Δεν είναι ο έρωτας που πεθαίνει...
Δεν είναι ο έρωτας που πεθαίνει,
είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Αθωότητα πρώτη
καταργημένη σε επιθυμία,
Λησμονιά εμένα του ίδιου σ' άλλη λησμονιά,
Κλαριά περιπλεγμένα,
Γιατί να ζει κανείς αν θα εξαφανιστείτε μια μέρα;
Ζει μονάχα όποιος κοιτάζει
πάντα μπροστά του τα μάτια της αυγής του,
Ζει μονάχα όποιος φιλάει
εκείνο το αγγέλου σώμα που ο έρωτας θα του ύψωνε.
Φαντάσματα του πόνου,
μακριά, οι άλλοι,
αυτοί που εκείνο τον έρωτα έχασαν,
σαν μια ανάμνηση σε όνειρα,
διατρέχοντας τους τάφους
άλλο κενό σφιχτά κρατάνε.
Εκεί πάνε και στενάζουν,
όρθιοι νεκροί, ζωές πίσω απ΄την πέτρα,
χτυπώντας την ανημπόρια,
γραπώνοντας τη σκιά
με άχρηστη τρυφερότητα.
Όχι, δεν είναι ο έρωτας που πεθαίνει.
Λουίς Θερνούδα
μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου