Η ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η επιλεκτική ευαισθησία του Αλέξη Τσίπρα και η έλλειψη ντροπής
Αναρωτιέμαι ποια είναι τα αίτια της επιλεκτικής ευαισθησίας του κ. Τσίπρα. Γιατί στην περίπτωση του Ζακ εμφανίζεται λαλίστατος και στην περίπτωση του Νικόλα κράτησε σιγήν ιχθύος;
Δημήτρης Γαλάνης (tovima.gr, 30/10/2018)
Διαβάζω την απάντηση του πρωθυπουργού στην επιστολή της μητέρας του Ζακ Κωστόπουλου, στην οποία εκφράζει (καθυστερημένα ως συνήθως) τα βαθιά του «συλλυπητήρια για την οδυνηρή απώλεια του Ζακ», αλλά και «την ευγνωμοσύνη μου που σε μια τόσο δύσκολη στιγμή θελήσατε να μοιραστείτε μαζί μου τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας».
Ο κ. Τσίπρας αναγνωρίζει ότι «όσα συνέβησαν και οδήγησαν στο θάνατο του Ζακ συνιστούν έναν εφιάλτη», γεγονός που ουδείς αμφισβητεί.
Στη συνέχεια, σε άψογα Τραμπικά, κατηγορεί τα μέσα ενημέρωσης επειδή «υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό».
Κατόπιν επιδίδεται σε γενικολογίες του τύπου «η αντιμετώπιση του κοινωνικού κανιβαλισμού και των φαινομένων βίας και μίσους χρειάζεται συντεταγμένη παρέμβαση από την πολιτεία με στόχο τη συνολική πρόληψη του εγκλήματος, αλλά κυρίως τη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν ο ανιψιός μου Νικόλας Μουστάκας είχε βρει τραγικό θάνατο ύστερα από επίθεση που δέχτηκε στον λόφο του Φιλοπάππου, ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο, ο κ Τσίπρας δεν είχε δώσει καμία απάντηση στην επιστολή που είχε στείλει στα μέσα ενημέρωσης η μητέρα του.
Ούτε ένας αρμόδιος, ούτε ένα κυβερνητικό στέλεχος δεν είχε εκφράσει τη θλίψη και την οδύνη του για τη δολοφονία ενός αθώου 25χρονου, που είχε την ατυχή ιδέα να ανέβει στον λόφο των Μουσών και να απολαύσει τη θέα, παρέα με μια φίλη του.
Ούτε ο πρωθυπουργός, αλλά ούτε και κανένας από τους συναρμόδιους δεν έχουν, έστω και για τα μάτια, αναλάβει έστω και ένα ελάχιστο μέρος της ευθύνης που τους αναλογεί για το γεγονός ότι έχουν αφήσει έναν αρχαιολογικό χώρο στην καρδιά της Αθήνας στα χέρια αδίστακτων συμμοριών που καθημερινά λήστευαν Eλληνες και τουρίστες.
Ουδείς ανέλαβε οποιαδήποτε ευθύνη (όπως ήταν αναμενόμενο) για το γεγονός ότι ο χώρος αυτός ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος και εντελώς αφύλακτος.
Τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του Νικόλα, ο χώρος αυτός παραμένει απροστάτευτος, απλά οι εγκληματικές δραστηριότητες έχουν σε μεγάλο βαθμό μετακινηθεί προς τον Λυκαβηττό, ύστερα από την έκταση που πήρε η είδηση για τον τραγικό χαμό του ανιψιού μου.
Αναρωτιέμαι ποια είναι τα αίτια της επιλεκτικής ευαισθησίας του κ. Τσίπρα.
Γιατί στην περίπτωση του Ζακ εμφανίζεται λαλίστατος και στην περίπτωση του Νικόλα κράτησε σιγήν ιχθύος;
Γιατί στη μία επιστολή μπήκε στον κόπο να απαντήσει, ενώ για την προηγούμενη επέλεξε να αδιαφορήσει;
«Η απώλεια του Ζακ δεν θα ξεχαστεί, τουλάχιστον από όσους και όσες από εμάς παραμένουμε αφοσιωμένοι στον αγώνα για μια κοινωνία που η ανθρώπινη ζωή θα είναι η υπέρτατη αξία», σημειώνει στην απάντησή του ο κ Τσίπρας.
Δυστυχώς δεν πείθει κανέναν.
Ο κ. Τσίπρας είναι πρωθυπουργός μιας χώρας στην οποία η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Το απέδειξε επιλέγοντας να παραμείνει αδιάφορος και σιωπηλός απέναντι στον χαμό ενός 25χρονου.
Ισως επειδή η επιστολή της αδελφής μου τον καλούσε να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν;
Ισως επειδή ο Νικόλας δεν ήταν «ακτιβιστής»;
Ισως επειδή οι θύτες του δεν ήταν ελληνικής καταγωγής, γεγονός που προφανώς δεν ταιριάζει στην «αριστερή» αντίληψη ότι οι μετανάστες απλά λιάζονται στις πλατείες;

Ζακ και Κατσίφας, η εργαλειοποίηση δύο θανάτων

Βαγγέλης Γεωρφίου (slpress.gr, 31/10/2018)

Στο δημοτικό, είχε έρθει ένα μελαχροινό κοριτσάκι από τη Βόρεια Ήπειρο. Κάποιοι συμμαθητές την είχαν προσβάλλει άγρια, πολύ άγρια. Τότε είχα διηγηθεί διάφορα περιστατικά στη μητέρα μου και εκείνη με είχε παροτρύνει να πηγαίνω δίπλα της, να μην την αποφεύγω. «Να την κεράσεις και κανένα τόστ στο διάλειμμα» από το κυλικείο. Τα χρόνια πέρασαν, και ήρθε το γυμνάσιο και μετά το λύκειο. Ήταν η περίοδος που οι διαφορετικοί, οι «άλλοι» δεν σταμάτησαν αλλά πολλαπλασιάζονταν. Ήταν και οι «κουνιστοί» που απέφευγαν το «μάθημα» της γυμναστικής και εκδηλώνονταν κάπως. Η ίδια πολιτική συνεχίστηκε και τότε. Έπρεπε να είμαι διακριτικός σε κάθετι που μου φαινόταν «ξένο». Δεν ήταν ανάγκη να καταλάβω κάτι για να αξίζει αξιοπρέπεια.

Στον στρατό ήταν και εκεί οι «περιπτωσάρες», ή τουλάχιστον φαίνονταν σε εμένα έτσι. Εκείνος που αδυνατούσε να στρώσει το κρεβάτι του και μου ζητούσε σιγανά τη βοήθεια και ο άλλος που έτρεμε γιατί πολλοί τον αντιμετώπιζαν σαν ένα «θηλυπρεπές φρικιό». Αναγκάστηκα να πω ψέματα σε έναν σωματώδη συνάδελφο που τον είχε βάλει στο μάτι, ότι δήθεν πρέπει να βοηθηθεί για το «κουσούρι» που είχε το «φρικιό». Έκτοτε, δεν τον ξαναπείραξε διότι τον λυπόταν. Ίσως γιατί του υπενθύμισα -του σωματώδους- ότι όλη η διμοιρία γελούσε και με τον ίδιο, διότι δεν μπορούσε να συγχρονίσει τα πόδια του στην παρέλαση.

Πέρασαν και άλλο τα χρόνια και ήρθε το Πανεπιστήμιο. Στο Πάντειο υπήρχε μάθημα για τον αλβανικό πολιτισμό. Είχε έρθει μάλιστα και είχε μιλήσει και ο Αλβανός δημοσιογράφος Γκαζμέντ Καπλάνι. Ήταν σεμιναριακής μορφής, με ειδικούς που έρχονταν από διάφορα ιδρύματα και φορείς. Σε ένα μάθημα θυμάμαι, χωρίς να μπορέσω να ανακαλέσω το ακριβές πλαίσιο της συζήτησης, να λέω στον διδάσκοντα: «μα τους Αλβανούς μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε. Στην περιοχή μου φαίνονται«, εννοώντας ότι γίνονταν αντιληπτοί λόγω εξαθλίωσης.

Ο διδάσκων θίχτηκε : «Μα είστε επιστήμονας εσείς; Επιτρέπεται να το λέτε αυτό; Σας πληροφορώ αν πάρω έναν Αλβανό και τον ντύσω καλά και τον πλύνω θα είναι όπως όλοι μας, δεν θα τον ξεχωρίσετε«. Αμήχανη στιγμή και στεγνή από θέληση για αντιρρήσεις. Μετά από καιρό λοιπόν, ο ίδιος διδάσκων μου τηλεφώνησε στο σπίτι: «Κύριε Γεωργίου διάβασα την εργασία σας για την Αλβανία, είναι καλή αλλά κάνετε ένα θεμελιώδες λάθος: χρησιμοποιείτε τη λέξη δυστυχώς/ευτυχώς. Οι επιστήμονες δεν χρησιμοποιούν τέτοιες λέξεις«. Είχε δίκιο φυσικά.

Επειδή, όμως, δεν χρειάζεται επιστήμη για κάποια ζητήματα, δυστυχώς, βλέπουμε μια τεράστια διάκριση σε δύο πρόσφατους θανάτους: ενός οροθετικού ομοφυλόφιλου και ενός εθνικιστή ομογενούς στη Βόρεια Ήπειρο. Εξάλλου παράλληλα με την κυβερνητική διαχείριση του θανάτου του δεύτερου, ο κ. Τσίπρας έκανε δηλώσεις για τον θάνατου του ατυχούς πρώτου. Οι δύο τους βρέθηκαν σε δύο χώρους που ήταν άλλου «ιδιοκτησία». Ο μεν Ζακ Κωστόπουλος σε ένα κοσμηματοπωλείο και ο δε Κωνσταντίνος Κατσίφας κουνώντας την ελληνική σημαία σε άλλο κράτος. Οι συνθήκες θανάτου και των δύο προκάλεσαν άνιση αντίδραση τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Η δε ελληνική κυβέρνηση επέδειξε μια στάση εξαιρετικά ήπια απέναντι στον Αλβανό πρωθυπουργό που μίλησε «περί τρελού εξτρεμιστή«. Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός, ανακοίνωσε ότι «Έλληνας υπήκοος φέρεται να άνοιξε πυρ με όπλο καλάσνικοφ εναντίον οχήματος της αλβανικής αστυνομίας«. Η δε ελληνική αστυνομία άρχισε να κάνει διαρροές για το «βρώμικο» μητρώο του νεκρού, κινούμενη εκτός αρμοδιοτήτων και εναντίον των εθνικών συμφερόντων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (προσωπικά δεδομένα αδιάφορα της υπόθεσης). Αντίθετα, στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι «η απώλεια του δεν θα ξεχαστεί, τουλάχιστον από όσους και όσες από εμάς παραμένουμε αφοσιωμένοι στον αγώνα για μια κοινωνία, που η ανθρώπινη ζωή θα είναι η υπέρτατη αξία«.

Στο κοινωνικό επίπεδο, θυμόμαστε τον ξεσηκωμό των κομματικών οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων ακτιβιστών/κλικτιβιστών όταν έχασε τη ζωή του ο Ζακ Κωστόπουλος. Ο Κατσίφας προφανώς για πολλούς παραμένει ένας «εθνικιστής» λιγότερος. Όπως δήλωσε ο γιατρός Παντελής Πάπιστας, μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, «δεν είχε τίποτα ψυχικά, ήταν απολύτως ισορροπημένος… Το μόνο, ας το πούμε έτσι σε παρένθεση, είχε τρέλα για τα εθνικά θέματα. Συνεργαστήκαμε μαζί και στα συλλαλητήρια της Μακεδονίας και τα λοιπά. Παντού ήταν πρώτος για να τρέχει για θέματα εθνικά».

Για τον δε Κωστόπουλο που εισέβαλε σε ξένο κατάστημα, εκτός εαυτού, κατηγορήθηκε η ΕΛ.ΑΣ. για τον θάνατό του από τους δικαιωματιστές, γεγονός που δεν έχει επαληθευτεί. Για τον Κατσίφα απ’ ότι φαίνεται πρόκειται για καθαρή εκτέλεση, «γιατί περί εκτελέσεως πρόκειται«. Οι Αλβανοί επιστράτευσαν ελικόπτερο και ειδικές δυνάμεις για να εξοντώσουν έναν τέτοιο άνθρωπο λοιπόν.

Παρόλα αυτά στην Ελλάδα οι επίσημες κυβερνητικές αντιδράσεις πολύ μετρημένες. Που είναι οι κλικτιβιστές βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κάθε λίγο και λιγάκι κατηγορούσαν την ελληνική αστυνομία για την στάση της απέναντι στον αιμόφυρτο και βαριά πληγωμένο Ζακ Κωστόπουλο; Έχουν παρακολουθήσει καθόλου το αστυνομικό δελτίο να δούνε και το ατόπημα της ΕΛ.ΑΣ. στην υπόθεση Κατσίφα;

Τα δικαιώματα δεν φτιάχτηκαν μόνο για ανθρώπους που τους κάνουν αφιερώματα mainstream tabloid, ή βγήκανε κάποτε στην TV και όσους απέκτησαν κάποια φήμη λόγω ένταξής τους στο ΛΟΑΤΚΙ. Μια κοινωνία οφείλει να αγκαλιάζει όλους του πολίτες της και ταυτόχρονα να επιδεικνύει την αρχαιοελληνική φιλοξενία σε μετανάστες που δεν παραβιάζουν εγχώρια δικαιώματα. Ζυγίζει διαφορετικά η γραφικότητα ενός ομοφυλόφιλου από εκείνη ενός εθνικιστή; Μυγοσκοτώστρα για τον έναν, βαριοπούλα για τον άλλον.

Δεν γνώριζα ούτε τον Κωστόπουλο ούτε τον Κατσίφα. Αλλά οι προσωπικές γνωριμίες, έξεις, παραδοχές αρνήσεις και ιδεοληψίες είναι αδιάφορες. Γι’ αυτό τα «δυστυχώς», όπως μου έλεγε ο καθηγητής μου, είναι ίσως λάθος… Οι αφηγήσεις είναι για συγκεκριμένα σύνολα, αλλά η αξιοπρέπεια για όλους τους ανθρώπους. Και εκεί φαίνεται να χάνει την μπάλα η κυβέρνηση και όσοι αρέσκονται σε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ίσως όταν ξαναπιάσουν ξανά το νήμα κάποιοι από την αρχή, από τα μαθητικά τα χρόνια θα τους έρθουν στη μνήμη οι διαφορετικοί. Όλοι όμως, όχι μόνο αυτοί, στους οποίους σταθήκανε δίπλα, αλλά και εκείνοι, τους οποίους εγκατέλειψαν…

Ὁ «γλυκούλης Ζάκ» καί ὁ «φασίστας Κατσίφας»

Διονύσης κ. Καραχάλιος (εφημ. ΕΣΤΙΑ, 2/11/2018)

ΠΡΟΤΟΥ λάβει θέση τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, τό ὁποῖο βρίσκεται πλέον στά στιβαρά μπράτσα τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα, οἱ δύο ἐφημερίδες –μπροστάρηδες τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἔχουν ἀποφανθεῖ γιά τό γεγονός πού ὁδήγησε στόν θάνατο τόν Ἕλληνα ὑπήκοο Κωνσταντῖνο Κατσίφα στούς Βουλιαράτες τῆς Βορείου Ἠπείρου.

Συγκεκριμένα, ἡ «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν» (29.10.2018) μᾶς πληροφόρησε ὅτι «ὑπό ἀδιευκρίνιστες συνθῆκες ὁ Κωνσταντῖνος Κατσίφας βγῆκε μέ καλάσνικωφ ἀπό τό σπίτι του στό χωριό Βουλιαράτες στή νότια Ἀλβανία, πυροβολώντας ἐναντίον περιπολικοῦ, καί διέφυγε σέ βουνό τῆς περιοχῆς. Μετά ἀπό καταδίωξη καί ἀνταλλαγή πυρῶν ἔπεσε νεκρός». Ἀλλά, ἄν οἱ συνθῆκες ἦταν «ἀδιευκρίνιστες», πῶς τίς περιγράφει μέ τόση βεβαιότητα ἡ καλή ἐφημερίδα; Ἡ «Αὐγή» (29.10.2018) προχώρησε ἕνα βῆμα πιό πέρα, πληροφορώντας μας ὅτι «ὁ 35χρονος ὁμογενής, πού ἔχασε τήν ζωή του σέ ἔνοπλη συμπλοκή μέ Ἀλβανούς ἀστυνομικούς, στό χωριό Βουλιαράτες τῆς Ἀλβανίας, ἦταν σεσημασμένος γιά ναρκωτικά. Σύμφωνα πάντα μέ τήν ΕΛ.ΑΣ. ὁ 35χρονος εἶχε συλληφθεῖ τό 2008, στό Χαλάνδρι, γιά κατοχή μισοῦ κιλοῦ ἀκατέργαστης κάνναβης». Ἀλλά, πέραν τοῦ ὅτι δέν ὑπέπεσε στήν ἀντίληψή μας σχετική ἐπίσημη ἀνακοίνωση τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, ἄραγε γιά τήν ναυαρχίδα τῆς ΣΥΡΙΖΑϊκῆς δημοσιογραφίας τό πρωτεῦον, στήν συγκεκριμένη περίπτωση, στοιχεῖο εἶναι ἡ κατοχή χασίς πρίν ἀπό μία δεκαετία ἤ οἱ συνθῆκες ὑπό τίς ὁποῖες ἔχασε τήν ζωή του ἕνας Ἕλληνας πολίτης;

Πρίν ἀπό λίγο καιρό, ὅταν ὁ «γλυκούλης» ἀκτιβιστής ΛΟΑΤΚΙ, ὅπως ἔμεινε στήν ἱστορία αὐτοῦ τοῦ τόπου ὁ Ζακί Κωστόπουλος, ἔχασε τήν ζωή του, μετά τήν εἰσβολή του μέ μαχαίρι καί μέ σκοπό τήν ληστεία σ’ ἕνα κοσμηματοπωλεῖο, ἡ ἐξάρτησή του ἀπό τά ναρκωτικά καί οἱ λοιπές ἰδιαιτερότητές του, παρουσιάστηκαν ἀπό τούς «προοδευτικούς» τοῦ τόπου μας περίπου ὡς ἔνδειξη ὑπέρτατης ἀπελευθέρωσης καί ἡρωικής ὑπέρβασης τῶν κατεστημένων ἀντιλήψεων…

Τό γεγονός ὅτι ὁ Κ. Κατσίφας ἦταν «ἐθνικιστής», ὅπως μετά βδελυγμίας ἀναφέρουν οἱ διάφοροι κονδυλοφόροι τῆς ἀριστερᾶς, προφανῶς ἐπιβάλλει καί τήν ἔντεχνη προσθήκη τῶν ναρκωτικῶν ὡς ἀναγκαίου ἐπιβαρυντικοῦ στοιχείου, ἀκόμη καί ἄν ἡ πληροφορία διακινεῖται ἀπό διάφορες ἀνώνυμες «πηγές» καί «κύκλους», χωρίς ἐπίσημη ἐπιβεβαίωση.

Οἱ κατευθυνόμενες ἀπό τόν Ράμα ἐξηγήσεις τῆς ἀλβανικῆς πλευρᾶς δέν ἀποτελοῦν ἀσφαλῆ βάση πληροφοριῶν γιά τίς πραγματικές συνθῆκες τοῦ ἀτυχοῦς συμβάντος, ἀλλά ἡ ἀριστερόστροφη προπαγάνδα θέλει διακαῶς νά «κλείσει» στά μουλωχτά ἡ ὑπόθεση, ἐπειδή, στήν πραγματικότητα, ἐπιχαίρει γιά τόν θάνατο ἑνός νέου ἀνθρώπου, τόν ὁποῖο περιφρονητικά χαρακτηρίζει ὡς «ἐθνικιστή», «ἀκροδεξιό» καί «φασίστα»…

Σέ κάθε περίπτωση, τόν τόνο τόν δίνει ὁ ἴδιος ὁ πρωθυπουργός μας: Ἐνῶ ὑποτίθεται τό συμβάν κυριαρχεῖ στήν εἰδησεογραφία καί εἶναι ἐπιβεβλημένη ἡ διαλεύκανση τῆς ὑπόθεσης, ὁ ΚΑΙ ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν, δηλαδή ὁ καθ’ ὕλην ἁρμόδιος γιά τήν ἀναζήτηση τουλάχιστον διπλωματικῶν ἐξηγήσεων, φρόντισε νά δημοσιοποιήσει τήν ἀπάντησή του πρός τήν ἐπιστολή πού τοῦ εἶχε ἀποστείλει ἡ μητέρα τοῦ Ζακί. Προφανῶς, διότι ὁ πόνος τῆς μάνας τοῦ Ζακί εἶναι δυνατότερος καί ἱερότερος ἀπό τόν πόνο τῆς μάνας τοῦ Κωνσταντίνου Κατσίφα… Ἔχει ἀριστερό «πρόσημο», ὅπως θά ἔλεγε ὁ ἀξεπέραστος Κουβέλης…