Η φωτισμένη μερίδα των αστών των μεγαλουπόλεων έχει ξεπεράσει προ πολλού τις στενές λανθασμένες αντιλήψεις περί Ηθικής: δείχνει ανεκτικότητα στα ερωτικά θέματα, παραμένοντας βέβαια σταθερή στις ιδέες της περί ιδιοκτησίας. Και τώρα αρχίζει να παίρνει ο Σοσιαλισμός θέσεις που για τους αστούς φαίνονται ξεπερασμένες!
Αρκεί να αναφέρουμε την απίστευτη φράση, που δεν διατυπώθηκε από κάποιον τυχαίο, αλλά από τον Μαξίμ Γκόρκι: « Αν εξαφανίσουμε όλους τους ομοφυλόφιλους, θα εξαφανισθεί αυτόματα και ο φασισμός!». Δυστυχώς, η πρόταση αυτή διατυπώθηκε πράγματι από τον Πάπα της σοσιαλιστικής λογοτεχνίας. Έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά από πού ξεκίνησαν όλα αυτά;
Πώς συμβαίνει να διαβάζουμε σε αντιφασιστικές εφημερίδες το συνδυασμό των λέξεων «Δολοφόνοι και παιδεραστές» σχεδόν τόσο συχνά όσο και στις φυλλάδες των Ναζί τον άλλο συνδυασμό που είναι «Προδότες του λαού και Εβραίοι»; Η λέξη «παιδεραστής» χρησιμοποιείται ως βρισιά μόνο και μόνο επειδή λέγεται πως στις εθνοσοσιαλιστικές ενώσεις υπάρχουν πολλοί που προτιμούν τα αγόρια από τις γυναίκες.
Όλα αυτά άρχισαν με τον λανθασμένο και πρόστυχο πόλεμο εναντίον του λοχαγού Ραίμ. [...] βρίσκω απρεπές και άτοπο το ότι έντυπα που αυτοαποκαλούνται «φιλελεύθερα» και «φωτισμένα», άρχισαν ξαφνικά να ωρύονται σαν υστερικές παπαδιές και να φωνάζουν «Α! τον παιδεραστή!». Θυμάμαι πόσο απερίγραπτα γελοίο μου φάνηκε όταν μια βερολινέζικη εφημερίδα, που την σύνταξή της αποτελούσαν σχεδόν αποκλειστικά γνωστοί ομοφυλόφιλοι, δημοσίευε τίτλους γεμάτους ειρωνεία και αποτροπιασμό για την υπόθεση του Ραίμ. Λες και το μόνο που είχαν εναντίον των Ναζί ήταν η ερωτική ζωή του παχύσαρκου λοχαγού. Όμως τα πάντα ήταν και είναι εναντίον τους, και υπέρ αυτών δεν μπορεί κανείς να αναφέρει το γεγονός ότι στο «θέμα ομοφυλοφιλία» ήταν συνεπείς και θαρραλέοι. Άλλωστε ο Χίτλερ κάλυπτε τον γέρο Ραίμ μόνο όσο καιρό τον χρειαζόταν. Όταν αποφάσισε να τον βγάλει από την μέση, αυτό που πρόβαλε κυρίως ήταν οι σεξουαλικές του προτιμήσεις. Θαρρείς και ο φύρερ δεν γνώριζε το παραμικρό πάνω σ’ αυτό το θέμα ως εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά ο Χίτλερ, όπως παλαιότερα και τα φιλελεύθερα φύλλα, είχε γίνει έξω φρενών. Ο δόκτωρ Γκαίμπελς, μάλιστα, είπε πως έπαθε ναυτία. Αυτή την ίδια ναυτία νοιώθουμε κι εμείς, όχι για το ίδιο το αντικείμενο, αλλά για την ξεδιάντροπη υποκρισία με την οποία έδειξαν όλοι αυτοί την αγανάκτησή τους.
Klaus Mann : Ομοφυλοφιλία και Φασισμός (Άγρα, 1998)
Αρκεί να αναφέρουμε την απίστευτη φράση, που δεν διατυπώθηκε από κάποιον τυχαίο, αλλά από τον Μαξίμ Γκόρκι: « Αν εξαφανίσουμε όλους τους ομοφυλόφιλους, θα εξαφανισθεί αυτόματα και ο φασισμός!». Δυστυχώς, η πρόταση αυτή διατυπώθηκε πράγματι από τον Πάπα της σοσιαλιστικής λογοτεχνίας. Έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά από πού ξεκίνησαν όλα αυτά;
Πώς συμβαίνει να διαβάζουμε σε αντιφασιστικές εφημερίδες το συνδυασμό των λέξεων «Δολοφόνοι και παιδεραστές» σχεδόν τόσο συχνά όσο και στις φυλλάδες των Ναζί τον άλλο συνδυασμό που είναι «Προδότες του λαού και Εβραίοι»; Η λέξη «παιδεραστής» χρησιμοποιείται ως βρισιά μόνο και μόνο επειδή λέγεται πως στις εθνοσοσιαλιστικές ενώσεις υπάρχουν πολλοί που προτιμούν τα αγόρια από τις γυναίκες.
Όλα αυτά άρχισαν με τον λανθασμένο και πρόστυχο πόλεμο εναντίον του λοχαγού Ραίμ. [...] βρίσκω απρεπές και άτοπο το ότι έντυπα που αυτοαποκαλούνται «φιλελεύθερα» και «φωτισμένα», άρχισαν ξαφνικά να ωρύονται σαν υστερικές παπαδιές και να φωνάζουν «Α! τον παιδεραστή!». Θυμάμαι πόσο απερίγραπτα γελοίο μου φάνηκε όταν μια βερολινέζικη εφημερίδα, που την σύνταξή της αποτελούσαν σχεδόν αποκλειστικά γνωστοί ομοφυλόφιλοι, δημοσίευε τίτλους γεμάτους ειρωνεία και αποτροπιασμό για την υπόθεση του Ραίμ. Λες και το μόνο που είχαν εναντίον των Ναζί ήταν η ερωτική ζωή του παχύσαρκου λοχαγού. Όμως τα πάντα ήταν και είναι εναντίον τους, και υπέρ αυτών δεν μπορεί κανείς να αναφέρει το γεγονός ότι στο «θέμα ομοφυλοφιλία» ήταν συνεπείς και θαρραλέοι. Άλλωστε ο Χίτλερ κάλυπτε τον γέρο Ραίμ μόνο όσο καιρό τον χρειαζόταν. Όταν αποφάσισε να τον βγάλει από την μέση, αυτό που πρόβαλε κυρίως ήταν οι σεξουαλικές του προτιμήσεις. Θαρρείς και ο φύρερ δεν γνώριζε το παραμικρό πάνω σ’ αυτό το θέμα ως εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά ο Χίτλερ, όπως παλαιότερα και τα φιλελεύθερα φύλλα, είχε γίνει έξω φρενών. Ο δόκτωρ Γκαίμπελς, μάλιστα, είπε πως έπαθε ναυτία. Αυτή την ίδια ναυτία νοιώθουμε κι εμείς, όχι για το ίδιο το αντικείμενο, αλλά για την ξεδιάντροπη υποκρισία με την οποία έδειξαν όλοι αυτοί την αγανάκτησή τους.
Klaus Mann : Ομοφυλοφιλία και Φασισμός (Άγρα, 1998)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου