ΟΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΟΙ

Είμαι μόνος…

Είμαι μόνος. Βραδιάζει. Τι να κάνω...

Τα χέρια μου είναι τόσο απελπισμένα!

Τα χέρια μου είναι τόσο κουρασμένα!

Τ’ αφήνω και γλιστρούν, αργά, στο πιάνο...

.

Παίζω στην τύχη, κάτι αγαπημένο,

κάτι παλιό, και γνώριμο, και πλάνο...

Και πάλι σταματώ. Δεν επιμένω.

Μάλλον θα προτιμούσα να πεθάνω...

Ναπολέων Λαπαθιώτης



Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Ντίνος Χριστιανόπουλος