Η ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ 2- ΠΕΡΙΟΔΕΥΟΝΤΕΣ (2)

.
Η δίφυλλη πόρτα άνοιξε. Πρόβαλε ένας δεκανέας: «Περάστε μέσα»
Ήταν μια τεράστια αίθουσα, γυμνή. Η τυπική σκατοπράσινη λαδομπογιά ανέβαινε μέχρι τα μισά του τοίχου, η λάμπα με το μακρύ πάνινο καλώδιο, γεμάτο μυγοχέσματα, κρεμασμένη από το ταβάνι. Δεν νομίζω πως είχε Χριστό. Κάπου στη μέση της αίθουσας ένα μακρόστενο τραπέζι. Πίσω του καθισμένοι τρείς αξιωματικοί-γιατροί. Δίπλα στο τραπέζι μια ιατρική ζυγαριά με μια μεταλλική μπάρα που μετράει το ύψος του ανθρώπου.
Ο δεκανέας μας έβαλε να σταθούμε με τη ράχη στο τοίχο, κάπου ένα μέτρο ο ένας από τον άλλο.
«Να μην ακούσω κιχ. Γδυθείτε και ρίξτε τα ρούχα εμπρός στα πόδια σας.»
Αρχίσαμε να γδυνόμαστε. Ο δεκανέας έκοβε βόλτες μπροστά μας νευρικός. Οι περισσότεροι έβγαλαν αμέσως όλα τα ρούχα τους. Στο κατώτερο επίπεδο εξευτελισμού που είχαμε φτάσει δεν υπήρχαν περιθώρια για ντροπές και σεμνοτυφίες. Ξέραμε πως η διαταγή «γδυθείτε» σημαίνει «γδυθείτε εντελώς».
Ένα μικροκαμωμένο παιδάκι δίστασε να βγάλει το σλιπάκι του. Ο δεκανέας βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε:
«Παρθένα είσαι μωρή; Φοράς και σλιπάκι, σκατόπουστρα; Δεν ξέρεις ότι οι άντρες φοράνε σώβρακο; Βγάλε γρήγορα την κυλότα σου πριν σε πλακώσω στα χαστούκια!»
Οι στρατιωτικοί γιατροί είχαν ανάψει τσιγάρο και ψιλοκουβέντιαζαν. Ο ένας από αυτούς σηκώθηκε, έριξε μια ματιά από το παράθυρο και ξαναγύρισε κοντά στους άλλους. Αυτή τη φορά κάθησε πάνω στο τραπέζι και συνέχισε την κουβέντα με τους άλλους δυο.
(…) μετά σηκώθηκε ο δεύτερος γιατρός, αυτός που καθόταν στο τραπέζι.
Φαίνεται πως ήταν αφροδισιολόγος γιατί τον ενδιέφεραν αποκλειστικά τα γεννητικά όργανα. Τα εξέταζε με έναν περίεργο τρόπο. Είχε στα χέρια του ένα μακρύ ραβδί με μεταλλική λαβή. Με την άκρη του ραβδιού παραμέριζε τα αρχίδια του κάθε νεοσύλλεκτου, έριχνε μια ματιά αριστερά και δεξιά και ύστερα προχωρούσε στον επόμενο. Μολις μας επιθεώρησε έτσι και τους τριάντα είπε στον δεκανέα:
«Πες τους να γυρίσουν»
«Μετάαααβολή!» πρόσταξε εκείνος και αμέσως μετά έπειτα πρόσθεσε:
«Σκύψτε.»
Ο ίδιος αξιωματικός ξανάρχισε την γύρα του, επιθεωρώντας αυτή τη φορά τους κώλους. Με την άκρη του ραβδιού του παραμέριζε τους γλουτούς και έσκυβε να δεί καλύτερα.
«Κύριοι, η φάσις της κωλοβυθομετρήσεως, που λέγαμε,» είπε ο ένας από αυτούς και οι υπόλοιποι έσκασαν μαζί στα γέλια.
Ένιωσα την άκρη του ραβδιού να με αγγίζει στα πισινά.
«Θανάση, βρήκες κανέναν σπασμένο;» φώναξε πάλι ο ευφυολόγος.
«Μπα, όλοι τους παρθένοι είναι» του αποκρίθηκε.
Δύο τρία λεπτά αργότερα τελείωσε και αυτό το μαρτύριο. Ο δεκανέας μας πρόσταξε να πάρουμε τις αρχικές μας θέσεις. (…)
Τελικά ξεχώρισε δύο τρείς που δήλωσαν αρκετά σοβαρές παθήσεις. Τους είπε να ντυθούν και να περιμένουν στην άκρη. Ίσως να πετύχαιναν αναβολή ή και «απαλλαγή για λόγους υγείας». Οι τυχεροί!
Εμάς τους υπόλοιπους πάντως μας πρόσταξε ο δεκανέας να πηγαίνουμε ένας-ένας με τη σειρά του εμπρός στο γραφείο, να λέμε το όνομά μας και να ανεβαίνουμε στη ζυγαριά. Εκεί ο ένας αξιωματικός μετρούσε το βάρος και το ύψος του καθενός, o δεκανέας τα σημείωνε σ' ένα χαρτί μαζί με τα ονόματα, ο δεύτερος αξιωματικός συνέχισε να καπνίζει αμέριμνος και ο τρίτος έπαιζε νευρικά ταμπούρλο πάνω στο τραπέζι με το ραβδί του.
.

Μάριος Βερέττας: Ο Πολιτισμός των Στρατοπέδων (Ωρόρα)

.