Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ

.

(…) με ρώτησε τρυφερά:
- Γιατί ισχυρίζεστε πως δεν ξέρετε τίποτε από όπερα. Κανένας δεν μου μίλησε ποτέ όπως εσείς. Σας παρακαλώ, Πιέρ Πάολο, κάνετε μου συντροφιά απόψε στο θεωρείο μου.
- Όχι, Μαρία, απεχθάνομαι την όπερα. Θυμηθείτε αυτό που συμφωνήσαμε: στην ταινία μας δεν θα τραγουδήσετε ούτε μια νότα. Για μένα, πρόσθεσα, θέλοντας να σβήσω τον αγροίκο τόνο αυτής της δήλωσης, το τραγούδι συνδέεται πάντα με τα νανουρίσματα που μου έλεγε η μάνα μου στην κούνια και με τα λαϊκά μοιρολόγια που σιγομουρμούριζε στην κουζίνα.
Παραλίγο να πω: «Μια γυναίκα δεν θα ‘πρεπε να τραγουδάει παρά μόνο για τον γιο της», αλλά συγκρατήθηκα έγκαιρα.
- Υπάρχει κι ένας άλλος λόγος για τον οποίο δε μ’ αρέσει η όπερα. Έχετε κοιτάξει ποτέ την αίθουσα; Λίγο θα σας ενδιέφερε ασφαλώς να ξέρετε ποιοι σας χειροκροτούν! Το κοινό σε μια αίθουσα όπερας αποτελείται κατά τα τρία τέταρτα από… Είναι δύσκολο να το πω, Μαρία, βοηθήστε με!
- Νομίζω πως μαντεύω, Πιερ Πάολο.
Δίστασα πριν να διαλέξω τη λέξη που, ανάμεσα σε όλες τις συνώνυμες που μου πρόσφερε το λεξιλόγιο μου, μου ‘χε εντυπωθεί λόγω της ιδιαίτερα αποκρουστικής χροιάς της.
- Κατά τα τρία τέταρτα από κίναιδους, είπα με χαμηλή φωνή, υπογραμμίζοντας μ’ έναν περιφρονητικό τόνο τη χλεύη που περιεχόταν στον όρο.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη χειρονομία της, που τη διατηρώ σαν θησαυρό στη μνήμη μου, δίπλα σ’ εκείνη της σλοβένας βιολονίστριας, της Βίλμα Καλτς, όταν προσφέρθηκε να μου χρησιμέψει σαν άλλοθι ενάντια στις κακόβουλες φήμες που κυκλοφορούσαν στην Καζάρσα. Παύοντας να παίζει με το χτενάκι της, η Μαρία πήρε τα δυο μου χέρια στα δικά της.
- Και τώρα σειρά μου, Πιερ Πάολο, να σας πω: «Δεν έχετε το δικαίωμα να μειώνετε έτσι τον εαυτό σας». Μη χρησιμοποιήσετε ποτέ πια αυτή τη φρικτή λέξη. Αν ξέρατε τι πονεμένη έκφραση έχει το πρόσωπό σας! Δεν υπάρχει κανένας λόγος ούτε να βασανίζεστε, ούτε να ντρέπεστε γι΄ αυτό που είστε. Όχι πραγματικά… συνέχισε, αναζητώντας κάποιο επιχείρημα που θα μπορούσε να με πείσει. Ξαφνικά το βρήκε και, περιφέροντας νοσταλγικά το βλέμμα ολόγυρα, είπε:
- Οι καλύτεροι φίλοι μου, οι μόνοι φίλοι μου, ήταν ο Λουκίνο Βισκόντι και ο Ζαν-Λουί. Βλέπετε λοιπόν;

Ντομινίκ Φερναντέζ: Έγώ ο Πιερ Πάολο στα χέρια του αγγέλου (Αστάρτη, 1985)

.

Τιμώντας την επέτειο των 30 χρόνων από τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας, θα πραγματοποιηθεί ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα με προβολή οπτικο-ακουστικού υλικού στο Βιβιλιοπωλείο Πολύχρωμος Πλανήτης, Αντωνιάδου 6 (έναντι πλαϊνής εισόδου ΑΣΟΕΕ), την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου, στις 20:30 και στην συνέχεια θα ακολουθήσει ανοικτή συζήτηση.