ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΜΠΛΑΝΚΟ. ΕΝΑΣ ΓΚΕΪ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ

Ενας ποιητής για τον Ομπάμα

Ο κουβανικής καταγωγής αμερικανός ποιητής Ρίτσαρντ Μπλάνκο θα γράψει το ποίημα της ορκωμοσίας

tovima.gr, 11-1-2013

Είναι έθιμο στις ΗΠΑ όταν ορκίζεται ο νέος πρόεδρος κάποιος από τους ταλαντούχους ποιητές της χώρας να γράφει για χάρη του, για την τελετή της ορκωμοσίας ειδικά, ένα ποίημα. Για να εξηγούμαστε, το έθιμο είναι Δημοκρατικό. Το εγκαινίασε ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι το 1961, το αναβίωσε ο Μπιλ Κλίντον το 1993, το συνεχίζει ο Μπαράκ Ομπάμα.

Ο ποιητής επιλέγεται από τον ίδιο τον πρόεδρο. Ο Κένεντι είχε επιλέξει τον Ρόμπερτ Φροστ. Ο Κλίντον τη Μάγια Αγγέλου και τον Μίλερ Γουίλιαμς. Ο Ομπάμα, στην πρώτη ορκωμοσία, είχε προσκαλέσει την Ελίζαμπεθ Αλεξάντερ.

Για τη δεύτερη ορκωμοσία του ο αμερικανός πρόεδρος επέλεξε τον Ρίτσαρντ Μπλάνκο, έναν 44χρονο αμερικανό κουβανικής καταγωγής. Εκφράζει, γράφει ο αμερικανικός Τύπος, την ποικιλομορφία της αμερικανικής κοινωνίας, το πολυπολιτισμικό της υπόβαθρο, το οποίο αποτελεί κεντρικό στοιχείο της ταυτότητας και του ίδιου του προέδρου Ομπάμα.

Ο Ρίτσαρντ Μπλάνκο δήλωσε στον Τύπο ότι αισθάνθηκε μια πνευματική συγγένεια με τον Ομπάμα από τη στιγμή που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή: «Από την αρχή της εκλογικής καμπάνιας του, ταυτίστηκα πολύ με την ιστορία της ζωής του και με τον τρόπο που μιλάει για την οικογένειά του και βεβαίως με το πολυπολιτισμικό του υπόβαθρο».

Ο εφετινός «inaugural poet», όπως είναι ο τίτλος του ποιητή που συνθέτει το ποίημα της προεδρικής ορκωμοσίας, εκφράζει την έννοια της διαφορετικότητας και της ποικιλομορφίας μέσα από πολλές ιδιότητές του: την καταγωγή του, τη σεξουαλικότητά του, το επάγγελμά του. Γιος εξόριστων Κουβανών, γεννήθηκε στην Ισπανία και μεγάλωσε στο Μαϊάμι. Είναι δηλωμένος ομοφυλόφιλος και καταφέρνει να συμβιβάσει τη λογοτεχνική του κλίση με το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού.

Ο Μπλάνκο μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο ισπανικές εφημερίδες, καταβροχθίζοντας μάνγκο και ακούγοντας κουβανέζικη μουσική με τους γονείς του -τη μητέρα του που ήταν ταμίας σε τράπεζα και τον λογιστή πατέρα του- και μια τρομερή γιαγιά, η οποία τον έψεγε ότι ήταν πολύ θηλυπρεπής. Ήταν πολύ ικανός στα μαθηματικά και, για να κερδίσει την αποδοχή της γιαγιάς του, καταπίεσε την ομοφυλοφιλία του και διάλεξε ένα αντρικό επάγγελμα. Γύρω στα 25 του, άρχισαν να τον απασχολούν ζητήματα ταυτότητας και καταγωγής. Θέλησε να ερευνήσει τις ρίζες του και ένιωσε την ανάγκη να γράψει. Ταυτόχρονα γράφτηκε σε ένα πρόγραμμα δημιουργικής γραφής. Όλες και καθεμιά από τις εμπειρίες του μεταστοιχειώνονται στην ποίησή του, που εκφράζει τη λαχτάρα του μετανάστη για τις εικόνες και τις μυρωδιές της χώρας των γονιών του και τα βιώματα του ομοφυλόφιλου άνδρα μέσα στο πλαίσιο της συντηρητικής κουβανικής κουλτούρας.

Ο Μπλάνκο, βραβευμένος σήμερα ποιητής και καθηγητής δημιουργικής γραφής, καλείται τώρα να γράψει ένα ποίημα που θα εκφράζει ολόκληρη την Αμερική. Όπως αποκάλυψε στους New York Times, έχει ήδη έτοιμα τρία προσχέδια. Την τελική επιλογή θα κάνει το επιτελείο του Μπαράκ Ομπάμα. «Το θέμα της ομιλίας του προέδρου τη βραδιά της ορκωμοσίας, "Οι άνθρωποί μας, το μέλλον μας" με συγκινεί», δήλωσε ο Μπλάνκο. «Η πρόκληση είναι πώς να καταφέρω να είμαι ο εαυτός μου στο ποίημα, πώς να έχω μια φωνή προσωπική και οικεία αγκαλιάζοντας συνάμα όλο το αμερικανικό πλήθος».

Ο 44χρονος Ρίτσαρντ Μπλάνκο έχει εκδώσει τις συλλογές: City of a Hundred Fires(University of Pittsburgh Press, 1998), Nowhere But Here (Hill-Stead Museum, 2004), Directions to the Beach of the Dead (University of Arizona Press, 2005), Looking for the Gulf Motel (University of Pittsburgh Press, 2012). Είναι ο πέμπτος και νεότερος «inaugural poet» και θα διαβάσει το ποίημά του στις 21 Ιανουαρίου, τη βραδιά της επίσημης ορκωμοσίας του αμερικανού προέδρου στα σκαλιά του Καπιτωλίου.

Richard Blanco named Obama's 2013 inaugural poet
By Hector Tobar (latimes.com, 9/1/2013)

President Obama has chosen Richard Blanco, the 44-year-old son of Cuban immigrants, to be the 2013 inaugural poet. He will be the first Latino poet, and the first openly gay man given the honor of reading at a presidential inauguration.“Richard’s writing will be wonderfully fitting for an inaugural that will celebrate the strength of the American people and our nation’s great diversity,” Obama said in a statement.

[...]

Growing up gay and Cuban American was an even bigger challenge. In the poem “Queer Theory, According to My Grandmother,” Blanco writes of the many admonitions he received growing up.

“For God’s sake, never pee sitting down…./I’ve seen you,” his grandmother says. “Don’t stare at The Six-Million-Dollar Man./I’ve seen you.” And finally: “Never dance alone in your room.”

Blanco never did stop dancing.

“At a poetry reading a woman once asked me to share something about myself that no one would know directly from reading my bio or my work,” he says on his website. “Somewhat embarrassed, I told the audience about my poetry dance -- a little Michael Jackson-inspired shtick I do around the house in my pajamas when I am high from a good-poem day.”

*****

Burning in the Rain

Someday compassion would demand
I set myself free of my desire to recreate
my father, indulge in my mother’s losses,
strangle lovers with words, forcing them
to confess for me and take the blame.
Today was that day: I tossed them, sheet
by sheet on the patio and gathered them
into a pyre. I wanted to let them go
in a blaze, tiny white dwarfs imploding
beside the azaleas and ficus bushes,
let them crackle, burst like winged seeds,
let them smolder into gossamer embers—
a thousand gray butterflies in the wind.
Today was that day, but it rained, kept
raining. Instead of fire, water—drops
knocking on doors, wetting windows
into mirrors reflecting me in the oaks.
The garden walls and stones swelling
into ghostlier shades of themselves,
the wind chimes giggling in the storm,
a coffee cup left overflowing with rain.
Instead of burning, my pages turned
into water lilies floating over puddles,
then tiny white cliffs as the sun set,
finally drying all night under the moon
into papier-mâché souvenirs. Today
the rain would not let their lives burn. 

Photo of a Man on Sunset Drive: 1914, 2008

Groundbreaking Ceremony, City of South Miami, Sunset Drive Improvements

And so it began: the earth torn, split open

by a dirt road cutting through palmettos

and wild tamarind trees defending the land

against the sun. Beside the road, a shack

leaning into the wind, on the wooden porch,

crates of avocados and limes, white chickens

pecking at the floor boards, and a man

under the shadow of his straw hat, staring

into the camera in 1914. He doesn't know

within a lifetime the unclaimed land behind

him will be cleared of scrub and sawgrass,

the soil will be turned, made to give back

what the farmers wish, their lonely houses

will stand acres apart from one another,

jailed behind the boughs of their orchards.

He'll never buy sugar at the general store,

mail love letters at the post office, or take

a train at the depot of the town that will rise

out of hundred-million years of coral rock

on promises of paradise. He'll never ride

a Model-T puttering down the dirt road

that will be paved over, stretch farther and

farther west into the horizon, reaching for

the setting sun after which it will be named.

He can't even begin to imagine the shadows

of buildings rising taller than the palm trees,

the street lights glowing like counterfeit stars

dotting the sky above the road, the thousands

who will take the road everyday, who'll also

call this place home less than a hundred years

after the photograph of him hanging today

in City Hall as testament. He'll never meet

me, the engineer hired to transform the road

again, bring back tree shadows and birdsongs,

build another promise of another paradise

meant to last another forever. He'll never see

me, the poet standing before him, trying

to read his mind across time, wondering if

he was thinking what I'm today, both of us

looking down the road that will stretch on

for years after I too disappear into a photo.

Place of Mind

Mist haunts the city, tears of rain fall

from the awnings and window ledges.

The search for myself begins an echo

drifting away the moment I arrive.

From the awnings and window ledges

follow the rain flowing down the streets.

The moment I arrive, I drift away:

Why am I always imagining the sea?

Follow the rain flowing down the streets

vanishing into the mouths of gutters.

Why am I always imagining the sea?

A breath, a wave—a breath, a wave.

Vanishing into the mouths of gutters,

rain becomes lake, river, ocean again.

A breath, a wave—a breath, a wave

always beginning, yet always ending.

Rain becomes lake, river, ocean, again

mist haunts the city, tears of rain fall

always ending, yet always beginning,

the search for myself ends in an echo.