(ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Ι
Η νύχτα,
Όπως ερχόταν,
Μουτρωμένη, γλυκιά,
Κατάχλωμη απ’ τα παραστρατήματά της,
Για διάφορα μιλούσε.
Κι εγώ στα μπράτσα σου
Ονειρευόμουνα πως πέθαινα.
Κι έβλεπα
Αγκάθια και καρφιά στο σώμα σου,
Ένα Χριστό σταυρωμένο,
Στα μάτια σου,
Γλύκα και παγωνιά.
Ξεφλουδισμένο κόκκινο δαμάσκηνο,
Βρώμικα χέρια που κομμάτιαζαν
Τις χορδές μιας κιθάρας,
Μισοσκόταδο, κεριά που έκαιγαν,
Λιβάνι, χρυσό –και θλίψη…
Κι εγώ, γλυκά να πεθαίνω.
Το μελαχρινό σου πρόσωπο,
Τόσο ωραία φτιαγμένο,
Φαινόταν ακόμα πιο ήρεμο,
Χωρίς δάκρυα, στεγνό.
Μόνο το λεπτό κορμί σου,
Το χαριτωμένο σου κορμί
Ήταν όλο σε πένθος.
Ύστερα, ανήσυχα,
Πήρα το στόμα σου,
Το σαδιστικό σου στόμα.
Φιληθήκαμε σκληρά…
Ξημέρωσε!
Και τα κορμιά μας αναίσθητα,
Κυλίστηκαν χάμω, κι έτσι απόμειναν.
Antonio Botto: Ποιήματα (Οδός Πανός, Μάρτιος 2010)
Μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης
.
Ο Antonio Tomas Botto de Menezes γεννήθηκε στην Alvega της επαρχίας Abrantes, το 1897, και πέθανε στο Rio de Janeiro, το 1959. Όταν ο Antonio ήταν νεαρός, η οικογένεια του μετακόμισε στη Λισαβόνα. Εκεί, εργάστηκε σε ένα βιβλιοπωλείο, κάτι που του έδωσε την ευκαιρία να έλθει σε επαφή με συγγραφείς και άλλους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του· σε αυτούς συμπεριλαμβανόταν και ο Pessoa που έγινε στενός του φίλος, και με τον οποίο εξέδωσαν, το 1929, την "Ανθολογία μοντέρνων πορτογαλικών ποιημάτων". Αργότερα πήγε στην Ανγκόλα, ως ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, και το 1926 επέστρεψε στη Λισαβόνα. Ήταν πολύ κοινωνικός και γνωστός για την μποέμικη ζωή του, την κομψότητα του, την αγάπη του για τους ναύτες, και την κακιά του γλώσσα που τον έκανε να έχει πολλούς εχθρούς. Περιφρονούσε την κοινοτοπία και την κατεστημένη ηθική. Το 1942 παραιτείται από το Δημόσιο, αργότερα παντρεύεται τη φίλη του Carmina Silva και το 1947 με
ταναστεύει στη Βραζιλία, οπού το 1959 σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο Botto έγραψε ποίηση, μυθιστόρημα και θέατρο. Μαζί με δύο άλλους ποιητές, τον Raul Leal και την Judith Teixeira, θεωρήθηκαν "καταραμένοι ποιητές", τα δε βιβλία τους χαρακτηρίστηκαν από τη δικτατορία ανήθικα και ρίχτηκαν στην πυρά.
Ο Antonio Tomas Botto de Menezes γεννήθηκε στην Alvega της επαρχίας Abrantes, το 1897, και πέθανε στο Rio de Janeiro, το 1959. Όταν ο Antonio ήταν νεαρός, η οικογένεια του μετακόμισε στη Λισαβόνα. Εκεί, εργάστηκε σε ένα βιβλιοπωλείο, κάτι που του έδωσε την ευκαιρία να έλθει σε επαφή με συγγραφείς και άλλους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του· σε αυτούς συμπεριλαμβανόταν και ο Pessoa που έγινε στενός του φίλος, και με τον οποίο εξέδωσαν, το 1929, την "Ανθολογία μοντέρνων πορτογαλικών ποιημάτων". Αργότερα πήγε στην Ανγκόλα, ως ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, και το 1926 επέστρεψε στη Λισαβόνα. Ήταν πολύ κοινωνικός και γνωστός για την μποέμικη ζωή του, την κομψότητα του, την αγάπη του για τους ναύτες, και την κακιά του γλώσσα που τον έκανε να έχει πολλούς εχθρούς. Περιφρονούσε την κοινοτοπία και την κατεστημένη ηθική. Το 1942 παραιτείται από το Δημόσιο, αργότερα παντρεύεται τη φίλη του Carmina Silva και το 1947 με
ταναστεύει στη Βραζιλία, οπού το 1959 σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο Botto έγραψε ποίηση, μυθιστόρημα και θέατρο. Μαζί με δύο άλλους ποιητές, τον Raul Leal και την Judith Teixeira, θεωρήθηκαν "καταραμένοι ποιητές", τα δε βιβλία τους χαρακτηρίστηκαν από τη δικτατορία ανήθικα και ρίχτηκαν στην πυρά.Διαβάστε επίσης από το αρχείο του Α.Π.:
ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΟΤTΟ. ΕΝΑΣ ΟΡΦΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ: Ο ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΟΤΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ
ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΟΤΤΟ: ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ
ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΟΤTΟ. ΕΝΑΣ ΟΡΦΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ: Ο ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΟΤΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ
ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΠΟΤΤΟ: ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου