.
Περπάτησα εκείνο το μεσημέρι, στο Marais. Έψαχνα κάτι, να σού φέρω.
Εκείνο το μαγαζάκι, στα ράφια, απέναντι από την τζαμαρία, μία σειρά φλυτζάνια, χρωματισμένα σε μοναδικούς κωδικούς Pantone.
Το βρήκα σαδιστικό και πανέξυπνο. Να σε διαλέξω, τί χρώμα θα είχες.
Pantone 520c.
Έβγαλες το φλυτζάνι από τα χαρτιά, χαμογέλασες κι είπες, θα το φυλάξεις στο ντουλάπι μου, θα είναι το φλυτζάνι σου.
Το προσπερνάω κάθε πρωί στο ντουλάπι, δεν τολμώ να το αγγίξω, ξέρω, οτι μπορεί να μετακινηθεί μονάχα από εσένα. Τα δικά μου δάχτυλα δεν “πιάνουν”. Καμιά φορά το χαζεύω, καμιά φορά το εχθρεύομαι.
Εγώ από όλα τα χρώματα, εκείνο το μεσημέρι στο Marais, αυτό σού έφερα πίσω με το αεροπλάνο.
Κι από εκείνο το μεσημέρι, μετράω αντίστροφα. Τη στιγμή που θα δείξει.
Αν το μοβ, είναι το χρώμα του πένθους ή το χρώμα της ανάστασης.
Περπάτησα εκείνο το μεσημέρι, στο Marais. Έψαχνα κάτι, να σού φέρω.
Εκείνο το μαγαζάκι, στα ράφια, απέναντι από την τζαμαρία, μία σειρά φλυτζάνια, χρωματισμένα σε μοναδικούς κωδικούς Pantone.
Το βρήκα σαδιστικό και πανέξυπνο. Να σε διαλέξω, τί χρώμα θα είχες.
Pantone 520c.
Έβγαλες το φλυτζάνι από τα χαρτιά, χαμογέλασες κι είπες, θα το φυλάξεις στο ντουλάπι μου, θα είναι το φλυτζάνι σου.
Το προσπερνάω κάθε πρωί στο ντουλάπι, δεν τολμώ να το αγγίξω, ξέρω, οτι μπορεί να μετακινηθεί μονάχα από εσένα. Τα δικά μου δάχτυλα δεν “πιάνουν”. Καμιά φορά το χαζεύω, καμιά φορά το εχθρεύομαι.
Εγώ από όλα τα χρώματα, εκείνο το μεσημέρι στο Marais, αυτό σού έφερα πίσω με το αεροπλάνο.
Κι από εκείνο το μεσημέρι, μετράω αντίστροφα. Τη στιγμή που θα δείξει.
Αν το μοβ, είναι το χρώμα του πένθους ή το χρώμα της ανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου