ΟΙ... ΦΥΣΙΚΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΖΟΥΤΖΕΔΕΣ

[…] Σ’ αυτό βέβαια δε διαφέρει [ο αστυνομικός Γ.] απ’ τους αντιστασιακούς φίλους μου, που θεωρούν ενοχλητική τη συνύπαρξη ταλέντου και ομοφυλοφιλίας, ιδίως όταν πρόκειται για κάποιον που διεκδικεί μιάν απ’ τις πρώτες θέσεις στον τομέα τους, θέσεις που θεωρούν ότι τους ανήκουν... φυσικώ δικαιώματι. 

Αυτό που τους εξοργίζει περισσότερο είναι ότι έχω ενδιαφέρουσα ερωτική ζωή, πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ’ τη δική τους. Γιατί και την ερωτική ηδονή τη θεωρούν αποκλειστικά δικό τους προνόμιο, και οι μόνοι ομοφυλόφιλοι τους οποίους αποδέχονται είναι εκείνοι που καταπνίγουν τις ανθρώπινες ερωτικές ορμές τους, που τις εξιδανικεύουν, που τις κάνουν, ας πούμε, Τέχνη. Ή αυτοί που δέχονται να παίξουν το ρόλο του παλιάτσου ή μάλλον του τζουτζέ. Σάμπως αυτός δεν ήταν κι ο ρόλος του τζουτζέ πλάι στους αυτοκράτορες; Τους έσερνε όσα δεν μαζεύει η σκούπα, τους κορόιδευε, τους παρωδούσε. Κι οι αυτοκράτορες γελούσαν. Η υπερβολή σκότωνε την αλήθεια. Ποιος δίνει σημασία σ’ αυτά που λέει ένας τζουτζές; 

Κώστας Ταχτσής: Το φοβερό βήμα (Εξάντας, 1989)