε το δωμάτιο πάνω-κάτω φωνάζοντας από θυμό. Το διαμέρισμά του επί της οδού Lepsius ήταν ξεκουραστικό. Μου άρεσε να φυλλομετρώ τα βιβλία της βιβλιοθήκης - που αρνιόταν να μου τα δανείσει. Μου άρεσε ο φωτισμός με τα κεριά ή τις λάμπες, μου άρεσαν εκείνα τα παλιά έπιπλα, λείψανα μιας περασμένης εποχής από εξαφανισμένες υπάρξεις. Μια ζεστή ατμόσφαιρα με περιτριγύριζε μόλις πατούσα στο κατώφλι της πόρτας. Οι θόρυβοι της πόλης γίνονταν μακρινοί. Η Αλεξάνδρεια έσβηνε.
Δε μου φαινόταν εκκεντρικός. Ντυνόταν σοβαρά. Συμπεριφερόταν με άνεση. Εύρισκα πως και το ύφος του και η όλη στάση του ήταν ενός αριστοκράτη. Οι αδυναμίες του; Εζησα σε μια εποχή -στο τέλος της Βικτωριανής εποχής- όπου δεν τις κουβεντιάζουν. Επεβάλλετο να τις αγνοούμε. Μόνο αργότερα πήρα συνείδηση αυτών των πραγμάτων.
Τώρα πια ποιος ενοχλείται απ' αυτά; Οι πρόοδοι της επιστήμης και του ατομικισμού, η ανεξαρτησία της σκέψης, δεν ήταν δυνατό να μην επηρεάσουν το γενικό τρόπο της σκέψης μας και του κριτηρίου μας.
Αυτό που δεν τολμούσε κανείς να πει άλλοτε, τώρα το λέει ελεύθερα. Αυτό που ψιθύριζαν πίσω από μια βεντάλια, τώρα το διακηρύσσουν ανοικτά. «Οι καιροί άλλαξαν» αναστενάζουν οι ηλικιωμένοι. Ελευθερώθηκαν από τα συμπλέγματα οι νέοι. Πώς θα αντιδρούσε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καβάφης; Γνωρίζοντάς τον βαθιά πιστεύω, ότι θα έμενε αδιάφορος προς αυτήν την αλλαγή. Δεν θ' απελευθερωνόταν από τις αρχές του και από τον αυστηρό καθωσπρεπισμό του. Ηταν εξάλλου από τότε ένας πρόδρομος εν μέρει είπα, και ήταν αλήθεια, ότι το συμφέρον του τον οδηγούσε, αλλά ίσως να προαισθανόταν αυτή την αλλαγή των καιρών, ένα καινούργιο τρόπο ζωής και αντιλήψεων, αυτή την επιμιξία των τάξεων.
Εχοντας ζήσει σε μια εποχή ταξικών διακρίσεων δεν μπορούσε παρά να την λογαριάζει, αλλά δεν κλεινόταν μέσα σ' αυτήν. Εμενε εντελώς ανεξάρτητος. Εκτιμούσε την ανάδειξη των άξιων ανθρώπων ανεξάρτητα από την τάξη που προέρχονταν και σ' αυτό το μέλλον, που το αισθανόταν πολύ κοντινό, επιθυμούσε να αναγνωρισθεί και να εκτιμηθεί.
Ο θάνατός του με βύθισε στη θλίψη μέσα στο ηλιόλουστο φως του Biarritz, μέσα στην ατμόσφαιρα της πολυτέλειας. Μες στην κομψή λουτρόπολη πληροφορήθηκα το θάνατό του τον οδυνηρό κάτω από το μακρινό ουρανό της Αιγύπτου. Εμαθα την αργή επιθανάτια αγωνία του, και το φριχτό του φόβο για το θάνατο που τον βασάνιζε. Και συλλογίστηκα τον άνθρωπο που είχε γράψει τη Σατραπεία και που κανένας ίσως δεν τον ένιωσε. Και συλλογιζόμουν τους στίχους από την Ιθάκη, από τις Θερμοπύλες που τραγουδούσαν μες στη μνήμη μου, και σκεπτόμουν, πόσο πρέπει κανείς ν' αντιλαμβάνεται και να συγχωρεί για τις αδυναμίες τους, αυτούς που νιώσαν να περνούν μέσα τους, τέτοιες υψηλές σκέψεις και τέτοιες θανάσιμες αγωνίες... »
Χαρίκλεια Valieri-Καβάφη
[«Οδός Πανός», Τεύχος 9, Απρίλιος-Ιούνιος 1983 (cavafis.compupress.gr)]
«Ήμουν έξη ετών όταν έχασα τον πατέρα μου και εγκαταλείψαμε το Κάιρο για την Αλεξάνδρεια. Μέχρι τότε δεν είχα γνωρίσει την οικογένεια του πατέρα μου. Μόνο μια εικόνα αφηρημένη διατηρούσα που παρίστανε Χριστούγεννα με δώρα, που μου έρχονταν από την Αλεξάνδρεια. Μεγάλες κούκλες και ζώα από βελούδο.
Όταν ήρθα να ζήσω στην Αλεξάνδρεια με την οικογένεια της μητέρας μου, την οικογένεια Βούρου, σχετίστηκα με την οικογένεια Καβάφη, που έμενε σε μια πολυκατοικία απέναντι από την πολυκατοικία του Βούρου κοντά στην ελληνική Λέσχη. Οι τέσσερεις αδελφοί του πατέρα μου ζούσαν εκεί. Στις αρχές αντάμωνα τον θείο μου τον Παύλο, τον πιο κοσμικό από τους Καβάφη, που μ' έβγαζε περίπατο με το αμάξι του και που μου παράγγελνε ακριβά φορέματα στον οίκο Chalons. Υστερα ένας-ένας έρχονταν και οι άλλοι μου θείοι και εντελώς τελευταίος, ο Κωνσταντίνος, με μαλλιά ορθωμένα και ανακατεμένα μ' ένα φύλλο χαρτί στο χέρι, πάρα πολύ ανήσυχος, σπεύδοντας προς το θείο μου τον John, για να του ζητήσει κάποια πληροφορία ή καμμιά λέξη που του διέφευγε. Μετά από ένα πολύ σύντομο κουβεντολόι γύριζε στο δωμάτιό του, όπου κανένας δεν είχε πια το δικαίωμα να τον ενοχλήσει. Αργότερα η οικογένεια διασκορπίστηκε και ξαναβρήκα το θείο Κωνσταντίνο σ' ένα διαμέρισμα της οδού Lepsius. Ο θείος μου Αλέξανδρος είχε παντρευτεί. Ο θείος μου ο John είχε εγκατασταθεί αλλού. Ο θείος μου ο Παύλος έφυγε για τη Γαλλία όπου και πέθανε. Η μητέρα μου κι εγώ είχαμε τη συνήθεια να πηγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα στην οδό Lepsius. Είχα μεγαλώσει και πήγαινα στο Κολλέγιο Καλογραιών της Σιών. Ο θείος Κωνσταντίνος συνδέθηκε μαζί μου τόσο, όσο ο χαρακτήρας του του το επέτρεπε. Γεροντοπαλλίκαρο ήταν· κατά βάθος εγωιστής, αλλά του άρεσε να μακρηγορεί, να μου κάνει σχεδόν διαλέξεις για τους Πέρσες, για τους Σελευκίδες, για τον Κύρο, για τον Μ. Αλέξανδρο και για το Βυζάντιο. Γιατί οι Καβάφηδες έλεγαν πως ήσαν Βυζαντινοί και πάνω στο θυρεό τους, που παρίστανε μια περικεφαλαία μ' ένα σταυρό στην κορφή της διάβαζε κανείς αυτό το έμβλημα: «Για το Χριστό και για τον Καίσαρα». Με μας, δηλαδή για την οικογένειά του, ο θείος Κωνσταντίνος ήταν ένας αριστοκράτης λιγάκι σνομπ. Είχε φίλους μεταξύ των καλύτερων οικογενειών της Αλεξάνδρειας του κύκλου της οικογένειας Βούρου, Ροδοκανάκη, Ράλλη, Σκυλίτση, αλλά του άρεσε πολύ να μιλά και για τους δικούς του συγγενείς, για τη θεία του Σεβαστή Verhage De Neuilleres, για τη θεία του, κυρία Galinus, για την ξαδέρφη του κυρία Suard, όλες παντρεμένες με Βέλγους και Γάλλους διπλωμάτες. Αγαπούσε τον κόσμο αλλά όχι και πολύ. Δε μιλούσε ποτέ για το έργο του, ούτε για λογοτεχνία μπροστά μας. Μια μόνο φορά μου είπε: «Θα γράψεις για μένα» αλλά δεν είχα καταλάβει τότε πάνω σε ποιο θέμα, θα έγραφα για το άτομό του.
Οπως όλοι οι Καβάφη είχε μεγάλη εκτίμηση στην οικογένεια της μητέρας μου. Αλλ' ο θείος Κωνσταντίνος μπορούσε ξαφνικά ν' αλλάζει έκφραση στον ερχομό κάποιου νεαρού διανοούμενου, που δεν ανήκε στην κοινωνία της Αλεξάνδρειας. Η αλλαγή ήταν πλήρης και καταπληκτική - τόσο που γινότανε αγνώριστος. Στα ξαφνικά είχες μπροστά σου έναν άνθρωπο απλό, ολότελα ξένο προς το Βυζάντιο και τα περασμένα μεγαλεία της οικογένειάς του. Τα ποτά εναλλάσσονταν ανάλογα με τον επισκέπτη, ούζο, ουϊσκυ, ορεκτικά, ανάλογα με το βαθμό της φιλίας...και τις μελλοντικές δυνατότητες...Διότι ο Κωνσταντίνος Καβάφης ήξερε να προμαντεύει το μέλλον και τις πιθανότητες των εξυπηρετήσεων που μπορούσε να ελπίζει. Ηταν ένας άνθρωπος τεράστιας καλλιέργειας, μεγάλης οξύνοιας αλλά φιλόδοξος. Αγαπούσε το χρήμα και τη δόξα. Κι αυτή είναι η αιτία της διχόνοιας που επήλθε μεταξύ μας κατά το άνοιγμα της διαθήκης του John, όταν είδε πώς αυτός θα έμενε έξω από την περιουσία των αδελφών του. Ηλθε στο σπίτι μου, για να μου πει ότι ο John τον είχε αποκληρώσει. Του απάντησα ότι δεν ήμουν υπεύθυνη γι' αυτό εγώ. Και πρόσθεσε: «Φύλαξε καλά αυτή την περιουσία γιατί άλλην δεν πρόκειται πια να πάρεις». Του απάντησα πώς «ούτε και περιμένω». Οταν αρραβωνιάστηκα, ήρθε να με δει και η ματαιοδοξία του μου φάνηκε πολύ ικανοποιημένη, αλλά οι σχέσεις μας παρέμειναν ψυχρές.
Υστερα, εγκατέλειψα την Αίγυπτο και δεν τον ξαναείδα πια. Από τότε το άστρο του όλο και μεγάλωνε. Αλλά όταν στο Λονδίνο ανάφερα στην ξαδέλφη μου Kitty Jonidis, το γένος Καβάφη για τη δόξα του Κωνσταντίνου. -Δεν είχε ποτέ ακούσει να γίνεται λόγος γι' αυτήν - και πιασμένη στο πλέγμα της ζωής εντελώς αγγλικής δεν είχε ενδιαφερθεί γι' αυτήν. Παρ' όλους τους στενούς δεσμούς που μας είχαν ενώσει, ο θείος Κωνσταντίνος δεν είχε ποτέ υποδείξει στη μητέρα μου πώς θά 'πρεπε να μάθω ελληνικά. Μιλούσαμε συνήθως αγγλικά ή γαλλικά.
Επειδή ο παππούς μου προτίμησε την αγγλική υπηκοότητα και ο πατέρας μου είχε γεννηθεί στο Liverpool είμαστε γι' αυτό το λόγο και Βρεταννοί υπήκοοι. Η Αίγυπτος τότε ήταν ένα φορτηγό βαγόνι με Ελληνες, Ισραηλίτες, Αγγλους, Γάλλους, Ιταλούς, Λιβανέζους και όλες αυτές οι εθνικότητες αναμιγνύονταν και είχανε στενές σχέσεις. Η μόνη οδυνηρή ανάμνηση που μού 'μεινε από το θείο Κωνσταντίνο ήταν οι εκνευρισμοί του. Με την παραμικρότερη αφορμή στην πιο ασήμαντη αντίθεση. Τα κατσαρά του μαλλιά ορθώνονταν πάνω στο κεφάλι του ενώ εξοργισμένος με μεγάλα βήματα διέσχιζε το δωμάτιο πάνω-κάτω φωνάζοντας από θυμό. Το διαμέρισμά του επί της οδού Lepsius ήταν ξεκουραστικό. Μου άρεσε να φυλλομετρώ τα βιβλία της βιβλιοθήκης - που αρνιόταν να μου τα δανείσει. Μου άρεσε ο φωτισμός με τα κεριά ή τις λάμπες, μου άρεσαν εκείνα τα παλιά έπιπλα, λείψανα μιας περασμένης εποχής από εξαφανισμένες υπάρξεις. Μια ζεστή ατμόσφαιρα με περιτριγύριζε μόλις πατούσα στο κατώφλι της πόρτας. Οι θόρυβοι της πόλης γίνονταν μακρινοί. Η Αλεξάνδρεια έσβηνε.
Δε μου φαινόταν εκκεντρικός. Ντυνόταν σοβαρά. Συμπεριφερόταν με άνεση. Εύρισκα πως και το ύφος του και η όλη στάση του ήταν ενός αριστοκράτη. Οι αδυναμίες του; Εζησα σε μια εποχή -στο τέλος της Βικτωριανής εποχής- όπου δεν τις κουβεντιάζουν. Επεβάλλετο να τις αγνοούμε. Μόνο αργότερα πήρα συνείδηση αυτών των πραγμάτων.
Τώρα πια ποιος ενοχλείται απ' αυτά; Οι πρόοδοι της επιστήμης και του ατομικισμού, η ανεξαρτησία της σκέψης, δεν ήταν δυνατό να μην επηρεάσουν το γενικό τρόπο της σκέψης μας και του κριτηρίου μας.
Αυτό που δεν τολμούσε κανείς να πει άλλοτε, τώρα το λέει ελεύθερα. Αυτό που ψιθύριζαν πίσω από μια βεντάλια, τώρα το διακηρύσσουν ανοικτά. «Οι καιροί άλλαξαν» αναστενάζουν οι ηλικιωμένοι. Ελευθερώθηκαν από τα συμπλέγματα οι νέοι. Πώς θα αντιδρούσε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καβάφης; Γνωρίζοντάς τον βαθιά πιστεύω, ότι θα έμενε αδιάφορος προς αυτήν την αλλαγή. Δεν θ' απελευθερωνόταν από τις αρχές του και από τον αυστηρό καθωσπρεπισμό του. Ηταν εξάλλου από τότε ένας πρόδρομος εν μέρει είπα, και ήταν αλήθεια, ότι το συμφέρον του τον οδηγούσε, αλλά ίσως να προαισθανόταν αυτή την αλλαγή των καιρών, ένα καινούργιο τρόπο ζωής και αντιλήψεων, αυτή την επιμιξία των τάξεων.
Εχοντας ζήσει σε μια εποχή ταξικών διακρίσεων δεν μπορούσε παρά να την λογαριάζει, αλλά δεν κλεινόταν μέσα σ' αυτήν. Εμενε εντελώς ανεξάρτητος. Εκτιμούσε την ανάδειξη των άξιων ανθρώπων ανεξάρτητα από την τάξη που προέρχονταν και σ' αυτό το μέλλον, που το αισθανόταν πολύ κοντινό, επιθυμούσε να αναγνωρισθεί και να εκτιμηθεί.
Ο θάνατός του με βύθισε στη θλίψη μέσα στο ηλιόλουστο φως του Biarritz, μέσα στην ατμόσφαιρα της πολυτέλειας. Μες στην κομψή λουτρόπολη πληροφορήθηκα το θάνατό του τον οδυνηρό κάτω από το μακρινό ουρανό της Αιγύπτου. Εμαθα την αργή επιθανάτια αγωνία του, και το φριχτό του φόβο για το θάνατο που τον βασάνιζε. Και συλλογίστηκα τον άνθρωπο που είχε γράψει τη Σατραπεία και που κανένας ίσως δεν τον ένιωσε. Και συλλογιζόμουν τους στίχους από την Ιθάκη, από τις Θερμοπύλες που τραγουδούσαν μες στη μνήμη μου, και σκεπτόμουν, πόσο πρέπει κανείς ν' αντιλαμβάνεται και να συγχωρεί για τις αδυναμίες τους, αυτούς που νιώσαν να περνούν μέσα τους, τέτοιες υψηλές σκέψεις και τέτοιες θανάσιμες αγωνίες... »
Χαρίκλεια Valieri-Καβάφη
[«Οδός Πανός», Τεύχος 9, Απρίλιος-Ιούνιος 1983 (cavafis.compupress.gr)]
.
22.2.09
ΗΠΑ. ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΣΕ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟ ΠΑΤΕΡΑ ΝΑ "ΕΚΘΕΤΕΙ" ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΓΚΕΪ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ
.
Georgia court tells gay dad he cannot "expose" kids to homosexuals
Georgia court tells gay dad he cannot "expose" kids to homosexuals
Pinknews.co.uk, 18/2/2009
A gay man in the US state of Georgia is disputing a child custody agreement restriction which prohibits him from "exposing his children to his homosexual partners and friends."
Lambda Legal, a gay rights advocacy group, yesterday filed an amicus brief in support of Eric Mongerson at the Georgia Supreme Court.
The brief argues that restrictions on custody arrangements should not be determined based on sexual orientation and that no evidence exists that contact with gay acquaintances of their father is harmful.
"The court should do what it always does in divorce cases with custody issues, which is to focus on the needs of the children," said Beth Littrell, Staff Attorney in Lambda Legal's Southern Regional Office.
"Placing a blanket ban on "exposure" to gay people hardly helps a gay dad maintain his relationship with his children.
"What the ban does do is perpetuate prejudice and stigma against an entire group of people based solely on their sexual orientation, and that is just plain wrong.
"This order hinders Mr Mongerson's ability to maintain his relationship with his children as he is under a court order to treat other gay people as pariahs based solely on their sexual orientation."
In a similar case in Tennessee a divorced mother of two Angel Chandler approached the state Court of Appeals in December to allow her to have her female partner stay overnight.
Ms Chandler, who has been with her partner for almost a decade, is appealing against a child custody restriction known as a paramour clause, in which she is not permitted to have her lover stay overnight if her children are present.
Ms Chandler claims that Chancellor George Elliss of the 28th Judicial District in West Tennessee imposed the restriction, despite this not having been requested by the children's father.
"We lived together in a stable, functioning family, and this was rather shocking to all of us," she said.
"This is about the person we choose to be with, not about what my ex-husband asked for or what's in the best interest of the children.
"The judge decided to interfere, and it's had a very negative affect in our lives."
American Civil Liberties Union (ACLU) spokesman Paul Cates said that paramour clauses such as these often affect gay and lesbian parents because same-sex civil unions are not permitted in the state.
A gay man in the US state of Georgia is disputing a child custody agreement restriction which prohibits him from "exposing his children to his homosexual partners and friends."
Lambda Legal, a gay rights advocacy group, yesterday filed an amicus brief in support of Eric Mongerson at the Georgia Supreme Court.
The brief argues that restrictions on custody arrangements should not be determined based on sexual orientation and that no evidence exists that contact with gay acquaintances of their father is harmful.
"The court should do what it always does in divorce cases with custody issues, which is to focus on the needs of the children," said Beth Littrell, Staff Attorney in Lambda Legal's Southern Regional Office.
"Placing a blanket ban on "exposure" to gay people hardly helps a gay dad maintain his relationship with his children.
"What the ban does do is perpetuate prejudice and stigma against an entire group of people based solely on their sexual orientation, and that is just plain wrong.
"This order hinders Mr Mongerson's ability to maintain his relationship with his children as he is under a court order to treat other gay people as pariahs based solely on their sexual orientation."
In a similar case in Tennessee a divorced mother of two Angel Chandler approached the state Court of Appeals in December to allow her to have her female partner stay overnight.
Ms Chandler, who has been with her partner for almost a decade, is appealing against a child custody restriction known as a paramour clause, in which she is not permitted to have her lover stay overnight if her children are present.
Ms Chandler claims that Chancellor George Elliss of the 28th Judicial District in West Tennessee imposed the restriction, despite this not having been requested by the children's father.
"We lived together in a stable, functioning family, and this was rather shocking to all of us," she said.
"This is about the person we choose to be with, not about what my ex-husband asked for or what's in the best interest of the children.
"The judge decided to interfere, and it's had a very negative affect in our lives."
American Civil Liberties Union (ACLU) spokesman Paul Cates said that paramour clauses such as these often affect gay and lesbian parents because same-sex civil unions are not permitted in the state.
SUSAN BORDO: THE MALE BODY
.
Throughout this century, gay photographers have created a rich, sensuous, and dramatic tradition which is unabashed in eroticizing the male body, male sensuousness, and male potency, including penises. But until recently, such representations have been kept largely in the closet. Mainstream responses to several important exhibits which opened in the seventies --featuring the groundbreaking early works of Wilhelm von Gloeden, George Dureau, and George Platt Lynes as well as then-contemporary artists such as Robert Mapplethorpe, Peter Hujar, and Arthur Tress-- would today probably embarrass the critics who wrote about them when they opened. John Ashbery, in New York magazine, dismissed the entire genre of male nude photography with the same sexist tautology that covertly underlies that Times piece on cultural "overexposure": "Nude women seem to be in their natural state; men, for some reason, merely look undressed...When is a nude not a nude? When it is male." (Substitute "blacks" and "whites" for "women" and "men" and you'll see how offensive the statement is.)
For other reviewers, the naked male, far from seeming "merely undressed," was unnervingly sexual. New York Times critic Gene Thompson wrote that "there is something disconcerting about the sight of a man's naked body being presented as a sexual object"; he went on to describe the world of homoerotic photography as one "closed to most of us, fortunately." Vicki Goldberg, writing for the Saturday Review, was more appreciative of the "beauty and dignity" of the male nude body, but concluded that so long as its depiction was erotic in emphasis, it will "remain half-private, slightly awkward, an art form cast from its traditions and in search of some niche to call its home."
Goldberg needed a course in art history. It's true that in classical art, the naked human body was often presented as a messenger of spiritual themes, and received as such. But the male bodies sculpted by the Greeks and Michelangelo were not exactly nonerotic. It might be more accurate to say that in modernity, with the spiritual interpretation of the nude body no longer a convention, the contemporary homophobic psyche is not screened from the sexual charge of the nude male body. Goldberg was dead wrong about something else too. Whatever its historical lineage, the frankly sexual representation of the male body was to find, in the next twenty years, a far from private "niche to call its home": consumer culture discovered its commercial potency.
Calvin Klein had his epiphany, according to one biography, one night in 1974 in New York's gay Flamingo bar:
As Calvin wandered through the crowd at the Flamingo, the body heat rushed through him like a revelation; this was the cutting edge....[The] men! The men at the Flamingo had less to do about sex for him than the notion of portraying men as gods. He realized that what he was watching was the freedom of a new generation, unashamed, in-the-flesh embodiments of Calvin's ideals: straight-looking, masculine men, with chiseled bodies, young Greek gods come to life. The vision of shirtless young men with hardened torsos, all in blue jeans, top button opened, a whisper of hair from the belly button disappearing into the denim pants, would inspire and inform the next ten years of Calvin Klein's print and television advertisements.
Klein's genius was that of a cultural Geiger counter; his own bisexuality enabled him to see that the phallic body, as much as any female figure, is an enduring sex object within Western culture. In America in 1974, however, that ideal was still largely closeted. Only gay culture unashamedly sexualized the lean, fit body that virtually everyone, gay and straight, now aspires to. Sex, as Calvin Klein knew, sells. He also knew that gay sex wouldn't sell to straight men. But the rock-hard, athletic gay male bodies that Klein admired at the Flamingo did not advertise their sexual preference through the feminine codes --limp wrists, raised pinkie finger, swishy walk-- which the straight world then identified with homosexuality. Rather, they embodies a highly masculine aesthetic that --although definitely exciting for gay men-- would scream "heterosexual" to (clueless) straights. Klein knew just the kind of clothing to show that body off in too....
Klein transformed jeans from utilitarian garments to erotic second skins. Next, Klein went for underwear. He wasn't the first, but he was the most daring. In 1981, Jockey International had broken ground by photographing Baltimore Oriole pitcher Jim Palmer in a pair of briefs (airbrushed) in one of its ads --selling $100 million worth of underwear by year's end. Inspired by Jockey's success, in 1983 Calvin Klein put a forty-by-fifty foot Bruce Weber photograph of Olympic pole vaulter Tom Hintinauss in Times Square., Hintinauss's large penis clearly discernible through his briefs. The Hintinauss ad, unlike the Palmer ad, did not employ any of the usual fictional rationales for a man's being in his underwear --for example, the pretense that the man is in the process of getting dressed-- but blatantly put Hintinauss's body on display, sunbathing on a rooftop, his skin glistening. The line of shorts "flew off the shelves" at Bloomingdale's and when Klein papered bus shelters in Manhattan with poster versions of the ad they were all stolen overnight.
Images of masculinity that will do double (or triple or quadruple) duty with a variety of consumers, straight and gay, male and female, are not difficult to create in a culture like ours, in which the muscular male body has a long and glorious aesthetic history. That's precisely what Calvin Klein was the first to recognize and exploit --the possibility and profitability of what is known in the trade as a "dual marketing" approach. Since then, many advertisers have taken advantage of Klein's insight....
It required a Calvin Klein to give the new vision cultural form. But the fact is that if we've entered a brave, new world of male bodies it is largely because of a more "material" kind of epiphany --a dawning recognition among advertisers of the buying power of gay men. For a long time prejudice had triumphed voer the profit motive, blinding marketers to just how sizable --and well-heeled-- a consumer group gay men represent.... It took a survey conducted by The Advocate to jolt corporate America awake about gay consumers. The survey, done between 1977 and 1980, showed that 70% of its readers aged twenty to forty earned incomes well above the national median. Soon, articles were appearing on the business pages of newspapers, like one in 1982 in The New York Times Magazine, which described advertisers as newly interested in "wooing...the white, single, well-educated, well-paid man who happens to be homosexual."
"Happens to be homosexual": the phrasing --suggesting that sexual identity is peripheral, even accidental-- is telling. Because of homophobia, dual marketing used to require a delicate balancing act, as advertisers tried to speak to gays "in a way that the straight consumer will not notice...."
It used to be, if an advertisement aimed at straight men dared to show a man fussing over his looks with seemingly romantic plans in mind, there had better be a woman in the picture, making it clear just whom the boy was getting pretty for. To sell a muscle-building product to heterosexuals, of course, you had to link it to virility and the ability to attract women on the beach. Today, muscles are openly sold for their looks; Chroma Lean nutritional supplement unabashedly compares the well-sculpted male body to a work of art (and a gay male icon, to boot) --Michelangelo's David. Many ads display the naked male body without shame or plot excuse, and often exploit rather than resolve the sexual ambiguity that is generated...
Throughout this century, gay photographers have created a rich, sensuous, and dramatic tradition which is unabashed in eroticizing the male body, male sensuousness, and male potency, including penises. But until recently, such representations have been kept largely in the closet. Mainstream responses to several important exhibits which opened in the seventies --featuring the groundbreaking early works of Wilhelm von Gloeden, George Dureau, and George Platt Lynes as well as then-contemporary artists such as Robert Mapplethorpe, Peter Hujar, and Arthur Tress-- would today probably embarrass the critics who wrote about them when they opened. John Ashbery, in New York magazine, dismissed the entire genre of male nude photography with the same sexist tautology that covertly underlies that Times piece on cultural "overexposure": "Nude women seem to be in their natural state; men, for some reason, merely look undressed...When is a nude not a nude? When it is male." (Substitute "blacks" and "whites" for "women" and "men" and you'll see how offensive the statement is.)
For other reviewers, the naked male, far from seeming "merely undressed," was unnervingly sexual. New York Times critic Gene Thompson wrote that "there is something disconcerting about the sight of a man's naked body being presented as a sexual object"; he went on to describe the world of homoerotic photography as one "closed to most of us, fortunately." Vicki Goldberg, writing for the Saturday Review, was more appreciative of the "beauty and dignity" of the male nude body, but concluded that so long as its depiction was erotic in emphasis, it will "remain half-private, slightly awkward, an art form cast from its traditions and in search of some niche to call its home."
Goldberg needed a course in art history. It's true that in classical art, the naked human body was often presented as a messenger of spiritual themes, and received as such. But the male bodies sculpted by the Greeks and Michelangelo were not exactly nonerotic. It might be more accurate to say that in modernity, with the spiritual interpretation of the nude body no longer a convention, the contemporary homophobic psyche is not screened from the sexual charge of the nude male body. Goldberg was dead wrong about something else too. Whatever its historical lineage, the frankly sexual representation of the male body was to find, in the next twenty years, a far from private "niche to call its home": consumer culture discovered its commercial potency.
Calvin Klein had his epiphany, according to one biography, one night in 1974 in New York's gay Flamingo bar:
As Calvin wandered through the crowd at the Flamingo, the body heat rushed through him like a revelation; this was the cutting edge....[The] men! The men at the Flamingo had less to do about sex for him than the notion of portraying men as gods. He realized that what he was watching was the freedom of a new generation, unashamed, in-the-flesh embodiments of Calvin's ideals: straight-looking, masculine men, with chiseled bodies, young Greek gods come to life. The vision of shirtless young men with hardened torsos, all in blue jeans, top button opened, a whisper of hair from the belly button disappearing into the denim pants, would inspire and inform the next ten years of Calvin Klein's print and television advertisements.
Klein's genius was that of a cultural Geiger counter; his own bisexuality enabled him to see that the phallic body, as much as any female figure, is an enduring sex object within Western culture. In America in 1974, however, that ideal was still largely closeted. Only gay culture unashamedly sexualized the lean, fit body that virtually everyone, gay and straight, now aspires to. Sex, as Calvin Klein knew, sells. He also knew that gay sex wouldn't sell to straight men. But the rock-hard, athletic gay male bodies that Klein admired at the Flamingo did not advertise their sexual preference through the feminine codes --limp wrists, raised pinkie finger, swishy walk-- which the straight world then identified with homosexuality. Rather, they embodies a highly masculine aesthetic that --although definitely exciting for gay men-- would scream "heterosexual" to (clueless) straights. Klein knew just the kind of clothing to show that body off in too....
Klein transformed jeans from utilitarian garments to erotic second skins. Next, Klein went for underwear. He wasn't the first, but he was the most daring. In 1981, Jockey International had broken ground by photographing Baltimore Oriole pitcher Jim Palmer in a pair of briefs (airbrushed) in one of its ads --selling $100 million worth of underwear by year's end. Inspired by Jockey's success, in 1983 Calvin Klein put a forty-by-fifty foot Bruce Weber photograph of Olympic pole vaulter Tom Hintinauss in Times Square., Hintinauss's large penis clearly discernible through his briefs. The Hintinauss ad, unlike the Palmer ad, did not employ any of the usual fictional rationales for a man's being in his underwear --for example, the pretense that the man is in the process of getting dressed-- but blatantly put Hintinauss's body on display, sunbathing on a rooftop, his skin glistening. The line of shorts "flew off the shelves" at Bloomingdale's and when Klein papered bus shelters in Manhattan with poster versions of the ad they were all stolen overnight.
Images of masculinity that will do double (or triple or quadruple) duty with a variety of consumers, straight and gay, male and female, are not difficult to create in a culture like ours, in which the muscular male body has a long and glorious aesthetic history. That's precisely what Calvin Klein was the first to recognize and exploit --the possibility and profitability of what is known in the trade as a "dual marketing" approach. Since then, many advertisers have taken advantage of Klein's insight....
It required a Calvin Klein to give the new vision cultural form. But the fact is that if we've entered a brave, new world of male bodies it is largely because of a more "material" kind of epiphany --a dawning recognition among advertisers of the buying power of gay men. For a long time prejudice had triumphed voer the profit motive, blinding marketers to just how sizable --and well-heeled-- a consumer group gay men represent.... It took a survey conducted by The Advocate to jolt corporate America awake about gay consumers. The survey, done between 1977 and 1980, showed that 70% of its readers aged twenty to forty earned incomes well above the national median. Soon, articles were appearing on the business pages of newspapers, like one in 1982 in The New York Times Magazine, which described advertisers as newly interested in "wooing...the white, single, well-educated, well-paid man who happens to be homosexual."
"Happens to be homosexual": the phrasing --suggesting that sexual identity is peripheral, even accidental-- is telling. Because of homophobia, dual marketing used to require a delicate balancing act, as advertisers tried to speak to gays "in a way that the straight consumer will not notice...."
It used to be, if an advertisement aimed at straight men dared to show a man fussing over his looks with seemingly romantic plans in mind, there had better be a woman in the picture, making it clear just whom the boy was getting pretty for. To sell a muscle-building product to heterosexuals, of course, you had to link it to virility and the ability to attract women on the beach. Today, muscles are openly sold for their looks; Chroma Lean nutritional supplement unabashedly compares the well-sculpted male body to a work of art (and a gay male icon, to boot) --Michelangelo's David. Many ads display the naked male body without shame or plot excuse, and often exploit rather than resolve the sexual ambiguity that is generated...
.
Susan Bordo: The Male Body. A New Look at Men in Public and Private.
Susan Bordo: The Male Body. A New Look at Men in Public and Private.
..
THE FISH CHILD - SOUNDLESS WIND CHIME
.
The Fish Child (El niño pez).
by Lucía Puenzo - Αργεντινή
Lala, a teenager from the most exclusive suburban neighborhood in Argentina is in love with the enigmatic and attractive Guayi, a 20-year-old Paraguayan maid employed in her parents’ home. They dream of living together in Paraguay, on the shores of Lake Ypoá. They rob every purse and wallet in the house to fulfill their fantasy, concealing the money in a shoe box. Yet once they have enough money, age, jealousy, and desire suddenly fuse in a fatal recipe threatening to destroy their dreams and shake her family ties at their very foundations. This spurs their great escape via the highway that connects the North of Buenos Aires to Paraguay. While Lala waits to be reunited with her lover in Ypoá, she is confronted with her past. She reflects upon the mystery surrounding her pregnancy and the mythical legend Guayi often recounted about a fish child that guides the drowned to the bottom of the lake. But Guayi never arrives in Ypoá, she is held at a juvenile detention centre on the outskirts of Buenos Aires, under suspicion of murdering Lala’s father.
The Fish Child (El niño pez).
by Lucía Puenzo - Αργεντινή
Lala, a teenager from the most exclusive suburban neighborhood in Argentina is in love with the enigmatic and attractive Guayi, a 20-year-old Paraguayan maid employed in her parents’ home. They dream of living together in Paraguay, on the shores of Lake Ypoá. They rob every purse and wallet in the house to fulfill their fantasy, concealing the money in a shoe box. Yet once they have enough money, age, jealousy, and desire suddenly fuse in a fatal recipe threatening to destroy their dreams and shake her family ties at their very foundations. This spurs their great escape via the highway that connects the North of Buenos Aires to Paraguay. While Lala waits to be reunited with her lover in Ypoá, she is confronted with her past. She reflects upon the mystery surrounding her pregnancy and the mythical legend Guayi often recounted about a fish child that guides the drowned to the bottom of the lake. But Guayi never arrives in Ypoá, she is held at a juvenile detention centre on the outskirts of Buenos Aires, under suspicion of murdering Lala’s father.
.
.
Soundless Wind Chime (Wu Sheng Feng Ling)
by Kit Hung
Pasquale is a young Swiss man who ends up in Hong Kong, making ends meet by juggling in the streets and occasionally pick-pocketing. When he steals Ricky's wallet, a shy Chinese youth and fast food bike delivery boy, their subsequent meeting blossoms into a tentative, almost wordless romance. Employing an associative flashback structure to trace the development of Pasquale and Ricky's burgeoning relationship and its aftermath, Kit Hung's debut feature is a moving exploration of love, memory, and regret.
Soundless Wind Chime (Wu Sheng Feng Ling)
by Kit Hung
Pasquale is a young Swiss man who ends up in Hong Kong, making ends meet by juggling in the streets and occasionally pick-pocketing. When he steals Ricky's wallet, a shy Chinese youth and fast food bike delivery boy, their subsequent meeting blossoms into a tentative, almost wordless romance. Employing an associative flashback structure to trace the development of Pasquale and Ricky's burgeoning relationship and its aftermath, Kit Hung's debut feature is a moving exploration of love, memory, and regret.
FIG TREES
The TEDDY for the Best Documentary Film goes to FIG TREES by John Greyson
Jury statement:
With his familiar cheeky style, Greyson’s operatic tour de force smashes conventional barriers of form and genre to reinvent the documentary. Integrating personal histories with an indictment of governments and pharmaceutical companies, Fig Trees colorfully expands the conversation about AIDS and AIDS activism from local struggles to global collaboration.
.
FIG TREES is a documentary opera about AIDS activists Tim McCaskell from Toronto and Zackie Achmat from Capetown and their struggle for access to treatment drugs. In 1999, Zackie Achmat went on a treatment strike, refusing to take his pills until they were made widely available to all South Africans. Documentary interviews, speeches, press conferences and demonstrations are sampled, set to music, and replayed as operatic scenes. A surreal fictional narrative is intercut with the story of their struggles against the government and the pharmaceutical industry. In this fictional world, Gertrude Stein writes a tragic opera about Tim and Zackie and their saint-like heroism. She kidnaps them, transports them to the Niagara Falls, and forces them to sing a series of complicated avant-garde vocal compositions. However, when Zackie ends his treatment strike and resumes taking his pills, Gertrude realises that there is no longer any tragedy, and thus, no more opera.
FIG TREES is a documentary opera about AIDS activists Tim McCaskell from Toronto and Zackie Achmat from Capetown and their struggle for access to treatment drugs. In 1999, Zackie Achmat went on a treatment strike, refusing to take his pills until they were made widely available to all South Africans. Documentary interviews, speeches, press conferences and demonstrations are sampled, set to music, and replayed as operatic scenes. A surreal fictional narrative is intercut with the story of their struggles against the government and the pharmaceutical industry. In this fictional world, Gertrude Stein writes a tragic opera about Tim and Zackie and their saint-like heroism. She kidnaps them, transports them to the Niagara Falls, and forces them to sing a series of complicated avant-garde vocal compositions. However, when Zackie ends his treatment strike and resumes taking his pills, Gertrude realises that there is no longer any tragedy, and thus, no more opera.
21.2.09
Ο FRANCIS BACON ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ PRADO ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
Triptych in memory of George Dyer.
George Dyer who was Bacon’s most important and constant companion and model
from the autumn of 1963. He committed suicide on 24 October 1971, two days
before the opening of Bacon’s major exhibition at the Grand Palais in Paris.
.
Triptych Inspired by T. S. Eliot’s Poem “Sweeney Agonistes”.
Birth, and copulation, and death.
That’s all the facts when you come to
brass tacks:
Birth, and copulation, and death.
Triptych Inspired by T. S. Eliot’s Poem “Sweeney Agonistes”.
Birth, and copulation, and death.
That’s all the facts when you come to
brass tacks:
Birth, and copulation, and death.
.
Ο Φράνσις Μπέικον στο μουσείο Πράδο της Μαδρίτης (video)
Ο Φράνσις Μπέικον στο μουσείο Πράδο της Μαδρίτης (video)
This February, the Museo del Prado will be opening a major exhibition on Francis Bacon (1909-1992). Intended to coincide with the centenary of the artist’s birth, it has been organised by Tate Britain in London and the Metropolitan Museum of Art, New York, where it will be shown after Madrid.
As at Tate Britain, the Prado version will include around 60 paintings, including unique works and fifteen of his most important triptychs, in addition to an important body of documentary material from his studio that reveals and analyses the sources of his compositions and his most fundamental ideas.The exhibition opens with the artist’s early years at the start of his career around 1946-1949 and ends with the last phase of his life in 1991. It is organised into various sections that aim to present his obsessive interests over succeeding periods and to offer a precise and dispassionate vision of his wide-ranging artistic interests. Under the headings of Animal Nature, Anxieties, Crucifixion, Crisis, Portrait, and Epic, these sections bring together some of Bacon’s most profound and shocking compositions. A number of his themes, such as the passing of time, death and the fragility of human nature in its corporal aspect, violence, sex, friendship and isolation are to be found in this exhibition, which also reveals the outstanding quality and technical mastery of the work of Francis Bacon, who was undoubtedly one of the great painters of western art.
As at Tate Britain, the Prado version will include around 60 paintings, including unique works and fifteen of his most important triptychs, in addition to an important body of documentary material from his studio that reveals and analyses the sources of his compositions and his most fundamental ideas.The exhibition opens with the artist’s early years at the start of his career around 1946-1949 and ends with the last phase of his life in 1991. It is organised into various sections that aim to present his obsessive interests over succeeding periods and to offer a precise and dispassionate vision of his wide-ranging artistic interests. Under the headings of Animal Nature, Anxieties, Crucifixion, Crisis, Portrait, and Epic, these sections bring together some of Bacon’s most profound and shocking compositions. A number of his themes, such as the passing of time, death and the fragility of human nature in its corporal aspect, violence, sex, friendship and isolation are to be found in this exhibition, which also reveals the outstanding quality and technical mastery of the work of Francis Bacon, who was undoubtedly one of the great painters of western art.
Ο ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
.
Θάνου Μικρούτσικου: Ο ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (1983 Sony)
με τον Γιώργο Μεράντζα, τον Κώστα Θωμαΐδη και συμμετοχή του Σάκη Μπουλά
Θάνου Μικρούτσικου: Ο ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (1983 Sony)
με τον Γιώργο Μεράντζα, τον Κώστα Θωμαΐδη και συμμετοχή του Σάκη Μπουλά
.
Τα τραγούδια:
1 Γενάρης 1904 , με τον Γιώργο Μεράντζα
2 Επέστρεφε , με τον Κώστα Θωμαΐδη
3 Μονοτονία
4 Επήγα , με τον Κώστα Θωμαΐδη
5 Δεκέμβρης 1903
6 80 χρόνια αργότερα
7 Επέστρεφε
8 Σύγχυσις
2 Επέστρεφε , με τον Κώστα Θωμαΐδη
3 Μονοτονία
4 Επήγα , με τον Κώστα Θωμαΐδη
5 Δεκέμβρης 1903
6 80 χρόνια αργότερα
7 Επέστρεφε
8 Σύγχυσις
.
Ο Γεννάρης του 1904
Ο Γεννάρης του 1904
.
Α η νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείναις ταις στιγμαίς και σ' ανταμόνω,
κι' ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι' ακούω τα πρώτα.
Απελπισμέναις νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
σαν φεύγ' η οπτασία και μ' αφίνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική -
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, παν τα σπίτια, παν τα φώτα·
σβύνει και χάνετ' η μορφή σου η ερωτική.
* *
Επέστρεφε
Α η νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με τον νου
εκείναις ταις στιγμαίς και σ' ανταμόνω,
κι' ακούω τα λόγια μας τα τελευταία κι' ακούω τα πρώτα.
Απελπισμέναις νύχταις του Γεννάρη αυτουνού,
σαν φεύγ' η οπτασία και μ' αφίνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική -
πάνε τα δένδρα, πάνε οι δρόμοι, παν τα σπίτια, παν τα φώτα·
σβύνει και χάνετ' η μορφή σου η ερωτική.
* *
Επέστρεφε
.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα•
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....
* *
Επήγα
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα•
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....
* *
Επήγα
.
Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής
Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής
ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
O Παύλος Kαβάφης (1860-1920), αγαπημένος αδερφός του Κωνσταντίνου,
ήταν γνωστός στην Aλεξάνδρεια της εποχής του ως "ο ομοφυλόφιλος Kαβάφης".
Εδώ σε φωτογραφία βγαλμένη στην Πόλη, πιθανώς το 1885.
20.2.09
RAGING SUN, RAGING SKY
The TEDDY award 2009 for the Best Feature Film goes to:
RAGING SUN, RAGING SKY (Rabioso sol, rabioso cielo)
Jury statement:
We award the Teddy for best feature to the Mexican film Raging Sun, Raging Sky
for its masterful cinematography and its visionary use of color and sound
- for its explorations of love, desire and sexuality within the framework
of ancient mythology, juxtaposed with modern urbanity.
.
RAGING SUN, RAGING SKY
Mexico, 2009, 191 min
Director: Julián Hernández
Cast: Jorge Becerra, Javier Oliván, Guillermo Villegas, Giovanna Zacarias
In his latest film, Julián Hernández portrays love as an epic act of martyrdom in which redemption and fulfilment can only be found in the afterlife. This new work tells the story of two men, Kieri and Ryo, and their unquestioning love for each other. The absoluteness of this love gives meaning to their lives. But their mutual devotion is not to last – Ryo is abducted and, as a result, Kieri must now embark upon a mysterious journey. Unbeknown to him, it is “Corazón del cielo”, or heaven’s heart herself that leads and protects the lovers on their quest and spurs on Kieri’s longing. Escape, searching and waiting are the stages of Ryo’s lonely journey which ends in his death, while Kieri, desperate to find his beloved, agrees to sacrifice his body to bring about Ryo’s resurrection. When they die, “Corazón del cielo” guides the earth to cover them, so that new life can spring from their demise. United in death, Ryo and Kieri return to life through myth – for heaven does not forget those capable of unconditional love.'
RAGING SUN, RAGING SKY
Mexico, 2009, 191 min
Director: Julián Hernández
Cast: Jorge Becerra, Javier Oliván, Guillermo Villegas, Giovanna Zacarias
In his latest film, Julián Hernández portrays love as an epic act of martyrdom in which redemption and fulfilment can only be found in the afterlife. This new work tells the story of two men, Kieri and Ryo, and their unquestioning love for each other. The absoluteness of this love gives meaning to their lives. But their mutual devotion is not to last – Ryo is abducted and, as a result, Kieri must now embark upon a mysterious journey. Unbeknown to him, it is “Corazón del cielo”, or heaven’s heart herself that leads and protects the lovers on their quest and spurs on Kieri’s longing. Escape, searching and waiting are the stages of Ryo’s lonely journey which ends in his death, while Kieri, desperate to find his beloved, agrees to sacrifice his body to bring about Ryo’s resurrection. When they die, “Corazón del cielo” guides the earth to cover them, so that new life can spring from their demise. United in death, Ryo and Kieri return to life through myth – for heaven does not forget those capable of unconditional love.'
.
ΛΟΓΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ
.
Επιλογή ποιημάτων του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη από το cd
ΛΟΓΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ – LINGUA MUSICALIS (Μάρτιος 2002)
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης – Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας
Τραγούδι Σπύρος Σακκάς
Πιάνο Γιώργος Κουρουπός
Παραγωγή – Επιμέλεια έκδοσης Νίκος Διονυσόπουλος
Επιλογή ποιημάτων του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη από το cd
ΛΟΓΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ – LINGUA MUSICALIS (Μάρτιος 2002)
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης – Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας
Τραγούδι Σπύρος Σακκάς
Πιάνο Γιώργος Κουρουπός
Παραγωγή – Επιμέλεια έκδοσης Νίκος Διονυσόπουλος
.
Μέρες του 1903, σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι
ΠΑΣΑΚΑΛΙΑ (Μέρες του 1903), σε μουσική Δημήτρη Μητρόπουλου
PRELUDIO (Εν τη οδώ), σε μουσική Δημήτρη Μητρόπουλου
ΠΕΝΤΑΛ (Έτσι πολύ ατένισα), σε μουσική Δημήτρη Μητρόπουλου
Μέρες του 1903, σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι
ΠΑΣΑΚΑΛΙΑ (Μέρες του 1903), σε μουσική Δημήτρη Μητρόπουλου
PRELUDIO (Εν τη οδώ), σε μουσική Δημήτρη Μητρόπουλου
ΠΕΝΤΑΛ (Έτσι πολύ ατένισα), σε μουσική Δημήτρη Μητρόπουλου
Μακρυά , σε μουσική Αργύρη Κουνάδη
.
Μέρες του 1903
Μέρες του 1903
.
Δεν τα ηύρα πιά ξανά - τα τόσο γρήγορα χαμένα...
τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό
το πρόσωπο... στο νύχτωμα του δρόμου...
Δεν τα ηύρα πιά - τ' αποκτηθέντα κατά τύχην όλως,
που έτσι εύκολα παραίτησα
και που κατόπιν με αγωνίαν ήθελα.
Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο,
τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πιά.
Δεν τα ηύρα πιά ξανά - τα τόσο γρήγορα χαμένα...
τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό
το πρόσωπο... στο νύχτωμα του δρόμου...
Δεν τα ηύρα πιά - τ' αποκτηθέντα κατά τύχην όλως,
που έτσι εύκολα παραίτησα
και που κατόπιν με αγωνίαν ήθελα.
Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο,
τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πιά.
.
* *
Εν τη οδώ
* *
Εν τη οδώ
.
Το συμπαθητικό του πρόσωπο, κομμάτι ωχρό·
τα καστανά του μάτια, σαν κομένα·
είκοσι πέντ' ετών, πλην μοιάζει μάλλον είκοσι·
με κάτι καλλιτεχνικό στο ντύσιμό του
- τίποτε χρώμα της κραβάτας, σχήμα του κολλάρου -
ασκόπως περπατεί μες στην οδό,
ακόμη σαν υπνωτισμένος απ' την άνομη ηδονή,
από την πολύ άνομη ηδονή που απέκτησε.
Το συμπαθητικό του πρόσωπο, κομμάτι ωχρό·
τα καστανά του μάτια, σαν κομένα·
είκοσι πέντ' ετών, πλην μοιάζει μάλλον είκοσι·
με κάτι καλλιτεχνικό στο ντύσιμό του
- τίποτε χρώμα της κραβάτας, σχήμα του κολλάρου -
ασκόπως περπατεί μες στην οδό,
ακόμη σαν υπνωτισμένος απ' την άνομη ηδονή,
από την πολύ άνομη ηδονή που απέκτησε.
.
* *
Ετσι πολύ ατένισα
* *
Ετσι πολύ ατένισα
.
Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα·
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ' άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου... μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα...
Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα·
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν, λίγο, επάνω στ' άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου... μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα...
.
* *
Μακρυά
* *
Μακρυά
.
Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πώ...
Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει -
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...
Εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
Α ναι, μαβιά’ ένα περίφημο μαβί.
Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πώ...
Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει -
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...
Εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
Α ναι, μαβιά’ ένα περίφημο μαβί.
19.2.09
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ. Ο ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΕ ΤΑ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΙΚΑ ΗΘΗ
.
Ιωάννης Συκουτρής - Ο φιλόλογος που σκανδάλισε τα μεσοπολεμικά ήθη.
Κ της Καθημερινής
Ήταν το 1934 όταν κυκλοφόρησε από την Ακαδημία Αθηνών μια έκδοση του «Συμποσίου» του Πλάτωνα με τη μετάφραση και τα σχόλια του φιλόλογου Ιωάννη Συκουτρή, ο οποίος, αν και σε νεαρή ηλικία - είχε γεννηθεί στη Σμύρνη το 1901 από πάμφτωχη οικογένεια - είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση της ευρωπαϊκής διανόησης, κυρίως της γερμανικής, αφού είχε σπουδάσει, μεταξύ άλλων, στο Βερολίνο και στη Λειψία, κοντά σε δυο από τους μεγαλύτερους φιλόλογους του 20ου αιώνα, τον Ulrich von Wilamowitz και τον Werner Jaeger.
Ιωάννης Συκουτρής - Ο φιλόλογος που σκανδάλισε τα μεσοπολεμικά ήθη.
Κ της Καθημερινής
Ήταν το 1934 όταν κυκλοφόρησε από την Ακαδημία Αθηνών μια έκδοση του «Συμποσίου» του Πλάτωνα με τη μετάφραση και τα σχόλια του φιλόλογου Ιωάννη Συκουτρή, ο οποίος, αν και σε νεαρή ηλικία - είχε γεννηθεί στη Σμύρνη το 1901 από πάμφτωχη οικογένεια - είχε ήδη κερδίσει την εκτίμηση της ευρωπαϊκής διανόησης, κυρίως της γερμανικής, αφού είχε σπουδάσει, μεταξύ άλλων, στο Βερολίνο και στη Λειψία, κοντά σε δυο από τους μεγαλύτερους φιλόλογους του 20ου αιώνα, τον Ulrich von Wilamowitz και τον Werner Jaeger.
Οι εργασίες του για τον Δημοσθένη, τον Σπεύσιππο, του Σωκρατικούς και την αρχαία ελληνική και βυζαντινή επιστολογραφία είχαν εντυπωσιάσει τους επιστημονικούς κύκλους. Τα πιο έγκριτα περιοδικά δημοσίευαν άρθρα και κρητικές του. Επιπλέον, ο εκδοτικός οίκος Teubner του είχε από το 1928 αναθέσει τη νέα έκδοση του Δημοσθένη, γεγονός που αποτελούσε τεράστια τιμή και αναγνώριση. Ο Συκουτρής είχε απορρίψει, παρά ταύτα, μια δελεαστική πρόταση από το πανεπιστήμιο της Πράγας, να αναλάβει την έδρα της Κλασικής Φιλολογίας, και είχε προτιμήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Στα προλεγόμενα του «Συμποσίου» (το οποίο αφιέρωνε στην σύζυγο του Χαρά), ο φιλόλογος που πολλοί έχουν χαρακτηρίσει αντάξιο του Αδαμάντιου Κοραή τόλμησε να μιλήσει και για ένα ζήτημα που και μια απλή αναφορά του μπορούσε τότε - μήπως όχι και σήμερα; - να σκανδαλίσει τα πλήθη: τον παιδικό και ομοφυλοφιλικό έρωτα στην αρχαία Ελλάδα. Ο ίδιος το ήξερε ότι έπαιζε με την φωτιά: «Το θέμα είναι βέβαια πολύ λεπτό», έγραφε στην εισαγωγή του. «Αναφέρεται σε κάτι απολύτως ξένο προς τις συνήθειες και τις ηθικές αντιλήψεις της σημερινής κοινωνίας. Αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να το αντικρίσουμε με ψυχραιμία και αγνότητα, την καθιστά ακόμα μεγαλύτερη.»
Στα προλεγόμενα του «Συμποσίου» (το οποίο αφιέρωνε στην σύζυγο του Χαρά), ο φιλόλογος που πολλοί έχουν χαρακτηρίσει αντάξιο του Αδαμάντιου Κοραή τόλμησε να μιλήσει και για ένα ζήτημα που και μια απλή αναφορά του μπορούσε τότε - μήπως όχι και σήμερα; - να σκανδαλίσει τα πλήθη: τον παιδικό και ομοφυλοφιλικό έρωτα στην αρχαία Ελλάδα. Ο ίδιος το ήξερε ότι έπαιζε με την φωτιά: «Το θέμα είναι βέβαια πολύ λεπτό», έγραφε στην εισαγωγή του. «Αναφέρεται σε κάτι απολύτως ξένο προς τις συνήθειες και τις ηθικές αντιλήψεις της σημερινής κοινωνίας. Αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να το αντικρίσουμε με ψυχραιμία και αγνότητα, την καθιστά ακόμα μεγαλύτερη.»
Ο ασκός του Αιόλου, όμως είχε ήδη ανοίξει παρά τα θετικά σχόλια που είχε εξασφαλίσει η έκδοση από τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Αχιλλέα Τζάρτζανο, τον Αχιλλέα Κύρου της «Εστίας», τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Οι επιθέσεις που δέχτηκε τα επόμενα χρόνια ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Τα λιβελογραφήματα του κίτρινου τύπου ήταν σχεδόν καθημερινά. Το περιοδικό «Επιστημονική Ηχώ» με εκτενή, απανωτά δημοσιεύματα, τον σφυροκοπούσε λυσσαλέα. Η αρχιεπισκοπή επίσης. Και απέναντι του, εκτός από τον μεσοπολεμικό ηθικισμό, είχε έναν ακόμα ορκισμένο εχθρό: το ακαδημαϊκό κατεστημένο. Η υποψηφιότητα του, το 1936, για την έδρα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, είχε ενοχλήσει τους υπόλοιπους ισχυρούς «μνηστήρες» της.
Ο Συκουτρής δεν άντεξε. Δεν κατάφερε να βρει μια διέξοδο. Αυτοκτόνησε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1937.
.
ΝΤΟΥΜΠΑΪ. ΒΡΕΤΑΝΙΔΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ GAY ΗΡΩΑΣ
.
British author Geraldine Bedell has been banned from a book festival in Dubai because one of the characters in her new book is gay.
By Caroline Gammell telegraph.co.uk, 16/2/2008
The novelist, whose book The Gulf Between Us is set in the Middle East, was initially welcomed to the event by the organisers.
But when they realised the novel featured a homosexual sheikh who had an English boyfriend and was set in the backdrop to the Iraq war, the book was withdrawn.
The director of the festival, Isobel Abulhoul, wrote to Bedell and told her: "I do not want our festival remembered for the launch of a controversial book.
"If we launched the book and a journalist happened to read it, then you could imagine the political fallout that would follow. This could be a minefield."
Bedell, who lived in the Middle East, described the sheikh as only a minor character in her book.
"You can't ban books and expect your literary festival to be taken seriously," she said.
The first International Festival of Literature in Dubai starts on February 26 and features authors including Kate Adie, Anthony Horowitz, Jamil Qureshi, Sir Ranulph Fiennes.
It describes itself as: "The first true literary Festival in the Middle East celebrating the world of books in all its infinite variety."
The Gulf Between Us, published by Penguin, tells the story of a single mother trying to raise three boys in the Gulf emirate of Hawar in the summer of 2002, shortly before the invasion of Iraq.
British author Geraldine Bedell has been banned from a book festival in Dubai because one of the characters in her new book is gay.
By Caroline Gammell telegraph.co.uk, 16/2/2008
The novelist, whose book The Gulf Between Us is set in the Middle East, was initially welcomed to the event by the organisers.
But when they realised the novel featured a homosexual sheikh who had an English boyfriend and was set in the backdrop to the Iraq war, the book was withdrawn.
The director of the festival, Isobel Abulhoul, wrote to Bedell and told her: "I do not want our festival remembered for the launch of a controversial book.
"If we launched the book and a journalist happened to read it, then you could imagine the political fallout that would follow. This could be a minefield."
Bedell, who lived in the Middle East, described the sheikh as only a minor character in her book.
"You can't ban books and expect your literary festival to be taken seriously," she said.
The first International Festival of Literature in Dubai starts on February 26 and features authors including Kate Adie, Anthony Horowitz, Jamil Qureshi, Sir Ranulph Fiennes.
It describes itself as: "The first true literary Festival in the Middle East celebrating the world of books in all its infinite variety."
The Gulf Between Us, published by Penguin, tells the story of a single mother trying to raise three boys in the Gulf emirate of Hawar in the summer of 2002, shortly before the invasion of Iraq.
18.2.09
PEP BONET
Pep Bonet (Ισπανία)
Honduras "Forced Identity"
Φωτογραφίες οροθετικών διαφυλικών εκδιδόμενων γυναικών,
σε πορνεία ή στους δρόμους, στο San Pedro Sula
Β' βραβείο του World Press Photo 2008 στην κατηγορία: πορτρέτο