ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΜΟΥ

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεκάτος κατάφερε να κερδίσει το βραβείο Queer Palm και το Χρυσό Φοίνικα Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ των Καννών 2019.

Πώς θα περιέγραφες την ταινία; 

Βασίλης Κεκάτος- Είναι μια ερωτική ιστορία για δύο νεαρούς άνδρες που συναντιούνται τυχαία σε ένα ξεχασμένο βενζινάδικο και βρίσκουν ο ένας τον άλλον. Είναι μια ταινία για το θαύμα που μπορεί να συμβεί στο πιο ανέλπιστο μέρος.

Τι ήταν αυτό που σ’ έσπρωξε να αφηγηθείς αυτήν την ιστορία; 

- Η απόκοσμη ομορφιά των φωτισμένων βενζινάδικων στη νυχτερινή ερημιά και η ανάγκη να μιλήσω για δυο γκέι χαρακτήρες, εστιάζοντας στις επιθυμίες και στις πράξεις τους, όπως προκύπτουν όχι λόγω της σεξουαλικής τους ταυτότητας αλλά λόγω της νιότης τους και της, κοινής με όλους, ανάγκης τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Αν πάρεις το βραβείο στις Κάννες, που θα το αφιερώσεις;

- Αν κέρδιζα τον "Χρυσό Φοίνικα" θα τον αφιέρωνα στους ηθοποιούς μου Νικολάκη Ζεγκίνογλου και Ιώκο Ιωάννη Κοττίδη, στον διευθυντή φωτογραφίας Γ. Βαλσαμή, στην παραγωγό Ελένη Κοσσυφίδου και στους υπόλοιπους συνεργάτες και φίλους, γιατί χωρίς αυτούς δε θα υπήρχε αυτή η υποψηφιότητα. Επίσης, θα τον αφιέρωνα στη μνήμη του Σπύρου Κεκάτου, αδελφού του πατέρα μου, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος και με τη στάση ζωής του μου δίδαξε το πως είναι να παραμένεις δυνατός και ακέραιος σε μια κοινωνία που θέλει να σε αλλάξει για να της μοιάσεις και να μπορεί να κοιμάται πιο ήσυχα τα βράδια. (ethnos.gr, 22/5/2019)

Είναι η ταινία μια εξερεύνηση μιας ομοερωτικής επιθυμίας που ξεκινάει από ένα βίωμα, μια ιστορία που έχεις ακούσει, μια φαντασία ή μια φαντασίωση;

-    Ολα μου τα σενάρια ξεκινούν από ένα τοπίο που με έχει συγκινήσει. Φαντάζομαι ιστορίες που θα ήθελα να αφηγηθώ μέσα σε αυτό. Γιατί όλα τα τοπία είναι κενά αν δεν τα έχει ακουμπήσει το ανθρώπινο αποτύπωμα. Σε δεύτερο χρόνο και κυρίως από περιέργεια μπαίνω πάντα στη διαδικασία να αναρωτηθώ ποιο είναι αυτό το προσωπικό μου βίωμα που βρίσκεται πίσω από το τοπίο που με συγκίνησε και από την ιστορία που φαντάστηκα. Η “Απόσταση” λοιπόν εν προκειμένω εκκινεί από το ότι υπήρχε στην οικογένεια μου ένας άνθρωπος, ο αδερφός του πατέρα μου, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος. Από πολύ μικρός συνήθισα να βλέπω τους γονείς μου να τον αγαπούν άνευ όρων, χωρίς ποτέ η σεξουαλική του προτίμηση να καθορίσει ή να επηρεάσει τη σχέση τους. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό ακριβώς ήταν που κράτησε το θείο μου όρθιο απέναντι σε όλη την περιρρέουσα ασχήμια που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει. Αν λοιπόν η “Σιγή των Ψαριών” ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα ομάζ στον παππού μου, τότε η “Απόσταση” είναι ένα ομάζ στον θείο μου. Και στις δύο ταινίες, χωρίς φαντάζομαι να πρωτοτυπώ, στην ουσία δεν κάνω τίποτε άλλο από το να αποκαθιστώ μέσω της φαντασίας μου τα παιδικά βιώματα που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. 

Στο τέλος της ημέρας όμως, η ιστορία αυτή αφορά δυο άνδρες, αλλα θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά δυο γυναίκες, ή έναν άνδρα και μια γυναίκα. Αρκεί να επρόκειτο για δύο ανθρώπους που έλκονται μεταξύ τους και τους αξίζει κατι παραπάνω απο τη μοναξιά τους.

Που ακριβώς τοποθετείς την ταινία σε μια ελληνική και μια διεθνή κινηματογραφική queer κουλτούρα;

-   Η ταινία αυτή είναι μια ταινία με gay χαρακτήρες που το πρόβλημα το οποίο έρχονται να αντιμετωπίσουν δεν έχει να κάνει με το ότι είναι gay. Δεν τίθεται ποτέ ζήτημα γι’ αυτό. Κατά αυτή την έννοια, θα έλεγα ότι τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή queer κουλτούρα, η ταινία τοποθετείται σε μια σχετικά νέα περιοχή, όπου το ζήτημα δεν είναι αμιγώς η σεξουαλική ταυτότητα των ηρώων αλλά τα υπόλοιπα στοιχεία που τους συνθέτουν ως χαρακτήρες και δημιουργούν τριβές στη συνύπαρξή τους με τους άλλους. Ταινίες που αντιμετώπισαν με παρόμοιο τρόπο τους ήρωες τους και μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό, είναι προφανώς η ελληνική «Στρέλλα» καθώς και το βρετανικό «Weekend». Και στις δύο περιπτώσεις, η προβληματική δεν τοποθετείται γύρω από τη σεξουαλική ταυτότητα των ηρώων, αλλά γυρώ από άλλα καθολικά ζητήματα της ζωής, όπως ο χρόνος που έχουν στη διάθεσή τους, η καταγωγή τους, ή οι οικογενειακοί δεσμοί τους. Προσωπικά, στο queer αυτό ακριβώς είναι που με γοητεύει: ότι -και ετυμολογικά μόνο αν το δεις όπως υφίσταται στην αγγλική γλώσσα- με αφορμή κάτι «γοητευτικά παράξενο», αποκαλύπτονται πυρηνικές πτυχές της ανθρώπινης υπόστασης. Αυτό νομίζω ήταν πάντα το queer· να δίνεις στον άλλον μια οπτική των πραγμάτων που εώς τότε δεν είχε φανταστεί ότι υπάρχει. Κάποτε queer στην τέχνη ήταν ένας άντρας ντυμένος γυναίκα. Κι ακόμα πιο πριν queer ήταν ένας άντρας που ξυπνάει μεταμορφωμένος σε κατσαρίδα. Σήμερα, στον Δυτικό κόσμο τουλάχιστον, ακριβώς λόγω των χρόνιων αγώνων και θυσιών που έχουν γίνει σε εποχές που ήταν έγκλημα να αγαπάς όποιον θες και να διαθέτεις αυτοβούλως το σώμα σου, queer μπορεί να είναι ότι ένας άντρας, ένας άντρας που μεταμορφώνεται σε κατσαρίδα και ένας άντρας ντυμένος γυναίκα, μπορούν να είναι εξίσου μόνοι ή να αναζητούν την αγάπη με τον ίδιο τρόπο που την αναζητούν όλοι οι υπόλοιποι. Queer είναι να ζεις στην εποχή της επικοινωνίας και να μην μπορείς να επικοινωνήσεις· ό,τι κι αν φοράς, όποιον κι αν φιλάς, μ’ όποιον κι αν κοιμάσαι. Κι αυτό είναι εν τέλει και το μεγάλο μάθημα που δίνει η παγκόσμια lgbtq+ κοινότητα: ότι όλοι έχουμε τις ίδιες αγωνίες και οντολογικές ερωτήσεις πάνω στη ζωή. (flix.gr)