Ο ΣΩΣΤΟΣ ΓΟΝΙΟΣ...

Γονεϊκότητα-σάντουιτς

Κοσμάς Βίδος (tovima.gr)

Ο µπαµπάς οδηγεί το δίτροχο. Χωρίς να φοράει κάσκα. Η μαμά κάθεται πίσω, χωρίς κάσκα. Ανάμεσά τους, συμπιεσμένο, ένα παιδί, επίσης ακάλυπτο. Δεν θα έπρεπε το κράτος να τους το πάρει και να το δώσει σε έναν άνθρωπο - για να το μεγαλώσει - ο οποίος τηρεί τουλάχιστον τα βασικά στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας; Για να διασφαλιστεί η σωματική ακεραιότητά του, που τόσο ασυλλόγιστα βάζουν σε κίνδυνο, αλλά και για να ενηλικιωθεί σε ένα περιβάλλον ικανό να του δώσει τις βάσεις της σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς; Κανένας όμως δεν ασχολείται με τους εν δυνάμει παιδοκτόνους που κυκλοφορούν γκαζωμένοι ανάμεσά μας.

Μπαίνω στο τρένο. Μαζί και ο γνωστός κύριος με το ακορντεόν, μετά της συμβίας του και του πανβρώμικου πεντάχρονου γιου τους. Πολλά τα ζευγάρια που ζητιανεύουν χρησιμοποιώντας ως δόλωμα τα ανήλικα αγοράκια και κοριτσάκια τους. Πώς να μη λυπηθείς τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο για να τα τυραννάνε ή για να τα κάνουν χειρότερα από εκείνους; «Δεν πρέπει να παίρνεις το παιδί από τον γονιό» λένε. Αν το αφήσεις σε ετούτους τους γονείς, έχεις κάνει το σωστό;

Είναι, θα πείτε (και θα έχετε δίκιο), ακραίες περιπτώσεις αυτοί. Πάμε πίσω στις άλλες, στις «θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς» περιπτώσεις, με ένα ακόμα τυχαίο (ανάμεσα στα δεκάδες) παράδειγμα: Η μαμά και ο μπαμπάς μπαίνουν στο λεωφορείο φωνάζοντας: «Γιώργο, να μια άδεια θέση, τρέξε να την πιάσεις!». Τρέχει ο Γιώργος και κάθεται. Ορθιες μένουν οι γιαγιάδες που δεν πρόλαβαν να την καπαρώσουν. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό εκείνων που περισσότερο ενδιαφέρονται να καθίσει το καλομαθημένο παιδάκι τους, μη και του πέσει ο πισινός, παρά να του δώσουν το σωστό παράδειγμα παραχωρώντας τη θέση σε εκείνον που την έχει ανάγκη. Θεωρούνται καλοί γονείς; Δεν μεγαλώνουν έναν ακόμα αγενή και αφασικό πολίτη;  

Μπορεί να είναι τα δικά μας παιδιά αυτά που μεγαλώνουν βλέποντας τον μπαμπά και τη μαμά να αδιαφορούν, να παρανομούν, να βρίζουν και να βρίζονται, να τσακώνονται, να μη σέβονται, να ρυπαίνουν, να σπρώχνουν τους μπροστινούς τους, να κλωτσούν τους διπλανούς τους, να μουντζώνουν στο τιμόνι, να μην ακυρώνουν εισιτήριο στο λεωφορείο... Πάντα υπήρχαν γονείς ακατάλληλοι να μεγαλώσουν σωστά ένα παιδί γιατί και οι ίδιοι δεν κατάφεραν να ενταχθούν αρμονικά σε μια κοινωνία. Ομως, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι η πρώτη φορά που, με αφορμή τις αλλαγές στη νομοθεσία για τις υιοθεσίες, αλλά και τις νέες μορφές οικογενειών - όλο και περισσότερες εμφανίζονται και στην Ελλάδα (ένας μόνο γονιός, δύο μαμάδες, δύο μπαμπάδες κ.λπ.) -, γίνεται τόσο έντονη συζήτηση για το τι σημαίνει σωστός γονιός και το ποιος έχει δικαίωμα να μεγαλώσει ένα παιδί.

Παρατηρώντας γύρω μου πόσα γαϊδούρια μεγάλωσαν και μεγαλώνουν μέσα σε αυτό που λέμε «παραδοσιακή οικογένεια», δηλαδή στο... ιδανικό κοινωνικό μοντέλο που υπερασπίζονται τώρα με πάθος όλοι αυτοί που αντιδρούν στις αλλαγές, απορώ για τη στενομυαλιά μας. Φταίει ο φόβος (υποθέτω) που μας πιάνει μπροστά σε αυτό που μπορεί και να ανατρέπει όσα είχαμε μάθει. Ομως, ας σκεφθούμε ψύχραιμα. Δεν χρειάζεται ούτε να σνομπάρουμε ή να απορρίψουμε κάποιο μοντέλο (οι περισσότεροι από εμάς μέσα σε παραδοσιακές οικογένειες μεγαλώσαμε), ούτε να επιβάλουμε κάποιο άλλο. Μόνο να αποδεχθούμε πως τα καλά παιδιά τα μεγαλώνουν οι καλοί, σωστοί, υπεύθυνοι άνθρωποι που τα μαθαίνουν να γίνουν επίσης σωστοί, υπεύθυνοι και καλοί άνθρωποι. Υπάρχει κανείς που διαφωνεί;

Οταν υπάρχουν αγάπη, αίσθηση ευθύνης και διάθεση για δουλειά (σκληρό το επάγγελμα του γονιού), θα γίνει αυτό που πρέπει. Αλλιώς, ακόμα και τα πολυσυζητημένα πρότυπα που θεωρούμε πως τόσο ανάγκη τα έχει το παιδί στο μεγάλωμά του - αναφέρομαι στο ντουέτο μπαμπάς (αρσενικό) και μαμά (θηλυκό) μέσα σε μια οικογένεια, γιατί αυτό είναι το θέμα του καβγά - μόνο κακό κάνουν. Να το εικονογραφήσω για να γίνω πιο κατανοητός; Από το παραδοσιακό μοντέλο «σάντουιτς» - μπαμπάς και μαμά καβάλα στη μηχανή και ανάμεσά τους το συμπιεσμένο τέκνο - προτιμώ τη μονογονεϊκή οικογένεια με τον ενήλικο να οδηγεί το αυτοκίνητό του μέσα στο όριο ταχύτητας, φορώντας ζώνη ασφαλείας, με το παιδί πίσω, δεμένο στο δικό του καθισματάκι. Αυτό το παιδί έχει, αν μη τι άλλο, μεγαλύτερες πιθανότητες να επιζήσει.