Αργεί πολύ αυτή η μέρα, αγαπητέ μου... Πόσοι θα βγουν να δηλώσουν ανοιχτά ποιοι είναι; Είμαστε ακόμα πίσω σε θέματα σεξουαλικής ελευθερίας - πράγμα γνωστό σε όλους.
Σε όλες τις χώρες πριν από το πρώτο Pride όλοι τα ίδια μ' εσένα έλεγαν, όλοι αμφέβαλαν για τη δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο τους. Αλλά κάπως αρχίζει κανείς. Και μετά το ένα φέρνει τ' άλλο. Δες, για παράδειγμα, την ιστορία του ισλανδικού γκέι κινήματος μερικά ποστ πιο πίσω. Δες παλιότερο ποστ για τη Μάλτα. Και κοίτα υπάρχουν κάμποσες εναλλάκτικές, αλλά αξιοπρεπείς λύσεις. Η δημόσια πορεία δεν είναι σώνει και καλά υποχρεωτική. Π.χ. η 1η κυπριακή ημέρα υπερηφάνειας θα μπορούσε να διοργανωθεί σε κλειστό χώρο, να έχει μορφή αφιερώματος, να γίνει σε συνεργασία με το ελληνικό Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, να γίνει εκτός Κύπρου κλπ.
Μετά το πρώτο μου σχόλιο έκανα μία μικρή περιήγηση στο blog σου - πολύ εδιαφέροντα τα θέματα και οι φωτογραφίες που ανάρτησες! Εύχομαι να 'χεις δίκιο - έχω ένα gay, αλλά δε νομίζω να θέλει ο ίδιος να αποκαλυφθεί δημόσια. Έχεις καλές ιδέες, το θέμα είναι πώς προχωρούν παρακάτω.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν την ...Αμερική. Αρκεί να ακολουθήσουν τον δρόμο που άλλοι, πριν από αυτούς, χάραξαν και διέσχισαν. Με λίγα λόγια, υπάρχει ΚΑΙ διεθνής εμπειρία επί του θέματος ΚΑΙ διάθεση αλληλεγγύης από τους εκτός Κύπρου. Και μην ξεχνάς, το λένε και οι Γραφές: αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν
Αργεί πολύ αυτή η μέρα, αγαπητέ μου... Πόσοι θα βγουν να δηλώσουν ανοιχτά ποιοι είναι; Είμαστε ακόμα πίσω σε θέματα σεξουαλικής ελευθερίας - πράγμα γνωστό σε όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε όλες τις χώρες πριν από το πρώτο Pride όλοι τα ίδια μ' εσένα έλεγαν, όλοι αμφέβαλαν για τη δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα στον τόπο τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά κάπως αρχίζει κανείς. Και μετά το ένα φέρνει τ' άλλο. Δες, για παράδειγμα, την ιστορία του ισλανδικού γκέι κινήματος μερικά ποστ πιο πίσω. Δες παλιότερο ποστ για τη Μάλτα.
Και κοίτα υπάρχουν κάμποσες εναλλάκτικές, αλλά αξιοπρεπείς λύσεις. Η δημόσια πορεία δεν είναι σώνει και καλά υποχρεωτική.
Π.χ. η 1η κυπριακή ημέρα υπερηφάνειας θα μπορούσε να διοργανωθεί σε κλειστό χώρο, να έχει μορφή αφιερώματος, να γίνει σε συνεργασία με το ελληνικό Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, να γίνει εκτός Κύπρου κλπ.
Μετά το πρώτο μου σχόλιο έκανα μία μικρή περιήγηση στο blog σου - πολύ εδιαφέροντα τα θέματα και οι φωτογραφίες που ανάρτησες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να 'χεις δίκιο - έχω ένα gay, αλλά δε νομίζω να θέλει ο ίδιος να αποκαλυφθεί δημόσια. Έχεις καλές ιδέες, το θέμα είναι πώς προχωρούν παρακάτω.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν την ...Αμερική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκεί να ακολουθήσουν τον δρόμο που άλλοι, πριν από αυτούς, χάραξαν και διέσχισαν.
Με λίγα λόγια, υπάρχει ΚΑΙ διεθνής εμπειρία επί του θέματος ΚΑΙ διάθεση αλληλεγγύης από τους εκτός Κύπρου.
Και μην ξεχνάς, το λένε και οι Γραφές:
αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν