Η ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

.
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ

.
Τόσο είναι συγκινητικοί
μέσα στη θλίψη τους, στην ευγένεια και την προσμονή
Αυτοί οι λυπημένοι γηραιοί άνδρες
που κάποτε υπήρξαν λυπημένοι νέοι.

Πώς ασυγκίνητος να μείνεις
στη μοναξιά τους και τη στέρηση,
τα αμυδρά όνειρα, τις ελπίδες
για ένα νέο έρωτα, μια καινούργια φιλία;

Οι πιο φτωχοί και άσχημοι, ακόμα
επιζητούν μια θέρμη φευγαλέα,
τ’ άγγιγμα ενός χεριού, μια αίσθηση,
την ευθυμία γυμνού κορμιού, τη δύναμη και χάρη
που θα εμπλούτιζε την ένδεια, το κενό, το θάνατο.

Είναι, φαίνεται, μόνο για νέους η φιλία –
ωστόσο, να τη χαίρονται θα έπρεπε
κι οι πιο προχωρημένοι σε ηλικία,
τότε έχει ανάγκη κανείς από φίλους,
σαν είναι κάποιος νέος, του περισσεύουν.

Όταν πιο νέος ήμουνα και όμορφος
προσέφερα τον εαυτό μου στους μεγάλους.
είχα και νέους, κάποτε, βεβαίως,
όμως ο έρωτας για τους μεγάλους
ήτανε ιδιαίτερος.

Θυμάμαι, ένοιωθα άγγελος φωτός,
που κατελθών, τους απομάκραινα
από τα σκότη των μοναχικών σπιτιών
από των πάρκων τις αναζητήσεις, των χαμάμ,
από υπομονετικές αναμονές
σ’ αίθουσες κινηματογράφων σκοτεινές.

Κουτή είν’ η νιότη!
Κι όμως, η αφέλεια ήταν της καρδιάς.
Ήθελα να τους αγαπώ
όσο μπορούσα εγώ ν’ αγαπηθώ.
Κι επίσης, ήτανε πολύ σημαντικό, ότι ποτέ δε με αρνήθηκε κανείς τους
όπως τόσο συχνά αρνιούνται οι νεότεροι
με τέτοια αστάθεια, καπρίτσια και σκληρότητα.

Οι μεγαλύτεροι, πάντα είναι σοβαροί’
είν’ υποχρεωμένοι.
Γι’ αυτό τους αγαπούσα.

Τώρα που και γω έχω μεγαλώσει,
ακόμα αγαπώ τους μεγαλύτερους,
όμως δε βλέπω να υπάρχουν τέτοιοι άγγελοι
όπως αυτός που είχα εγώ υπάρξει
στις χρυσές μέρες μου…
.

James Kirkup

Μετάφραση: Ολβία Παπαηλιού (Οδός Πανός, τ. 107)