ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 66

Μοντέλο:Kirill Dowidoff

 φωτογραφίες: Alex Bego

ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ - 8

Εξαίρεση στην αντιμετώπιση του προβλήματος αποτελούσαν οι κληρικοί και οι μοναχοί που δεν υπάγονταν στη δικαιοδοσία της κοσμικής αλλά της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης. Ωστόσο, φαίνεται ότι η επισκοπική δικαιοδοσία περιοριζόταν από την παρέμβαση της Αγίας Έδρας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ένοχοι κληρικοί ή μοναχοί ξέφευγαν την τιμωρία που με αυστηρότητα επιβαλλόταν στους λαϊκούς. Γεγονός είναι, ότι στους ιερωμένους δεν επιτρεπόταν να επιβληθεί η ποινή του θανάτου και μάλιστα στην πυρά. Ακόμη και η ανάκριση γινόταν συνήθως με περισσότερο ήπια μέσα και όχι με τις μεθόδους της κοσμικής δικαιοσύνης. Αυτό δημιουργούσε την πεποίθηση, ότι οι κληρικοί όχι μόνο παρουσίαζαν ευκολότερα τη ροπή προς το συγκεκριμένο αμάρτημα αλλά και οι λαϊκοί παρασύρονταν μαζί τους χωρίς να φοβούνται για τις συνέπειες, αφού δεν ανήκαν οι ίδιοι στη δικαιοδοσία του εκκλησιαστικού δικαστηρίου. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση κληρικού παθητικού που κατονόμασε αρχικά έξη συνενόχους, ανάμεσά τους και ευγενείς, ενώ κατά την πορεία της ανάκρισης ο αριθμός των ενόχων διπλασιάστηκε. Σύμφωνα με παπική απόφαση, όσοι κληρικοί συλλαμβάνονταν ως ύποπτοι για σοδομία έπρεπε να παραδίδονται στον επίσκοπο για να κριθούν. Εφαρμόζοντας αυτή την πρακτική ο επίσκοπος του Castello (Βενετίας) Victus Memo καταδίκασε το 1407 τον κληρικό Ιάκωβο Barberio σε ισόβιο εγκλεισμό σε κλουβί κρεμασμένο από το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου, ποινή που ισοδυναμούσε με καταδίκη σε θάνατο. Τελικά ο Ιάκωβος απελευθερώθηκε από φίλους του και φυγαδεύτηκε με αποτέλεσμα να προκηρυχθούν από το Συμβούλιο των Δέκα με το ποσό των 500 λιρών όσοι είχαν συνεργήσει. Αντίθετα, στην περίπτωση του κληρικού Στέφανου Rosso η επισκοπική δικαιοδοσία τέθηκε σε αναστολή και η σχετική ετυμηγορία έμεινε μετέωρη με την παρέμβαση του πάπα, πράγμα που προκάλεσε τις έντονες διαμαρτυρίες και αντιδράσεις του Συμβουλίου των Δέκα. Η πρακτική της παραπομπής των υπόπτων κληρικών στον βενετό επίσκοπο διατυπώνεται ρητά το 1444 στην περίπτωση του κληρικού Ανδρέα Ursin ο που κρατείται pro patiente in crimine sodomie. Επίσης, ένα χρόνο αργότερα, αποφασίζεται να παραδοθεί στον επίσκοπο κρατούμενος κληρικός που με τη δική του καταγγελία είχαν συλληφθεί δύο ένοχοι που εκτελέστηκαν στην πυρά και ένας τρίτος που καταδικάστηκε σε φυλάκιση και εξορία

Και όπως τονίζεται στο σχετικό ψήφισμα, ο επίσκοπος έπρεπε αφού λάβει υπόψη την ωμότητα του εγκλήματος να αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με τον Θεό και την τιμή του κράτους {attenta atrocitate criminis fatiat iustitiam que sit secundum Deum et honorem nostri dominii. Στον πατριάρχη παραπέμπονται και τρεις κληρικοί (διάκονοι) που κατονομάστηκαν μαζί με άλλους λαϊκούς από ανήλικο παθητικό. Ανάλογη είναι η περίπτωση δύο μοναχών που, έχοντας ομολογήσει την ενοχή τους μπροστά στον ηγούμενο και το κολλέγιο, βρίσκονταν έξη μήνες στη φυλακή. Ο ηγούμενος ζήτησε την αποφυλάκισή τους, για να τους επιβάλει την ποινή που προβλεπόταν και το Συμβούλιο αποδέχτηκε το αίτημα.

Aπό τη μεριά της Πολιτείας αφήνεται να διαφανεί δυσπιστία ως προς τη βούληση της εκκλησιαστικής αρχής να προβεί σε παραδειγματική τιμωρία των ενόχων κληρικών, ώστε να μη δημιουργείται σκάνδαλο στους λαϊκούς που αντιμετώπιζαν την αυστηρότητα της κοσμικής δικαιοσύνης. Έτσι, στην περίπτωση της παραπομπής κληρικού {Lucas Sclav onus presbiter), που είχε ομολογήσει την ενοχή του έπειτα από βασανισμό, υπενθυμίζεται στον πατριάρχη της Βενετίας ότι οι ένοχοι λαϊκοί εκτελούνται στην πυρά, αφού το συγκεκριμένο έγκλημα αξίζει αυτή την ποινή σύμφωνα με το παράδειγμα που έδωσε ο Θεός. Ωστόσο, μολονότι τέθηκε πρόταση να υποδειχθεί στον πατριάρχη να κλείσει τον ένοχο κληρικό σε κλουβί {quod illle presbiter ponatur in

cabia pro scelerato pecato commisso et confesso), όπως είχε συμβεί σε άλλη ανάλογη περίπτωση κληρικού το 1418, το Συμβούλιο των Δέκα δεν θέλησε να προσδιορίσει την ποινή αφήνοντας στον πατριάρχη την ελευθερία να κρίνει. Ο εγκλεισμός σε κλουβί [ad finiendum vitam suam in cabia pro terrore aliorum...) υποδεικνύεται και στην περίπτωση άλλου κληρικού, του διακόνου Λουδοβίκου, το 1459. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι και σε άλλες περιπτώσεις είχε επιβληθεί η ποινή αυτή μετά τον αποσχηματισμό των ενόχων κληρικών. Ο αργός και βασανιστικός θάνατος του καταδίκου από εξάντληση αποτελούσε μέθοδο αποφυγής της θανάτωσης με βίαιη πράξη, ενώ ταυτόχρονα ήταν μέσο τρομοκράτησης και παραδειγματισμού των άλλων. Παρ' όλα αυτά, ο πατριάρχης δεν θέλησε να τιμωρηθεί με αυτόν τον τρόπο ο Λουδοβίκος αλλά ζήτησε να φυλακιστεί. Το Συμβούλιο των Δέκα πρότεινε τότε να παραμείνει σιδηροδέσμιος σε ειρκτή με ψωμί και νερό sicut eius demerita et terribile et abhominabile peccatum suum iure optimo requirunt. Ο εγκλεισμός σε κλουβί ως ποινή που επιβαλλόταν σε ενόχους κληρικούς μαρτυρείται και εκτός Βενετίας.

Ενδεικτική είναι η περίπτωση του ιερέα Ανδρέα {presbyter Andreas) στο Ρέθυμνο, που μολονότι είχε καταδικαστεί το 1466 από τον εκεί επίσκοπο ob detestabile Vitium sodomiticum σε πενταετή εξορία με απειλή εγκλεισμού σε κλουβί ad panem et aquam εάν εισερχόταν στην πόλη, εκείνος με την υποστήριξη ορισμένων παρέμενε και κυκλοφορούσε ανέμελα στην πόλη σαν να μη είχε καταδικαστεί, γεγονός που —όπως τονιζόταν— προκαλούσε τη δυσαρέσκεια των καλών πολιτών και αποτελούσε κακό παράδειγμα στους άλλους. Για τον λόγο αυτό του δόθηκε διορία τριών ημερών για να εγκαταλείψει το Ρέθυμνο διαφορετικά θα έπρεπε να εκτελεστεί η ποινή του εγκλεισμού εάν συλλαμβανόταν.

Το ενδεχόμενο πλημμελούς τιμωρίας των κληρικών που είχαν αποδειχθεί ένοχοι εξακολούθησε να απασχολεί την Πολιτεία και μετέπειτα Κατά την παραπομπή του κληρικού Καρόλου, που είχε κατηγορηθεί για σοδομισμό κοριτσιού αλλά δεν είχε ομολογήσει, τονίζεται ότι έπρεπε να λεχθεί στον πατριάρχη με τα κατάλληλα λόγια {cum verbis pertinentibus), ότι ο ένοχος έπρεπε να καταδικαστεί tarn oro honore Dei quam nostri Domimi et pro exemplo aliorum.... Η πρακτική της παραπομπής στον πατριάρχη φαίνεται ότι ατόνησε στα επόμενα χρόνια. Έτσι, το Συμβούλιο των Δέκα αθώωσε το 1470 τον μοναχό Νικόλαο του Τάγματος του Αγίου Στεφάνου που είχε κατηγορηθεί για σοδομία με ανήλικο, ενώ το 1475 καταδίκασε σε ισόβια εξορία τον νεαρό κληρικό Ιερώνυμο, που είχε συλληφθεί ως ενεργητικός και είχε ομολογήσει, με το δικαιολογητικό της νεανικής ηλικίας.

Η γενικά ηπιότερη αντιμετώπιση και η ευνοϊκότερη τύχη των ενόχων κληρικών, που τους παρείχε τη δυνατότητα αποφυγής της θανατικής καταδίκης, οδήγησε ορισμένους λαϊκούς να προφασιστούν την ιδιότητα του κληρικού για να αποφύγουν τις συνέπειες της εκδίκασης της υπόθεσής τους από το κοσμικό δικαστήριο. Ωστόσο, η δικαιοσύνη ήταν αμείλικτη στην περίπτωση που αποκαλυπτόταν η πραγματικότητα.

Μία σχετική υπόθεση αποκαλύφθηκε το 1407. Ο ένοχος ευγενής Βενετός Clarius Contareno όχι μόνο είχε παρουσιαστεί ως κληρικός αλλά είχε επιτύχει να κατοχυρώσει την πλαστή ιδιότητά του με επίσημες νοταριακές πράξεις. Μετά την αποκάλυψη της αλήθειας, όσοι ενέχονταν στην υπόθεση αντιμετώπισαν την αυστηρότητα της δικαιοσύνης. Ο ίδιος ο Clarius Contareno, αφού είχε αποδειχθεί ότι δεν ήταν κληρικός, καταδικάστηκε να θανατωθεί στην πυρά eo modo et forma quibus fuerunt combusti alii sodomite. Αλλά και ο νοτάριος Masius de Fano, που είχε συντάξει το σχετικό πιστοποιητικό {qui falso et contra veritatem testificatus fuit et scripsit in suo prothocollo, quod Clarius Contareno, sodomita, erat clericus), καταδικάστηκε σε παραδειγματική τιμωρία' αφού πρώτα θα περιαγόταν στην πόλη διακηρύττοντας το πταίσμα του, θα κατέληγε ανάμεσα στους δύο στύλους της Πλατείας του Αγίου Μάρκου, όπου θα του έκοβαν το δεξί χέρι και στη συνέχεια θα εξοριζόταν δια βίου. Αυστηρές ποινές επιβλήθηκαν, επίσης, και σε δύο ιερωμένους που είχαν πιστοποιήσει ότι ο Contareno ήταν κληρικός· στον «πριμικήριο» του Αγίου Μάρκου ιερέα Ιωάννη Lauredano, που είχε διαπράξει το ίδιο παράπτωμα με τον προηγούμενο νοτάριο, επιβλήθηκε η στέρηση της ιδιότητας του νοταρίου και ισόβια εξορία, ενώ στον ιερέα Βλάσιο Cathena, εφημέριο του ναού του Αγίου Αεονάρδου, που είχε κάμει ψευδή δήλωση για τη δήθεν ιερωσύνη του Contareno, επιβλήθηκε ισόβια εξορία.

Ν. Γ. Μοσχονάς: Έλεγχος και καταστολή της ερωτικής παρέκκλισης στη Βενετία του 15ου αιώνα
στο Ανοχή και καταστολή στους Μέσους Χρόνους (Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 2002)

ΤΟ ΤΑΤΖΙΚΙΣΤΑΝ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ "ΚΟΛΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ"

Το Τατζικιστάν παραμένει “Κόλαση για τους ομοφυλόφιλους άνδρες”

http://el.globalvoicesonline.org, 30/1/2013

Τα θέματα ομοφυλοφιλίας είναι ταμπού στο Τατζικιστάν. Παρότι εδώ και δεκαπέντε χρόνια η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται αδίκημα, η συντηρητική του κοινωνία επιδεικνύει ακόμα πολύ μικρή ανοχή απέναντι στις σεξουαλικές μειονότητες. Επιπρόσθετα στις ομοφοβικές απόψεις, εκείνα τα σπάνια άτομα που τολμούν να αποκαλύψουν δημόσια τις “αντισυμβατικές” σεξουαλικές τους προτιμήσεις γίνονται εύκολα στόχος σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης, και από την αστυνομία (pdf). Σαν αποτέλεσμα, η κοινότητα των ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και τρανς (ΛΟΑΤ) παραμένει “ένα από τα πλέον κλειστά και μυστικά μέρη της τατζίκικης κοινωνίας”.

Η πρόσφατη συζήτηση στην μπλογκόσφαιρα της χώρας προσφέρει μία σπάνια οπτική στο τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος στο Τατζικιστάν και πως οι κάτοικοι της χώρας αντιμετωπίζουν τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤ.

“Σημαίνει ΠΟΝΟ…”

Η συζήτηση ξεκίνησε, όταν ο blogger Rishdor έγραψε [ru] για ένα περιστατικό βίας στο πανεπιστήμιο του. Οι φοιτητές ανακάλυψαν ότι ένας συμφοιτητής τους ήταν γκέι. Ο Rishdor γράφει [ru]:

Как-то все восприняли это как личную обиду. Гомика решили проучить. Человек 8 однокурсников избили его в туалете. Жестоко избили, у него все лицо и костюм были в крови…

Για κάποιο λόγο, όλοι το πήραν σαν προσωπική προσβολή. Αποφασίστηκε ότι [ο γκέι] πρέπει να πάρει ένα μάθημα. Περίπου οκτώ συμφοιτητές μας τον έδειραν στις τουαλέτες. Τον χτύπησαν άσχημα, υπήρχε πολύ αίμα στο πρόσωπο και τα ρούχα του…

Ανάμεσα σε πολλά άλλα σχόλια κάτω από το άρθρο του blog, ένας αναγνώστης επισημαίνει [ru] ότι το περιστατικό αντανακλά μια διαδεδομένη στάση του κόσμου απέναντι στους ομοφυλόφιλους στο Τατζικιστάν:

[Д]умаю это не первый случай. Пока он в Таджикистане он будет с «этим отношением» сталкиваться. Каждый день. Когда он пойдет в правоохранительные органы за помощью, его выгонят издеваясь, везде его будут встречать с насмешкой, и толпа непонятных молодых людей будут всегда и везде его преследовать.

Мне искренне жаль его.

Πιστεύω πως δεν είναι η πρώτη φορά [που το αγόρι έφαγε ξύλο]. Από τη στιγμή που είναι στο Τατζικιστάν, θα συνεχίζει να αντιμετωπίζει αυτή τη στάση. Κάθε μέρα. Και αν ζητήσει βοήθεια [από την αστυνομία], θα τον διώξουν, χλευάζοντας τον. Όπου κι αν πηγαίνει θα τον αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση και μια παρέα νεαρών θα τον κυνηγάει πάντα και παντού.

Πραγματικά τον λυπάμαι.

Ένας άλλος αναγνώστης, ο Shakha, ρωτάει [ru]:

[П]очему в нашей стране сохраняется такое отношение к геям? Ведь быть геем это уже давно не преступление, за это не предусмотрено никакого официального наказания со стороны государства. И современная наука уже давно доказала, что гомосексуализм – это не какое-то психиатрическое отклонение, которое можно вылечить таблетками (или побиванием камнями, плетями)…

Γιατί είναι τόσο επίμονη αυτή η στάση απέναντι στους ομοφυλόφιλους στη χώρα μας; Το να είσαι γκέι δεν είναι πια αδίκημα, το κράτος δεν τιμωρεί επίσημα ανθρώπους για κάτι τέτοιο. Και η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάποιου είδους ψυχιατρικής διαταραχής που μπορεί να θεραπευτεί με φάρμακα (ή με λιθοβολισμό ή δέσιμο).

Απαντώντας στη δημοσίευση του Rishdor, ένας άλλος blogger, ο Drugoi (Διαφορετικός)γράφει [ru]:

Вы знаете что значит быть геем в Таджикистане? Хуже ничего и не придумаешь!..

БЫТЬ ГЕЕМ ЗНАЧИТ, БЫТЬ НЕПОНЯТЫМ. Почти никем. Это значит, быть обреченным на одиночество и равнодушие даже родных и семьи, друзей, на их презрение и сожаление что ты такой. Попытки убедить тебя, а, скорее себя самих, что это лишь болезнь, как грипп и ее можно и нужно поскорей вылечить.

Это БОЛЬ, СТРАДАНИЯ, ОБИДА, ОДИНОЧЕСТВО, УНИЖЕНИЯ.

Ξέρεις τι είναι να είσαι γκέι στο Τατζικιστάν; Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα χειρότερο!..

ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΚΕΪ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΕΚΤΙΜΟΥΝ! Κανείς. Σημαίνει να είσαι καταδικασμένος στη μοναξιά και την αδιαφορία, ακόμα και από την ίδια σου την οικογένεια και τους φίλους, [σημαίνει] την περιφρόνηση και τον οίκτο τους για αυτό που είσαι. [Σημαίνει] τις προσπάθειες τους να σε πείσουν, ή να πείσουν τους εαυτούς τους, ότι πρόκειται απλώς για ασθένεια και πρέπει να θεραπευθεί το συντομότερο.

Σημαίνει ΠΟΝΟ, ΒΑΣΑΝΑ, ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ, ΜΟΝΑΞΙΑ, ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ.

Σε ένα άλλο απαντητικό δημοσίευμα με τίτλο “Αφήστε ήσυχους τους Γκέι”, ο blogger Fragaria καλεί [ru] τους αναγνώστες:

Хватит лезть в чужую жизнь… Научитесь относиться к человеку как к человеку, а не как к девушке, парню или гею… Принимайте людей такими, какими они уже сформировались. Будьте толерантными. Какая вам разница, с представителем какого пола этот человек предпочитает секс?

Σταματήστε να ανακατεύεστε στις ζωές των άλλων ανθρώπων… Μάθετε να συμπεριφέρεστε στους ανθρώπους σαν ανθρώπους, και όχι σαν κορίτσια, αγόρια ή γκέι… Αποδεχτείτε τους ανθρώπους έτσι όπως έχουν γίνει. Να είστε ανεκτικοί. Γιατί σας νοιάζει εάν κάποιος προτιμά να κάνει σεξ με ένα άντρα ή μία γυναίκα; 

“Κόλαση για ομοφυλόφιλους άνδρες”

Παρόλα αυτά, τα σχόλια των αναγνωστών στο τελευταίο blog καταδεικνύουν ότι τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤ είναι ακόμα πολύ μακριά από τη δημόσια αποδοχή στο Τατζικιστάν.

Ένας ανώνυμος αναγνώστης σχολιάζει [ru]:

Живём в среднековьи или в современном мире, всё равно запретное есть запретное. Не стоит продавать свою веру ради признания этих больных в обществе…

Είτε ζούμε στο Μεσαίωνα είτε στο σήμερα, αυτό που είναι απαγορευμένο είναι απαγορευμένο. Δεν πρέπει να [εγκαταλείπουμε] την πίστη μας αναγνωρίζοντας αυτά τα άρρωστα άτομα σαν μέλη της κοινωνίας…

Ένας άλλος blogger, ο Teocrat, υποστηρίζει [ru] ότι η αποδοχή των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων είναι παρόμοια με την αποδοχή των δικαιωμάτων των κτηνοβατών και των παιδόφιλων. Λέει επίσης ότι “εάν οι γκέι θέλουν να τους αντιμετωπίζουμε όπως όλους τους άλλους, πρέπει να συμπεριφέρονται όπως όλοι οι άλλοι”.

Ο blogger Bachai Sako φτάνει στο σημείο [tj] να αρνηθεί στους γκέι άνδρες τη συμμετοχή στην τατζίκικη κοινωνία:

Гомосексуалисто на точик хастанду, на мусулмон. Онхо одамои касал ё хайвонот.

Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι ούτε Τατζίκοι ούτε Μουσουλμάνοι. Είναι άρρωστοι ή ζώα.

Κάτω από αυτά τα σχόλια, ο Mustafo γράφει [ru]:

Мне с гомосексуалистами в нашей стране как-то не доводилось встречаться. Но судя по коментариям Таджикистан ад для геев.

Δεν είχα την ευκαιρία να συναντήσω ομοφυλόφιλους στη χώρα μας. Αλλά, κρίνοντας από αυτά τα σχόλια, το Τατζικιστάν είναι κόλαση για τους ομοφυλόφιλους.

*********

Tajikistan: LGBT Community Stuck in the Shadows

eurasianet.org/, 23/1/2013

Like many 28-year-olds in Tajikistan, Parviz is married. He and his wife have three children that they adore. But Parviz has a secret he can’t even share with his closest loved ones.

“I got married at age 20 because my family put a lot of pressure on me,” he told EurasiaNet.org, sitting far from prying ears in a quiet corner of Dushanbe’s Botanical Garden. “Soon after, I went to Russia to work at a market in Yekaterinburg. It was there that I first realized that I liked men and I began to go to gay bars and parks where men met.” Tajikistan’s lesbian, gay, bisexual and transgender community (LGBT) remains one of the most closed and secretive parts of Tajik society.

“Homosexuality is contrary to nature,” said an official from the Ministry of Health, who spoke to EurasiaNet.org on condition of anonymity because she is not authorized to speak to the press.

“Although it [homosexuality] has been removed from the [government’s] list of treatable illnesses, many doctors still see it as a disease which can be treated with medicine. I have heard reports of the use of aversion therapy, psychiatric treatment and the use of testosterone-boosting drugs.”

Parviz doesn’t believe anything is wrong with him, but he knows to keep his secret from his relatives and friends. “I cannot tell my family. I’m scared they would not accept me for being who I am and I would bring shame on them,” he said.

Whereas in the Soviet Union homosexuality was punishable by up to five years in prison, in Tajikistan it was de-criminalized in 1998. Though Tajikistan’s criminal code does not prohibit homosexuality and homosexual relationships, LGBT individuals are still singled out for persecution by some officials. A 2011 report on sexual rights in Tajikistan co-written by a coalition of international LGBT rights groups, highlighted widespread police harassment. Thepaper lists regular cases of blackmail, arbitrary arrest and physical violence against LGBT individuals, mostly gay men.

When 23-year-old office worker Said told his best friend that he was gay, he did not realize the mistake he was making. “I trusted him, but he was disgusted and told me I was going to hell,” Said told EurasiaNet.org. Soon after, the police knocked on his family’s door. His father answered and the police asked to speak with Said. “I stepped out in the hallway and they told me that if I did not pay them 1,000 somoni [$210] they would tell my parents about my orientation. What could I do? I paid them the money and they left me alone. I was scared they would come back, so I moved.”

Said considers himself relatively lucky. In 2011, after being subjected to continuous blackmail, a 20-year-old gay flight attendant, Ravshan Uzakov hanged himself, the BBC’s Russian language service reported. And last year in Dushanbe, a gay student was stabbed seven times and later died of his injuries. Police swiftly closed the case and labeled the attack a robbery.

For Parviz, there is only one solution – the relative safety of Russia, where hate crimes against homosexuals occur nevertheless. He is one of hundreds of thousands of Tajik men who travel to Russia annually to find work. “There I have more freedom to pursue the kind of relations I want,” he said.

ΤΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΣ ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 65

μοντέλο: Ángel Gil

φωτογραφία:  Carmelo Blázquez Jiménez

ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ - 7

[...] Η δικαιοσύνη δεν φείδεται ούτε εκείνων που είχαν αποπειραθεί να διαπράξουν σοδομία ή που αποτόλμησαν να εκφραστούν με τρόπο που ήταν ύποπτος για το έγκλημα του σοδομισμού. Πράξεις, χειρονομίες* ή λόγια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι εμπεριείχαν ενέργειες, προτάσεις ή νύξεις με ανήθικο περιεχόμενο συνιστούσαν ενοχοποιητικό στοιχείο ικανό να οδηγήσει κάποιον σε περιπέτειες με τραγικά επακόλουθα. Ακόμη και περιπτώσεις παιδιών που χρησιμοποίησαν αισχρολογίες με σχετικό περιεχόμενο κρίθηκαν με αυστηρότητα, μολονότι είναι πιθανό οι εκφράσεις αυτές να αποτελούσαν στοιχείο του καθημερινού λόγου και μάλιστα μεταξύ παιδιών. Αντίθετα, η χρήση όπλου από το προσβαλλόμενο άτομο εναντίον επίδοξου βιαστή κρίνεται νόμιμη και ο δράστης που είχε ενεργήσει σε άμυνα απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη ακόμη και αν η ενέργεια του προκάλεσε τον φόνο του άλλου.

Διαφορετική ήταν η αντιμετώπιση των ενηλίκων παθητικών, που συμμετείχαν εκούσια στη διάπραξη του εγκλήματος. Στους παθητικούς γενικά επιμεριζόταν μικρότερο μέρος ευθύνης, αφού φαινομενικά ήταν αποδέκτες άσκησης πίεσης από μέρους των ενεργητικών που θεωρούνται οι κυρίως υπεύθυνοι για την «ανόσια» πράξη. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε πρόκληση και από μέρους των παθητικών που εκδήλωναν με αυτόν τον τρόπο την ερωτική τους συμπεριφορά. Αφού με την ίδια ανακριτική διαδικασία εξασφαλιζόταν η ομολογία ή αποδεικνυόταν η ενοχή του κατηγορουμένου, το Συμβούλιο των Δέκα εξέδιδε την καταδικαστική του απόφαση. Η τιμωρία του ενόχου αρχικά ήταν διττή και περιλάμβανε φυλάκιση και εξορία. Μία μαρτυρία του 1422 αναφέρει φυλάκιση για δύο χρόνια in uno carcerum inferiorum και στη συνέχεια ισόβια εξορία. Σε δύο άλλους παθητικούς επιβλήθηκε το 1446 ποινή 25 μαστιγώσεων, φυλάκιση για τρεις μήνες σε χωριστά κελιά και επανάληψη της σωματικής ποινής των 25 μαστιγώσεων. Ωστόσο, η συνηθισμένη τιμωρία που επιβαλλόταν στους παθητικούς ήταν η σωματική ποινή σε συνδυασμό με φυλάκιση και εξορία. Οι ποινές αυτές δεν είναι τυποποιημένες και σταθερές αλλά διαφοροποιούνται κατά περίπτωση.

Για παράδειγμα, ενώ το 1447 ο Θωμάς Velutarius τιμωρήθηκε με 5 μαστιγώσεις, φυλάκιση δύο χρόνων και πενταετή εξορία, στον Πέτρο Martini επιβλήθηκε το 1456 ποινή 50 μαστιγώσεων, φυλάκιση δύο χρόνων και δεκαετής εξορία. Σε άλλη περίπτωση το 1460 αποφεύχθηκε η επιβολή σωματικής ποινής και επιβλήθηκε φυλάκιση μόνο έξη μηνών και εξορία, με τη διευκρίνιση ότι εάν συλλαμβανόταν ως παραβάτης του όρου της εξορίας θα φυλακιζόταν για ένα χρόνο και θα εξοριζόταν πάλι. Τον ίδιο χρόνο επιβλήθηκε σε επτά ενόχους ερήμην και σε δύο που είχαν ομολογήσει την ενοχή τους η ποινή πενταετούς εξορίας (πάντα με τη διευκρίνιση της φυλάκισης για ένα έτος και νέας εξορίας εάν συλλαμβάνονταν ως παραβάτες) και σε ένα ακόμη η ποινή δεκαετούς εξορίας με τους ίδιους όρους**. Η σωματική ποινή 25 μαστιγώσεων σε συνδυασμό με δύο χρόνια εξορίας επιβλήθηκε το 1464 σε άλλον ένοχο και η μαστίγωση ορίστηκε να εκτελεστεί in camera tormenti' αποφασίστηκε επίσης ότι εάν συλλαμβανόταν ως παραβάτης θα φυλακιζόταν πάλι για ένα χρόνο και θα μαστιγωνόταν άλλες 25 φορές, ενώ όποιος θα τον συλλάμβανε θα αμειβόταν με 50 λίρες από την περιουσία του καταδίκου. Η ίδια σωματική ποινή αλλά δεκαπενταετής εξορία επιβλήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα σε άλλον παθητικό, ενώ σε νεαρό παθητικό ηλικίας δεκαοκτώ ετών επιβλήθηκε το 1474 απλή ποινή 25 μαστιγώσεων. Γι' αυτόν ειδικότερα είχε αντιπροταθεί, εφόσον ήταν ενήλικος {attenta eius grandi etate), να ρινοτμηθεί στον ίδιο τόπο και την ίδια ώρα που ο ενεργητικός συνεργός του θα αποκεφαλιζόταν και θα καιγόταν στην πυρά και να παραμείνει μία ώρα σε κοινή θέα για παραδειγματισμό.

Διαφορετικού τύπου ήταν η ποινή που επιβλήθηκε σε ένα δούλο παθητικό το 1446. Αποφασίστηκε η μαστίγωση του ενόχου κατά τη διαδρομή από τον Άγιο Μάρκο μέχρι το Ριάλτο, η τριπλή σφράγιση του προσώπου του με «πύρινες σφραγίδες» στις παρειές και στο μέτωπο, που έπρεπε να εκτελεστεί ανάμεσα στους δύο στύλους του Αγίου Μάρκου {in medio duarum columnarum bulletur tribus bullis igneis in genis et fronte) και τέλος η άμεση απομάκρυνσή-του απο τη Βενετία, ενώ εάν τυχόν θα επέστρεφε στη Βενετία θα ξανασφραγιζόταν. Ηπιότερη ήταν η ποινή που επιβλήθηκε στον Παύλο από το Δυρράχιο- ο ένοχος έπρεπε να οδηγηθεί δέσμιος από τη φυλακή ως την εκκλησιά του Αγίου Φαντίνου και να υποστεί μαστίγωση στη διαδρομή από το καμπαναριό της μέχρι το καμπαναριό της εκκλησιάς του Αγίου Αγγέλου, ενώ στη συνέχεια θα εξοριζόταν για δέκα χρόνια. Η απλή διαπόμπευση εφαρμόστηκε επίσης ως παραδειγματική τιμωρία σε παθητικούς. Το 1480 δύο παθητικοί, συνεργοί του ενεργητικού Φραγκίσκου Corvato που είχε καταδικαστεί σε διαπόμπευση και θάνατο, καταδικάστηκαν και αυτοί σε διαπόμπευση και ισόβια εξορία. Αφού τους περιέφεραν στην πόλη ντυμένους με κίτρινο μανδύα (tella zalla) και με τον κήρυκα να διαλαλεί το έγκλημά τους, υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν την εκτέλεση του Φραγκίσκου και στη συνέχεια οδηγήθηκαν με βάρκα εκτός Βενετίας, με απειλή κάθειρξης σε περίπτωση παραβίασης της εξορίας. Στα τέλη του αιώνα αποφασίστηκε να εφαρμοστεί αυστηρότερη τακτική με την εξομοίωση των ποινών των ενήλικων παθητικών αντρών και γυναικών με εκείνες που επιβάλλονταν στους ενεργητικούς. Σύμφωνα με σχετικό ψήφισμα του Συμβουλίου των Δέκα, οι παθητικοί άντρες με ηλικία μεγαλύτερη των είκοσι ετών και οι γυναίκες πάνω από δεκαοκτώ ετών υπόκεινταν στην ποινή του θανάτου. Απέναντι στους ανήλικους παθητικούς η δικαιοσύνη θεωρητικά εξαντλούσε κάθε δυνατότητα επιείκειας. Όπως αναφέρθηκε πρωτύτερα και για τους ενεργητικούς, το ελαφρυντικό της «μη νόμιμης ηλικίας» αποτελούσε βασικό κριτήριο για την απαλλαγή των ανηλίκων, αφού ως ανώριμα παιδιά ενεργούσαν άκριτα και ανεύθυνα. Η απόφαση του Συμβουλίου των Δέκα της 20 Σεπτεμβρίου 1424, για την άρση της ατιμωρησίας των ανηλίκων, μολονότι αναφέρεται γενικά στους ανηλίκους, αφήνει να εννοηθεί ότι έχει αφετηρία την περίπτωση των παθητικών. Στην περίπτωση των ανήλικων παθητικών που ήταν μικρότεροι των δέκα ετών το Συμβούλιο είχε τη δυνατότητα να προβεί κατά την κρίση του στην απαλλαγή τους, εφόσον ήταν παιδιά (tamquam pueri) και κατά συνέπεια δεν είχαν πλήρη ευθύνη για την πράξη τους. Η συνηθισμένη ποινή που επιβαλλόταν στους ανήλικους παθητικούς ήταν η μαστίγωση. Ήδη πριν από το ψήφισμα του 1424 έχει καταγραφεί περίπτωση τιμωρίας ανηλίκου με την επιβολή σωματικής ποινής. Η ποινή διαφοροποιείται στα μετέπειτα χρόνια κατά περίπτωση. Το 1433 επιβλήθηκε σε ανήλικο (minorem etatis) παθητικό ποινή 50 μαστιγώσεων, φυλάκισης δύο χρόνων και ισόβιας εξορίας. Στα επόμενα χρόνια οι ποινές μετριάζονται.

Με εξαίρεση μία περίπτωση, όπου επιβλήθηκε μικτή ποινή 12 μαστιγώσεων και τριών μηνών φυλάκισης, απαντούν μία περίπτωση με ποινή 15 μαστιγώσεων, μία με ποινή 20 μαστιγώσεων και πέντε με ποινή 25 μαστιγώσεων. Σε δύο άλλες περιπτώσεις η σωματική ποινή των 25 μαστιγώσεων συνοδεύεται από τρίμηνη φυλάκιση ή εγκλεισμό σε απομόνωση, σε δεκαπενταετή παθητικό επιβλήθηκε το 1477 αντίστοιχη σωματική ποινή και εξορία, ενώ σε δεκατετράχρονο ευγενή, επιβλήθηκε τον ίδιο χρόνο μόνο πενταετής εξορία. Αντίθετα, επιείκεια χαρακτηρίζει την τιμωρία του ανήλικου παθητικού Βερναρδίνου, που του επιβλήθηκε η ποινή 15 μαστιγώσεων. Εξάλλου, η μικρή ηλικία εντεκάχρονου παθητικού επηρέασε το 1474 την απόφαση να τιμωρηθεί secundum etatem, όπως τονίζεται στη σχετική απόφαση, με 10 μόνο μαστιγώσεις.

Μια διαφορετική λογική εκφράζεται το 1459 με την αποφυγή της επιβολής σωματικής ποινής και τιμωρία του ενόχου με φυλάκιση ενός έτους και εξορία. Η απόφαση αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ως αυστηρότερη σε σχέση με τη σωματική ποινή, μολονότι δηλώνεται ότι επιβλήθηκε considerata tenera etate, είναι ωστόσο σημαντικό ότι απορρίφθηκε πρόταση για επιβολή της θανατικής ποινής στον ανήλικο παθητικό.

Η σωματική ποινή συνήθως έπρεπε να εκτελεστεί στην αίθουσα των βασανιστηρίων και στον εκτελεστή της ποινής υπενθυμιζόταν ότι έπρεπε να προβεί στη μαστίγωση του ανηλίκου έχοντας υπόψη την ηλικία του (quod frustet eum secundum etatem). Βέβαια, απαντούν επίσης προτάσεις με περισσότερη εκζήτηση, που αποβλέπουν στην παραδειγματική τιμωρία του ενόχου. Για παράδειγμα, το 1465 είχε προταθεί η ποινή της μαστίγωσης του ανήλικου Ιωάννη να εκτελεστεί in camera αλλά presente pâtre suo1^. Άλλοτε, πάλι, προτάθηκε χωρίς να γίνει αποδεκτή από την πλειοψηφία η επιβολή μέτριας ποινής 10 μαστιγώσεων μέσα στη φυλακή και η διαπόμπευση με περιφορά του καταδίκου από τους φύλακες επί δύο Σάββατα και δύο Τετάρτες ντυμένου με κίτρινο μανδύα και με ακάλυπτο το πρόσωπο σε πολυσύχναστα σημεία της πόλης, ώστε να τον δουν όλοι (quod ab omnibus videatur), ενώ στο μεταξύ θα έπρεπε να μένει στον προθάλαμο της φυλακής. Επίσης απορρίφθηκε το 1468 ανάλογη πρόταση διαπόμπευσης άλλου ανήλικου παθητικού. Σύμφωνα με την πρόταση ο ένοχος θα ντυνόταν με κίτρινο μανδύα (vestiat clamidem coloris calli) και για δέκα συναπτά χρόνια θα ήταν υποχρεωμένος να περιφέρεται συγκεκριμένη ώρα στο κέντρο της πόλης, με ποινή κάθειρξης ενός έτους σε αντίθετη περίπτωση. Είναι φανερό, ότι στις περιπτώσεις ανηλίκων υπερίσχυσε η άποψη επιβολής σωματικής ποινής και εξορίας αλλά όχι ο διασυρμός του ενόχου.

* Ο Γεώργιος από τη Μεθώνη, που συγκατοικούσε με δύο άλλους Έλληνες ύποπτους για σοδομία, ήταν το 1446 στη φυλακή επειδή ένα παιδί είχε καταγγείλει ότι το χάιδεψε στο πρόσωπο με την πρόθεση να το φιλήσει (d'ictus Georgius posuit sibi manum supra personam pro volendo osculari eum). Όμως, έπειτα από επιμελή ανάκριση βρέθηκε αθώος και αποφυλακίστηκε έχοντας μείνει στη φυλακή δύο μήνες και είκοσι μέρες· ASV, Consiglio dei Dieci, Parti miste, reg. 13, φ. 27v, 30 Μαρτίου 1446

* Καταδικάζονται με πενταετή εξορία ο Έλληνας Νικόλαος Bono, ο Αλοΰσιος Barbaro, …

Ν. Γ. Μοσχονάς: Έλεγχος και καταστολή της ερωτικής παρέκκλισης στη Βενετία του 15ου αιώνα
στο Ανοχή και καταστολή στους Μέσους Χρόνους (Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 2002)

ΓΑΜΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ 5

Διχασμένοι οι Γάλλοι για τον γάμο των ομοφυλοφίλων
gr.euronews.com, 29/1/2013
Υπέρ και κατά. Χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα εδώ και μήνες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στη Γαλλία υπερασπίζονται τις απόψεις τους γύρω από το καυτό ζήτημα του γάμου των ομοφυλοφίλων.
Το επίμαχο νομοσχέδιο αποτελεί προεκλογική δέσμευση του Σοσιαλιστή Προέδρου Φρανσουά Ολάντ. Ήδη 8 ευρωπαικές χώρες έχουν αναγνωρίσει το αντίστοιχο δικαίωμα την ώρα που οι Γάλλοι παραμένουν διχασμένοι.
Το 65% του κόσμου υποστηρίζει την νομιμοποίηση του γάμου για όλους αλλά και την αναγνώριση ίσων προνομίων για τους ομοφυλόφιλους.
Το δικαίωμα του γάμου για άτομα του ιδίου φύλου είναι αναγωρισμένο νομικά ήδη στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Νορβηγία, την Σουηδία, την Ισλανδία και την Δανία. Το γαλλικό νομοσχέδιο θυμίζει σε πολλά την νομοθεσία αυτών των χωρών.
Συγκεκριμένα, το άρθρο 143 θα δίνει το δικαίωμα σε ομοφυλόφιλους να ενώνονται με τα δεσμά του γάμου αλλά και να υιοθετούν παιδιά. Όπως ακριβώς και τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια θα μπορούν είτε να υιοθετήσουν μαζί ή ο ένας εκ των δύο θα έχει τη δυνατότητα να υιοθετήσει το παιδί του άλλου.
Την ίδια ώρα ένας Γάλλος θα είναι ελεύθερος να παντρευτεί άτομο του ίδιου φύλου από άλλη χώρα αλλά και δύο άτομα χωρίς γαλλική υπηκοότητα θα μπορούν να παντρευτούν σε γαλλικό έδαφος ακόμα κι αν η χώρα τους δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα.
Το παιδί σύμφωνα με το υπάρχον νομοσχέδιο δεν παίρνει αυτόματα το όνομα του πατέρα αλλά και των δύο γονιών με αλφαβητική σειρά, μία διάταξη που αναμένεται να διαφοροποιηθεί.
Το βασικό επιχείρημα των πολέμιων του γάμου των ομοφυλοφίλων έχει να κάνει κυρίως με την υιοθεσία.
Πρόκειται για ένα καυτό ντιμπέιτ όπου οι δύο πλευρές υποστηρίζουν με πάθος τις απόψεις τους.
Στη Γαλλία δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 49% του κόσμου είναι υπέρ των ίσων δικαιωμάτων για την ανατροφή ή υιοθεσία παιδιών.
Κι αυτό ακριβώς το σημείο είναι που διχάζει καθώς ο γάμος των ομοφυλοφίλων δεν δύναται να αποσυνδεθεί από το δεύτερο δηλαδή την υιοθεσία των παιδιών.
Ένα ακόμα καυτό σημείο παραμένει η ιατρικώς υποβοηθούμενη σύλληψη που δεν συμπεριλαμβάνεται στο νομοσχέδιο. Αναμένεται να συζητηθεί τον ερχόμενο Μάρτιο στα πλαίσιο ενός άλλου νομοσχεδίου που θα αφορά στην οικογένεια και την βιοηθική.
Προς το παρόν η τεχνολογία της εξωσωματικής γονιμοποίησης χρησιμοποιείται στη Γαλλία μόνο για ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που δεν μπορούν να συλλάβουν με φυσιολογικό τοκετό την ώρα που σε 9 γειτονικές χώρες ισχύει για όλους.

Στο Βέλγιο τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια από τη Γαλλία για να αποκτήσουν παιδί
gr.euronews.com, 29/1/2013
Έξι χρόνια εχουν περάσει από τη θέσπιση νόμου που επιτρέπει σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια γυναικών να αποκτούν παιδί στο Βέλγιο με τη διαδικασία της τεχνητής γονιμοποίησης στο ενα μέλος και στη συνέχεια την υιοθεσία του παιδιου από το δεύτερο μέλος τους ζευγαριού.
Από τότε όλο και περισσότερα ζευγάρια από τη Γαλλία περνούν τα σύνορα προκειμένου να αποκτήσουν αυτό που στη χώρα τους μέχρι σήμερα απαγορεύεται.
Περισσότερα από 2000 παιδιά με καταγωγή από τη Γαλλία έχουν ήδη γεννηθεί στη γειτονική χώρα με αυτό τον τρόπο.
Αυτό το ζευγάρι γυναικών έρχεται από ένα προάστιο του Παρισίου αφού κατάφεραν να κλείσουν το πρώτο τους ραντεβού στην κλινική Έρασμος στις Βρυξέλλες.
“Εδώ και πάνω από ένα χρόνο ασχολούμαστε με αυτό και βρήκαμε την κλινική στο Ίντερνετ. Κάναμε λοιπόν το πρώτο αίτημα τον Ιούνιο- γιατί δεν μπορουμε να κάνουμε πάνω από δύο αιτήσεις μέσα σε ένα χρόνο και κλείσαμε ένα ραντεβού το Δεκέμβριο. Μία πρωτοφανής ευκαιρία για μας”.
Από τότε που τα κέντρα γονιμότητας στο Βέλγιο άρχισαν να εφαρμόζουν αυτή την πρακτική, έχουν γίνει τόσο δημοφιλή στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και από άλλες περιοχές της Ευρώπης που αδυνατούν να τα εξυπηρετήσουν όλα.
“Εδώ και 10 χρόνια έχουμε αποφασίσει να περιορίσουμε τα αιτήματα που έρχονται από τη Γαλλία και ειδικά όσον αφορά τη δωρεά σπέρματος γιατί- και αυτό ισχύει στο κέντρο μας- δουλεύουμε με τη δική μας τράπεζα σπέρματος και οι δότες είναι περιορισμένοι” είπε η επικεφαλής της κλινικής Αν Ντελμπέρ.
Το πρώτο βήμα αυτή της χρονοβόρας και ακριβής διαδικασίας είναι η συνάντηση με την ψυχολόγο που προσφέρει από την πλευρά της τη δική της υποστήριξη στους επίδοξους γονείς.
“Σκοπός δεν είναι να ψάξουμε τι δεν πάει καλά με τα άτομα που έρχονται σε μένα αλλά να σκεφτούμε μαζί συγκεκριμένες ερωτήσεις που αναπόφευκτα θα τεθούν από το παιδί σε ένα πλαίσιο στο οποίο θα μάθει να ζει” είπε η ψυχολόγος Σαντάλ Λαρουέλ.
Μετά τη συζήτηση με την ψυχολόγο, οι δύο γυναίκες δεν σκέφτονται την αντιπαράθεση για το νόμο στη Γαλλία αλλά κυρίως τις νέες ευθύνες που βλέπουν μπροστά τους.
“Νιώθω ανακουφισμένη γιατί σκέφτομαι ότι η συνέντευξη δεν πήγε τόσοσ άσχημα. Προσπαθήσαμε να είμαστε ειλικρινείς και νομίζω ότι η ψυχολόγος μας έδωσε κάπιες μικρές συμβουλές για τη συνέχεια στην περίπτωση φυσικά που τελικά καταλήξουμε να αποκτήσουμε ένα παιδί”.
“Εάν ο νόμος περάσει, θα μπορέσω να υιοθετήσω το παιδί και να είμαι πραγματικά και εγώ γονιός να έχω δικαιωμα στη διαπαιδαγώγησή του, να μπορώ να είμαι εκεί για αυτό γιατί σε τελικά ανάλυση εγώ θα το έχω μεγαλώσει, θα το έχω αγαπήσει και δεν θα βρεθεί με οποιονδήποτε”.

Στην Εθνοσυνέλευση οι γάμοι των γκέι
politis-news.com, 29/1/2013
Αρχίζει στη γαλλική Εθνοσυνέλευση η συζήτηση επί του νομοσχεδίου της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης του Φρανσουά Ολάντ που δίνει στα ζευγάρια ομοφυλόφιλων το δικαίωμα στο γάμο και την υιοθεσία παιδιών.
Οι Σοσιαλιστές και οι σύμμαχοί τους διαθέτουν την απαιτούμενη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση για να καταστήσουν τη Γαλλία τη 12η χώρα παγκοσμίως που νομιμοποιεί τους γάμους των ομοφυλόφιλων.
Οι αντίπαλοι της νομοθεσίας -κοινωνικές ενώσεις, Καθολική Εκκλησία και η γαλλική Δεξιά- προχώρησαν στα μέσα Ιανουαρίου σε επίδειξη δύναμης έναντι του Φρανσουά Ολάντ με μία «κάθοδο των μυρίων» στους δρόμους του Παρισιού.
Έως και 800.000 διαδηλωτές κατέκλυσαν τη γαλλική πρωτεύουσα στις 13 Ιανουαρίου, πολλοί καταφθάνοντας με τρένα και λεωφορεία από όλα τα σημεία της Γαλλίας. Ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση στους οκτώ μήνες που μετρά η προεδρία του Φρανσουά Ολάντ και μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις της τελευταίας δεκαετίας στη Γαλλία.
Οι αριθμοί τους σαφώς ξεπερνούν τους υπερμάχους της νομοθεσίας, που διαδήλωσαν εκ νέου στο Παρίσι την περασμένη Κυριακή υπό το σύνθημα «τα ίσα δικαιώματα δεν είναι απειλή».  Η διαδήλωση προσέλκυσε περίπου 400.000 άτομα.
Ο όγκος των κινητοποιήσεων κατά της νομοθεσίας και η εκστρατεία του «όχι» εξέπληξε πολλούς στη Γαλλία. Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι ποσοστό 55-60% υποστηρίζει τους γάμους των ομοφυλόφιλων. Στο 50% το ποσοστό σε ό,τι αφορά τις υιοθεσίες.
Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές διαθέτουν την πλειοψηφία στη γαλλική Εθνοσυνέλευση και το νομοσχέδιο υποστηρίζεται επίσης από Πρασίνους, Κομμουνιστές και ορισμένους κεντρώους. Εκτιμάται ότι θα έχει καταστεί νόμος του κράτους περί τα μέσα του 2013.
Η νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων αποτέλεσε προεκλογική δέσμευση του Φρανσουά Ολάντ.

ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ - 6

Ιδιαίτερα σκληρή είναι η τιμωρία που επιβαλλόταν στους ενόχους βιασμού. Στις ποινές, που είχαν στόχο όχι μόνο την τιμωρία του ενόχου αλλά και τον παραδειγματισμό του κοινού, περιλαμβανόταν η διαπόμπευση, ο ακρωτηριασμός και στη συνέχεια η θανατική ποινή. Μία πρώιμη μαρτυρία, του έτους 1426, αναφέρεται στο έγκλημα που διέπραξε ο ευγενής Ανδρέας Dandolo ο οποίος πήρε με τη βία ένα νέο στο κανάλι του Ριάλτο και τον βίασε [qui vim cepit unum iuvenem in canali publico Rivoalti et commisisse sodomicium). Έχοντας εξαφανιστεί μετά την πράξη του, για να διαφύγει την εκτέλεση, καταδικάστηκε ερήμην σε ισόβια εξορία απο τη Βενετία, τα βενετικά εδάφη και τα βενετικά πλοία και σε περίπτωση που συλλαμβανόταν θα του επιβάλλονταν όσα προβλέπονταν για την περίπτωση' διαπόμπευση, ακρωτηριασμός και τελικά θάνατος στην πυρά. Η σχετική απόφαση προσδιορίζει με λεπτομέρεια τη διαδικασία της εκτέλεσης της ποινής. Ο ένοχος έπρεπε να οδηγηθεί με πλωτό μέσο και με ένα κήρυκα να διακηρύττει το έγκλημά του (cridanteprecone culpam suam) έως την όχθη του καναλιού, όπου είχε διαπραχθεί το έγκλημα' εκεί θα του έκοβαν το δεξί χέρι και στη συνέχεια με το κομμένο χέρι κρεμασμένο στο λαιμό του θα τον οδηγούσαν οδικά απο τον δρόμο του Ριάλτο στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, στον τόπο των εκτελέσεων ανάμεσα στους δύο στύλους {ad locum iustitie in medio duarum columnarum), όπου θα θανατωνόταν στην πυρά. Με αυστηρή πολλαπλή ποινή τιμωρήθηκε επίσης ο βαρκάρης του Dandolo, Oselus, που ήταν συνεργός του. Και σ' αυτόν επιβλήθηκε αντίστοιχη εξορία, ενώ σε περίπτωση σύλληψης θα τον οδηγούσαν στο ίδιο σημείο, όπου θα του έκοβαν το δεξί χέρι και στη συνέχεια ανάμεσα στους δύο στύλους θα του εξόρυσσαν τα μάτια επιπρόσθετα υποχρεωνόταν να μη απομακρυνθεί απο τη Βενετία με την απειλή επιβολής ενός έτους φυλάκισης σε περίπτωση που συλλαμβανόταν ως παραβάτης. Με την ίδια απόφαση οριζόταν αμοιβή 5.000 λιρών που θα κατέβαλε το Δημόσιο σε όποιον παρέδιδε τον Dandolo.

Τέλος, με το σκεπτικό ότι ο βιασμός που διαπράχθηκε απο τον Dandolo είναι βδέλυγμα για τον Θεό και τον κόσμο και ότι γι' αυτό έπρεπε να γίνει σε όλους γνωστό το γεγονός, αποφασίστηκε να ανακοινωθεί η δίκη στο Ριάλτο, όπου γίνονταν οι δημόσιες ανακοινώσεις {Cum iste casus Sodomien et violentie commissus per ser Andream Dandulo ser lacobi sit abominabilis Deo et mundo et ut omnibus sit manifestum, vadit pars quod in scalis Rivoalti publicetur processus contra eum factus...). Το ίδιο επίσης αποφασίστηκε για την περίπτωση του βαρκάρη. Διαπόμπευση και θάνατος στην πυρά επιβλήθηκε το 1452 στην περίπτωση ενός σκλάβου που βίασε τετράχρονο αγόρι. Στη μητέρα, που είχε καταγγείλει το γεγονός και είχε παρουσιάσει το παιδί, δόθηκαν 100 λίρες για την περίθαλψή του {pro medicando puerum) και σ' εκείνους, που συνέλαβαν τον δράστη ενώ προσπαθούσε να φύγει, δόθηκε αμοιβή 150 λιρών.

Βαρύτερο περιστατικό αποτέλεσε το 1462 ο βιασμός ενός δωδεκαετούς, του Ανδρέα της Agnelina, υπηρέτη στο πανδοχείο «Pavone» στο Ριάλτο. Το παιδί είχε βιαστεί βάναυσα σε δωμάτιο του πανδοχείου με αποτέλεσμα να πεθάνει. Ένοχος ήταν ο Βαρθολομαίος de Brixia, κουρέας, που εργαζόταν στην ίδια περιοχή. Ο δράστης εξαφανίστηκε από τη Βενετία και το Συμβούλιο των Δέκα αποφάσισε να ενημερωθούν οι Αρχές των πόλεων της βενετικής ενδοχώρας, ώστε να κινητοποιηθούν για την ανεύρεση και σύλληψή-του. Τελικά η υπόθεση εκδικάστηκε ερήμην και ο Βαρθολομαίος καταδικάστηκε να μείνει εξόριστος από τη βενετική επικράτεια. Αν συλλαμβανόταν, θα του επιβαλλόταν ακρωτηριασμός του χεριού που έπρεπε να εκτελεστεί μπροστά στο πανδοχείο, όπου είχε διαπράξει το έγκλημα, και στη συνέχεια θα τον οδηγούσαν στον συνηθισμένο τόπο εκτελέσεων για να καεί ζωντανός {ubi vivus comburatur). Η καταδικαστική απόφαση θα έπρεπε να ανακοινωθεί in scalis Rivoalti και εκείνος που θα τον παρέδιδε ζωντανό θα αμειβόταν με 1.000 λίρες από το Δημόσιο. Αντίστοιχη ποινή —εξορία απο τη βενετική επικράτεια και τα βενετικά σκάφη και αν συλληφθεί θάνατος στην πυρά— επιβλήθηκε το 1466, επίσης ερήμην, στον Αλοΰσιο (ή Λουδοβίκο) de Anselmis, που είχε διαπράξει sodomitium violentum cum puer ο, καθώς και στον Αντώνιο de Larpa, για το ίδιο αδίκημα, ενώ σε όποιον θα παρέδιδε τον καθένα απο αυτούς επιδικαζόταν το ποσό των 500 λιρών. Είναι φανερό, ότι το έγκλημα του βιασμού ανηλίκων προκαλούσε την απέχθεια του κοινού και γι' αυτό η θανατική ποινή επιβαλλόταν με τη σκληρότερη εκδοχή της' οι ένοχοι έπρεπε να καούν ζωντανοί. Στις περιπτώσεις μάλιστα των δύο τελευταίων δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση να εκτελεστούν με αποκεφαλισμό και μετά να καούν, όπως γενικά ίσχυε για τους σοδομιστές.

Παρ' όλα αυτά, σε περιπτώσεις που ο κατηγορούμενος δεν είχε ομολογήσει την ενοχή-του η καταδικαστική απόφαση ήταν συγκρατημένη. Στον Ματθαίο Iacobi de Carpo, που είχε κατηγορηθεί το 1475 de sodomicio per vim και δεν είχε ομολογήσει, επιβλήθηκε ισόβια κάθειρξη, ενώ απορρίφθηκε πρόταση επιβολής της θανατικής ποινής.

Μια ιδιότυπη αντιμετώπιση του ζητήματος εμφανίζεται στην υπόθεση του βιασμού ενός εφήβου το 1452. Ως δράστες καταγγέλθηκαν δύο άτομα, ο Μαρτινέλλος, γιος του Ιωάννη Martini, και ο Ιωάννης Briti από τη Βερόνα. Ο πρώτος, που είχε συλληφθεί και ανακριθεί με βασανισμό, κατόρθωσε τη νύχτα να δραπετεύσει από τη φυλακή, ενώ ο άλλος είχε διαφύγει τη σύλληψη. Αντίθετα με άλλες προτάσεις, που δεν έγιναν τελικά αποδεκτές, αποφασίστηκε να μη ανακοινωθεί τίποτα σχετικά με την υπόθεση, ούτε να προκηρυχθούν οι δράστες, αλλά να ενημερωθούν μυστικά οι κατά τόπους βενετοί ρέκτορες, οι κυβερνήτες των βενετικών γαλερών και άλλοι ότι θα έπρεπε με περίσκεψη και επιμέλεια να ερευνήσουν για να συλλάβουν τον Μαρτινέλλο και να τον στείλουν δέσμιο στη Βενετία.

Όπως διαπιστώνεται, οι βιασμοί ανήλικων παιδιών και εφήβων δεν ήταν πολύ σπάνιο φαινόμενο. Το πιθανότερο είναι, ότι πολλά περιστατικά δεν γνωστοποιήθηκαν και δεν έφτασαν στη δικαιοσύνη. Σε αρκετές περιπτώσεις τα θύματα αγρεύονται στον δρόμο με άσκηση βίας. Στις 26 Νοεμβρίου του 1426, την ώρα του εσπερινού [circa horam Avemarië), ένα δεκάχρονο αγόρι πιάστηκε στον δρόμο από ένα άγνωστο που το οδήγησε στη αυλή Gradonico, όπου το βίασε. Το Συμβούλιο των Δέκα όρισε αμοιβή 4.000 λιρών σε όποιον καταγγείλει τον δράστη που θα του δίνονταν από την περιουσία εκείνου ή από το Δημόσιο, αν δεν συλλαμβανόταν, ενώ σε περίπτωση που ο καταδότης βαρυνόταν με κάποια ποινή θα απαλλασσόταν και θα έπαιρνε 2.000 λίρες.

Ανάλογη ήταν η περίπτωση του ανήλικου Ιερώνυμου Zane90. Ένα ακόμη τραγικό περιστατικό μαρτυρείται το 1462. Ο οκτάχρονος Βερναρδίνος, γιος του ευγενή Φραγκίσκου Barbo, ενώ έπαιζε μπάλα στο Μουράνο, παραπλανήθηκε απο δύο άτομα, τον Αντώνιο Sabba και τον Αντώνιο Berengo, που με την πρόφαση ότι θα του αγόραζαν αχλάδια ( velie dictopuero emere depiris) τον οδήγησαν στο υπόστεγο μιας εκκλησιάς, όπου τον βίασαν διαδοχικά. Οι δύο ένοχοι εξαφανίστηκαν. Το ίδιο έγινε και μετά την επίθεση {inhonestum et turpem insultum) δύο άλλων ατόμων, του Βίκτορα γνωστού με το παρανόμι Sagita και ενός άγνωστου φίλου του, εναντίον του ανήλικου Ιάκωβου Landò, σ' ένα γεφύρι στην περιοχή Santa Croce.

Ν. Γ. Μοσχονάς: Έλεγχος και καταστολή της ερωτικής παρέκκλισης στη Βενετία του 15ου αιώνα
στο Ανοχή και καταστολή στους Μέσους Χρόνους (Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 2002)