Η ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΕΚΕΙΝΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

.
Το ομιχλώδες τοπίο της πόλης, ο ομολογουμένως “γλυκός” έως τώρα Νοέμβρης και η συντροφιά καλών φίλων έχασαν ξαφνικά την ευχάριστη αίσθηση που μου άφηναν, όταν, άρχισε να γυρίζει ξανά στο μυαλό μου, η ανείπωτη εκείνη επιθυμία …αυτή της πατρότητας.

Η σκέψη δεν είναι νέα στο μυαλό… ήμουν 20 χρονών και ακαθόριστα τριγυρνούσε στο μυαλό μου η σκέψη του μέλλοντος και η επιθυμία του να αποκτήσω κάποτε ένα παιδί. Τώρα που η δεκαετία των 20 αρχίζει να πνέει τα λοίσθια….η σκέψη επανήλθε και μαζί της και η επιθυμία, εντονότερη από άλλες φορές.

Το “εγωιστικό γονίδιο” που όλοι κουβαλάμε μέσα μας… ξυπνάει κάποτε και θέλει να βρει την δικαίωση του. Η διαιώνιση…ακούγεται τόσο πεζή η λέξη….. στην πραγματικότητα όμως περιγράφει την ανάγκη μας να πάρουμε ένα παιδί από το χέρι, να του μάθουμε τον κόσμο… να του αφήσουμε παρακαταθήκη και εφόδιο τις δικές μας σκέψεις, για να τις προεκτείνει, να τις ξεπεράσει και ενδεχομένως να τις απορρίψει. Η ανάγκη μας να δώσουμε απόλυτη αγάπη και αφοσίωση σε ένα πλάσμα που θα είναι κομμάτι της δικής μας σάρκας… να κοιτάξουμε ένα βλέμμα που θα πηγάζει από το δικό μας και θα έχει κατεύθυνση στο άπειρο μέλλον…μέσα από τις γενιές που θα έρθουν…

Έντονη είναι μέσα μου αυτή η ανάγκη και αποφάσισα να την εκφράσω τίμια στον εαυτό μου, χωρίς να την κρύψω. Ωστόσο είναι άλλο πράγμα στη ζωή η επιθυμία και άλλο η δυνατότητα πραγμάτωσης της. Η λύση της παρένθετης μητέρας και ανάλογες αυτής… φαντάζουν δύσκολες, βουνό για την ακρίβεια στο μυαλό μου.

… Και όταν η επιθυμία συγκρούεται με την πραγματικότητα, γεννιέται μια θλίψη βαθειά… που δεν γιατρεύεται…. Αλλά υποβόσκει και περιμένει την επόμενη ευκαιρία της… να χαλάσει ίσως μια ακόμα ωραία στιγμή.

Κανείς βέβαια δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη… ίσως πρέπει να αρκεστώ στην γλυκιά νύχτα... στα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν στην ομίχλη…..

life_traveller