.
Για το ζεϊμπέκικο.
Ένας Έλληνας έχει στοιχεία για να καταλάβει αυτό που ονομάζουμε κλασική τέχνη. Έχει ζωντανό μέσα του τον προ-ελληνικό και παντοτινό γραφισμό της Μεσογείου. Έχει στοιχεία που τον κάνουν να καταλαβαίνει το τυπικό της βουδιστικής θρησκείας. Αλλά έχει κυρίως το πολυτιμότερο όλων. Το «μηδέν άγαν». Στα προσχέδια που εκθέτω υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία που τα παρουσιάζω σαν ανοιχτά χαρτιά. Ο χρόνος θα τα ενώσει. Θα τα ομαλύνει. Η προγραμματισμένη ελληνικότητα μάς φτωχαίνει. Και μας κάνει ακαδημαϊκούς και ξερούς. Μόνο η ελληνικότητα που υπάρχει παρά τη θέλησή μας, έχει αξία. Ή καλύτερα, μια ελληνικότητα που δεν τη σκεπτόμαστε ποτέ. Είναι κάτι σαν την ομορφιά κι η ελληνικότητα. Δεν προετοιμάζεται στον καθρέφτη. (…)
Και τώρα με τα ζεϊμπέκικα δεν ανησυχείτε; Εξυμνούν κατά κάποιο τρόπο την ανατολίτικη πλευρά της παράδοσής μας.
Από τη μια μεριά γίνεται καυγάς για την υφαλοκρηπίδα και από την άλλη χαρίζουμε στους Τούρκους ό,τι ωραιότερο έχουμε ελληνικό. Ονομάζουμε τούρκικα τα σπίτια με τις εσωτερικές αυλές, που συνεχίζουν την ελληνιστική παράδοση. Και όλη τη βυζαντινή μουσική και τους ελληνικότατους αμανέδες, που ξεκινούν από τα επί σκηνής άσματα του Ευριπίδη, δημιουργώντας μια φανταστική Ευρώπη, ανύπαρκτη. Ή διαλέγοντας για ιδανικό μας την όγδοης ποιότητας Ευρώπη. Ο εχθρός μου στη Ζωή που τον πολέμησα με όλες μου τις δυνάμεις, υπήρξε η ευρωπαϊζουσα αρχοντοχωρατιά.
Γιάννης Τσαρούχης: ως στρουθίον μονάζον επί δώματος (Καστανιώτης, 1987)
Για το ζεϊμπέκικο.
Ένας Έλληνας έχει στοιχεία για να καταλάβει αυτό που ονομάζουμε κλασική τέχνη. Έχει ζωντανό μέσα του τον προ-ελληνικό και παντοτινό γραφισμό της Μεσογείου. Έχει στοιχεία που τον κάνουν να καταλαβαίνει το τυπικό της βουδιστικής θρησκείας. Αλλά έχει κυρίως το πολυτιμότερο όλων. Το «μηδέν άγαν». Στα προσχέδια που εκθέτω υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία που τα παρουσιάζω σαν ανοιχτά χαρτιά. Ο χρόνος θα τα ενώσει. Θα τα ομαλύνει. Η προγραμματισμένη ελληνικότητα μάς φτωχαίνει. Και μας κάνει ακαδημαϊκούς και ξερούς. Μόνο η ελληνικότητα που υπάρχει παρά τη θέλησή μας, έχει αξία. Ή καλύτερα, μια ελληνικότητα που δεν τη σκεπτόμαστε ποτέ. Είναι κάτι σαν την ομορφιά κι η ελληνικότητα. Δεν προετοιμάζεται στον καθρέφτη. (…)
Και τώρα με τα ζεϊμπέκικα δεν ανησυχείτε; Εξυμνούν κατά κάποιο τρόπο την ανατολίτικη πλευρά της παράδοσής μας.
Από τη μια μεριά γίνεται καυγάς για την υφαλοκρηπίδα και από την άλλη χαρίζουμε στους Τούρκους ό,τι ωραιότερο έχουμε ελληνικό. Ονομάζουμε τούρκικα τα σπίτια με τις εσωτερικές αυλές, που συνεχίζουν την ελληνιστική παράδοση. Και όλη τη βυζαντινή μουσική και τους ελληνικότατους αμανέδες, που ξεκινούν από τα επί σκηνής άσματα του Ευριπίδη, δημιουργώντας μια φανταστική Ευρώπη, ανύπαρκτη. Ή διαλέγοντας για ιδανικό μας την όγδοης ποιότητας Ευρώπη. Ο εχθρός μου στη Ζωή που τον πολέμησα με όλες μου τις δυνάμεις, υπήρξε η ευρωπαϊζουσα αρχοντοχωρατιά.
Γιάννης Τσαρούχης: ως στρουθίον μονάζον επί δώματος (Καστανιώτης, 1987)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου