Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΑ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ

Η Ομόνοια στα πληκτρολόγιά μας

Ευτυχώς που το πληκτρολόγιο δεν είναι όπλο. Αυτή η διαδικτυακή απόσταση μας σώζει από καθημερινές θηριωδίες, από μακελειά όπως αυτό με τον Ζακ Κωστόπουλο. Το κοινωνικό και το ιδεολογικό μίσος που χύθηκε στον σχολιασμό του περιστατικού της Ομόνοιας είναι πιο τρομακτικό από το ίδιο το συμβάν

Κοσμάς Βίδος (protagon.gr, 25/9/2018)

 Σοβαρά τώρα, έχουμε σοκαριστεί με αυτό που συνέβη στην Ομόνοια; Δεν το βλέπαμε να έρχεται; Είναι αυτό που θα συνέβαινε κάθε λεπτό της ώρας και που θα μπορούσε να έχει ως θύματα αλλά και ως θύτες και εμάς τους ίδιους, αν η κοινωνία στην οποία οι περισσότεροι συμμετέχουμε, κυρίως διά του Facebook και του Twitter, δεν ήταν Διαδικτυακή. Ευτυχώς που το πληκτρολόγιο του κομπιούτερ ή το tablet μας δεν είναι μαδέρι, δεν είναι μαχαίρι, δεν είναι σπασμένο γυαλί, δεν είναι όπλο. Ευτυχώς, που οι σχέσεις μας είναι κυρίως… εξ αποστάσεως. Αυτή η απόσταση μας σώζει από καθημερινές θηριωδίες, από μακελειά όπως αυτό που στοίχισε τη ζωή στον 33χρονο στο κέντρο της Αθήνας. Ομως η οργή, η έλλειψη μέτρου, η επιθετικότητα, η διάθεση να σφάξεις στο γόνατο αυτόν που δεν συμφωνεί με εσένα, είναι προφανείς. Το κοινωνικό και το ιδεολογικό μίσος είναι το ίδιο προφανή. Οποιος δεν τα βλέπει, φοβάμαι πως εθελοτυφλεί. Ή έχει πέσει θύμα τους.

Επειδή, λοιπόν, στον κόσμο του διαδικτυακού φαγώματος δεν μπορούμε να χειροδικήσουμε, αφρίζουμε από το κακό μας. Και βρίζουμε. Αυτό κάναμε και τώρα. Βρήκαμε μια καλή αφορμή για καβγά, χωριστήκαμε σε στρατόπεδα και αρχίσαμε να επιτίθεται ο ένας στον άλλο. Αλλοι χρησιμοποιώντας τις πιο αγοραίες εκφράσεις της ελληνικής γλώσσας. Αλλοι επιμένοντας να κάνουν τους ευγενικούς και τους πολιτισμένους, χωρίς να καταλαβαίνουν πως τα σεις και τα σας που με υποκρισία χρησιμοποιούν («το κουβαδάκι σας και σε άλλη παραλία», «αρκετά σας ανέχτηκα στον τοίχο μου», «Σας παρακαλώ να σκάσετε!» κ.λπ.) δεν ήταν αρκετά για να κρύψουν το τέρας που είχε ξυπνήσει μέσα τους. Μπροστάρηδες στον πόλεμο διάφοροι διανοούμενοι, ακτιβιστές, star του Facebook, έτοιμοι πάντα να παρουσιάσουν τα λόγια τους ως θέσφατο και να αντιμετωπίσουν με τη γνωστή ειρωνεία τους όποιον τολμήσει να μην έχει την ίδια γνώμη με εκείνους. Οι οπαδοί τους και αυτή τη φορά τους αποθέωσαν: «πείτε τα», «γι’ αυτό σας αγαπώ και σας διαβάζω πάντα», «ένα λέω, respect».

Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που κάθισαν να σκεφτούν με ψυχραιμία και που δεν άφησαν το συναίσθημα και τις ιδεοληψίες, τα ιδεολογικά κολλήματά τους να τους παρασύρουν. Που περίμεναν, πριν εκφραστούν με τόσο απόλυτο τρόπο, να καταλάβουν τι είχε γίνει.

Ελάχιστοι είχαν την ψυχραιμία να ακούσουν έστω και την άλλη πλευρά (εκείνους που είχαν άλλη άποψη) πριν να αρχίσουν να την «πετροβολούν».

Οι περισσότεροι είχαν διαμορφώσει τη δική τους, ακλόνητη άποψη πριν καν να αποφανθούν οι αρμόδιοι, δηλαδή οι ιατροδικαστές, η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη. Οσο μπορούσε πιο διχαστικός εμφανίστηκε και ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης στα ΜΜΕ δηλώνοντας ευθαρσώς: «Ηταν δολοφονία». Που και να ήταν, όταν κατέχεις αυτό το αξίωμα περισσότερο προσπαθείς να χαμηλώσεις τη φωτιά που έχει αρχίσει να μαίνεται παρά να τη φουντώσεις.

Στον διαδικτυακό μας «πόλεμο», ξαφνικά η λέξη νοικοκυραίοι έγινε συνώνυμη του απεχθέστερου είδους ανθρώπου, έτσι όπως με σιχασιά την πληκτρολογούσαν όλοι αυτοί που καλομεγάλωσαν από τους νοικοκυραίους γονείς τους και κληρονόμησαν και απολαμβάνουν την περιουσία που εκείνοι έφτιαξαν με τη νοικοκυροσύνη τους. Και οι λέξεις πρεζόνι, πούστης, αδελφή, άρχισαν να εκτοξεύονται σαν δηλητηριώδη βέλη, συνώνυμα των υπανθρώπων που με ευχαρίστηση θα βλέπαμε παλουκωμένους στη διπλανή πλατεία.

Βρήκαμε άλλοθι για να δικαιολογήσουμε τη χειροδικία! Βρήκαμε άλλοθι για να δικαιολογήσουμε τη ληστεία, έστω την εισβολή ενός ξένου στον χώρο μας! Παρουσιάσαμε τον πολίτη που κλοτσάει με μανία τον συμπολίτη του ως νομίμως αμυνόμενο! Παρουσιάσαμε τον χαμένο στις παραισθήσεις του ναρκομανή ως ένα ακίνδυνο πλασματάκι που μπορεί να παραπαίει ελεύθερα δίπλα μας! Παρουσιάσαμε το περιθώριο ως Παράδεισο ελευθερίας! Παρουσιάσαμε τον άνθρωπο με αδυναμίες και πάθη ως παρία σε μια κοινωνία υποδειγματικών πολιτών!

Παρουσιάσαμε τα πράγματα όχι όπως τα είδαμε να διαδραματίζονται, όχι όπως τα βλέπουμε εδώ και καιρό να διαδραματίζονται έξω από τις πόρτες μας, αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Επιβεβαιώνοντας έτσι τη σύγχυσή μας, τον αποπροσανατολισμό μας από τα κοινωνικά προβλήματα και την αδυναμία μας να σκεφτούμε με καθαρό μυαλό και να συζητήσουμε ήρεμα. Συμπεριφερθήκαμε, κοντολογίς, όπως ακριβώς συμπεριφέρθηκαν οι τραγικοί πρωταγωνιστές του περιστατικού της Ομονοίας: Εν βρασμώ ψυχής. Για εκείνους ήταν μια πολύ κακή στιγμή. Για πολλούς από εμάς φοβάμαι πως είναι πλέον ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε καθημερινά.