Ο ΓΙΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ! ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;

Ο γιος μας είναι ομοφυλόφιλος! Τι κάνουμε τώρα;

Θάνος Ασκητής (askitis.gr)

«Είμαι ομοφυλόφιλος..» τα λόγια αυτά διαπερνούν σαν ρεύμα τους γονείς οι οποίοι σαστισμένοι προσπαθούν να κατανοήσουν το τι ειπώθηκε! Ακολουθούν οι απειλές, η άρνηση και η θλίψη… Η δήλωση αυτή ηχεί σαν βόμβα στα αυτιά τους και αρκεί ώστε να φέρει αναστάτωση μέσα στην οικογένειά τους.

Πόσο καιρό όμως πήρε στον παιδί να συνειδητοποιήσει και να αποδεχθεί την διαφορετική σεξουαλικότητά του και πόσες φορές έκανε πρόβα τα λόγια αυτά, πριν μιλήσει στους γονείς του γι’ αυτό;

Στο αρχικό στάδιο της εφηβείας (10-12 ετών), ο νέος ξεκινάει να διαμορφώνει τη σεξουαλική του ταυτότητα και αρχίζει να συνειδητοποιεί την έλξη του για άτομα του ιδίου φύλου, γεγονός που στην αρχή του προκαλεί σύγχυση συναισθημάτων, κλειδώνεται μέσα του γιατί ο φόβος, το άγχος και η ενοχή τον καθηλώνουν με την ντροπή να κυριαρχεί στο μυαλό του. Δυσκολεύεται να κατανοήσει το τι του συμβαίνει και ψάχνει λύσεις μέσα από αναζητήσεις στο ίντερνετ για το «τι είναι ομοφυλοφιλία», καθώς όσο αντιλαμβάνεται την ηδονή που νιώθει προς το ίδιο φύλο, τόσο δεν μπορεί να εκφραστεί ανοιχτά, σκεπτόμενος περισσότερο τις επιπτώσεις που θα έχει η εικόνα του εάν μαθευτεί, κυρίως από τους γονείς του. Η αγωνία του κορυφώνεται και η αμηχανία του μεγαλώνει με την σκέψη ότι οι δικοί του θα απογοητευθούν μαζί του και θα τον απορρίψουν, κρίνοντάς τον ως άρρωστο, ανώμαλο ή διεστραμμένο. Συχνά ο έφηβος νιώθει μόνος και αβοήθητος και η σεξουαλική του έκφραση αποτελεί ένα «μυστικό» που τον οδηγεί στην απομόνωση. Κρύβεται και καταπιέζεται, καταλαβαίνοντας ότι η σεξουαλικότητά του τον εκθέτει και τον οδηγεί σε ένα δρόμο που οι δυσκολίες και πιθανά οι διώξεις και οι απορρίψεις θα του σημαδέψουντη ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί άνδρες μετά την εφηβεία παραμένουν ασεξουαλικοί, προκειμένου να αποφύγουν την ομοφυλοφιλική σεξουαλικότητα τους, φοβούμενοι την έκθεση και κυρίως την κοινωνική απομόνωση και διαπόμπευση.

Ακόμα και αν είναι σίγουρος για τον ομοφυλόφιλο σεξουαλικό του προσανατολισμό, περνάει μία διαδικασία άρνησης της καθότι δε θέλει να αισθάνεται διαφορετικός και φοβάται το ενδεχόμενο να βιώσει απόρριψη. Δεν αποκλείεται στην αρχή αυτής της φάσης και σαν συνέπεια της άρνησης του, να επιδιώξει να συνάψει δεσμούς με άτομα του αντίθετου φύλου προκειμένου να πειστεί ότι είναι ετεροφυλόφιλος. Προσπαθεί, δηλαδή, να εξαναγκάσει και να πιέσει τον εαυτό του να υιοθετήσει μία ετεροφυλόφιλη ταυτότητα προκειμένου να προστατευθεί κοινωνικά και κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον σε σχέση με αυτό που μέσα του αισθάνεται και έλκεται. Δεν είναι λίγες οι φορές που δείχνει έναν ετεροφυλοφιλικό προσανατολισμό με το να δηλώνει επιθυμητός από τα κορίτσια, αλλά και τον ίδιο να διεκδικεί το άλλο φύλο και να προβάλει τη σχέση του με μία κοπέλα.

Αυτή η πάλη συναισθημάτων αρχίζει να εξομαλύνεται όταν ο αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που αισθάνονται το ίδιο. Τότε αρχίζει η μετάβαση από τη σύγχυση της ταυτότητας στην αποδοχή, με τα ενοχικά συναισθήματα να αμβλύνονται.

Η κρίσιμη στιγμή στη ζωή του ομοφυλόφιλου έρχεται όταν παίρνει το θάρρος να πει την αλήθεια στην οικογένειά του, σχετικά με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, απόφαση που αποτελεί για αυτόν μια ακόμη ψυχολογική δοκιμασία, αλλά αναγκαία προκειμένου να βιώσει την αποδοχή από τα κοντινά του πρόσωπα. Μάλιστα αντιλαμβανόμενος ότι κάτι έχουν καταλάβει οι δικοί του και κυρίως η μητέρα, νιώθει ότι σιγά σιγά έρχεται η αποκάλυψη, κάτι που τον απειλεί μέσα στους οικογενειακούς χειρισμούς, ενώ παράλληλα τον βοηθάει να πάρει την μεγάλη απόφαση να μιλήσει στους γονείς του.

Πολλοί γονείς ερχόμενοι στον χώρο μας, μαζί με το σοκ που κουβαλούν και το πένθος που αισθάνονται μπροστά στην συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλίας του παιδιού τους, ομολογούν ότι κάτι είχαν καταλάβει, αλλά δεν ήθελαν να το δεχθούν μέχρι, φυσικά, που η δική του ομολογία ή και η ανακάλυψη «δυστυχώς μας δικαίωσε».

Ο πρώτος που πλήττεται περισσότερο είναι η μητέρα που αρνείται να αποδεχτεί σεξουαλική συμπεριφορά του παιδιού. Φυσικά στο απυρόβλητο δεν μένει ούτε ο πατέρας που κατακλύζεται από ενοχικά συναισθήματα. Συναισθήματα θυμού, αγωνίας και απογοήτευσης εναλλάσσονται, ξεκινώντας ένα “πινγκ-πονγκ” ευθυνών ανάμεσα στους γονείς για το ποιος φταίει: «εσύ φταις που δεν ασχολιόσουν με τον γιο σου», ενώ η αλληλοκατηγορία καλά κρατεί πετώντας ο έναςστον άλλον ατάκες θυμού και συνεχούς αλληλοχρέωσης: «εσύ φταις που τον είχες κάτω από τα φουστάνια σου».

Η γονεϊκή αντίδραση συνεχίζεται με «διαπιστώσεις» και λήψεις αποφάσεων ότι το παιδί πρέπει να πάει στον ειδικό και να τον αλλάξει, ενώ και ο ίδιος δείχνει να προσπαθεί να κρατηθεί μέσα σε μια οικογένεια που βράζει και φωνάζει για το κακό που την βρήκε.

Πόσο εύκολο πράγματι είναι για έναν γονιό να ακούσει κυρίως τον γιό του να του λέει ότι είναι ομοφυλόφιλος; Πόσο οικείο είναι για έναν πατέρα και μία μητέρα ο όρος gay; Και πώς αυτοί οι άνθρωποι δεν θα αλληλοχρεωθούν μεταξύ τους στο ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για αυτό το γεγονός; Ποια θα είναι η ζωή του παιδιού τους αύριο ως ομοφυλόφιλο; Θα κάνει οικογένεια; Θα τον δεχθεί η κοινωνία; Θα είναι ένας άνθρωπος αξιοπρεπής και ώριμος να ζήσει μέσα από αυτό το κοινωνικό στίγμα; Και οι συγγενείς τι θα πουν; Δεν θα ρωτούν γιατί δεν παντρεύτηκε και οι ίδιοι οι γονείς πως θα δικαιολογούν τη μη ύπαρξη μιας ετερόφυλης σχέσης που είναι σωστή και φυσικά αποδεκτή από τους άλλους; Και τα αδέλφια του πώς θα το πάρουν; Θα τον θεωρούν φυσιολογικό ή θα τον απομακρύνουν από την ζωή τους; Μήπως φταίει που έκανε παρέα με ομοφυλόφιλα αγόρια και τον έκαναν και αυτόν ομοφυλόφιλο; Μπορεί να αλλάξει αυτό;

Τα δακρυσμένα μάτια των γονιών με κοιτούν. Η μητέρα πιο φορτισμένη και ο πατέρας πιο αμήχανος και σφιγμένος, ενώ και οι δυο τους δείχνουν να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Σίγουρα χρειάζονται απαντήσεις μπροστά στα εκατοντάδες ερωτήματα που βάζουν τόσο σε εμένα, όσο και ο ένας στον άλλον και φυσικά στο ίδιο το παιδί τους που περνάει το αντίστοιχο ζόρι με αυτούς… Όταν γυρίσουν στο σπίτι πρέπει να ξέρουν…