[…]
Καί
νά, ἔρχετ’ ἕνας νέος
μέ
μαλλιά ξανθά
καί
΄σάν ἄγγελος ὡραῖος
ταῖς ψυχαῖς μεθᾷ.
«Παλληκάρι,
μή λυπᾶσαι,
κ’ εἶμαι ὁ Στρατής,
ἀδελφός, ἄν μέ θυμᾶσαι,
τῆς αγαπητῆς»
‘Σάν πιστοί φιλιοῦνται φίλοι
κ’ ἀγαπητικοί·
ἡ καρδιαίς πετοῦν ‘ς τά χείλη,
καί φιλιοῦντ’ ἐκεῖ.
Παλληκάρι, στάσου, στάσου·
βλέπε ποιόν κρατεῖς.
∆ιέ ποιός κείτετ’ ἐμπροστά σου·
δέν εἶν’ ὁ Στρατής.
Εἶν’ ἐκείνη π’ ἀγαποῦσες,
εἶναι ἡ Χρυσῆ.
«Ἄχ, Χρυσῆ μου, μέ γελοῦσες!
Ἤσουν λοιπόν σύ!
Α. Ρ. Ραγκαβής (1809-1892): Ο θάνατος του
παλληκαριού
από Ραγκαβή ; Μπράβο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΞενικός