21.7.71
Αγαπημένε Πιερ Πάολο,
Αγαπημένε Πιερ Πάολο,
Έλαβα τό βιβλίο σου και, στη συνέχεια, το φιλικό σου γράμμα. Είμαι λυπημένη για ό,τι σου συμβαίνει - όμως χαρούμενη γιατί εμπιστεύτηκες εμένα.
Αγαπημένε φίλε, είμαι λυπημένη γιατί δεν μπορώ να βρίσκομαι κοντά σου αυτές τις δύσκολες στιγμές, όπως έκανες εσύ άλλοτε με μένα.
Ξέρεις κατά βάθος πως έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει.
Θυμάσαι που, στο Γκράντο, μιλούσα στο αυτοκίνητο με τον Νινέττο για την αγάπη και, δεν ξέρω πώς, όμως κάτι εσώψυχο – οι κεραίες μου όπως λες – μου το προκατέβαλε όταν ο Νινέττο επέμεινε ότι ποτέ δεν θα ερωτευόταν. Εγώ ήξερα, βέβαια, ότι ήταν υπερβολικά νέος για να καταλάβει τι έλεγε, όμως εσύ, ένας άνθρωπος τόσο έξυπνος έπρεπε να το ξέρεις. Αλλά, αντιθέτως, εσύ δέθηκες στο όνειρό σου – αυτό που μόνος σου το έχτισες, γι αυτό σου γράφω τώρα αυτό το κήρυγμα. Πρέπει να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, όμως δεν μπορείς γιατί δεν θέλεις. Θα το καταφέρεις. Βέβαια, εγώ το κατάφερα, εγώ που είμαι μια γυναίκα τόσο ευαίσθητη, πλην όμως κατάλαβα καλά ότι κανείς μπορεί να υπολογίζει μόνο στον εαυτό του.
Ναι, αχ! σταμάτα να με κοροϊδεύεις. Είναι τόσο θλιβερό, κυρίως για μένα, να το αναγνωρίσω. Κανείς δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη για πολύ καιρό στους άλλους. Είναι ο νόμος της φύσεως.
Ναι, αχ! σταμάτα να με κοροϊδεύεις. Είναι τόσο θλιβερό, κυρίως για μένα, να το αναγνωρίσω. Κανείς δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη για πολύ καιρό στους άλλους. Είναι ο νόμος της φύσεως.
Πρέπει να βρούμε τη δύναμη στο εσωτερικό του εαυτού μας, τουλάχιστον φαινομενικά. Δεν σου μιλάω σαν μητέρα, αγαπημένε Πιερ Πάολο – ούτε εγώ σε είδα ποτέ σαν τον πατέρα μου. Τα βιβλία ξέρουν πολλά πράγματα, όχι όμως τη σκληρή πραγματικότητα, και δεν διδάσκουν ό,τι σκέπτομαι και θα πιστεύω μέχρι τον θάνατό μου, δηλαδή αυτό που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να κάνει, με μόνη τη θέλησή του, την αγάπη στον εαυτό του και την υπερηφάνεια του. Είναι ό,τι προσπαθώ εγώ να κάνω. Στην πραγματικότητα, με καταλαβαίνεις, κατά βάθος όμως όχι και τόσο. Είναι απαραίτητο να έχουμε τα πόδια μας στη γη, ύστερα μπορεί κανείς να ονειρευτεί. Όμως θα είναι πάντοτε όνειρο και όχι πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα είναι η δημιουργία, η αξιοπρέπεια και όχι οι αστικές αξίες, όπως εσύ λες, ή ίσως να μην κατάλαβα καλά το βιβλίο σου. Ζω μέσα στη μπουρζουαζία, τρέφομαι από αυτή, γιατί ο καλλιτέχνης την έχει ανάγκη. Όμως, στην πραγματικότητα, ζω μόνη με την πίστη που μπορώ – που πρέπει – να έχω, γιατί όλοι γύρω με παρατηρούν.
Και είναι αναγκαίο να συμπεριφέρεται κανείς έτσι απ’ τη στιγμή που θα φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Δεν μπορεί κανείς να κάνει ό,τι του αρέσει. Κι εγώ θα ήθελα, βεβαίως, να το κάνω, όμως είμαι υποχρεωμένη να δεχτώ την κριτική γιατί ο κόσμος είναι απαιτητικός με όσους θριαμβεύουν, κι αυτό μας επιβάλλει υποχρεώσεις’ αλλιώς, κανείς παραιτείται και κάνει ό,τι του αρέσει. Δεν έχουμε δικαιολογίες, ακόμη κι αν οι άλλοι είναι λάθος.
Φυσικά, αυτά τα λόγια δεν είναι τίποτα άλλο από λόγια, εύκολα να γραφτούν, και τα λοιπά, και τα λοιπά, όμως πότε θα μεγαλώσεις επι τέλους Π.Π.Π.; Δεν έχει φτάσει ακόμη η στιγμή να ωριμάσεις λίγο ακόμη κι όταν, δόξα τω Θεώ, συνεχίζουμε να είμαστε πάντοτε παιδιά; Ξέρω ότι θα με απορρίψεις για ό,τι σου γράφω. Αλλά πάντα σου είπα την αλήθεια, συγχώρεσέ με που σου απηύθυνα αυτά τα ανόητα λόγια – όπως και να ‘χει στα είχα ήδη πει – αντί να σε παρηγορήσω, για αυτό και σου ζητάω συγγνώμη.
Είμαι σε αυτή τη διεύθυνση, τι κρίμα να μην έρχεσαι, ποιος ξέρει το γιατί. Οι φίλοι είναι για τις δύσκολες στιγμές, πάντα στο έλεγα. Θα είμαι εδώ κι όλον τον Αύγουστο. Θα χαρώ να μάθω νέα σου. Τρυφερά με την ίδια φιλία την παντοτεινή (γράψε μου στο Trajonist Petalli Marmari).
Σ’ ευχαριστώ για το τηλεγράφημα απ’ το Λονδίνο.
Μαρία (η μικρή)
.
Από το λογοτεχνικό περιοδικό "η λέξη" - τ.173, Ιαν.2003
.
*****
.
Η εταιρεία για το Κτήριο της Οπερας & της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης «Μαρία Κάλλας», στο πλαίσιο ανακήρυξης του 2007 ως έτους «Μαρία Κάλλας», οργανώνει έως και τις 19 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μελά της Εθνικής Τράπεζας (Πλατεία Κοτζιά) εικαστική έκθεση με κοστούμια - γλυπτά, εμπνευσμένα από τα κοστούμια των ρόλων που ερμήνευσε η Μαρία Κάλλας, του Ελληνα costume Art Designer Νίκου Φλωρά.
María Anna Cecilia Sophia Kalogeropoulos (1923-1977), mejor conocida por el nombre artístico de María Callas, fue la más famosa cantante de ópera del periodo de la posguerra. La soprano absoluta del siglo XX.
ΑπάντησηΔιαγραφήCasada con el acaudalado industrial de la construcción Giovanni Battista Meneghini, 30 años mayor que ella, llegó a Milán en 1947, donde fue inicialmente rechazada por el director de La Scala, Arturo Toscanini (1867-1957). “Estás gorda y tienes la voz dispareja”, le dijo sin piedad el maestro. Pero ella no se dejó vencer. “Perdió 30 kilos y colgó en su cuarto una foto de Audrey Hepburn para hacerse fuerte”, asegura el cineasta italiano Franco Zeffireli, director de “Callas por siempre”. También fue con un diseñador y le pidió: “Enséñame a vestirme”. Con estilo y cuerpo nuevos, volvió a entrevistarse con el director italiano, célebre por su brillante intensidad e incansable perfeccionismo. Fue aceptada Hizo su debut en La Scala el 7 de diciembre de 1950 con I Vespri Siciliani.
En julio de 1952 firmó un contrato de grabación exclusiva con Walter Legge, productor musical de EMI. Pocos días después Legge y su mujer, la soprano alemana Elisabeth Schwarzkopf, fueron a ver a Maria en La Traviata en la Arena de Verona. En reconocimiento a su magistral interpretación, Schwarzkopf ofreció a Callas uno de los tributos más conmovedores: no cantaría nunca más La Traviata. Cuando se le pidió una explicación, Schwarzkopf respondió: “¿Cuál sería el sentido de hacerlo si otro artista contemporáneo lo puede hacer perfecto?”.
María viajó por casi todo el mundo llevando su arte. Contratada por la Ópera Nacional, se presentó en tres temporadas en el Palacio de Bellas Artes de la Ciudad de México, entre 1950 y 1952, interpretando Aída, El Trovador, La Traviata, Rigoletto, Tosca y Lucía de Lammermoor.
En mayo de 1959, María conoció al magnate griego Aristóteles Onassis, quien comenzó a cortejarla hasta que deshizo su matrimonio con Meneghini. Nunca se casaron. Esta tortuosa relación sentimental significaría su propia tragedia griega para la soprano que dejó de cantar.
Se embarazó y Onassis le exigió que abortara. Luego, apareció en su vida Jackie Kennedy, la viuda de John F. Kennedy que sorprendió al mundo el 20 de octubre de 1968 al casarse con Onassis, sólo cuatro meses y medio después del asesinato de su cuñado, Bobby Kennedy.
María no se recuperó nunca de este golpe y cayó en una fuerte depresión. En 1970 intentó suicidarse con una sobredosis de barbitúricos, pero no lo logró. Regresó brevemente a los escenarios en 1973, el mismo año que murió en un accidente de aviación Alexander, el primogénito de Onassis.
La última actuación de la soprano se dio el 11 de noviembre de 1974 en la modesta ciudad de Sapporo, Hokkaido (Japón). La crítica la destrozó: “Su voz se ha apagado”. Onassis murió en marzo de 1975. “Me siento como viuda”, diría María a sus amistades, mientras observaba por televisión el sepelio del hombre al que tanto amó. Sumida en una profunda tristeza, la diva pasó sus últimos años emulando a Norma Desmond en Sunset Boulevard. “Desde que perdí la voz quiero morir”, confió a su secretaria Bruna Vasso. Tenía 53 años.
María Callas murió de un ataque cardiaco en su lujoso departamento de París la mañana del 16 de septiembre de 1977. Hace 30 años. Sus bienes se repartieron por partes iguales entre su voraz secretaria y su aparecido ex marido, que alegaba tener derecho a ello al no haberse divorciado de María por las leyes francesas.
Pocas semanas después de enterrada María Callas, Emma Roverselli-Brutti, la ama de llaves y amante de Giovanni Batista Meneghini -entonces de 80 años-, presumía en fiestas las famosas joyas que alguna vez pertenecieron a la mujer a quien la naturaleza dotó de una voz privilegiada, catalogada como de "soprano sfogato", de un timbre similar al de los castrati del siglo XVII y XVIII…
(αναδημοσίευση από το μεξικανικό site anodis.com)
exw varethei na vlepw tous poustides na asxolountai me tin opera.... kai na xalane to onoma twn str8 pou asxolountai kai aytoi...episis....
ΑπάντησηΔιαγραφήkatastrefetai ta oneira merikwn anthropwn pou theloun na asxolithoun me tin opera...
aisxos kai ntropi sas....