.
«Διασκεδάζω όταν με περνούν για άνδρα»
H kd lang, διάσημη για τη λυρική και αισθησιακή φωνή της αλλά και την αρρενωπή της εμφάνιση, επιστρέφει μ’ ένα νέο άλμπουμ
The Guardian (Καθημερινή, 14/8/2008)
Για ένα διάστημα, τη δεκαετία του ’90, νόμιζα ότι βρισκόταν παντού. Υστερα εξαφανίστηκε. Και φέτος το καλοκαίρι την συνάντησα εδώ, στην Κολωνία, στα μισά μιας ευρωπαϊκής περιοδείας για την προώθηση του πρώτου άλμπουμ της με καινούργια τραγούδια μετά από οκτώ χρόνια. Χωρίς το τσίρκο των ωραίων θαυμαστριών, των διάσημων φίλων και των φωτογράφων γύρω της. Η kd lang (έχει καθιερώσει το όνομά της έτσι, χωρίς κεφαλαία αρχικά) είναι μεγαλύτερη, σοφότερη, πιο κατασταλαγμένη. Αναγεννημένη, θα έλεγες.
Μιλάει με αργές, προσεκτικές προτάσεις και πολλές παύσεις. Το πρόσωπό της είναι συναρπαστικό – το λοξό σχήμα των ματιών της ανακαλεί την ισλανδική και ινδιάνικη καταγωγή της και το χαμόγελό της είναι πανέμορφο. Τα μαλλιά της, που έχουν γκριζάρει, είναι στο ίδιο στυλ όπως όταν ξεκίνησε την καριέρα της πριν από 25 χρόνια. «Τα κόβω μόνη μου και ξέρω μόνο ένα κούρεμα. Δεν είναι προσωπική δήλωση μόδας, είναι απλώς αποτέλεσμα αδεξιότητας», λέει γελώντας.
Είναι 47 ετών και φαίνεται να νιώθει πολύ άνετα με τον εαυτό της. «Μ’ αρέσει που μεγαλώνω. Αισθάνομαι πιο ευτυχής και ικανοποιημένη με αυτό που έχω και αυτό που είμαι. Οσο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ αποδέχομαι τον εαυτό μου». Συζητάμε για το γεγονός ότι, σε σύγκριση με τους άντρες συνομηλίκους τους, πολύ λίγες γυναίκες μουσικοί ώριμης ηλικίας παραμένουν στο προσκήνιο. «Δεν ξέρω, υπάρχει μια τάση για περιθωριοποίηση των γυναικών ύστερα από μια ηλικία. Η μπίζνες της μουσικής είναι τόσο σεξουαλικά προσανατολισμένη… Εξαρτάται πιστεύω από το πώς προβάλλεσαι. Οταν οι γυναίκες δημιουργούν την εικόνα τους με βάση τα νιάτα και τη σεξουαλικότητα, και όχι την ευφυΐα και το ταλέντο, ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο. Πιστεύω λοιπόν ότι είναι ένας συνδυασμός αυτοπαγίδευσης και παγίδευσης από την κοινωνία».
Δεν παγιδεύτηκε
Η μακροβιότητα της κέι-ντι λανγκ ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Πρώτα απ’ όλα, είναι η φωνή της, ανοιχτή και καθάρια σαν τον καναδέζικο ουρανό. Και επίσης, το γεγονός ότι ποτέ δεν παγιδεύτηκε στην «ανδρόγυνη» εικόνα της. «Πάντα είχα μια ενδιαφέρουσα σχέση με την “αρρενωπή” εικόνα μου» λέει. Συχνά έχει επισημανθεί αυτή η αντίθεση ανάμεσα στην αισθησιακή και λυρικά πλούσια φωνή της, που μπορεί να σε καθηλώσει συναισθηματικά, και την εμφάνισή της – το αγορίστικο κούρεμα, την γκαρνταρόμπα που αποτελείται από φαρδιά σακάκια, πουκάμισα και παντελόνια.
Κάθε μέρα, λέει, συμβαίνει να την περάσουν για άνδρα. «Μ’ αρέσει αυτό» λέει. «Παλιά, κάποιες φορές με ενοχλούσε. Ομως τώρα με διασκεδάζει να κυκλοφορώ μ’ αυτή τη διφορούμενη εμφάνιση».
Η κέι-ντι λανγκ ήταν πέντε ετών όταν κατάλαβε πως είναι ομοφυλόφιλη («Θυμάμαι που έκανα μαθήματα κολύμβησης και είχα ερωτευτεί τρελά την Κρίστι, τη δασκάλα μου στην πισίνα»), 17 όταν το αποκάλυψε στη μητέρα της, 30 όταν το αποκάλυψε στον κόσμο. Είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς τι αντίκτυπο είχε τότε η παραδοχή της ομοφυλοφιλίας. Δέχτηκε αρκετή πίεση από τη δισκογραφική εταιρεία της να μη φανερώσει τις σεξουαλικές της προτιμήσεις, αλλά κοιτάζοντας πίσω, όπως λέει, πιστεύει ότι η αποκάλυψη την βοήθησε. «Δεν νομίζω ότι το άλμπουμ μου (το Ingenue) θα γινόταν τόσο μεγάλη επιτυχία χωρίς αυτή την αποκάλυψη, ούτε θα με είχαν βάλει στο εξώφυλλο του Vanity Fair (σε πολυθρόνα κουρέα, να την “ξυρίζει” η Σίντι Κρόφορντ)».
Η Κάθριν Ντόουν Λανγκ μεγάλωσε στο Κόνσορτ της Αλμπέρτα, μια επαρχιακή πόλη του Καναδά, και ήταν η μικρότερη από τέσσερα αδέλφια. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της φαρμακοποιός. Η Κάθριν ήταν 12 χρόνων όταν ο πατέρας της έφυγε με μια άλλη γυναίκα και, εκτός από μια τυχαία συνάντηση πολύ αργότερα, δεν τον ξαναείδε (εκείνος πέθανε πέρυσι και κανένα από τα τέσσερα παιδιά του δεν πήγε στην κηδεία).
Η «αποκάλυψη»
Οταν, σε μικρή ηλικία, κέρδισε σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού ήξερε πως το μέλλον της βρισκόταν στη μουσική. Πέρασε τη δεκαετία του ’80 τραγουδώντας κάντρι, αλλά όταν, το 1992, «αποκαλύφθηκε» (όχι μόνο ως γκέι αλλά και ως χορτοφάγος, επικεφαλής μιας εκστρατείας για τα δικαιώματα των ζώων) το ειδύλλιο με την κάντρι μουσική είχε τελειώσει. Μετακόμισε στο Λος Αντζελες, για να βρίσκεται κοντά σε μια παντρεμένη γυναίκα που είχε ερωτευθεί, και διοχέτευσε τα αισθήματα από αυτή την χωρίς ανταπόκριση αγάπη στο «Ingenue». Τότε ήρθε η στιγμή της έκρηξης.
Περιγράφει το απόγειο της φήμης της ως μια περίοδο «συναρπαστική αλλά και πολύ δύσκολη. Πίστευα ότι μπορούσα να είμαι διάσημη και να παραμείνω η ίδια. Παγιδεύτηκα όμως σ’ αυτή την κατάσταση, που μέρος της είναι αληθινό αλλά το περισσότερο είναι επιφανειακό και προσωρινό». Η Λανγκ ήταν παντού και όλοι ήθελαν ένα κομμάτι από αυτό το συναρπαστικά διαφορετικό πλάσμα. Πώς ήταν όταν την φλέρταρε η Μαντόνα; «Δεν μου την έπεσε ποτέ η Μαντόνα, ήταν διαφημιστικό κόλπο. Δεν νομίζω άλλωστε ότι της άρεσα, είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι». Δεν άργησε να κουραστεί από την κατάσταση αυτή, που δεν της άφηνε περιθώρια ελευθερίας.
«Αρχισα να νιώθω το βάρος των προσδοκιών - από τους μάνατζερ, από την γκέι κοινότητα, από μένα την ίδια. Η επόμενη δουλειά μου (το άλμπουμ All You Can Eat) δεν ήταν καθόλου καλή, και η αποτυχία με βοήθησε να κάνω αυτό που ήθελα, δηλαδή να βγω έξω από όλα αυτά».
Η 11η Σεπτεμβρίου
Αποσύρθηκε από το προσκήνιο, άρχισε να ασχολείται με τον βουδισμό, γνώρισε τη σημερινή σύντροφό της, την Τζέιμι, και εγκαταστάθηκε σ’ ένα μικρό ξύλινο σπίτι στο Λος Αντζελες μαζί με τα σκυλιά της. Το 2004 ηχογράφησε τους «Υμνους από τον 49ο παράλληλο», ένα ωραίο άλμπουμ με τραγούδια γραμμένα από Καναδούς συνθέτες, ανάμεσά τους η Τζόνι Μίτσελ, ο Νιλ Γιανγκ και ο Λέοναρντ Κοέν. «Δεν έγραψα δικά μου τραγούδια γιατί δεν ήξερα πώς να αντιδράσω σε όσα συνέβαιναν στην Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου, σε όλες εκείνες τις σημαίες και την επιθετικότητα και τους λιθοβολισμούς. Το καταπιεστικό κλίμα του φόβου. Για μεγάλο διάστημα, δεν ένιωθα ικανή να πω κάτι για όλα αυτά».
Εδωσε στον εαυτό της τον χρόνο για να αναπτυχθούν τα καινούργια της τραγούδια παράλληλα με τις αλλαγές που συνέβαιναν μέσα της. Ενώ κάποτε τα τραγούδια της για την ερωτική επιθυμία εξέφραζαν πόνο και μελαγχολία, τώρα είναι πιο ήρεμα και ενδοσκοπικά. «Νομίζω ότι έχω μια καλύτερη αίσθηση της αδυναμίας μου – ο εγωισμός και η αλαζονεία σε οδηγούν σε λάθος δρόμο. Τώρα μπορώ να δω πιο καθαρά τον εαυτό μου». Πολλά από τα τραγούδια είναι καθαρά ερωτικά, αλλά η φλογερή, νεανική ορμή της Λανγκ έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο γαλήνια διάθεση. Είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτήν να βρίσκεται μέσα σε μια σχέση; «Οχι, αλλά σίγουρα είναι ένα ωραίο δώρο. Η ζωή είναι τόσο παροδική, τόσο σύντομη. Τελικά, εκείνο που έχει σημασία είναι να ξέρεις πως είσαι εντελώς μόνος και να νιώθεις εσωτερική ικανοποίηση».
«Διασκεδάζω όταν με περνούν για άνδρα»
H kd lang, διάσημη για τη λυρική και αισθησιακή φωνή της αλλά και την αρρενωπή της εμφάνιση, επιστρέφει μ’ ένα νέο άλμπουμ
The Guardian (Καθημερινή, 14/8/2008)
Για ένα διάστημα, τη δεκαετία του ’90, νόμιζα ότι βρισκόταν παντού. Υστερα εξαφανίστηκε. Και φέτος το καλοκαίρι την συνάντησα εδώ, στην Κολωνία, στα μισά μιας ευρωπαϊκής περιοδείας για την προώθηση του πρώτου άλμπουμ της με καινούργια τραγούδια μετά από οκτώ χρόνια. Χωρίς το τσίρκο των ωραίων θαυμαστριών, των διάσημων φίλων και των φωτογράφων γύρω της. Η kd lang (έχει καθιερώσει το όνομά της έτσι, χωρίς κεφαλαία αρχικά) είναι μεγαλύτερη, σοφότερη, πιο κατασταλαγμένη. Αναγεννημένη, θα έλεγες.
Μιλάει με αργές, προσεκτικές προτάσεις και πολλές παύσεις. Το πρόσωπό της είναι συναρπαστικό – το λοξό σχήμα των ματιών της ανακαλεί την ισλανδική και ινδιάνικη καταγωγή της και το χαμόγελό της είναι πανέμορφο. Τα μαλλιά της, που έχουν γκριζάρει, είναι στο ίδιο στυλ όπως όταν ξεκίνησε την καριέρα της πριν από 25 χρόνια. «Τα κόβω μόνη μου και ξέρω μόνο ένα κούρεμα. Δεν είναι προσωπική δήλωση μόδας, είναι απλώς αποτέλεσμα αδεξιότητας», λέει γελώντας.
Είναι 47 ετών και φαίνεται να νιώθει πολύ άνετα με τον εαυτό της. «Μ’ αρέσει που μεγαλώνω. Αισθάνομαι πιο ευτυχής και ικανοποιημένη με αυτό που έχω και αυτό που είμαι. Οσο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ αποδέχομαι τον εαυτό μου». Συζητάμε για το γεγονός ότι, σε σύγκριση με τους άντρες συνομηλίκους τους, πολύ λίγες γυναίκες μουσικοί ώριμης ηλικίας παραμένουν στο προσκήνιο. «Δεν ξέρω, υπάρχει μια τάση για περιθωριοποίηση των γυναικών ύστερα από μια ηλικία. Η μπίζνες της μουσικής είναι τόσο σεξουαλικά προσανατολισμένη… Εξαρτάται πιστεύω από το πώς προβάλλεσαι. Οταν οι γυναίκες δημιουργούν την εικόνα τους με βάση τα νιάτα και τη σεξουαλικότητα, και όχι την ευφυΐα και το ταλέντο, ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο. Πιστεύω λοιπόν ότι είναι ένας συνδυασμός αυτοπαγίδευσης και παγίδευσης από την κοινωνία».
Δεν παγιδεύτηκε
Η μακροβιότητα της κέι-ντι λανγκ ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Πρώτα απ’ όλα, είναι η φωνή της, ανοιχτή και καθάρια σαν τον καναδέζικο ουρανό. Και επίσης, το γεγονός ότι ποτέ δεν παγιδεύτηκε στην «ανδρόγυνη» εικόνα της. «Πάντα είχα μια ενδιαφέρουσα σχέση με την “αρρενωπή” εικόνα μου» λέει. Συχνά έχει επισημανθεί αυτή η αντίθεση ανάμεσα στην αισθησιακή και λυρικά πλούσια φωνή της, που μπορεί να σε καθηλώσει συναισθηματικά, και την εμφάνισή της – το αγορίστικο κούρεμα, την γκαρνταρόμπα που αποτελείται από φαρδιά σακάκια, πουκάμισα και παντελόνια.
Κάθε μέρα, λέει, συμβαίνει να την περάσουν για άνδρα. «Μ’ αρέσει αυτό» λέει. «Παλιά, κάποιες φορές με ενοχλούσε. Ομως τώρα με διασκεδάζει να κυκλοφορώ μ’ αυτή τη διφορούμενη εμφάνιση».
Η κέι-ντι λανγκ ήταν πέντε ετών όταν κατάλαβε πως είναι ομοφυλόφιλη («Θυμάμαι που έκανα μαθήματα κολύμβησης και είχα ερωτευτεί τρελά την Κρίστι, τη δασκάλα μου στην πισίνα»), 17 όταν το αποκάλυψε στη μητέρα της, 30 όταν το αποκάλυψε στον κόσμο. Είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς τι αντίκτυπο είχε τότε η παραδοχή της ομοφυλοφιλίας. Δέχτηκε αρκετή πίεση από τη δισκογραφική εταιρεία της να μη φανερώσει τις σεξουαλικές της προτιμήσεις, αλλά κοιτάζοντας πίσω, όπως λέει, πιστεύει ότι η αποκάλυψη την βοήθησε. «Δεν νομίζω ότι το άλμπουμ μου (το Ingenue) θα γινόταν τόσο μεγάλη επιτυχία χωρίς αυτή την αποκάλυψη, ούτε θα με είχαν βάλει στο εξώφυλλο του Vanity Fair (σε πολυθρόνα κουρέα, να την “ξυρίζει” η Σίντι Κρόφορντ)».
Η Κάθριν Ντόουν Λανγκ μεγάλωσε στο Κόνσορτ της Αλμπέρτα, μια επαρχιακή πόλη του Καναδά, και ήταν η μικρότερη από τέσσερα αδέλφια. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της φαρμακοποιός. Η Κάθριν ήταν 12 χρόνων όταν ο πατέρας της έφυγε με μια άλλη γυναίκα και, εκτός από μια τυχαία συνάντηση πολύ αργότερα, δεν τον ξαναείδε (εκείνος πέθανε πέρυσι και κανένα από τα τέσσερα παιδιά του δεν πήγε στην κηδεία).
Η «αποκάλυψη»
Οταν, σε μικρή ηλικία, κέρδισε σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού ήξερε πως το μέλλον της βρισκόταν στη μουσική. Πέρασε τη δεκαετία του ’80 τραγουδώντας κάντρι, αλλά όταν, το 1992, «αποκαλύφθηκε» (όχι μόνο ως γκέι αλλά και ως χορτοφάγος, επικεφαλής μιας εκστρατείας για τα δικαιώματα των ζώων) το ειδύλλιο με την κάντρι μουσική είχε τελειώσει. Μετακόμισε στο Λος Αντζελες, για να βρίσκεται κοντά σε μια παντρεμένη γυναίκα που είχε ερωτευθεί, και διοχέτευσε τα αισθήματα από αυτή την χωρίς ανταπόκριση αγάπη στο «Ingenue». Τότε ήρθε η στιγμή της έκρηξης.
Περιγράφει το απόγειο της φήμης της ως μια περίοδο «συναρπαστική αλλά και πολύ δύσκολη. Πίστευα ότι μπορούσα να είμαι διάσημη και να παραμείνω η ίδια. Παγιδεύτηκα όμως σ’ αυτή την κατάσταση, που μέρος της είναι αληθινό αλλά το περισσότερο είναι επιφανειακό και προσωρινό». Η Λανγκ ήταν παντού και όλοι ήθελαν ένα κομμάτι από αυτό το συναρπαστικά διαφορετικό πλάσμα. Πώς ήταν όταν την φλέρταρε η Μαντόνα; «Δεν μου την έπεσε ποτέ η Μαντόνα, ήταν διαφημιστικό κόλπο. Δεν νομίζω άλλωστε ότι της άρεσα, είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι». Δεν άργησε να κουραστεί από την κατάσταση αυτή, που δεν της άφηνε περιθώρια ελευθερίας.
«Αρχισα να νιώθω το βάρος των προσδοκιών - από τους μάνατζερ, από την γκέι κοινότητα, από μένα την ίδια. Η επόμενη δουλειά μου (το άλμπουμ All You Can Eat) δεν ήταν καθόλου καλή, και η αποτυχία με βοήθησε να κάνω αυτό που ήθελα, δηλαδή να βγω έξω από όλα αυτά».
Η 11η Σεπτεμβρίου
Αποσύρθηκε από το προσκήνιο, άρχισε να ασχολείται με τον βουδισμό, γνώρισε τη σημερινή σύντροφό της, την Τζέιμι, και εγκαταστάθηκε σ’ ένα μικρό ξύλινο σπίτι στο Λος Αντζελες μαζί με τα σκυλιά της. Το 2004 ηχογράφησε τους «Υμνους από τον 49ο παράλληλο», ένα ωραίο άλμπουμ με τραγούδια γραμμένα από Καναδούς συνθέτες, ανάμεσά τους η Τζόνι Μίτσελ, ο Νιλ Γιανγκ και ο Λέοναρντ Κοέν. «Δεν έγραψα δικά μου τραγούδια γιατί δεν ήξερα πώς να αντιδράσω σε όσα συνέβαιναν στην Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου, σε όλες εκείνες τις σημαίες και την επιθετικότητα και τους λιθοβολισμούς. Το καταπιεστικό κλίμα του φόβου. Για μεγάλο διάστημα, δεν ένιωθα ικανή να πω κάτι για όλα αυτά».
Εδωσε στον εαυτό της τον χρόνο για να αναπτυχθούν τα καινούργια της τραγούδια παράλληλα με τις αλλαγές που συνέβαιναν μέσα της. Ενώ κάποτε τα τραγούδια της για την ερωτική επιθυμία εξέφραζαν πόνο και μελαγχολία, τώρα είναι πιο ήρεμα και ενδοσκοπικά. «Νομίζω ότι έχω μια καλύτερη αίσθηση της αδυναμίας μου – ο εγωισμός και η αλαζονεία σε οδηγούν σε λάθος δρόμο. Τώρα μπορώ να δω πιο καθαρά τον εαυτό μου». Πολλά από τα τραγούδια είναι καθαρά ερωτικά, αλλά η φλογερή, νεανική ορμή της Λανγκ έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο γαλήνια διάθεση. Είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτήν να βρίσκεται μέσα σε μια σχέση; «Οχι, αλλά σίγουρα είναι ένα ωραίο δώρο. Η ζωή είναι τόσο παροδική, τόσο σύντομη. Τελικά, εκείνο που έχει σημασία είναι να ξέρεις πως είσαι εντελώς μόνος και να νιώθεις εσωτερική ικανοποίηση».
LESBIAN NATION
ΑπάντησηΔιαγραφήKείμενο: Δημήτρης Πολιτάκης (ΚΛΙΚ, 9/1997)
Kάθε εβδομάδα σχεδόν, κάποια επώνυ-μη λεσβία του αμερικανικού showbiz (και όχι μόνο) «βγαίνει» πανηγυρικά από την ντουλάπα και δέχεται τα φώτα της δημοσιότητας, όχι με δυσφορία ή και τρόμο για το μέλλον της καριέρας της, όπως θα συνέβαινε παλιότερα, αλλά με ικανοποίηση που γίνεται μέρος της «lesbian-chic» μόδας που κυριαρχεί τελευταία στα media των HΠA.
H Ellen Degenerees (πρωταγωνίστρια του τηλεοπτικού «Nέα γυναίκα μόνη ψάχνεται», που προβάλλει και εδώ το Mega), η Jodie Foster (μέσω της βιογραφίας που έγραψε ο αδερφός της) και δεκάδες άλλες λιγότερο διάσημες λεσβίες (ή bisexual, έστω) παραδέχονται δημόσια (και συχνά με υπερβολική φασαρία) τη «διαφορετική» σεξουαλικότητά τους, γνωρίζοντας καλά ότι, ενώ υπάρχουν ακόμη οι προκαταλήψεις της ηθικής πλειοψηφίας, ο εξοστρακισμός δεν «παίζει» πια όπως παλιότερα. Aντίθετα, έχουν πολλές πιθανότητες να αναβαθμίσουν την καριέρα τους, εκμεταλλευόμενες αυτό τον ξαφνικό έρωτα των Mέσων με τη λεσβιακή κουλτούρα, για να βουτήξουν στην κολυμπήθρα του «cool» και του «hip».
Tότε, γιατί η Kαναδή τραγουδίστρια K. D. Lang —που δεν είχε ποτέ καμιά διάθεση να κρύψει την ταυτότητά της ως λεσβία— δηλώνει ότι αισθάνεται μοναξιά και σύγχυση; «... Έχω μπερδευτεί εντελώς. Oι λεσβίες θέλουν να πηγαίνουν με άντρες, και τα straight κορίτσια θέλουν να γίνουν λεσβίες, έστω και για μια νύχτα, για να φαίνονται έτσι πιο cool. Ξαφνικά αισθάνομαι μόνη...» δήλωσε πρόσφατα, έχοντας μάλλον στο μυαλό της εποχές πιο δύσκολες για λεσβίες αλλά που έλειπαν, τουλάχιστον, τα «lesbian-chic» εξώφυλλα και editorial μόδας. Όπως συνέβη πριν από μερικά χρόνια, όταν πρωτοέγινε διάσημη τραγουδώντας country, και οι (συντηρητικοί) κάτοικοι του χωριού της ανάρτησαν εκεί μια πινακίδα που έγραφε «Πατρίδα της K. D. Lang», παρά το γεγονός ότι είχε δηλώσει ήδη ανοιχτά ότι είναι λεσβία. Mόλις, όμως, οι κτηνοτρόφοι συμπατριώτες της πληροφορήθηκαν ότι είναι χορτοφάγος, μερικοί από αυτούς δεν δίστασαν, την ίδια νύχτα, να αποτυπώσουν την οργή τους στην πινακίδα αλλάζοντας την επιγραφή σε: «Πατρίδα της βρομολεσβίας K. D. Lang»...
Όχι ότι είναι και πολύ περίεργο που οι άντρες του χωριού της K. D. Lang δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τη σεξουαλική προτίμηση της διάσημης συμπολίτισσάς τους αλλά, αντίθετα, είχαν με την αλλαγή της δίαιτάς της. Aυτή είναι, εξάλλου, και η αντίρρηση των περισσότερων hardcore-φεμινιστριών-λεσβιών-θεωρητικών με το hype που συνοδεύει το νέο «lesbian-chic», ότι, δηλαδή, δεν πρόκειται παρά για ένα είδος marketing βίτσιου των straight αντρών που ελέγχουν τα media και τη showbiz βιομηχανία, κάτι που δεν βοηθάει, φυσικά, καθόλου την απογκετοποίηση της λεσβιακής κοινότητας. Kαθόλου παράλογη άποψη, αν σκεφτεί κανείς ότι όλες οι πορνό ταινίες που κυκλοφορούν (και απευθύνονται κυρίως σε straight άντρες) έχουν σκηνές με λεσβιακό σεξ και ποτέ, φυσικά, με ερωτικές σκηνές μεταξύ αντρών. Eκτός από τις ταινίες, βέβαια, που προορίζονται αποκλειστικά για τους gay.
Tο φλερτ με τη λεσβιακή εικονογραφία (από λεσβίες και μη) δεν είναι, φυσικά, καινούργια υπόθεση. Aπό την εποχή της Γκάρμπο και της Nτίτριχ μέχρι τις λεσβιακές κορόνες της Mαντόνα, πολλές σταρ και στάρλετ έπαιξαν με το image της λεσβίας σε όλες τις μορφές του, από την ανδρόγυνη βαμπ με το κοστούμι μέχρι τη μάτσο «νταλικέρισσα». Mερικές, μάλιστα, έγιναν και λεσβιακά είδωλα, χωρίς καν να το επιδιώξουν.
Όπως η πρωταγωνίστρια του σίριαλ «Zίνα» (το δείχνει το Star), που με την «ψευτομυθολογική lesbo-Aμαζόνα» πανοπλία και με τα διάφορα (λεκτικά, έστω) υπονοούμενα με τις υπόλοιπες Aμαζόνες του καστ, έγινε, ξαφνικά, cult σύμβολο για πολλές dykes του πλανήτη. Yπάρχει, βεβαίως, και η ανάποδη πλευρά της διασημότητας, που φέρνει το outing μιας ηθοποιού ή τραγουδίστριας, με την απότομη έκθεση της στο «lesbian-chic» πανηγύρι των media. Aμέσως μετά τη θεαματική της αποκάλυψη ότι είναι λεσβία, και μάλιστα μέσα από το ίδιο το σίριαλ όπου πρωταγωνιστεί, βγήκε στο σινεμά η ταινία «Mr Wrong», όπου η Ellen Degenerees υποδύεται μια straight κοπέλα σε μια straight ρομαντική κομεντί. Tο κοινό αδιαφόρησε πλήρως, και τώρα η Ellen σκέφτεται έντρομη ότι είναι μάλλον καταδικασμένη να «παίζει» τον εαυτό της —δηλαδή, τη λεσβία— για το υπόλοιπο της καριέρας της.
Στην Eλλάδα, η «διαφορετικότητα», μένει, προς το παρόν, καλά κρυμμένη, ιδιαίτερα αν πρόκειται για επώνυμα πρόσωπα. Aντίθετα με τις λιγότερο διάσημες και πιο μικρές στην ηλικία dykes, οι οποίες φτιάχνουν δυναμικούς πυρήνες και διοργανώνουν πάρτι, όπως αυτά της ομάδας «Cyberdykes» στο Booze και στο Camel τον χειμώνα. Aσυμβίβαστες στη νοοτροπία και στο attitude —το δοκίμασαν από πρώτο χέρι όσοι άντρες δοκίμασαν να μπουν, ή, ακόμα χειρότερα, να κάνουν πλάκα στα cyberdyke πάρτι— έχουν ακόμα για σλόγκαν τη ρήση της Jill Johnston από το λεσβιακό μανιφέστο του 1973, «Lesbian Nation»: «Όλες οι γυναίκες είναι λεσβίες, εκτός από αυτές που δεν το ξέρουν ακόμα». Xμμμ... ενδιαφέρουσα άποψη. Aπό την άλλη, η πιο διάσημη σύγχρονη φεμινίστρια συγγραφέας, η Camille-δεν κωλώνω πουθενά-Paglia έχει πει κατ’ επανάληψη ότι: «Όλες οι γυναίκες με αρχίδια είναι straight». Άντε βρες άκρη...
k.d. lang, OC (born Kathryn Dawn Lang, November 2, 1961) is a Grammy Award-winning Canadian singer and songwriter.
ΑπάντησηΔιαγραφήLang was born on November 2, 1961, in Edmonton, Alberta, to Audrey and Fred Lang. The family moved to Consort, Alberta, when she was nine months old, and there she grew up with her two sisters and one brother on the Canadian prairie.
When she attended Red Deer College, Lang became drawn to country music. . Soon, she became fascinated with the life and music of Patsy Cline and ultimately determined to pursue a career as a professional singer. Lang formed a Patsy Cline tribute band called the Reclines in 1983, and they recorded a debut album, Friday Dance Promenade. Also in 1983, she presented a performance art piece, a seven-hour re-enactment of the transplantation of an artificial heart for Barney Clark, a retired American dentist. A Truly Western Experience was released in 1984 and received strong reviews and led to national attention in Canada.
Singing at country and western venues in Canada, Lang made several recordings that received good reviews and earned a 1985 Juno Award for Most Promising Female Vocalist. She accepted the award wearing a wedding dress and made numerous tongue-in-cheek promises about what she would and would not do in the future, thus fulfilling the title of "Most Promising." She has won eight Juno Awards.
In 1986, she signed a contract with an American record producer in Nashville, Tennessee, and received critical acclaim for her 1987 album, Angel with a Lariat, which was produced by Dave Edmunds.
Career rise
Her career received a huge boost when Roy Orbison chose her to record a duet of his standard, "Crying", a collaboration that won them the Grammy Award for Best Country Collaboration with Vocals in 1989.
The year 1988 marked the release of Shadowland, an album of torch country produced by the legendary Owen Bradley. That year she performed "Turn Me Round" at the closing ceremonies of the XV Winter Olympics in Calgary, Alberta. Later that same year she would sing background vocals with Jennifer Warnes and Bonnie Raitt for Orbison's acclaimed television special, Roy Orbison and Friends, A Black and White Night. Lang also guest-starred on Pee-wee's Playhouse Christmas Special in 1988, where she sang "Jingle Bell Rock".
Grammy Awards and mainstream success
Lang won the American Grammy Award for Best Female Country Vocal Performance for her 1989 album, Absolute Torch and Twang. The single "Full Moon Full of Love" that stemmed from that album became a modest hit in the United States in the summer of 1989 and a number 1 hit on the RPM Country chart in Canada.
Her cover of Cole Porter's "So in Love" appears on the Red Hot + Blue compilation album and video from 1990, a benefit for AIDS research and relief.
The 1992 album, Ingénue, a set of adult contemporary pop songs that showed comparatively little country influence, contained her most popular song, "Constant Craving". That song brought her multi-million sales, much critical acclaim, and the Grammy Award for Best Female Pop Vocal Performance. Another top ten single from the record was "Miss Chatelaine". The salsa-inspired track was ironic; Chatelaine is a Canadian women's magazine which once chose Lang as its "Woman of the Year", and the song's video depicted Lang in an exaggeratedly feminine manner, surrounded by bright pastel colours and a profusion of bubbles reminiscent of a performance on the Lawrence Welk show.
Lang contributed much of the music towards Gus Van Sant's soundtrack of the film Even Cowgirls Get the Blues (1993), and also did a cover of "Skylark" for the 1997 film adaptation of Midnight in the Garden of Good and Evil. She performed "Surrender" for the closing titles of the James Bond film Tomorrow Never Dies, having previously worked with Bond composer David Arnold on his album, Shaken and Stirred: The David Arnold James Bond Project.
In 1996, she was made an Officer of the Order of Canada.
In 1997, Drag, an album of cover tunes dedicated to 'smoke' (specifically cigarette smoking) was released, although the album cover and booklet photographs show Lang in a men's suit, referring to crossdressing as another possible meaning of the word 'drag'. The songs on Drag include "Smoke Dreams", from the '40s, Steve Miller Band's "The Joker", "Smoke Rings", the theme from the cult movie Valley of the Dolls, and 8 other smoke-themed songs.
Lang ranked #33 on VH-1's 100 Greatest Women in Rock & Roll in 1999 and #26 on CMT' 40 Greatest Women in Country Music in 2002, one of only eight women to make both lists. The others were Linda Ronstadt, Patsy Cline, Dolly Parton, Tammy Wynette, Loretta Lynn, Lucinda Williams and Emmylou Harris.
In 2003, she won her fourth Grammy Award, this time for Best Traditional Pop Vocal Album for her collaboration with Tony Bennett on A Wonderful World.
On subsequent tours critical acclaim continued to come her way. In 2004, Stephen Holden of The New York Times wrote: "Few singers command such perfection of pitch. Her voice, at once beautiful and unadorned and softened with a veil of smoke, invariably hits the middle of a note and remains there. She discreetly flaunted her technique, drawing out notes and shading them from sustained cries into softer, vibrato-laden murmurs. She balanced her commitment to the material with humor, projecting a twinkling merriment behind it all."
In the same year, she released Hymns of the 49th Parallel, which featured cover versions of songs by iconic English-speaking Canadian singer-songwriters: Bruce Cockburn, Leonard Cohen, Joni Mitchell, Ron Sexsmith, Jane Siberry, and Neil Young. According to the Canadian Record Industry Association (CRIA), in April 2006 the album went platinum in Canada selling over 100,000 copies. In December 2007 the album reached double platinum status in Australia selling over 140,000 copies.
Also in 2004, she sang the song "Little Patch of Heaven" for the Walt Disney Feature Animation film, Home on the Range.
On July 29, 2006, Lang performed her hit "Constant Craving" at the Outgames Opening Ceremonies in Montreal, Canada.
In 2006 Lang paired with singer Madeleine Peyroux on a cover of the Joni Mitchell song "River" for Peyroux's album, Half the Perfect World. That same year Lang was featured in Nellie McKay's second album, Pretty Little Head, singing with McKay in "We Had it Right". That same year, Lang sang a version of The Beatles' "Golden Slumbers" for the Happy Feet film soundtrack.
In 2007 she partnered with Anne Murray on a re-make of Murray's hit "A Love Song," to be featured on Murray's CD, Anne Murray Duets: Friends and Legends. The duet was recorded in Los Angeles, and on Murray's official website there is a picture of Murray and Lang kneeling behind Murray's star on the Hollywood Walk of Fame. Anne Murray was one of Lang's childhood idols.
She released an album of new material, Watershed on February 5, 2008. It is her first collection of original material since Invincible Summer (2000).
Film and television appearances
Lang played the lead in the 1991 drama film, Salmonberries, and also costarred with Ewan McGregor and Ashley Judd in Eye of the Beholder (1999). Lang had an uncredited role as a lounge singer in 2006's The Black Dahlia. She has also made guest appearances on the sitcoms The Larry Sanders Show, Dharma & Greg and Ellen.
Activism
Lang, who came out as a lesbian in a 1992 article of the LGBT-related news magazine The Advocate, has actively championed gay rights causes. She is sometimes known for utilizing an androgynous physical appearance. She has performed and supported many causes over the years, including HIV/AIDS care and research. Her animal rights vegetarian stance, including a "Meat Stinks" campaign, created much controversy, particularly at her hometown in the middle of Alberta's cattle ranching industry.
Lang appeared on the cover of the August 1993 issue of Vanity Fair. The cover featured Lang in a barber chair while model Cindy Crawford appeared to shave her face with a straight razor. The issue contained a detailed article about Lang which observed that she had thought that she would be ostracized by the country-music industry when she came out as a lesbian; but Nashville was accepting, and her records continued to sell. When she appeared in an ad for PETA however, Nashville was less impressed owing to the relationship between country music and cattle ranching.
Lang collaborated with Annie Lennox in the production of the charity record Sing released on December 1, 2007 (World AIDS Day), to raise awareness of the transmission of HIV to unborn children in Africa
In April 2008, Lang spent time in Melbourne, Australia, as a guest editorialist for The Age. This was in connection with her support for the Tibet human rights issues. On April 24, 2008, she joined pro-Tibet protesters in Canberra as the Beijing 2008 Olympic torch relay made its way through the Australian capital.
EN.WIKIPEDIA.ORG